Wyrok SN z dnia 23 listopada 2021 r., sygn. III USKP 85/21
Art. 4 pkt 7 ustawy o emeryturach pomostowych uzależnia nabycie prawa do emerytury pomostowej od jednorazowego rozwiązania stosunku pracy, nie stawia natomiast wymagania dalszego niepozostawania w zatrudnieniu w dacie złożenia wniosku emerytalnego lub wydania decyzji przez organ rentowy. Warunek rozwiązania stosunku pracy może zaś zostać spełniony w trakcie postępowania sądowego, po stwierdzeniu spełnienia pozostałych przesłanek tego prawa. Przyjęcie odmiennej, rozszerzającej wykładni tego przepisu oznaczałoby ustanawianie dodatkowych kryteriów nabycia uprawnień emerytalnych nieprzewidzianych w tym przepisie. Ustawa o emeryturach pomostowych nie wymaga, aby po rozwiązaniu umowy o pracę ubezpieczony nie pozostawał w zatrudnieniu, bowiem wówczas pozbawiony normatywnego znaczenia byłby art. 17 ust. 4 tej ustawy. Po przyznaniu prawa do emerytury pomostowej podjęcie przez uprawnionego pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu 3 ust. 1 i 3 ustawy pomostowej powoduje, że prawo do emerytury pomostowej ulega zawieszeniu bez względu na wysokość uzyskiwanego przychodu.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Piotr Prusinowski (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania K. Ż. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. o emeryturę pomostową, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 listopada 2021 r., skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 20 grudnia 2018 r., sygn. akt III AUa (...),
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2018 r. oddalił odwołanie K. Ż. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 30 listopada 2017 r., którą organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury pomostowej.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że K. Ż., urodzony 15 stycznia 1960 r., w dniu 31 października 2017 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury pomostowej. Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do tego świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał za udowodnione przez wnioskodawcę 34 lata i 7 miesięcy okresów składkowych oraz 1 rok, 3 miesiące i 10 dni okresów nieskładkowych, co razem daje 35 lat, 10 miesięcy i 10 dni stażu ubezpieczeniowego. Natomiast nie zaliczono ubezpieczonemu żadnego okresu do stażu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uwzględnił w tym stażu okresów zatrudnienia wnioskodawcy w: 1) P. sp. z o.o. w W. od 3 lipca 1978 r. do 29 marca 1992 r., od 25 kwietnia 1992 r. do 10 maja 1992 r., od 13 czerwca 1992 r. do 14 lipca 1992 r., od 3 grudnia 1997 r. do 31 grudnia 1997 r. (ponieważ w przedłożonym zaświadczeniu wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 26 kwietnia 2010 r. wskazano, że ubezpieczony pracował na stanowisku „ślusarza oprzyrządowania odlewniczego”, powołując załącznik nr 1 pkt 32 do ustawy o emeryturach pomostowych; nie zawarto natomiast informacji, czy za pracowników wykonujących pracę na tym stanowisku po dniu 31 grudnia 2008 r. były odprowadzane składki na FEP; 2) Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowo-Handlowym Zakładzie H. sp. z o.o. w W. od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2008 r. (ponieważ w świadectwie pracy z dnia 2 sierpnia 2010 r. w punkcie 8 powołano wykaz A dział III poz. 22 pkt 15 zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r., pod którym figuruje stanowisko „ślusarz w odlewni”, a nie zajmowane przez wnioskodawcę stanowisko „ślusarz oprzyrządowania odlewniczego”, „brygadzista ślusarz oprzyrządowania odlewniczego”; brak przy tym informacji, na podstawie jakich dokumentów uznano tożsamość tych stanowisk, a nadto pracodawca nie określił charakteru wykonywanej pracy w szczególnych warunkach ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43).