Postanowienie SN z dnia 17 listopada 2021 r., sygn. II USK 362/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z wniosku B. J. ‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B. o rentę z tytułu niezdolności do pracy, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 17 listopada 2021 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 3 września 2020 r., sygn. akt III AUa (…),

I. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

II. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w (…) na rzecz adw. U. Z. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) zł, powiększoną o stawkę należnego podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

W wyroku z dnia 3 września 2020 r., sygn. akt III AUa (…), Sąd Apelacyjny w […]. – w sprawie z wniosku B. J. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B. – oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w B. z dnia 19 listopada 2019 r., sygn. akt V U (…), w którym Sąd Okręgowy oddalił odwołanie B. J. od decyzji organu rentowego z dnia 13 czerwca 2019 r., w której ZUS Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego wnioskodawca zaskarżył skargą kasacyjną. W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na przyczynę przyjęcia skargi określoną w art. 398§ 1 pkt 4 k.p.c. W ocenie autorki skargi kasacyjnej „przedmiotowe orzeczenie w sposób oczywisty narusza przepisy obowiązującego prawa poprzez niedostateczne wyjaśnienie okoliczności sprawy, brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a także pominięcie wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego oraz nie odniesienie się do przedłożonej przez wnioskodawcę dokumentacji lekarskiej odzwierciedlającej przebieg jego chorób. Nieprawidłowości w ustaleniach organu rentowego, powielone przez Sąd w toku postępowania spowodowały błędne ustalenie dnia 13 marca 2002 roku jako początkowej daty wystąpienia niezdolności do pracy zarobkowej u wnioskodawcy. B. J. stał się niezdolny do pracy w dniu 25 stycznia 1986 r., w którym miał miejsce wypadek przy pracy skutkujący u niego poważnymi i przewlekłymi schorzeniami, na które wnioskodawca cierpi do dnia dzisiejszego. Z obszernej dokumentacji medycznej, dotyczącej przebiegu jego leczenia od 1986 roku, w sposób oczywisty wynika, że B. J. na skutek wypadku stał się niezdolny do pracy, a jego stan zdrowia od tego czasu nie uległ poprawie. Błędne zdiagnozowanie choroby wnioskodawcy, jak również brak wszechstronnego rozważenia i przeanalizowania dokumentacji medycznej przedstawionej przez wnioskodawcę skutkowało wydaniem przez lekarzy orzeczników ZUS opinii, iż B. J. jest w stanie podjąć pracę zarobkową. Ustalenia będące podstawą wydanej opinii pozostają w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, mianowicie z dokumentacją lekarską, z której wynika, że wnioskodawca od dnia 25 stycznia 1986 r. jest niezdolny do pracy. Wymienione wyżej nieprawidłowości, tj. błędne ustalenie początkowej daty powstania u wnioskodawcy niezdolności do pracy oraz przyznanie mu renty jedynie na krótkie okresy (od dnia 4 maja 1994 r. do dnia 31 marca 1997 r., następnie od dnia 1 sierpnia 1998 r. do dnia 31 października 1999 r.), skutkują tym, iż w konsekwencji uznano, iż B. J. w świetle obowiązującego prawa nie spełnia dwóch z trzech warunków niezbędnych do otrzymania świadczenia wynikającego z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez błędne przyjęcie, że w dziesięcioleciu przed dniem zgłoszenia wniosku nie posiada wymaganych ustawą 5 lat okresów ubezpieczenia, a ponadto od ustania ostatniego ubezpieczenia upłynęło więcej niż 18 miesięcy. W związku z powyższym Sąd w toku postępowania pominął wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na fakt stanu zdrowia B. J., bowiem uznał to za niecelowe z uwagi, iż wnioskodawca nie spełnia pozostałych warunków dla przyznania mu świadczenia. Wskazana opinia biegłego umożliwiłaby rzetelne ustalenie stanu zdrowia wnioskodawcy oraz prawidłowe przyjęcie daty wystąpienia u niego niezdolności do pracy. Znamiennym w sprawie jest, iż gdyby organ prawidłowo ustalił początkową datę powstania u wnioskodawcy niezdolności do pracy, tj. jako dzień 25 stycznia 1986 r. B. J. od tego momentu pobierałby nieprzerwanie należne mu świadczenie z tytułu niezdolności do pracy. Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza przepisy obowiązującego prawa, bowiem w konsekwencji błędów i nieprawidłowości dokonanych przez organ rentowy, a powielonych przez Sąd, B. J. został pozbawiony prawa do otrzymywania należnego mu świadczenia rentowego.”.