(1)

4 października 2023 r. na podstawie art. 10 ust. 8 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej („rozporządzenie podstawowe”) Komisja Europejska („Komisja”) z własnej inicjatywy wszczęła dochodzenie antysubsydyjne dotyczące przywozu do Unii nowych pojazdów elektrycznych o napędzie akumulatorowym („BEV”) przeznaczonych do przewozu osób pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej („państwo, którego dotyczy postępowanie”, „ChRL” lub „Chiny”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(2)

Komisja wszczęła dochodzenie, argumentując, że przywóz BEV pochodzący z ChRL jest subsydiowany i w konsekwencji powoduje szkodę (3) dla przemysłu Unii.

(3)

Po dogłębnej analizie ostatnich zmian na rynku oraz uwzględniając wrażliwość sektora pojazdów elektrycznych i jego strategiczne znaczenie dla gospodarki UE pod względem innowacji, wartości dodanej i zatrudnienia, Komisja zebrała informacje rynkowe z różnych niezależnych źródeł. Z informacji tych wynikało, że ChRL dokonuje subsydiowania, które negatywnie wpływa na sytuację przemysłu BEV w Unii.

(4)

Na podstawie łatwo dostępnych informacji zgromadzono wystarczające dowody wskazujące, że przywóz BEV pochodzący z ChRL korzysta z subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych przyznanych przez rząd Chińskiej Republiki Ludowej („rząd ChRL”). Subsydia te pozwoliły przywozowi po cenach subsydiowanych szybko zwiększyć swój udział w rynku unijnym ze szkodą dla przemysłu Unii.

(5)

Dostępne dowody wskazywały na prawdopodobieństwo znacznego wzrostu taniego przywozu towarów po cenach subsydiowanych, który stwarzałby bezpośrednie zagrożenie wystąpieniem szkody dla już i tak znajdującego się w niekorzystnej sytuacji przemysłu Unii. Taki gwałtowny wzrost przywozu po niskich cenach, zyskujący znaczny udział w szybko rozwijającym się rynku, na którym potrzebne są znaczne i trwałe inwestycje umożliwiające pełną elektryfikację rynku unijnego, wyrządziłby przemysłowi Unii poważne straty, które mogłyby szybko okazać się nadmierne dla tego przemysłu.

(6)

W tych szczególnych okolicznościach oraz zważywszy, że Komisja posiadała wystarczające dowody wskazujące na istnienie subsydiowania, zagrożenia wystąpieniem szkody i związek przyczynowy wymagane do wszczęcia dochodzenia antysubsydyjnego, Komisja podjęła decyzję, zgodnie z art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, o wszczęciu takiego postępowania bez otrzymania pisemnej skargi złożonej przez przemysł Unii lub w jego imieniu.

(7)

Przed wszczęciem dochodzenia antysubsydyjnego Komisja powiadomiła rząd ChRL, że postanowiła wszcząć z urzędu postępowanie dotyczące przywozu nowych BEV pochodzącego z ChRL, oraz zaprosiła rząd ChRL do udziału w konsultacjach zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Rząd ChRL przyjął ofertę konsultacji, które zostały przeprowadzone w dniu 2 października 2023 r. Podczas konsultacji odnotowano należycie uwagi przedłożone przez rząd ChRL. Nie osiągnięto jednak wspólnie uzgodnionego rozwiązania.

(8)

7 marca 2024 r. rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2024/785 z dnia 5 marca 2024 r. („rozporządzenie w sprawie rejestracji”) (4) Komisja z inicjatywy własnej poddała rejestracji przywóz nowych BEV przeznaczonych do przewozu osób pochodzący z Chin.

(9)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 października 2022 r. do dnia 30 września 2023 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od 1 stycznia 2020 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(10)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących oraz rząd ChRL, znanych importerów, dostawców i użytkowników, a także zrzeszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(11)

Zgodnie z art. 11 ust. 11 rozporządzenia podstawowego producenci unijni produktu podobnego zostali poproszeni o współpracę z Komisją.

(12)

Kilku producentów unijnych zwróciło się do Komisji z wnioskiem o zachowanie poufności w odniesieniu do ich tożsamości („anonimowość” lub „anonimowe traktowanie”) ze względu na to, że jej ujawnienie mogłoby mieć znacząco negatywne skutki w postaci działań odwetowych. Komisja zbadała osobno zasadność każdego wniosku o zachowanie anonimowości. Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa przedstawiły właściwe uzasadnienie w rozumieniu art. 29 ust. 1 rozporządzenia podstawowego oraz że istniały dowody świadczące o dużej możliwości odwetu w każdym z rozpatrywanych przypadków. W związku z tym Komisja zgodziła się na nieujawnienie tożsamości tych przedsiębiorstw.

(13)

Inni producenci unijni, którzy się zgłosili, nie złożyły wniosków o zachowanie anonimowości. Komisja uznała, że tożsamość producentów unijnych, którzy zwrócili się o anonimowe traktowanie i przedstawili w związku z tym właściwe uzasadnienie, można ustalić w drodze dedukcji. Aby zapewnić skuteczność zachowania poufności w odniesieniu do tożsamości producentów unijnych, którzy złożyli wniosek o zachowanie anonimowości, anonimowym traktowaniem objęto wszystkich producentów unijnych.

(14)

Ponadto kilka zainteresowanych stron niebędących producentami unijnymi (takich jak dostawcy i importerzy) zwróciło się z wnioskiem o zachowanie anonimowości, argumentując, że ujawnienie ich tożsamości mogłoby mieć znacząco negatywne skutki w postaci działań odwetowych. Komisja starannie przeanalizowała otrzymane wnioski i uznała, że wszystkie zainteresowane strony przedstawiły właściwe uzasadnienie w rozumieniu art. 29 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym zainteresowanym stronom, o których mowa, również przyznano anonimowe traktowanie.

(15)

Rząd ChRL zwrócił się do Komisji o wyjaśnienie podstawy faktycznej i dowodowej do ustalenia argumentowanego przez producentów unijnych ryzyka wystąpienia działań odwetowych, w świetle której niektórym producentom unijnym przyznano poufne traktowanie. Rząd ChRL zwrócił się również do Komisji o udostępnienie uwag przedłożonych przez producentów unijnych, którzy zwrócili się z wnioskiem o poufne traktowanie ich nazw. Rząd ChRL argumentował także, że nie umożliwiono mu przedstawienia uwag w odniesieniu do zagwarantowania producentom unijnym anonimowości ani domniemanego właściwego uzasadnienia wniosków złożonych przez producentów unijnych BEV, którzy zwrócili się o zachowanie poufności, pomimo że zarzucane ryzyko odwetu miało istnieć ze strony rządu ChRL. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że zagwarantowanie anonimowości producentom unijnym, którzy nie wystąpili z takim wnioskiem, było niezgodne z zasadami WTO oraz stanowiło naruszenie art. 29 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ponieważ przyznanie anonimowego traktowania zależy od przedstawienia przez tych producentów właściwego uzasadnienia. Chińska Izba Gospodarcza ds. Przywozu i Wywozu Maszyn i Produktów Elektronicznych („CCCME”) stwierdziła, że poufne traktowanie przyznane producentom unijnym było niezgodne z art. 29 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, ponieważ Komisja nie przedstawiła w tym zakresie właściwego uzasadnienia.

(16)

Komisja uznała, że przekazała już wystarczające informacje na ten temat w nocie dołączonej do akt z 25 października 2023 r. (5), której treść została w całości przytoczona w niniejszym motywie. W nocie tej wyjaśniono, że producenci unijni argumentowali istnienie ryzyka powstania znacząco negatywnych skutków w postaci działań odwetowych. Komisja uznała, że ujawnienie dalszych szczegółów dotyczących faktycznej i dowodowej podstawy argumentacji poszczególnych producentów unijnych mogłoby doprowadzić do ujawnienia tożsamości współpracujących producentów unijnych w drodze dedukcji ze względu na niewielką liczbę grup wytwarzających BEV na rynku Unii oraz znaczną ilość informacji publicznie dostępnych oraz dostępnych na zasadzie subskrypcji na temat tych grup. Z tego względu Komisja nie mogła udostępnić przedłożonych wniosków o zachowanie anonimowości w żadnej formie. Co więcej, jak wyjaśniono w motywie 13, Komisja musiała przyznać anonimowe traktowanie również producentom unijnym, którzy nie zwrócili się z takim wnioskiem, aby chronić tożsamość producentów unijnych, którzy wnieśli o poufne traktowanie ich tożsamości i przedstawili w tym zakresie właściwe uzasadnienie, ponieważ istniała możliwość ustalenia ich tożsamości w drodze dedukcji. W związku z tym wniosek i argumenty odrzucono.

(17)

Rząd ChRL stwierdził, że akta dochodzenia nieobjęte klauzulą poufności nie zawierały informacji ani dowodów dotyczących dokonania rejestracji producentów unijnych BEV jako zainteresowanych stron w terminie 7 dni. Ponadto CCCME stwierdziła, że nieudostępnienie informacji dotyczących rejestracji i niewyjaśnienie szczegółów współpracy producentów unijnych BEV wyraźnie kontrastuje ze sposobem traktowania formularzy rejestracyjnych i korespondencji na ten temat oraz oświadczeń składanych przez chińskich producentów eksportujących, które niezwłocznie udostępniono w aktach nieobjętych klauzulą poufności. CCCME stwierdziła ponadto, że rzutuje to na jej prawa do obrony w ramach dochodzenia polegające na przedstawieniu konstruktywnych uwag dotyczących wsparcia przemysłu Unii.

(18)

Komisja zauważyła, że zawiadomienie o wszczęciu (6) nie uwzględniało żadnego 7-dniowego terminu rejestracji ani dla producentów unijnych, ani dla innych kategorii podmiotów dokonujących rejestracji jako zainteresowane strony. 7-dniowy termin, do którego zdaniem Komisji odnosi się rząd ChRL, dotyczył przedłożenia przez producentów unijnych formularza kontroli wyrywkowej. W tym kontekście Komisja przypomniała, że zgodnie z pkt 5.6 zawiadomienia o wszczęciu producenci unijni, którzy udostępnili informacje związane z kontrolą wyrywkową, zostaną uznani za zainteresowane strony od momentu przedłożenia tych informacji. Było tak w przypadku przedmiotowego dochodzenia.

(19)

Ponadto, w odróżnieniu od anonimowości zapewnionej producentom unijnym, żaden z chińskich producentów eksportujących nie zwrócił się z wnioskiem o zachowanie anonimowości. W związku z tym informacji dostępnych w aktach nieobjętych klauzulą poufności na temat rejestracji i współpracy producentów unijnych nie można było porównać z odpowiednimi informacjami dostępnymi w odniesieniu do chińskich producentów eksportujących. W szczególności, mając na uwadze, że nieobjęte klauzulą poufności oświadczenia stron, którym przyznano anonimowe traktowanie, wymagają wpierw dokładnej weryfikacji w celu zapewnienia zachowania anonimowości, udostępnienie tych oświadczeń w aktach nieobjętych poufnością nastąpiło z nieznacznym opóźnieniem. Zainteresowane strony miały jednak wystarczająco dużo czasu na przedstawienie uwag na temat odnośnych dokumentów po ich włączeniu do akt nieobjętych klauzulą poufności, a zatem nie doszło do naruszenia żadnych praw do obrony. W odniesieniu do wsparcia przemysłu Unii, jak wyjaśniono w motywie 45, w dochodzeniu wszczętym z urzędu pojęcie wsparcia przemysłu Unii jest nieistotne.

(20)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Służby Komisji odbyły posiedzenia wyjaśniające z udziałem rządu ChRL, CCCME, przedsiębiorstwa Tesla (Shanghai) Co., Ltd. („Tesla”), przedsiębiorstwa Smart Europe GmbH („Smart”), przedsiębiorstwa 24, przedsiębiorstwa 22 oraz przedsiębiorstwa Green World Mobility B.V. („Green World Mobility”) (7).

(21)

CCCME stwierdziła, że Komisja naruszyła jej prawa do obrony poprzez nieuzasadnione opóźnienie przyznania CCCME statusu zainteresowanej strony i nałożenie na nią zwiększonych obciążeń administracyjnych w związku z nadmiernie szczegółowym badaniem pełnomocnictw przez Komisję.

(22)

W tym przypadku 10 października 2023 r. CCCME uzyskała status zainteresowanej strony. CCCME została poproszona o wykazanie, że reprezentuje przedsiębiorstwa, z których działalnością istnieje obiektywny związek produktu objętego dochodzeniem. W związku z tym Komisja starannie przeanalizowała dokumenty pełnomocnictw, które CCCME otrzymała od producentów eksportujących. Komisja uznała, że ocena ta nie spowodowała naruszenia przysługujących CCCME praw do obrony, ponieważ miała ona wystarczającą możliwość przedstawienia uwag na wstępnym etapie dochodzenia. W szczególności przedłużono termin na przedstawienie uwag dotyczących wszczęcia postępowania w celu zapewnienia, aby CCCME dysponowała taka samą ilością czasu na przedstawienie uwag co inne zainteresowane strony. W związku z tym argument ten odrzucono.

(23)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(24)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostałaby stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja poprosiła wszystkich producentów unijnych o przekazanie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(25)

Kilku producentów unijnych przedstawiło wymagane informacje i zgodziło się na włączenie ich do próby.

(26)

Zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego dobór próby opierał się na kryterium największej reprezentatywnej wielkości sprzedaży i produkcji produktu podobnego w Unii w okresie objętym dochodzeniem. Komisja wzięła również pod uwagę rozmieszczenie geograficzne producentów unijnych w Unii, a także zapewniła uwzględnienie szerokiej gamy modeli BEV. Wstępna próba składała się z czterech producentów unijnych. Producenci unijni objęci próbą odpowiadali za 38 % sprzedaży i 34 % całkowitej wielkości produkcji przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby.

(27)

Komisja otrzymała uwagi na temat wstępnego doboru próby oraz współpracy producentów unijnych od przedsiębiorstwa 21, rządu ChRL i CCCME.

(28)

Rząd ChRL stwierdził, że w nagłówku formularzy kontroli wyrywkowej nie wskazano „daty zapisu”, choć data taka widnieje na formularzach kontroli wyrywkowej chińskich producentów eksportujących. Ponadto rząd ChRL, CCCME i przedsiębiorstwo 21 stwierdzili, że ze względu na nieujawnienie tożsamości producentów unijnych oraz brak szczegółów dotyczących zastosowanych przez Komisję kryteriów kontroli wyrywkowej nie były w stanie przedstawić uwag na temat próby producentów unijnych ani sprawdzić przekazanych przez Komisję informacji. W związku z tym rząd ChRL zwrócił się do Komisji o: (i) doprecyzowanie, ilu producentów unijnych dokonało rejestracji jako strony zainteresowane dochodzeniem w odpowiednim czasie i było producentami współpracującymi; (ii) wskazanie, ilu współpracujących producentów unijnych BEV nie należało do Europejskiego Stowarzyszenia Producentów Samochodów („ACEA”); (iii) doprecyzowanie, czy przedsiębiorstwa 2, 4, 6, 10, 23 i 25 przedłożyły formularze kontroli wyrywkowej oraz dlaczego ich formularze kontroli wyrywkowej nie były dostępne w aktach dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności - z jednakowym wnioskiem zwróciła się również CCCME, która wymieniła w tym zakresie także przedsiębiorstwa 30 i 31; (iv) doprecyzowanie, czy którekolwiek z przedsiębiorstw objętych próbą należą do jednej grupy przedsiębiorstw; (v) wskazanie, czy Komisja stosowała zasadę jednej jednostki gospodarczej w odniesieniu do producentów unijnych objętych próbą oraz czy wszystkie powiązane strony producentów objętych próbą miały obowiązek przekazania odpowiednich informacji; (vi) doprecyzowanie, co oznaczało włączenie modeli w kontekście doboru próby oraz w jaki sposób modele miały związek z domniemanymi „segmentami”, skoro w odniesieniu do chińskich producentów eksportujących jako kryterium kontroli wyrywkowej zastosowano „segmenty”, których definicji nie podano; (vii) wskazanie, czy producenci unijni o największej wielkości produkcji i sprzedaży w okresie objętym dochodzeniem zostali uwzględnieni w zakresie próby, a jeżeli nie zostali do niej włączeni - wyjaśnienie podstawy i przyczyn decyzji Komisji o nieobjęciu tych przedsiębiorstw próbą; (viii) doprecyzowanie wagi i istotności każdego kryterium doboru próby producentów unijnych.

(29)

CCCME zwróciła się również o udostępnienie części tych informacji w trakcie dochodzenia. Przedsiębiorstwo 21 stwierdziło, że do próby należy włączyć jeszcze jednego producenta unijnego, aby umożliwić Komisji przeprowadzenie obiektywnej oceny wystąpienia szkody na podstawie konkretnych dowodów, mając na uwadze ogólne znaczenie kryteriów przedstawionych przez Komisję w odniesieniu do doboru próby.

(30)

Komisja zauważyła, że „data zapisu” widniejąca na dokumentach dostępnych w ramach akt dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności została automatycznie wygenerowana w aplikacji TRON.tdi wykorzystywanej przez Komisję i zainteresowane strony w dochodzeniach dotyczących ochrony handlu. Ze względu na anonimowość zagwarantowaną producentom unijnym, współpracujący producenci unijni - w przeciwieństwie do chińskich producentów eksportujących - przekazali jednak formularze kontroli wyrywkowej za pośrednictwem poczty elektronicznej, a nie za pomocą platformy TRON.tdi. Co więcej, wszystkie odpowiedzi przemysłu Unii dotyczące przeprowadzenia kontroli wyrywkowej zostały włączone do akt nieobjętych klauzulą poufności w postaci wspólnego skompresowanego folderu w następstwie dokładnej weryfikacji w celu zachowania poufności współpracujących producentów unijnych. Aplikacja TRON.tdi nie umożliwia dodania „daty zapisu” do skompresowanego folderu. W związku z tym „data zapisu” nie widnieje na formularzu kontroli wyrywkowej producentów unijnych.

(31)

Komisja zauważyła, że wszystkie formularze kontroli wyrywkowej przedłożone przez producentów unijnych zostały udostępnione w ramach akt dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności 30 października 2023 r. (8) Jak wskazano w aktach nieobjętych klauzulą poufności, producenci unijni przekazali formularze kontroli wyrywkowej w dniach 11-13 października (w następstwie nieznacznego, dwudniowego wydłużenia terminu przyznanego niektórym producentom unijnym ze względu na złożony charakter formularza kontroli wyrywkowej). Komisja włączyła je jednak do akt nieobjętych klauzulą poufności po sprawdzeniu, że jawne wersje odpowiedzi dotyczących przeprowadzenia kontroli wyrywkowej nie umożliwiały nieumyślnego ujawnienia tożsamości producentów unijnych, którym przyznano anonimowe traktowanie, jak wyjaśniono w motywach 12-14. Ponadto, ponieważ producentom unijnym zagwarantowano anonimowość, Komisja nie mogła ujawnić, czy producenci unijni objęci próbą należą do tej samej grupy przedsiębiorstw i czy są członkami ACEA, gdyż mogłoby to umożliwić rozpoznanie odnośnych podmiotów, a tym samym zagrozić zachowaniu przez nich anonimowości.

(32)

Co więcej, z tych samych powodów Komisja nie mogła ujawnić informacji na temat tego, czy próba obejmowała producentów unijnych o największej wielkości produkcji i sprzedaży. Komisja przypomniała jednak, że w art. 27 rozporządzenia podstawowego nie przewidziano obowiązku wyboru wyłącznie największych producentów pod względem wielkości produkcji i sprzedaży ani nie zawarto rankingu wymienionych w nim kryteriów. Przepis ten ma na celu zapewnienie, aby Komisja dobrała najbardziej reprezentatywną próbę, która może zostać właściwie zbadana w dostępnym czasie dzięki zastosowaniu tych kryteriów. Doboru próby w ramach przedmiotowego dochodzenia dokonano w pełnej zgodności z tą logiką, uwzględniając zarazem specyfikę niniejszej sprawy.

(33)

Komisja zapewniła również reprezentatywny charakter próby, uwzględniając w niej szeroki zakres modeli BEV, który można było porównać na szczeblu Unii oraz po stronie eksportowej. Jeśli chodzi o pytanie o to, czy Komisja stosowała zasadę jednej jednostki gospodarczej w odniesieniu do producentów unijnych objętych próbą oraz czy wszystkie powiązane strony producentów objętych próbą miały obowiązek przekazania odpowiednich informacji, Komisja zwróciła uwagę, że zasada jednej jednostki gospodarczej ma zastosowanie do eksporterów na potrzeby obliczenia ceny eksportowej w przypadku wywozu dokonywanego za pośrednictwem handlowców/importerów mających siedzibę w państwach trzecich, a w związku z tym żądanie ChRL w tym względzie nie było jasne. Ponadto, jak wskazano w formularzu kontroli wyrywkowej przeznaczonym dla producentów unijnych, formularz kontroli wyrywkowej należało przekazać na szczeblu podmiotu prawnego odpowiedzialnego za produkcję, a nie na szczeblu grupy przedsiębiorstw. W związku z tym każdy z podmiotów prawnych prowadzących działalność produkcyjną w Unii został poproszony o przedłożenie formularza kontroli wyrywkowej.

(34)

Po starannej analizie wszystkich uwag Komisja uznała, że próba była zgodna z prawem UE i WTO. Próba odpowiednio reprezentowała producentów unijnych produktu podobnego. Na początku Komisja przypomniała, że odnośne przepisy dotyczące kontroli wyrywkowej określa art. 27 rozporządzenia podstawowego. Odnośne przepisy pozostawiają dużą swobodę podczas doboru próby zgodnie z odpowiednimi wymienionymi w nich kryteriami. W szczególności art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego wyraźnie stanowi, że „ostatecznego wyboru stron […] dokonuje Komisja”. Ponadto Komisja przypomniała, że Porozumienie WTO w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych („porozumienie SCM”) nie zawiera postanowień dotyczących kontroli wyrywkowej, co po raz kolejny potwierdza dużą swobodę przysługującą w tym zakresie Komisji. Jak wyjaśniono w motywie 26, na podstawie informacji przekazanych w odpowiedziach dotyczących przeprowadzenia kontroli wyrywkowej producenci objęci proponowaną próbą odpowiadali za 38 % wielkości sprzedaży i 34 % wielkości produkcji w Unii w okresie objętym dochodzeniem. Komisja uznała ten udział za reprezentatywny zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego. Metodykę doboru próby szczegółowo wyjaśniono w nocie dotyczącej wstępnego doboru próby z 30 października 2023 r.

(35)

Aby zapewnić największą reprezentatywność producentów unijnych BEV, oprócz kryterium wielkości Komisja rozważyła również rozmieszczenie geograficzne producentów unijnych na terytorium Unii i zadbała o uwzględnienie szerokiego zakresu modeli BEV. Podobnie jak w innych dochodzeniach antysubsydyjnych, rozmieszczenie geograficzne rozważono w celu potwierdzenia reprezentatywnego charakteru próby zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(36)

Komisja uwzględniła ponadto szeroki zakres modeli BEV, aby zapewnić duży poziom reprezentatywności podczas ich porównywania z odpowiednimi modelami wywożonymi przez chińskich producentów eksportujących, zgodnie z przysługującym jej zakresem swobody podczas doboru ostatecznej próby.

(37)

W związku z tym Komisja uznała, że próba była reprezentatywna (w tym pod względem geograficznym), a większej próby nie można byłoby właściwie zbadać w dostępnym czasie. W związku z tym argument ten odrzucono.

(38)

CCCME stwierdziła, że nieobjęte klauzulą poufności odpowiedzi producentów unijnych na formularze kontroli wyrywkowej są niezgodne z art. 29 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, ponieważ producenci unijni nie udzielili odpowiedzi na wszystkie pytania zawarte w formularzu kontroli wyrywkowej. W szczególności CCCME wskazała, że przedsiębiorstwo 11 udzieliło odpowiedzi jedynie na pięć z 22 pytań zawartych w formularzu kontroli wyrywkowej. Ponadto CCCME argumentowała, że przedsiębiorstwo 11, przedsiębiorstwo 12 i przedsiębiorstwo 15 nie udzieliły informacji na temat stanu zatrudnienia, podczas gdy przedsiębiorstwo 7, przedsiębiorstwo 8, przedsiębiorstwo 9 i przedsiębiorstwo 13 przedstawiły jedynie dane indeksowane dotyczące stanu zatrudnienia w okresie objętym dochodzeniem bez przekazania danych dotyczących stanu zatrudnienia w poprzednich latach, pomimo że w formularzu kontroli wyrywkowej wykazały prowadzenie w tych latach działalności produkcyjnej. CCCME stwierdziła również, że żaden z producentów unijnych nie uzasadnił istnienia „wyjątkowych okoliczności” w żadnym kontekście i nie sporządził pełnych informacji.

(39)

Komisja nie zgodziła się z tymi twierdzeniami. Formularz kontroli wyrywkowej zawierał 10 pytań głównych. Ponadto pytania 5 i 6 zawierały po jednym dodatkowym pytaniu szczegółowym, które - ze względu na anonimowość przyznaną producentom unijnym - były z natury poufne, ponieważ poproszono w nich o podanie nazw przedsiębiorstw powiązanych uczestniczących w produkcji i sprzedaży produktu podobnego w Unii oraz za pośrednictwem podwykonawców. Jasne jest również, że jeżeli dane przedsiębiorstwo nie posiadało przedsiębiorstw powiązanych uczestniczących w produkcji i sprzedaży produktu podobnego w Unii lub za pośrednictwem podwykonawców, nie miało obowiązku udzielenia odpowiedzi na odnośne pytanie szczegółowe. Było tak w przypadku przedsiębiorstwa 11, które w odpowiedzi na pytanie 6 poinformowało, że nie korzysta z podwykonawców. W tym przypadku nie było zatem jasne, dlaczego CCCME uznała, że przedsiębiorstwo 6 nie udzieliło odpowiedzi na pytanie szczegółowe 6(1). Ponadto pytanie 8 zawierało 5 dodatkowych pytań szczegółowych, a pytanie 9 zawierało 4 dodatkowe pytania podrzędne. Jak jednak wyjaśniono w nocie dołączonej do akt z 25 października 2023 r. (9), udzielenie odpowiedzi na pytania 8 i 9, na które należało udzielić odpowiedzi twierdzącej lub przeczącej, mogło doprowadzić do ujawnienia tożsamości odnośnego producenta unijnego na podstawie wiedzy o rynku dotyczącej struktury przemysłu Unii, a zatem Komisja uznała, że odpowiedzi na te pytania (oraz na wskazane pytania szczegółowe) nie można było streścić w nieobjętej klauzulą poufności wersji formularza kontroli wyrywkowej bez ryzyka ujawnienia informacji poufnych w rozumieniu art. 29 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, co zagrażałoby tym samym zachowaniu anonimowości zagwarantowanej producentom unijnym. W związku z tym producenci unijni nie mieli obowiązku udzielenia odpowiedzi nieobjętej klauzulą poufności na te pytania. Przedsiębiorstwo 11 udzieliło odpowiedzi na pytania 1, 2, 4, 5, 6 i 7. W świetle zagwarantowanej anonimowości odpowiedź na pytanie 3, w którym producenci unijni mieli wskazać modele BEV produkowane i sprzedawane w Unii, była z natury poufna, ponieważ umożliwiała rozpoznanie odnośnych podmiotów, zagrażając tym samym zachowaniu przez nich anonimowości.

(40)

W odniesieniu do stanu zatrudnienia Komisja zwróciła uwagę, że przedsiębiorstwo 11 produkowało BEV wyłącznie w okresie objętym dochodzeniem i w niewielkich ilościach. Ponadto stan zatrudnienia nie należał do kryteriów doboru próby. Jak wyjaśniono w motywie 26, kryteria zastosowane do doboru próby producentów unijnych obejmowały wielkość produkcji i sprzedaży, rozmieszczenie geograficzne oraz modele BEV. W związku z tym niepodanie informacji na temat stanu zatrudnienia w okresie objętym dochodzeniem przez jednego z producentów unijnych lub podanie przez niektórych producentów unijnych stanu zatrudnienia wyłącznie w okresie objętym dochodzeniem nie skutkowało unieważnieniem ich odpowiedzi udzielonych na pytania z formularza kontroli wyrywkowej. W związku z tym argument ten odrzucono.

(41)

W odniesieniu do argumentu podnoszącego, że producenci unijni nie uzasadnili istnienia „wyjątkowych okoliczności” w żadnym kontekście i nie sporządzili pełnych informacji, Komisja zauważyła, że nie było jasne, do których informacji odnosiła się CCCME. Jeżeli CCCME odnosiła się do danych kontaktowych przedsiębiorstw, ze względu na zagwarantowanie producentom unijnym anonimowości, jak wyjaśniono w motywach 12 i 13, producenci unijni nie mieli obowiązku powoływania się na istnienie „wyjątkowych okoliczności” w odpowiedzi na formularz kontroli wyrywkowej. Ponadto producenci unijni nie mogli podać swoich danych kontaktowych, ponieważ umożliwiłoby to rozpoznanie odnośnych podmiotów, co zagrażałoby zachowaniu przez nich anonimowości. W związku z tym argument ten odrzucono.

(42)

Rząd ChRL i CCCME stwierdzili, że zgodnie z artykułem prasowym portalu MLex niemieccy producenci BEV, tacy jak Volkswagen, BMW i Mercedes-Benz, nie zostali objęci próbą. Rząd ChRL i CCCME argumentowali, że po raz drugi od momentu wszczęcia dochodzenia portal MLex posiadał informacje na temat kontroli wyrywkowej producentów unijnych, które nie były dostępne dla CCCME i chińskich producentów eksportujących, którzy współpracowali w ramach dochodzenia. CCCME i rząd ChRL argumentowali, że portal MLex otrzymał informację o wnioskach o zachowanie anonimowości producentów unijnych 13 października 2023 r., podczas gdy zainteresowane strony dowiedziały się o tym dwa tygodnie później. W związku z tym CCCME stwierdziła, że - jeżeli artykuł prasowy dotyczący próby producentów unijnych jest prawidłowy - CCCME wyraża zdecydowany sprzeciw wobec grupy producentów eksportujących objętych próbą, podnosząc, że Komisja powinna zastosować próbę statystycznie reprezentatywną. W tym kontekście powołała się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Fliesen-Zentrum Deutschland (10). Ponadto CCCME argumentowała, że wyłączenie istotnych producentów unijnych z zakresu próby stanowiło znaczące odejście od utrwalonej praktyki Komisji, zgodnie z którą próby zwykle obejmują największych producentów w celu umożliwienia kompleksowej i reprezentatywnej analizy.

(43)

Komisja nie może komentować treści artykułów prasowych, ponieważ dla przedmiotowego dochodzenia istotne są informacje dostępne w aktach sprawy. Ponadto, jak wyjaśniono w motywach 12 i 13, producentom unijnym zagwarantowano anonimowość, dlatego Komisja nie może ujawnić nazw producentów unijnych objętych próbą. Co więcej, jak wyjaśniono w motywie 26, producenci objęci proponowaną próbą odpowiadali za 38 % wielkości sprzedaży i 34 % wielkości produkcji w Unii w okresie objętym dochodzeniem i wartości te uznano za reprezentatywne zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(44)

CCCME stwierdziła, że Komisja powinna ujawnić poziom współpracy producentów unijnych BEV, ponieważ jest to kwestia faktyczna leżąca u podstaw wszelkich ocen Komisji dotyczących istnienia zagrożenia spowodowaniem istotnej szkody. CCCME stwierdziła, że jeżeli producenci BEV przemysłu Unii nie ubiegają się o ochronę, nie należy nakładać jakichkolwiek środków na przywóz BEV z Chin.

(45)

Komisja zwróciła uwagę, że poziom współpracy w ramach dochodzenia jest niezbędny wyłącznie do zbadania sytuacji. Skoro obecne dochodzenie wszczęto z urzędu, Komisja nie ma obowiązku ujawnienia poziomu współpracy. Poziom współpracy producentów unijnych na etapie doboru próby był wystarczający, aby Komisja mogła dobrać reprezentatywną próbę producentów unijnych i kontynuować dochodzenie. Jak wyjaśniono w motywie 26, producenci unijni objęci próbą odpowiadali za 38 % wielkości sprzedaży oraz 34 % całkowitej wielkości produkcji przemysłu Unii w okresie objętym dochodzeniem, które to wartości uznano za reprezentatywne. Ponadto w poniższej sekcji dotyczącej interesu Unii Komisja oceniła, czy wprowadzenie środków wyrównawczych na przywóz BEV z Chin leży w interesie Unii. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(46)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(47)

Ze względu na brak współpracy importerów niepowiązanych przeprowadzenie kontroli wyrywkowej nie było konieczne.

(48)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w Chińskiej Republice Ludowej do udzielenia informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Chińskiej Republiki Ludowej w Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(49)

Wymagane informacje i zgodę na włączenie do próby otrzymano od dwudziestu jeden producentów eksportujących/grup producentów eksportujących z państwa, którego dotyczy postępowanie. Komisja dokonała wstępnego doboru próby obejmującej trzy współpracujące grupy producentów. Oprócz bezwzględnej wielkości wywozu do Unii Komisja rozważyła ponadto sprzedaż modeli BEV w różnych „segmentach rynku” (rozpatrywanych pod względem różnych „rodzajów produktu”), aby odpowiednio zapewnić największą reprezentatywność przemysłu wytwarzającego produkt objęty dochodzeniem. Komisja rozważyła również potencjalną kwalifikowalność grup producentów eksportujących do objęcia programami subsydiowania uwzględnionymi w memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów na podstawie odpowiedzi udzielonych na kwestionariusze kontroli wyrywkowej. Ze względu na charakter i skutki rozpatrywanego występowania subsydiowania, prowadzące do zwiększenia produkcji BEV, a w związku z tym do powstania potencjalnego zagrożenia spowodowaniem szkody dla przemysłu Unii, podczas doboru próby wzięto pod uwagę również wolne moce produkcyjne. Próba obejmowała następujące podmioty:

(50)

Grupy producentów eksportujących objętych próbą („producenci eksportujący objęci próbą”) w okresie objętym dochodzeniem odpowiadali za 43 % wielkości produkcji, 51 % wielkości sprzedaży na rynku krajowym oraz 39 % szacowanej łącznej wielkości wywozu z ChRL do Unii w sztukach.

(51)

Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących i rządu ChRL w kwestii doboru próby.

(52)

W odniesieniu do zaproponowanej próby otrzymano uwagi od rządu ChRL, CCCME i trzech grup producentów eksportujących, jednej włączonej do próby (BYD) i dwóch niewłączonych do próby - Tesla i Great Wall Motor Company Limited („GWM”) oraz od jednego producenta unijnego (przedsiębiorstwo 24).

(53)

Wszystkie te podmioty zapytały o powody odejścia od standardowej praktyki Komisji polegającej na zastosowaniu jedynie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii jako kryterium decyzyjnego na potrzeby doboru próby producentów eksportujących. Ponadto podmioty te stwierdziły, że w wyniku zastosowania w procesie doboru próby innych kryteriów niż największa wielkość wywozu, takich jak kwalifikowalność producentów eksportujących do objęcia programami subsydiowania oraz różnorodność modeli sprzedawanych w różnych segmentach rynku, Komisja nie dokonała doboru próby zgodnie z wymogami określonymi w art. 27 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i art. 6.10 porozumienia antydumpingowego WTO wobec braku postanowień dotyczących kontroli wyrywkowej w porozumieniu SCM. Przedsiębiorstwo Tesla zwróciło się z wnioskiem o włączenie do próby z uwagi na praktykę Komisji polegającą na stosowaniu kryterium „największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii”.

(54)

W tym kontekście Komisja zwróciła uwagę, że art. 27 rozporządzenia podstawowego nie przewiduje obowiązku wyboru wyłącznie największych producentów w ujęciu realnym ani nie zawiera rankingu kryteriów stosowanych na potrzeby kontroli wyrywkowej. Aby zapewnić skuteczność dochodzenia, Komisji przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania (11) w zakresie doboru próby na podstawie kryteriów, które umożliwią zapewnienie jej reprezentatywnego charakteru pod względem kwalifikowalności subsydiów zarzucanych w zawiadomieniu o wszczęciu. W szczególności art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego stanowi, że „ostatecznego wyboru stron […] dokonuje Komisja”. W związku z tym Komisja rozważyła inne elementy, które uwzględniono również w poprzednich dochodzeniach antysubsydyjnych (12), aby zagwarantować reprezentatywny charakter próby w odniesieniu do przemysłu BEV w Chinach.

(55)

Próbę producentów eksportujących dobrano nie tylko na podstawie wielkości wywozu, ale również różnorodności modeli BEV sprzedawanych w różnych segmentach rynku (tj. rodzajów produktu), reprezentatywności przedsiębiorstw lub grup pod względem potencjalnej kwalifikowalności do objęcia programami uwzględnionymi w memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów oraz ogólnej zdolności produkcyjnej, w tym wolnych mocy produkcyjnych. Rozpatrując łącznie wszystkie te czynniki, dobraną próbę uznano za najbardziej reprezentatywną, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Dobór próby był w pełni zgodny z przepisami art. 27 rozporządzenia podstawowego przy uwzględnieniu specyfiki sprawy. Uwzględniając solidną reprezentatywność próby w świetle kryteriów wymienionych w motywie 49 oraz czas dostępny na przeprowadzenie dochodzenia, Komisja uznała, że włączenie dodatkowego producenta eksportującego do próby nie było właściwe. W związku z tym wniosek przedsiębiorstwa Tesla o włączenie go do próby został odrzucony.

(56)

Ponadto rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie przedstawiła żądanego wyjaśnienia na temat doboru próby producentów eksportujących, zwłaszcza w odniesieniu do zastosowania czterech kryteriów, które wzięto pod uwagę podczas doboru próby, oraz ich względnej wagi, podstawy określenia wielkości sprzedaży eksportowej w różnych segmentach rynku, podstawy oceny potencjalnej kwalifikowalności grup producentów eksportujących do objęcia programami subsydiowania oraz dostępności wolnych mocy produkcyjnych, ani znaczenia decyzji Komisji o wykorzystaniu odpowiedzi udzielonych w formularzach kontroli wyrywkowej na potrzeby przeprowadzenia kontroli wyrywkowej bez uszczerbku dla ewentualnych powiązań producentów eksportujących z innymi grupami producentów eksportujących i bez względu na taką okoliczność.

(57)

Komisja uznała dobór trzech grup przedsiębiorstw za najbardziej reprezentatywną wielkość możliwą do zbadania w dostępnym czasie, w którym to celu nie rozpatrywała wyłącznie danych bezwzględnych dotyczących wielkości produkcji, sprzedaży i wywozu, lecz uwzględniła szereg dodatkowych elementów w celu oceny reprezentatywnego charakteru próby, w tym różnorodności modeli BEV sprzedawanych w różnych segmentach rynku, reprezentatywności przedsiębiorstw lub grup pod względem potencjalnej kwalifikowalności do objęcia programami uwzględnionymi w memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów oraz ogólnej zdolności produkcyjnej, w tym wolnych mocy produkcyjnych, na podstawie informacji przekazanych w formularzu kontroli wyrywkowej. Podczas oceny tych elementów przyjęto kompleksowe podejście, w ramach którego żadnego z poszczególnych elementów nie uznano za mający decydujące znaczenie. Segmenty rynku rozważono na podstawie publicznie dostępnych informacji na temat modeli sprzedawanych przez producentów eksportujących na rynku Unii. Jak wskazano w nocie dotyczącej ostatecznej próby producentów eksportujących, Komisja uznała kwalifikowalność producentów eksportujących objętych próbą do objęcia programami subsydiowania za obiektywne kryterium mające zapewnić, aby próba reprezentowała poziom występowania subsydiowania w państwie, którego dotyczy postępowanie. Dobór próby opierał się na formularzach kontroli wyrywkowej otrzymanych od współpracujących producentów eksportujących, które powinny obejmować wszystkie powiązane z nimi podmioty istotne dla dochodzenia. Jako że odpowiedzi te stanowią samoocenę, Komisja jednoznacznie stwierdziła, że może być uzasadnione przeprowadzenie wszelkich dodatkowych ocen w odniesieniu do podmiotów powiązanych producentów eksportujących objętych próbą.

(58)

Według rządu ChRL i CCCME w decyzji dotyczącej ostatecznego doboru próby nie przedstawiono żadnego uzasadnienia dotyczącego wyłączenia z zakresu próby producentów eksportujących przedsiębiorstwa Tesla, które jest największym chińskim producentem eksportującym.

(59)

Przedsiębiorstwo Tesla rzeczywiście było jednym z największych producentów eksportujących pod względem wielkości wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Niemniej jednak, wbrew argumentacji CCCME, a także jak wyjaśniono w motywach 54 i 57, dobór próby nie powinien opierać się wyłącznie na największej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, lecz na największej reprezentatywnej wielkości. Jak wskazano w nocie dotyczącej ostatecznego doboru próby producentów eksportujących, uznano, że producenci eksportujący BEV prowadzący działalność w Chinach byli właściwie reprezentowani w ostatecznym doborze próby, który opierał się na największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie, uwzględniając elementy określone w motywie 57. W związku z powyższym Komisja odrzuciła argument rządu ChRL i CCCME.

(60)

Ponadto przedsiębiorstwo Tesla argumentowało, że Komisja nie objęła zakresem próby pełnych grup, lecz wybrała jedynie niektórych producentów eksportujących i przedsiębiorstwa powiązane w ramach grupy objętej próbą.

(61)

Uwaga ta nie znajduje jednak oparcia w faktach. Komisja nie dobrała próby na podstawie pojedynczych podmiotów, lecz grup wskazanych w informacjach udzielonych w odpowiedziach na formularze kontroli wyrywkowej. Wszystkie jednostki produkcyjne należące do tych grup zostały objęte zakresem próby, niezależnie od tego, czy zostały pojedynczo wymienione w nocie dotyczącej ostatecznego doboru próby producentów eksportujących.

(62)

Ponadto rząd ChRL i CCCME stwierdzili, że wybór trzech chińskich przedsiębiorstw bez uwzględnienia żadnych zagranicznych przedsiębiorstw lub spółek joint venture w zakresie próby doprowadził do dyskryminacji chińskich producentów. Rząd ChRL, przedsiębiorstwo BYD i przedsiębiorstwo Tesla zwrócili uwagę, że memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów, na którym Komisja oparła swoją ocenę potencjalnej kwalifikowalności do programów subsydiowania i dobór próby, jest stronnicze oraz że celowo zidentyfikowano i wskazano w nim określonych producentów w ChRL. Rząd ChRL, CCCME, przedsiębiorstwo Tesla i przedsiębiorstwo GWM stwierdzili, że wybierając próbę na podstawie kryteriów, które prawdopodobnie umożliwią stwierdzenie istnienia zagrożenia spowodowaniem szkody, Komisja nie dopełniła obowiązku przeprowadzenia obiektywnego badania szkody, o którym mowa w art. 8 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. Wszystkie strony, które przedstawiły uwagi, podkreśliły brak dostatecznego ujawnienia informacji na temat metodyki i analizy zastosowanej w celu doboru próby.

(63)

Komisja odrzuciła argument, zgodnie z którym miałaby postępować w sposób dyskryminacyjny. Jak wyjaśniono w nocie dołączonej do akt dotyczącej ostatecznego doboru próby, po pierwsze, niektóre grupy objęte próbą posiadają spółki joint venture z udziałem europejskich producentów samochodów. Po drugie, wszelkie środki wprowadzone w wyniku dochodzenia miałyby zastosowanie do wszystkich BEV produkowanych i wywożonych z ChRL, niezależnie od struktury własności producentów eksportujących. Po trzecie, większość przedsiębiorstw lub grup, które zgłosiły się do objęcia próbą, całkowicie lub częściowo należy do chińskich podmiotów lub posiada umowy joint venture z zagranicznymi partnerami.

(64)

Potencjalna kwalifikowalność do objęcia programami uwzględnionymi w memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów była jednym z szeregu elementów rozważonych przez Komisję w celu zagwarantowania największej reprezentatywności producentów BEV i uzasadnienia reprezentatywnego charakteru próby zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego. Ponadto potencjalna kwalifikowalność pod względem programów subsydiowania stanowi element, któremu daleko jest do stronniczości, ponieważ jest to obiektywne kryterium mające zapewnić reprezentatywność próby niezależnie od poziomu występowania subsydiowania w państwie, którego dotyczy postępowanie. W związku z tym, stosując potencjalną kwalifikowalność jako jedno z kryteriów doboru próby spośród współpracujących producentów eksportujących, Komisja nie wybrała przedsiębiorstw, których poziom subsydiowania był najwyższy, ponieważ w chwili podjęcia decyzji w sprawie próby konkretne kwoty otrzymane przez te przedsiębiorstwa nie były znane. Co więcej, fakt, że dane przedsiębiorstwo może potencjalnie kwalifikować się a priori do otrzymania subsydium z konkretnego programu nie oznacza automatycznie, że przedsiębiorstwo to skorzystało z takiego programu w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym Komisja uznała, że przedsiębiorstwa nie były w stanie wykazać oczywistego błędu popełnionego przez Komisję w ocenie (13) podczas doboru eksporterów objętych próbą, który doprowadziłby do mylących rezultatów i stanowiłby naruszenie obowiązku przeprowadzenia obiektywnego badania szkody - w którym to zakresie Komisja przypomina o przysługującej jej dużej swobodzie (14).

(65)

Wreszcie, wbrew argumentacji niektórych stron, metodyka doboru próby została już szczegółowo objaśniona w nocie dotyczącej wstępnego doboru próby opublikowanej 25 października 2023 r.

(66)

Producent eksportujący GWM zwrócił się z wnioskiem o włączenie do próby oraz o usunięcie z jej zakresu jednego przedsiębiorstwa objętego próbą, argumentując, że wybrane przedsiębiorstwo nie reprezentowało całego przemysłu BEV w ChRL w wystarczający sposób pod względem marki, technologii i ceny głównego modelu BEV wywożonego przez to przedsiębiorstwo do Unii. Przedsiębiorstwo GWM argumentowało, że powinno zostać włączone do próby, ponieważ jako jeden z nielicznych producentów eksportujących przekazało wymagane informacje do celów kontroli wyrywkowej w odpowiednim czasie i stanowi jednego z największych reprezentatywnych eksporterów BEV w ChRL, mając na uwadze znacząco różne modele BEV, jakie wywozi do Unii, a także jego położenie geograficzne, zgodność z wymogami dotyczącymi bezpieczeństwa produktów i technologii środowiskowych, istotne inwestycje dokonywane w obszarze prac badawczo-rozwojowych oraz pionową integrację systemu jego łańcucha dostaw.

(67)

Wszystkie przedsiębiorstwa, które zgłosiły się do kontroli wyrywkowej, przekazały swoje odpowiedzi w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu lub w terminie uzgodnionym w następstwie uzasadnionych wniosków o wydłużenie terminu. Jak wskazano w motywach 53-57, Komisja uznała wybraną próbę za najbardziej reprezentatywną, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Dobór próby był w pełni zgodny z przepisami art. 27 rozporządzenia podstawowego przy uwzględnieniu specyfiki sprawy. Jako że żaden z argumentów podniesionych przez przedsiębiorstwo GWM nie powodował unieważnienia doboru próby dokonanego przez Komisję, wniosek przedsiębiorstwa GWM o włączenie do próby został odrzucony.

(68)

CCCME oraz przedsiębiorstwa BYD, GWM i Tesla argumentowały ponadto, że wolnych mocy produkcyjnych nie można uznać za czynnik wykorzystywany do określenia próby, lecz za aspekt podlegający ocenie w toku dochodzenia.

(69)

Przedmiotowe dochodzenie jest prowadzone w oparciu o zagrożenie wystąpieniem szkody. W związku z tym informacje dotyczące poziomu potencjalnej wielkości sprzedaży producentów eksportujących w najbliższej przyszłości uznano za istotne podczas doboru reprezentatywnej próby. Posiadanie wolnych mocy produkcyjnych jako jeden z elementów leżących u podstaw decyzji Komisji w sprawie doboru próby nie wykluczał poddania tego czynnika ocenie w toku dochodzenia na potrzeby ustalenia istnienia zagrożenia spowodowaniem istotnej szkody dla przemysłu Unii.

(70)

W świetle wymienionych powodów Komisja zdecydowała o utrzymaniu zaproponowanej próby jako próby ostatecznej.

(71)

W uwagach przekazanych w następstwie decyzji dotyczącej doboru próby przedsiębiorstwo NIO zażądało dodatkowych wyjaśnień dotyczących jego konkretnej sytuacji wśród producentów nieobjętych próbą.

(72)

Komisja odniosła się do jego uwag w oddzielnej informacji przekazanej wyłącznie temu przedsiębiorstwu.

(73)

Po przeprowadzeniu kontroli wyrywkowej, w dniu 8 listopada 2023 r. odbyło się posiedzenie wyjaśniające z udziałem przedsiębiorstwa Smart, które zwróciło się z wnioskiem o nieuwzględnienie go w ramach Geely Group, lecz traktowanie jako odrębnego producenta eksportującego. W argumentacji na ten temat przedsiębiorstwo Smart oparło się w szczególności na ustaleniach Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Konkurencji w procedurze dotyczącej kontroli połączeń w odniesieniu do produkcji BEV Smart w ChRL (15).

(74)

Komisja odrzuciła ten argument. Po pierwsze, decyzje dotyczące połączeń są podejmowane w oparciu o inną podstawę prawną niż rozporządzenie podstawowe, która określa inne cele i wymaga innych rodzajów oceny. Po drugie, w decyzji dotyczącej połączenia wskazano, że spółka joint venture pomiędzy przedsiębiorstwami Daimler i Geely stanowi wspólne przedsiębiorstwo prowadzące działalność operacyjną w pełnym zakresie, lecz nie sformułowano żadnych wniosków w odniesieniu do jego zależności od Geely Group. W rzeczywistości w decyzji wykazano, że działalność przedsiębiorstwa Smart polegająca na produkcji i dystrybucji w ChRL odbywa się za pośrednictwem spółki joint venture z Geely. Ponadto spółka joint venture odpowiada również za sprzedaż i marketing w Unii. Co więcej, mając na uwadze istniejące stosunki handlowe pomiędzy przedsiębiorstwem Smart i Geely Group, obie strony wydawały się jednoznacznie powiązane w rozumieniu art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (16). Na tej podstawie Komisja uznała, że przedsiębiorstwo Smart należało traktować jako część grupy Geely.

(75)

CCCME uznała wymogi sprawozdawcze obowiązujące chińskich producentów eksportujących objętych próbą za nadmiernie uciążliwe, zwłaszcza w odniesieniu do informacji, o których przedstawienie zwrócono się do powiązanych dostawców materiałów wsadowych, oraz tłumaczenia sprawozdań rocznych.

(76)

W memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów wskazano, że subsydiowanie przez rząd ChRL obejmowało cały łańcuch produkcji i dostaw przemysłu BEV, między innymi w postaci dostarczania części i komponentów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia. Komisja uznała informacje wymagane od powiązanych stron producentów eksportujących objętych próbą za niezbędne do oceny istnienia subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych w odniesieniu do części i komponentów BEV, w tym akumulatorów, a w związku z tym odrzuciła argument CCCME.

(77)

Komisja wysłała kwestionariusze do rządu ChRL, trzech grup producentów eksportujących objętych próbą, czterech producentów unijnych objętych próbą oraz dwóch użytkowników.

(78)

Komisja otrzymała odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od rządu ChRL, trzech grup producentów eksportujących objętych próbą, czterech producentów unijnych objętych próbą oraz dwóch użytkowników.

(79)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do stwierdzenia subsydiowania oraz określenia wynikającej z niego szkody (w tym zagrożenia wystąpieniem szkody) oraz interesu Unii.

(80)

Wizyty weryfikacyjne przeprowadzane na podstawie art. 26 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(81)

Jak podkreślono w sekcji 3.3, Komisja napotkała trudności w zakresie współpracy, ponieważ kilka chińskich grup objętych próbą nie udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w odniesieniu do określonych przedsiębiorstw lub przekazało niekompletne informacje na temat struktury ich przedsiębiorstw lub kosztów produkcji, bądź nie przekazało ich wcale. W związku z tym Komisja nie uzyskała pełnego obrazu przedsiębiorstw, które powinny przekazać odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, ani odpowiadającego im udziału w całkowitych kosztach produkcji.

(82)

Na podstawie informacji zawartych w aktach sprawy Komisja postanowiła zatem skoncentrować się na producentach BEV, dostawcach głównych materiałów wsadowych oraz innych przedsiębiorstwach uczestniczących w finansowaniu oraz działalności badawczo-rozwojowej, którzy przekazali odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i których można było zweryfikować w okresie poprzedzającym wprowadzenie środków tymczasowych.

(83)

Pomimo otrzymania również odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od innych przedsiębiorstw powiązanych, których działalność podlegała wymogowi przekazania odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, Komisja nie była w stanie ocenić tych odpowiedzi w okresie poprzedzającym wprowadzenie środków tymczasowych. Komisja zastrzega sobie prawo do oceny tych odpowiedzi do końcowego etapu przedmiotowego postępowania.

(84)

Zdaniem rządu ChRL to, że portal MLex miał posiadać więcej informacji na temat próby producentów unijnych BEV od zainteresowanych stron, potwierdza brak przejrzystości dochodzenia i rzutuje na prawa zainteresowanych stron do sprawiedliwości proceduralnej.

(85)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Jak wskazano w motywie 43 powyżej, Komisja nie może komentować treści artykułów prasowych, a odnośne informacje są zawarte w aktach sprawy będącej przedmiotem obecnego dochodzenia. Komisja włączyła do akt dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności wszystkie istotne informacje w odpowiednim czasie i zapewniła stronom wiele możliwości przedstawienia uwag. Komisja należycie oceniła wszystkie otrzymane uwagi w toku dochodzenia i wyjaśniła je w odpowiedniej sekcji niniejszego rozporządzenia.

(86)

CCCME stwierdziła, że Komisja opóźniła włączenie do nieobjętych klauzulą poufności akt dochodzenia odpowiedzi przemysłu Unii na pytania zawarte w kwestionariuszu, w wyraźnym przeciwieństwie do tempa udostępnienia przez Komisję nieobjętych klauzulą poufności wersji odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu przekazanych przez chińskich producentów eksportujących. CCCME stwierdziła, że opóźnienia te przyczyniły się do braku przejrzystości w odniesieniu do przemysłu BEV w Unii oraz aspektów dochodzenia dotyczących wystąpienia szkody.

(87)

Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem. Jak wyjaśniono w motywach 12 i 13, producentom unijnym zapewniono anonimowość. W związku z tym Komisja musiała starannie zweryfikować dokumenty przekazane przez przemysł Unii, aby zagwarantować, że nie umożliwiały one nieumyślnego ujawnienia tożsamości producentów unijnych, a w związku z tym nie zagrażały zachowaniu przez nich anonimowości. Weryfikacje te były czasochłonne. CCCME i inne zainteresowane strony miały wiele czasu na przedstawienie uwag dotyczących odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu po włączeniu ich do nieobjętych klauzulą poufności akt dochodzenia.

(88)

CCCME stwierdziła, że nieuwzględnienie w aktach nieobjętych klauzulą poufności korespondencji pomiędzy Komisją a ACEA wyraźnie wskazywało na brak przejrzystości dochodzenia, ponieważ dane dotyczące wskaźników makroekonomicznych zwykle przekazywały stowarzyszenia branżowe. CCCME zwróciła się do Komisji o wyjaśnienie sposobu gromadzenia i oceny danych makroekonomicznych w ramach dochodzenia.

(89)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Nie istnieje żaden wymóg prawny nakazujący Komisji pozyskanie danych dotyczących wskaźników makroekonomicznych od stowarzyszenia branżowego, takiego jak ACEA. Komisja może również korzystać z innych źródeł informacji. Źródła te oraz ocenę wskaźników makroekonomicznych przedstawiono w sekcji dotyczącej wystąpienia szkody. Komisja nie mogła ujawnić źródła ani metodyki oceny wskaźników makroekonomicznych przed zakończeniem wstępnego etapu dochodzenia.

(90)

CCCME zwróciła uwagę, że przedsiębiorstwo 29 przekazało niektóre informacje wyłącznie w wersji poufnej, a w związku z tym zainteresowane strony nie miały możliwości zapoznania się z informacjami przedłożonymi przez przedsiębiorstwo 29 ani odniesienia się do nich. W związku z tym CCCME zwróciła się do Komisji o udostępnienie tych informacji w aktach nieobjętych klauzulą poufności.

(91)

Komisja sprawdziła te informacje i stwierdziła, że nie podlegają one istotnemu streszczeniu. Ponadto Komisja nie wykorzystała tych konkretnych informacji w ramach bieżącego dochodzenia. Wniosek ten został zatem odrzucony.

(92)

Komisja włączyła do akt dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności wersję bez klauzuli poufności zasadniczych informacji, o których przedstawienie zwrócono się w tabelach kwestionariusza przeznaczonego dla producentów unijnych objętych próbą, w postaci zindeksowanej i skonsolidowanej (a zatem dane dotyczące producentów unijnych objętych próbą zostały ujęte w formie zagregowanej). Komisja uznała, że nie należy włączać do wersji nieobjętej klauzulą poufności odnośnych tabel dotyczących każdego producenta unijnego z osobna, aby chronić anonimowość tożsamości producentów unijnych objętych próbą, ponieważ istniało ryzyko, że tendencje w zakresie wskaźników dla poszczególnych przedsiębiorstw mogły spowodować nieumyślne ujawnienie tożsamości producentów unijnych objętych próbą, a w związku z tym zagrozić zachowaniu przez nich anonimowości.

(93)

W tym kontekście CCCME zwróciła się do Komisji o wyjaśnienie, (i) w jaki sposób uzasadnienie zmiany praktyki Komisji wyjaśnionej w motywie 92 znalazło poparcie w faktach uwzględnionych w aktach sprawy, ponieważ każdy z producentów unijnych objętych próbą przekazał indywidualnie zindeksowane dane w odniesieniu do szeregu wskaźników ekonomicznych (w tym zdolności produkcyjnej, wielkości produkcji, wielkości sprzedaży i wartości w odniesieniu do powiązanych i niepowiązanych podmiotów oraz stanu zatrudnienia) w okresie badanym w odpowiedziach na pytania zawarte w formularzu kontroli wyrywkowej udostępnionych w aktach dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności; (ii) w jaki sposób indywidualnie zindeksowane dane i wynikające z nich tendencje w zakresie pozostałych wskaźników wystąpienia szkody mogły spowodować ujawnienie tożsamości producenta unijnego BEV oraz (iii) w jaki sposób indywidualnie zindeksowane dane dotyczące czterech producentów unijnych mogły spowodować ujawnienie ich tożsamości, skoro dane dotyczące wskaźników ekonomicznych, a w szczególności dotyczące BEV, nie były publicznie dostępne w sprawozdaniach rocznych ani innych dokumentach przedłożonych przez producentów unijnych BEV, a większość producentów unijnych BEV wytwarza również inne rodzaje pojazdów oprócz BEV.

(94)

W związku z tym CCCME zwróciła się do Komisji o włączenie do akt dochodzenia nieobjętych klauzulą poufności zindeksowanych danych w podziale na poszczególne przedsiębiorstwa w odniesieniu do wszystkich czterech producentów unijnych BEV objętych próbą ze względu na brak ryzyka identyfikacji tych producentów na podstawie takich danych. Ponadto CCCME przypomniała, że informacje te są istotne dla przedstawienia obrony CCCME z następujących względów: (i) tożsamość producentów unijnych BEV objętych próbą pozostała poufna i nie można było w żaden sposób ustalić faktycznych wyników tych przedsiębiorstw i ewentualnego doświadczania przez nich ryzyka wystąpienia szkody ze strony przywozu chińskich BEV, (ii) zagregowane zindeksowane dane udostępnione przez Komisję nie dostarczyły żadnych istotnych informacji i w rzeczywistości wydawały się nieprawidłowe, (iii) dane zindeksowane dotyczące konkretnych przedsiębiorstw umożliwiłyby CCCME zrozumienie sytuacji ekonomicznej producentów unijnych objętych próbą, jako że dotyczące ich dane posłużyłyby jako podstawa oceny wskaźników mikroekonomicznych oraz istnienia podcięcia cenowego/zaniżania cen oraz (iv) podczas gdy CCCME w żaden sposób nie mogła sprawdzić dokładności danych zgłoszonych przez producentów unijnych BEV, indeksacja na poziomie poszczególnych przedsiębiorstw umożliwiłaby przynajmniej CCCME porównanie danych początkowo przedstawionych w odpowiedziach na pytania formularza kontroli wyrywkowej, a następnie w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(95)

Komisja zauważyła, że unijny rynek BEV składa się z niewielkiej liczby grup producentów. W odniesieniu do przemysłu BEV w Unii istnieje wiele ogólnodostępnych informacji, a także istnieją usługi udostępniające bardzo szczegółowe informacje na jego temat na zasadzie płatnej subskrypcji, do których to informacji CCCME mogła uzyskać dostęp. W związku z tym istnieje wysokie ryzyko, że tendencja wynikająca z informacji gospodarczych i finansowych, o których przedstawienie zwróciła się Komisja w kwestionariuszu, w połączeniu z określonymi informacjami dostępnymi publicznie i na podstawie płatnej subskrypcji mógłby umożliwić rozpoznanie odnośnych podmiotów, co zagrażałoby zachowaniu przez nich anonimowości.

(96)

Ponadto informacje, o których podanie proszono w formularzach kontroli wyrywkowej, były znacznie mniej szczegółowe od informacji, o których przedstawienie zwrócono się w kwestionariuszu. Przykładowo, w odniesieniu do informacji gospodarczych i finansowych w formularzu kontroli wyrywkowej zwrócono się o przedstawienie informacji na temat (i) wielkości produkcji, (ii) zdolności produkcyjnej, (iii) całkowitej wielkości i wartości sprzedaży w Unii, (iv) wielkości i wartości sprzedaży na rzecz powiązanych przedsiębiorstw oraz (v) liczby pracowników. Oprócz tych informacji odnośna dokumentacja zawierająca skonsolidowane wskaźniki, która została włączona do nieobjętych klauzulą poufności akt dochodzenia, obejmowała również informacje na temat (i) średniej ceny sprzedaży w łącznej sprzedaży, w sprzedaży na rynek Unii na rzecz niepowiązanych i powiązanych klientów, (ii) wielkości, wartości i cen w sprzedaży eksportowej na rzecz niepowiązanych i powiązanych klientów, (iii) średniego jednostkowego kosztu produkcji, (iv) zysku przed opodatkowaniem w Unii ze sprzedaży na rzecz niepowiązanych i powiązanych klientów, (v) wykorzystania mocy produkcyjnych, (vi) stanu zapasów na koniec okresu sprawozdawczego, (vii) kosztów pracy w odniesieniu do BEV, (viii) przepływów środków pieniężnych, (ix) całkowitych środków trwałych wykorzystywanych do wytwarzania produktu objętego dochodzeniem, (x) zwrotu z inwestycji, (xi) całkowitej wartości inwestycji w produkt objęty dochodzeniem oraz (xii) łącznego udziału amortyzacji w produkcie objętym dochodzeniem.

(97)

Ponadto Komisja włączyła tę dokumentację do nieobjętych klauzulą poufności akt dochodzenia po przekazaniu przez producentów unijnych objętych próbą odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z tym dokumentacja, o której mowa, opierała się na niezweryfikowanych danych. Po weryfikacji danych Komisja włączyła zmienioną dokumentację do nieobjętych klauzulą poufności akt dochodzenia. Komisja przeanalizowała ten argument w świetle zmienionych informacji i ustaliła, że nie ma on już zastosowania. Co więcej, Komisja włączyła również do akt udziały procentowe dotyczące reprezentatywności na podstawie wielkości sprzedaży i produkcji producentów unijnych objętych próbą po weryfikacji przekazanych przez nich danych.

(98)

W związku z powyższym wniosek został odrzucony.

(99)

Alternatywnie wobec wniosku, o którym mowa w motywie 94, CCCME zwróciła się również do Komisji o przedstawienie zagregowanych danych dotyczących wszystkich czterech producentów unijnych objętych próbą w odniesieniu do poszczególnych wskaźników szkody w liczbach bezwzględnych lub zakresach liczbowych.

(100)

Jak wyjaśniono w motywie 95, Komisja przedstawiła wskaźniki mikroekonomiczne w wartościach bezwzględnych w sekcji dotyczącej wystąpienia szkody. Pozostałe wskaźniki makroekonomiczne przedstawione przez Komisję również w sekcji dotyczącej wystąpienia szkody nie opierają się jedynie na danych dotyczących producentów unijnych objętych próbą, lecz na danych dotyczących całej Unii, zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w sekcji dotyczącej wystąpienia szkody. Wniosek ten został zatem odrzucony.

(101)

Jeśli chodzi o wielkość sprzedaży producentów unijnych objętych próbą, CCCME zwróciła się do Komisji o przedstawienie (i) udziału procentowego sprzedaży wszystkich czterech producentów unijnych objętych próbą prowadzonej bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów oraz na rzecz powiązanych przedsiębiorstw w okresie badanym w Unii i poza Unią; (ii) geograficznego zasięgu sprzedaży producentów unijnych na rzecz powiązanych i niepowiązanych podmiotów; (iii) informacji na temat tego, czy całość sprzedaży w UE na rzecz powiązanych podmiotów dotyczyła powiązanych podmiotów, które wypełniły załącznik I do kwestionariusza; oraz (iv) informacji na temat udziału procentowego wywozu w łącznej produkcji wszystkich czterech producentów unijnych objętych próbą w UE w każdym roku uwzględnionym w okresie badanym. Ponadto CCCME stwierdziła, że jeżeli nie wszystkie przedsiębiorstwa powiązane wypełniły załącznik I, oznaczałoby to, że wielkość sprzedaży na rzecz niezależnych klientów nie wynosiłaby 38 % wielkości sprzedaży w Unii, jak wskazała Komisja w nocie dołączonej do akt w odniesieniu do próby producentów unijnych.

(102)

Jeśli chodzi o sprzedaż na rzecz przedsiębiorstw niepowiązanych i powiązanych w Unii, Komisja przedstawiła dodatkowe wyjaśnienia w nocie dołączonej do akt z dnia 4 czerwca 2024 r. (17), w której wskazała, że zgromadziła przedmiotowe dane dotyczące wielkości sprzedaży na poziomie ceny sprzedaży na rzecz pierwszego niepowiązanego klienta i skonsolidowała te dane dotyczące sprzedaży z danymi dotyczącymi sprzedaży na rzecz niepowiązanych klientów producentów unijnych objętych próbą. Jeśli chodzi o sprzedaż poza Unią, należy przypomnieć, że celem dochodzenia jest między innymi ocena sytuacji gospodarczej i finansowej produkcji i sprzedaży przemysłu Unii na terytorium Unii, a nie poza nią. Wpływ wywozu na przemysł Unii objaśniono w motywach 1183-1185. Ponadto zasięg geograficzny sprzedaży producentów unijnych objętych próbą był z natury poufny i od chińskich producentów eksportujących również nie wymagano przedłożenia takich informacji w aktach nieobjętych klauzulą poufności. Co więcej, CCCME nie wyjaśniła powodów, dla których te konkretne informacje są istotne.

(103)

CCCME zwróciła się również do Komisji o przedstawienie stosunku zdolności produkcyjnej do wielkości produkcji BEV i innych rodzajów pojazdów w okresie badanym.

(104)

Komisja przypomniała, że obecne dochodzenie dotyczy wyłącznie BEV, a zatem zdolność produkcyjna i wielkość produkcji innych pojazdów producentów unijnych objętych próbą jest nieistotna. Wniosek ten został zatem odrzucony.

(105)

CCCME zwróciła się do Komisji o przedstawienie wykazu państw członkowskich objętych zasięgiem działania producentów unijnych objętych próbą, argumentując, że położenie geograficzne producentów unijnych objętych próbą zostało ujawnione w przypadkach, w których producentom unijnym przyznano anonimowe traktowanie.

(106)

Komisja przypomniała, że w Unii funkcjonuje niewielka liczba grup producentów BEV. Ponadto lokalizacja ich działalności produkcyjnej stanowi informację dostępną publicznie. W tym przypadku Komisja nie mogła zatem ujawnić lokalizacji producentów unijnych objętych próbą, ponieważ mogłoby to umożliwić rozpoznanie odnośnych podmiotów, co zagrażałoby zachowaniu przez nich anonimowości. Wniosek został wobec tego odrzucony.

(107)

CCCME zwróciła się również do Komisji o przedstawienie (i) zbiorczego wykazu numerów kontrolnych produktu sprzedawanego przez wszystkich czterech producentów unijnych objętych próbą w okresie badanym w Unii i poza Unią, z rozróżnieniem na sprzedaż na rzecz powiązanych i niepowiązanych przedsiębiorstw, (ii) segmentów rynku objętych sprzedażą prowadzoną przez producentów unijnych BEV na rzecz podmiotów powiązanych i niepowiązanych w Unii i poza Unią, oraz (iii) charakterystyki produktu, o której przedstawienie poproszono w tabeli zatytułowanej „Charakterystyka produktu” zawartej w kwestionariuszu przeznaczonym dla producentów unijnych.

(108)

Komisja zauważyła, że w kwestionariuszu zwróciła się o przedstawienie informacji na poziomie numeru kontrolnego produktu wyłącznie w odniesieniu do okresu objętego dochodzeniem, a nie całego okresu badanego. Dotyczyło to zarówno producentów unijnych objętych próbą, jak i chińskich producentów eksportujących objętych próbą. W związku z tym Komisja nie mogła przekazać CCCME informacji, których nie posiadała. Ponadto informacje dotyczące numerów kontrolnych produktu i charakterystyki produktu w odniesieniu do każdego objętego próbą producenta unijnego i chińskiego producenta eksportującego są z natury poufne, a w związku z tym nie można było ich włączyć do nieobjętych klauzulą poufności akt dochodzenia. Numery kontrolne produktu zwykle przekazuje się w indywidualnych ujawnieniach na rzecz chińskich producentów eksportujących i producentów unijnych objętych próbą, gdy numery te nie są poufne. Jeśli chodzi o segmenty rynku, jak wyjaśniono w motywach 1040-1048, Komisja nie uznała za konieczne przeprowadzenia analizy segmentacji rynku. Wniosek ten został zatem odrzucony.

(109)

Uwagi dotyczące wszczęcia dochodzenia otrzymano od rządu ChRL, CCCME oraz przedsiębiorstwa 24.

(110)

Rząd ChRL stwierdził, że dochodzenie ma charakter czysto polityczny i dyskryminacyjny oraz że w ostatnich latach sama UE przyznawała subsydia w wysokości wielu miliardów euro na budowę łańcucha dostaw BEV i w dalszym ciągu będzie subsydiować swój przemysł BEV w przyszłości. Rząd ChRL uznał przedmiotowe dochodzenie za szkodliwe dla rozwoju światowego przemysłu BEV, zwłaszcza z uwagi na to, że chińskie i unijne łańcuchy dostaw BEV są od siebie współzależne i są głęboko zintegrowane, oraz że utrudni to dwustronne działania na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu.

(111)

Nie wszystkie subsydia stanowią podstawę środków wyrównawczych zgodnie z porozumieniem SCM, a obecne dochodzenie ogranicza się do subsydiów przyznawanych w Chinach na rzecz zainteresowanych producentów eksportujących produkt objęty postępowaniem. Zarzuty sformułowane przez rząd ChRL w żadnym razie nie wpływają na tymczasowe ustalenia Komisji, z których wynika, że rząd ChRL przyznał subsydia producentom eksportującym BEV, które to subsydia stanowią podstawę środków wyrównawczych zgodnie z porozumieniem SCM i rozporządzeniem podstawowym. Wbrew twierdzeniu rządu ChRL, chińskie subsydia stanowiące podstawę środków wyrównawczych prowadzą do powstania nieuczciwej konkurencji, która szkodziłaby jedynie rozwojowi światowego przemysłu BEV, zwłaszcza przemysłu Unii. Dwustronne działania na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu nie mogą opierać się na nieuczciwej konkurencji w postaci subsydiowanych BEV po niskich cenach, lecz powinny opierać się na równych warunkach działania, w ramach których uczciwa konkurencja i innowacyjność będą stanowić siłę napędową zielonej transformacji. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(112)

Rząd ChRL argumentował, że nie zapewniono mu istotnej i właściwej możliwości odbycia konsultacji przed wszczęciem dochodzenia w rozumieniu art. 13.1 porozumienia SCM, ponieważ Komisja nie podała do wiadomości publicznej informacji o wszczęciu dochodzenia przed zaproszeniem rządu ChRL na konsultacje, które zaplanowano w czasie obchodów święta narodowego w Chinach, co zagrażało możliwości przeprowadzenia właściwych konsultacji przez rząd ChRL. Rząd ChRL stwierdził ponadto, że nie przekazano mu żadnych informacji ani dowodów dotyczących zakresu produktu, szczególnych okoliczności uzasadniających wszczęcie dochodzenia z urzędu, składu przemysłu Unii, informacji i dowodów leżących u podstaw zarzutów dotyczących występowania subsydiowania, danych dotyczących zagrożenia spowodowaniem szkody ani danych leżących u podstaw istnienia związku przyczynowego. Ponadto konsultacje przed wszczęciem dochodzenia nie obejmowały wszystkich domniemanych programów subsydiowania.

(113)

Zgodnie z art. 10 ust. 7 rozporządzenia podstawowego oraz art. 13.1 porozumienia SCM Komisja zaprosiła rząd ChRL na konsultacje w celu wyjaśnienia sytuacji dotyczącej domniemanych subsydiów przed wszczęciem dochodzenia. Oświadczenie przewodniczącej Komisji dokonane w orędziu o stanie Unii w dniu 13 września 2023 r., dotyczące wszczęcia przez Komisję dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego przywozu pojazdów elektrycznych z Chin, nie stanowiło wszczęcia dochodzenia. W dniu 22 września 2023 r. rząd ChRL otrzymał notę werbalną z powiadomieniem o decyzji Komisji Europejskiej dotyczącej wszczęcia postępowania antysubsydyjnego z urzędu. Miało to miejsce przed rozpoczęciem obchodów święta narodowego w Chinach. Wraz ze wspomnianą notą werbalną rząd ChRL otrzymał streszczenie dotyczące występowania subsydiowania oraz zagrożenia spowodowaniem szkody, w którym przedstawiono wystarczające dowody wskazujące na istnienie subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych, zagrożenia wystąpieniem szkody i związek przyczynowy. Ani art. 11 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, ani art. 13.1 porozumienia SCM nie nakłada na Komisję obowiązku przesłania rządowi ChRL pełnych akt sprawy dotyczących dochodzenia wszczętego z urzędu przed wszczęciem dochodzenia. Programy, które rzekomo nie zostały objęte zakresem konsultacji, nie stanowią innych zidentyfikowanych subsydiów, lecz należą do programów omówionych przez Komisję i rząd ChRL w trakcie konsultacji. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(114)

Rząd ChRL stwierdził, że jego prawo do obrony naruszono, ponieważ Komisja odmówiła odpowiedniego przedłużenia terminu, natomiast rząd ChRL przedstawił szereg argumentów przemawiających za takim przedłużeniem.

(115)

W sekcji 9 zawiadomienia o wszczęciu określono, że o przedłużenie terminów należy zwracać się wyłącznie w wyjątkowych okolicznościach, a terminy te mogą zostać przedłużone tylko w należycie uzasadnionych przypadkach, po wskazaniu uzasadnionych powodów. Ponadto określono, że odnośnie do terminów przekazania innych informacji niż odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, będą one przedłużane o nie więcej niż 3 dni, chyba że wskazane zostaną wyjątkowe okoliczności. Rząd ChRL nie wykazał okoliczności o tak wyjątkowym charakterze, które uzasadniałyby przedłużenie terminu o więcej niż 3 dni. Ze względu na weekend, który przypadał w ciągu tego 3-dniowego przedłużenia, termin dla rządu ChRL przedłużono o 4 dni kalendarzowe. W związku z tym argument ten odrzucono.

(116)

Ponadto rząd ChRL i CCCME twierdziły, że nie zostały spełnione wymogi wszczęcia dochodzenia z urzędu na podstawie art. 10 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. Według rządu ChRL i CCCME Komisja nie wykazała istnienia żadnych szczególnych okoliczności, które uzasadniałyby wszczęcie dochodzenia bez otrzymania pisemnej skargi ze strony lub w imieniu przemysłu Unii. Rząd ChRL argumentował, że unijny przemysł BEV mógł sam złożyć skargę, a fakt, że tego nie zrobił, był wyraźnym dowodem na to, że nie istniały wyjątkowe i szczególne okoliczności uzasadniające wszczęcie dochodzenia z urzędu. Ponadto Rząd ChRL twierdził, że zgodnie z doniesieniami prasowymi producenci BEV z Unii publicznie sprzeciwiali się obecnemu dochodzeniu i że był to wyraźny dowód na to, że nie istniały wyjątkowe i szczególne okoliczności uzasadniające wszczęcie sprawy z urzędu.

(117)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wystarczająco uzasadniła wszczęcie postępowania z urzędu. W szczególności Komisja uznała, że szybka penetracja rynku przez tani i subsydiowany przywóz pojazdów elektrycznych z napędem akumulatorowym z Chin, który zagraża nieodwracalnymi szkodami dla przemysłu Unii, stanowi szczególny czynnik uzasadniający wszczęcie dochodzenia z urzędu. Subsydiowanie chińskiego sektora BEV zwiększyło i przyspieszyło napływ produkowanych w Chinach BEV na rynek Unii, po cenach powodujących obniżenie cen lub uniemożliwiających wzrost cen, który w przeciwnym razie miałby miejsce, co grozi wyrządzeniem istotnej szkody unijnemu przemysłowi BEV, która może być nieodwracalna ze względu na rozwój technologiczny i wymagany poziom finansowania badań i rozwoju. Fakt, że unijny przemysł BEV mógł niezależnie złożyć skargę, nie wpływa na ustalenie Komisji, że w tym konkretnym przypadku istniały szczególne okoliczności uzasadniające wszczęcie dochodzenia z urzędu. Ponadto Komisja nie komentuje doniesień prasowych. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(118)

Rząd ChRL twierdził, że zawiadomienie o wszczęciu nie zawierało dowodów na udzielanie preferencyjnych pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, nie zawierało wystarczających dowodów na udzielanie dotacji, nie zawierało dowodów na zapewnienie towarów i usług za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, nie zawierało dowodów zbadania utraconych lub niepobranych dochodów władz publicznych oraz nieprawidłowo określało obniżki podatków wywozowych.

(119)

Dowody zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu stanowiły informacje, do których Komisja miała dostęp przed wszczęciem dochodzenia. Jak przedstawiono w memorandum w sprawie wystarczających dowodów zawierającym dokonaną przez Komisję ocenę wszystkich dowodów dotyczących ChRL, którymi dysponuje Komisja i na podstawie których Komisja wszczęła dochodzenie, na etapie wszczęcia postępowania istniały wystarczające dowody na to, że domniemane subsydia stanowiły podstawę środków wyrównawczych pod względem istnienia, kwoty i charakteru. W odniesieniu do wszystkich różnych programów wymienionych w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja przedstawiła podstawę prawną, specyfikę tych programów subsydiowania dla sektora BEV oraz, w zakresie, w jakim Komisja miała do nich dostęp, szczegółowe informacje z publicznie dostępnych źródeł na temat kwot subsydiów przekazanych przez rząd ChRL producentom eksportującym BEV. W związku z tym Komisja uznała, że posiada wystarczające dowody na subsydiowanie stanowiące podstawę środków wyrównawczych zgodnie z rozporządzeniem podstawowym i Porozumieniem w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

(120)

Rząd ChRL stwierdził, że w dochodzeniach wszczętych na podstawie skargi przemysłu Unii kwestie dotyczące przywozu przez producentów unijnych z państwa objętego dochodzeniem oraz ich powiązań z producentami eksportującymi, a także ich działalności w Unii są zasadniczo weryfikowane przez Komisję na etapie badania sytuacji przed wszczęciem dochodzenia. W związku z tym rząd ChRL zwrócił się do Komisji o (i) wyjaśnienie, czy Komisja uwzględniła w definicji unijnego przemysłu BEV zawartej w zawiadomieniu o wszczęciu fakt, że niektórzy producenci unijni produkują w Chinach, niektórzy są własnością chińskich przedsiębiorstw lub produkują w Unii na niewielką skalę, (ii) przedstawienie składu unijnego przemysłu BEV pod względem liczby producentów i grup producentów, całkowitej wielkości produkcji BEV w Unii oraz całkowitej wielkości i wartości sprzedaży unijnego przemysłu BEV w każdym roku okresu badanego, (iii) wyjaśnienie, czy Komisja wykluczyła jakichkolwiek unijnych producentów BEV z wykazu 12 producentów, o którym mowa w zawiadomieniu o wszczęciu, (iv) podanie łącznej wielkości i wartości przywozu dokonywanego przez unijnych producentów BEV z Chin i państw innych niż Chiny oraz (v) podanie wielkości i wartości, nawet w przedziałach, przywozu dokonywanego przez unijnych producentów BEV z Chin w porównaniu z ich łączną produkcją i sprzedażą w UE.

(121)

Komisja zauważyła, że obecne dochodzenie zostało wszczęte z jej własnej inicjatywy, a nie na skutek skargi. W związku z tym w obecnym dochodzeniu Komisja nie musiała badać sytuacji. Wynika z tego, że wnioski rządu ChRL o wyjaśnienia oraz wnioski o informacje związane z zawiadomieniu o wszczęciu nie były istotne w tym względzie i dlatego je odrzucono.

(122)

Rząd ChRL i CCCME stwierdziły, że w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wybiórczo i bezzasadnie wykorzystała kilka baz danych, takich jak Global Trade Atlas („GTA”), Eurostat i S&P Global Mobility do celów różnych aspektów oceny szkody, bez próby uzgodnienia informacji lub wyjaśnienia, w jaki sposób lub dlaczego konkretny zestaw danych był odpowiedni dla określonej części oceny szkody.

(123)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wykorzystała informacje, którymi dysponowała przed wszczęciem dochodzenia. Oprócz Eurostatu, pozostałe dwie bazy danych nie są własnością Komisji i dlatego Komisja nie mogła w pełni uzgodnić informacji w tych bazach danych. Ponadto w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wyjaśniła, że w miarę możliwości sprawdzała informacje w tych bazach danych i w razie potrzeby dostosowywała takie informacje do innych informacji, którymi dysponowała. Komisja wyjaśniła również, że dane S&P Global Mobility zapewniają bardziej szczegółowy obraz rodzajów BEV sprzedawanych na rynku unijnym i przedstawiła dwa moduły danych, z których korzystała. Ponadto baza danych Eurostatu została wykorzystana do określenia wielkości przywozu BEV z Chin, podczas gdy baza danych GTA została wykorzystana do określenia wielkości wywozu z Chin do Unii. Wielkość przywozu BEV z Chin do Unii i wielkość wywozu BEV z Chin do Unii nie są takie same, ponieważ opierają się na danych zgłoszonych przez różne organy celne. Ponadto, niezależnie od źródła informacji, wniosek był taki sam, tj. wielkość przywozu/wywozu BEV z Chin wzrosła w okresie objętym zawiadomieniem o wszczęciu. W związku z tym argument ten odrzucono.

(124)

Rząd ChRL twierdził, że w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja porównała dane z półrocza 2023 r. z danymi z poprzednich pełnych lat, takich jak 2020, 2021 i 2022 r., aby wyciągnąć wnioski na temat chińskich cen importowych i udziału w rynku oraz ich wpływu cenowego na unijny przemysł BEV, aby oszacować przyszłe skutki cenowe tego przywozu, a także w odniesieniu do sytuacji unijnego przemysłu BEV, oraz że taka ocena nie była obiektywna.

(125)

W zawiadomieniu o wszczęciu do okresu oceny Komisja wliczyła pełne lata 2020, 2021 i 2022 oraz pierwszą połowę 2023 r., biorąc pod uwagę, że dochodzenie zostało wszczęte w październiku 2023 r., jak wyjaśniono w motywie 1. W celu oceny tendencji wskaźników szkody dotyczące wielkości, takich jak wielkość przywozu, sprzedaży, wywozu, produkcji i konsumpcji, Komisja obliczyła wskaźnik tylko dla pełnych lat, biorąc pod uwagę rok 2020 jako rok bazowy. Komisja nie obliczyła wskaźnika dla pierwszej połowy 2023 r., przyjmując za rok bazowy pełny rok 2020, ponieważ w przypadku wskaźnika wielkości okres oceny i rok bazowy powinny być identyczne (tj. nie można porównywać półrocza z pełnym rokiem). Średnie ceny nie stanowią wskaźnika wielkości, dlatego Komisja obliczyła wskaźnik również dla pierwszej połowy roku 2023, wykorzystując pełny rok 2020 jako rok bazowy. Ocena taka jest całkowicie obiektywna dla sektorów takich jak przemysł BEV, których cena sprzedaży nie zmienia się w zależności od sezonu i o ile dany okres jest ujawniany. Jeżeli chodzi o udziały w rynku, Komisja obliczyła udziały w rynku w każdym pełnym roku (2020, 2021 i 2022), a także w pierwszej połowie 2023 r. i wyjaśniła, jak zmieniał się udział w rynku w tym okresie. Jeżeli chodzi o wnioski wyciągnięte przez Komisję w zawiadomieniu o wszczęciu dotyczące wpływu cen przywozu z Chin na unijny przemysł BEV oraz szacowanych przyszłych skutków cen tego przywozu, rząd ChRL nie wyjaśnił, dlaczego Komisja nie była obiektywna w swoich wnioskach. W związku z tym argument ten odrzucono.

(126)

Rząd ChRL twierdził, że dane dotyczące wielkości sprzedaży i cen sprzedaży przemysłu Unii opierały się na różnych źródłach i zestawach danych, a zatem ocena Komisji nie była obiektywna. CCCME twierdziła, że fakt, iż Komisja wykorzystała różne zestawy danych do różnych aspektów oceny szkody, uniemożliwił uzyskanie dokładnego obrazu sytuacji unijnego przemysłu BEV.

(127)

Komisja nie zgodziła się z tymi twierdzeniami. Informacje zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu opierają się na informacjach, do których Komisja miała dostęp przed wszczęciem dochodzenia. W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja musiała skorzystać z kilku baz danych, takich jak Eurostat, GTA i S&P Global Mobility, ponieważ nie istniała jedna baza danych, która zawierałaby wszystkie informacje potrzebne Komisji do oceny. Fakt, że wielkość sprzedaży przemysłu Unii nie była oparta na tej samej bazie danych co ceny sprzedaży, nie powoduje, że ocena Komisji przestaje być obiektywna. Jak wyjaśniono w zawiadomieniu o wszczęciu, w bazie danych wykorzystanej przez Komisję do oceny trendu cenowego przemysłu Unii nie wskazano pochodzenia samochodu. Było to szczególnie ważne w przypadku BEV produkowanych przez grupę Tesla, dla której niektóre modele BEV mogły być produkowane zarówno w Chinach, jak i w Unii. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(128)

Rząd ChRL i CCCME zwróciły się do Komisji o (i) przedstawienie dalszych szczegółów dotyczących modułów danych i sprawozdań S&P Global Mobility wykorzystanych przez Komisję w zawiadomieniu o wszczęciu, a mianowicie dotyczących metodyki gromadzenia danych dotyczących wielkości i wartości sprzedaży przez S&P Global Mobility, w tym podstawy gromadzenia danych, źródła i tego, czy dane zawierają szacunki, a jeśli tak, to jaki jest charakter tych szacunków; oraz (ii) ujawnienie bazowych danych S&P Global Mobility, które Komisja posortowała/wybrała na podstawie określonych parametrów. Ponadto stwierdzono, że chociaż sprawozdanie S&P Global Mobility jest publikacją płatną, można ją przyrównać do GTA, a ponieważ w dochodzeniach antydumpingowych Komisja ujawnia szczegółowe dane z GTA (w kontekście wyboru kraju reprezentatywnego), podobnie jak w przypadku GTA, Komisja powinna przedstawić szczegółowe dane w odniesieniu do modułów S&P Mobility. CCCME argumentowała ponadto, że podstawowe dane S&P Global Mobility oraz informacje dotyczące źródła danych i metodyki gromadzenia danych w odniesieniu do wielkości i wartości sprzedaży pojazdów elektrycznych z napędem akumulatorowym oraz ich pochodzenia są kluczowe, aby zainteresowane strony mogły zweryfikować wiarygodność i rzetelność danych wykorzystywanych przez Komisję. CCCME stwierdziła, że nie jest jasne, czy dane S&P Global Mobility są zgodne w dwóch modułach używanych przez Komisję i przede wszystkim obejmują całą sprzedaż w Unii BEV wyprodukowanych w Chinach i UE.

(129)

Jak wyjaśniono w zawiadomieniu o wszczęciu, Komisja wykorzystała dwa moduły danych z S&P Global Mobility w celu oceny przywozu chińskich BEV do Unii. Jeden moduł danych (moduł 1) opierał się na danych dotyczących wielkości produkcji przeznaczonej do sprzedaży na rynku unijnym. W module tym Komisja mogła zidentyfikować dokładną lokalizację produkcji konkretnego modelu BEV, który miał trafić do sprzedaży na rynku unijnym. Miało to szczególne znaczenie w przypadku modeli BEV sprzedawanych na rynku unijnym, ale produkowanych w wielu krajach (nie tylko w Chinach), jak na przykład modele grupy Tesla. Kolejny moduł danych (moduł 2) opierał się na danych dotyczących sprzedaży BEV na rynku unijnym. Jednak w module tym nie można było zidentyfikować dokładnej lokalizacji, w której dany model samochodu został wyprodukowany. Jak podkreślił rząd ChRL, S&P Global Mobility jest płatną publikacją, a zatem Komisja nie może ujawnić danych bazowych. Poziom danych w S&P Global Mobility (produkcja na sprzedaż w Unii według poszczególnych producentów, modeli pojazdów itp.) nie jest porównywalny z informacjami, które Komisja ujawnia z GTA (dane dotyczące przywozu) w celu wyboru kraju reprezentatywnego w dochodzeniu antydumpingowym. Niemniej jednak, rząd ChRL i CCCME mogą zakupić dane od S&P Global Mobility. W każdym razie Komisja zauważyła, że CCCME miała już dostęp do danych S&P Global Mobility z modułu 2, ponieważ dane te zostały wykorzystane w analizie przedłożonej w załączniku I do oświadczenia CCCME z dnia 20 grudnia 2023 r. Wniosek ten został zatem odrzucony.

(130)

CCCME stwierdziła, że w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja sklasyfikowała unijne BEV w różnych segmentach, ale nie dostarczyła żadnych informacji dotyczących chińskich BEV ani nie podała, czy pojazdy te są porównywalne z unijnymi BEV w poszczególnych segmentach. Ponadto CCCME stwierdziła, że w zawiadomieniu o wszczęciu nie uwzględniono konkurencji i substytucyjności chińskich BEV i BEV produkowanych przez producentów unijnych w Unii w poszczególnych segmentach. Ponadto CCCME stwierdziła, że w każdym segmencie mogą istnieć różne modele i typy nadwozia BEV, takie jak samochody osobowe i SUV-y, a ta różnica w typach nadwozia wpływała na porównywalność cen, a także sprawia m.in., że modele BEV w danym segmencie mogą nie być porównywalne.

(131)

Segmenty (pod względem rodzajów produktu), które posłużyły Komisji do porównania cen nie zostały stworzone przez Komisję w ramach aktualnego dochodzenia. Informacje dotyczące segmentów były dostępne w danych uzyskanych od S&P Global Mobility, ponieważ strony trzecie, takie jak producenci, sprzedawcy samochodów, wypożyczalnie itp. klasyfikują wszystkie BEV sprzedawane na rynku unijnym w takich segmentach. Segmenty te dotyczą zarówno BEV produkowanych przez przemysł unijny, jak i pojazdów elektrycznych przywożonych z Chin. Ponadto w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja nie była zobowiązana do przeprowadzenia dogłębnej oceny porównawczej BEV przywożonych z Chin z BEV produkowanymi przez przemysł Unii. Porównania takiego dokonuje się w toku dochodzenia na podstawie numerów PCN, o których przedłożenie poproszono objętych próbą chińskich producentów eksportujących i objętych próbą producentów unijnych. W związku z tym argument ten odrzucono.

(132)

Rząd ChRL i CCCME argumentowały, że w odniesieniu do zmian chińskich cen BEV na rynku unijnym Komisja wykorzystała dane Eurostatu, które obejmowały przywóz własny przemysłu Unii, i stwierdziła, że ceny spadły o 2 % w okresie od 2020 r. do pierwszej połowy 2023 r., ale zignorowała fakt, że z danych S&P Global Mobility wynikał wzrost średniej ważonej ceny sprzedaży chińskiego przywozu BEV o 3 % w okresie od 2022 r. do pierwszej połowy 2023 r. Ponadto rząd ChRL twierdził również, że ponieważ większość przywozu z Chin była dokonywana przez przemysł Unii po cenach transferowych, nie można dokonać miarodajnej oceny chińskich cen importowych BEV na podstawie danych Eurostatu.

(133)

Komisja zauważyła, że rząd ChRL przedstawił sprzeczne wnioski. Z jednej strony twierdził, że Komisja nie była obiektywna, porównując średnie ceny w okresie półrocznym ze średnimi cenami z jednego roku, jak wyjaśniono w motywie 124, a z drugiej strony skrytykował Komisję za nieuwzględnienie w swojej analizie wzrostu cen w pierwszej połowie 2023 r. w porównaniu z 2022 r. Ponadto w ocenie tendencji cen importowych Komisja musi wziąć pod uwagę cały przywóz z Chin, nawet jeśli część tego przywozu dokonano po cenach transferowych. Co więcej, w danych S&P Global Mobility nie podano ceny importowej z Chin, ale średnią ważoną cenę dla klienta końcowego BEV przywożonych z Chin. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(134)

Rząd ChRL twierdził, że średnia ważona jednostkowa cena importowa oparta na danych Eurostatu odbiegała od rzeczywistej ceny sprzedaży BEV, podanej przez S&P Global Mobility, co wskazywało na to, że ocena cen w zawiadomieniu o wszczęciu nie była obiektywna ani oparta na pozytywnych dowodach.

(135)

Ceny w dwóch bazach danych Eurostat i S&P Global Mobility różnią się, ponieważ są to ceny dla różnych typów klientów i na różnych poziomach handlu. W związku z tym argument ten odrzucono.

(136)

Rząd ChRL stwierdził, że oświadczenie Komisji zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu, zgodnie z którym moduł 2 S&P Global Mobility wykorzystany do porównania cen między przemysłem Unii a przywozem z Chin obejmował większość sprzedaży wszystkich BEV na rynku unijnym w głównych państwach członkowskich, podaje w wątpliwość zakres i zasięg danych S&P Global Mobility. Twierdzenie to powtórzyła CCCME, która następnie zwróciła się do Komisji o wyjaśnienie, w jaki sposób Komisja dobrała źródła danych i zapewniła reprezentatywność wykorzystanych danych.

(137)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja nie była zobowiązana do przeprowadzenia porównania cen wszystkich BEV przemysłu Unii i chińskich BEV. Jak wyjaśniono w zawiadomieniu o wszczęciu, moduł 2 S&P Global Mobility obejmował większość sprzedaży wszystkich BEV na rynku unijnym w głównych państwach członkowskich, a zatem był reprezentatywny. Ponadto, ponieważ dochodzenie zostało wszczęte z urzędu, Komisja nie dysponowała danymi pochodzącymi od przemysłu Unii w zawiadomieniu o wszczęciu i w związku z tym do porównania cen wykorzystała najlepsze dostępne informacje, tj. dane pochodzące z S&P Global Mobility, które są wiarygodnym źródłem informacji wykorzystywanym przez producentów samochodów.

(138)

Ponadto rząd ChRL i CCCME stwierdzili, że Komisja nie ujawniła ilości chińskich i unijnych BEV uwzględnionych do zbadania wpływu cen jako całości i w podziale na segmenty, a zatem nie mogli oni zrozumieć czy obliczona różnica cen na poziomie segmentu i ogólnym była reprezentatywna.

(139)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja nie przeprowadziła oceny cen w podziale na segmenty w rozumieniu segmentacji rynku. Komisja zastosowała kryterium segmentu do porównania cen w rozumieniu typów produktów, aby porównanie było miarodajne ze względu na różne modele BEV sprzedawanych na rynku unijnym wobec braku innych dostępnych informacji w tym zakresie. W związku z tym Komisja nie musiała ujawniać liczby chińskich i unijnych BEV uwzględnionych w badaniu wpływu przywozu na cenę. W związku z tym powyższy argument został odrzucony.

(140)

Ponadto rząd ChRL argumentował, że Komisja nie sprecyzowała, czy segmenty samochodów osobowych wskazane przez Komisję i uwzględnione w porównaniu cen stworzyła Komisja, czy też zostały one również wykorzystane przez S&P Global Mobility.

(141)

Komisja przypomniała, że informacje dotyczące segmentów były dostępne w module 2 S&P Global Mobility.

(142)

Rząd ChRL i CCCME twierdziły również, że w zawiadomieniu o wszczęciu nie przedstawiono porównania cen dla niektórych segmentów i nie przedstawiono żadnego wyjaśnienia dotyczącego ich wykluczenia. Rząd ChRL i CCCME argumentowały ponadto, że jeśli chińskich BEV nie sprzedawano w tych segmentach na rynku unijnym, wówczas te typy BEV należało wyłączyć z zakresu produktu.

(143)

Jak wyjaśniono w motywie 139, Komisja nie porównywała cen w podziale na segmenty. Ponadto dochodzenie obejmowało wszystkie BEV, a zatem fakt, że chińscy producenci eksportujący nie wywozili na rynek unijny BEV w niektórych segmentach, nie miał znaczenia. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(144)

Rząd ChRL i CCCME stwierdzili, że w swoim porównaniu cen Komisja powinna była uwzględnić inne czynniki, które wpływają na porównywalność, takie jak różnice w wielkości sprzedaży na rzecz klientów oraz poziom handlu.

(145)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja nie jest zobowiązana do dokonania porównania cen z uwzględnieniem wszystkich czynników mających wpływ na porównywalność, ponieważ przed wszczęciem dochodzenia Komisja nie ma dostępu do tak szczegółowych informacji. Takie obliczenia przeprowadza się w toku dochodzenia na podstawie szczegółowych informacji przedłożonych przez objętych próbą chińskich producentów eksportujących i objętych próbą producentów unijnych. W związku z tym argument ten odrzucono.

(146)

Rząd ChRL, CCCME i Przedsiębiorstwo 24 twierdziły, że porównanie cen dokonane przez Komisję w zawiadomieniu o wszczęciu nie było obiektywne, ponieważ wykluczało sprzedaż grupy Tesla, a sprzedaż ta była istotna.

(147)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Jak wyjaśniono w zawiadomieniu o wszczęciu, pochodzenia sprzedaży grupy Tesla na rynku unijnym nie podano w bazie danych S&P Global Mobility, którą Komisja wykorzystała do porównania cen. Ponadto w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja nie była zobowiązana do dokonania porównania cen w odniesieniu do całej sprzedaży eksportowej i całej sprzedaży przemysłu Unii. Informacje zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu opierają się na informacjach, do których Komisja miała dostęp przed wszczęciem dochodzenia. W związku z tym argument ten odrzucono.

(148)

Rząd ChRL twierdził, że w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja dokonała porównania cen za 2022 r. i pierwszą połowę 2023 r. i nie uwzględniła danych za 2020 r. i 2021 r., a także nie rozważyła, w jaki sposób ceny chińskich i unijnych BEV wpływały na siebie w miarę upływu czasu, i odniósł się w tym względzie do sprawozdań Organu Apelacyjnego w sprawie Chiny - HP-SSST (UE i Japonia) (18). CCCME powtórzyła to twierdzenie w swoim oświadczeniu z dnia 20 grudnia 2023 r. i odniosła się również do sprawozdania zespołu orzekającego w sprawie Maroko - Ostateczne środki antydumpingowe na przywóz zeszytów (Tunezja) (19).

(149)

Komisja zauważyła, że dwa sprawozdania WTO odnoszą się do analizy cen przeprowadzonej podczas dochodzenia, a nie do analizy przeprowadzonej w ramach skargi lub w zawiadomieniu o wszczęciu, w przypadku których wymogi dowodowe są niższe. Komisja uznała, że przed wszczęciem dochodzenia analiza cen przedstawiona w zawiadomieniu o wszczęciu była wystarczająca. Bardziej szczegółową analizę przeprowadza się w toku dochodzenia na podstawie danych przedłożonych przez objętych próbą chińskich eksporterów i objętych próbą producentów unijnych. W związku z tym argument ten odrzucono.

(150)

Rząd ChRL i CCCME twierdziły również, że przy porównywaniu cen Komisja nie uwzględniła przywozu dokonywanego przez unijnych producentów BEV oraz że na strategię cenową producentów unijnych w odniesieniu do BEV produkowanych w Chinach prawdopodobnie wpłynęła ogólna strategia biznesowa producentów unijnych.

(151)

Z porównania cen Komisja wyłączyła jedynie sprzedaż Tesli, ponieważ informacje, którymi dysponowała, nie pozwalały na rozróżnienie między BEV Tesli produkowanymi w Chinach a pojazdami produkowanymi w Unii, jak wyjaśniono w motywie 147. Ponadto Komisja zauważyła, że rząd ChRL i CCCME nie uzasadniły swojego stwierdzenia dotyczącego strategii cenowej przemysłu Unii. W związku z powyższym argumenty te zostały odrzucone.

(152)

Rząd ChRL i CCCME twierdziły również, że w porównaniu cen Komisja nie uwzględniła czynnika marki, nie wyjaśniły jednak, w jaki sposób Komisja powinna uwzględnić taki czynnik w swoim porównaniu cen. Ponadto rząd ChRL i CCCME twierdziły również, że wzrost cen sprzedaży przemysłu Unii w połączeniu z rosnącą wielkością sprzedaży rodzi wątpliwości co do zakresu, w jakim chińskie BEV konkurują z przemysłem Unii, oraz że rzekomo niższe ceny przywozu chińskich BEV same w sobie nie świadczą o tym, że przywóz powoduje tłumienie lub zaniżanie cen. Rząd ChRL i CCCME stwierdziły, że zespół orzekający w sprawie Maroko - Ostateczne środki antydumpingowe na przywóz zeszytów (Tunezja) (20) zauważył, że w ramach badania wpływu na ceny organ prowadzący dochodzenie powinien wziąć pod uwagę różnice między trojakim wpływem na ceny, ponieważ elementy istotne dla rozważenia znacznego podcięcia cenowego różnią się od elementów istotnych dla rozważenia znacznego zaniżania i tłumienia cen. Rząd ChRL i CCCME zauważyły ponadto, że nie przeprowadzono niezależnej analizy zaniżania i tłumienia cen oraz że twierdzenie o zaniżaniu cen było bezpodstawne, ponieważ ceny przemysłu Unii wzrosły w okresie badanym. Przedsiębiorstwo 24 dodało również jako czynniki nieuwzględnione przez Komisję w zawiadomieniu o wszczęciu w analizie cen (i) segmenty rynku oraz (ii) inne czynniki wpływające na dynamikę konkurencji w sektorze motoryzacyjnym, bez wyszczególnienia tych czynników.

(153)

Komisja uznała, że udzieliła wystarczających informacji dotyczących cen w zawiadomieniu o wszczęciu, który opierał się na informacjach, do których Komisja miała dostęp w rozsądny sposób przed wszczęciem dochodzenia. W toku dochodzenia Komisja przeprowadzi dogłębną analizę cen w oparciu o informacje przedłożone przez objętych próbą chińskich producentów eksportujących i objętych próbą producentów unijnych.

(154)

W odniesieniu do oceny rzekomej trudnej sytuacji unijnego przemysłu BEV rząd ChRL i CCCME stwierdziły, że (i) w dokumencie wszczynającym postępowanie Komisja wybiórczo skupiła się na konkretnych wskaźnikach ekonomicznych przemysłu Unii, takich jak wielkość produkcji, wielkość sprzedaży, udział w rynku, ceny sprzedaży i zatrudnienie, pomijając inne wskaźniki kluczowe dla oceny sytuacji i perspektyw unijnego przemysłu BEV, takie jak zdolność produkcyjna, wykorzystanie mocy produkcyjnych, koszty produkcji, czynniki wpływające na ceny sprzedaży, rentowność i zwrot z inwestycji, (ii) wskaźniki, których użyła Komisja w zawiadomieniu o wszczęciu wskazywały na dobrą sytuację przemysłu Unii, ponieważ przemysł Unii posiadał większość udziału w rynku w okresie badanym, a marginalny spadek udziału w rynku zaobserwowany w okresie sześciu miesięcy nie służył jako wiarygodny wskaźnik trudnej sytuacji, ponieważ unijni producenci BEV z powodzeniem sprzedawali całą swoją produkcję i zwiększali ją, a jednocześnie odnotowywali znaczny wzrost sprzedaży na rozwijającym się rynku, (iii) sprzedaż przemysłu Unii wzrosła w latach 2020-2022 w tempie większym niż tempo wzrostu konsumpcji w Unii, (iv) ceny sprzedaży przemysłu Unii, które wzrosły o 30 %, sugerują, że producenci unijni byli w stanie utrzymać swój udział w rynku i podnieść ceny niezależnie od przywozu BEV z Chin, (v) rosnące zatrudnienie świadczy o tym, że przemysł Unii z optymizmem patrzy na swoje przyszłe perspektywy, oraz (vi) zwiększył się wywóz przemysłu Unii. Przedsiębiorstwo 24 argumentowało również, że przemysł Unii nie znajdował się w trudnej sytuacji, że w rzeczywistości wzrastał, ponieważ dane dotyczące wielkości sprzedaży, produkcji i wywozu wykazują pozytywną tendencję, podczas gdy dane dotyczące udziału w rynku nie wskazują na żadną wyraźną tendencję, chociaż od 2021 r. nastąpiła poprawa na rynku.

(155)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja przedstawiła informacje, które były publicznie dostępne, biorąc pod uwagę, że dochodzenie zostało wszczęte z urzędu. Komisja uznała, że w zawiadomieniu o wszczęciu przedstawiła wystarczające informacje dotyczące trudnej sytuacji przemysłu Unii. W szczególności Komisja wyjaśniła, że sytuacja przemysłu Unii nie wskazuje na istnienie istotnej szkody majątkowej, która byłaby spowodowana przywozem z Chin. Chińscy eksporterzy znacznie zwiększyli jednak swoją penetrację rynku unijnego w bardzo krótkim czasie, po cenach znacznie niższych w porównaniu z cenami przemysłu Unii, obniżając w ten sposób ceny lub zapobiegając wzrostom cen, które w przeciwnym razie miałyby miejsce, a w konsekwencji wywierając znaczną presję na sprzedaż w Unii, udziały w rynku i marże zysku. Było szczególnie istotne w kontekście, w którym przemysł Unii będzie musiał zwiększyć sprzedaż na rynku BEV, aby dokonać dużych inwestycji, które są niezbędne do utrzymania konkurencyjności na drodze do pełnej elektryfikacji. Gwałtowny wzrost taniego przywozu BEV pochodzących z Chin, który zyskałby znaczny udział w dynamicznie rozwijającym się rynku, doprowadziłby przemysł Unii do poważnych strat, które mogłyby szybko okazać się nadmierne dla tego przemysłu.

(156)

W odniesieniu do zagrożenia szkodą rząd ChRL i CCCME twierdziły, że Komisja nie przedstawiła żadnych dowodów ani wyjaśnień dotyczących wymogu prawnego zawartego w części wstępnej art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego dotyczącego zmiany okoliczności, które stwarzają sytuację, w której szkoda jest dokładnie przewidziana i stanowi bezpośrednie zagrożenie oraz że Komisja nie przeprowadziła żadnej analizy prospektywnej.

(157)

W dokumencie wszczynającym postępowanie Komisja przedstawiła wystarczające dowody wskazujące na prawdopodobieństwo wzrostu przywozu towarów po cenach subsydiowanych, który stwarzałby bezpośrednie zagrożenie wystąpieniem szkody dla już i tak znajdującego się w niekorzystnej sytuacji przemysłu Unii. W szczególności Komisja przedstawiła dowody na to, że połączenie dużej liczby chińskich BEV i ich udziałów w rynku przy bardzo niskich cenach może zagrozić przetrwaniu unijnego przemysłu BEV. Chińscy producenci eksportujący BEV uważają rynek unijny za bardzo atrakcyjny ze względu na jasny plan działania w zakresie elektryfikacji, wielkości i ceny. Ponadto w odniesieniu do analizy prospektywnej Komisja zauważyła, że analiza zagrożenia wystąpieniem szkody jest z natury prospektywna i że analiza elementów w sekcji 6 zawiadomienia o wszczęciu stanowi analizę prospektywną. W związku z tym argument ten odrzucono.

(158)

Rząd ChRL i CCCME twierdziły, że w celu oceny tempa wzrostu przywozu z Chin w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wzięła pod uwagę jedynie udział chińskich marek w rynku, podczas gdy powinna uwzględnić cały przywóz z Chin.

(159)

Komisja nie zgadza się z tym twierdzeniem. W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja obliczyła udział w rynku całego przywozu z Chin w sekcji dotyczącej szkody. W sekcji dotyczącej zagrożenia szkodą Komisja uzupełniła informacje dotyczące udziału w rynku określone w sekcji dotyczącej szkody i wyjaśniła, że przywóz BEV z Chin można podzielić na trzy kategorie, takie jak marki europejskie, marki amerykańskie i marki chińskie, a także podała udział w rynku marek chińskich. W związku z tym argument ten odrzucono.

(160)

Przedsiębiorstwo 24 twierdziło, że w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja nie wyjaśniła prawidłowo metodyki obliczania znaczącego tempa wzrostu przywozu towarów subsydiowanych na rynek Unii. W szczególności Przedsiębiorstwo 24 argumentowało, że Komisja w dużej mierze oparła się na danych dotyczących wywozu chińskich BEV z bazy danych GTA i nie wyjaśniła zastosowanej metodyki dotyczącej bazy danych GTA w świetle znacznych różnic między danymi z GTA a innymi źródłami, takimi jak Eurostat i S&P Global Mobility.

(161)

Komisja nie zgodziła się z bezpodstawnym wnioskiem Przedsiębiorstwa 24, że w ocenie tempa wzrostu przywozu subsydiów do Unii opierała się ona w dużej mierze na danych GTA. Ponadto nie jest jasne, jaką metodykę Komisja miała wyjaśnić w odniesieniu do GTA. Do oceny wzrostu przywozu/wywozu chińskich BEV do Unii Komisja skorzystała z trzech źródeł, którymi dysponowała przed wszczęciem dochodzenia: Eurostat, S&P Global Mobility i GTA. W swojej ocenie Komisja nie przypisała szczególnej wagi żadnej z tych baz danych. Jak podkreśliło samo Przedsiębiorstwo 24, GTA podało dane dotyczące chińskiego wywozu na rynek unijny. Eurostat podał dane dotyczące przywozu z Chin na rynek unijny. Wielkość wywozu może różnić się od wielkości przywozu, zwłaszcza w przypadkach, gdy dane są pochodzą od różnych organów celnych. W związku z tym argument ten odrzucono.

(162)

Rząd ChRL twierdził, że udział w rynku chińskich marek obliczony przez Komisję na podstawie różnych źródeł danych wydawał się celowo zawyżać udział chińskich marek w celu stworzenia fałszywego wrażenia znacznego wzrostu przywozu chińskich marek w Unii, ponieważ udział w rynku obliczony przez Komisję był wyższy niż odpowiedni udział w rynku podany przez Europejskie Stowarzyszenie Producentów Samochodów (ACEA).

(163)

Komisja nie zgodziła się z tym twierdzeniem. Komisja nie może komentować danych dotyczących udziału w rynku przedstawionych przez ACEA oraz ich źródeł i metodyki, ponieważ nie miała dostępu do szczegółowego zestawu danych wykorzystywanych przez to stowarzyszenie w tym zakresie. Niemniej jednak, porównując udział w rynku podany przez ACEA z udziałem obliczonym przez Komisję dla chińskich marek, wydaje się, że ACEA nie uwzględniła w tych obliczeniach przywozu z chińskiej grupy Geely, w szczególności sprzedaży Polestar.

(164)

Rząd ChRL i CCCME twierdziły, że ocena Komisji nie była obiektywna, ponieważ przywóz własny dokonywany przez przemysł Unii wyłączono z oceny tempa przyszłego wzrostu przywozu z Chin oraz z oceny wielkości sprzedaży unijnej.

(165)

Przywozu dokonywanego przez przemysł Unii nie wyłączono z oceny przyszłego wzrostu przywozu z Chin. Ponadto w analizie szkody wielkość sprzedaży przemysłu Unii musi obejmować tylko ilość BEV wyprodukowanych w Unii, ilość BEV przywożonych z Chin jest w rzeczywistości odsprzedażą przemysłu Unii na rynku unijnym, ponieważ w przypadku tego rodzaju sprzedaży przemysł Unii działa jako przedsiębiorstwo handlowe na rynku unijnym, a nie jako producent. W związku z tym argument ten odrzucono.

(166)

Rząd ChRL i Przedsiębiorstwo 24 twierdziły, że Komisja nie przeprowadziła obiektywnego badania, ponieważ ocena przywozu BEV z Chin nie została przeprowadzona na podstawie segmentów, tak jak w przypadku analizy wpływu na cenę.

(167)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja nie przeprowadziła analizy wpływu na cenę w podziale na segmenty. Komisja po prostu porównała ceny BEV przemysłu Unii z chińskimi BEV w różnych segmentach w sensie rodzajów produktów, aby porównanie cen było miarodajne z uwagi na kilka rodzajów BEV sprzedawanych przez przemysł Unii. W związku z tym argument ten odrzucono.

(168)

W odniesieniu do udziału w rynku chińskich marek w oparciu o dane S&P Global Mobility w zawiadomieniu o wszczęciu rząd ChRL zwrócił się do Komisji o (i) potwierdzenie, czy podane przedziały udziału w rynku są prawidłowe, (ii) wyjaśnienie, dlaczego podano przedziały, podczas gdy w rzeczywistości, zgodnie z zawiadomieniem o wszczęciu, Komisja dysponowała dokładnymi danymi, a dokładny udział w rynku chińskich marek podano dla 2021 r. (tj. 3 %).

(169)

Udział w rynku chińskich marek został podany w przedziałach, ponieważ Komisja wykorzystała dwa moduły danych z S&P Global Mobility, których podstawa gromadzenia danych była inna, co zostało jasno wyjaśnione w zawiadomieniu o wszczęciu. Przedziały podane przez Komisję wskazywały wynik obliczenia udziałów w rynku w oparciu o te dwa moduły. W przypadku 2021 r. Komisja nie podała przedziału, ponieważ wynik obliczenia udziału w rynku był taki sam dla obu modułów danych.

(170)

Rząd ChRL i CCCME twierdziły również, że zarzuty Komisji dotyczące nadwyżki mocy produkcyjnych w Chinach były niedokładne i że znaczną część mocy produkcyjnych w zakresie BEV w Chinach można przypisać produkcji BEV w Unii. Przedsiębiorstwo 24 stwierdziło, że przeprowadzona przez Komisję analiza wolnych mocy produkcyjnych w Chinach nie była szczegółowa, ponieważ nie uwzględniała różnych segmentów rynku i zmian polityki w Chinach i państwach trzecich, które w przyszłości zwiększą popyt na BEV we wszystkich segmentach. Ponadto rząd ChRL i CCCME argumentowały, że Komisja nie oceniła oczekiwanego wzrostu popytu krajowego w Chinach, mimo że Chiny są największym na świecie rynkiem BEV, że większość produkcji BEV w Chinach jest przeznaczona na chiński rynek krajowy i pomimo zdolności absorpcyjnej innych rynków. Przedsiębiorstwo 24 argumentowało, że Komisja dokonała niewystarczającej oceny rozwoju i tendencji na rynkach BEV w państwach trzecich.

(171)

Komisja uznała, że przedstawiła wystarczające informacje dotyczące mocy produkcyjnych i wolnych mocy produkcyjnych w Chinach w zawiadomieniu o wszczęciu. W szczególności Komisja wyjaśniła, że według kilku źródeł wolne moce produkcyjne w Chinach wynoszą około 50 % i oczekuje się, że w przyszłości wzrosną, ponieważ budowanych jest więcej fabryk. Chociaż Chiny są największym rynkiem dla BEV, to rynek ten jest również zorientowany na wywóz. Duża liczba chińskich przedsiębiorstw produkujących BEV publicznie wyraziła zainteresowanie wywozem BEV do Unii i buduje modele BEV specjalnie na rynek unijny, jak wyjaśniono w zawiadomieniu o wszczęciu. Ponadto w zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wyjaśniła, że trzecim co do wielkości rynkiem dla BEV po Chinach i Unii były Stany Zjednoczone, które były faktycznie zamknięte dla chińskich producentów eksportujących ze względu na łączne należności celne przywozowe w wysokości 27,5 % (2,5 % cła i 25 % dodatkowe cła (21) zgodnie z sekcją 301 ustawy o handlu z 1974 r. (22)). Na innych mniejszych rynkach, takich jak Turcja i Indie, również obowiązywały wysokie należności celne przywozowe na BEV z Chin. W trakcie dochodzenia Komisja dokona dogłębnej oceny zdolności absorpcyjnych innych rynków w odniesieniu do chińskich wolnych mocy produkcyjnych.

(172)

CCCME twierdziła, że Komisja nie oceniła, czy w przypadku chińskiego przywozu BEV i unijnych BEV istnieje stosunek konkurencji lub zastępowalności, polegający na tym, że chiński przywóz mógłby spowodować zagrożenie wystąpieniem szkody dla unijnego przemysłu BEV. CCCME odniosła się w tym względzie do sprawozdań Organu Apelacyjnego w sprawie Chiny - HP-SSST (UE i Japonia) (23).

(173)

Komisja zauważyła, że sprawozdanie to odnosiło się do odpowiedniej oceny, której Komisja musi dokonać podczas dochodzenia, a nie w skardze lub zawiadomieniu o wszczęciu, gdzie poziom dowodów jest niższy niż podczas dochodzenia. Ponadto w zawiadomieniu o wszczęciu w sekcji 5.4.2 Komisja przedstawiła porównanie cen chińskich BEV i unijnych BEV w oparciu o segmenty w rozumieniu rodzaju produktów, w sekcji 5.4.4 Komisja wyjaśniła składniki kosztów produkcji BEV, które są takie same dla chińskich producentów eksportujących i producentów unijnych, w sekcji 5.5 Komisja stwierdziła, że chińscy producenci BEV znacznie zwiększyli swoją penetrację rynku UE w bardzo krótkim czasie, po cenach znacznie niższych w porównaniu z cenami przemysłu Unii, następnie w sekcjach 6.2 i 6.3. Komisja wyjaśniła, dlaczego rynek Unii jest atrakcyjny dla chińskich producentów, w szczególności dla poszczególnych chińskich producentów eksportujących, co Komisja przedstawiła w sekcji 6.3. Ponadto w sekcji 7.1 dotyczącej związku przyczynowego Komisja wyjaśniła, że obecność chińskich samochodów na rynku unijnym w dużej ilości po znacznie niższych cenach niż ceny przemysłu Unii nie pozwoli przemysłowi Unii na zbudowanie właściwego przemysłu BEV na rynku Unii. W związku z tym na etapie wszczęcia postępowania istniały wystarczające dowody wskazujące na to, że chińskie BEV i unijne BEV bezpośrednio konkurują i są wobec siebie substytucyjne. W związku z tym argument ten odrzucono.

(174)

Przedsiębiorstwo 24 twierdziło, że nie ma dowodów wskazujących na to, że przywóz rzekomo subsydiowanych BEV z Chin spowodowałby zagrożenie wystąpieniem istotnej szkody dla unijnego przemysłu BEV, biorąc pod uwagę (i) rosnący unijny przemysł BEV, który według Przedsiębiorstwa 24 nie znajdował się w niekorzystnej sytuacji, (ii) oczekiwany wzrost unijnego rynku BEV oraz (iii) zmiany w przywozie z innych państw trzecich. Przedsiębiorstwo 24 twierdziło również, że Komisja nie wzięła pod uwagę segmentacji rynku samochodów osobowych, podczas gdy element ten jest istotny, ponieważ wyjaśniałby, że niskie ceny chińskich BEV w jednym segmencie rynku nie mogą powodować domniemanego zagrożenia szkodą dla przemysłu Unii, który działa w różnych segmentach rynku. Ponadto Przedsiębiorstwo 24 stwierdziło, że nawet gdyby istniało zagrożenie wystąpieniem szkody dla przemysłu Unii, takiego zagrożenia nie można przypisać przywozowi BEV z Chin, ponieważ (i) duża część przemysłu UE koncentrowała się na samochodach z silnikiem spalinowym, w przypadku których miała przewagę konkurencyjną, i dopiero niedawno zaczęła inwestować w rynek BEV, (ii) niewielkie inwestycje w globalny łańcuch dostaw akumulatorów elektrycznych oraz (iii) brak przystępnych cenowo surowców do produkcji akumulatorów i wysokie ceny energii spotęgowane wstrząsami zewnętrznymi, w szczególności rosyjską agresją na Ukrainie.

(175)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja nie oceniła właściwie (i) przywozu z państw trzecich, (ii) samodzielnego przywozu BEV z Chin przez unijnych producentów BEV - kwestia tę podniosła również CCCME, oraz (iii) zmian w modelach konsumpcji.

(176)

CCCME stwierdziła, że Komisja nie wzięła odpowiednio pod uwagę innych znanych czynników, które mogą działać na szkodę unijnych producentów BEV w przyszłości, takich jak (i) zależność unijnych producentów BEV od akumulatorów i innych części składowych z państw trzecich, co wpływa na ich konkurencyjność w ogóle oraz w przypadku zakłóceń w łańcuchu dostaw, takich jak pandemia Covid-19 i wojna rosyjsko-ukraińska, (ii) presja inflacyjna i wysokie ceny energii w Unii, (iii) polityka UE w zakresie promowania biopaliw, (iv) konkurencja między samochodami spalinowymi a BEV, (v) sytuacja początkowa kilku unijnych producentów BEV i ich ograniczona skala produkcji oraz (vi) polityka cenowa tradycyjnych unijnych producentów marek motoryzacyjnych produkujących BEV, a także wewnątrzunijna konkurencja producentów.

(177)

Unijny przemysł BEV rzeczywiście wzrastał wraz z rynkiem unijnym, który stopniowo przestawia się z pojazdów spalinowych na BEV. W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wyjaśniła jednak, że z dostępnych informacji wynika, że unijny przemysł BEV osiągnie próg rentowności i oczekuje się, że osiągnie rentowność około 2025 roku. Słabe wyniki przemysłu wynikały głównie z wysokich kosztów akumulatorów i kosztownych prac badawczo-rozwojowych przy wciąż stosunkowo niskich wolumenach. Aby utrzymać konkurencyjność, unijny przemysł BEV musi stale inwestować, zwłaszcza w fabryki akumulatorów oraz badania i rozwój nowych modeli BEV. O ile sytuacja ta była aktualnie zrównoważona, ponieważ większość unijnych producentów BEV mogła zrekompensować ją sobie wyższymi marżami uzyskiwanymi ze sprzedaży pojazdów spalinowych, o tyle możliwość ta będzie stopniowo zanikać w miarę przechodzenia rynku unijnego na pełną elektryfikację. Innymi słowy, przyszła rentowność unijnego przemysłu BEV będzie w dużej mierze zależeć od zapewnienia wysokiego tempa produkcji i sprzedaży BEV. Ponadto, jak wyjaśniono w zawiadomieniu o wszczęciu, przemysł Unii musiał nadal zwiększać sprzedaż BEV na rynku unijnym w dużych ilościach. Obecność chińskich BEV na rynku unijnym w dużej ilości po znacznie niższych cenach niż ceny przemysłu Unii nie pozwoli przemysłowi Unii na zbudowanie właściwego przemysłu BEV na rynku Unii.

(178)

Dane zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu opierały się na informacjach, które były ogólnie dostępne dla Komisji przed wszczęciem dochodzenia. Przed wszczęciem dochodzenia Komisja nie dysponowała informacjami, które wskazywałyby na konieczność przeprowadzenia analizy segmentowej. Komisja dalej badała tę kwestię w trakcie dochodzenia i doszła do wniosku, że analiza segmentowa nie była uzasadniona ani właściwa w tym przypadku, jak wyjaśniono w motywach od 1041-1049.

(179)

Ponadto Komisja nie musiała umieszczać w zawiadomieniu o wszczęciu wyczerpującego wykazu czynników, które mogłyby spowodować zagrożenie wystąpieniem szkody dla przemysłu Unii, ponieważ poziom dowodów wymaganych w zawiadomieniu o wszczęciu jest znacznie niższy niż podczas dochodzenia wprowadzającego środki wyrównawcze. W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja oceniła rozwój przywozu z państw trzecich i inne czynniki wpływające na wyniki przemysłu Unii, takie jak niedobór półprzewodników, trudności w pozyskiwaniu wystarczającej ilości surowców i infrastruktura ładowania. Podczas dochodzenia Komisja szczegółowo oceni takie czynniki, jak przedstawiono w sekcji 6.2. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(180)

W odniesieniu do interesu Unii, przyznając, że Komisja zazwyczaj nie bierze pod uwagę interesu Unii przy wszczynaniu dochodzenia, rząd ChRL stwierdził, że w obecnym dochodzeniu taka ocena byłaby istotna i właściwa, ponieważ dochodzenie zostało wszczęte z urzędu i nie wydaje się, aby wspierali je unijni producenci BEV. Rząd ChRL uznał, że wszczęcie obecnego dochodzenia było sprzeczne z intuicją UE i że wprowadzenie środków byłoby sprzeczne z interesem Unii, ponieważ: (i) dochodzenie nie przyniosłoby korzyści unijnemu przemysłowi BEV, a nałożenie środków spowodowałoby problemy z przystępnością cenową i dostępnością BEV w Unii, oraz (ii) dochodzenie było niezgodne z celami UE w zakresie klimatu i zielonej energii.

(181)

Nie obowiązuje prawny wymóg dołączania oceny interesu Unii do skargi ani do zawiadomieniu o wszczęciu w przypadku dochodzeń wszczynanych z urzędu. Ponadto Komisja zdecydowanie nie zgodziła się z twierdzeniami rządu ChRL zawartymi w motywie 180. Komisja szczegółowo odniosła się do aspektów interesu Unii w toku dochodzenia i przedstawiła swoje ustalenia w sekcji „Interes Unii”.

(182)

Dowody zawarte w zawiadomieniu o wszczęciu stanowiły informacje, do których Komisja miała dostęp przed wszczęciem dochodzenia. Ponieważ dochodzenie zostało wszczęte z urzędu, Komisja nie miała dostępu do tych samych informacji, jak w przypadku dochodzenia wszczętego na podstawie skargi. Niektóre informacje, takie jak dokładne dane dotyczące kosztów produkcji, a tym samym rentowności, nie są publicznie dostępne. Niemniej jednak zawiadomienie o wszczęciu zawierało wystarczające dowody wskazujące na istnienie zagrożenia wystąpieniem szkody dla przemysłu Unii i związku przyczynowego między zagrożeniem wystąpieniem szkody dla przemysłu Unii a chińskim przywozem BEV, który był spowodowany przywozem subsydiowanym. W związku z tym Komisja uznała, że posiada wystarczające dowody na zagrożenie wystąpieniem szkody wynikającym z subsydiowanego przywozu zgodnie z rozporządzeniem podstawowym i Porozumieniem w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

(183)

Tesla (Shanghai) Co., Ltd, producent eksportujący w ChRL, złożył wniosek o indywidualne badanie na podstawie art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Następnie przesłał również odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Wniosek ten jest rozpatrywany na tym etapie postępowania.

(184)

Produktem objętym dochodzeniem są nowe pojazdy elektryczne o napędzie akumulatorowym, zaprojektowane głównie do przewozu maksymalnie dziewięciu osób, łącznie z kierowcą, z wyłączeniem pojazdów kategorii L6 i L7 zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 168/2013 (24), napędzane (niezależnie od liczby kół w ruchu) wyłącznie jednym silnikiem elektrycznym lub większą ich liczbą, włącznie z pojazdami z systemem zwiększania zasięgu napędzanym silnikiem spalinowym wewnętrznego spalania (pomocnicza jednostka mocy), obecnie objętych kodem CN ex 8703 80 10 (kod TARIC 8703801010) („produkt objęty dochodzeniem”). Motocykle są wyłączone z niniejszego dochodzenia.

(185)

W zawiadomieniu o wszczęciu nie uwzględniono wyraźnego odniesienia do systemu umożliwiającego zwiększenie zasięgu w definicji produktu objętego dochodzeniem. Komisja uznała jednak za konieczne wyjaśnienie, że typem pojazdów BEV są również pojazdy wyposażone w system umożliwiający zwiększenie zasięgu (pomocnicza jednostka mocy) składający się z małego silnika spalinowego wewnętrznego spalania połączonego z generatorem elektrycznym używanym do ładowania akumulatora podczas napędzania pojazdu. Ten typ BEV ma takie same właściwości fizyczne i zastosowania oraz konkuruje z innymi rodzajami BEV, które nie są wyposażone w system umożliwiający zwiększenie zasięgu. W okresie badanym przywóz z Chin i produkcja w Unii tego typu BEV ograniczały się do niewielkich ilości. W związku z tym od momentu wszczęcia dochodzenia Komisja uwzględniła w swojej analizie dane dotyczące tego rodzaju BEV.

(186)

Produkt objęty postępowaniem to produkt objęty dochodzeniem pochodzący z Chin („produkt objęty postępowaniem”).

(187)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

produkt objęty postępowaniem w przypadku wywozu do Unii;

(188)

Komisja uznała zatem, że na potrzeby niniejszego dochodzenia są to produkty podobne w rozumieniu art. 2 lit. c) rozporządzenia podstawowego.

(189)

Uwagi dotyczące zakresu produktu otrzymano od Shanghai Yoyao Technology Co., Ltd. („XEV”) oraz Green World Mobility.

(190)

XEV jest chińskim producentem eksportującym czterokołowce sprzedawane pod marką „XEV” i wywożone do Unii. Głównym modelem tego producenta jest XEV YOYO.

(191)

XEV stwierdził, że XEV YOYO jest w pełni elektrycznym czterokołowcem kategorii L7, zgodnie z kategoriami pojazdów określonymi w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 168/2013 (25). Jako taki, według XEV, różni się od pojazdów silnikowych do przewozu pasażerów i ich bagażu, określanych jako pojazdy kategorii M zgodnie z kategoriami pojazdów określonymi w art. 4 rozporządzenia 2018/858 (26). Ponadto XEV twierdził, że ze względu na różnice fizyczne i techniczne czterokołowce kategorii L7 nie są podobne do BEV objętych dochodzeniem. Do tych różnic XEV zalicza fakt, że parametry XEV YOYO takie jak moc, pojemność akumulatora, maksymalny zasięg, masa własna i maksymalna prędkość były niższe niż w przypadku niektórych małych BEV kategorii M, a do tego dochodziły inne wymagania licencyjne i inne wymiary tablicy rejestracyjnej. XEV wskazał również różne zastosowania i postrzeganie przez konsumentów.

(192)

W związku z tym XEV zwrócił się do Komisji o potwierdzenie, że czterokołowce, takie jak XEV YOYO, nie są uważane za BEV do celów obecnego dochodzenia, a zatem nie są objęte definicją produktu objętego dochodzeniem.

(193)

Z analizy Komisji faktycznie wynika, że czterokołowce (kategorie L6 i L7) rzeczywiście nie mają takich samych właściwości fizycznych i technicznych jak pojazdy elektryczne o napędzie akumulatorowym objęte dochodzeniem. W szczególności, wśród właściwości fizycznych i technicznych, czterokołowce są definiowane przez ograniczenia pod względem maksymalnej prędkości, masy, mocy silnika i siedzeń, podczas gdy pojazdy elektryczne o napędzie akumulatorowym objęte zakresem dochodzenia nie mają takich ograniczeń. W związku z tym Komisja stwierdziła, że czterokołowce nie stanowiły części produktu objętego dochodzeniem, a zatem nie były nim objęte. W konsekwencji uznano, że wywóz czterokołowców do Unii, między innymi przez XEV, nie jest objęty niniejszym dochodzeniem.

(194)

Green World Mobility sprowadza z Chin motorowery elektryczne i niektóre pojazdy elektryczne przeznaczone dla osób niepełnosprawnych. Green World Mobility stwierdziło, że takie pojazdy różniły się od produktu objętego dochodzeniem. Faktycznie motorowery należały do kategorii L6 zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu (UE) nr 168/2013, podczas gdy pojazdy elektryczne przeznaczone dla osób niepełnosprawnych przywożone przez Green World Mobility były w przeszłości klasyfikowane do kodu CN 8713 90 00. Jednakże organy celne Niderlandów zmieniły ich klasyfikację na kod CN 8703 80 10. Pojazdy takie mogą przewozić maksymalnie dwie osoby i poruszać się z maksymalną prędkością 45 km/h po drogach publicznych. Na koniec Green World Mobility potwierdziło, że zostały one również sklasyfikowane w kategorii L zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu (UE) nr 168/2013.

(195)

Z analizy Komisji wynika, że motorowery i pojazdy elektryczne przeznaczone dla osób niepełnosprawnych przywożone przez Green World Mobility nie miały takich samych właściwości fizycznych i technicznych jak pojazdy elektryczne o napędzie akumulatorowym objęte zakresem dochodzenia. W związku z tym Komisja stwierdziła, że produkty te nie stanowiły części produktu objętego dochodzeniem, a zatem nie były nim objęte.

(196)

Przed przeprowadzeniem analizy domniemanego subsydiowania w postaci konkretnych subsydiów lub programów subsydiowania Komisja poddała ocenie plany, projekty i inne dokumenty rządowe, które miały znaczenie przy analizie badanych programów subsydiowania.

(197)

Na wstępie Komisja wskazała, że ogólna struktura gospodarcza Chin charakteryzuje się szczególnie silną rolą państwa, przy czym władze państwowe są z kolei kontrolowane przez Komunistyczną Partię Chin („KPCh”), rządzący podmiot polityczny w tym kraju. W rezultacie przedsiębiorstwa w Chinach działają w szczególnym środowisku, które - w przeciwieństwie do gospodarek zachodnich, w których siły rynkowe stanowią dominującą zasadę organizacji - charakteryzują się licznymi mechanizmami zapewniającymi rządowi ChRL znaczną kontrolę nad wszelkimi aspektami działalności gospodarczej w tym kraju. Ta ścisła kontrola uniemożliwia podmiotom gospodarczym działanie jako racjonalne podmioty rynkowe dążące do maksymalizacji zysków, a w rzeczywistości zmusza je do działania w charakterze przedstawicieli rządu we wdrażaniu jego polityki i planów.

(198)

Następujące elementy są najistotniejsze w przekazywaniu decyzji politycznych rządu ChRL do codziennego prowadzenia działalności gospodarczej przez podmioty gospodarcze: (i) doktryna socjalistycznej gospodarki rynkowej, (ii) przywództwo KPCh, (iii) system planowania przemysłowego, (iv) system finansowy.

(199)

Zgodnie z doktryną socjalistycznej gospodarki rynkowej, zawartej w chińskiej konstytucji (27), państwo sprawuje nieodłączną i wszechstronną kontrolę nad gospodarką, która wykracza poza tradycyjne standardy ustalania ram regulacyjnych, w których podmioty rynkowe mogą swobodnie funkcjonować. W szczególności zgodnie z art. 6 konstytucji: „Podstawą socjalistycznego systemu gospodarczego Chińskiej Republiki Ludowej jest socjalistyczna własność publiczna środków produkcji [...]. Na pierwszym etapie socjalizmu państwo utrzymuje podstawowy system gospodarczy, w którym własność publiczna jest dominująca, a różne formy własności rozwijają się obok siebie i utrzymuje się w systemie dystrybucji, w którym dystrybucja według pracy jest dominująca, a różne sposoby dystrybucji współistnieją”. W szczególności zgodnie z art. 15 konstytucji: „Państwo działa w oparciu o socjalistyczną gospodarkę rynkową. Państwo wzmacnia prawodawstwo gospodarcze, usprawnia makroregulację i kontrolę. Zgodnie z prawem państwo zakazuje wszelkim organizacjom lub osobom zakłócania porządku społeczno-gospodarczego”. Ponadto zgodnie z art. 11 konstytucji państwo ma prawo interweniowania wykraczające poza ochronę praw i interesów sektorów niepublicznych, ponieważ państwo „zachęca, wspiera rozwój niepublicznych sektorów gospodarki oraz nim kieruje, a także, zgodnie z prawem, sprawuje nadzór i kontrolę nad niepublicznymi sektorami gospodarki”.

(200)

Te konstytucyjne podstawy znajdują odzwierciedlenie we wszystkich odnośnych aktach prawnych (28), w których podkreśla się socjalistyczną gospodarkę rynkową jako wiodącą zasadę, na której opiera się chińska gospodarka. Ponadto państwo, pod kierownictwem KPCh, rzeczywiście w szerokim zakresie wykorzystuje różne instrumenty -zarówno zachęcające, jak i ograniczające - w celu ukierunkowania gospodarki na modernizację socjalistyczną, tj. na cele (w tym cele polityki przemysłowej) określone przez rząd ChRL.

(201)

Przywództwo KPCh - choć formalnie zapisane w konstytucji kraju (29), a także w odpowiednim prawie wtórnym oraz w samej konstytucji partii (30) - przyjmuje w praktyce różne formy; w szczególności, ponieważ w Chinach nie istnieje podział władzy i partia sprawuje pełną kontrolę nad władzą ustawodawczą (31), wykonawczą (32) i sądowniczą (33) aparatu państwowego; ponadto partia nadzoruje kluczowe obszary gospodarki, w tym sektor finansowy i sektory przemysłu uznawane za strategiczne, w szczególności poprzez własność lub mianowanie i rotację kluczowego personelu; ponadto tworzenie komórek partyjnych jest obowiązkowe we wszystkich przedsiębiorstwach liczących więcej niż trzech członków partii (34) (zob. również motyw 785), zarówno państwowych, jak i prywatnych, a struktury partyjne w ramach przedsiębiorstw często powołują się na prawo do udziału w podejmowaniu decyzji operacyjnych przez przedsiębiorstwa (zob. również motyw 786). Wszystkie te mechanizmy kontroli zapewniają KPCh ścisłą kontrolę nad gospodarką kraju i umożliwiają partii formułowanie i wdrażanie jej polityki gospodarczej zgodnie z jej strategicznymi względami i priorytetami.

(202)

Złożony system planowania, w ramach którego wytycza się priorytety i określa się cele dla organów rządowych na szczeblu centralnym i lokalnym, w dużej mierze wyznacza kierunek chińskiej gospodarki. Odpowiednie plany istnieją na wszystkich szczeblach administracji rządowej i obejmują wszystkie sektory gospodarki. Cele wyznaczone w instrumentach planowania mają wiążący charakter, a organy na wszystkich szczeblach administracji monitorują wdrażanie planów przez odpowiednie organy administracji rządowej niższego szczebla. Ogólnie rzecz biorąc, system planowania w ChRL powoduje, że zasoby są przydzielane do sektorów wskazanych przez rząd za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie, a nie przydzielane zgodnie z mechanizmami rynkowymi (35).

(203)

Do przydziału zasobów zgodnie z priorytetami politycznymi rządu ChRL dla władz chińskich zasadnicze znaczenie ma instrumentalizacja sektora finansowego. System finansowy Chin pozostaje zdominowany przez sektor bankowy, a państwo kontroluje sektor bankowy (zob. również sekcja 3.5.1, w szczególności podsekcja 3.5.1.3), poprzez własność (zob. motyw 465), a także poprzez powiązania osobiste. W związku z tym rząd ChRL, jako akcjonariusz większościowy/posiadający pakiet kontrolny, jest uprawniony do wyznaczania najważniejszych stanowisk w bankach realizujących politykę rządu będących własnością państwa (zob. motyw 454), a także w bankach będących częściowo lub w całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących własnością państwa (zob. motyw 468).

(204)

Ponadto statuty głównych chińskich banków zazwyczaj zawierają specjalny rozdział dotyczący utworzenia komitetu partii (36). Na przykład zgodnie ze statutem Chińskiego Banku Przemysłowo-Handlowego („ICBC”) „przewodniczącym zarządu banku jest osoba będąca sekretarzem komitetu partii” (37). W art. 53 wymieniono obowiązki komitetu partii, w tym monitorowanie praktycznego wdrażania decyzji partii i państwa w banku. Komitet partii, wraz z zarządem, odgrywa również rolę w wyborze i ocenie personelu. Ponadto komitet partii należy angażować w dyskusję na temat „istotnych kwestii operacyjnych i dotyczących zarządzania oraz głównych kwestii dotyczących interesów pracowników, a także przedstawiać uwagi i sugestie” (38). Ponadto zgodnie z postanowieniami dotyczącymi zarządu przed podjęciem decyzji w sprawie istotnych kwestii należy skonsultować się z komitetem partii (39). Statut Chińskiego Banku Rolnego zawiera identyczne sformułowania dotyczące ustanowienia komitetu partii w art. 58 oraz udziału komitetu w dyskusji na temat głównych kwestii, o których mowa w art. 161 (40).

(205)

Poza możliwość rządu ChRL do kontrolowania sektora bankowego poprzez własność i strukturę organizacyjną, rząd ChRL sprawuje kontrolę nad tym sektorem również w świetle mających zastosowanie przepisów chińskich (analiza odpowiednich dokumentów regulacyjnych zob. 3.5.1.5), które wymagają, aby banki podejmowały decyzje finansowe zgodnie z celami polityki przemysłowej kraju.

(206)

Podsumowując, wszystkie te elementy wskazują, że struktura systemu prawnego i politycznego w ChRL opiera się na ścisłej kontroli rządu nad wszystkimi aspektami gospodarki i handlu, ponieważ rząd ChRL centralnie nimi zarządza i je monitoruje. Podmioty gospodarcze są integralną częścią tego systemu nie jako podmioty działające na wolnym rynku, których celem jest podejmowanie decyzji biznesowych opartych wyłącznie na logice gospodarczej i maksymalizacji zysków, lecz jako jeden z integralnych podmiotów w celu wdrożenia nadrzędnej polityki i jej celów szczegółowych określonych przez rząd ChRL na szczeblu centralnym.

(207)

W tym kontekście Komisja stwierdziła, że wszystkie subsydia lub programy subsydiowania będące przedmiotem oceny są częścią wdrażania scentralizowanych planów rządu ChRL mających na celu wsparcie przemysłu BEV z powodów wymienionych poniżej.

(208)

Rząd ChRL uznaje przemysł BEV za przemysł o strategicznym znaczeniu i rząd ChRL konsekwentnie podkreślał co najmniej od 2010 r. polityczne poparcie dla przyspieszonego rozwoju tego sektora. Taka kategoryzacja ma istotne znaczenie, ponieważ kwalifikuje dane sektory do objęcia ich różnymi szczególnymi strategiami politycznymi i środkami wsparcia mającymi na celu pobudzenie rozwoju w poszczególnych sektorach (41).

(209)

Wynika to z szeregu dokumentów dotyczących polityki przemysłowej, które były sukcesywnie wdrażane od co najmniej 2010 r. i które wymieniono poniżej.

(210)

Decyzja Rady Państwa nr 40 Chińskiej Republiki Ludowej jest dokumentem prawnym wydanym w 2005 r., mającym na celu promowanie dostosowania struktury przemysłowej w Chinach poprzez zachęcanie do rozwoju zaawansowanych technologicznie gałęzi przemysłu i eliminację przestarzałych zdolności produkcyjnych. „Katalog wytycznych dotyczących dostosowania struktury przemysłowej”, który jest środkiem wykonawczym do decyzji nr 40, stanowi podstawę do wyznaczania kierunków inwestycji poprzez wskazanie sektorów przemysłowych, które powinny korzystać z uprzywilejowanego dostępu do kredytów. Decyzja ta zawiera również wytyczne dla rządu ChRL w zakresie zarządzania projektami inwestycyjnymi, formułowania i wdrażania strategii politycznych z zakresu finansów publicznych, opodatkowania, kredytów, gruntów, przywozu i wywozu. Krajowa Komisja Rozwoju i Reform („NDRC”) w lutym 2013 i 2019 wydała, a następnie zmieniała katalog wytycznych dotyczących dostosowania struktury przemysłowej.

(211)

Zarówno dokumenty z 2013 r., jak i z 2019 r. odnoszą się do przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii („NEV”), który obejmuje BEV, jako przemysłu promowanego.

(212)

W decyzji Rady Państwa z 2010 r. w sprawie przyspieszenia rozwoju strategicznych nowych gałęzi przemysłu (42), rząd ChRL określił sektor NEV jako jeden z przemysłów, które należy zmodernizować w pierwszej kolejności.

(213)

Zgodnie z art. II decyzji, rząd ChRL zobowiązał się do „nadania priorytetu wspieraniu i rozwojowi takich gałęzi przemysłu, jak magazynowanie energii, ochrona środowiska, technologie informacyjne nowej generacji, biologia, produkcja wysokiej klasy sprzętu, nowe zasoby energetyczne, nowe materiały, pojazdy napędzane nowymi źródłami energii itp.”

(214)

W decyzji zawarto również wyraźny długoterminowy cel rozwoju przemysłu, obejmujący również tworzenie globalnie działających dużych przedsiębiorstw: „Do 2020 r. [...] nowe zasoby energetyczne, nowe materiały i przemysł pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii staną się pionierskimi gałęziami gospodarki narodowej. Zdolność do innowacji ulegnie znacznej poprawie, będziemy kontrolować szereg kluczowych i podstawowych technologii, a w niektórych dziedzinach osiągniemy światowy poziom. Utworzona zostanie grupa dużych przedsiębiorstw o wpływach międzynarodowych oraz grupa energicznych małych i średnich przedsiębiorstw” (43).

(215)

Określenie pojazdów NEV jako przemysłu strategicznego zasygnalizowało wszystkim szczeblom rządowym znaczenie, jakie rząd ChRL przypisuje temu sektorowi, dając tym samym jasno do zrozumienia, że dodatkowe polityki wspierające przemysł będą realizowane na szczeblu centralnym i są oczekiwane na niższych szczeblach administracji kraju.

(216)

Wsparcie na rzecz rozwoju przemysłu NEV określono już w 12. narodowym planie pięcioletnim (44) na lata 2011-2015 i zostało wyrażone bardziej szczegółowo w planie rozwoju przemysłu pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii (2012-2020) (45), w którym wskazano, że „pojazdy napędzane nowymi źródłami energii, o których mowa w tym planie, obejmują głównie pojazdy elektryczne, pojazdy hybrydowe typu plug-in i pojazdy zasilane ogniwami paliwowymi. Pojazdy energooszczędne oznaczają pojazdy z silnikiem spalinowym wewnętrznego spalania jako głównym układem napędowym [...]” (46).

(217)

W planie stwierdzono ponadto, że chociaż „istnieją zasadniczo podstawy do rozwoju uprzemysłowienia chińskich pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, a w dziedzinie kluczowych technologii, takich jak akumulatory, silniki, sterowanie elektroniczne i integracja systemów, poczyniono znaczne postępy, przy czym pojazdy z napędem wyłącznie elektrycznym i pojazdy hybrydowe typu plug-in zaczęto wprowadzać na rynek na niewielką skalę”, to nadal istnieją poważne przeszkody dla rozwoju tego sektora: „kluczowe technologie chińskich pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii i niektóre podstawowe komponenty nie osiągnęły jeszcze docelowego poziomu, koszt produktu jest wysoki, środki wsparcia przemysłu pojazdów NEV nie są optymalne, a rozwój przemysłu NEV i jego poziom urynkowienia są ograniczone; kluczowe technologie w zakresie magazynowania energii w samochodach nie zostały w pełni opanowane [...]”.

(218)

W tym kontekście rząd ChRL sformułował ogólny cel polityki przemysłowej dla tego sektora w następujący sposób: „musimy wykorzystać okazję, wspierać wdrożenie, przyspieszyć produkcję i rozwój energooszczędnego i opartego na nowych źródłach energii przemysłu motoryzacyjnego, promować optymalizację i modernizację przemysłu motoryzacyjnego oraz zrealizować przekształcenie dużego przemysłu motoryzacyjnego w potęgę przemysłu motoryzacyjnego”.

(219)

Metody osiągnięcia tych celów - opierające się głównie na mechanizmach wsparcia rządowego - zostały również określone w planie: „Stosowanie się do połączonych wytycznych rządowych i rynkowych. W okresie rozwoju przemysłu będziemy aktywnie odgrywać rolę w planowaniu wytycznych i zachęt politycznych, gromadzić zasoby naukowe, technologiczne i przemysłowe, zachęcać do rozwoju i produkcji energooszczędnych i pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii oraz kierować konsumpcją rynkową. Po wejściu w dojrzały okres działalności przemysłu, w pełni wykorzystać wiodącą rolę rynku w rozwoju przemysłowym [...]” (47).

(220)

Ten artykuł planu stanowi, że wytyczne rynkowe rządu ChRL miały zastosowanie nie tylko do produkcji gotowych NEV, ale także do ich części: „Stosowanie się do połączenia rozwoju przemysłu i wzmacniania infrastruktury wspierającej. Mając na uwadze cały pojazd, wspieranie i napędzanie przyspieszonego rozwoju łańcucha przemysłowego obejmującego akumulatory trakcyjne, silniki, elektronikę samochodową, zaawansowane silniki spalinowe wewnętrznego spalania i wysokowydajne skrzynie biegów” (48).

(221)

Po określeniu celów i metod ich osiągnięcia, w planie wyznaczono cele szczegółowe (wyjściowe): „Do 2015 r. łączna produkcja i sprzedaż pojazdów elektrycznych i hybrydowych typu plug-in osiągnie 500 000 sztuk; do 2020 r. zdolność produkcyjna pojazdów elektrycznych i hybrydowych typu plug-in osiągnie 2 miliony sztuk, a łączna produkcja i sprzedaż przekroczy 5 milionów sztuk [...]” (49). Ostatecznie w planie wymieniono mechanizmy wsparcia rządowego, do których kwalifikowałby się sektor NEV, obejmujące obszary takie jak pomoc związana z ustanawianiem międzynarodowych standardów lub rekrutacją i rozwojem talentów, przy czym wsparcie rządowe koncentrowało się wokół różnych form wsparcia finansowego, podzielonych na:

(222)

W 2014 r. Rada Państwa wydała „Wytyczne w sprawie przyspieszenia promowania i stosowania pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii” (50) (Guobanfa [2014] nr 35) (zwane również „Wytycznymi w sprawie NEV ” ). Wytyczne w sprawie NEV mają na celu „połączenie dominacji rynkowej ze wsparciem rządowym” (51) i przewidują różne formy wsparcia rządowego dla rozwoju przemysłu, takie jak lokalne plany promocji NEV, subsydia na zakup, wsparcie finansowe, obligacje itp.

(223)

Cele i instrukcje zawarte w 14. planie pięcioletnim są często uzupełniane planami wdrażania, planami działania, wytycznymi itp. Wytyczne to dokumenty wydawane przez rząd, których celem jest ukierunkowanie działań przemysłu na osiągnięcie celów polityki rządu ChRL w określonych sektorach. Chociaż w chińskim systemie prawnym takie dokumenty uznaje się za wytyczne, wskazują one na konkretną interwencję państwa w celu kształtowania różnych sektorów chińskiej gospodarki (52). Dotyczy to w szczególności wytycznych w sprawie NEV, które zawierają zarówno odgórne instrukcje dla samorządów terytorialnych dotyczące formułowania planów i zachęt do promowania pojazdów NEV, jak i dyrektywy na szczeblu centralnym w sprawie przyznawania środków finansowych w celu nagradzania miast i przedsiębiorstw, które osiągają szczególnie dobre wyniki w promowaniu NEV, jak również zachęty fiskalne, finansowe i inwestycyjne ze strony władz rządowych, instytucji finansowych itp. W związku z tym wytyczne są kolejnym narzędziem wykorzystywanym przez władze państwowe do sprawowania bezpośredniej kontroli nad sposobem kształtowania chińskiego 13. narodowego planu pięcioletniego przez przemysł NEV.

(224)

Podobne sformułowania dotyczące wsparcia sektora można znaleźć we wszystkich najnowszych dokumentach rządowych, począwszy od 13. narodowego planu pięcioletniego na lata 2016-2020 (53). Zgodnie z sekcją 1 rozdziału 23 13. planu pięcioletniego, rząd ChRL zamierzał „wspierać rozwój technologii informacyjnej nowej generacji, pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, biotechnologii, technologii ekologicznych i niskoemisyjnych, wysokiej klasy sprzętu i materiałów oraz cyfrowych branż kreatywnych”.

(225)

Ponadto w tym samym rozdziale 13. planu pięcioletniego wymieniono szereg strategii politycznych, które rząd ChRL zamierzał wdrożyć w celu wsparcia pełnego rozwoju sektora, w tym od kluczowych materiałów wsadowych do produkcji produktu końcowego, a mianowicie strategie: „(i) propagowania korzystania z pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii; (ii) korzystania z pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii w miejskim transporcie publicznym i usługach taksówek; (iii) rozwijania pojazdów elektrycznych i hybrydowych pojazdów elektrycznych, ze szczególnym uwzględnieniem postępu w kluczowych obszarach technologicznych, takich jak gęstość energetyczna akumulatorów i możliwość dostosowania temperatury akumulatorów; (iv) ułatwiania rozwoju sieci punktów ładowania i usług ładowania, które są ze sobą kompatybilne i objęte jednolitymi normami [...]; (v) zapewniania, aby łączne dane dotyczące produkcji i sprzedaży pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii w Chinach osiągnęły pięć milionów; (vi) wzmacniania działań na rzecz odzyskiwania i utylizacji zużytych akumulatorów z pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii (54)”.

(226)

W 2015 r. rząd ChRL opublikował długoterminową kompleksową strategię przemysłową znaną jako Made in China 2025 (55). Strategia ta określiła cele pośrednie w zakresie modernizacji wybranych sektorów produkcyjnych w kraju do 2020 i 2025 r. i potwierdziła zamiar rządu ChRL, aby „[k]ontynuować wspieranie rozwoju pojazdów elektrycznych i pojazdów zasilanych ogniwami paliwowymi, opanować podstawowe technologie niskoemisyjnych, zautomatyzowanych i inteligentnych samochodów, [poprawić możliwości inżynieryjne i przemysłowe podstawowych technologii, takich jak technologie rozruchowych akumulatorów, silników napędowych, wysokowydajnych silników spalinowych, zaawansowanych przekładni, lekkich materiałów i inteligentnych układów sterowania, stworzyć kompletny system przemysłowy i system innowacji, od kluczowych komponentów po kompletne pojazdy, oraz promować integrację pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii z niezależnymi markami na poziomie zaawansowanym w skali międzynarodowej” (56) oraz odpowiednio „[z]organizować i wdrażać szereg projektów specjalnych i dużych projektów w zakresie innowacji i uprzemysłowienia dla dużych samolotów, silników lotniczych i turbin gazowych, cywilnego przemysłu lotniczego, inteligentnych ekologicznych pociągów, pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii, sprzętu inżynierii morskiej i zaawansowanych technologicznie statków, kompletnych zestawów sprzętu dla inteligentnych sieci, wysokiej klasy maszyn CNC, sprzętu jądrowego i wysokiej klasy sprzętu medycznego” (57).

(227)

Aby osiągnąć te cele, w strategii Made in China 2025 podkreślono potrzebę [p]ogłębienia reformy w dziedzinie finansów, rozszerzenia kanału finansowego dla przemysłu wytwórczego i obniżenia kosztów finansowych, [wykorzystania] zalet finansowania polityki, finansowania rozwoju i finansowania komercyjnego oraz zwiększenia wsparcia dla nowej generacji technologii informacyjnej, wysokiej klasy sprzętu, nowych materiałów, [w]spierania Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego w celu zwiększenia usług dla przemysłu wytwórczego w ramach zakresu jego działalności, zachęcania Chińskiego Banku Rozwoju do zwiększenia pożyczek dla przedsiębiorstw produkcyjnych i kierowania instytucji finansowych do innowacyjnych produktów i firm, które są odpowiednie dla charakterystyki przedsiębiorstw produkcyjnych” (58).

(228)

Strategia przewiduje ponadto wykorzystanie instrumentów fiskalnych: „Pełne wykorzystanie istniejących kanałów, wzmocnienie wsparcia funduszy finansowych dla przemysłu wytwórczego, skupienie się na kluczowych obszarach transformacji i modernizacji przemysłu wytwórczego, takich jak [...] wysokiej klasy sprzęt, [...] oraz stworzenie korzystnego środowiska politycznego dla rozwoju przemysłu wytwórczego. Wykorzystanie trybu partnerstwa publiczno-prywatnego [...] do skierowania funduszy społecznych na realizację dużych projektów, innowacji technologicznych w przedsiębiorstwach i budowę kluczowej infrastruktury przemysłu wytwórczego. Wprowadzanie innowacji w zakresie środków wsparcia finansowego, przekształcanie »wsparcia budowlanego« we »wsparcie operacyjne« oraz poprawa efektywności wykorzystania funduszy finansowych” (59).

(229)

Komisja ustaliła również, że w 2015 r. Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnej wydało „Rozporządzenie w sprawie norm dla przemysłu akumulatorów trakcyjnych” (60) („rozporządzenie w sprawie norm”), aby „kierować i regulować prawidłowy rozwój przemysłu akumulatorów trakcyjnych”. […] Państwo zachęca przedsiębiorstwa produkujące akumulatory trakcyjne, aby stale się doskonaliły i wzmacniały, ustanawiały specyfikacje produkcji produktów i systemy zapewniania jakości, wzmacniały innowacje w zakresie technologii i zarządzania, doskonaliły badania i rozwój produktów oraz poziomy produkcji, a także poprawiały wydajność i jakość produktów, aby sprostać potrzebom rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii” (61). Rozporządzenie określa wymagania dla przedsiębiorstw produkujących akumulatory trakcyjne, które mogą wnioskować o umieszczenie w katalogu przedsiębiorstw spełniających wymagania, z których jednym jest producent i dostawca „produktów motoryzacyjnych na terytorium Chińskiej Republiki Ludowej (z wyjątkiem Tajwanu, Hongkongu i Makau)” (62). W efekcie „[w]ykaz przedsiębiorstw zawarty w ogłoszeniu będzie służył jako podstawowa baza dla odpowiedniego wsparcia politycznego” (63). Po tym ogłoszeniu opublikowano cztery partie katalogu przedsiębiorstw spełniających warunki określone w rozporządzeniu w sprawie norm, w którym nie uwzględniono żadnego zagranicznego producenta akumulatorów trakcyjnych (64). Pomimo faktu, że wymogi te zostały zniesione w 2019 r. na mocy ogłoszenia nr 22 Ministerstwa Przemysłu i Technologii Informacyjnej Chińskiej Republiki Ludowej (65), można założyć, że istnienie katalogu przedsiębiorstw produkujących akumulatory trakcyjne dało chińskim producentom akumulatorów przewagę konkurencyjną nad zagranicznymi producentami, gdy przemysł akumulatorów trakcyjnych znajdował się w początkowej fazie rozwoju.

(230)

W planie działania na rzecz promowania rozwoju przemysłu akumulatorów do NEV (66) z 2017 r. wyjaśniono, że akumulatory trakcyjne stanowią główny element pojazdów elektrycznych i są kluczem do rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii. Po ponad dziesięciu latach rozwoju poczyniono znaczne postępy w krajowym przemyśle akumulatorów trakcyjnych. Obecna wydajność, jakość i koszt produktów z akumulatorami trakcyjnymi nie zaspokajają jednak jeszcze potrzeb związanych z promowaniem i popularyzowaniem pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, zwłaszcza w zakresie kluczowych materiałach podstawowych, technologii integracji systemu, sprzętu i procesów produkcyjnych itp. Plan opracowano w celu przyspieszenia zwiększenia potencjału w zakresie rozwoju i poziomu krajowego przemysłu samochodowych akumulatorów trakcyjnych oraz promowania zdrowego i zrównoważonego rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii.

(231)

Realizacja projektu modernizacji akumulatorów trakcyjnych przez MIIT i Ministerstwo Nauki i Technologii (MST) opiera się na krajowych planach w dziedzinie nauki i technologii (projekty specjalne, fundusze) oraz na innych ogólnych rodzajach wsparcia na rzecz badań i rozwoju w zakresie akumulatorów trakcyjnych w celu osiągnięcia w 2020 r. jednej konkretnej energii na poziomie ponad 300 Wh/kg, stałej poprawy wydajności produktów i przyspieszenia realizacji instalacji i zastosowań produktów wysokiego poziomu. Miało to na celu zachęcić wiodące przedsiębiorstwa zajmujące się akumulatorami trakcyjnymi do współpracy z większymi zasobami wyższego i niższego szczebla, skoncentrowania się na przełomach w zakresie kluczowych technologii materiałów i komponentów, ogniw baterii i systemów akumulatorowych, znacznej poprawy wydajności i bezpieczeństwa akumulatorów trakcyjnych oraz dążenia do osiągnięcia jednego egzemplarza o wartości 350 Wh/kg oraz do uprzemysłowienia i zastosowania pojazdów, w których stosowane są nowe produkty litowo-jonowych z systemem 260 Wh/kg.

(232)

Plan przewiduje również zwiększenie wsparcia politycznego, opierając się na wiodącej roli inwestycji rządowych w kapitał społeczny, zachęcając do wykorzystywania kapitału społecznego do tworzenia funduszy rozwoju przemysłu akumulatorów trakcyjnych oraz zwiększając wsparcie dla technologii uprzemysłowienia akumulatorów trakcyjnych. Zgodnie z planem, jeżeli produkty dotyczące akumulatorów trakcyjnych spełniają warunki, będą zwolnione z podatku konsumpcyjnego zgodnie z przepisami; jeżeli przedsiębiorstwa produkujące akumulatory trakcyjne spełnią warunki, będą korzystać z preferencyjnej polityki podatkowej dla przedsiębiorstw z sektora zaawansowanych technologii, transferu technologii i rozwoju technologii zgodnie z przepisami.

(233)

Nie odbiegając od strategii Made in China 2025, 14. narodowy plan pięcioletni (67) na lata 2021-2026 świadczy o tym, że polityka rządu ChRL polegająca na priorytetowym traktowaniu i wspieraniu sektora NEV jest kontynuowana i w rzeczywistości rozwija się. Zgodnie z art. IX planu chińskie władze zobowiązały się do „zwiększenia wartości dodanej strategicznych wschodzących gałęzi przemysłu do ponad 17 % PKB”. W przypadku sektora NEV, jako jednej ze strategicznych nowo powstających gałęzi przemysłu, zobowiązanie to obejmuje „dokonywanie przełomów w kluczowych technologiach, takich jak akumulatory trakcyjne o wysokim poziomie bezpieczeństwa, wysokowydajne silniki napędowe i wysokowydajne systemy zasilania dla pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii oraz przyspieszenie prac badawczo-rozwojowych nad kluczowymi komponentami, takimi jak podstawowe platformy technologiczne dla inteligentnych (połączonych) pojazdów, systemy oprogramowania i sprzętu, podwozia typu steer-by-wire i inteligentne terminale” (68).

(234)

Biorąc pod uwagę charakter chińskiego systemu planowania, plany wyższego szczebla - takie jak dwunasty, trzynasty lub czternasty narodowy plan pięcioletni - podlegają monitorowaniu i wdrażaniu przez wszystkie odpowiednie władze. Plany narodowe określają wyraźne zobowiązania w tym zakresie, takie jak art. LXV 14. narodowego planu pięcioletniego, zgodnie z którym rząd ChRL „wzmocni organizację, koordynację i nadzór nad wdrażaniem tego planu oraz ustanowi i usprawni monitorowanie i ocenę planowania i wdrażania, zapewnianie polityki oraz mechanizmy oceny i nadzoru”. W związku z tym władze niższego szczebla „muszą stworzyć sprzyjające środowisko polityczne, instytucjonalne i prawne. W planach rocznych wdrażane będą cele rozwojowe i kluczowe zadania zaproponowane w niniejszym planie”. (69)

(235)

Co istotne, rząd ChRL jednoznacznie zobowiązuje się do zapewnienia wsparcia finansowego, a także wsparcia w postaci innych czynników produkcji - takich jak ziemia - dla projektów i sektorów określonych w planie: „[b]ędziemy przestrzegać zasady planu wyznaczającej kierunek, przy czym wydatki fiskalne będą stanowić gwarancję, finanse wsparcie i zapewniona będzie koordynacja z innymi politykami. […] Będziemy nadal dążyć do tego, aby publiczne wydatki fiskalne były odpowiednio realizowane i służyły polityce publicznej, zwiększymy wsparcie finansowe dla głównych krajowych zadań strategicznych, wzmocnimy koordynację średniookresowych planów finansowych i budżetów rocznych, rządowych planów inwestycyjnych oraz do wdrożenia tego planu, a także nadamy priorytet centralnym funduszom fiskalnym dla głównych zadań i głównych projektów inżynieryjnych określonych w tym planie. Będziemy wymagać, aby projekty były zgodne z planem, a fundusze i czynniki produkcji były zgodne z projektami, opracujemy listę głównych projektów inżynieryjnych w oparciu o ten plan, uprościmy procedury zatwierdzania projektów z listy i zagwarantujemy nadanie priorytetu planowaniu wyboru lokalizacji, podaży gruntów i potrzeb kapitałowych. Państwo gwarantuje grunty dla poszczególnych dużych projektów inżynieryjnych w ujednolicony sposób”. (70)

(236)

Ten mandat wykonawczy skutkuje zatem wprowadzeniem całej sieci dodatkowych instrumentów politycznych przez odpowiednie organy rządowe, w szczególności długoterminowego krajowego planu sektorowego, a mianowicie Planu rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii (2021-2035) (71), który zastąpił odpowiedni plan na lata 2012-2020, jak określono w motywach 216-224.

(237)

Plan rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii przedstawia następującą wizję: „Do 2025 r. konkurencyjność chińskiego rynku pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii znacząco wzrośnie, nastąpi znaczący przełom w kluczowych technologiach, takich jak technologie akumulatorów trakcyjnych, silników napędowych i systemów operacyjnych pojazdów, a poziom bezpieczeństwa ulegnie kompleksowej poprawie. Średnie zużycie energii przez nowe w pełni napędzane nowymi źródłami energii pojazdy pasażerskie spadło do 12,0 kWh/100 km, wielkość sprzedaży nowych pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii osiągnęła około 20 % całkowitej sprzedaży nowych pojazdów, a wysoce autonomiczne pojazdy osiągnęły komercyjne zastosowanie w ograniczonych obszarach i określonych scenariuszach, a wygoda usług ładowania i wymiany uległa znacznej poprawie” (72).

(238)

W planie podano szereg kroków, które należy podjąć, aby osiągnąć ten cel. W ramach niektórych z nich przewiduje się horyzontalne wsparcie rządowe dla przemysłu, takie jak „poprawa zdolności wsparcia usług publicznych, takich jak transfer technologii, usługi informacyjne, szkolenie talentów, finansowanie projektów i wymiana międzynarodowa” (73), „skuteczne podejmowanie polityki dotacji finansowych” (74) lub „[w]drażanie preferencyjnej polityki podatkowej związanej z pojazdami napędzanymi nowymi źródłami energii” (75). Inne kroki dotyczą konkretnych komponentów pojazdów lub poszczególnych elementów łańcucha wartości NEV, takich jak „[z]achęcanie przedsiębiorstw do poprawy zdolności do zagwarantowania kluczowych zasobów, takich jak lit, nikiel, kobalt i platyna”, wzmocnienie interakcji energii między pojazdami napędzanymi nowymi źródłami energii a siecią” (76), „[p]rzyspieszenie budowy infrastruktury ładowania i wymiany” (77) lub „[w]spieranie wykorzystania istniejących terenów i obiektów do świadczenia zintegrowanych usług w zakresie dostaw ropy naftowej, gazu, wodoru i energii elektrycznej” (78).

(239)

W styczniu 2024 r. NDRC opublikowała zalecenia dotyczące reform w zakresie integracji NEV z planowaniem chińskiej sieci energetycznej. Oprócz interakcji pojazdów z siecią, zalecenia te obejmują również zachęcanie do innowacji i ujednolicenie norm w sektorze NEV, aby „promować badania nad kluczowymi technologiami i podstawowym sprzętem, wzmocnić główną rolę innowacji w przedsiębiorstwach i przewodzić rozwojowi dzięki innowacjom. Przyspieszyć formułowanie i rewizję norm oraz prowadzić do wspólnego i znormalizowanego rozwoju przemysłu”. (79)

(240)

Środki wspierające określone w Planie rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii (2021-2035) znajdują odzwierciedlenie - i przekładają się na bardziej precyzyjne kierunki - w odpowiednich planach na szczeblu prowincji i gmin (80).

(241)

Plany na szczeblu prowincji zawierają więcej szczegółów na temat tego, w jaki sposób cele planów centralnych powinny zostać przełożone na politykę w poszczególnych prowincjach, przyjmując formę środków, jak podano poniżej.

(242)

Ogólną kontrolę rządową nad przemysłem zapewnia na przykład 14. plan pięcioletni dotyczący rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii w prowincji Anhui: „Wytyczne rządu, pozycja lidera na rynku. Pełne wykorzystanie roli rządu w różnych aspektach, takich jak projektowanie na najwyższym poziomie, budowa platformy, prezentacja, zastosowanie i promocja itp. Wzmocnienie wsparcia politycznego i dalsze tworzenie środowiska, w którym czynniki produkcji wysokiej klasy koncentrują się na przemyśle motoryzacyjnym wykorzystującym nowe źródła energii. Kierując się popytem rynkowym, należy w pełni wykorzystać decydującą rolę rynku w zakresie przydziału zasobów, wzmocnić kluczową pozycję przedsiębiorstw w wyborze ścieżek technologicznych i układu mocy produkcyjnych produktów, wspierać lepsze połączenie wydajnego rynku z przychylnym rządem i stworzyć dynamiczne środowisko rozwoju” (81).

(243)

Ten plan na szczeblu prowincji zawierał ponadto szczegółowe cele w zakresie produkcji: „Dążenie do zapewnienia, aby do 2025 r. skala miejskiego przemysłu motoryzacyjnego napędzanego nowymi źródłami energii przekroczyła 700 mld RMB, a zdolność produkcyjna kompletnych pojazdów przekroczyła 3 mln, wspieranie 10 przedsiębiorstw o skali 10 mld RMB oraz zapewnienie, aby wartość produkcji i wielkość produkcji uplasowały się na pierwszym miejscu w kraju; opracowanie systemu przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii z kompleksowym układem i rozsądną strukturą, roczna zdolność produkcyjna akumulatorów przekroczy 300 GWh, a roczna zdolność produkcyjna systemów silników napędowych przekroczy 3 miliony zestawów” (82) oraz wsparcie inwestycyjne na rzecz obiektów i inwestycji: „Dążenie do zbudowania do 2025 r. na szczeblu krajowym 1 centrum innowacji w przemyśle pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, 5 publicznych centrów innowacji oraz wspieranie 1 projektu innowacyjnego modelu biznesowego, a także 10 nowych platform innowacyjnych powyżej szczebla prowincji do 2025 r.” (83).

(244)

Co więcej, 14. plan pięcioletni w zakresie wysokiej jakości rozwoju przemysłu motoryzacyjnego w prowincji Anhui przewiduje wsparcie inwestycyjne w parkach przemysłowych: „Przyspieszenie i propagowanie budowy Parku Przemysłowego Inteligentnych Pojazdów Elektrycznych Xinqiao oraz stworzenie światowej klasy klastra przemysłowego inteligentnych pojazdów elektrycznych z kompletnym łańcuchem przemysłowym i integracją badań i rozwoju oraz produkcji, demonstracji i zastosowań, a także przemysłu i usług wspierających. Wspieranie długoterminowego planowania rozwoju NIO i lokalizacji wokół parku przemysłowego Xinqiao oraz tworzenie zespołów w zakresie badań i rozwoju, produkcji, marketingu i zarządzania w parku. Utworzenie Centrum Badań i Rozwoju oraz Innowacji NIO, prowadzenie innowacyjnych badań i rozwoju w zakresie kompletnych pojazdów, podstawowych komponentów i autonomicznej jazdy, stworzenie konkurencyjnego i wiodącego na świecie łańcucha innowacji. Przyciągnięcie pracowników z dziedziny badań i rozwoju oraz pracowników technicznych i dążenie do stworzenia innowacyjnego miejsca gromadzącego wysokiej klasy talenty. (...) Szacuje się, że po wybudowaniu parku ostateczna zdolność produkcyjna pojazdów wyniesie 1 milion pojazdów rocznie, a zdolność produkcyjna akumulatorów wyniesie 100 GWh rocznie” (84).

(245)

Następnie była mowa o promowaniu wywozu: „Wspieranie e-handlu w przypadku firm dostarczających komponenty, budowanie publicznych magazynów za granicą dla produktów przeznaczonych na wywóz, udostępnianie kanałów dla rynków zagranicznych i systemów wsparcia serwisowego. Tworzenie narzędzi, takich jak platformy handlu dla przywozu i wywozu, zagraniczne parki przemysłowe, a także parki handlowe i kierowanie rozwojem klastrów chińskich zagranicznych przedsiębiorstw inwestycyjnych. (...) Do 2025 r. Chery Automobile przeznaczy na wywóz 500 000 pojazdów o wartości eksportowej wynoszącej 5 mld USD. Aby jeszcze bardziej zwiększyć swoją międzynarodową konkurencyjność, Chery (...) koncentruje się na ekspansji na strategicznych rynkach, takich jak Europa, Ameryka Północna i kraje ASEAN (...). Wspieranie NIO w ekspansji na rynku europejskim. Wspieranie NIO we wdrażaniu „Planu Marco Polo”, przyjęcie zróżnicowanej ścieżki rozwoju i przekształcenie „Modelu Chińskiego NIO” [„NIO China Model”] w „Model Zagraniczny NIO” [„NIO Overseas Model”] zgodnie z lokalnymi warunkami. (...) Wspieranie NIO w dalszym rozwoju na rynku europejskim, ekspansji na 5 rynkach krajowych do 2025 r. oraz w szukaniu możliwości budowy fabryk za granicą (85).

(246)

14. plan pięcioletni w zakresie wysokiej jakości rozwoju sektora produkcyjnego dla prowincji Guangdong przewiduje rządową kontrolę geograficznego rozmieszczenia NEV: „Koncentracja na miastach takich jak Kanton, Shenzhen, Zhuhai, Foshan, Zhaoqing, Dongguan, Huizhou, Zhanjiang, Maoming, Shanwei, Yunfu i innych miastach i przyspieszenie tempa rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii. W Kantonie przyspiesza się budowę baz produkcyjnych nowych pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii i promuje szybkie uprzemysłowienie modeli pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii. Shenzhen, z dzielnicą Pingshan jako centralnym ośrodkiem, zbuduje bazę przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii na poziomie krajowym. Zhuhai, z dzielnicą Jinwan jako centralnym ośrodkiem, skupi się na rozwoju produkcji kompletnych pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, materiałów do akumulatorów litowych, układów napędowych, urządzeń do ładowania i kluczowych komponentów pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii (86).

(247)

14. pięcioletni plan rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii w prowincji Guizhou przewiduje wsparcie dla kluczowych projektów związanych z częściami i podzespołami: „Wspieranie budowy kluczowych projektów. Przyspieszenie i wsparcie projektu akumulatorów trakcyjnych Guiyang BYD o rocznej produkcji 10 GWH, projektu akumulatorów trakcyjnych zasilanych nowymi źródłami energii Evergrande (pierwsza faza), projektu wodorowych ogniw paliwowych Dongfang Electric, projektu fosforanu litowo-żelazowego Anda Technology o wydajności 30 000 ton rocznie i towarzyszących mu projektów budowlanych, a także projektu inteligentnej transformacji technicznej i ekspansji fosforanu litowo-żelazowego o wydajności 20 000 ton rocznie, projektu transformacji technicznej recyklingu zużytych akumulatorów Anda Technology o wydajności 50 000 ton rocznie, rocznej produkcji Wuchuan Automobile na poziomie 1 miliona ton samochodowych odlewów ciśnieniowych ze stopów aluminium, projektu linii produkcyjnej samochodowych form hamulcowych Baike, szeregu kluczowych projektów, takich jak Guizhou Aerospace Smart Manufacturing Industry Cluster Base Project w Guiyang Economic and Technological Development Zone, Zhenhua New Materials Production Line Construction Project o rocznej produkcji 12 000 ton materiałów katodowych do akumulatorów litowo-jonowych (Shawen Faza II)” (87).

(248)

O rozwoju strategicznych wschodzących gałęzi przemysłu, takich jak pojazdy elektryczne jest również mowa w innych planach na szczeblu prowincji i gmin, takich jak Pekin (88), Szanghaj (89), Tjianjin (90), Jiangsu (91) i Shaanxi (92).

(249)

Istnieje również wsparcie dla konkretnych NEV w niektórych planach pięcioletnich na szczeblu prowincji, takich jak plan wdrażania na rzecz przyspieszenia rozwoju przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii w Szanghaju: „Wspieranie SAIC Motor w rozwoju pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii. Do 2025 r. sprzedaż pojazdów osobowych marek własnych i pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii będzie stanowić ponad 30 %, a sprzedaż pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii grupy będzie stanowić ponad 20 %, co zapewni niezależną kontrolę nad podstawową technologią oraz silną pozycję i przywództwo w kraju. Zachęcanie krajowych i zagranicznych prężnych przedsiębiorstw z wiodącą technologią do inwestowania w produkcję kompletnych pojazdów i projekty badawczo-rozwojowe w Szanghaju” (93)

(250)

Wiodące przedsiębiorstwa w sektorze NEV, a w szczególności BEV, są często wskazywane w planach na szczeblu prowincji i gmin jako modele dalszego rozwoju przemysłu poprzez wsparcie rządowe. W planie budowania marki dla przemysłu motoryzacyjnego opartego na nowych źródłach energii w dzielnicy Pingshan w Shenzhen (94), przedsiębiorstwa BYD i Kaiwo New Energy Automobile Group zostały zidentyfikowane jako baza do wdrożenia układu „główna siedziba, centrum badań i rozwoju + produkcja wysokiej klasy”: „Opierając się na solidnym potencjale w zakresie badań i rozwoju wysokiej jakości przedsiębiorstw motoryzacyjnych wykorzystujących nowe źródła energii w dzielnicy Pingshan, takich jak BYD i Kaiwo, wzmocnienie budowy szkół wyższych i uniwersytetów, instytucji badawczych, krajowych kluczowych laboratoriów, krajowych laboratoriów inżynieryjnych i centrów inżynieryjnych oraz poprawa innowacyjności na szczeblu regionalnym. Uzupełnienie łańcucha innowacji skupionego wokół łańcucha przemysłu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, ulepszenie łańcuchów przemysłu wyższego i niższego szczebla pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, akumulatorów, zasilaczy awaryjnych (UPS), pistoletów do ładowania, przewodów i kabli, chemikaliów do superkondensatorów, chemikaliów półprzewodnikowych itp. w celu utworzenia kompletnego łańcucha przemysłowego. Zapewnienie wysokiego stopnia tworzenia klastrów w przemyśle pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, dalsze budowanie i wprowadzanie szeregu platform innowacji technologicznych w przemyśle, które ściśle wspierają badania i rozwój oraz produkcję nowych pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, a także przyspieszenie budowy systemu innowacji technologicznych, który głęboko integruje produkcję, środowisko akademickie, badania i zastosowania. Skupienie się na »integracji siedziby głównej, badań i rozwoju oraz produkcji«, opracowanie działań dla spółek giełdowych w celu zakorzenienia się, działania dla kluczowych przedsiębiorstw w celu ustabilizowania wzrostu oraz przyspieszenie tworzenia funkcjonalnego układu »siedziba główna, centrum badań i rozwoju + produkcja wysokiej klasy«” (95).

(251)

W sierpniu 2023 r. Ministerstwo Przemysłu i Technologii Informacyjnej (MIIT) i siedem innych departamentów wydało plan prac na rzecz stabilizacji wzrostu przemysłu motoryzacyjnego (2023-2024) (96), którego celem było określenie głównych celów rozwoju gospodarczego przemysłu motoryzacyjnego. Pierwszy ze środków dotyczy podatku konsumpcyjnego od pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii i nakazuje wdrożenie „istniejących preferencyjnych polityk, takich jak podatek od pojazdów i statków oraz podatek od zakupu pojazdów dla pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, wykonanie solidnej pracy w zakresie rozliczania i przeglądu funduszy dotacji na pojazdy napędzane nowymi źródłami energii oraz aktywne zwiększanie udziału osobistego zużycia nowych pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii”. Ponadto zawiadomienie zawiera również instrukcje dotyczące zwiększenia wsparcia politycznego dla pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii, takie jak: „Wdrożenie preferencyjnych zasad opodatkowania zakupu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii w celu ustabilizowania oczekiwań przemysłu. Zachęcanie do wykorzystywania kapitału społecznego do tworzenia funduszy rozwoju przemysłu motoryzacyjnego i zwiększania wsparcia na rzecz badań nad podstawowymi technologiami. Korzystanie z różnych instrumentów finansowych, takich jak kredyty, obligacje i ubezpieczenia, w celu wspierania rozwoju przedsiębiorstw”.

(252)

W związku z tym istnieje wiele udokumentowanych dowodów wskazujących na polityczne wsparcie na rzecz przyspieszonego rozwoju przemysłu BEV.

(253)

Biorąc pod uwagę powyższe plany i programy, przemysł BEV jest zatem traktowany jako gałąź przemysłu o znaczeniu kluczowym/strategicznym, o której rozwój aktywnie zabiega rząd ChRL w ramach celu politycznego. Sektor BEV ma ogromne znaczenie dla rządu ChRL i uzyskuje wsparcie polityczne umożliwiające jego przyspieszony rozwój. W tym również ze względu na kluczowy wkład w produkt końcowy. Na podstawie dokumentów programowych wymienionych w niniejszej sekcji Komisja stwierdziła, że rząd ChRL interweniuje w przemysł BEV w celu wdrożenia powiązanych strategii politycznych i ingeruje w swobodne działanie mechanizmów rynkowych w sektorze BEV, w szczególności promując i wspierając ten sektor za pomocą różnych środków.

(254)

Chociaż w toku dochodzenia rząd ChRL odpowiedział na niektóre wnioski Komisji o udzielenie informacji, odnotowano przypadki, w których współpraca była na bardzo niskim poziomie. W szczególności w odpowiedzi na kwestionariusz rząd ChRL nie przedstawił podstawowych informacji związanych z przygotowaniem, monitorowaniem i wdrażaniem różnych programów. Wszystkie te kluczowe elementy zostały dokładnie udokumentowane w piśmie dotyczącym art. 28 wysłanym do rządu ChRL. Rząd ChRL odpowiedział na uwagi, do których Komisja odniosła się w poniższych sekcjach.

(255)

W celu skutecznego uzyskania niezbędnych informacji od instytucji finansowych w Chinach i ze względów organizacyjnych Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnych kwestionariuszy każdej instytucji finansowej, która udzielała kredytów lub kredytów eksportowych przedsiębiorstwom objętym próbą.

(256)

Rząd ChRL uznał, że wniosek Komisji do rządu ChRL o przekazanie specjalnego kwestionariusza narusza art. 12.1 i 12.9 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Uznał on, że obowiązek prowadzenia dochodzenia i gromadzenia informacji od instytucji finansowych spoczywa na organie prowadzącym dochodzenie i organ ten nie może zwrócić się do rządu ChRL o przekazanie kwestionariuszy instytucjom finansowym przy założeniu, że podmioty te są organami publicznymi. Argumentował, że takie podejście oparte na domniemaniu jest niezgodne z art. 1 ust. 1 lit. a) pkt 1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Rząd ChRL twierdził również, że Komisja miała już dostęp do wykazu banków komercyjnych producentów eksportujących objętych próbą i mogła przesłać kwestionariusze bezpośrednio zainteresowanym instytucjom finansowym.

(257)

Rząd ChRL stwierdził ponadto, że instytucje finansowe nie zostały prawidłowo powiadomione o wymaganych od nich informacjach, nie miały 30 dni na przekazanie wymaganych informacji, a także nie zapewniono im wystarczającej możliwości przekazania odpowiednich informacji na piśmie w rozumieniu art. 12 ust. 1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Ponadto rząd ChRL uznał również, że pracownicy tych banków komercyjnych nie mogą ujawniać tajemnic państwowych ani tajemnic handlowych, o których dowiedzieli się w trakcie zatrudnienia zgodnie z art. 53 ustawy o bankach komercyjnych, a zatem nie mogą udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(258)

Komisja nie zgodziła się z tą opinią. Po pierwsze, z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika jednak, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Ponadto, chociaż Komisja w żaden sposób nie założyła, że podmioty te są organami publicznymi, uznała, że rząd ChRL posiada również uprawnienia niezbędne do współdziałania z instytucjami finansowymi, nawet jeśli nie są one własnością państwa, ponieważ wszystkie one podlegają jurysdykcji Krajowej Administracji Regulacyjnej ds. Finansowych („NFRA”), która w 2023 r. zastąpiła Chińską Komisję Regulacyjną ds. Banków i Ubezpieczeń („CBIRC”) (97). W tym względzie nie ma znaczenia fakt, że Komisja mogła skontaktować się bezpośrednio z zainteresowanymi instytucjami finansowymi. Forma i sposoby gromadzenia niezbędnych informacji pozostają w gestii organu prowadzącego dochodzenie (98). Komisja zauważyła również, że rząd ChRL przekazał kwestionariusz niektórym bankom w poprzednich dochodzeniach (99), nie kwestionując podejścia przyjętego przez Komisję. Ponadto w odniesieniu do wymaganych informacji i terminu na udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisja nie otrzymała żadnych wniosków o wyjaśnienia ani wniosków o przedłużenie terminu od żadnej instytucji finansowej. Eksportowo-Importowy Bank Chiński („bank EXIM”), który udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, również nie zwrócił się o żadne wyjaśnienia.

(259)

Komisja zauważyła ponadto, że rząd ChRL przekazał kwestionariusz wyłącznie bankowi EXIM. Komisja zauważyła również, że bank EXIM był jedynym bankiem, który udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu po otrzymaniu kwestionariusza przekazanego przez rząd ChRL. Bank EXIM udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w uzgodnionym, przedłużonym terminie. Chociaż kwestionariusz był wadliwy, Komisja zauważyła, że bank EXIM rzeczywiście miał wystarczającą możliwość przedstawienia odpowiednich informacji na piśmie. W związku z tym Komisja stwierdziła, że gdyby rząd ChRL przekazał kwestionariusz innym instytucjom finansowym, prawdopodobnie Komisja otrzymałaby więcej odpowiedzi.

(260)

Komisja nie skierowała swojego kwestionariusza do pracowników instytucji finansowych, lecz do samych instytucji. W każdym razie fakt, że niektóre informacje można uznać za tajemnicę państwową lub handlową, jest nieistotny w ramach postępowania antysubsydyjnego, biorąc pod uwagę zachowanie poufności wszelkich przedłożonych informacji uznanych za poufne. Ponadto producenci objęci próbą zostali poproszeni o dostarczenie upoważnienia bankowego, na podstawie którego przedstawicielom Komisji udzielono wyraźnej zgody na dokonanie przeglądu wszystkich dokumentów (100) dotyczących pożyczek udzielonych przez poszczególne instytucje finansowe. Niektóre grupy objęte próbą udzieliły wymaganego zezwolenia na niektóre rodzaje pożyczek.

(261)

Jak wspomniano w motywie 259, Komisja otrzymała jedynie odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu od banku EXIM. Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu zawierały jedynie informacje na temat struktury korporacyjnej, ładu korporacyjnego i własności. Jeżeli chodzi o własność, bank EXIM nie był w stanie przedstawić dodatkowych informacji na temat posiadanych udziałów w odniesieniu do jednego ze swoich akcjonariuszy; tj. Wutongshu Investment Platform Co., Ltd., która posiadał blisko 90 % udziałów. Bank EXIM nie przekazał producentom objętym próbą żadnych informacji na temat pożyczek (lub innych instrumentów finansowych). Wobec braku odpowiedzi ze strony instytucji finansowych Komisja nie otrzymała żadnych możliwych do zweryfikowania informacji dotyczących konkretnych przedsiębiorstw w odniesieniu do finansowania preferencyjnego.

(262)

W tych okolicznościach Komisja uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia. W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą finansowania preferencyjnego.

(263)

Producenci eksportujący objęci próbą zgłosili emisję zielonych obligacji i papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami w trakcie dochodzenia. Chociaż obligacje te stanowią jedynie zróżnicowanie obligacji objętych już środkami wyrównawczymi w poprzednich dochodzeniach w ramach programu pożyczek preferencyjnych, okazało się, że podlegały one ramom ustawodawczym i regulacyjnym, które były szczególne dla ekologicznych gałęzi przemysłu, do których należy sektor BEV. Komisja zidentyfikowała ponad dziesięć dokumentów ustawodawczych i regulacyjnych, takich jak „NDRC: Wytyczne dotyczące emisji zielonych obligacji”, „Katalog projektów wspierających zielone obligacje (wydanie z 2021 r.) wydane przez trzy ministerstwa i komisje, w tym Ludowy Bank Chin” oraz „Ogłoszenie Ludowego Banku Chin [2015] nr 39 w sprawie emisji zielonych obligacji finansowych na międzybankowym rynku obligacji” dotyczące tego typu obligacji oraz zwróciła się do rządu ChRL o wyjaśnienie ram regulacyjnych dotyczących emisji zielonych funduszy i papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami oraz zarządzania nimi oraz roli każdego z zaangażowanych podmiotów, w tym przedsiębiorstwa zajmujące się finansowaniem samochodów. Rząd ChRL odmówił przedstawienia takich informacji, argumentując, że wniosek Komisji nie zawierał pełnego opisu programu oraz że memorandum w sprawie wystarczających dowodów nie zawierało żadnych dowodów na wkład finansowy, korzyści i specyfikę w odniesieniu do takich obligacji. Ponadto podczas wizyty weryfikacyjnej na miejscu rząd ChRL odmówił zaangażowania się w tym konkretnym obszarze i udzielenia odpowiedzi na pytania Komisji.

(264)

Komisja zauważyła, że zapewnienie finansowania preferencyjnego poprzez emisję obligacji wymieniono w memorandum w sprawie wystarczających dowodów oraz że rząd ChRL nie zakwestionował istnienia takiego programu przed wszczęciem dochodzenia. Komisja uznała również, że zielone obligacje i papiery wartościowe zabezpieczone aktywami stanowią jedynie zróżnicowanie tego systemu, który w większości aspektów jest podobny.

(265)

21 maja 2024 r. rząd ChRL przedstawił uwagi dotyczące pisma Komisji z 8 maja 2024 r., w którym wyraził zamiar zastosowania dostępnych faktów zgodnie z art. 28 rozporządzenia podstawowego („pismo dotyczące art. 28”).

(266)

W odpowiedzi na wniosek o przekazanie dodatku A instytucjom finansowym rząd ChRL stwierdził, że Komisja powinna kierować swoje wnioski o udzielenie informacji bezpośrednio do odpowiednich podmiotów. Ponadto rząd ChRL twierdził, że instytucje finansowe są niezależnymi podmiotami gospodarczymi niepowiązanymi z rządem ChRL. Ponadto rząd ChRL twierdził, że dodatek A wymaga informacji poufnych i szczególnie chronionych informacji handlowych.

(267)

Komisja nie zgodziła się z tą opinią. Po pierwsze, z posiadanej przez Komisję wiedzy wynika, że rząd ChRL dysponuje informacjami wymaganymi od podmiotów będących własnością państwa (przedsiębiorstw lub instytucji publicznych/finansowych) w przypadku wszystkich podmiotów, w których rząd ChRL jest głównym udziałowcem. Zgodnie z ustawą Chińskiej Republiki Ludowej o państwowych aktywach przedsiębiorstw (101) agencje ds. administracji i nadzoru nad aktywami państwowymi ustanowione przez Komisję ds. Administracji i Nadzoru nad Aktywami Państwowymi Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej i lokalne ludowe władze państwowe wykonują w imieniu rządu zadania i obowiązki polegające na wnoszeniu wkładu do przedsiębiorstwa, w które inwestuje państwo. Agencje takie mają zatem prawo do otrzymywania zwrotu z aktywów, udziału w podejmowaniu ważnych decyzji i wyborze personelu kierowniczego przedsiębiorstw, w które inwestuje państwo. Zgodnie z art. 17 wyżej wymienionej ustawy o aktywach państwowych przedsiębiorstwa, w które inwestuje państwo, wyrażają ponadto zgodę na administrację i nadzór ze strony władz państwowych oraz właściwych departamentów i agencji rządowych, wyrażają zgodę na nadzór publiczny i odpowiadają przed podmiotami wnoszącymi kapitał.

(268)

Poza tym rząd ChRL posiada uprawnienia niezbędne do interakcji z instytucjami finansowymi, nawet jeżeli nie znajdują się one w posiadaniu państwa, ponieważ wszystkie podlegają jurysdykcji chińskiego bankowego organu regulacyjnego. Na przykład zgodnie z art. 33 i 36 ustawy o nadzorze bankowym (102) NFRA jest uprawniona do wymagania od wszystkich instytucji finansowych mających siedzibę w ChRL przekazywania informacji, takich jak sprawozdania finansowe, sprawozdania statystyczne i informacje dotyczące operacji biznesowych i zarządzania. NFRA może również nakazać instytucjom finansowym podanie informacji do wiadomości publicznej.

(269)

Rząd ChRL twierdził, że wyjaśnił, na czym polega mechanizm tworzenia podstawowych stóp procentowych oraz wspomniał dlaczego brakuje jasności w odniesieniu do wniosku Komisji dotyczącego informacji na temat systemu zarządzania kredytami i oceny kredytów. Jeżeli chodzi o zielone obligacje, rząd ChRL twierdził, że we wnioskach Komisji brakuje również jasności i precyzji, co uniemożliwiło mu udzielenie dokładnej odpowiedzi.

(270)

Komisja uznała te uwagi za bezzasadne. Komisja wielokrotnie zwracała się o odpowiedzi na konkretne jasne i istotne pytania, w odniesieniu do których rząd ChRL odmówił dostarczenia istotnych informacji. Rząd ChRL nie przedstawił niezbędnych informacji, które mogłyby umożliwić zrozumienie mechanizmu tworzenia podstawowych stóp procentowych i stanowić poparcie dla odpowiedzi rządu ChRL w tym względzie. Podobnie rząd ChRL nie przedstawił podstawy prawnej i ram regulacyjnych systemu zarządzania kredytami i oceny kredytów. Ponadto w swoim wniosku o udzielenie informacji Komisja odniosła się do kilku konkretnych dokumentów urzędowych dotyczących zielonych obligacji i przedsiębiorstw finansujących samochody, w odniesieniu do których rząd ChRL nie przedstawił ram prawnych i regulacyjnych, ani nie był skłonny wyjaśnić, co stanowi zieloną obligację, mimo że wspomniano o niej w dokumentach urzędowych.

(271)

W odniesieniu do banku EXIM rząd ChRL twierdził, że wymaganych informacji nie można uznać za konieczne. Ponadto rząd ChRL twierdził, że wymagane informacje zawierały tajemnice przedsiębiorstwa i bank EXIM nie mógł ich przekazać. Ponadto Komisja powinna otrzymać odpowiednie informacje od producentów eksportujących objętych próbą.

(272)

Komisja zauważyła, że to do Komisji należy określenie, jakie informacje uznaje się za niezbędne do celów dochodzenia, a nie do jednej ze stron. Ponadto informacje dotyczące banku EXIM mają bezpośredni związek z programem objętym postępowaniem. W związku z tym wymagane informacje są zarówno istotne, jak i niezbędne, aby Komisja mogła właściwie ocenić program. Ponadto Komisja przypomniała, że rząd ChRL ma nie tylko uprawnienia regulacyjne, ale również obowiązki w zakresie zarządzania bankiem EXIM. W związku z tym rząd ChRL nie może całkowicie przenieść odpowiedzialności za dostarczanie informacji na producentów objętych próbą. W związku z tym argumenty te odrzucono.

(273)

Wobec braku wymaganych informacji Komisja uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji mających istotne znaczenie na tym etapie dochodzenia. W związku z tym Komisja powiadomiła rząd ChRL, że może być zmuszona do wykorzystania dostępnych faktów, zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, przy ustalaniu istnienia i skali domniemanego subsydiowania za pomocą kredytów preferencyjnych, w tym emisji zielonych obligacji i papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami.

(274)

Aby skutecznie i ze względów organizacyjnych uzyskać niezbędne informacje od niepowiązanych dostawców materiałów wsadowych (części, komponenty i surowce) mających siedzibę w Chinach, Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie specjalnego kwestionariusz dla dostawców materiałów wsadowych producentom eksportującym objętym próbą, zgodnie z informacją przekazaną rządowi ChRL przez objętych próbą producentów eksportujących.

(275)

Rząd ChRL uznał, że wniosek Komisji do rządu ChRL o przekazanie specjalnego kwestionariusza narusza art. 12.1 i 12.9 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Uznał on, że obowiązek prowadzenia dochodzenia i gromadzenia informacji od dostawców materiałów wsadowych spoczywa na organie prowadzącym dochodzenie i organ ten nie może zwrócić się do rządu ChRL o przekazanie kwestionariuszy niezależnym podmiotom handlowym na podstawie domniemania, że podmioty te są organami publicznymi. Argumentował, że takie podejście oparte na domniemaniu jest niezgodne z art. 1 ust. 1 lit. a) pkt 1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych. Rząd ChRL twierdził również, że Komisja miała już dostęp do wykazu dostawców producentów eksportujących objętych próbą i mogła im bezpośrednio przesłać kwestionariusze.

(276)

Rząd ChRL stwierdził ponadto, że dostawcy materiałów wsadowych nie zostali prawidłowo powiadomieni o wymaganych od nich informacjach, nie mieli 30 dni na przekazanie wymaganych informacji, a także nie zapewniono im wystarczającej możliwości przekazania odpowiednich informacji na piśmie w rozumieniu art. 12 ust. 1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

(277)

Ponadto argumentował, że dostawcy mogą być zniechęceni do udzielania odpowiedzi zawierających informacje poufne za pośrednictwem rządu ChRL oraz że kwestionariusz nie zawierał instrukcji dotyczących przedłożenia wersji nieobjętej klauzulą poufności.

(278)

W tym względzie Komisja zauważyła, że kwestionariusz wysłany do rządu ChRL zawierał instrukcje, w których zwrócono się do niego o przedstawienie dowodów na to, że rzeczywiście przekazał kwestionariusz dostawcom materiałów wsadowych. Rząd ChRL nie przedstawił takich dowodów w odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Wobec braku takich dowodów Komisja uznała, że twierdzenia dotyczące praktycznych aspektów kwestionariusza, który ma zostać wysłany do dostawców materiałów wsadowych, były bezprzedmiotowe.

(279)

Rząd ChRL nie przedstawił wykazu nazw oraz struktury własności chińskich dostawców materiałów wsadowych objętych dochodzeniem, twierdząc, że są to informacje poufne lub niedostępne. Co więcej, rząd ChRL nie przekazał szczegółowych informacji na temat większości cech chińskiego krajowego rynku materiałów wsadowych do produkcji BEV, w tym: udziału przedsiębiorstw państwowych w krajowej produkcji i konsumpcji, wielkości rynku krajowego, polityki cenowej państwa lub przedsiębiorstw państwowych, cen rzeczywistych materiałów wsadowych na rynku krajowym ani danych statystycznych.

(280)

Ponieważ Komisja nie otrzymała od rządu ChRL żadnych informacji dotyczących wszystkich elementów wymienionych powyżej, w tym na temat struktury rynku krajowego, cen, mechanizmów ustalania cen oraz udziału w przedsiębiorstwach uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji istotnych dla dochodzenia.

(281)

W odpowiedzi na pismo Komisji dotyczące art. 28 rząd ChRL sprzeciwił się zastosowaniu dostępnych faktów.

(282)

Jeżeli chodzi o informacje dotyczące różnych części i komponentów oraz surowców, rząd ChRL powtórzył swój argument, że nie posiada żadnych informacji na temat dostawców części i komponentów, nie ma kontroli nad dostawcami, nie może zmusić ich do współpracy oraz że to Komisja powinna rozpatrzyć wnioski. Ponadto twierdził, że informacje, o które zwróciła się Komisja, były zbyt obszerne, nie były konieczne do celów dochodzenia oraz że rozszerzono zakres dochodzenia niezgodnie z prawem. Podobnie, jeżeli chodzi o informacje na temat Chińskie Stowarzyszenie Przemysłu Akumulatorów (China Battery Industry Association, „CBIA”), twierdził również, że nie ma kontroli nad CBIA, które nie jest formalnie powiązany z rządem ChRL, oraz że Komisja powinna skierować swoje wnioski bezpośrednio do stowarzyszenia.

(283)

Ponadto w odniesieniu do informacji na temat produkcji, konsumpcji, struktury krajowego rynku dostawców i elastyczności rząd ChRL argumentował, że dane nie były mu dostępne.

(284)

Komisja zauważyła, że to do Komisji należy określenie, jakie informacje uznaje się za niezbędne do celów dochodzenia, a nie do jednej ze stron. Komisja nie może również przyjąć argumentu, zgodnie z którym wniosek o udzielenie informacji jest zbyt daleko idący, ponieważ biorąc pod uwagę liczbę dostawców i materiały wsadowe, informacje te z definicji wymagają gromadzenia dużej ilości danych. Ponadto w odniesieniu do argumentu, że rząd ChRL nie ma kontroli nad dostawcami, a tym samym nie jest w stanie zmusić ich do współpracy, Komisja odniosła się do powodów wyjaśnionych w motywie 278 powyżej, w odniesieniu do których uznała te twierdzenia za bezprzedmiotowe.

(285)

Jeżeli chodzi o twierdzenie o rozszerzonym zakresie, Komisja zauważyła, że ten konkretny program był już częścią memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów, został on uwzględniony w zawiadomieniu o wszczęciu oraz w ramach konsultacji z rządem ChRL. W związku z tym nigdy nie wykroczono poza pierwotny zakres wnioskowanych informacji.

(286)

Komisja zauważyła przede wszystkim, że rząd ChRL nie zakwestionował faktu, iż nie przedstawił wymaganych przez Komisję informacji na temat żadnego z pozostałych stowarzyszeń, a mianowicie CBIA, Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłu Produkcji Metali Nieżelaznych (China Non-Ferrous Metal Fabrication Industry Association, „CNFA”), Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłowego Źródeł Zasilania (China Industrial Association of Power Sources, „CIAPS”), Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłu Fotowoltaicznego (China Photovoltaic Industry Association „CPIA”), Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłu Metali Nieżelaznych (China Nonferrous Metals Industry Association, „CNMIA”) oraz Chińskiego Stowarzyszenia Przemysłu Przetwarzania Metali Nieżelaznych (China Nonferrous Metals Processing Industry Association, „CNMPIA”). Ponadto, jak opisano w motywie 278, rząd ChRL nie przedstawił dowodów na to, że przekazał kwestionariusze dostawcom lub CBIA. Brak takich dowodów budzi obawy dotyczące współpracy w dochodzeniu. Komisja nie może również przyjąć, że rząd ChRL nie posiadał żadnych informacji na temat struktury rynków krajowych dostawców. Jak opisano w sekcji 3.7.2 poniżej, Komisja ustaliła, że państwo posiada udziały w dużej liczbie dostawców akumulatorów i litu. W związku z tym, z powodów wyjaśnionych w motywie 268, państwo dysponuje licznymi środkami do gromadzenia informacji w celu zbierania danych dotyczących przedsiębiorstw, w które inwestuje państwo. Ponadto, jak wynika z bezpośredniej roli CBIA i CIAPS na rynkach dostawców, państwo dysponuje szeregiem innych środków gromadzenia danych dotyczących wszystkich podmiotów będących własnością państwa i innych podmiotów działających na rynkach dostawców. Ponadto gromadzenie ogólnych danych statystycznych dotyczących konsumpcji, produkcji, struktury rynku i cen jest nieodłącznym elementem funkcji zazwyczaj pełnionych przez suwerenne państwo. Ponieważ Komisja nie otrzymała od rządu ChRL żadnych informacji dotyczących elementów wymienionych powyżej, stwierdziła zatem, że nie otrzymała kluczowych informacji istotnych dla dochodzenia i że w swoich ustaleniach dotyczących materiałów wsadowych musi opierać się na dostępnych faktach.

(287)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o wypełnienie kwestionariusza zawierającego szczegółowe pytania dotyczące polityki subsydiów fiskalnych na rzecz promowania i stosowania programu pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii. W odpowiedzi rząd ChRL nie przedstawił podstawowych informacji na temat różnych elementów takich jak przygotowanie, monitorowanie i wdrażanie programu, a także szacunków dotyczących liczby pojazdów, do których program miał zastosowanie.

(288)

Rząd ChRL nie ujawnił żadnych dokumentów przygotowawczych (wykonalność, oczekiwane wyniki), ani dokumentów pośrednich czy końcowych (ocena wyników, wpływ na rozwój przemysłu BEV, podział korzyści między producentów i konsumentów). Nie określił ani nie wyjaśnił rodzajów dokumentacji prowadzonej przez właściwe organy w odniesieniu do programu.

(289)

Podobnie rząd ChRL nie przedstawił harmonogramu płatności rządu za BEV sprzedane w okresie objętym dochodzeniem. Ponadto nie przedstawił łącznych kwot subsydiów przekazanych w związku z BEV w ciągu ostatnich czterech lat. Ponadto nie dostarczył podstawy zmniejszenia subsydiowania na poszczególne pojazdy na przestrzeni lat. Nie podano również liczby BEV, w odniesieniu do których subsydia zostały przeniesione od 2018 r. Ponadto rząd ChRL nie był w stanie wyjaśnić procedury ubiegania się o fundusze w przypadku przywożonych BEV.

(290)

Ponadto rząd ChRL nie był w stanie przedstawić następujących informacji: i) roczne skonsolidowane tabele wskazujące kwoty zapłacone według producenta zagranicznego za model przywieziony w ciągu ostatnich czterech lat; ii) wnioski przedsiębiorstw zagranicznych o instrukcje dotyczące rozpatrzenia wniosku o przyznanie subsydiów fiskalnych w latach 2020-2023; iii) liczba przywiezionych BEV, na które środki zostały przekazane w okresie objętym dochodzeniem lub w poprzednich latach.

(291)

Ponadto rząd ChRL nie przedstawił wyjaśnienia, czy podobne programy istnieją na szczeblu centralnym czy prowincji.

(292)

Ponieważ Komisja nie otrzymała od rządu ChRL żadnych informacji dotyczących wszystkich elementów wymienionych powyżej, uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji istotnych dla dochodzenia.

(293)

W odpowiedzi na pismo Komisji dotyczące art. 28 rząd ChRL sprzeciwił się zastosowaniu dostępnych faktów.

(294)

Rząd ChRL twierdził, że nie ma dostępu do informacji dotyczących studiów wykonalności, oczekiwanych rezultatów, ani dokumentów pośrednich czy końcowych.

(295)

Rząd ChRL twierdził również, że informacje dotyczące harmonogramu płatności rządu za BEV sprzedane w OD, charakteru dokumentacji prowadzonej przez właściwe rządy w odniesieniu do programu oraz liczby BEV, w odniesieniu do których przekazano subsydia, oraz zadeklarowanej sprzedaży BEV są nieistotne i nie są konieczne do celów niniejszego dochodzenia.

(296)

W odniesieniu do informacji na temat kwot wypłaconych producentom zagranicznym w ramach programu w podziale na modele rząd ChRL twierdził, że nie posiada tych informacji oraz że są one nieistotne i niepotrzebne do celów niniejszego dochodzenia.

(297)

Komisja zauważyła, że istnieje znikome prawdopodobieństwo, aby rząd ChRL nie zachował informacji dotyczących studiów wykonalności lub oczekiwanych wyników programu realizowanego od kilku lat, który był poddawany wielu korektom i dostosowaniom na podstawie ocen i który, co najważniejsze, obejmował znaczne kwoty budżetu centralnego zarządzanego przez rząd ChRL. Takie ponowne oceny powinny wymagać pewnych informacji na temat oczekiwanych wyników oraz informacji na temat przedsiębiorstw korzystających z tych programów. W związku z tym w zakresie, w jakim informacje te uznaje się za niezbędne do wyciągnięcia przez Komisję wniosków, Komisja może, w stosownych przypadkach, wykorzystać dostępne fakty.

(298)

W odniesieniu do znaczenia informacji Komisja zauważyła, że to do Komisji należy określenie, jakie informacje uznaje się za niezbędne do celów dochodzenia, a nie do jednej ze stron. Ponadto rządowy system płatności na rzecz producentów pojazdów elektrycznych o napędzie elektrycznym oparty na ich sprzedaży takich pojazdów, kwotach wypłaconych producentom krajowym i zagranicznym oraz ewidencja tych wypłat mają bezpośredni związek m.in. z domniemanym programem subsydiowania w celu obliczenia i ustalenia szczególności. W związku z tym wymagane informacje są zarówno istotne, jak i niezbędne, aby Komisja mogła właściwie ocenić program.

(299)

Komisja stwierdziła zatem, że w swoich ustaleniach dotyczących polityki subsydiów fiskalnych na rzecz promowania i stosowania pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii musi oprzeć się na dostępnych faktach.

(300)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o dostarczenie informacji dotyczących programów subsydiowania na szczeblu państwa, prowincji lub gminy, które przysparzały korzyści producentom/eksporterom produktu objętego dochodzeniem w ciągu ostatnich trzech lat kalendarzowych przed rozpoczęciem okresu objętego dochodzeniem oraz w trakcie tego okresu. Chociaż rząd ChRL nie przedstawił żadnych informacji w tym zakresie, okazało się, że nie skontaktował się z żadnymi organami szczebla niższego niż centralny, czy to na szczeblu prowincji, czy gminy, w celu zebrania wymaganych informacji.

(301)

W odpowiedzi na pismo Komisji dotyczące art. 28 rząd ChRL sprzeciwił się zastosowaniu dostępnych faktów.

(302)

Rząd ChRL twierdził, że nie monitorował dotacji otrzymanych przez przedsiębiorstwa od władz szczebla niższego niż centralny. Ponadto argumentował, że brak precyzji w pytaniu Komisji sprawił, że gromadzenie obszernych informacji od wszystkich chińskich prowincji i gmin stało się dla rządu ChRL uciążliwe. Ponadto twierdził, że chińscy producenci eksportujący dostarczyli odpowiednią dokumentację.

(303)

Komisja zauważyła, że jest mało prawdopodobne, aby rząd ChRL nie zachował żadnych informacji lub nie był uprawniony do żądania od prowincji i gmin informacji dotyczących transferu środków pieniężnych przez rząd ChRL lub w jego imieniu. Obejmuje to szczegółowe informacje, takie jak przyczyny tych transferów środków pieniężnych, związane z nimi kwoty i odbiorcy wypłat. W związku z tym w zakresie, w jakim informacje te uznaje się za niezbędne do wyciągnięcia przez Komisję wniosków, Komisja może, w stosownych przypadkach, wykorzystać dostępne fakty.

(304)

Komisja zauważyła również, że wnioski o udzielenie informacji zawarte w kwestionariuszu i pismach w sprawie uzupełnienia braków były szczegółowe i konkretne. Podobnie Komisja przypomniała, że rząd ChRL aktywnie uczestniczy w programach, ponieważ kontroluje ramy prawne, proces decyzyjny, wypłaty i strukturę programu dotacji. W związku z tym rząd ChRL nie może całkowicie przenieść odpowiedzialności za dostarczanie informacji na producentów objętych próbą.

(305)

Ponieważ Komisja nie otrzymała od rządu ChRL żadnych informacji dotyczących elementów wymienionych powyżej, stwierdziła, że nie otrzymała kluczowych informacji istotnych dla dochodzenia i że w swoich ustaleniach dotyczących dotacji / innych programów subsydiowania w tym na szczeblu państwowym/regionalnym/gminnym musi opierać się na dostępnych faktach.

(306)

Komisja zwróciła się do rządu ChRL o wypełnienie kwestionariusza zawierającego szczegółowe pytania dotyczące programu zwolnienia z podatku z tytułu kupna. W odpowiedzi na kwestionariusz rząd ChRL nie przedstawił podstawowych informacji na temat obszarów takich jak przygotowanie, monitorowanie i wdrażanie programu, a także szacunków dotyczących liczby pojazdów, do których program miał zastosowanie.

(307)

Jeżeli chodzi o przygotowanie i monitorowanie programu, rząd ChRL nie przedstawił analizy oczekiwanych wyników. Rząd ChRL nie określił i nie wyjaśnił rodzajów dokumentacji prowadzonej przez właściwe organy (np. dokumentacji księgowej, dokumentacji dotyczącej poszczególnych przedsiębiorstw, baz danych, zezwoleń budżetowych itp.). Ponadto rząd ChRL nie przedstawił kwoty podatku utraconego w ramach tej polityki. Ponadto rząd ChRL nie przedstawił żadnych dokumentów pośrednich, w tym wyników ewaluacji, oceny skutków w odniesieniu do rozwoju przemysłu BEV oraz podziału korzyści między producentów i konsumentów. Podobnie rząd ChRL nie był w stanie zapewnić sprzedaży przywożonych BEV ujętych w katalogu, które kwalifikowały się w ramach tego programu.

(308)

Jeżeli chodzi o katalog modeli pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii zwolnionych z podatku od zakupu pojazdów, rząd ChRL nie udzielił odpowiedzi dotyczących (i) kryteriów kwalifikowalności, (ii) dokumentów informacyjnych dotyczących odrzuconych modeli i wniosków dotyczących modeli oraz (iii) komunikacji ze strony producentów na temat ich wniosków. W szczególności rząd ChRL nie przedstawił wyjaśnienia lub dowodów potwierdzających, na jakiej podstawie wnioski o włączenie pojazdów do programu zostały przyjęte lub odrzucone. Ponadto rząd ChRL nie przedstawił dokumentów informacyjnych dotyczących odrzuconych modeli ani nie przedstawił wniosków dotyczących modeli i dokumentów przesłanych producentom w odniesieniu do odrzucenia tych modeli.

(309)

Podobnie rząd ChRL nie przedstawił informacji dotyczących liczby BEV zarejestrowanych w Chinach. Ponadto rząd ChRL nie przedstawił informacji dotyczących wielkości przywozu BEV zarejestrowanych w OD lub w poprzednich okresach. Rząd ChRL nie przedstawił również informacji dotyczących liczby zarejestrowanych NEV lub BEV według marki, modelu i miejsca rejestracji. W końcu rząd ChRL nie przedstawił żadnych badań, które mogłyby zostać wykorzystane jako punkt odniesienia względem elastyczności cen w Chinach.

(310)

Ponieważ Komisja nie otrzymała od rządu ChRL żadnych informacji dotyczących jakichkolwiek elementów wymienionych powyżej, uznała, że nie otrzymała kluczowych informacji istotnych dla dochodzenia.

(311)

W odpowiedzi na pismo Komisji dotyczące art. 28 rząd ChRL sprzeciwił się zastosowaniu dostępnych faktów, uzasadniając to tym, że rząd ChRL nie dysponował żadnymi z wymaganych informacji.

(312)

Ponadto rząd ChRL twierdził, że informacje dotyczące liczby zarejestrowanych BEV nie miały znaczenia dla celów dochodzenia.

(313)

Komisja zauważyła, że jest bardzo mało prawdopodobne, aby rząd ChRL nie posiadał informacji na temat liczby BEV zarejestrowanych w Chinach w danym okresie. Dotyczy to w szczególności faktu, że do BEV zastosowanie mają warunki specjalne w czasie rejestracji, które podlegają ocenie, kontroli i monitoringowi przez rząd ChRL. Istnieje kompleksowy zestaw dokumentów, które właściciele pojazdów muszą przedłożyć organom ds. ruchu drogowego w trakcie procesu zakupu, rejestracji i uzyskiwania numeru tablicy rejestracyjnej pojazdu w Chinach. Od momentu zakupu nabywcy pojazdów są zobowiązani do przestrzegania przepisów dotyczących podatku od zakupu poprzez złożenie deklaracji podatkowej dotyczącej zakupu pojazdu. Deklaracja ta wymaga szczegółowych informacji, w tym numeru identyfikacyjnego pojazdu (VIN), które jednoznacznie identyfikują model pojazdu i niektóre jego cechy charakterystyczne. Ponadto pojazdy zarejestrowane w Chinach muszą przejść proces rejestracji w chińskim organie ds. ruchu drogowego, który obejmuje identyfikację typu i modelu pojazdu. Podobnie tablice rejestracyjne mogą być powiązane z określonymi pojazdami.

(314)

Jest również mało prawdopodobne, aby rząd ChRL nie zachował żadnej pisemnej dokumentacji dotyczącej odrzucenia modeli i nieumieszczeni ich w katalogu, zwłaszcza gdy procedura umieszczenia w katalogu wiąże się z przedłożeniem znacznej ilości danych od producentów i wiąże się z oceną szeregu służb technicznych w ramach rządu ChRL. Ponadto Komisja zauważyła, że jest mało prawdopodobne, aby rząd ChRL nie znał szacowanych dochodów podatkowych utraconych w ramach długoterminowego programu. Jest to program, który ma bezpośredni wpływ na budżet i może doprowadzić do utraty setek miliardów RMB dochodów podatkowych rocznie.

(315)

W związku z tym w zakresie, w jakim informacje te uznaje się za niezbędne do wyciągnięcia przez Komisję wniosków, Komisja oparła się na publicznie dostępnych źródłach.

(316)

W odniesieniu do znaczenia informacji Komisja zauważyła, że to do Komisji należy określenie, jakie informacje uznaje się za niezbędne do celów dochodzenia, a nie do jednej ze stron. Ponadto rejestracja BEV ma bezpośredni związek z domniemanym programem subsydiowania, w związku z czym wymagane informacje były zarówno istotne, jak i niezbędne, aby Komisja mogła właściwie ocenić program.

(317)

Chociaż, jak stwierdzono w sekcji 3.9, Komisja tymczasowo postanowiła nie dokonywać ustaleń dotyczących tego programu, zastrzega sobie prawo do dalszego zbadania faktu stosowania środków wyrównawczych w odniesieniu do programu. W związku z tym Komisja może być zmuszona oprzeć się na dostępnych faktach w swoich ustaleniach dotyczących systemu zwolnień z podatku z tytułu zakupu, jeżeli zgromadziła wystarczające elementy, aby stwierdzić, że taki system stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(318)

Grupa SAIC początkowo współpracowała z Komisją, udzielając odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W szczególności jej podmioty powiązane, w tym sześciu producentów BEV, przesłało odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Stwierdzono jednak, że odpowiedzi te są wysoce niewystarczające i 12 grudnia 2023 r. Komisja poinformowała grupę SAIC o zamiarze zastosowania przez Komisję art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do informacji, które nie zostały dostarczone przed wizytami weryfikacyjnymi, oraz o fakcie, że w przypadku nieotrzymania tych informacji ustalenia Komisji mogą opierać się na dostępnym stanie faktycznym. Brakujące informacje dotyczyły między innymi kosztów produkcji, szczegółowych informacji dotyczących zakupu głównych materiałów wsadowych oraz braku odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu udzielonych przez przedsiębiorstwa powiązane zaangażowane w działalność związaną z produktem objętym dochodzeniem, w odniesieniu do którego zwrócono się o udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(319)

Grupa SAIC nie dostarczyła brakujących informacji i argumentowała, że było to spowodowane dużą liczbą powiązanych przedsiębiorstw w grupie oraz że zastosowanie „dostępnego stanu faktycznego” nie odzwierciedlałoby w odpowiedni sposób jej wysokiego poziomu współpracy do tego momentu dochodzenia. Argumentowała, że duża liczba niekompletnych odpowiedzi wynika z często nieuzasadnionej ilości informacji wymaganych przez Komisję oraz dużego obciążenia związanego z koordynacją między licznymi przedsiębiorstwami powiązanymi.

(320)

Potwierdzono jednak, że zabrakło współpracy przed wizytami weryfikacyjnymi, w ich trakcie i po ich zakończeniu, ponieważ nie udzielono kluczowych informacji obejmujących m.in. koszty produkcji, zestawienie podstawowych materiałów, specyfikacje produktu, w tym skład chemiczny surowca zakupionego od dostawców, które to informacje uzasadniają wykaz poszczególnych transakcji dla dostawców ani informacji dotyczących otrzymanych dotacji. Komisja wyjaśniła grupie SAIC, że takie informacje uznano za niezbędne do dokonania konkretnych ustaleń w odniesieniu do subsydiów otrzymanych w ramach różnych środków wsparcia. Ponadto okazało się, że dodatkowe powiązane przedsiębiorstwa również nie dostarczyły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, chociaż ich działalność wymagałaby tego od nich.

(321)

Komisja stwierdziła, że brak takich niezbędnych informacji utrudnił dochodzenie. W związku z tym 23 kwietnia 2024 r. grupa SAIC została należycie poinformowana o konsekwencjach jedynie częściowej współpracy w dochodzeniu oraz o zamiarze zastosowania przez Komisję art. 28 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do nieprzedstawionych informacji lub informacji, których nie można było zweryfikować. Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag.

(322)

W dniu 30 kwietnia 2024 r. Komisja otrzymała uwagi od grupy SAIC. Grupa SAIC nie zgodziła się z dokonaną przez Komisję oceną ogólnego poziomu współpracy zapewnianej przez różne podmioty wchodzące w skład grupy i przedstawiła szereg argumentów prowadzących do wniosku, że zamierzone zastosowanie art. 28 rozporządzenia podstawowego nie było uzasadnione.

(323)

Grupa SAIC stwierdziła, że niektóre aspekty oceny Komisji dotyczącej stosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego błędnie przedstawiają fakty znajdujące się w aktach sprawy i powtórzyła, że współpracowała w ramach dochodzenia w miarę swoich możliwości. Grupa SAIC wyjaśniła, że w przypadkach, w których nie była w stanie dostarczyć pełnych lub jedynie częściowych informacji zgodnie z wnioskiem, dostarczyła „dokumenty alternatywne” ułatwiające Komisji dochodzenie.

(324)

W tym względzie grupa SAIC odniosła się do art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, a także do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (103), w którym stwierdzono, że należy przyjąć nawet niekompletne lub w inny sposób niewystarczające odpowiedzi.

(325)

Ponadto grupa SAIC podkreśliła ustalenie Trybunału w tej sprawie (104), że „pojęcie »niezbędnych informacji« odsyła do informacji posiadanych przez zainteresowane strony, o których przekazanie zwracają się instytucje Unii w celu dokonania odpowiednich ustaleń w ramach dochodzenia antydumpingowego”. W tej samej sprawie (105) Trybunał stwierdził, że „to instytucje Unii powinny przedstawić dowód występowania dumpingu, szkody oraz związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą i w rezultacie powinny one również wykazać »niezbędny« charakter informacji w celu dokonania odpowiednich ustaleń w dochodzeniu dumpingowym”.

(326)

W świetle ustaleń Trybunału grupa SAIC uznała, że „ze względu na wysoce złożony charakter niniejszego dochodzenia (zarówno pod względem szerokiego zakresu wymaganych informacji, dużej liczby przedsiębiorstw zobowiązanych do dostarczenia informacji, jak i krótkiego czasu potrzebnego na dostarczenie informacji), Komisja nie powinna stosować wyżej wymienionych kryteriów zbyt rygorystycznie do przedłożonych informacji” oraz „w przypadku gdy informacje uznaje się za niewystarczające, wykorzystanie dostępnych faktów powinno być ściśle ograniczone do niezbędnego celu tych informacji i niezależnie od okoliczności podlega weryfikacji poprzez odniesienie do innych niezależnych źródeł, w pełni zgodnie z art. 28 ust. 5 rozporządzenia podstawowego”.

(327)

Komisja przypomniała, że wymagane informacje zostały faktycznie dostarczone przez inne grupy objęte próbą, a zatem są łatwo dostępne dla grupy SAIC. W związku z tym grupa SAIC podjęła decyzję o niedostarczaniu żądanych informacji, o czym świadczy wykaz nieprzedłożonych dokumentów, które podpisała i na które wyraziła zgodę podczas weryfikacji. Wykaz ten świadczy o utrudnianiu dochodzenia przez świadome działanie nie na miarę swoich najlepszych możliwości. Ponadto informacje te uznano za niezbędne do wyciągnięcia odpowiednich wniosków w ramach dochodzenia w sprawie subsydiów i w tym względzie, zgodnie z ustaleniami Trybunału. Ponadto wszelkie istotne informacje przekazane przez grupę SAIC jako „dokumenty alternatywne”, w tym informacje o wadliwym charakterze, zostały odpowiednio uwzględnione, jeżeli możliwa była ich weryfikacja. Komisja oparła się na dostępnych faktach, w tym pochodzących z niezależnych źródeł, jak wspomniano w sekcji 3.3, dotyczącej kredytów preferencyjnych, ubezpieczenia kredytów eksportowych, zwolnień z podatku od zakupu, materiałów wsadowych i polityki subsydiów fiskalnych na rzecz promowania i stosowania pojazdów napędzanych nowymi źródłami energii dopiero wtedy, gdy przedłożone informacje były wyraźnie niewystarczające (i zostały wymienione we wspólnie podpisanych załącznikach do sprawozdań z weryfikacji na miejscu), a Komisja dysponowała wystarczającymi elementami, aby stwierdzić istnienie tych programów. Założenie, że Komisja zbyt rygorystycznie zastosowała kryteria określone w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego jest błędne.

(328)

Ponieważ grupa SAIC stwierdziła w swoich uwagach, że „korzyść wątpliwości powinna zostać przyznana informacjom, które znajdują się w aktach sprawy”, Komisja wyjaśniła w ujawnieniu istotnych faktów i ustaleń producentowi eksportującemu objętemu próbą, że na podstawie dostępnego stanu faktycznego w rozumieniu art. 28 rozporządzenia podstawowego, wykorzystała w jak największym stopniu informacje dostarczone przez grupę SAIC, a w przypadku braku takich zweryfikowanych informacji dopiero wówczas skorzystała z niezależnych źródeł publicznych. Argument, że normy prawne dotyczące stosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego nie zostały spełnione zatem odrzucono.

(329)

Jak wspomniano w motywach 318-319, w toku dochodzenia stwierdzono kilka niezgłoszonych przedsiębiorstw powiązanych, w przypadku których grupa SAIC nie udzieliła odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Stwierdzono, że te „nowe” przedsiębiorstwa są powiązane i uczestniczyły w różnych kluczowych stosunkach umownych obejmujących takie działania, jak dostarczanie materiałów wsadowych, kapitału, pożyczek, gwarancji i innych rodzajów finansowania w ramach grupy SAIC. Grupa SAIC wielokrotnie odrzucała wnioski Komisji o wypełnienie kwestionariusza, twierdząc, że stanowi to naruszenie praw podstawowych grupy SAIC, nie przedstawiając jednak żadnych uzasadnionych argumentów.

(330)

W swoich uwagach grupa SAIC twierdziła, że te powiązane przedsiębiorstwa nie mogły lub nie musiały współpracować w dochodzeniu, a w każdym razie zastosowanie art. 28 rozporządzenia podstawowego do tych przedsiębiorstw nie było uzasadnione lub powinno być ściśle ograniczone. Powody podnoszone przez grupę SAIC były związane z szeregiem czynników, takich jak:

(331)

Komisja zgodziła się, że zgodnie z wyżej wymienioną notą wyjaśniającą przedsiębiorstwo powiązane o bardzo niskiej wartości transakcyjnej, stanowiącą mniej niż 1 % zakupów grupy SAIC, może zostać zwolnione z obowiązku udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w ramach niniejszego dochodzenia. Komisja zastrzegła sobie jednak prawo do zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego do części dostarczonych przez to przedsiębiorstwo powiązane do grupy SAIC, ponieważ nie była w stanie zweryfikować tych informacji.

(332)

Komisja zwróciła uwagę na fakt, że wspomniany powiązany dostawca i grupa SAIC wspólnie prowadziły przedsiębiorstwo w celu opracowywania, produkcji i sprzedaży ogniw, modułów i zestawów akumulatorów, a zatem były prawnie uznanymi partnerami w działalności gospodarczej. W związku z tym uznaje się je za podmioty powiązane w rozumieniu art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447, który uzasadnia prawny obowiązek przedstawienia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczącym subsydiów jako podmiot powiązany, zgodnie z instrukcjami zawartymi w kwestionariuszu i późniejszej korespondencji. W związku z tym wniosek grupy odrzucono.

(333)

Grupa SAIC twierdziła, że Komisja powinna dokonać przeglądu swojej oceny i powstrzymać się od stosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do przedsiębiorstw, które odmówiły ujawnienia powiązań finansowych lub umownych oraz umowy o wspólnym przedsięwzięciu, a w takich przypadkach powinna wykorzystywać wyłącznie publicznie dostępne informacje zgodnie z art. 28 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Komisja wielokrotnie wskazywała grupie SAIC, że fakt, iż niektóre informacje uznano za „podstawową tajemnicę handlową”, jest nieistotny, biorąc pod uwagę poufny charakter wszelkich informacji przekazywanych w ramach postępowania antysubsydyjnego zgodnie z art. 29 rozporządzenia podstawowego. W związku z tym argument ten odrzucono.

(334)

Grupa SAIC twierdziła, że Komisja nie wyjaśniła należycie, dlaczego niektóre przedsiębiorstwa powiązane powinny wypełnić kwestionariusz. W swoim drugim wniosku Komisja wyjaśniła jednak, że zgodnie z informacjami dostępnymi w aktach (schemat organizacyjny pokazujący istotną rolę finansową lub kontrolną przedsiębiorstw powiązanych) przedsiębiorstwa te były powiązane, ponieważ wydają się zaangażowane w zapewnianie kapitału, pożyczek lub innych rodzajów finansowania w ramach grupy SAIC. Po otrzymaniu drugiej negatywnej odpowiedzi na swój wniosek od grupy SAIC Komisja nie ponowiła już swojego wniosku i 23 kwietnia 2024 r. poinformowała grupę SAIC o konsekwencjach braku współpracy.

(335)

Grupa SAIC odmówiła udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczące przedsiębiorstwa powiązanego, co do którego podczas jednej z wizyt weryfikacyjnych stwierdzono, że jest zaangażowane w umowę o produkcję na zlecenie. Chociaż grupa SAIC przyznała, że to przedsiębiorstwo powiązane było zaangażowane w produkcję produktu objętego dochodzeniem, twierdziła również, że Komisja powinna była „potwierdzić”, że odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu była wymagana. Uwaga ta świadczy o braku współpracy ze strony grupy SAIC, która ostatecznie stwierdziła, że ewentualne wykorzystanie art. 28 w odniesieniu do tego przedsiębiorstwa powiązanego powinno ograniczać się do elementów niezwiązanych z subsydiami. Argument ten został odrzucony.

(336)

W rzeczywistości istnienie tych przedsiębiorstw powiązanych zostało ujawnione na podstawie informacji dostarczonych w ramach wstępnego przekazania informacji przed złożeniem odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu lub podczas wizyt weryfikacyjnych na miejscu o charakterze okazjonalnym. Te przedsiębiorstwa powiązane były dostawcami lub klientami grupy SAIC i często zdawały się być zaangażowane w działania związane z produktem objętym dochodzeniem, czy to jako instytut badawczy, dostawca części i komponentów wymienionych w memorandum w sprawie wystarczających dowodów, przedsiębiorstwa logistyczne itp. Biorąc pod uwagę charakter ich działalności, przedsiębiorstwa te powinny były udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, aby umożliwić Komisji weryfikację informacji i zwrócenie się o dostarczenie dodatkowych dowodów.

(337)

W swoich uwagach grupa SAIC twierdziła, że po otrzymaniu od Komisji pism w sprawie uzupełnienia istotnych braków skutecznie przekazano pewne informacje i można je było w pełni zweryfikować podczas wizyt weryfikacyjnych na miejscu. Grupa SAIC odniosła się jednak jedynie do informacji dotyczących zakupów i zwolnienia z podatku konsumpcyjnego dla klientów krajowych, co oznaczało, że wszystkie pozostałe brakujące informacje pozostały nieujawnione w toku dochodzenia. W pismach w sprawie uzupełnienia braków zwrócono uwagę na kluczowe kwestie, które poszczególni producenci należący do grupy SAIC celowo pominęli (informacje zawarte w ich odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczące prognoz produkcji i sprzedaży, kosztów produkcji, zakupów i zwolnienia z podatku konsumpcyjnego od sprzedaży krajowej).

(338)

Grupa SAIC przedstawiła przegląd dokumentów, które nie zostały przedłożone przed wizytami weryfikacyjnymi na miejscu i w ich trakcie, zwracając się do Komisji o zastosowanie art. 28 rozporządzenia podstawowego wyłącznie do tych dokumentów, które nie zostały dostarczone przez poszczególne podmioty. Komisja dokonała przeglądu tych wykazów i podtrzymała swoje stanowisko w odniesieniu do tych elementów w wykazie, które przesłano grupie SAIC i które opierały się na dostępnych faktach, takich jak programy dotacji, dostarczanie akumulatorów za kwotę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia, dochody utracone w związku z programami zwolnień z podatków i ulg podatkowych oraz zapewnienie finansowania preferencyjnego (takiego jak obligacje i zastrzyki kapitału własnego) oraz brakujące odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Wniosek, aby nie odrzucać przedstawionych informacji w odniesieniu do następujących elementów wymienionych poniżej, został odrzucony:

(339)

Zestawienia podstawowych materiałów to obszerne listy surowców, komponentów i instrukcji wymaganych do wytworzenia produktu. Komisja wielokrotnie wyjaśniała grupie SAIC ich znaczenie w dochodzeniu, ponieważ pozwalają one zidentyfikować główne poszczególne komponenty i materiały, które składają się na produkt gotowy, oraz ich pochodzenie.

(340)

W omawianym przypadku subsydiów zestawienia podstawowych materiałów były równie ważne dla identyfikacji części użytych do montażu gotowego produktu (BEV lub komponentów takich jak akumulatory), użytych ilości, ich specyfikacji, wewnętrznego numeru materiału, a w konsekwencji nazwy ich dostawców. Zestawienia podstawowych materiałów umożliwiły również ustalenie bezpośredniego związku z kosztami produkcji, ponieważ można je wykorzystać jako podstawę do obliczenia kosztów standardowych, kosztów rzeczywistych i wariancji wynikających z różnicy między nimi.

(341)

Grupa SAIC nie dostarczyła pełnych danych dotyczących zestawienia podstawowych materiałów ani kosztów produkcji i utrzymywała, że zestawienie podstawowych materiałów nie jest konieczne w dochodzeniach antysubsydyjnych, ponieważ nie dotyczy żadnego z elementów służących do obliczenia marginesu subsydiowania. Komisja nie zgodziła się z tą oceną i potwierdziła, że informacje te są wymagane, aby móc ocenić kompletność i dokładność informacji dotyczących kosztów produkcji, ale również najważniejszych części i komponentów.

(342)

Grupa SAIC stwierdziła, że informacje dotyczące specyfikacji produktu mogą być przekazywane wyłącznie w indywidualnych przypadkach i tylko w części. Ponadto grupa SAIC uznała, że Komisja mogła zastosować inne podejście w celu uzgodnienia dostarczonych danych. Grupa SAIC uznała wręcz, że wymaganie takiego samego poziomu informacji dotyczących zestawienia podstawowych materiałów od każdego podmiotu jest niesprawiedliwym traktowaniem, które stanowi naruszenie Karty praw podstawowych, ponieważ dostępne były inne metody weryfikacji informacji podanych w tabeli dotyczących dostaw części.

(343)

Komisja utrzymywała, że żaden z powiązanych dostawców akumulatorów nie przedstawił niezbędnych dokumentów uzupełniających wymaganych przez zespół dochodzeniowy, a w szczególności ich specyfikacji. Komisja uznała najpierw, że każdy z podmiotów powinien dostarczyć informacje o zestawieniach podstawowych materiałów, ponieważ na żądanie podczas wizyt weryfikacyjnych na miejscu podmioty te potwierdziły, że chociaż posiadają takie informacje, nie mogą ich dostarczyć z różnych powodów, głównie związanych z umowami o poufności zawartymi z dostawcami i tajemnicami handlowymi przedsiębiorstwa. Ponadto podmioty faktycznie korzystały z zestawień podstawowych materiałów podczas przygotowywania odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w celu określenia materiałów wsadowych, które należało zgłosić, oraz odpowiednich dostawców, którzy powinni udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Jest to jeden z powodów, które skłoniły Komisję do ponowienia wniosku po wizycie weryfikacyjnej na miejscu. Co więcej, wbrew zwyczajowym praktykom, Komisja zezwoliła każdemu podmiotowi na dostarczenie informacji dotyczących zestawienia podstawowych materiałów i innych specyfikacji dostarczanych części i surowców, zastrzegając sobie jednak prawo do nieuwzględnienia tych informacji, gdyż nie mogły one zostać zweryfikowane na miejscu.

(344)

Jak wspomniano powyżej, grupa SAIC twierdziła, że technologia chemiczna i specyfikacje ogniw akumulatorowych i systemów akumulatorowych stosowanych przez niektórych producentów można zweryfikować bez użycia zestawienia podstawowych materiałów lub że informacje dotyczące specyfikacji określonych surowców stosowanych przez niektórych producentów związanych z akumulatorami można zweryfikować bez użycia zestawienia podstawowych materiałów. W niektórych przypadkach grupa SAIC dostarczyła informacje związane z zestawieniami podstawowych materiałów w ramach dowodów na potrzeby weryfikacji.

(345)

Jednak fakt, że przedsiębiorstwo pozwoliłoby Komisji zapoznać się z zestawieniem materiałów dla unikalnego typu produktu objętego dochodzeniem, w żadnym wypadku nie może być równoznaczny z dostarczeniem żądanych informacji. Oprócz braku kompletności informacji, do których można było mieć wgląd (tylko jeden rodzaj produktu objętego dochodzeniem w niektórych wyjątkowych przypadkach), grupa SAIC potwierdziła, że odmówiła przekazania Komisji łatwo dostępnych informacji, gdy o nie się zwrócono.

(346)

Komisja najpierw odrzuciła twierdzenie, że zestawienia podstawowych materiałów nie były istotne w dochodzeniu i nie mogły mieć żadnego wpływu na obliczenia kwoty subsydiów. Po drugie, po zidentyfikowaniu akumulatorów i innych surowców jako kluczowych czynników, które mogą podlegać subsydiowaniu, przy braku informacji o zestawieniu podstawowych materiałów, które pozwoliłyby Komisji ocenić kompletność, dokładność i specyfikacje części dostarczanych producentom objętych próbą, Komisja postanowiła wykorzystać, w miarę dostępności faktów, inne źródła informacji dotyczące surowców.

(347)

W swoich uwagach dotyczących stosowania art. 28 grupa SAIC potwierdziła, że ze względów poufności nie zawsze mogła przedstawić zestawienia zakupów T-by-T, ponieważ elementy te dotyczyły kosztów produkcji, a zatem stanowiły tajemnicę handlową. Jednak w niektórych przypadkach twierdziła, że odpowiednią tabelę można zweryfikować podczas wizyt weryfikacyjnych na miejscu. Grupa SAIC twierdziła, że przedłożyła wyczerpujące podsumowanie wymaganych informacji w formie tabel, które zawierały wszystkie informacje niezbędne do obliczenia kwoty subsydium, oraz że Komisja mogła je zweryfikować podczas wizyt weryfikacyjnych na miejscu. Grupa SAIC była jednak w stanie dostarczyć Komisji jedynie zrzut ekranu z tymi informacjami, ponieważ źródło informacji pozostało poufne, a wnioskowany wykaz zakupów nie mógł zostać dostarczony, choć był dostępny. Grupa SAIC stwierdziła, że w każdym razie przedłożone informacje spełniały kryteria określone w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(348)

Komisja nie zgodziła się z argumentem, że przedłożone informacje spełniały kryteria określone w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Nieudzielenie bezpośredniego dostępu do niektórych dokumentów i dostarczenie zrzutów ekranu lub danych zbiorczych bez dostarczenia odpowiednich żądanych informacji nie może w żadnym wypadku być równoważne z przekazaniem żądanych informacji w formie dowodu potwierdzającego, że informacje mogą być należycie zweryfikowane. Uchybienia w dostarczaniu faktycznie żądanych danych powodują trudności w dochodzeniu do rozsądnie dokładnych ustaleń. Ponadto, biorąc pod uwagę, że informacje te były łatwo dostępne, nie można uznać, że strona działała na miarę swoich możliwości.

(349)

Komisja zauważyła również, że informacje dotyczące zakupów nie odzwierciedlały kosztów rzeczywistych, ale koszty standardowe (koszty budżetowe zarejestrowane w systemie planowania zasobów przedsiębiorstwa). Na tej podstawie oraz biorąc pod uwagę wyżej wspomniane ustalenia dotyczące zestawienia materiałów, Komisja nie była w stanie zweryfikować dokładności informacji dotyczących ilości oraz kosztów części i komponentów przekazanych przez objętych próbą producentów produktu objętego dochodzeniem i w związku z tym odrzuciła twierdzenie, jakoby przedłożone informacje spełniały kryteria art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(350)

W swoich uwagach grupa SAIC twierdziła, że w jednym przypadku uzgodniła na miejscu wykaz poszczególnych transakcji z dokumentacją księgową. Twierdziła ona, że w odniesieniu do tego podmiotu i innych podmiotów produkujących, na żądanie w trakcie wizyt weryfikacyjnych na miejscu, dostarczyła odpowiednie dokumenty zakupu, w tym faktury, zamówienia, wpisy do systemów ERP w formie dowodów. W szczególności dwóch dostawców akumulatorów dostarczyło swoje umowy z klientami, tj. producentami BEV w ramach grupy, jako dowody weryfikacyjne. W związku z tym grupa SAIC uznała, że kryteria określone w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego zostały spełnione, a Komisja powinna w pełni uwzględnić te informacje.

(351)

Komisja odrzuciła twierdzenie, że grupa SAIC w pełni współpracowała, dostarczając komplet ramowych umów zakupu. W rzeczywistości sama grupa SAIC przyznała, że ze względu na rzekomo wysoce poufny charakter tych dokumentów nie mogła przedstawić żadnej umowy ramowej zakupu w całości dla dostawców części i komponentów, którzy zostali wymienieni w odpowiedniej sekcji odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Potwierdził to również wykaz dokumentów, które nie zostały przedstawione ani podczas wizyty weryfikacyjnej, ani po niej, przy czym nie dostarczono pełnego zestawu dokumentów, w tym dokumentów takich jak umowa ramowa i specyfikacje techniczne. Ponadto Komisja przypomniała grupie SAIC, że taki dokument powinien był zostać dostarczony jako część wstępnej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Biorąc pod uwagę zachowanie poufności wszelkich „wrażliwych” informacji przedkładanych w ramach postępowania antysubsydyjnego, takie twierdzenie nie było uzasadnione. Biorąc pod uwagę, że dokumenty te były łatwo dostępne dla grupy SAIC i powinny były zostać dostarczone w ramach odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, Komisja uznała, że grupa SAIC nie działała na miarę swoich możliwości. W związku z tym Komisja odrzuciła twierdzenie, że przedłożone informacje spełniały kryteria określone w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(352)

Komisja uznała, że pokazanie plików Excel i wyciągów z ksiąg rachunkowych na ekranie i dostarczenie zrzutów ekranu bez podania informacji bazowych nie może stanowić surogatu dla dostarczenia pełnego zestawienia sprzedaży według transakcji w celu umożliwienia pełnego uzgodnienia danych liczbowych przedstawionych w odpowiednich tabelach.

(353)

W swoich uwagach grupa SAIC twierdziła, że Komisja nie wzięła pod uwagę różnorodności systemów rachunkowości i systemów finansowych istniejących w ramach grupy SAIC oraz że otrzymanie przez Komisję wykazu z rozbiciem na poszczególne transakcje nie było niezbędne ani konieczne w celu pełnego uzgodnienia tabel dotyczących sprzedaży zawartych w kwestionariuszu. W związku z tym Komisja powinna powstrzymać się od stosowania art. 28, ponieważ niektóre ze zweryfikowanych przedsiębiorstw przedłożyły wykaz z rozbiciem na poszczególne transakcje jako część dowodów weryfikacyjnych, a w każdym razie informacje dostarczone przez różne podmioty spełniały warunki określone w art. 28 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(354)

Komisja uznała, że informacje dostarczone wyłącznie w formie zrzutów ekranu zawierających jedynie ograniczone dane lub pokazujące kilka przykładów uniemożliwiłyby weryfikację i uzgodnienie istotnych danych liczbowych, a zatem odrzuciła ten wniosek. Ponieważ nie dostarczono szczegółowych informacji, a jedynie zrzuty ekranu, Komisja nie mogła zweryfikować dokładności dostarczonych informacji, takich jak to, czy poszczególne transakcje sprzedaży rzeczywiście dotyczyły produktu objętego dochodzeniem.

(355)

W swoich uwagach grupa SAIC potwierdziła, że nie jest w stanie dostarczyć oryginalnych kopii umów o wspólnym przedsięwzięciu w odniesieniu do niektórych swoich podmiotów produkcyjnych, argumentując jednak, że treść tych umów o wspólnym przedsięwzięciu została odzwierciedlona w statucie spółki, ponieważ zostały one „ponownie ujęte” w statucie. Tylko jeden podmiot przedłożył umowę o wspólnym przedsięwzięciu w ramach pierwotnej odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(356)

Jak wspomniano powyżej, Komisja wielokrotnie wskazywała grupie SAIC, że fakt, iż niektóre informacje uznano za „podstawową tajemnicę handlową”, jest nieistotny, biorąc pod uwagę poufny charakter wszelkich informacji przekazywanych w ramach postępowania antysubsydyjnego zgodnie z art. 29 rozporządzenia podstawowego. Twierdzenia, że treść brakujących umów o wspólnym przedsięwzięciu została „ponownie ujęta” w statucie spółki, nie można było zweryfikować bez otrzymania umów o wspólnym przedsięwzięciu. O ile jeden z producentów BEV z grupy SAIC dostarczył kopię umowy o wspólnym przedsięwzięciu, żaden z pozostałych producentów nie dostarczył takiego dokumentu. W związku z tym argument ten odrzucono.

(357)

Grupa SAIC twierdziła, że żądane dokumenty (plany inwestycyjne, zatwierdzenie, monitorowanie inwestycji i studia wykonalności na lata 2020-2023 oraz prognozy sprzedaży) nie były istotne dla obliczenia kwoty subsydium w okresie objętym dochodzeniem, ponieważ dokumenty te nie zawierały żadnych elementów ani danych niezbędnych do obliczenia kwoty subsydium. Co więcej, żądane dokumenty były już dostępne w publicznie dostępnych raportach rocznych lub zawierały poufne informacje dotyczące stron, nad którymi grupa SAIC nie miała znaczącej kontroli, a zatem nie mogły zostać ujawnione.

(358)

Komisja nie zgodziła się z grupą SAIC i uznała, że informacje umożliwiające ocenę charakteru i wielkości planowanych inwestycji dotyczących produktu objętego dochodzeniem były istotne w dochodzeniu nie tylko dla oceny zagrożenia wystąpieniem istotnej szkody, ale na przykład dla oceny mocy produkcyjnych produktu objętego dochodzeniem. W związku z tym argument ten odrzucono.

(359)

Grupa SAIC twierdziła, że żądane sprawozdania dotyczące prognoz nie musiały być dostarczone, ponieważ albo nie istniały, albo były związane z informacjami po OD, a zatem nie musiały być weryfikowane. W związku z tym grupa SAIC stwierdziła, że zastosowanie art. 28 w odniesieniu do tego elementu dochodzenia nie miałoby znaczenia.

(360)

Ponieważ Komisja uznała, że nie mogła zweryfikować tych zarzutów podczas wizyt weryfikacyjnych na miejscu, argument, że zastosowanie art. 28 w odniesieniu do tego aspektu dochodzenia nie ma znaczenia, został odrzucony.

(361)

Komisja podkreśliła, że dostarczone zezwolenia bankowe nie obejmowały wszystkich banków, z którymi podmioty z grupy SAIC pozostawały w relacjach biznesowych oraz że wzór kwestionariusza dotyczącego zezwolenia bankowego został zmodyfikowany bez uprzedniego powiadomienia.

(362)

Grupa SAIC twierdziła, że zmodyfikowała wzór w celu włączenia akceptów bankowych i linii kredytowych do zakresu zezwoleń bankowych, a zatem takie modyfikacje wzoru nie powinny być w żaden sposób uważane za ograniczenie zakresu zezwoleń bankowych, wręcz przeciwnie. Grupa SAIC twierdziła, że wymagane informacje zostały dostarczone i powinny być traktowane przez Komisję jako wiarygodne.

(363)

Komisja zauważyła, że niektóre podmioty w ramach grupy SAIC nie zgłosiły informacji dotyczących zezwoleń bankowych, linii kredytowych i zamiany długu na kapitał własny, a zatem nie otrzymała kluczowych informacji istotnych dla tych aspektów dochodzenia. W związku z tym argument ten odrzucono.

(364)

Chociaż grupa SAIC nie zaprzeczyła otrzymaniu dotacji od rządu ChRL, stwierdziła, że do celów obliczenia kwoty subsydium nie jest konieczne wykorzystanie „indywidualnych kwot otrzymanych w ramach dotacji, czasu otrzymania dotacji, opisu dotacji, odpowiednich powiadomień rządowych określających charakter dotacji i innych niezbędnych informacji”, ponieważ przedstawione kwoty dotyczyły dotacji otrzymanych dla wszystkich podmiotów, a nie tylko związanych z produktem objętym dochodzeniem. Ponadto kwotę dotacji otrzymanych w okresie objętym dochodzeniem, podaną w tabelach, można było bezpośrednio uzgodnić z zestawieniem obrotów i sald oraz kontami księgi głównej, w szczególności z kontami dotyczącymi dochodów nieoperacyjnych lub dochodów z subsydiów.

(365)

Komisja nie była jednak w stanie ustalić podstawowych programów subsydiowania, kwoty dotacji otrzymanych w okresie objętym dochodzeniem, a także tego, czy dotacje te dotyczyły środków trwałych, czy też nie. Komisja odrzuciła twierdzenie, że informacje dotyczące dotacji mogły zostać zweryfikowane.

(366)

Grupa SAIC twierdziła, że prawa do użytkowania gruntów nie stanowiły jednego z obszarów objętych wnioskiem Komisji o udostępnienie dokumentów podstawowych. Komisja nie miała również żadnych pytań dotyczących praw do użytkowania gruntów po wizytach weryfikacyjnych, z wyjątkiem dwóch podmiotów, na które odpowiedziano 21 lutego 2024 r.

(367)

W odniesieniu do niektórych dokumentów, o które zwrócono się podczas wizyt weryfikacyjnych, niektóre podmioty należące do grupy SAIC wyjaśniły, że żądane dokumenty pochodzą z okresu sprzed jednej lub dwóch dekad i zostały już zarchiwizowane lub dotyczyły strony trzeciej, nad którą nie sprawowały kontroli. W związku z tym grupa SAIC twierdziła, że kwotę zgłoszoną w odniesieniu do praw do użytkowania gruntów należy uznać za poprawną i jako taką wykorzystać, a Komisja nie powinna stosować art. 28. Komisja uznała, że zażądano wszystkich oryginalnych umów dotyczących praw do użytkowania gruntów, umów zakupu i dokumentów potwierdzających początkową cenę zapłaconą za prawa do użytkowania gruntów i stwierdziła w kilku przypadkach, że otrzymane informacje były niekompletne i nie pozwalały na pełną weryfikację otrzymanych informacji. W związku z tym argument ten odrzucono.

(368)

Grupa SAIC twierdziła, że Komisja nie zwróciła się o dokumenty dotyczące obligacji i finansowania między przedsiębiorstwami. Grupa SAIC zauważyła, że informacje na temat papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami (ABS) nie były wymagane w sekcji kwestionariusza dotyczącej zapewniania preferencyjnego finansowania przez banki realizujące politykę państwa oraz banki komercyjne będące własnością państwa, w związku z czym odrzuciła wszelkie planowane zastosowanie art. 28.

(369)

Komisja uznała, że kwestionariusz zawiera wyraźne żądanie udzielenia informacji na temat finansowania między przedsiębiorstwami, a w szczególności informacji na temat obligacji. Po pierwsze, przedsiębiorstwa uczestniczące w dostarczaniu kapitału zostały poproszone o dostarczenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu; po drugie, papiery wartościowe zabezpieczone aktywami są rodzajem obligacji, w odniesieniu do których zażądano informacji w kwestionariuszu. Ponadto Komisja znalazła sprzeczne informacje w domenie publicznej w odniesieniu do przedsiębiorstw powiązanych, które nie współpracowały (zob. motyw 320), wyraźnie pokazujące, że nie ujawniono kluczowych informacji istotnych z punktu widzenia subsydiów, w związku z tym argument ten został odrzucony.

(370)

Grupa SAIC stwierdziła, że sprawozdania agentów podatkowych dotyczące ulg podatkowych związanych z wydatkami na badania naukowe i rozwój są zazwyczaj przygotowywane przez agentów podatkowych w oparciu o instrukcje przedsiębiorstw. Ich przygotowanie nie jest jednak obowiązkowe, w związku z czym żądanie takich sprawozdań nie miało zastosowania. Ponadto sprawozdania te nie były konieczne ani niezbędne do zweryfikowania jakichkolwiek kwot odliczeń z tytułu wydatków na badania i rozwój, ponieważ decydujące były odpowiednie kwoty zadeklarowane w deklaracji podatkowej przedsiębiorstwa. Grupa SAIC sprzeciwiła się jakiemukolwiek planowanemu zastosowaniu art. 28 rozporządzenia podstawowego.

(371)

Komisja uznała, że - jak stwierdzono podczas jednej z wizyt weryfikacyjnych na miejscu - utajnienie informacji zawartych w sprawozdaniu agenta podatkowego dotyczącemu odliczeń z tytułu wydatków na badania i rozwój, co pozwoliło na dodatkowe odliczenie wydatków na badania i rozwój, jak miało to miejsce w przypadku jednego z podmiotów, nie może być uznane za pełną współpracę. Poprzez nieprzekazanie takich informacji, które rzekomo nie dotyczyły produktu objętego dochodzeniem, ale były łatwo dostępne dla grupy SAIC, Komisja nie była w stanie ocenić szczególnego aspektu przedmiotowego programu ulg podatkowych. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(372)

W trakcie dochodzenia Komisja stwierdziła, że brak pewnych niezbędnych informacji utrudniał dochodzenie, a mianowicie:

(373)

W związku z tym w dniu 23 kwietnia 2024 r. Komisja powiadomiła grupę Geely o swoim zamiarze zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do nieprzekazanych informacji. Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag.

(374)

W dniu 30 kwietnia 2024 r. grupa Geely przedstawiła uwagi dotyczące zamiaru Komisji zastosowania dostępnych faktów w odniesieniu do informacji, o których mowa w motywie 372 i w piśmie z dnia 23 kwietnia 2024 r.

(375)

Po pierwsze, grupa Geely argumentowała, że nie można żądać od niej przedstawienia poufnych informacji od niepowiązanego dostawcy, któremu nie może wydawać poleceń, a w każdym razie Komisja otrzymała stosowne informacje. Grupa Geely nie była właścicielem tego dostawcy ani nie miała żadnego wpływu na jego działalność i zarządzanie.

(376)

Komisja zwróciła jednak uwagę, że wspomniany dostawca i grupa Geely wspólnie prowadzili przedsiębiorstwo w celu opracowywania, produkcji i sprzedaży ogniw, modułów i zestawów akumulatorów, a zatem były prawnie uznanymi partnerami w działalności gospodarczej. W związku z tym uznaje się je za powiązane w rozumieniu art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447, co zgodnie z instrukcjami zawartymi w kwestionariuszu i późniejszej korespondencji uzasadnia obowiązek prawny przedłożenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dotyczącym subsydiów jako strona powiązana. W związku z tym wniosek grupy odrzucono.

(377)

Po drugie, grupa Geely twierdziła, że nie jest w stanie dostarczyć większej ilości informacji od przedsiębiorstw finansujących, które pozyskały fundusze na działalność w zakresie BEV. Wszystkie podmioty grupy Geely zaangażowane w finansowanie związane z BEV przedłożyły wymagane odpowiedzi na pytania w sekcjach A i E wstępnych kwestionariuszy. Ponadto grupa Geely argumentowała, że wniosek jest zbyt szeroki, niewystarczająco precyzyjny i nie ma bezpośredniego znaczenia dla dochodzenia.

(378)

Niemniej jednak, korzystając z publicznie dostępnych źródeł, Komisja znalazła szereg papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami (w tym zielonych papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami) mających zastosowanie w OD, wyemitowanych przez co najmniej jedno z przedsiębiorstw grupy Geely, w odniesieniu do których grupa nie dostarczyła żadnych informacji, nawet po wysłaniu konkretnego wniosku, podczas gdy papiery wartościowe zabezpieczone aktywami były rodzajem obligacji, w odniesieniu do których zwrócono się o informacje we wstępnym kwestionariuszu. Wniosek grupy Geely został zatem odrzucony.

(379)

Po trzecie, w odniesieniu do kwestii dostarczania kompletnych informacji dotyczących charakteru programów dotacji, grupa Geely wyjaśniła, że charakter i opis programów dotacji można było prawie zawsze zidentyfikować na odcinkach bankowych związanych z poszczególnymi płatnościami dotacji. Ponadto grupa Geely wyjaśniła, że dodatkowe informacje dotyczące programów dotacji, w tym podstawy prawnej, nie znajdują się w jej posiadaniu i należy o nie zwrócić się do rządu ChRL.

(380)

Komisja zauważyła, że na podstawie ograniczonych informacji, o ile były one dostępne na odcinku bankowym, nie można było określić bazowych programów subsydiowania dla programów dotacji w odniesieniu do produktu objętego dochodzeniem. Jednocześnie, jak wspomniano w motywie 300, Komisja zauważyła, że rząd ChRL nie przedstawił żadnych informacji dotyczących dotacji ad hoc udzielonych grupom objętym próbą. W związku z tym wniosek grupy odrzucono.

(381)

Po czwarte, w odniesieniu do braku raportów dotyczących niektórych projektów związanych z produkcją BEV, grupa Geely była zdania, że bieżące i przyszłe projekty, takie jak potencjalne premiery nowych samochodów, nie są związane z okresem objętym dochodzeniem i nie wchodzą w zakres tego dochodzenia. Grupa Geely podkreśliła również wysoce poufny i wrażliwy rynkowo charakter tych informacji.

(382)

Komisja zwróciła uwagę, że bieżące i przyszłe projekty związane z produkcją BEV były wymagane we wstępnym kwestionariuszu, a także podczas weryfikacji na miejscu, ponieważ szereg programów subsydiowania jest powiązanych z przyszłą produkcją BEV, podczas gdy przewidywany wzrost mocy produkcyjnych BEV jest istotny dla ustalenia zagrożenia wystąpieniem szkody. Bez tych pełnych informacji Komisja nie była w stanie określić wszystkich bazowych programów subsydiowania w odniesieniu do produktu objętego dochodzeniem. W związku z tym wniosek grupy odrzucono.

(383)

Po piąte, w odniesieniu do faktu, że faktyczni producenci BEV w grupie Geely nie udzielili pełnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, grupa Geely nie traktowała tych przedsiębiorstw jako producentów BEV, ponieważ produkowane przez nich pojazdy nadal muszą przejść szereg kontroli i badań. Grupa Geely wskazała również, że dostarczyła dodatkowe informacje dotyczące tych przedsiębiorstw, o co zwróciły się służby Komisji.

(384)

Komisja zauważyła, że chociaż przedsiębiorstwa dostarczyły wymagane informacje, zbyt późne przekazanie tych informacji uniemożliwiło jej sprawdzenie ich pod kątem kompletności i dokładności. W szczególności nie była ona w stanie odpowiednio potwierdzić dostaw niektórych materiałów wsadowych w stosunku do wielkości produkcji i kosztów BEV, ponieważ informacje na temat kosztów dostarczone przez te przedsiębiorstwa nie były wystarczające szczegółowe, jak jest to zwykle wymagane od podmiotów produkujących w kwestionariuszu Komisji. W związku z tym wniosek grupy odrzucono.

(385)

W odniesieniu do załącznika IV - upoważnienie bankowe, grupa Geely argumentowała, że w momencie składania wstępnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu przedłożyła skonsolidowaną wersję upoważnień bankowych. Komisja powróciła do przedłożonego dokumentu i potwierdziła jego użyteczność.

(386)

Wreszcie, jeżeli chodzi o przekazanie informacji na temat praw do użytkowania gruntów dotyczących jednego producenta eksportującego w grupie, grupa Geely wskazała, że prawa do użytkowania gruntów związane z siedzibą główną nie dotyczyły produkcji i sprzedaży BEV i były nieistotne dla dochodzenia.

(387)

Komisja zauważyła, że siedziba główna jest częściowo wykorzystywana do działań związanych z BEV. Subsydia związane z tymi siedzibami powinny być zatem rozdzielane proporcjonalnie do prowadzonych działań związanych z BEV, podczas gdy ich istotności nie można ustalić bez dysponowania podstawowymi informacjami na temat posiadanych praw do użytkowania gruntów. W związku z tym wniosek grupy odrzucono.

(388)

8 grudnia 2023 r. Komisja powiadomiła grupę BYD o swoim zamiarze zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do informacji, których grupa BYD nie dostarczyła, i wezwała przedsiębiorstwo do przedstawienia uwag na ten temat. Grupa BYD przedłożyła brakujące informacje 15 grudnia 2023 r.

(389)

W toku dochodzenia Komisja ustaliła, że grupa BYD nie ujawniła swojego związku z (co najmniej) dwoma dostawcami surowców wykorzystywanych do produkcji akumulatorów i że w związku z tym przedsiębiorstwa te nie przedstawiły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ponadto stwierdzono, że obaj dostawcy dostarczają znaczne ilości litu, stanowiące ponad 1 % całkowitych zakupów środków produkcji od przedsiębiorstw, które udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ponadto rządowi ChRL nie przekazano żadnych informacji na temat niepowiązanych dostawców, mimo że kwestionariusz antysubsydyjny zawierał przepisy dotyczące ujawniania informacji na temat niepowiązanych dostawców, ani też nie dostarczono załącznika IV - upoważnienie bankowe. Komisja stwierdziła, że brak takich niezbędnych informacji utrudnił dochodzenie i dostęp do informacji dotyczących odpowiednich programów. W związku z tym w dniu 24 kwietnia 2024 r. Komisja powiadomiła grupę BYD o swoim zamiarze zastosowania art. 28 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do nieprzekazanych informacji i zwróciła się do przedsiębiorstwa o przedstawienie uwag.

(390)

W dniu 30 kwietnia 2024 r. grupa BYD przedstawiła uwagi dotyczące tego, że Komisji zamierza skorzystać z dostępnego stanu faktycznego w odniesieniu do informacji, o których mowa w motywie 389.

(391)

Po pierwsze, grupa BYD argumentowała, że nie przedłożono żadnych informacji na temat powiązanych dostawców surowców, ponieważ w kwestionariuszu wskazano, że jedynie przedsiębiorstwa powiązane zaangażowane w „produkcję środków trwałych lub materiałów wsadowych wykorzystywanych w procesie produkcji producenta eksportującego, takie jak materiały wsadowe wymienione w sekcji E-3-3 poniżej”, powinny przedłożyć odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Na tej podstawie grupa BYD argumentowała, że niektóre materiały wsadowe nie były wykorzystywane w procesie produkcji producenta eksportującego, lecz w procesie produkcji producenta akumulatorów wyższego szczebla.

(392)

Ponadto grupa BYD oświadczyła, że przedłożyła rządowi ChRL wykaz dostawców w oparciu o te same przesłanki (tj. przedsiębiorstwa powiązane zaangażowane w produkcję komponentów wykorzystywanych w procesie produkcyjnym producenta eksportującego) oraz że w związku z tym część materiałów wsadowych w sekcji E-3-3 było wykorzystywanych w procesie produkcji producentów akumulatorów, a nie w procesie produkcji producenta eksportującego.

(393)

Komisja przypomniała, że 17 listopada 2023 r. wydała notę do akt zawierającą wyjaśnienia dotyczące przedsiębiorstw powiązanych, do których zwrócono się o udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, dodając, że przedsiębiorstwa powiązane „związane z producentami sprzedającymi na rynku krajowym lub na eksport”, zaangażowane w produkcję środków trwałych lub materiałów wsadowych, w tym surowców, części lub komponentów objętych sekcją E-3-3 kwestionariusza, oraz „wykorzystywane w procesie produkcji podmiotów produkcyjnych” były zobowiązane do przedstawienia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Biorąc pod uwagę wyjaśnienia przedstawione przez Komisję, Komisja uznała, że przedsiębiorstwo powinno było przedłożyć jasne i kompletne instrukcje dotyczące struktury przedsiębiorstwa i jego dostawców, inicjując odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu, w szczególności od dostawców surowców wykorzystywanych do produkcji akumulatorów. Ponadto, biorąc pod uwagę poziom integracji pionowej grupy BYD, Komisja uznała, że nie jest możliwe uznanie procesu produkcji akumulatorów za oddzielony od procesu produkcji producenta eksportującego i niezwiązany z nim. W związku z tym argument ten odrzucono.

(394)

Komisja podkreśliła również, że w sekcji E-3-3b kwestionariusza wyraźnie wyjaśniono, że pełny wykaz nazw i danych kontaktowych dostawców elementów i surowców w okresie objętym dochodzeniem powinien był zostać przekazany zarówno Komisji, jak i rządowi ChRL. W kwestionariuszu wskazano również, że jeżeli dostawca nie jest przedsiębiorstwem powiązanym, należy zaznaczyć „pierwotny niezależny dostawca przedmiotowego materiału”. Oprócz wyżej wymienionych instrukcji Komisja zauważyła, że w wykazie dostawców przesłanym do rządu ChRL przedsiębiorstwo podało już niektóre nazwy powiązanych dostawców surowców wykorzystywanych do produkcji akumulatorów. Chociaż Komisja przyznała, że grupa BYD przekazała wykaz dostawców do rządowi ChRL, wykaz ten był niekompletny, ponieważ nie obejmował żadnego dostawcy niepowiązanego, jak określono w sekcji E-3-3b kwestionariusza, ani dostawców powiązanych wskazanych przez Komisję. Brak takich informacji utrudniał dochodzenie, ponieważ nie dawał rządowi ChRL możliwości skontaktowania się z dostawcami wyższego szczebla w celu udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(395)

Grupa BYD twierdziła, że nie przedłożyła formularzy z załącznika IV- upoważnienie bankowe, ponieważ uznała, że Komisja była w stanie uzyskać wymagane informacje, analizując informacje dostarczone przez odpowiednie przedsiębiorstwa, a w szczególności za pośrednictwem Ośrodka informacji kredytowej Ludowego Banku Chin.

(396)

Jak wskazano w piśmie Komisji z dnia 24 kwietnia 2024 r., formularze upoważnień bankowych uznano za kluczowe w celu zebrania od rządu ChRL informacji dotyczących odpowiednich programów subsydiowania. Formularze upoważnień bankowych były potrzebne, aby otrzymać poufne dane przedsiębiorstwa od różnych banków, które udzieliły kredytów i pożyczek grupie BYD, co stanowiło informacje, o które zwrócono się do rządu ChRL. Bez tych formularzy banki nie były w stanie przekazać tych informacji Komisji za pośrednictwem rządu ChRL, co utrudniło dochodzenie. W związku z tym argument grupy BYD musiał zostać odrzucony.

(397)

Grupa BYD zakwestionowała fakt, że jeden z powiązanych z nią dostawców surowców powinien udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Grupa argumentowała, że Komisja wykorzystała błędny mianownik do obliczenia odsetka wartości zakupu oraz że przedsiębiorstwo faktycznie dostarczyło mniej niż 1 % wszystkich zakupów dokonanych przez przedsiębiorstwa produkcyjne, które udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Grupa BYD powołała się również na fakt, że Komisja przyznała zwolnienie dostawcom materiałów wsadowych generującym mniej niż 1 % zakupów dokonywanych przez producentów BEV. Ponadto grupa zakwestionowała użyteczność odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, ponieważ dostawca, o którym mowa, dostarczał jedynie surowiec wykorzystywany pośrednio do produkcji akumulatorów.

(398)

Komisja zauważyła, że odsetek wartości zakupów podany przez Komisję w załączniku do pisma dotyczącego art. 28 został obliczony przez samo przedsiębiorstwo i omówiony z zespołem zajmującym się sprawą podczas weryfikacji na terenie przedsiębiorstwa. Informacja ta została również włączona do sprawozdania z misji przesłanego przedsiębiorstwu. Ponadto Komisja potwierdziła, że przyznała zwolnienie tym dostawcom materiałów wsadowych, którzy odpowiadają za mniej niż 1 % wartości zakupów producentów BEV z grupy BYD. Decyzję tę podjęto jednak na podstawie informacji przedłożonych przez grupę jako uzasadnienie jej wniosków o zwolnienie. Komisja zauważyła, że na etapie wszczęcia postępowania nie przedłożono żadnych informacji na temat powiązanych dostawców surowców oraz że w związku z tym Komisja nie dysponowała niezbędnymi informacjami, które pozwoliłyby ocenić, czy powiązani dostawcy surowców muszą przedłożyć odpowiedź. Na etapie wszczęcia postępowania, pomimo jasnych instrukcji zawartych w sekcji E-3-3 kwestionariusza, grupa BYD ograniczyła ujawnienie informacji na temat struktury przedsiębiorstwa wyłącznie do części i komponentów wymienionych w pierwszej części sekcji E-3-3. Ponadto Komisja podkreśliła, że brak odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od powiązanych dostawców surowców uniemożliwił służbom Komisji ocenę, czy dostawcy wyższego szczebla korzystali z subsydiów.

(399)

Grupa BYD zakwestionowała fakt, że inny dostawca wyższego szczebla powinien był udzielić odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, uzasadniając to faktem, że udział BYD w części okresu objętego dochodzeniem wynosił poniżej 5 %, a zatem dostawca nie kwalifikował się jako podmiot powiązany, oraz że ograniczony udział oznaczał również, że żądane informacje nie były w posiadaniu lub pod kontrolą grupy BYD, a zatem nie mogły być dostarczone przez grupę BYD.

(400)

Komisja przypomniała, że przez część okresu objętego dochodzeniem grupa BYD nadal posiadała ponad 5 % udziałów w przedmiotowym dostawcy wyższego szczebla i przypomniała, że związek ten nie został ujawniony na początku dochodzenia, lecz dopiero w trakcie procesu uzupełnienia braków. Ponadto, biorąc pod uwagę istniejące relacje biznesowe między tymi dwoma przedsiębiorstwami, obie strony wyraźnie wydawały się powiązane w rozumieniu art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447. Dlatego też argument ten odrzucono. Komisja ponownie podkreśliła, że biorąc pod uwagę znaczenie surowca dostarczanego w procesie produkcji grupy BYD, wielkość i wartość zakupów dokonywanych przez BYD od dostawcy wyższego szczebla oraz niezależnie od faktu, że przedmiotowy surowiec został również uwzględniony w sekcji E-3-3 kwestionariusza, w której wyraźnie przewidziano, że powiązani dostawcy surowca mają przedłożyć odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, Komisja uznała, że grupa BYD współpracowała tylko częściowo, zatajając na początku dochodzenia istotne informacje na temat struktury grupy i jej dostawców. Potwierdza to również fakt, że wykaz zakupów od dostawców został przedłożony dopiero w następstwie pierwszego pisma dotyczącego art. 28, o którym mowa w motywie 388. Art. 28 ust. 1 rozporządzenia podstawowego stanowi, że w przypadkach, w których zainteresowana strona „nie zapewnia dostępu do niezbędnych informacji [...] ustalenia wstępne lub końcowe, potwierdzające lub negatywne, mogą być dokonane na podstawie dostępnego stanu faktycznego”. Brak odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu od powiązanych dostawców surowców uniemożliwił służbom Komisji ocenę, czy dostawcy wyższego szczebla korzystali z subsydiów oraz czy cenę zakupu jednego z głównych materiałów wsadowych wykorzystywanych do produkcji akumulatorów można uznać za cenę rynkową.

(401)

W dniu 30 kwietnia 2024 r. rząd ChRL przedstawił uwagi kwestionujące zamierzone zastosowanie przez Komisję art. 28 rozporządzenia podstawowego i dokonanie ustaleń na podstawie dostępnego stanu faktycznego w odniesieniu do konkretnych aspektów dotyczących trzech objętych próbą producentów eksportujących.

(402)

Rząd ChRL stwierdził, że Komisja nie tylko „nie skorygowała swojego niezgodnego z prawem podejścia do kilku kwestii proceduralnych i merytorycznych w tej sprawie, ale także nie uwzględniła złożoności zaangażowanych gałęzi przemysłu, dużej liczby przedsiębiorstw wchodzących w skład objętych próbą producentów eksportujących, którzy dostarczyli odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, złożoności domniemanych programów i niezwykle krótkich ram czasowych przewidzianych przez Komisję na dostarczenie nieuzasadnienie dużej ilości informacji wymaganych od przedsiębiorstw”. Czyniąc to, rząd ChRL stwierdził, że Komisja naruszyła zasady Światowej Organizacji Handlu („WTO”) i rozporządzenie podstawowe UE w szeregu kwestii.

(403)

Podobnie jak w przypadku twierdzeń grupy SAIC (zob. motywy 323-328 powyżej), rząd ChRL twierdził, że zastosowanie przez Komisję art. 28 rozporządzenia podstawowego nie miało wystarczającej podstawy prawnej i było niezgodne z odpowiednimi zasadami WTO. Rząd ChRL odniósł się do wniosków o udzielenie informacji, które nie zostały uznane za „niezbędne” do identyfikacji domniemanych subsydiów, a w szczególności do obliczenia korzyści. Argumenty te, do których odniesiono się już w motywach 323-328, zostały zatem odrzucone.

(404)

Rząd ChRL twierdził, że Komisja bezzasadnie zwiększyła obciążenie chińskich producentów eksportujących w dochodzeniu poprzez: a) rozszerzenie zakresu powiązanych przedsiębiorstw, które były zobowiązane do udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, b) rozszerzenie zakresu domniemanych subsydiów będących przedmiotem dochodzenia i wymaganych informacji oraz ciągłe zmienianie lub uzupełnianie wymaganych informacji oraz c) narzucenie bardzo krótkich terminów przy jednoczesnym żądaniu nieuzasadnionej ilości informacji. Chociaż rząd ChRL przyznał, że w kilku przypadkach objęci próbą producenci eksportujący nie byli w stanie dostarczyć wymaganych informacji, ale wskazał, że wynikało to z faktu, iż Komisja nałożyła na nich nadmierne obciążenie. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że „ustalenie Komisji, że przedsiębiorstwa objęte próbą nie współpracowały w dochodzeniu, było ewidentnie sprzeczne z zasadą sprawiedliwego i obiektywnego dochodzenia przewidzianą w zasadach WTO i podstawowym rozporządzeniu antysubsydyjnym UE”.

(405)

Przyznając, że trzej objęci próbą producenci eksportujący współpracowali w różnym stopniu, Komisja zauważyła, że rząd ChRL nie wziął pod uwagę szeregu elementów, takich jak:

(406)

Komisja musiała wysłać liczne pisma w sprawie uzupełnienia braków do trzech producentów eksportujących objętych próbą, wzywając ich do przedstawienia pierwotnie wymaganych informacji, starała się również w jak największym stopniu uwzględnić ich wniosek o przedłużenie terminu, a nawet zgodziła się na uwzględnienie informacji dostarczonych po wizytach weryfikacyjnych na miejscu, dając tym samym szansę objętym próbą producentom eksportującym możliwość uzupełnienia informacji, które mieli dostarczyć. Komisja ustaliła jednak, że w kilku przypadkach podmioty należące do jednego z objętych próbą producentów eksportujących celowo odmówiły zespołowi dochodzeniowemu Komisji dostępu do informacji. W związku z tym argument, że na objętych próbą producentów eksportujących nałożono nieuzasadnione nadmierne obciążenia, co uniemożliwiło im współpracę, został odrzucony.

(407)

Na podstawie informacji zawartych w memorandum w sprawie wystarczającego charakteru dowodów, zawiadomieniu o wszczęciu i odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszach Komisji zbadano następujące subsydia udzielane przez rząd ChRL:

(408)

Z informacji przekazanych przez trzy objęte próbą grupy producentów eksportujących wynika, że finansowania udzieliło im co najmniej 37 instytucji finansowych zlokalizowanych w ChRL zgodnie z chińską ustawą bankową. Jak wspomniano w motywie 256, rząd ChRL nie przekazał kwestionariuszy instytucjom finansowym i nie przedstawił informacji na temat struktury własności instytucji finansowych, które udzieliły kredytów przedsiębiorstwom objętym próbą. Specjalny kwestionariusz wypełnił tylko jeden bank będący własnością państwa, mimo że Komisja zwróciła się do rządu ChRL o przekazanie kwestionariusza wszystkim instytucjom finansowym, które udzielały kredytów i pożyczek przedsiębiorstwom objętym próbą. Na tej podstawie Komisja nie była zatem w stanie ustalić, czy są to instytucje państwowe czy prywatne.

(409)

Komisja sprawdziła, czy banki będące własnością państwa działały w charakterze organów publicznych w rozumieniu art. 3 i art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego. Według odpowiedniego orzecznictwa WTO (108) organ publiczny jest podmiotem, który „posiada, wykonuje lub któremu powierzono uprawnienia władzy publicznej”. Dochodzenie dotyczące organu publicznego należy prowadzić indywidualnie dla każdego przypadku z należytym uwzględnieniem „podstawowych cech i funkcji danego podmiotu”, jego „związku z rządem” oraz „środowiska prawnego i gospodarczego panującego w państwie, w którym funkcjonuje podmiot objęty dochodzeniem”. W zależności od szczególnych okoliczności każdej sprawy istotne dowody mogą obejmować: (i) dowód świadczący o tym, że „dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe”, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód „wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę”; (ii) dowód dotyczący „zakresu i treści polityk rządowych dotyczących sektora, w którym prowadzi działalność podmiot objęty dochodzeniem”; oraz (iii) dowód na to, że rząd sprawuje „znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem”. Przeprowadzając dochodzenie dotyczące organu publicznego organ prowadzący dochodzenie musi „ocenić i należycie uwzględnić wszystkie istotne cechy charakterystyczne podmiotu” oraz zbadać wszystkie rodzaje dowodów, które mogą być istotne dla tej oceny; w ramach tego działania organ prowadzący dochodzenie powinien unikać „skupiania się wyłącznie lub nadmiernie na jednej cesze charakterystycznej, nie poświęcając należytej uwagi innym cechom, które mogą być istotne”.

(410)

W szczególności w orzecznictwie WTO stwierdzono, że (109): Istotną kwestią jest to, czy danemu podmiotowi powierzono wykonywanie funkcji rządowych, a nie sposób, w jaki zostało to osiągnięte. Istnieje wiele różnych sposobów, w jakie rząd w wąskim rozumieniu tego słowa może nadać podmiotom tego rodzaju uprawnienie. W związku z tym fakt nadania danemu podmiotowi tego rodzaju uprawnienia można wykazać w oparciu o wiele różnego rodzaju dowodów. Dowód świadczący o tym, że dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe, może służyć jako dowód na to, że posiada on lub powierzono mu władzę publiczną, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę. W związku z tym w naszej opinii dowód na to, że rząd sprawuje znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem może w niektórych przypadkach świadczyć o tym, iż podmiot ten dysponuje władzą publiczną i sprawuje taką władzę w ramach wykonywania funkcji rządowych. Należy jednak podkreślić, że oprócz wyraźnego przekazania uprawnienia w ramach instrumentu prawnego mało prawdopodobne jest, aby istnienie zwykłych formalnych powiązań między danym podmiotem a rządem w wąskim znaczeniu tego słowa wystarczyło do ustalenia koniecznego sprawowania władzy publicznej. Dlatego też przykładowo sam fakt, że rząd jest akcjonariuszem większościowym w danym podmiocie nie oznacza, że dysponuje on znaczną kontrolą nad postępowaniem tego podmiotu, a tym bardziej nie oznacza, że powierzył mu sprawowanie władzy publicznej. W niektórych przypadkach, gdy dowody wskazują jednak, że formalne znamiona kontroli rządu są liczne, oraz istnieją też dowody na to, że taka kontrola jest sprawowana w sposób znaczący, takie dowody mogą umożliwiać stwierdzenie, że dany podmiot sprawuje władzę publiczną.

(411)

W celu właściwego scharakteryzowania podmiotu jako organu publicznego w określonym przypadku, istotne może być rozważenie „czy funkcje lub postępowanie [podmiotu] należą do takich, które są zazwyczaj klasyfikowane jako rządowe w porządku prawnym danego członka” (110), oraz generalnie w ramach klasyfikacji i funkcji podmiotów na terytorium członków WTO. Rozważenie czy funkcje lub postępowanie są rodzaju, który jest zazwyczaj klasyfikowany jako rządowy w porządku prawnym danego członka, może być istotne w celu ustalenia, czy konkretny podmiot jest organem publicznym.

(412)

Istnieje wiele różnych sposobów, w jakie rząd w wąskim rozumieniu tego słowa może nadać podmiotom tego rodzaju uprawnienie. W związku z tym fakt nadania danemu podmiotowi tego rodzaju uprawnienia można wykazać w oparciu o wiele różnego rodzaju dowodów. Dowód świadczący o tym, że dany podmiot w praktyce wykonuje funkcje rządowe, może służyć jako dowód na to, że posiada on lub powierzono mu władzę publiczną, szczególnie jeżeli tego rodzaju dowód wskazuje, że takie działanie stanowi stałą i regularną praktykę.

(413)

Dowód na to, że rząd sprawuje znaczną kontrolę nad podmiotem i jego postępowaniem, może w niektórych przypadkach świadczyć o tym, że podmiot ten posiada władzę publiczną i sprawuje taką władzę w ramach pełnienia funkcji rządowych. Własność państwowa podmiotu, mimo że nie jest kryterium decydującym, może służyć jako dowód w połączeniu z innymi elementami. Mało prawdopodobne jest jednak, aby istnienie zwykłych formalnych powiązań między danym podmiotem a rządem, w wąskim znaczeniu tego słowa, wystarczyło do ustalenia sprawowania władzy publicznej. Zatem, przykładowo, sam fakt, że rząd sam w sobie jest akcjonariuszem większościowym w danym podmiocie nie oznacza, że dysponuje on znaczną kontrolą nad postępowaniem tego podmiotu, a tym bardziej nie oznacza, że powierzył mu sprawowanie władzy publicznej. W niektórych przypadkach, gdy dowody wskazują jednak, że formalne znamiona kontroli rządu są liczne, oraz istnieją też dowody na to, że taka kontrola jest sprawowana w sposób znaczący, takie dowody mogą umożliwiać stwierdzenie, że dany podmiot sprawuje władzę publiczną”.

(414)

Głównym przedmiotem dochodzenia dotyczącego organu publicznego nie jest to, czy postępowanie, co do którego istnieje domniemanie, że prowadzi do przyznania wkładu finansowego, jest logicznie powiązane z określoną „funkcją rządową”. W tym względzie w normie prawnej dotyczącej ustaleń organu publicznego na podstawie art. 1.1 lit. a) pkt 1 porozumienia SCM nie określono powiązania o szczególnym zakresie lub charakterze, które należy koniecznie ustalić między określoną funkcją rządową a konkretnym przedmiotowym wkładem finansowym. Stosowne dochodzenie dotyczy raczej podmiotu, który dopuszcza się takiego postępowania, jego podstawowych cech oraz jego związku z rządem. To skupienie się na podmiocie, a nie na postępowaniu, co do którego istnieje domniemanie, że prowadzi do przyznania wkładu finansowego, odpowiada faktowi, że „rząd” (w wąskim znaczeniu) i „organ publiczny” charakteryzują się pewnym „stopniem uwspólnienia lub pokrywania się ich zasadniczych cech” - tj. oba te podmioty mają charakter „rządowy”.

(415)

Charakter postępowania lub praktyki danego podmiotu mogą z pewnością stanowić dowód istotny dla dochodzenia dotyczącego organu publicznego. W rzeczywistości postępowanie podmiotu - w szczególności gdy wskazuje na „stałą i regularną praktykę” - stanowi jeden z rozmaitych rodzajów dowodów, które, w zależności od okoliczności każdego dochodzenia, mogą dostarczyć informacji dotyczących podstawowych cech podmiotu i jego związku z rządem w wąskim rozumieniu tego słowa. Ocena takich dowodów ma jednak na celu znalezienie odpowiedzi na zasadnicze pytanie, czy sam podmiot posiada podstawowe cechy i funkcje, które kwalifikowałyby go jako organ publiczny. Na przykład dla oceny, czy dany podmiot jest organem publicznym w kontekście chińskich banków komercyjnych będących własnością państwa w sprawie DS379, istotne były informacje, z których wynika, że: (i) „[d]yrektorzy generalni placówek banków komercyjnych będących własnością państwa są mianowani przez rząd, a [KPCh] zachowuje znaczny wpływ na ich wybór” oraz (ii) banki komercyjne będące własnością państwa „nadal nie posiadają odpowiednich umiejętności w zakresie zarządzania ryzykiem i umiejętności analitycznych”. Dowody te nie były ograniczone do działań kredytowych banków komercyjnych będących własnością państwa jako takich, ale dotyczyły raczej ich cech organizacyjnych, struktur organu decyzyjnego i ogólnego związku z rządem ChRL. Organ Apelacyjny WTO zauważył więc w sprawie DS379, że chociaż Departament Handlu USA („USDOC”) uwzględnił dowody dotyczące postępowania banków komercyjnych będących własnością państwa („udzielanie kredytów”), uczynił to w ramach dochodzenia w sprawie podstawowych cech tych podmiotów i ich związku z rządem ChRL. Te banki komercyjne będące własnością państwa pełniły funkcje rządowe w imieniu rządu chińskiego.

(416)

Ponadto Organ Apelacyjny zwrócił również uwagę na fakt, że przedmiotowy rząd nie współpracował w toku dochodzenia. W sprawie DS379 Organ Apelacyjny potwierdził ustalenie Departament Handlu USA, że banki komercyjne będące własnością państwa objęte dochodzeniem w sprawie papieru powlekanego bezdrzewnego stanowiły „organy publiczne” z następujących względów: (i) niemal całkowita własność państwowa sektora bankowego w Chinach; (ii) art. 34 ustawy o bankach komercyjnych stanowi, że banki są zobowiązane do „prowadzenia działalności kredytowej zgodnie z zapotrzebowaniem krajowej gospodarki i rozwojem społecznym oraz zgodnie z wytycznymi polityki przemysłowej państwa”; (iii) zgromadzone dowody wskazują, że banki komercyjne będące własnością państwa nadal nie posiadają odpowiednich umiejętności w zakresie zarządzania ryzykiem i umiejętności analitycznych oraz (iv) fakt, że „podczas [tego] dochodzenia [Departament Handlu USA] nie otrzymał dowodów niezbędnych do udokumentowania w kompleksowy sposób procesu, w ramach którego wnioskowano o przyznanie pożyczek dla przemysłu papierniczego, udzielano ich i je oceniano” (111).

(417)

W celu ustalenia, czy banki będące własnością państwa posiadają, wykonują lub powierzono im uprawnienia rządowe, Komisja należycie uwzględniła podstawowe cechy i funkcje banków, ich związki z rządem oraz środowisko prawne i gospodarcze panujące w państwie, w którym funkcjonuje podmiot objęty dochodzeniem. W tym względzie Komisja dążyła do uzyskania informacji na temat struktury własności państwa, a także na temat formalnych znamion kontroli rządu w odniesieniu do banków będących własnością państwa. Komisja zbadała również, czy kontrolę sprawowano w znaczący sposób znaczący w świetle obowiązujących ram normatywnych. W tym celu Komisja była zmuszona oprzeć się częściowo na dostępnych faktach, między innymi ze względu na odmowę przekazania przez rząd ChRL i banki będące własnością państwa dowodów dotyczących procesu decyzyjnego, który doprowadził do udzielenia kredytów preferencyjnych, jak określono w motywach 255-265.

(418)

Aby przeprowadzić taką analizę, Komisja zbadała w pierwszej kolejności informacje otrzymane od banku będącego własnością państwa, który udzielił odpowiedzi na pytania w specjalnym kwestionariuszu.

(419)

Tylko jeden bank będący własnością państwa, a mianowicie bank EXIM, dostarczył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W poprzednich dochodzeniach antysubsydyjnych (112) Komisja stwierdziła już, że bank EXIM jest organem publicznym. Komisja doszła do wniosku, że taka charakterystyka wydaje się wciąż trafna, jak wynika z poniższej analizy.

(420)

Chiński sektor bankowy jest zdominowany przez banki będące własnością państwa, ze względu na ich szczególne podstawowe funkcje zazwyczaj określane jako banki komercyjne będące własnością państwa lub banki realizujące politykę państwa (zob. motyw 407).

(421)

Ponieważ państwo sprawuje kontrolę nad bankami będącymi własnością państwa za pośrednictwem różnych kanałów - obok udziałów (analizowanych w sekcji 3.5.1.4), zapewnia również obecność struktur partyjnych i ich wpływ w instytucjach finansowych oraz narzuca bankom określone rodzaje zachowań komercyjnych za pomocą środków regulacyjnych (zob. sekcja 3.5.1.5) - jest w stanie wykorzystać zasoby sektora finansowego do realizacji swoich celów politycznych (zob. również motywy 203-205), w tym nadrzędnego celu, jakim jest „promowanie rozwoju socjalistycznej gospodarki rynkowej”, jak określono w art. 1 ustawy bankowej (zob. sekcja 3.5.1.5, aby uzyskać bardziej szczegółową analizę ustawy bankowej).

(422)

W związku z tym podstawowe funkcje instytucji bankowych, w szczególności ich polityka kredytowa, są kształtowane tak, aby służyły celom politycznym, a wyniki gospodarcze banków są podporządkowane wymogom polityki przemysłowej rządu ChRL. Obowiązujące ramy prawne i struktura instytucjonalna gwarantują zatem, aby za każdym razem, gdy rząd ChRL określa priorytety gospodarcze, na przykład rozwój sektora BEV, wymagane fundusze były priorytetowo kierowane do odpowiednich projektów za pośrednictwem sektora finansowego. W związku z tym banki będące własnością państwa skutecznie pełnią funkcje rządowe ponieważ ich kluczowy personel zarządzający musi być powiązany z KPCh - a zatem lojalny przede wszystkim wobec partii - a ich podstawowa działalność musi być prowadzona z należytym uwzględnieniem celów politycznych określonych przez organy rządowe.

(423)

Jeżeli chodzi o banki realizujące politykę państwa, wobec braku odpowiedniej odpowiedzi dotyczącej głównego akcjonariusza banku EXIM (zob. motyw 261) Komisja była zmuszona oprzeć się na dostępnych faktach. Okazało się, że Wutongshu Investment Platform Co., Ltd. jest spółką zależną należącą w całości do chińskiej Państwowej Agencji Wymiany Walutowej, która z kolei jest w 100 % własnością państwa za pośrednictwem Ludowego Banku Chin. Na tej podstawie oraz na podstawie informacji otrzymanych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu Komisja stwierdziła, że rząd ChRL bezpośrednio albo pośrednio posiadał 100 % udziałów w tej instytucji finansowej.

(424)

Jeżeli chodzi o formalne znamiona kontroli rządu nad współpracującym bankiem będącym własnością państwa, Komisja uznała bank za „kluczową instytucję finansową będącą własnością państwa”. W szczególności zawiadomienie pt. „Interim Regulations on the Board of Supervisors in Key State-owned Financial Institutions” (113) (regulamin przejściowy rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa) stanowi, że: „kluczowe instytucje finansowe, o których mowa w niniejszym regulaminie, oznaczają będące własnością państwa banki realizujące politykę rządu, banki komercyjne, przedsiębiorstwa zarządzające aktywami finansowymi, przedsiębiorstwa zajmujące się papierami wartościowymi, zakłady ubezpieczeń itp. (zwane dalej instytucjami finansowymi będącymi własnością państwa), których rady nadzorcze powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej”.

(425)

Radę nadzorczą kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa”. Na podstawie art. 3 i 5 tego regulaminu przejściowego Komisja ustaliła, że członkowie rady nadzorczej są powoływani przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej, przed którą ponoszą odpowiedzialność, co potwierdza sprawowanie kontroli instytucjonalnej nad działalnością prowadzoną przez współpracujące banki będące własnością państwa.

(426)

Poza ustaleniem istnienia tych powszechnych znamion kontroli rządu Komisja poczyniła następujące ustalenia w odniesieniu do banku EXIM: Bank EXIM został utworzony i prowadzi działalność na podstawie dokumentu „Zawiadomienie o utworzeniu Export-Import Bank of China” wydanego przez Radę Państwa Chińskiej Republiki Ludowej oraz na podstawie statutu banku EXIM. Zgodnie ze statutem banku EXIM jego kadrę kierowniczą powołuje bezpośrednio państwo. Radę nadzorczą powołuje Rada Państwa Chińskiej Republiki Ludowej zgodnie z „Regulaminem przejściowym rad nadzorczych kluczowych instytucji finansowych będących własnością państwa” oraz innymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi; rada nadzorcza podlega Radzie Państwa Chińskiej Republiki Ludowej.

(427)

W statucie zaznaczono również, że komitet partii w ramach banku EXIM odgrywa przewodnią i kluczową rolę polityczną w dążeniu do tego, aby strategie polityczne i istotne działania partii i państwa były wdrażane przez bank EXIM. Kierownictwo partii jest zaangażowane we wszystkie aspekty ładu korporacyjnego.

(428)

W statucie stwierdzono również, że bank EXIM jest zaangażowany we wspieranie rozwoju handlu zagranicznego i współpracy gospodarczej, inwestycji transgranicznych, koncepcji „Jeden pas i jeden szlak” oraz międzynarodowej współpracy w zakresie mocy produkcyjnych i produkcji wyposażenia. Zakres jego działalności gospodarczej obejmuje udzielanie krótko-, średnio- i długoterminowych kredytów i pożyczek zatwierdzonych przez państwo i zgodnych ze strategiami politycznymi państwa w zakresie handlu zagranicznego i otwarcia na pozyskanie nowych rynków (ang. going out), takich jak kredyty eksportowe, kredyty importowe, kredyty na obsługę zagranicznych zleceń w zakresie inżynierii, kredyty na inwestycje zagraniczne, kredyty chińskiego rządu na pomoc zagraniczną oraz kredyty eksportowe dla nabywców.

(429)

Ponadto w swoim sprawozdaniu rocznym z 2022 r. bank EXIM stwierdził, że „poprawnie wdrożył pełen zakres polityk i środków następczych” oraz że jego obowiązki obejmują „świadome wdrażanie decyzji Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin i Rady Państwa”. W sprawozdaniu rocznym stwierdzono również, że „zastosowano wiele środków w celu zapewnienia średnio- i długoterminowych pożyczek dla przemysłu wytwórczego w celu wsparcia projektów krajowych”.

(430)

Jeżeli chodzi o banki komercyjne będące własnością państwa, Komisja zauważyła, że do końca 2022 r. sześć największych banków stanowiło ponad 40 % chińskiego sektora finansowego pod względem aktywów ogółem (114). Co najmniej dwa z tych sześciu banków komercyjnych będących własnością państwa, a mianowicie ICBC i ABC, należą do instytucji finansowych, które udzieliły pożyczek grupom producentów eksportujących objętych próbą w ramach niniejszego dochodzenia (zob. motyw 468). Państwo posiada większościowy udział zarówno w ICBC (115), jak i w ABC (116). Oprócz kontrolowania sześciu największych banków komercyjnych państwo utrzymuje znaczny udział w wielu innych bankach komercyjnych będących własnością państwa, w których jego zaangażowanie jest częściej pośrednie, np. za pośrednictwem przedsiębiorstw państwowych. Kilka z tych banków komercyjnych będących własnością państwa, jak na przykład Shanghai Pudong Development Bank, China Everbright Bank, Ping An Bank, China Minsheng Bank, stanowiących około 20 % łącznych aktywów chińskiego sektora bankowego w 2021 r., należy do instytucji finansowych, które udzieliły pożyczek grupom producentów eksportujących objętych próbą w ramach niniejszego dochodzenia (zob. pełny wykaz w motywie 468), przy czym udział państwa jest w nich różny, od około 3 % w przypadku China Minsheng Bank (117) do ponad 80 % w przypadku China Everbright Bank (118).

(431)

Komisja stwierdziła również, że instytucje finansowe będące własnością państwa zmieniły w 2017 r. swoje statuty, aby zwiększyć rolę KPCh na najwyższym szczeblu decyzyjnym tych banków (119).

(432)

Nowe statuty stanowią, że:

(433)

W motywie 204 powyżej przedstawiono konkretne przykłady tych zmian w statucie w odniesieniu do banków ICBC i ABC.

(434)

Komisja zwróciła się również o informacje w kwestii, czy rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem banku EXIM w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka, w przypadku gdy udzielał on kredytów przemysłowi BEV. W tym względzie wzięto pod uwagę następujące dokumenty regulacyjne:

(435)

Podczas przeglądu tych dokumentów regulacyjnych Komisja stwierdziła, z następujących powodów, że instytucje finansowe w ChRL funkcjonują w ogólnym otoczeniu prawnym, które wymaga od nich, by podczas podejmowania uchwał w kwestiach finansowych dostosowywały się one do celów polityki przemysłowej rządu ChRL, w szczególności do Planu rozwoju przemysłu pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii (2012-2020), który przewiduje „zachęty polityczne poprzez wsparcie w zakresie usług finansowych wraz z systemami zarządzania kredytami i oceny pożyczek w celu zachęcenia do rozwoju przemysłu pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii”, zgodnie z poniższym opisem.

(436)

Publiczny mandat polityczny banku EXIM ustanowiono w obwieszczeniu o utworzeniu EXIM, w którym stwierdzono, że „Głównym zadaniem Eksportowo-Importowego Banku Chińskiego jest wdrażanie krajowej polityki przemysłowej i polityki handlu zagranicznego oraz zapewnianie politycznego wsparcia finansowego na rzecz zwiększania eksportu dóbr kapitałowych, takich jak produkty mechaniczne i elektryczne oraz kompletne zestawy sprzętu” (124), a także w jego statucie, w którym stwierdzono, że „Eksportowo-Importowy Bank Chiński jest finansowanym przez państwo i będącym własnością państwa bankiem realizującym politykę rządu, działającym bezpośrednio pod kierownictwem Rady Państwa” (125).

(437)

Na poziomie ogólnym art. 34 ustawy bankowej, który ma zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych prowadzących działalność w Chinach, stanowi, że „banki komercyjne prowadzą swoją działalność kredytową stosownie do potrzeb krajowego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz zgodnie z polityką przemysłową państwa”. Chociaż art. 4 ustawy bankowej stanowi, że „zgodnie z prawem w działalność gospodarczą banków komercyjnych nie ingerują żadne jednostki ani osoby fizyczne. Banki komercyjne samodzielnie ponoszą odpowiedzialność cywilną całością majątku, jaki posiadają jako osoby prawne”, dochodzenie wykazało, że art. 4 ustawy bankowej jest stosowany z zastrzeżeniem art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa.

(438)

Dodatkowo art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów stanowi, że: „zgodnie z polityką państwa odpowiednie departamenty mogą subsydiować oprocentowanie pożyczek w celu promowania rozwoju określonych sektorów oraz promowania rozwoju gospodarczego pewnych obszarów”.

(439)

Podobnie w decyzji nr 40 poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego w szczególności na rzecz projektów „promowanych”. Jak już wyjaśniono w sekcji 3.1 i bardziej szczegółowo w motywach 210-211, projekty przemysłu BEV należą do kategorii projektów „promowanych”. Decyzja nr 40 potwierdza zatem wcześniejsze ustalenia w odniesieniu do ustawy bankowej, że banki sprawują władzę publiczną w postaci udzielania kredytów preferencyjnych. Komisja stwierdziła również, że NFRA ma daleko idące uprawnienia do zatwierdzania wszystkich aspektów dotyczących zarządzania wszystkimi instytucjami finansowymi mającymi siedzibę w ChRL (w tym instytucjami finansowymi będącymi własnością prywatną i własnością zagraniczną), takie jak (126):

(440)

Ustawa bankowa jest prawnie wiążąca. Obowiązkowy charakter planów pięcioletnich i decyzji nr 40 został określony powyżej w sekcji 3.5.1.5. Obowiązkowy charakter dokumentów regulacyjnych NFRA wynika z jej uprawnień jako bankowego organu regulacyjnego. O obowiązkowym charakterze pozostałych dokumentów świadczą zawarte w nich klauzule dotyczące nadzoru i oceny.

(441)

W decyzji nr 40 Rady Państwa poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów inwestycyjnych należących do kategorii promowanych i obiecuje wdrażanie „innych polityk preferencyjnych w stosunku do projektów należących do kategorii promowanych gałęzi przemysłu”. Na tej podstawie banki otrzymały instrukcje udzielania wsparcia kredytowego na rzecz przemysłu BEV jako przemysłu promowanego.

(442)

Ponadto także decyzje dotyczące prywatnej bankowości komercyjnej muszą być nadzorowane przez KPCh i pozostawać w zgodzie z polityką krajową. Faktycznie jednym z trzech nadrzędnych celów państwa w odniesieniu do zarządzania bankowością jest obecnie wzmocnienie przywództwa Partii w sektorze bankowym i sektorze ubezpieczeń, w tym w odniesieniu do kwestii operacyjnych i dotyczących zarządzania w przedsiębiorstwach. W tym względzie w trzyletnim planie działania CBIRC na lata 2020-2022 zaleca się, aby „dalej postępować zgodnie z przesłaniem ujętym w przemówieniu programowym Sekretarza Generalnego Xi Jinpinga na temat przyspieszenia reformy ładu korporacyjnego sektora finansowego”. Ponadto sekcja II planu jest ukierunkowana na promowanie organicznej integracji przywództwa Partii w ramach ładu korporacyjnego: „Sprawimy, że włączenie przywództwa Partii do ładu korporacyjnego stanie się bardziej systematyczne, znormalizowane i oparte na procedurach [...] Komitet Partii musi omówić główne kwestie operacyjne i kwestie dotyczące zarządzania zanim zarząd lub kadra kierownicza wyższego szczebla podejmie decyzję”.

(443)

Co więcej, rząd ChRL określił ostatnio, że również akcjonariusze instytucji finansowych muszą ułatwić rządowi ChRL sprawowanie kontroli poprzez ramy ładu korporacyjnego instytucji w następujący sposób: „wielcy akcjonariusze banków i instytucji ubezpieczeniowych wspierają banki oraz instytucje ubezpieczeniowe w ustanowieniu niezależnej i solidnej struktury ładu korporacyjnego ze skutecznymi mechanizmami kontroli i równowagi, a także zachęcają instytucje ubezpieczeniowe do zapewnienia organicznej integracji przywództwa Partii i ładu korporacyjnego i wspierają je w tym zakresie” (127).

(444)

Ponadto w kryteriach NFRA dotyczących oceny wyników banków komercyjnych obecnie w szczególności uwzględnia się to, w jaki sposób instytucje finansowe „służą krajowym celom rozwoju i gospodarki realnej”, a w szczególności, w jaki sposób „obsługują strategiczne i nowo powstające gałęzie przemysłu” (128).

(445)

Komisja stwierdziła zatem, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze współpracującego banku będącego własnością państwa, które to osoby zostały powołane przez rząd ChRL i które ponoszą przed nim odpowiedzialność. Rząd ChRL uciekał się zatem do tych ram normatywnych, aby sprawować znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w każdym przypadku, gdy udzielał kredytów na rzecz przemysłu BEV. Podstawowe funkcje banku będącego własnością państwa odnoszą się do konkretnych zadań wyznaczonych przez rząd ChRL za pośrednictwem tych ram normatywnych, co prowadzi do tego, że staje się on narzędziem rządu ChRL do wykonywania funkcji rządowych.

(446)

Komisja dążyła również do tego, by zdobyć konkretny dowód sprawowania znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych kredytów udzielanych objętym próbą producentom eksportującym. W odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu częściowo współpracujący bank będący własnością państwa wyjaśnił, że stosuje wewnętrzny model ratingu do oceny zdolności kredytowej kredytobiorców w oparciu o dane historyczne dotyczące niewykonania zobowiązań, w tym wskaźniki jakościowe i ilościowe, zgodnie z którymi kredytobiorcy są klasyfikowani według prawdopodobieństwa niewykonania zobowiązania. Bank EXIM wyjaśnił ponadto, że nie ma różnicy w polityce w odniesieniu do sektora, w którym działa kredytobiorca lub jego właściciel, oraz że jego model oceny ryzyka jest oparty na zasadach rynkowych.

(447)

Jak wskazano w motywie 261 częściowo współpracujący bank będący własnością państwa odmówił przedstawienia konkretnych przykładów swojej oceny ryzyka kredytowego dotyczących przedsiębiorstw objętych próbą, podając jako uzasadnienie fakt, że wymagane informacje są informacjami wewnętrznymi banku i zawierają poufne informacje handlowe, mimo że Komisja otrzymała od niektórych przedsiębiorstw objętych próbą pisemne zgody, w których zrzekły się one swoich praw w zakresie poufności. Bank EXIM nie udzielił również odpowiedzi na pytania dotyczące wskaźników jakościowych i ilościowych wykorzystywanych do klasyfikowania kredytobiorców według prawdopodobieństwa niewykonania zobowiązania.

(448)

W trakcie dochodzenia rząd ChRL odniósł się do dokonanej przez Ogólnochińskie Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych interpretacji ustawy bankowej oraz art. 4, 5 i 41 ustawy bankowej, twierdząc, że banki komercyjne w Chinach działają jako niezależne podmioty prawne, które „podejmują własne decyzje”, „bez ingerencji ze strony żadnej jednostki lub osoby fizycznej” oraz że „żaden podmiot ani osoba fizyczna nie może wywierać nacisku na bank komercyjny, aby ten udzielił pożyczki lub gwarancji”. Ponadto rząd ChRL stwierdził, że zapisy art. 15 zasad ogólnych dotyczących pożyczek nie są obowiązkowe, lecz mają jedynie charakter wytycznych.

(449)

Jak wyjaśniono w motywie 440, Komisja uznała, iż chińska ustawa bankowa i decyzja nr 40 są obowiązkowe. Ponadto ustalenia przedmiotowego dochodzenia (oraz ustalenia poczynione przez Komisję w poprzednich dochodzeniach dotyczących tego samego programu subsydiowania (129)) nie potwierdzają twierdzenia, że banki nie uwzględniają polityki i planów rządu przy podejmowaniu decyzji kredytowych. Na przykład Komisja stwierdziła, że trzy grupy objętych próbą producentów eksportujących korzystały z kredytów preferencyjnych o stopach procentowych niższych od rynkowych.

(450)

W toku dochodzenia wykazano, że art. 15 zasad ogólnych dotyczących kredytów był faktycznie stosowany w praktyce oraz że art. 4, 5 i 41 ustawy bankowej miały zastosowanie z zastrzeżeniem art. 34 ustawy bankowej, tj. gdy państwo ustanawia politykę publiczną, którą banki realizują i przestrzegają poleceń państwa. W rzeczywistości, podczas gdy art. 4 i 5 ustawy bankowej są częścią rozdziału I, który zawiera przepisy ogólne, art. 34 jest częścią rozdziału IV, który ustanawia podstawowe przepisy dotyczące kredytów. Brzmienie art. 34 - „banki komercyjne prowadzą działalność kredytową, kierując się potrzebami gospodarki krajowej i rozwoju społecznego oraz zgodnie z kierunkiem polityki przemysłowej państwa” - świadczy o tym, że przepis ten nie ma charakteru wytycznych, lecz ma raczej charakter obligatoryjny i stanowi wyraźną instrukcję dla banków, aby przy prowadzeniu działalności kredytowej uwzględniały politykę przemysłową państwa. W tym konkretnym przypadku, jak wspomniano w motywie 221, w planie rozwoju przemysłu pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii (2012-2020) wyraźnie wskazano „systemy zarządzania kredytami i oceny kredytów w celu wspierania rozwoju przemysłu pojazdów energooszczędnych i napędzanych nowymi źródłami energii”. Komisja zauważyła również, że w decyzji nr 40 Rady Państwa poinstruowano wszystkie instytucje finansowe, aby udzielały wsparcia kredytowego jedynie na rzecz projektów promowanych, oraz obiecuje się wdrożenie „innych preferencyjnych strategii w odniesieniu do projektów należących do kategorii promowanych gałęzi przemysłu”. Chociaż art. 17 tej samej decyzji wymaga również od banków przestrzegania zasad kredytowania, Komisja nie mogła ustalić podczas dochodzenia, czy zasady tej przestrzegano w praktyce. Wręcz przeciwnie - kredytów udzielano producentom eksportującym niezależnie od ich sytuacji finansowej i zdolności kredytowej. Ustalenie to nie jest nowe i zostało już dokonane w poprzednich dochodzeniach (130).

(451)

Ponadto, jak zauważono w motywach 442-444, fakt, że wszystkie główne kwestie operacyjne i dotyczące zarządzania banku są poddawane przeglądowi przez partię, która jest głęboko zakorzeniona w strukturze ładu korporacyjnego banków, oraz fakt, że wyniki banków są oceniane zgodnie z ich działaniami na rzecz wspierania strategicznych i wschodzących przedsiębiorstw, takich jak przemysł BEV, również wskazuje na ścisły i wiążący charakter ram regulacyjnych w odniesieniu do działalności instytucji finansowych.

(452)

Wobec braku konkretnych dowodów na przeprowadzenie ocen zdolności kredytowej Komisja przeanalizowała zatem ogólne środowisko prawne określone powyżej w motywach 434-444 w połączeniu z zachowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do kredytów udzielonych przedsiębiorstwom objętym próbą. Zachowanie to było sprzeczne z oficjalnym stanowiskiem banku EXIM, ponieważ w praktyce nie zachowywał się on w sposób uwzględniający dokładną ocenę ryzyka opartą na zasadach rynkowych.

(453)

W trakcie dochodzenia Komisja ustaliła, że trzem grupom producentów eksportujących objętych próbą udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez National Interbank Funding Center (krajowe centrum finansowania międzybankowego) („NIFC”) lub do niej zbliżonym. Podstawowa stopa procentowa została wprowadzona w dniu 20 sierpnia 2019 r. i zastępuje poprzednią stopę referencyjną LBCh (131). Zapewnienie finansowania o oprocentowaniu niższym lub zbliżonym do krajowej stopy procentowej wolnej od ryzyka na rynku międzybankowym wyraźnie pokazuje, że ryzyko nie zostało odpowiednio uwzględnione. Wobec braku współpracy ze strony instytucji finansowych lub odmowy udzielenia informacji dotyczących grup objętych próbą przez bank EXIM pomimo posiadania upoważnienia bankowego Komisja musiała wykorzystać dostępne fakty i w związku z tym stwierdziła, że pożyczki zostały udzielone niezależnie od rzeczywistej sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych przedsiębiorstw, jak ustalono w sekcji 3.5.2.3 poniżej. Kredytów udzielono zatem poniżej rynkowych stóp procentowych w porównaniu ze stopami odpowiadającymi profilowi ryzyka producentów eksportujących objętych próbą.

(454)

Ponadto, jeśli chodzi w szczególności o bank EXIM, kwestią bezsporną jest, że jest to bank, który - jak sam przyznaje - bezpośrednio realizuje politykę rządu. Jak wyjaśniono na stronie internetowej banku (132), bank EXIM jest finansowanym przez państwo i będącym własnością państwa bankiem realizującym politykę rządu, działającym bezpośrednio pod kierownictwem Rady Państwa, którego celem jest wspieranie m.in. chińskiego handlu zagranicznego oraz wdrażanie strategii polegającej na dążeniu do globalnego rozwoju.

(455)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że rząd ChRL utworzył ramy normatywne w odniesieniu do kredytowania promowanych sektorów, do jakich muszą stosować się osoby sprawujące funkcje kierownicze i nadzorcze w banku, które zostały powołane przez rząd ChRL i które są przed nim odpowiedzialne. Te ramy normatywne nie pozostawiały kierownictwu i organom nadzorczym banku żadnego marginesu swobody co do tego, czy stosować te ramy w odniesieniu do producentów eksportujących objętych próbą, czy też nie, stawiając tym samym kierownictwo banku w sytuacji zależności.

(456)

W związku z tym rząd ChRL uciekał się do ram normatywnych, aby sprawować znaczącą kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w każdym przypadku, gdy udzielał kredytów na rzecz przemysłu BEV.

(457)

Jak wyjaśniono w motywie 434 Komisja poszukiwała dowodu na sprawowanie znacznej kontroli w odniesieniu do konkretnych kredytów. Współpracujący bank będący własnością państwa nie dostarczył jednak pewnych niezbędnych informacji, w tym swojej szczegółowej oceny ryzyka kredytowego dotyczącej przedsiębiorstw objętych próbą. Wobec braku konkretnych dowodów na przeprowadzenie takich ocen ryzyka kredytowego Komisja przeanalizowała ogólne środowisko prawne mające zastosowanie do udzielania kredytów promowanym sektorom, takim jak sektor BEV, w połączeniu z zachowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa i ustaliła, że bank nie działał w oparciu o dokładną rynkową ocenę ryzyka kredytowego.

(458)

Ponadto, jak wyjaśniono w motywie 453, trzem grupom producentów eksportujących objętych próbą udzielono kredytów o oprocentowaniu niższym od podstawowych stóp procentowych lub do nich zbliżonym, niezależnie od sytuacji finansowej i ryzyka kredytowego tych producentów. Dlatego też, biorąc pod uwagę profil ryzyka producentów eksportujących objętych próbą opisany w sekcji 3.5.1.10 poniżej oraz fakt, że zgodnie z analizą ryzyka przeprowadzoną przez Komisję producenci eksportujący powinni byli otrzymać rating kredytowy B i w związku z tym powinni byli płacić stopy procentowe znacznie wyższe od stopy wolnej od ryzyka, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe pożyczki zostały udzielone poniżej stóp rynkowych.

(459)

Na podstawie powyższego Komisja stwierdziła, że rząd ChRL sprawował znaczną kontrolę nad funkcjonowaniem współpracującego banku będącego własnością państwa w odniesieniu do jego polityki w zakresie udzielania kredytów oraz oceny ryzyka dotyczących przemysłu BEV.

(460)

Komisja ustaliła, że częściowo współpracujący bank będący własnością państwa wdrożył określone powyżej ramy prawne w ramach wykonywania funkcji rządowych w odniesieniu do sektora BEV. Instytucja ta działała zatem w charakterze organu publicznego w rozumieniu art. 2 lit. b) rozporządzenia podstawowego w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego oraz zgodnie z odpowiednim orzecznictwem WTO.

(461)

Zasady ogólne dotyczące pożyczek (133) opublikowane w 1996 r. miały na celu uregulowanie działalności związanej z pożyczkami, w szczególności z wspieraniem określonego rozwoju społeczno-gospodarczego (134). Zgodnie z decyzją nr 40 (135) rząd ChRL interweniuje również w operacje pożyczkowe podmiotów finansowe, wyznaczając sektory przemysłowe, które powinny korzystać z uprzywilejowanego dostępu do kredytów i nakazując instytucjom finansowym uwzględnianie polityki przemysłowej państwa przy udzielaniu pożyczek.

(462)

Istotna rola względów polityki państwa (zamiast czynników czysto komercyjnych) narzucanych przez państwo bankom komercyjnym, w szczególności instytucjom finansowym będącym własnością państwa, w kształtowaniu ich strategii kredytowych jest również wyraźnie widoczna w zawiadomieniu Ministerstwa Finansów w sprawie metody oceny efektywności działania banków komercyjnych, wydanym 15 grudnia 2020 r. Zgodnie z postanowieniami zawiadomienia w kryteriach oceny wyników banków komercyjnych należy uwzględnić, w jaki sposób podmioty „służą krajowym celom rozwoju i gospodarki realnej”, a w szczególności, w jaki sposób „obsługują strategiczne i nowo powstające gałęzie przemysłu”. Art. 4 zawiadomienia stanowi, że „ocena efektywności banków komercyjnych powinna stanowić solidną i skuteczną gwarancję realizacji makropolityki krajowej” (136).

(463)

Jak określono w sekcji 3.3.1.1 powyżej, żadna z instytucji finansowych będących własnością państwa, które udzieliły kredytów na rzecz przedsiębiorstw objętych próbą, z wyjątkiem banku EXIM, nie udzieliła odpowiedzi na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu. Wykaz banków obejmuje: Agricultural Bank of China, Bank of Beijing (137), Bank of China, Bank of Communications Co. Ltd, Bank of Kunlun (138), Bank of Nanjing (139), Bank of Ningbo (140), Bank of Shanghai (141), Bank of Tianjin (142), China CITIC Bank (143), China Construction Bank Corporation, China Everbright Bank (144), China Industrial Bank Co. Ltd (145), China Merchants Bank (146), China Minsheng Bank (147), Export-Import Bank of China - EXIM bank, ICBC, Ping An Bank (148), Shanghai Automotive Group Finance Co., Ltd (149), Shanghai Pudong Development Bank Co. Ltd (150)., Chong Hing Bank Limited (151)Huishang Bank Co., Ltd (152).,Sun Life Everbright Asset Management Co. Ltd. (153) oraz Zhongyuan Bank Co., Ltd (154). Rząd ChRL nie przedstawił informacji ani na temat własności banków, ani na temat ich struktury zarządzania, oceny ryzyka ani przykładów dotyczących konkretnych kredytów udzielonych sektorowi BEV.

(464)

W związku z tym, zgodnie z wnioskami przedstawionymi w sekcji 3.3.1.1, Komisja zdecydowała się wykorzystać dostępne fakty w celu określenia, czy wspomniane instytucje finansowe będące własnością państwa można zaliczyć do organów publicznych.

(465)

We wcześniejszym dochodzeniu antysubsydyjnym (155) Komisja ustaliła, że następujące banki, które udzieliły kredytów grupom producentów eksportujących objętych próbą w dochodzeniu, były w części lub całości własnością samego państwa lub osób prawnych będących w posiadaniu państwa: Ponieważ banki nie udzieliły odpowiedzi na pytania zawarte w specjalnym kwestionariuszu, Komisja wykorzystała publicznie dostępne informacje, takie jak strona internetowa banku, sprawozdania roczne, informacje dostępne w katalogach banków lub w internecie. Zgodnie z ustaleniami z poprzednich dochodzeń w dokumencie roboczym służb Komisji (156) potwierdzono, że państwo dominuje w sektorze bankowym (157), posiadając pakiety kontrolne we wszystkich bankach komercyjnych będących własnością państwa, także będąc większościowym udziałowcem w szeregu banków komercyjnych akcyjnych, albo poprzez bezpośrednie inwestycje ze strony Central Huijin, albo pośrednio poprzez inne państwowe podmioty prawne. W motywie 468 poniżej wymieniono te podmioty bankowe zgłoszone przez producentów eksportujących, w których państwo posiada większościowy udział, a wobec braku zmian od czasu ostatnich podobnych dochodzeń (158) uznano, że wszystkie instytucje finansowe będące własnością państwa, które zapewniały finansowanie objętym próbą producentom eksportującym, są częściowo lub w pełni własnością samego państwa lub osób prawnych będących własnością państwa.

(466)

W związku z powyższymi ustaleniami Komisja ustaliła, że wszystkie chińskie instytucje finansowe będące własnością państwa, które udzieliły finansowania trzem grupom współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, były organami publicznymi w rozumieniu art. 2 lit. b) w związku z art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(467)

Co więcej, Komisja ustaliła na podstawie tych samych informacji, że nawet gdyby instytucje finansowe będące własnością państwa nie zostały uznane za organy publiczne, uznano by - z tych samych powodów, co te określone w sekcji 3.5.1.9 poniżej - że rząd ChRL powierzył lub wyznaczył tym instytucjom wykonywanie funkcji, które zazwyczaj należą do zadań rządu, w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego. W każdym przypadku zachowanie tych instytucji zostanie zatem przypisane rządowi ChRL.

(468)

Podobnie jak w poprzednich dochodzeniach (159) Komisja ustaliła w przedmiotowej sprawie, że następujące banki i prywatne instytucje finansowe działające w Chinach udzieliły pożyczek grupom producentów eksportujących objętych próbą w przedmiotowym dochodzeniu: China Postal Savings Bank Co. Ltd., Citibank (China) Co., Ltd., DBS Bank (China) Limited, East West Bank (China) Co., Ltd., Hana Bank (China) Co., Ltd., HSBC Bank (China) Limited, Mitsubishi UFJ Bank (China) Co., Ltd., Mizuho Bank (China) Co., Ltd., OCBC Wing Hang Bank (China) Limited, Standard Chartered Bank (China) Limited, Sumitomo Mitsui Banking Corporation (China) Co., Ltd., United Overseas Bank (China) Limited oraz Yushan Bank (China) Co. Zgodnie z odpowiednią analizą przedstawioną w sekcji 3.5.1.8 uznano, że te banki i prywatne instytucje finansowe działały pod nadzorem CBRC w oparciu o instrukcje powierzone lub wyznaczone przez rząd ChRL. Ponieważ nie przedstawiono żadnych informacji wskazujących inaczej Komisja podtrzymała ten sam wniosek w obecnym dochodzeniu.

(469)

Komisja sprawdziła, czy rząd Chin powierzył lub wyznaczył tym wszystkim instytucjom finansowym zadanie polegające na udzieleniu subsydiów na rzecz sektora BEV w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) rozporządzenia podstawowego.

(470)

Zdaniem Organu Apelacyjnego „powierzenie” ma miejsce, gdy rząd nakłada odpowiedzialność na organ prywatny, a „wyznaczenie” odnosi się do sytuacji, w których rząd sprawuje władzę nad organem prywatnym (160). W obu przypadkach rząd wykorzystuje podmiot prywatny jako pełnomocnika przekazującego wkład finansowy i „w większości przypadków można spodziewać się, że powierzenie lub wyznaczenie odnoszące się do podmiotu prywatnego wiąże się z pewną formą groźby lub nakłaniania” (161). Jednocześnie postanowienia art. 3 ust. 1 lit. a) pkt (iv) nie zezwalają członkom na wprowadzanie środków wyrównawczych względem produktów, „w przypadku gdy rząd wykonuje jedynie swoje funkcje regulacyjne” (162) lub gdy interwencje rządowe „niekoniecznie mogą przynieść konkretny wynik z prostego powodu związanego z okolicznościami faktycznymi i dokonywaniem wolnego wyboru przez podmioty na danym rynku” (163). Powierzenie lub wyznaczenie wiąże się raczej z „bardziej aktywną rolą rządu niż tylko samo zachęcanie” (164).

(471)

Komisja zauważyła, że ramy normatywne dotyczące przemysłu stalowego, o których mowa w motywach 434-442 powyżej, mają zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych w ChRL, w tym do instytucji finansowych będących własnością prywatną. Na przykład ustawa bankowa i poszczególne zarządzenia CBIRC odnoszą się do wszystkich banków finansowanych ze środków chińskich i z kapitałem zagranicznym zarządzanych przez CBIRC.

(472)

Ponadto większość umów kredytowych z prywatnymi instytucjami finansowymi sporządzono na podobnych warunkach jak umowy z bankami będącymi własnością państwa, a oprocentowanie kredytów udzielanych przez prywatne instytucje finansowe było podobne do oprocentowania kredytów udzielanych przez instytucje finansowe będące własnością państwa. Świadczy to o tym, że banki te przyznają de facto preferencyjne warunki udzielania kredytów w sposób narzucony przez rząd ChRL w ramach jego kontroli nad sektorem bankowym.

(473)

Wobec braku rozbieżności między informacjami otrzymanymi od prywatnych instytucji finansowych Komisja stwierdziła, że - w odniesieniu do przemysłu BEV - państwo powierzyło lub wyznaczyło w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. a) ppkt (iv) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego wszystkim instytucjom finansowym prowadzącym działalność w Chinach pod nadzorem NFRA (w tym prywatnym instytucjom finansowym) zadanie polegające na realizowaniu polityki rządu i udzielaniu kredytów i pożyczek podmiotom z przemysłu BEV po stawkach preferencyjnych (165).

(474)

Już w trakcie wcześniejszych dochodzeń antysubsydyjnych Komisja ustaliła na podstawie badania opublikowanego przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (166), wskazującego na rozbieżności pomiędzy międzynarodowymi a chińskimi ratingami kredytowymi, że krajowe ratingi kredytowe przyznane chińskim przedsiębiorstwom są niewiarygodne. Jak podaje MFW, ponad 90 % chińskich obligacji lokalne agencje ratingowe przyznały rating od AA do AAA. Nie jest to porównywalne z innymi rynkami, takimi jak rynek UE lub USA. Na rynku amerykańskim na przykład takimi doskonałymi ratingami może się pochwalić mniej niż 2 % przedsiębiorstw. Oceny chińskich agencji ratingowych są zatem mocno przesunięte w kierunku najwyższych wyników na skali ratingowej. Agencje te stosują skale ratingowe o bardzo dużej rozpiętości i zazwyczaj uwzględniają obligacje o znacznie zróżnicowanych poziomach ryzyka kredytowego w jednej szerokiej kategorii ratingowej (167). Według danych za 2021 r. podanych przez Bloomberg (168) dotyczących chińskiego rynku obligacji rynek obligacji zdominowało pięć chińskich lokalnych agencji ratingowych: China Chengxin, Dagong, Lianhe, Shanghai Brilliance oraz Golden credit rating, a około 90 % obligacji lokalne agencje ratingowe przyznały rating kredytowy AAA. Wielu emitentów otrzymało jednak niższy rating globalnego emitenta według „S&P” na poziomie A i BBB (169).

(475)

Co więcej, gdy zagraniczne agencje ratingowe, takie jak Standard & Poor's i Moody's, dokonują oceny chińskich obligacji emitowanych za granicą, stosują zazwyczaj podwyższenie ratingu w stosunku do bazowego ratingu kredytowego emitenta w oparciu o szacunkowe strategiczne znaczenie przedsiębiorstwa dla chińskiego rządu oraz istotność wszelkich dorozumianych gwarancji (170).

(476)

Aby uzupełnić tę analizę, w poprzednich sprawach wykazano, że rząd ChRL może również wywierać wpływ na rynek ratingów kredytowych.

(477)

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez rząd ChRL w poprzednich sprawach na chińskim rynku obligacji działało 14 agencji ratingowych, z których 12 to krajowe agencje ratingowe. Po drugie, dostęp do chińskiego rynku ratingów kredytowych jest ograniczony. Jest to zasadniczo rynek zamknięty, ponieważ rozpoczęcie działalności przez agencje ratingowe wymaga wcześniejszego zatwierdzenia przez Chińską Komisję Papierów Wartościowych („CSRC”) lub LBCh (171). W połowie 2017 r. LBCh ogłosił, że zagraniczne agencje ratingowe będą mogły pod pewnymi warunkami wystawiać ratingi kredytów na części krajowego rynku obligacji. Niemniej te agencje ratingowe opierają się na chińskich skalach ratingowych i tym samym nie są dokładnie porównywalne z ratingami międzynarodowymi, jak wyjaśniono w motywie 475.

(478)

Ponadto w badaniu przeprowadzonym w 2021 r. przez Allianz Global Investors potwierdzono ustalenia Komisji, poprzez stwierdzenie, że „chiński system ratingów kredytowych onshore różni się od międzynarodowych konwencji ratingowych. Na przykład obligacje onshore o ratingu AA+ byłyby zazwyczaj oceniane jako »obligacje o wysokiej rentowności« w skali międzynarodowej” (172).

(479)

Ponadto w 2022 r. OECD wskazała, że „niedociągnięcia na rynku ratingów kredytowych, w tym zawyżone ratingi i słabe systemy ostrzegania utrudniają prawidłowy rozwój rynku obligacji” (173).

(480)

Ponadto Komisja ustaliła również (174), że chiński system ratingów kredytowych nie może być uważany za napędzany wyłącznie przez siły rynkowe i działający na zniekształconych zasadach.

(481)

Z uwagi na sytuację opisaną w motywach 474-478 Komisja stwierdziła, że chińskie ratingi kredytowe nie umożliwiają wiarygodnego oszacowania ryzyka kredytowego aktywów bazowych. Ratingi te zostały również zniekształcone przez cele polityki promujące kluczowe gałęzie przemysłu o znaczeniu strategicznym takie jak przemysł BEV.

(482)

Komisja ustaliła, że przedsiębiorstwa we wszystkich trzech grupach objętych próbą korzystały z różnych kredytów i pożyczek krótkoterminowych i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności. Te kredyty i pożyczki były głównie wykorzystywane na bieżącą działalność, potrzeby kapitału obrotowego, na specjalne projekty, inwestycje lub w celu zastąpienia innych kredytów i pożyczek. Objęte próbą grupy producentów eksportujących korzystały również z krótko- i długoterminowych kredytów eksportowych.

(483)

W toku dochodzenia Komisja ustaliła, że jedna z grup objętych próbą zaciągnęła kredyty i pożyczki w szczególnym celu zastąpienia kapitału spłaconego z tytułu kredytów i pożyczek w terminie zapadalności nowym kapitałem z nowych kredytów. Takie kredyty odnawialne są zazwyczaj oznaką problemów kredytobiorcy z płynnością i dla udzielających je banków oznaczają większą ekspozycję na ryzyko. Zgodnie z wynikami poprzednich dochodzeń (175) Komisja ustaliła, że dzięki tej praktyce niektóre przedsiębiorstwa mogły przeprowadzić reorganizację swoich zobowiązań i uzyskać środki, bez których nie byłyby w stanie wywiązać się ze swoich zobowiązań w zakresie spłaty, wykazując tym samym problemy ze spłatą zadłużenia.

(484)

W toku dochodzenia Komisja stwierdziła, że niektóre przedsiębiorstwa objęte próbą wyemitowały obligacje konkretnie w celu spłaty zadłużenia, a mianowicie kredytów i pożyczek. Komisja ustaliła, że poprzez restrukturyzację swojego zadłużenia za pomocą tego instrumentu niektóre przedsiębiorstwa mogły przeprowadzić reorganizację swoich zobowiązań i je odroczyć, a także uzyskać środki, bez których nie byłyby w stanie wypełnić swoich obowiązków w zakresie spłaty, potwierdzając zatem problemy ze zgromadzeniem środków.

(485)

Wykorzystanie w tym celu obligacji budzi obawy co do zdolności danego przedsiębiorstwa do spłaty długów, a zatem podaje w wątpliwość nie tylko jego krótkoterminową płynność, ale także wypłacalność w perspektywie długoterminowej. Istnienie obligacji wyemitowanych w celu spłaty kredytów i pożyczek w przypadku danego przedsiębiorstwa zostaje zatem uznane za wskazówkę, że przedsiębiorstwo to znajduje się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z jego finansowaniem krótko- i długoterminowym.

(486)

Jak wykazano w sekcji 3.5.1.5, w kilku dokumentach prawnych, które dotyczą w szczególności przedsiębiorstw w sektorze BEV, wyznaczono instytucje finansowe do udzielania kredytów preferencyjnych dla przemysłu BEV. Z dokumentów tych wynika, że instytucje finansowe zapewniają preferencyjne finansowanie jedynie ograniczonej liczbie przedsiębiorstw lub gałęzi przemysłu, które realizują odpowiednie strategie rządu ChRL. Komisja uznała, że odniesienie do przemysłu przewodów BEV jest wystarczająco jasne, ponieważ sektor ten jest identyfikowany na podstawie nazwy lub odniesienia do produktu, który wytwarza, lub grupy przemysłu, do której należy.

(487)

Komisja obliczyła kwotę subsydium stanowiącego podstawę środków wyrównawczych w oparciu o korzyść przyznaną odbiorcom w okresie objętym dochodzeniem. Zgodnie z art. 6 lit. b) rozporządzenia podstawowego korzyść przyznana odbiorcom stanowi różnicę między kwotą odsetek, które przedsiębiorstwo zapłaciło od pożyczki preferencyjnej, a kwotą, którą zapłaciłoby za porównywalną pożyczkę komercyjną, jaką mogłoby uzyskać na rynku.

(488)

Jak wyjaśniono w sekcjach 3.5.1 i 3.5.2 powyżej, kredyty i pożyczki udzielane przez chińskie instytucje finansowe odzwierciedlają istotną interwencję rządową i nie odzwierciedlają oprocentowania, jakie można zwykle uzyskać na funkcjonującym rynku.

(489)

Grupy przedsiębiorstw objęte próbą różniły się pod względem ogólnej sytuacji finansowej. Każda z nich korzystała w okresie objętym dochodzeniem z różnych rodzajów kredytów i pożyczek różniących się pod względem terminu zapadalności, zabezpieczenia, gwarancji i innych warunków. Z tych dwóch powodów każdemu przedsiębiorstwu przysługiwało średnie oprocentowanie ustalane w oparciu o zbiór otrzymanych kredytów i pożyczek.

(490)

Komisja oceniła indywidualnie sytuację finansową każdej objętej próbą grupy producentów eksportujących w celu odzwierciedlenia tej specyfiki. W tej kwestii Komisja przyjęła metodykę obliczeń stosowaną w odniesieniu do finansowania preferencyjnego poprzez kredyty, wypracowaną w trakcie dochodzenia antysubsydyjnego dotyczącego folii aluminiowej do dalszego przetwarzania pochodzącej z ChRL, jak również wyrobów płaskich ze stali walcowanych na gorąco pochodzących z ChRL oraz dochodzenia antysubsydyjnego w sprawie opon pochodzących z ChRL i niektórych tkanin z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z ChRL (176), jak wyjaśniono w motywach poniżej. W rezultacie Komisja obliczyła, indywidualnie dla każdego przypadku, korzyść wynikającą z praktyk preferencyjnego finansowania poprzez kredyty i pożyczki dla objętej próbą grupy producentów eksportujących i przyporządkowała taką korzyść produktowi objętemu dochodzeniem.

(491)

Komisja odnotowała, że w 2020 r. chińska agencja ratingowa przyznała grupie BYD rating AAA. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, o których mowa w sekcji 3.5.1.10, Komisja stwierdziła, że rating ten jest niewiarygodny.

(492)

Jak wspomniano w motywach 452-459, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty i pożyczki przyznane grupie BYD miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(493)

Według własnego sprawozdania finansowego grupy BYD ogólna sytuacja finansowa tego przedsiębiorstwa przedstawiała się korzystnie z marżą zysku w wysokości około 6 %. Grupa korzystała ze zobowiązań krótko- i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności operacyjnej. Komisja dokonała oceny płynności krótkoterminowej oraz wypłacalności długoterminowej przedsiębiorstwa.

(494)

Jeśli chodzi o płynność krótkoterminową, Komisja wykorzystała wskaźnik kapitału obrotowego. Wskaźnik ten te mierzy zdolność przedsiębiorstwa do spłaty zobowiązań krótkoterminowych, w tym zadłużenia krótkoterminowego.

(495)

W 2021 r. wskaźnik kapitału obrotowego przedsiębiorstwa wynosił 0,89, w 2022 r. spadł do 0,75, a następnie spadł do 0,68 w OD. Pomimo ratingu AAA przypisanego przedsiębiorstwu w 2020 r. aktywa obrotowe przedsiębiorstwa nie wystarczały zatem na spłatę zobowiązań krótkoterminowych. Nie uzasadnia to wysokiego ratingu kredytowego - aby go uzyskać, przedsiębiorstwo powinno przedstawić wskaźnik na poziomie co najmniej 2.

(496)

Biorąc pod uwagę wskaźnik płynności krótkoterminowej, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe przedsiębiorstwo ma problemy z płynnością krótkoterminową, co powoduje, że jego profil dłużnika jest obarczony wysokim ryzykiem.

(497)

Komisja oparła długoterminową ocenę ryzyka wypłacalności na wskaźniku zadłużenia. Wskaźnik ten mierzy zdolność przedsiębiorstwa do wywiązywania się z długoterminowych zobowiązań dłużnych. Jest on wykorzystywany przez kredytodawców i inwestorów nabywających obligacje przy ocenie wiarygodności kredytowej przedsiębiorstwa.

(498)

Wskaźnik zadłużenia jest miarą wysokości zobowiązań, w szczególności zobowiązania długoterminowego. Przedsiębiorstwo posiadało wysoki stosunek kapitału obcego do kapitału własnego wynoszący 0,78, co wskazuje na fakt, że przedsiębiorstwo finansuje swoją działalność poprzez zadłużenie. Stosunek kapitału obcego do kapitału własnego również stale wzrastał z 0,67 w 2021 r. do 0,78 w OD, co wskazuje na fakt, że przedsiębiorstwo w coraz większym stopniu finansowało swoją działalność głównie długiem. Im wyższy stosunek kapitału obcego do kapitału własnego, tym wyższe jest ryzyko finansowe przedsiębiorstwa, co oznacza, że przedsiębiorstwo to może mieć większe trudności z obsługą swojego istniejącego zadłużenia.

(499)

Dlatego też, biorąc pod uwagę problemy z płynnością i wypłacalnością opisane w motywach 495-498, Komisja uznała, że sytuacja finansowa przedsiębiorstwa była niestabilna, a z punktu widzenia potencjalnych kredytodawców i inwestorów posiadało profil wysokiego ryzyka.

(500)

Ponadto Komisja przeanalizowała stosunek kapitału obcego do kapitału własnego poszczególnych przedsiębiorstw o najwyższej stopie korzyści finansowych i stwierdziła, że ich stosunek kapitału obcego do kapitału własnego w 2022 r. wahał się od 0,71 do 0,97.

(501)

W związku z powyższym oraz w świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, o których mowa w sekcji 3.5.1.10, Komisja stwierdziła, że rating kredytowy AAA przyznany grupie BYD nie jest wiarygodny.

(502)

Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy odpowiada ratingowi B, który nie kwalifikuje się już jako „rating na poziomie inwestycyjnym”.

(503)

W oparciu o publicznie dostępne dane w serwisie Bloomberga Komisja wykorzystała jako poziom referencyjny premię oczekiwaną w przypadku obligacji emitowanych przez firmy o ratingu B, którą zastosowano do stopy referencyjnej LBCh, a po dniu 20 sierpnia 2019 r. do podstawowej stopy procentowej ogłaszanej przez NIFC (177) w celu określenia stawki rynkowej.

(504)

Wysokość tej marży ustalono poprzez obliczenie względnego spreadu między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na B, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do podstawowej stopy procentowej publikowanej przez LBCh lub, po 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej publikowanej przez NIFC, w dniu udzielenia kredytu (178) i na ten sam okres co przedmiotowy kredyt. Działania te przeprowadzono indywidualnie w odniesieniu do każdego kredytu i pożyczki udzielonych grupie przedsiębiorstw.

(505)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w obcej walucie ma zastosowanie taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na B i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(506)

Jak wspomniano w motywach 452-459, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty i pożyczki przyznane grupie Geely miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(507)

Według sprawozdania finansowego grupy Geely sytuacja finansowa grupy charakteryzowała się ogólną rentownością z marżą zysku wynoszącą 3 %. Rentowność spadła jednak w porównaniu z 2021 r. Stopa zwrotu z kapitału własnego, która jest wskaźnikiem zdolności grupy do przekształcenia kapitału własnego w zysk netto, zmniejszyła się z 8 % w 2021 r. do 5 % na koniec OD.

(508)

Grupa Geely korzystała z zobowiązań krótko- i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności operacyjnej. Komisja dokonała oceny płynności krótkoterminowej oraz wypłacalności długoterminowej grupy.

(509)

Jeżeli chodzi o płynność krótkoterminową, grupa przedstawiła średni wskaźnik kapitału obrotowego na poziomie 1,03 w OD. Mimo że wskaźnik kapitału obrotowego jest nieco wyższy niż 1, aktywa obrotowe przedsiębiorstwa wystarczają jedynie na spłatę zobowiązań krótkoterminowych, co nie jest wystarczające do uzasadnienia wysokiego ratingu kredytowego - aby go uzyskać, przedsiębiorstwo powinno przedstawić wskaźnik na poziomie co najmniej 2. Wskaźnik płynności szybkiej przedsiębiorstwa wynosił 0,79 na koniec OD, 0,76 w 2022 r., a w 2021 r. - 0,79, natomiast za punkt odniesienia uznaje się wskaźnik płynności szybkiej na poziomie co najmniej 1. W rzeczywistości przedsiębiorstwo, które ma wskaźnik płynności szybkiej poniżej 1, może nie być w stanie spłacić swoich zobowiązań krótkoterminowych w perspektywie krótkoterminowej. Wskaźnik płynności gotówkowej przedsiębiorstwa wynosił w OD średnio 0,4. przedsiębiorstwo nie dysponowało zatem wystarczającymi środkami pieniężnymi na spłatę zadłużenia krótkoterminowego. Biorąc pod uwagę wskaźniki płynności krótkoterminowej, Komisja stwierdziła, że przedmiotowe przedsiębiorstwo ma problemy z płynnością krótkoterminową, co powoduje, że jego profil dłużnika jest obarczony ryzykiem.

(510)

Jeżeli chodzi o zobowiązanie długoterminowego, grupa Geely miała wysoki wskaźnik ogólnego zadłużenia wynoszący 0,69, co oznacza, że 69 % aktywów spółki jest finansowane długiem. Stosunek kapitału obcego do kapitału własnego wyniósł 2,1 w 2021 r., 2,11 w 2022 r. i 2,22 w OD, co wskazuje na fakt, że przedsiębiorstwo finansuje swoją działalność głównie długiem. Im wyższe są wskaźniki ogólnego zadłużenia i stosunki kapitału obcego do kapitału własnego, tym wyższe jest ryzyko finansowe spółki. Ponadto w okresie objętym dochodzeniem jedna ze spółek grupy (Ningbo Hangzhou Bay Geely Automobile Parts Co., Ltd.) zawarła umowę z bankami będącymi własnością państwa o zamianie długu na udziały w kapitale własnym, aby poprawić strukturę zadłużenia. Na podstawie takiej umowy przedsiębiorstwo mogło zamienić część swojego długu wobec banków będących własnością państwa na akcje, a tym samym zmniejszyć zobowiązania w bilansie.

(511)

Ponadto Komisja stwierdziła, że grupa Geely zaciągała kredyty i pożyczki z określonym celem zastąpienia kredytów i pożyczek z innych banków. Jak wyjaśniono w sekcji 3.5.2.1, istnienie kredytów odnawialnych uznaje się za oznakę dodatkowego ryzyka związanego z problemami z płynnością.

(512)

Podobnie Komisja stwierdziła, że Geely Group wyemitowała obligacje w celu restrukturyzacji zadłużenia. W tym przypadku, jak wyjaśniono w sekcji 4, Komisja uznała, że świadczy to o znajdowaniu się w gorszej sytuacji finansowej niż na pierwszy rzut oka sugerowałyby sprawozdania finansowe oraz że istnieje dodatkowe ryzyko związane z finansowaniem krótko- i długoterminowym.

(513)

Komisja odnotowała, że chińska agencja ratingowa przyznała grupie Geely rating AAA. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, o których mowa w sekcji 3.5.1.10, Komisja stwierdziła, że rating ten jest niewiarygodny.

(514)

Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy odpowiada ratingowi B. Zgodnie z definicjami dotyczącymi ratingu kredytowego opracowanymi przez agencję Standard & Poor's dłużnik oceniony na B jest bardziej podatny na zagrożenia niż dłużnicy ocenieni na BB, ale w danym czasie nadal jest zdolny do wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych. Niekorzystne warunki biznesowe, finansowe lub gospodarcze mogą jednak osłabić zdolność lub gotowość dłużnika do wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych. Uznaje się zatem, że ten poziom odniesienia jest odpowiedni do odzwierciedlenia dodatkowego ryzyka wynikającego z wykorzystania kredytów odnawialnych i obligacji wyemitowanych do celów restrukturyzacji zadłużenia.

(515)

Premię oczekiwaną w przypadku obligacji emitowanych przez firmy o ratingu B zastosowano następnie do referencyjnej stopy procentowej LBCh, a po dniu 20 sierpnia 2019 r. do podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez NIFC w celu określenia stawki rynkowej.

(516)

Wysokość tej marży ustalono poprzez obliczenie względnego spreadu między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na B, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez LBCh lub, po 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez NIFC, w dniu udzielenia kredytu i na ten sam okres co przedmiotowy kredyt. Działania te przeprowadzono indywidualnie dla każdej pożyczki i leasingu finansowego udzielonych przedsiębiorstwu.

(517)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w obcej walucie w ChRL ma zastosowanie taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty i pożyczki te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na B i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(518)

Jak wspomniano w motywach 452-459 powyżej, chińskie instytucje finansowe udzielające kredytu nie przekazały żadnej oceny zdolności kredytowej. W celu ustalenia korzyści Komisja musiała ocenić, czy kredyty i pożyczki przyznane grupie Geely miały oprocentowanie na poziomie rynkowym.

(519)

Według sprawozdania finansowego SAIC Motor Corporation Limited w odniesieniu do grupy na poziomie skonsolidowanym sytuacja finansowa grupy charakteryzowała się ogólną rentownością z marżą zysku 4 %. Rentowność spadła jednak w porównaniu z 2021 r. Stopa zwrotu z kapitału własnego, która jest wskaźnikiem zdolności grupy do przekształcenia kapitału własnego w zysk netto, zmniejszyła się z 13 % w 2021 r. do 8 % na koniec 2022 r.

(520)

SAIC Motor Corporation Limited korzystało ze zobowiązań krótko- i długoterminowych w celu finansowania swojej działalności operacyjnej. Komisja dokonała oceny płynności krótkoterminowej oraz wypłacalności długoterminowej grupy.

(521)

Jeżeli chodzi o płynność krótkoterminową, w 2022 r. grupa przedstawiła średni wskaźnik kapitału obrotowego na poziomie 1,07. Mimo że wskaźnik kapitału obrotowego jest nieco wyższy niż 1, aktywa obrotowe grupy wystarczają jedynie na spłatę zobowiązań krótkoterminowych, co nie jest wystarczające do uzasadnienia wysokiego ratingu kredytowego - aby go uzyskać, przedsiębiorstwo powinno przedstawić wskaźnik na poziomie co najmniej 2. W 2022 r. wskaźnik płynności szybkiej przedsiębiorstwa wynosił 0,87, a w 2021 r. - 0,97, natomiast za punkt odniesienia uznaje się wskaźnik płynności szybkiej na poziomie co najmniej 1. W rzeczywistości przedsiębiorstwo, które ma wskaźnik płynności szybkiej poniżej 1, może nie być w stanie spłacić swoich zobowiązań krótkoterminowych w perspektywie krótkoterminowej. Wskaźnik płynności gotówkowej grupy wynosił w 2022 r. średnio 0,4. Grupa nie dysponowała zatem wystarczającymi środkami pieniężnymi na spłatę zadłużenia krótkoterminowego. Biorąc pod uwagę wskaźniki płynności krótkoterminowej, Komisja stwierdziła, że przedmiotowa grupa ma problemy z płynnością krótkoterminową, co powoduje, że jej profil dłużnika jest obarczony wysokim ryzykiem.

(522)

Jeżeli chodzi o zobowiązanie długoterminowego, SAIC Motor Corporation Limited na poziomie skonsolidowanym miała wysoki wskaźnik ogólnego zadłużenia wynoszący 0,66, co oznacza, że 66 % aktywów spółki jest finansowane długiem. Stosunek kapitału obcego do kapitału własnego wyniósł 1,79 w 2021 r. i 1,94 w 2022 r., co wskazuje na fakt, że przedsiębiorstwo finansuje swoją działalność głównie długiem. Im wyższe są wskaźniki ogólnego zadłużenia i stosunki kapitału obcego do kapitału własnego, tym wyższe jest ryzyko finansowe spółki. Ponadto w latach 2009-2015 dwóch producentów eksportujących grupy (SAIC Maxus Automotive Company Limited i Nanjing Automobile (Group) Corporation) zawarło cztery umowy z bankami będącymi własnością państwa o zamianie długu na udziały w kapitale własnym, aby poprawić strukturę zadłużenia. Na podstawie takiej umowy przedsiębiorstwa mogły zamienić część swojego długu wobec banków będących własnością państwa na akcje, a tym samym zmniejszyć swoje zobowiązania w bilansie. Ponadto w 2017 r. SAIC Motor Corporation Limited skorzystało z zastrzyku kapitałowego obejmującego m.in. instytucje finansowe będące własnością państwa, co ponownie poprawiło strukturę zadłużenia grupy. Chociaż zdarzenia te miały miejsce przed okresem objętym dochodzeniem, miały one długotrwały wpływ strukturalny na bilans.

(523)

Ponadto Komisja stwierdziła, że grupa zaciągała kredyty i pożyczki z określonym celem zastąpienia kredytów i pożyczek z innych banków. Jak wyjaśniono w sekcji 3.4.2.1, istnienie kredytów odnawialnych uznaje się za oznakę dodatkowego ryzyka związanego z problemami z płynnością.

(524)

Komisja odnotowała, że chińska agencja ratingowa przyznała SAIC Motor Corporation Limited rating AAA. W świetle ogólnych nieprawidłowości związanych z chińskimi ratingami kredytowymi, o których mowa w sekcji 3.4.1.9, oraz opisanej powyżej sytuacji finansowej grupy, Komisja stwierdziła, że rating ten jest niewiarygodny.

(525)

Komisja uznała, że ogólna sytuacja finansowa grupy odpowiada ratingowi B. Zgodnie z definicjami dotyczącymi ratingu kredytowego opracowanymi przez agencję Standard & Poor's dłużnik oceniony na B jest bardziej podatny na zagrożenia niż dłużnicy ocenieni na BB, ale w danym czasie nadal jest zdolny do wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych. Niekorzystne warunki biznesowe, finansowe lub gospodarcze mogą jednak osłabić zdolność lub gotowość dłużnika do wywiązywania się ze swoich zobowiązań finansowych. Uznaje się zatem, że ten poziom odniesienia jest odpowiedni do odzwierciedlenia dodatkowego ryzyka wynikającego z wykorzystania kredytów odnawialnych i obligacji wyemitowanych do celów restrukturyzacji zadłużenia.

(526)

Wysokość tej marży ustalono zatem poprzez obliczenie względnego spreadu między indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na AA a indeksami obligacji korporacyjnych ocenionych w USA na B, opierając się na danych agencji Bloomberg dotyczących sektorów przemysłowych. Obliczony w ten sposób względny spread dodano następnie do podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez LBCh lub, po 20 sierpnia 2019 r., do podstawowej stopy procentowej ogłoszonej przez NIFC, w dniu udzielenia kredytu i na ten sam okres co przedmiotowy kredyt. Działania te przeprowadzono indywidualnie dla każdej pożyczki i leasingu finansowego udzielonych przedsiębiorstwu.

(527)

W odniesieniu do kredytów denominowanych w obcej walucie w ChRL ma zastosowanie taka sama sytuacja dotycząca zakłóceń rynku i braku ważnych ratingów kredytowych, gdyż kredyty i pożyczki te są również przyznawane przez te same chińskie instytucje finansowe. W związku z tym, podobnie jak w poprzednich postępowaniach, w celu określenia odpowiedniego poziomu referencyjnego wykorzystano obligacje korporacyjne o odpowiednim nominale ocenione na B i wyemitowane w okresie objętym dochodzeniem.

(528)

Komisja ustaliła, że wszystkie objęte próbą grupy producentów eksportujących korzystały z finansowania preferencyjnego w postaci kredytów i pożyczek w okresie objętym dochodzeniem. W świetle istnienia wkładu finansowego, korzyści dla producentów eksportujących oraz szczególności Komisja uznała preferencyjne finansowanie poprzez kredyty i pożyczki za subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych.

(529)

Stopy subsydiowania ustalone w odniesieniu do finansowania preferencyjnego poprzez kredyty i pożyczki w okresie objętym dochodzeniem na rzecz grup przedsiębiorstw objętych próbą wyniosły:

Finansowanie preferencyjne: kredyty i pożyczki

(530)

Celem linii kredytowej jest ustanowienie limitu kredytu, który przedsiębiorstwo może wykorzystać w dowolnym momencie, aby sfinansować bieżące operacje, tym samym sprawiając, że finansowanie kapitału obrotowego jest elastyczne i natychmiast dostępne w razie potrzeby. Umowy w sprawie linii kredytowej udzielone grupom objętym próbą odnoszą się do różnych form finansowania dostępnych dla przedsiębiorstw podpisujących takie umowy, które obejmują wszystkie rodzaje finansowania krótkoterminowego, takie jak kredyty i pożyczki krótkoterminowe, akcepty bankowe, akredytywy itp. Ponadto według literatury finansowej linie kredytowe są również w większości przypadków powszechne w gospodarkach rynkowych. Na przykład stanowią one ponad 80 % finansowania bankowego udzielanego amerykańskim przedsiębiorstwom publicznym (179). Ponadto w Kanadzie, gdzie akcepty bankowe stanowią bezpośrednią i bezwarunkową odpowiedzialność banku przyjmującego (jak ma to miejsce w Chinach), banki akceptowałyby zwykle jedynie akcepty bankowe pobierane od kredytobiorców korporacyjnych, którzy posiadają ustaloną linię kredytową w tym banku (180). W związku z tym Komisja uznała, że co do zasady wszelkie krótkoterminowe finansowanie przedsiębiorstw objętych próbą, takie jak kredyty i pożyczki krótkoterminowe, akcepty bankowe itd., powinno mieć pokrycie w instrumentach linii kredytowej.

(531)

Komisja ustaliła, że chińskie instytucje finansowe zapewniły linie kredytowe każdej grupie objętej próbą w związku z zapewnieniem finansowania. Obejmowały one umowy ramowe, na podstawie których bank zezwalał przedsiębiorstwom objętym próbą na wykorzystanie różnych instrumentów dłużnych, takich jak m.in. pożyczki obrotowe, akcepty bankowe i inne formy finansowania handlu w określonej kwocie maksymalnej.

(532)

Jak wspomniano w motywie 530 powyżej, całość krótkoterminowego finansowania powinna mieć pokrycie w linii kredytowej. W związku z tym, aby ustalić, czy całość krótkoterminowego finansowania miała pokrycie w linii kredytowej, Komisja porównała kwotę linii kredytowych dostępną dla współpracujących przedsiębiorstw w okresie objętym dochodzeniem z kwotą krótkoterminowego finansowania wykorzystanego przez te przedsiębiorstwa w tym samym okresie. W przypadku gdy kwota finansowania krótkoterminowego przekraczała limit linii kredytowej, Komisja zwiększała kwotę istniejącej linii kredytowej o kwotę rzeczywiście wykorzystaną przez producentów eksportujących poza limitem linii kredytowej.

(533)

W normalnych warunkach rynkowych linie kredytowe podlegałyby tzw. opłacie „administracyjnej” lub „za zaangażowanie”, by zrekompensować bankowi jego koszty i ryzyko w chwili otwarcia linii kredytowej, a także opłacie pobieranej co roku za przedłużenie ważności linii kredytowych (181). Opłaty te pokrywają koszty administracyjne, takie jak koszty rozpatrzenia wniosku i przeprowadzania kontroli bezpieczeństwa, ale również koszty wynikające z wymogów ostrożnościowych nałożonych na banki, ponieważ kapitał zadeklarowany w ramach linii kredytowej zmniejsza współczynniki kapitałowe banku, które bank musi utrzymywać, aby zapewnić ochronę przed ryzykiem systemowym. Komisja ustaliła jednak, że wszystkie grupy przedsiębiorstw objęte próbą skorzystały z linii kredytowych przyznanych nieodpłatnie. W związku z tym badanym grupom przedsiębiorstw przyznano korzyść w rozumieniu art. 6 lit. d) rozporządzenia podstawowego.

(534)

Jak wspomniano w motywie 210, zgodnie z decyzją nr 40 instytucje finansowe udzielają wsparcia kredytowego promowanym sektorom.

(535)

Komisja uznała, że ponieważ linie kredytowe są nierozerwalnie związane ze wszystkimi rodzajami finansowania krótkoterminowego udzielanego przedsiębiorstwom objętym próbą, należy je uznać za formę preferencyjnego wsparcia finansowego udzielanego przez instytucje finansowe promowanym sektorom przemysłu, takim jak sektor BEV. Jak określono w sekcji 3.1 powyżej, sektor BEV należy do promowanych sektorów przemysłu i w związku z tym kwalifikuje się do wszelkiego możliwego wsparcia finansowego.