KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013 z dnia 13 marca 2013 r. ustanawiające szczególne środki w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów najbardziej oddalonych w Unii Europejskiej i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 247/2006 (¹), w szczególności jego art. 6 ust. 2, art. 8, art. 12 ust. 3 i art. 13 ust. 2, art. 14, art. 18 ust. 1 akapit drugi oraz art. 19 ust. 3, art. 21 ust. 4, art. 27 ust. 1 i art. 29 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie (UE) nr 228/2013 uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 247/2006 (²). Rozporządzenie (UE) nr 228/2013 upoważnia Komisję do przyjmowania aktów delegowanych i wykonawczych. Przepisy służące sprawnemu funkcjonowaniu systemu w nowych ramach prawnych należy przyjąć w drodze takich aktów. Nowe przepisy powinny zastąpić przepisy wykonawcze do rozporządzenia Komisji (WE) nr 793/2006 (³). Rozporządzenie to zostaje uchylone rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr 179/2014 (⁴).

(2) W odniesieniu do niektórych produktów rolnych zwolnionych z należności celnych przywozowych już obecnie wymagane są pozwolenia na przywóz. W trosce o uproszczenie procedur administracyjnych należy wykorzystywać pozwolenia na przywóz jako podstawę w systemie zwolnień tych produktów z należności celnych przywozowych.

(3) W odniesieniu do innych produktów rolnych, w stosunku do których nie jest wymagane okazanie pozwolenia na przywóz, należy przyjąć dokument, który może służyć jako podstawa w systemie zwolnień z należności celnych przywozowych. Należy w tym celu używać świadectwa zwolnienia sporządzonego na druku pozwolenia na przywóz.

(4) Należy ustanowić zasady ustalania wysokości kwot pomocy w odniesieniu do dostaw produktów objętych szczególnym systemem dostaw. Wspomniane zasady powinny uwzględniać dodatkowe koszty dostaw do regionów najbardziej oddalonych wynikające z ich oddalenia i wyspiarskiego charakteru, stwarzających obciążenia, które znacznie utrudniają ich sytuację. W celu utrzymania konkurencyjności produktów unijnych pomoc ta powinna uwzględniać ceny stosowane przy wywozie.

(5) W zarządzaniu programem pomocy dla produktów dostarczanych z terytorium Unii należy posługiwać się świadectwem, zwanym „świadectwem pomocy”, i używać formularza pozwolenia na przywóz.

(6) Zarządzanie szczególnym systemem dostaw wymaga wprowadzenia przepisów w sprawie wydawania świadectw pomocy, stanowiących odstępstwo od zwykłych przepisów mających zastosowanie do pozwoleń na przywóz na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 376/2008 (⁵).

(7) Zarządzanie szczególnym systemem dostaw powinno pozwolić na realizację dwóch celów. Z jednej strony powinno ułatwić szybkie wydawanie pozwoleń i certyfikatów, w szczególności dzięki zniesieniu powszechnego obowiązku uprzedniego składania zabezpieczenia, jak również sprawne wypłacanie kwot pomocy związanej z dostawami produktów z terytorium Unii. Z drugiej zaś powinno umożliwić kontrolę i monitorowanie operacji oraz udostępnianie organom administracyjnym instrumentów, których potrzebują, aby upewnić się, że cele danego programu zostały osiągnięte. Cele te mają zabezpieczyć zapewnienie regularnych dostaw niektórych produktów rolnych oraz niwelowanie skutków położenia geograficznego regionów najbardziej oddalonych, gwarantując realny oddźwięk korzyści płynących z programu na etapie wprowadzania do obrotu produktów przeznaczonych dla użytkowników końcowych.

(8) Zasady zarządzania szczególnym systemem dostaw powinny zapewnić zarejestrowanym podmiotom, w ramach ilości ustanowionych w prognozowanych bilansach dostaw, otrzymywanie pozwoleń lub świadectw w odniesieniu do produktów i ilości stanowiących przedmiot operacji handlowych, które przeprowadzają na własny rachunek, w oparciu o dokumenty świadczące o rzeczywistym charakterze operacji i o kompletności odnośnego wniosku o wydanie pozwolenia lub świadectwa.

(9) Monitorowanie operacji objętych szczególnym systemem dostaw wymaga, między innymi, dostosowania okresu ważności pozwoleń i świadectw do uwarunkowań transportu morskiego i lotniczego, wprowadzenia obowiązku udowodnienia szybkiej realizacji dostawy, której dotyczy pozwolenie lub świadectwo oraz wprowadzenia zakazu zbywania praw i obowiązków wynikających z posiadania przedmiotowego pozwolenia lub świadectwa.

(10) Korzyści przyznane w formie zwolnienia z należności celnych przywozowych oraz pomocy dla produktów dostarczanych z terytorium Unii powinny być przekazywane tak, aby znajdowały odzwierciedlenie w kosztach produkcji i cenach płaconych przez użytkowników końcowych. Konieczne są zatem kontrole w celu zagwarantowania faktycznego przekazywania wspomnianych korzyści.

(11) Należy ustanowić zasady dotyczące udzielania zezwoleń i monitorowania wywozu produktów objętych szczególnym systemem dostaw do państw trzecich oraz ich wysyłki do pozostałych części Unii. W celu wspierania handlu regionalnego należy w szczególności określić maksymalne ilości produktów przetworzonych mogących być przedmiotem tradycyjnego wywozu lub wysyłki, jak też ilości i miejsca przeznaczenia pochodzących z przetwórstwa lokalnego produktów wywożonych.

(12) W celu ochrony konsumentów oraz interesów handlowych podmiotów produkty nieposiadające solidnej i właściwej jakości handlowej w rozumieniu art. 28 rozporządzenia Komisji (WE) nr 612/2009 (⁶) należy wykluczyć ze szczególnego systemu dostaw najpóźniej przed pierwszym wprowadzeniem takich produktów do obrotu oraz przewidzieć właściwe środki w przypadkach, gdy wymóg ten nie zostanie spełniony.

(13) W ramach procedury partnerstwa obowiązującej w regionach najbardziej oddalonych odpowiednie organy państw członkowskich powinny określić szczegółowe przepisy administracyjne niezbędne do zarządzania szczególnym systemem dostaw i monitorowania go.

(14) W celu umożliwienia oceny realizacji omawianego systemu należy wymagać od właściwych organów państw członkowskich regularnego przedkładania Komisji sprawozdań.

(15) W odniesieniu do każdego programu pomocy na rzecz produkcji lokalnej należy uzgodnić treść wniosku o przyznanie pomocy oraz określić dołączane do takiego wniosku dokumenty umożliwiające ocenę jego zasadności.

(16) Należy zapewnić możliwość poprawiania w dowolnym momencie wniosków o przyznanie pomocy zawierających oczywiste błędy.

(17) W celu umożliwienia organom krajowym planowania, a następnie przeprowadzania skutecznych kontroli poprawności wniosków o przyznanie pomocy na rzecz produkcji lokalnej należy przestrzegać terminów składania wniosków o przyznanie pomocy i dokonywania w nich zmian. Należy zatem ustalić terminy, po przekroczeniu których wnioski nie będą przyjmowane. Należy ponadto stosować obniżki płatności, aby zachęcić wnioskodawców ubiegających się o pomoc do przestrzegania ustalonych terminów.

(18) Wnioskodawcy powinni mieć możliwość wycofania swoich wniosków o przyznanie pomocy lub ich części w dowolnym momencie, o ile właściwy organ jeszcze nie powiadomił ich o błędach zawartych we wnioskach o przyznanie pomocy lub przed otrzymaniem powiadomienia o kontroli na miejscu, ujawniającej błędy występujące w części wniosku, której dotyczy wycofanie.

(19) Należy skutecznie monitorować przestrzeganie zasad dotyczących programów pomocy zarządzanych przy pomocy zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli. W tym celu oraz w celu osiągnięcia zharmonizowanego poziomu monitorowania we wszystkich państwach członkowskich należy w sposób szczegółowy ustalić kryteria i procedury techniczne w zakresie przeprowadzania kontroli administracyjnych i kontroli na miejscu. W odpowiednich przypadkach państwa członkowskie powinny dołożyć starań w celu połączenia różnych kontroli przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu z kontrolami przewidzianymi w innych przepisach Unii.

(20) Należy określić minimalną liczbę wnioskodawców ubiegających się o pomoc obejmowanych kontrolami na miejscu w ramach różnych programów pomocy.

(21) Minimalną liczbę kontroli na miejscu należy wykonać na próbie wybranej po części na podstawie analizy ryzyka, a po części losowo. Należy określić główne czynniki uwzględniane przy analizie ryzyka.

(22) W przypadku wykrycia znacznych nieprawidłowości należy zwiększyć liczbę kontroli na miejscu w danym roku i w kolejnych latach, celem uzyskania wystarczającej pewności co do poprawności odpowiednich wniosków o przyznanie pomocy.

(23) Aby kontrole na miejscu były skuteczne, ważne jest, aby inspektorzy byli powiadamiani o powodach wyboru danych wnioskodawców ubiegających się o pomoc do kontroli na miejscu. Państwa członkowskie powinny przechowywać tego rodzaju informacje.

(24) Aby umożliwić organom krajowym i wszelkim właściwym organom Unii monitorowanie przeprowadzonych kontroli na miejscu, szczegółowe informacje na temat kontroli należy rejestrować w formie sprawozdań z kontroli. Wnioskodawcy ubiegający się o pomoc lub ich przedstawiciele powinni mieć możliwość podpisywania przedmiotowych sprawozdań. W przypadku kontroli przy zastosowaniu teledetekcji państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość udzielania takiej możliwości jedynie w przypadkach, gdy kontrola ujawni nieprawidłowości. Ponadto w przypadkach stwierdzenia nieprawidłowości wnioskodawcy ubiegający się o pomoc powinni otrzymywać kopię sprawozdania, niezależnie od rodzaju przeprowadzonej kontroli na miejscu.

(25) W celu skutecznej ochrony interesów finansowych Unii należy wprowadzić odpowiednie środki zwalczania nieprawidłowości i nadużyć.

(26) Obniżki i wykluczenia należy ustalać z uwzględnieniem zasady proporcjonalności oraz szczególnych problemów powstałych w wyniku działania siły wyższej, wyjątkowych okoliczności oraz klęsk żywiołowych. Rodzaj popełnionej nieprawidłowości decyduje o wspomnianych obniżkach lub wykluczeniach, wraz z całkowitym wykluczeniem na określony okres z jednego lub kilku programów pomocy na rzecz lokalnej produkcji.

(27) Z zasady obniżki i wykluczenia nie powinny być stosowane w przypadkach, gdy wnioskodawca ubiegający się o pomoc przedstawił prawdziwe informacje lub jest w stanie udowodnić, że nieprawidłowości powstały bez jego winy.

(28) Wnioskodawca, który zgłosił właściwym organom krajowym nieprawidłowości we wniosku o przyznanie pomocy, nie powinien podlegać obniżkom ani wykluczeniom, niezależnie od przyczyny nieprawidłowości, pod warunkiem że dany wnioskodawca nie został poinformowany o zamiarze przeprowadzenia kontroli na miejscu przez właściwy organ oraz pod warunkiem, że organ nie powiadomił uprzednio danego wnioskodawcy o jakiejkolwiek nieprawidłowości w jego wniosku. Ta sama zasada powinna obowiązywać w odniesieniu do nieprawidłowych danych zawartych w skomputeryzowanej bazie danych.

(29) W przypadku gdy w stosunku do tego samego wnioskodawcy ubiegającego się o pomoc stosowane są różne obniżki, należy stosować je niezależnie. Ponadto obniżki i wykluczenia przewidziane na podstawie niniejszego rozporządzenia należy stosować bez uszczerbku dla kar dodatkowych z tytułu jakichkolwiek innych przepisów Unii lub prawa krajowego.

(30) Wnioskodawcy ubiegający się o pomoc, którzy w wyniku działania siły wyższej lub zaistnienia okoliczności nadzwyczajnych nie są w stanie sprostać wymaganiom przedstawionym w szczegółowych zasadach wdrażania programów, nie powinni tracić prawa do uzyskania pomocy. Należy wskazać, jakie przypadki mogą być w szczególności uznawane przez właściwe organy za okoliczności nadzwyczajne.

(31) W celu zapewnienia jednolitego stosowania zasady dobrej wiary w całej Unii w przypadku odzyskiwania nienależnie wypłaconych kwot należy określić warunki, w których można się powoływać na tę zasadę, bez uszczerbku dla sposobu traktowania odnośnych wydatków w kontekście rozliczenia rachunków.

(32) Należy określić niezbędne szczegółowe zasady stosowania logo, mającego na celu poprawę wiedzy na temat przetworzonych i nieprzetworzonych produktów rolnych wysokiej jakości, charakterystycznych dla regionów najbardziej oddalonych Unii, oraz wspieranie ich konsumpcji.

(33) Do obowiązków właściwych organów danego regionu powinno należeć ustanawianie uzupełniających wymogów administracyjnych, mających na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania wprowadzonych mechanizmów kontroli oraz monitorowanie przestrzegania wspomnianych zobowiązań w zakresie stosowania logo, a także zagwarantowanie przestrzegania tych wymogów.

(34) W celu zwolnienia z należności celnych tytoniu przywożonego na Wyspy Kanaryjskie należy określić roczny okres na potrzeby obliczenia maksymalnej ilości produktów tytoniowych, o której mowa w art. 29 rozporządzenia (UE) nr 228/2013. W celu stworzenia bardziej elastycznych warunków należy również dopuścić, aby ilość ogólna surowca tytoniowego odżyłowanego mogła być wykorzystana przy przywozie innych produktów, z zachowaniem współczynnika równoważności zależnego od potrzeb lokalnego przemysłu.

(35) Trzeba uprościć procedury wprowadzania zmian do programów w celu zapewnienia większej elastyczności i lepszego dostosowania programów do faktycznego kontekstu systemu dostaw i lokalnej produkcji rolnej. Z tego powodu termin składania corocznych zmian należy przesunąć o dwa miesiące, by dostosować go do terminu składania rocznych sprawozdań z realizacji, określonego w art. 32 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013. Istotne zmiany trzeba jednak przedstawiać Komisji w odpowiednim czasie, aby umożliwić ich gruntowną ocenę i podejmowanie decyzji o ich zatwierdzeniu przed datą wejścia w życie przedmiotowych zmian.

(36) Państwa członkowskie powinny przedkładać Komisji wszystkie informacje dotyczące realizacji programów i informacje niezbędne do zagwarantowania ich właściwego monitorowania w czasie. Z tego względu konieczne jest ustanowienie minimalnego zestawu wspólnych wskaźników efektywności oraz treści i terminów przekazywania okresowych komunikatów i statystyk dotyczących szczególnego systemu dostaw oraz środków na rzecz wsparcia produkcji lokalnej, a także rocznych sprawozdań z realizacji. Aby umożliwić przekazywanie bardziej wiarygodnych danych dotyczących wniosków o przyznanie pomocy w odniesieniu do wsparcia produkcji lokalnej, termin przesyłania powiadomień należy odroczyć o jeden miesiąc.

(37) Wszystkie powiadomienia przekazywane Komisji przez państwa członkowskie, które są niezbędne do właściwego funkcjonowania systemu, należy przekazywać zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (⁷).

(38) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

SZCZEGÓLNY SYSTEM DOSTAW

SEKCJA 1

Prognozowany bilans dostaw

Artykuł 1

Cel prognozowanego bilansu dostaw i jego zmiany

Prognozowane bilanse dostaw, które państwa członkowskie mają opracowywać zgodnie z art. 9 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, określają ilościowo zapotrzebowanie na produkty pierwszej potrzeby każdego regionu najbardziej oddalonego w każdym roku kalendarzowym.

Państwa członkowskie mogą zmieniać swoje prognozowane bilanse dostaw. Do tych zmian stosuje się art. 40 niniejszego rozporządzenia.

SEKCJA 2

Dostawy w oparciu o przywóz z państw trzecich

Artykuł 2

Pozwolenie na przywóz

1. Do celów art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 228/2013 w odniesieniu do produktów objętych wymogiem okazania pozwolenia na przywóz po okazaniu wspomnianego pozwolenia stosuje się zwolnienie z należności celnych przywozowych.

2. Pozwolenia na przywóz sporządza się zgodnie ze wzorem znajdującym się w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1239 (⁸).

Art. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1237 (⁹) oraz art. 2, 3, art. 4 ust. 1, art. 5, 7 i art. 13–16 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1239 stosuje się odpowiednio, nie naruszając przepisów niniejszego rozporządzenia.

Odpowiednio stosuje się ujemną tolerancję przewidzianą w art. 5 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1237 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1239.

3. We wniosku o wydanie pozwolenia na przywóz oraz w pozwoleniu na przywóz, w polu 20 znajduje się jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część A oraz jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część B.

4. W polu 12 pozwoleń na przywóz wpisuje się ostatni dzień okresu ważności.

5. Pozwolenia na przywóz wydawane są przez właściwe organy na wniosek zainteresowanych, w granicach przewidzianych w prognozowanych bilansach dostaw.

6. Należności celne przywozowe pobierane są w odniesieniu do ilości przekraczających ilości wskazane w pozwoleniu na przywóz. Tolerancja 5 %, przewidziana w art. 5 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1237 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1239, ma zastosowanie pod warunkiem uiszczenia odpowiednich należności celnych przywozowych.

Artykuł 3

Świadectwo zwolnienia

1. Do celów art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, w odniesieniu do produktów nieobjętych wymogiem okazania pozwolenia na przywóz, zwolnienie z należności celnych przywozowych stosuje się po okazaniu świadectwa zwolnienia.

2. Świadectwa zwolnienia sporządza się na podstawie wzoru pozwolenia na przywóz określonego w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1239.

Art. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1237 oraz art. 2, 3, art. 4 ust. 1, art. 5, art. 7 i art. 13–16 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1239 stosuje się odpowiednio, nie naruszając przepisów niniejszego rozporządzenia.

Odpowiednio stosuje się ujemną tolerancję przewidzianą w art. 5 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1237 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1239.

3. Jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część C jest wydrukowany lub naniesiony przy pomocy pieczęci w polu w lewej górnej części świadectwa.

4. We wniosku o zwolnienie oraz w świadectwie zwolnienia, w polu 20 znajduje się jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część D oraz jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część B.

5. W polu 12 świadectw zwolnienia wpisuje się ostatni dzień okresu ważności.

6. Świadectwa zwolnienia wydawane są przez właściwe organy na wniosek zainteresowanych stron, w granicach przewidzianych w prognozowanych bilansach dostaw.

SEKCJA 3

Dostawy pochodzące z unii

Artykuł 4

Ustalanie wysokości pomocy i przyznawanie pomocy

1. Do celów art. 10 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013 państwa członkowskie określają w ramach programu kwotę pomocy w celu złagodzenia skutków oddalenia, wyspiarskiego charakteru i peryferyjnego położenia, uwzględniając:

a) w odniesieniu do szczególnych dodatkowych kosztów transportu – pośrednie koszty przeładunku związane z dostawami towarów do danych regionów najbardziej oddalonych;

b) w odniesieniu do szczególnych kosztów dodatkowych związanych z przetwórstwem lokalnym – niewielkie rozmiary rynku, konieczność zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw oraz szczególnych wymogów dotyczących jakości towarów w danych regionach najbardziej oddalonych.

Artykuł 5

Świadectwo pomocy i wypłata pomocy

1. Pomoc przyznawana jest po przedstawieniu całkowicie wykorzystanego świadectwa (zwanego dalej „świadectwem pomocy”).

Przedstawienie świadectwa pomocy organom odpowiedzialnym za dokonywanie wypłat jest równoznaczne ze złożeniem wniosku o przyznanie pomocy. Z wyjątkiem przypadków działania siły wyższej lub wyjątkowych warunków klimatycznych świadectwa przedstawia się w ciągu 30 dni od dnia ich przydziału. W przypadku przekroczenia tego terminu kwota pomocy zmniejszana jest o 5 % za każdy dzień zwłoki.

Właściwe organy dokonują wypłaty pomocy w terminie 90 dni od dnia złożenia wykorzystanego świadectwa pomocy, z wyjątkiem następujących przypadków:

a) działania siły wyższej lub wystąpienia wyjątkowych warunków klimatycznych;

b) trwania postępowania administracyjnego w sprawie uprawnienia do pomocy; w takim przypadku wypłata ma miejsce dopiero po uznaniu uprawnienia.

2. Świadectwa pomocy sporządza się na podstawie wzoru pozwolenia na przywóz określonego w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/1239.

Art. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1237 oraz art. 2, 3, art. 4 ust. 1, art. 5, art. 7 i art. 13–16 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1239 stosuje się odpowiednio, nie naruszając przepisów niniejszego rozporządzenia.

Odpowiednio stosuje się ujemną tolerancję przewidzianą w art. 5 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2016/1237 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2016/1239.

3. Jeden z zapisów znajdujących się w załączniku I część E jest wydrukowany lub naniesiony przy pomocy pieczęci w polu w lewej górnej części świadectwa.

Skreśla się pola 7 i 8 świadectwa.

4. We wniosku o wydanie świadectwa pomocy oraz w świadectwie pomocy, w polu 20 znajduje się jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część F oraz jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część G.

5. W polu 12 świadectw pomocy wpisuje się ostatni dzień okresu ważności.

6. Wysokość stosowanej kwoty pomocy jest równa wysokości kwoty pomocy obowiązującej w dniu złożenia wniosku o świadectwo pomocy.

7. Świadectwa pomocy wydawane są przez właściwy organ na wniosek zainteresowanych stron, w granicach przewidzianych w prognozowanych bilansach dostaw.

SEKCJA 4

Przepisy wspólne

Artykuł 6

Przeniesienie korzyści na użytkownika końcowego

Do celów art. 13 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 228/2013 właściwe organy wprowadzają wszelkie niezbędne środki mające na celu kontrolę przenoszenia korzyści na użytkownika końcowego. Mogą one przy tym oceniać marże handlowe i ceny stosowane przez poszczególne zainteresowane podmioty.

O środkach, o których mowa w akapicie pierwszym, a w szczególności o elementach kontroli mających na celu stwierdzenie przeniesienia korzyści, jak również o wszelkich wprowadzonych zmianach, informuje się Komisję w ramach rocznych sprawozdań z realizacji, o których mowa w art. 32 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013.

Artykuł 7

Rejestr podmiotów gospodarczych

1. Aby móc ubiegać się o wpis do rejestru, o którym mowa w art. 12 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 228/2013, podmioty gospodarcze zobowiązują się:

a) udostępniać na żądanie właściwych organów wszelkie istotne informacje na temat prowadzonej działalności handlowej, zwłaszcza w odniesieniu do stosowanych cen i marż zysku;

b) działać wyłącznie we własnym imieniu i na własny rachunek;

c) składać wnioski o pozwolenia i świadectwa proporcjonalne do faktycznych możliwości zbytu odnośnych produktów, uzasadnionych na podstawie obiektywnie stwierdzonych elementów;

d) powstrzymać się od działań mogących powodować sztuczne niedobory produktów i od wprowadzania do obrotu produktów, którymi dysponują, po sztucznie zaniżonych cenach;

e) wykazać w sposób satysfakcjonujący dla właściwych organów, że przy zbywaniu produktów rolnych w danym regionie najbardziej oddalonym korzyści przenoszone są na użytkowników końcowych.

2. Podmioty gospodarcze planujące wysyłkę lub wywóz nieprzetworzonych, przetworzonych lub zapakowanych produktów na podstawie warunków, o których mowa w art. 13, zgłaszają taki zamiar w chwili składania wniosków o wpis do rejestru lub później, w stosownych przypadkach podając lokalizację zakładu pakującego.

3. Przetwórcy planujący wywóz lub wysyłkę przetworzonych produktów na podstawie warunków, o których mowa w art. 13 lub 15, zgłaszają taki zamiar w chwili składania wniosków o wpis do rejestru lub później, w stosownych przypadkach podając lokalizację zakładu przetwórczego oraz analityczny wykaz przetwarzanych produktów.

Artykuł 8

Dokumenty okazywane przez podmioty gospodarcze oraz ważność pozwoleń i świadectw

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 2 ust. 5, art. 3 ust. 6, art. 5 ust. 7 oraz art. 11 i 12 właściwe organy przyjmują wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz, świadectw zwolnienia lub świadectw pomocy, składane przez podmioty gospodarcze dla każdej przesyłki. Do wniosków dołącza się oryginał lub uwierzytelniony odpis faktury zakupu oraz oryginał, uwierzytelniony odpis lub uwierzytelnioną wersję elektroniczną następujących dokumentów:

a) w odniesieniu do pozwolenia na przywóz lub świadectwa zwolnienia:

(i) konosament, lotniczy list przewozowy lub dokument transportu kombinowanego;

(ii) świadectwo pochodzenia dla produktów pochodzących z państw trzecich;

b) w odniesieniu do świadectwa pomocy:

(i) środki dowodowe potwierdzające unijny status celny towarów, o których mowa w art. 199 ust. 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (¹⁰); lub

(ii) zgłoszenie typu CO, jak określono w tytule VIII rozdział 2 i 3 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 (¹¹), zgodnie z elementami danych nr 1/1, 1/2 i 1/3, o których mowa w tabeli wymogów dotyczących danych, określonymi w tytule I rozdział 3 sekcja 1 załącznika B do tego rozporządzenia.

Te dokumenty towarzyszące można przesyłać w formie wiadomości elektronicznych. W przypadku gdy właściwy organ dokonujący weryfikacji nie ma dostępu do systemu informatycznego do zarządzania i tworzenia takich dokumentów elektronicznych, zastępuje się je wydrukami należycie poświadczonymi za zgodność z oryginałami lub ich uwierzytelnionym elektronicznym odpowiednikiem.

Faktura zakupu, konosament lub lotniczy list przewozowy są wystawiane na nazwisko wnioskodawcy.

2. Okres ważności pozwoleń i świadectw ustala się w oparciu o czas transportu. W szczególnych przypadkach, jeśli transport opóźniają poważne i nieprzewidziane przeszkody, okres ten może zostać przedłużony przez właściwy organ, nie może on jednak przekraczać dwóch miesięcy, licząc od daty wystawienia pozwolenia lub świadectwa.

Artykuł 9

Okazywanie pozwoleń, świadectw i towarów

1. W przypadku produktów objętych szczególnym systemem dostaw pozwolenia na przywóz, świadectwa zwolnienia i świadectwa pomocy przedstawia się organom celnym, w celu dopełnienia formalności celnych, nie później niż w ciągu 15 dni roboczych od daty zezwolenia na rozładunek towarów. Właściwe organy mogą skrócić ten termin.

W przypadku produktów poddanych uszlachetnianiu czynnemu lub składowaniu celnemu na Azorach, Maderze i Wyspach Kanaryjskich, a następnie wprowadzonych tam do swobodnego obrotu, maksymalny okres 15 dni rozpoczyna się w dniu złożenia wniosku o wydanie pozwolenia lub świadectwa, określonych w akapicie pierwszym.

2. Towary przedstawia się luzem lub w osobnych partiach, zgodnie z okazywanym pozwoleniem lub świadectwem.

Pozwolenia i świadectwa wykorzystywane są w ramach pojedynczej operacji dopiero po dopełnieniu formalności celnych.

Artykuł 10

Jakość produktów

Zgodność produktów z wymogami, o których mowa w art. 10 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, sprawdzana jest najpóźniej na etapie pierwszego wprowadzenia ich do obrotu, zgodnie z obowiązującymi w Unii normami i praktykami.

W przypadku stwierdzenia, że produkt nie spełnia wymogów ustanowionych w art. 10 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, traci on uprawnienia wynikające ze szczególnego systemu dostaw, a odpowiednie ilości włącza się z powrotem do prognozowanego bilansu dostaw. Jeśli przyznano pomoc zgodnie z art. 5 niniejszego rozporządzenia, jest ona zwracana. Jeżeli dokonano przywozu zgodnie z art. 2 i 3 niniejszego rozporządzenia, uiszcza się należności celne przywozowe, chyba że zainteresowana strona przedstawi dowód, że produkty zostały ponownie wywiezione lub zniszczone.

Artykuł 11

Znaczący wzrost liczby wniosków o wydanie pozwoleń i świadectw

1. Jeżeli stan realizacji prognozowanego bilansu dostaw wskazuje na znaczący wzrost liczby wniosków o wydanie pozwoleń na przywóz, świadectw zwolnienia lub świadectw pomocy dotyczących danego produktu, co mogłoby przeszkodzić w osiągnięciu jednego lub większej liczby celów szczególnego systemu dostaw, po konsultacji z zainteresowanymi organami państwo członkowskie wprowadza wszelkie niezbędne środki celem zapewnienia dostaw produktów pierwszej potrzeby do danego regionu najbardziej oddalonego, uwzględniając dostępne dostawy oraz potrzeby sektorów priorytetowych.

2. Jeżeli, po konsultacji z zainteresowanymi organami, państwo członkowskie podejmie decyzję o zastosowaniu ograniczenia ilości wydawanych pozwoleń i świadectw, właściwe organy stosują jednolitą obniżkę procentową w odniesieniu do wszystkich złożonych wniosków.

Artykuł 12

Ustalanie maksymalnej ilości na jeden wniosek o wydanie pozwolenia lub świadectwa

Na tyle, na ile jest to absolutnie niezbędne celem uniknięcia zakłóceń na rynku danego regionu najbardziej oddalonego lub działań spekulacyjnych mogących poważnie zaszkodzić sprawnemu funkcjonowaniu szczególnego systemu dostaw, właściwe organy mogą ustalić maksymalną ilość przyznawaną na jeden wniosek o wydanie pozwolenia lub świadectwa.

Właściwe organy niezwłocznie powiadamiają Komisję o przypadkach zastosowania niniejszego artykułu.

Powiadomienia, o których mowa w niniejszym artykule, przekazywane są zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/1183 (¹²) oraz rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/1185 (¹³).

SEKCJA 5

Wywóz I wysyłka

Artykuł 13

Warunki wywozu i wysyłki

1. Wywóz i wysyłka produktów nieprzetworzonych, objętych szczególnym systemem dostaw, bądź produktów zapakowanych lub przetworzonych, zawierających produkty objęte szczególnym systemem dostaw, odbywają się na warunkach określonych w ust. 2–6.

2. W odniesieniu do produktów wywożonych pole 44 zgłoszenia wywozowego zawiera jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część H.

3. Ilości produktów zwolnione z należności celnych przywozowych, które są wywożone, wprowadza się ponownie do prognozowanego bilansu dostaw.

Produkty te nie kwalifikują się do refundacji wywozowej.

4. Ilości produktów, które zostały objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych oraz które są wysyłane, wprowadza się ponownie do prognozowanego bilansu dostaw, a należności celne przywozowe erga omnes obowiązujące w dniu przywozu są uiszczane przez wysyłającego najpóźniej podczas wysyłki.

Produkty te nie mogą być przedmiotem wysyłki do momentu uiszczenia opłaty, o której mowa w akapicie pierwszym.

W przypadkach gdy określenie dnia przywozu nie jest możliwe, produkty uważa się za przywiezione w dniu, w którym należności celne przywozowe erga omnes osiągnęły najwyższy poziom w okresie sześciu miesięcy poprzedzających dzień wysyłki.

5. Ilości produktów, na które przyznano pomoc, a które są wywożone bądź wysyłane, ponownie wlicza się do prognozowanego bilansu dostaw, natomiast eksporter bądź wysyłający zwraca otrzymaną pomoc najpóźniej w momencie wywozu lub wysyłki.

Produktów takich nie wywozi się ani nie wysyła do momentu dokonania zwrotu, o którym mowa w akapicie pierwszym.

W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie wysokości przyznanej pomocy, zakłada się, że produkty otrzymały najwyższą stawkę pomocy ustaloną przez Unię dla tego typu produktów w okresie sześciu miesięcy poprzedzających dzień złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na wywóz lub wysyłkę.

Produkty takie mogą zostać objęte refundacją wywozową, o ile spełniają kryteria przyznania tego rodzaju wsparcia.

6. Właściwe organy zezwalają na wywóz lub wysyłkę produktów przetworzonych innych niż te, o których mowa w ust. 3, 4 i 5 niniejszego artykułu i w art. 15, wyłącznie w przypadkach, gdy eksporter zaświadczy, że odnośne produkty nie były objęte szczególnym systemem dostaw.

Właściwe organy zezwalają na ponowny wywóz lub ponowną wysyłkę produktów nieprzetworzonych lub produktów zapakowanych, innych niż te, o których mowa w ust. 3, 4 i 5 niniejszego artykułu, wyłącznie w przypadkach, gdy eksporter zaświadczy, że odnośne produkty nie były objęte szczególnym systemem dostaw.

Właściwe organy przeprowadzają konieczne kontrole sprawdzające prawdziwość oświadczeń, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim oraz, w stosownych przypadkach, odzyskują przyznane korzyści.

Artykuł 14

Pozwolenia na wywóz i znaczący wzrost wywozu

1. Wywóz następujących produktów nie podlega obowiązkowi okazania pozwolenia na wywóz:

a) produkty, o których mowa w art. 13 ust. 3;

b) produkty, o których mowa w art. 13 ust. 5 i które nie kwalifikują się do refundacji wywozowej.

2. Jeżeli istnieje ryzyko, że regularne dostawy do regionów najbardziej oddalonych mogą być zagrożone przez znaczący wzrost wywozu produktów określonych w art. 13 ust. 1, właściwe organy mogą ograniczyć ilości w taki sposób, aby zagwarantować, że priorytetowe potrzeby w danych sektorach zostaną zaspokojone. Ograniczenia ilościowe nie mogą mieć charakteru dyskryminacyjnego.

Artykuł 15

Tradycyjny wywóz, wywóz w ramach handlu regionalnego oraz tradycyjna wysyłka produktów przetworzonych

1. Przetwórcy, którzy zadeklarowali, zgodnie z art. 7 ust. 3, zamiar wywozu w ramach tradycyjnych przepływów handlowych lub handlu regionalnego bądź wysyłki w ramach tradycyjnych przepływów handlowych, o których mowa w art. 14 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, produktów przetworzonych zawierających surowce, które zostały objęte szczególnym systemem dostaw, mogą dokonywać takiego wywozu lub takiej wysyłki w granicach ilości rocznych określonych w załącznikach II– V do niniejszego rozporządzenia. Właściwe organy udzielają koniecznych zezwoleń w taki sposób, aby mieć pewność, iż transakcje nie przekraczają odnośnych maksymalnych ilości rocznych.

Wykaz państw trzecich, o którym mowa w art. 14 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, ustanowiony jest w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia.

W odniesieniu do wywozu w ramach handlu regionalnego eksporter przedkłada właściwym organom dokumenty przewidziane w art. 17 rozporządzenia (WE) nr 612/2009 w terminie przewidzianym w art. 46 wymienionego rozporządzenia. W przypadku nieprzedłożenia tych dokumentów w przewidzianym terminie właściwe organy odzyskują korzyści przyznane w ramach szczególnego systemu dostaw.

2. Wywóz produktów, o których mowa w niniejszym artykule, nie podlega obowiązkowi okazywania pozwolenia na wywóz.

3. W odniesieniu do produktów wywożonych, o których mowa w niniejszym artykule, pole 44 zgłoszenia wywozowego zawiera jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część I.

SEKCJA 6

Zarządzanie, kontrola I monitorowanie

Artykuł 16

Kontrole

1. Kontrole administracyjne przywozu, wprowadzenia do obrotu, wywozu i wysyłki produktów rolnych są wyczerpujące i obejmują kontrole krzyżowe z dokumentami, o których mowa w art. 8 ust. 1.

2. Kontrole bezpośrednie przeprowadzane w danym regionie najbardziej oddalonym przy przywozie lub wprowadzaniu produktów rolnych dotyczą reprezentatywnej próby co najmniej 5 % pozwoleń i świadectw okazywanych zgodnie z art. 9.

Kontrole bezpośrednie przeprowadzane w danym regionie najbardziej oddalonym przy wywozie lub wysyłce przewidzianym w sekcji 5 dotyczą reprezentatywnej próby co najmniej 5 % operacji w oparciu o profile ryzyka ustalone przez państwa członkowskie.

Do tych kontroli bezpośrednich stosuje się odpowiednio rozporządzenie Komisji (WE) nr 1276/2008 (¹⁴).

Dodatkowo, w szczególnych przypadkach Komisja może zażądać objęcia kontrolami bezpośrednimi innego odsetka pozwoleń i świadectw lub operacji.

Artykuł 17

Krajowe przepisy dotyczące zarządzania i monitorowania

Właściwe organy przyjmują dodatkowe przepisy konieczne do zarządzania szczególnym systemem dostaw i monitorowania go w czasie rzeczywistym.

Na żądanie Komisji właściwe organy powiadamiają ją o wszelkich środkach, które zamierzają wdrażać na podstawie akapitu pierwszego.

ROZDZIAŁ II

ŚRODKI WSPARCIA NA RZECZ LOKALNYCH PRODUKTÓW ROLNYCH

SEKCJA 1

Wnioski o przyznanie pomocy

Artykuł 18

Składanie wniosków

Wnioski o przyznanie pomocy na dany rok kalendarzowy składa się do urzędu wyznaczonego przez właściwe organy państwa członkowskiego, korzystając ze sporządzonych przez te organy wzorów i w określonych przez nie przedziałach czasowych. Odnośne przedziały czasowe są ustalane w taki sposób, aby możliwe było przeprowadzenie koniecznych kontroli na miejscu i trwają najdłużej do dnia 28 lutego następnego roku kalendarzowego.

Artykuł 19

Poprawianie oczywistych błędów

W przypadkach gdy po złożeniu wniosku o przyznanie pomocy właściwy organ stwierdzi oczywiste błędy we wniosku, wniosek można poprawić w każdej chwili.

Artykuł 20

Składanie wniosków po terminie

Z wyjątkiem przypadków działania siły wyższej i zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności, złożenie wniosku po upływie terminu ustanowionego zgodnie z art. 18 wiąże się z obniżeniem pomocy, do której beneficjent byłby uprawniony, gdyby wniosek został złożony w terminie, o 1 % za każdy dzień roboczy zwłoki. Wnioski złożone po upływie 25 dni od daty wygaśnięcia terminu uznaje się za niedopuszczalne.

Artykuł 21

Wycofywanie wniosków o przyznanie pomocy

1. Wnioski o przyznanie pomocy można wycofywać w całości bądź w części w dowolnym momencie.

Jeżeli jednak właściwy organ powiadomił wnioskodawcę ubiegającego się o pomoc o nieprawidłowościach we wniosku lub przekazał wnioskodawcy powiadomienie o planowanej kontroli na miejscu i jeśli w wyniku takiej kontroli zostaną wykryte nieprawidłowości, nie można wycofać tych części wniosku, których nieprawidłowości dotyczą.

2. Wycofanie wniosku lub części wniosku na mocy ust. 1 oznacza powrót wnioskodawcy do sytuacji sprzed złożenia danego wniosku o przyznanie pomocy lub jego części.

SEKCJA 2

Kontrole

Artykuł 22

Zasady ogólne

Weryfikacji dokonuje się w drodze kontroli administracyjnych oraz kontroli na miejscu.

Kontrole administracyjne mają charakter wyczerpujący i obejmują kontrole krzyżowe dotyczące m.in. danych ze zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, przewidzianego w tytule V rozdział II oraz art. 47, 61 i art. 102 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (¹⁵).

Na podstawie analizy ryzyka zgodnie z art. 24 ust. 1 niniejszego rozporządzenia właściwe organy przeprowadzają wyrywkowe kontrole na miejscu, w przypadku każdego działania, w odniesieniu do przynajmniej 5 % złożonych wniosków o przyznanie pomocy. Próba obejmuje ponadto przynajmniej 5 % kwoty, na którą opiewa pomoc w odniesieniu do każdego działania.

We wszystkich uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie korzystają ze zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli.

Artykuł 23

Kontrole na miejscu

1. Kontrole na miejscu mają charakter niezapowiedziany. Można jednak wystosować uprzednie powiadomienie ograniczone do niezbędnego minimum, jeżeli nie zakłóci to celu kontroli. O planowanej kontroli powiadamia się z wyprzedzeniem do maksymalnie 48 godzin, z wyjątkiem należycie uzasadnionych przypadków.

2. W stosownych przypadkach kontrole na miejscu przewidziane w niniejszej sekcji przeprowadza się w powiązaniu z ewentualnymi innymi kontrolami przewidzianymi w przepisach Unii.

3. Jeżeli wnioskodawcy ubiegający się o pomoc lub ich przedstawiciele uniemożliwiają przeprowadzenie kontroli na miejscu, odrzuca się ich wniosek lub wnioski o przyznanie pomocy.

Artykuł 24

Wybór wnioskodawców ubiegających się o pomoc do kontroli na miejscu

1. Właściwe organy dokonują wyboru wnioskodawców ubiegających się o pomoc do kontroli na miejscu na podstawie analizy ryzyka i reprezentatywności złożonych wniosków o przyznanie pomocy. W analizie ryzyka uwzględnia się poniższe czynniki:

a) kwotę pomocy;

b) liczbę działek rolnych, obszar i liczbę zwierząt objętych wnioskiem lub wyprodukowane, przewiezione, przetworzone lub wprowadzone do obrotu ilości;

c) zmiany w porównaniu z rokiem poprzednim;

d) ustalenia wynikające z kontroli przeprowadzonych w latach ubiegłych;

e) inne elementy określone przez państwa członkowskie.

Aby przebadana próba była reprezentatywna, państwa członkowskie wybierają losowo 20–25 % minimalnej liczby wnioskodawców ubiegających się o pomoc do kontroli na miejscu.

Jeżeli minimalna liczba wnioskodawców ubiegających się o pomoc i podlegających kontroli na miejscu jest niższa niż 12, państwa członkowskie wybierają losowo co najmniej jednego wnioskodawcę.

2. Właściwy organ rejestruje powody wyboru każdego z wnioskodawców ubiegających się o pomoc do kontroli na miejscu. Inspektor prowadzący kontrolę na miejscu informowany jest o tych powodach przed rozpoczęciem kontroli.

Artykuł 25

Sprawozdanie z kontroli

1. Każda kontrola na miejscu jest przedmiotem sprawozdania z kontroli zawierającego szczegółowe informacje na temat przeprowadzonej kontroli. Sprawozdanie to określa w szczególności:

a) poddane kontroli programy pomocy i wnioski o przyznanie pomocy;

b) obecne osoby;

c) poddane kontroli działki rolne, działki rolne na których dokonano pomiarów, wyniki pomiarów w stosunku do każdej mierzonej działki i zastosowane metody pomiarów;

d) liczbę i rodzaj zwierząt, których obecność stwierdzono oraz, w stosownych przypadkach, numery kolczyków identyfikacyjnych, wpisów do rejestru i skomputeryzowanej bazy danych bydła oraz wszystkie inne skontrolowane dokumenty potwierdzające, wyniki kontroli, a także, w stosownych przypadkach, szczególne uwagi odnoszące się do poszczególnych zwierząt lub ich kodów identyfikacyjnych;

e) skontrolowane ilości wyprodukowane, przewiezione, przetworzone lub wprowadzone do obrotu;

f) czy wnioskodawca ubiegający się o pomoc został powiadomiony o wizycie, a jeżeli tak, to z jakim wyprzedzeniem;

g) wszelkie dalsze zastosowane środki kontrolne.

2. Wnioskodawcy ubiegający się o pomoc lub ich przedstawiciele mają możliwość podpisania odpowiedniego sprawozdania w celu potwierdzenia swojej obecności w czasie kontroli oraz dodania do niego uwag. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości wnioskodawca ubiegający się o pomoc otrzymuje egzemplarz sprawozdania z kontroli.

W przypadku kontroli na miejscu przy zastosowaniu teledetekcji państwa członkowskie nie mają obowiązku umożliwiania wnioskodawcom ubiegającym się o pomoc lub ich przedstawicielom podpisywania sprawozdań z kontroli, o ile takie kontrole nie wykazały nieprawidłowości.

SEKCJA 3

Obniżki I wykluczenia oraz płatności nienależne

Artykuł 26

Obniżki i wykluczenia

W przypadku rozbieżności pomiędzy informacjami podanymi we wnioskach o przyznanie pomocy a ustaleniami wynikającymi z kontroli, przewidzianych w sekcji 2, państwo członkowskie stosuje obniżki kwot pomocy i wykluczenia. Przedmiotowe obniżki i wykluczenia są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 27

Wyjątki od stosowania obniżek i wykluczeń

1. Obniżki i wykluczenia przewidziane w art. 26 nie mają zastosowania w przypadku, gdy wnioskodawca ubiegający się o pomoc przedłożył poprawne informacje co do stanu faktycznego lub może w inny sposób wykazać, że nieprawidłowości powstały bez jego winy.

2. Obniżki i wykluczenia nie mają zastosowania do tych części wniosków o przyznanie pomocy, co do których wnioskodawca ubiegający się o pomoc poinformował na piśmie właściwy organ o nieprawidłowościach zaistniałych przed złożeniem wniosku lub po nim, pod warunkiem że właściwy organ nie poinformował wcześniej wnioskodawcy ubiegającego się o pomoc o planowanej kontroli na miejscu lub o nieprawidłowościach w danym wniosku.

Wniosek poprawia się na podstawie informacji udzielonych przez wnioskodawcę ubiegającego się o pomoc zgodnie z akapitem pierwszym, tak by odpowiadał realnej sytuacji.

Artykuł 28

Odzyskiwanie nienależnych wypłat oraz kary

1. W przypadku wypłat nienależnych stosuje się odpowiednio art. 7 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 809/2014 (¹⁶).

2. Jeżeli nienależnych wypłat dokonano na skutek fałszywych deklaracji lub przedstawienia fałszywych dokumentów bądź poważnego zaniedbania ze strony wnioskodawcy ubiegającego się o pomoc, stosuje się kary w wysokości nienależnie wypłaconych kwot wraz z odsetkami naliczonymi zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 809/2014.

Artykuł 29

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

W przypadkach działania siły wyższej lub wystąpienia okoliczności nadzwyczajnych w rozumieniu art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, stosuje się odpowiednio art. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 640/2014 (¹⁷).

ROZDZIAŁ III

ŚRODKI UZUPEŁNIAJĄCE

SEKCJA 1

Logo

Artykuł 30

Kontrola warunków stosowania logo

Właściwe organy okresowo sprawdzają, czy zatwierdzone podmioty przestrzegają warunków stosowania logo, o których mowa w art. 5 rozporządzenia delegowanego (UE) nr. 179/2014 oraz zobowiązań przewidzianych w art. 6 ust. 4 tego rozporządzenia delegowanego.

Właściwe organy mogą zlecić przeprowadzenie tych kontroli wyznaczonym do tego instytucjom, posiadającym odpowiednie kompetencje techniczne i wymaganą bezstronność. W takich przypadkach wspomniane instytucje sporządzają okresowo sprawozdanie na temat przeprowadzonych kontroli.

Artykuł 31

Nieprawne stosowanie logo i promowanie logo

Państwa członkowskie stosują właściwe istniejące przepisy krajowe, aby zapobiegać nieprawnemu posługiwaniu się logo, oraz w stosownych przypadkach karać za nie lub też wprowadzają w tym celu odpowiednie środki. Na żądanie Komisji państwa członkowskie powiadamiają ją o środkach, jakie stosują.

Państwa członkowskie zapewniają właściwą reklamę logo oraz produktów, w odniesieniu do których można je stosować.

Artykuł 32

Środki krajowe

1. Właściwe organy wprowadzają wszelkie dodatkowe środki administracyjne niezbędne do zarządzania systemem logo. Środki te mogą obejmować w szczególności pobieranie od zatwierdzonych podmiotów opłat na pokrycie kosztów druku logo oraz kosztów administracyjnych i kosztów kontroli.

2. Na żądanie Komisji właściwe organy powiadamiają ją o służbach lub, w zależności od przypadku, o instytucjach odpowiedzialnych za zatwierdzanie przewidziane w art. 6 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 179/2014 i przeprowadzanie kontroli wymaganych na mocy niniejszej sekcji, jak również o dodatkowych środkach, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. [1] Właściwe organy powiadamiają Komisję, na jej żądanie, o przyznanych zezwoleniach na używanie logo, o których mowa w art. 6 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 179/2014, wskazując nazwy i siedziby danych producentów, produkty objęte zezwoleniem i okres, na jaki je wydano.

SEKCJA 2

Produkty zwierzęce

Artykuł 33

Chów zwierząt gospodarskich

1. Przywóz młodego bydła płci męskiej pochodzącego z państw trzecich, objętego kodami CN 0102 29 05, 0102 29 29 lub 0102 29 49 i przeznaczonego do opasu i spożycia we francuskich departamentach zamorskich lub na Maderze nie podlega należnościom celnym, dopóki pogłowie lokalnego młodego bydła płci męskiej nie osiągnie poziomu wystarczającego do utrzymania i rozwoju lokalnej produkcji wołowiny i cielęciny.

2. W celu skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w ust. 1 importer lub wnioskodawca wykazuje, że spełnia warunki określone w art. 8 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 179/2014, przedkładając następujące dokumenty:

a) pisemne oświadczenie sporządzone w momencie przybycia zwierząt do francuskich departamentów zamorskich lub na Maderę, zgodnie z którym zwierzęta są przeznaczone do opasu na miejscu przez okres co najmniej 120 dni od dnia ich faktycznego przybycia, a następnie do spożycia na miejscu;

b) składane w momencie przybycia zwierząt pisemne zobowiązanie do powiadomienia właściwych organów w terminie jednego miesiąca od daty przybycia zwierząt o gospodarstwie lub gospodarstwach, w których będzie prowadzony ich opas.

SEKCJA 3

Przywóz tytoniu na wyspy kanaryjskie

Artykuł 34

Zwolnienie tytoniu z należności celnych

1. Roczny okres do obliczenia maksymalnej rocznej ilości tytoniu, która miałyby zostać zwolniona z należności celnych przywozowych przy bezpośrednim przywozie na Wyspy Kanaryjskie, o której mowa w art. 29 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (UE) nr 228/2013 zaczyna się dnia 1 stycznia każdego roku i kończy dnia 31 grudnia tego samego roku.

2. Ilości surowca tytoniowego i częściowo przetworzonego tytoniu, o których mowa w art. 29 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, są przeliczane na ilości surowca tytoniowego odżyłowanego na podstawie współczynnika równoważności dla danych produktów określonego w załączniku VII do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 35

Warunki zwolnienia

1. Przywóz produktów wymienionych w załączniku VII wymaga okazania świadectwa zwolnienia. Pole 20 we wnioskach o świadectwo i w świadectwach zawiera jeden z zapisów wymienionych w załączniku I część J.

O ile w niniejszym rozporządzeniu nie przewidziano inaczej, stosuje się odpowiednio art. 3, 7–10, 12 i 16 niniejszego rozporządzenia, art. 1 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 179/2014 i art. 12 ust. 2 oraz art. 18 rozporządzenia (UE) nr 228/2013.

2. Właściwe organy dopilnowują, by produkty wymienione w załączniku VII były wykorzystywane zgodnie z odpowiednimi przepisami Unii, w szczególności z art. 211, 214, 215, 218, 219 i 254 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (¹⁸) i art. 161–164, 171–175, 178, 179 i 239 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/2446 oraz art. 260–269 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/2447.

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 36

Wypłata pomocy

Po sprawdzeniu wniosków o przyznanie pomocy i odpowiednich dokumentów potwierdzających oraz po obliczeniu kwot, które należy przyznać w ramach programów POSEI, o których mowa w rozdziale II rozporządzenia (UE) nr 228/2013, właściwe organy dokonują wypłaty pomocy z tytułu danego roku kalendarzowego:

a) w odniesieniu do szczególnego systemu dostaw, do środków związanych z przywozem i dostawami żywych zwierząt oraz do środków, o których mowa w art. 9 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 179/2014 – przez cały rok;

b) w odniesieniu do płatności bezpośrednich – zgodnie z art. 75 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013;

c) w odniesieniu do innych płatności – w okresie od dnia 16 października bieżącego roku do dnia 30 czerwca roku następnego.

Artykuł 37

Wskaźniki efektywności

Każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji w odniesieniu do każdego z ich regionów najbardziej oddalonych, co najmniej dane w zakresie wskaźników efektywności określonych w załączniku VIII.

Dane te są przekazuje się w kontekście rocznego sprawozdania z realizacji, o którym mowa w art. 32 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013.

Artykuł 38

Powiadomienia

1. W odniesieniu do szczególnego systemu dostaw właściwe organy przesyłają Komisji, nie później niż dnia 31 maja każdego roku, następujące informacje dotyczące operacji przeprowadzonych w poprzednim roku w odniesieniu do bilansu dostaw roku kalendarzowego odniesienia, w podziale na produkty, kody CN oraz, w stosownych przypadkach, miejsca przeznaczenia poszczególnych produktów:

a) ilości produktów ze wskazaniem miejsca pochodzenia (przywóz z państw trzecich lub wysyłka z Unii);

b) kwotę pomocy oraz faktycznie poniesione wydatki w rozbiciu na produkty i, w stosownych przypadkach, w odniesieniu do konkretnego miejsca przeznaczenia;

c) ilości, w stosunku do których pozwolenia i świadectwa nie zostały wykorzystane, z podziałem na kategorie pozwoleń lub świadectw;

d) wszelkie ilości powrotnie wywiezione lub wysłane zgodnie z art. 13 oraz jednostkowe i całkowite odzyskane kwoty pomocy;

e) wszelkie ilości powrotnie wywiezione lub wysłane po przetworzeniu, zgodnie z art. 15;

f) przesunięcia w obrębie łącznej ilości w odniesieniu do danej kategorii produktów oraz zmiany prognozowanych bilansów dostaw wprowadzone w danym okresie;

g) dostępne saldo i procent wykorzystania.

Dane, o których mowa w akapicie pierwszym, przekazuje się w oparciu o wykorzystane pozwolenia i świadectwa.

2. [2] W odniesieniu do wspierania lokalnej produkcji państwa członkowskie przekazują Komisji, na jej żądanie, informacje o otrzymanych wnioskach o przyznanie pomocy, a także ostatecznie zakwalifikowanych wnioskach o przyznanie pomocy oraz kwotach odpowiadających poprzedniemu rokowi kalendarzowemu.

3. [3] Powiadomienia, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, przekazywane są zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2017/1183 oraz rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/1185.

4. Powiadomienia, o których mowa w art. 23 ust. 3 i art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, również przekazywane są zgodnie z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2017/1183 oraz rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/1185.

Artykuł 39

Sprawozdanie roczne

1. Struktura i treść sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 32 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, są zgodne z załącznikiem IX do niniejszego rozporządzenia.

2. Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, przedkłada się Komisji zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2017/1183 oraz rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/1185.

Artykuł 40

Zmiany programów

1. Zmiany, które mają być wprowadzone do każdego programu POSEI, państwa członkowskie przedkładają Komisji raz na rok kalendarzowy i na dany program, z wyjątkiem przypadków działania siły wyższej lub wyjątkowych okoliczności. Zmiany przesyła się Komisji nie później niż do dnia 31 lipca roku poprzedzającego ich stosowanie. Zmiany są właściwie umotywowane, a w szczególności zawierają następujące informacje:

a) przyczyny ewentualnych trudności we wdrażaniu, uzasadniające zmianę programu;

b) oczekiwane skutki zmiany;

c) wpływ na finansowanie i warunki kwalifikowalności.

Nie naruszając art. 51 i 52 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, Komisja informuje państwo członkowskie, jeżeli uzna, że zmiany nie są zgodne z przepisami Unii, w szczególności z art. 4 rozporządzenia (UE) nr 228/2013.

Zmiany stosuje się od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym o nich powiadomiono. W przypadku gdy konieczne jest wcześniejsze stosowanie, zmiany takie można stosować wcześniej, o ile Komisja nie wyrazi sprzeciwu.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 Komisja ocenia osobno poszczególne zmiany proponowane przez państwa członkowskie i podejmuje decyzje o ich zatwierdzeniu najpóźniej w terminie pięciu miesięcy od ich przedłożenia zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 34 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, w przypadku następujących zmian:

a) przystąpienia nowego regionu najbardziej oddalonego;

b) wprowadzenia do ogólnego programu nowych grup produktów, które mają być wspierane w ramach szczególnego systemu dostaw, lub nowych środków na rzecz lokalnej produkcji rolnej.

Zatwierdzone w ten sposób zmiany stosuje się od dnia 1 stycznia roku następującego po roku przedstawienia wniosku w sprawie zmiany lub od daty wyraźnie wskazanej w decyzji zatwierdzającej.

3. Państwa członkowskie są uprawnione do wprowadzania poniższych zmian z pominięciem procedury określonej w ust. 1, o ile Komisja została o nich poinformowana:

a) w odniesieniu do prognozowanych bilansów dostaw – zmian poziomu każdej pomocy w granicach 20 % lub zmian ilości produktów objętych bilansem dostaw oraz, w związku z tym, zmian całkowitej kwoty pomocy przyznanej na wsparcie każdej linii produktów;

b) [4] w odniesieniu do wszystkich środków – korekty w granicach 20 %, przydziału finansowego przeznaczonego na każdy poszczególny środek, bez uszczerbku dla pułapów finansowych przewidzianych w art. 30 rozporządzenia (UE) nr 228/2013, pod warunkiem że takie korekty zostaną zgłoszone nie później niż dnia 31 maja roku następującego po roku kalendarzowym, którego dotyczy zmiana przydzielonych środków finansowych. Jeśli taka korekta polega jednak na zwiększeniu kwoty środka poprzez uzupełniające finansowanie krajowe, to w należycie uzasadnionych okolicznościach – o których Komisja musi zostać poinformowana zgodnie z wymogiem określonym w ust. 4 niniejszego artykułu – zwiększenie to może wynieść do 50 % przydziału finansowego przeznaczonego na każdy poszczególny środek;

c) zmian wynikających ze zmian kodów i opisów określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2658/87 (¹⁹) wykorzystywanych do identyfikacji produktów korzystających z pomocy, o ile zmiany te nie wiążą się ze zmianą samych produktów.

4. Zmiany, o których mowa w ust. 3, wchodzą w życie nie wcześniej niż z dniem otrzymania ich przez Komisję. Są one należycie wyjaśnione i poparte uzasadnieniem i mogą być wprowadzane tylko raz do roku, z wyjątkiem następujących przypadków:

a) działania siły wyższej lub zaistnienia wyjątkowych okoliczności;

b) zmian dotyczących ilości produktów objętych systemem dostaw;

c) zmian wynikających ze zmian kodów i opisów określonych w rozporządzeniu (EWG) nr 2658/87.

5. Do celów niniejszego artykułu stosuje się następujące definicje:

a) „środek” oznacza zgrupowanie działań niezbędnych do osiągnięcia jednego lub większej liczby celów programu, stanowiące linię budżetową, dla której przydział środków finansowych określono w tabeli finansowania, o której mowa w art. 5 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 228/2013;

b) „grupa produktów” oznacza wszystkie produkty, dla których pierwsze dwie cyfry kodu CN są jednakowe, jak określono w rozporządzeniu (EWG) nr 2658/87.

6. Powiadomienia, o których mowa w niniejszym artykule przekazywane są zgodnie z rozporządzeniem delegowanym (UE) 2017/1183 oraz rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2017/1185.

Artykuł 41

Zmniejszanie zaliczek

Bez uszczerbku dla ogólnych zasad dyscypliny budżetowej, jeżeli informacje przekazane Komisji przez państwa członkowskie na mocy art. 38 i 39 są niekompletne lub jeżeli został przekroczony termin ich przekazania, Komisja może dokonać czasowego i ryczałtowego zmniejszenia zaliczek przekazywanych na konto wydatków rolniczych.

Artykuł 42

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 lutego 2014 r.