RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 30 ust. 1 lit. a) i b), art. 31 lit. a) i b) oraz art. 34 ust. 2 lit. c),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Belgii i Królestwa Szwecji(¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

1) System Informacyjny Schengen, ustanowiony na mocy przepisów tytułu IV Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach z 1990 r., zwanej dalej „Konwencją z Schengen z 1990 r.”, stanowi niezbędny instrument do stosowania przepisów dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej.

2) W swojej obecnej formie System Informacyjny Schengen posiada zdolność objęcia nie więcej niż 18 uczestniczących w nim państw. W chwili obecnej działa on w 13 Państwach Członkowskich i 2 innych państwach (Islandii i Norwegii), a w dającej się przewidzieć przyszłości będzie działał w Zjednoczonym Królestwie oraz Irlandii. Jednakże, nie został on zaprojektowany do objęcia zwiększonej liczby Państw Członkowskich Unii Europejskiej po jej rozszerzeniu.

3) Z tego powodu, a także aby skorzystać z najnowszych osiągnięć w obszarze technologii informatycznych oraz, aby umożliwić wprowadzenie nowych funkcji, konieczne jest opracowanie nowej, drugiej generacji Systemu Informacyjnego Schengen (SIS II), zgodnie z tym co zostało już potwierdzone w decyzji SCH / Com-ex (97) 24 Komitetu Wykonawczego z dnia 7 października 1997 r.(³).

4) Wydatki związane z opracowaniem SIS II są pokrywane z budżetu Unii Europejskiej zgodnie ze odnośnymi konkluzjami Rady z dnia 29 maja 2001 r. Niniejsza decyzja ustanawia, łącznie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 2424/2001 z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie rozwoju Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II)(⁴), podstawy prawne wymagane do ujęcia w budżecie Unii niezbędnych środków przyznanych na utworzenie SIS II oraz do realizacji tej części budżetu.

5) Podstawę prawną stanowią dwa akty: niniejsza decyzja oparta na art. 30 ust. 1 lit. a) i b), art. 31 lit. a) i b) oraz art. 34 ust. 2 lit. c) Traktatu o Unii Europejskiej oraz rozporządzenie Rady oparte na art. 66 (...) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Wynika to z faktu, że zgodnie z art. 92 Konwencji z Schengen z 1990 r., System Informacyjny Schengen ma, dzięki zastosowaniu zautomatyzowanej procedury wyszukiwania danych, umożliwić wyznaczonym przez Państwa Członkowskie władzom dostęp do informacji o osobach i przedmiotach, służących do celów kontroli granicznej oraz innych kontroli policyjnych i celnych przeprowadzanych wewnątrz kraju zgodnie z prawem krajowym, jak również do celów wydawania wiz, dokumentów pobytowych i zarządzania regulacjami dotyczącymi cudzoziemców w kontekście stosowania odnoszących się do przepływu osób przepisów dorobku Schengen.

6) Fakt, że podstawa prawna niezbędna do finansowania SIS II ze środków pochodzących z budżetu Unii składa się z dwóch osobnych instrumentów, nie narusza zasady, że System Informacyjny Schengen stanowi i będzie nadal stanowić jeden, zintegrowany system informacyjny oraz, że SIS II musi być rozwijany w taki sposób, aby spełnić te wymagania.

7) Niniejsza decyzja nie narusza przyszłego przyjęcia niezbędnych przepisów szczegółowo opisujących działanie i wykorzystanie SIS II, w szczególności: zasad określania kategorii danych wprowadzanych do systemu, celów, dla których dane te należy wprowadzać oraz kryteriów ich wprowadzania, zasad dotyczących zawartości wpisów SIS, w tym odpowiedzialności za ich prawidłowość, zasad dotyczących czasu trwania informacji, wzajemnego przekazywania informacji i zasad ich zgodności, zasad dostępu do danych SIS oraz zasad ochrony danych osobowych i ich kontroli.

8) Niniejsza decyzja ustanawia procedury podejmowania środków niezbędnych do jej wdrożenia, które odzwierciedlają odpowiednie przepisy rozporządzenia (WE) nr 2424/2001, tak aby zapewnić jednolitość procedury wdrożeniowej dla rozwoju SIS II jako całości.

9) Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, należącego do obszaru określonego w art. 1 lit. g) decyzji Rady nr 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania Układu zawartego między Radą Unii Europejskiej a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii dotyczącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen(⁵) oraz art. 8 ust. 2 decyzji Rady nr 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącej wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen(⁶).

10) Konieczne jest uzgodnienie pozwalające na udział przedstawicieli Islandii i Norwegii w pracach komitetów wspierających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych. Uzgodnienie takie było przedmiotem rozważań w formie wymiany listów, między Wspólnotą a Islandią i Norwegią, załączonych do wyżej wymienionego Układu Stowarzyszeniowego.

11) Niniejsza decyzja nie narusza Porozumień w sprawie częściowego uczestnictwa Zjednoczonego Królestwa w dorobku Schengen, zdefiniowanych w decyzji Rady nr 2000/365/WE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

System Informacyjny Schengen ustanowiony na mocy przepisów tytułu IV Konwencji z Schengen z 1990 r., zastępuje się nowym systemem, Systemem Informacyjnym Schengen II (SIS II), który umożliwi zintegrowanie w tym systemie nowych Państw Członkowskich.

Artykuł 2

SIS II zostanie utworzony przez Komisję jako jeden zintegrowany system, zgodnie z procedurami wymienionymi w niniejszej decyzji. Rozwinięcie obejmuje także przygotowanie integracji technicznej w ramach SIS II, w szczególności w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w 2004 r. [1]

Artykuł 3

Instrumenty niezbędne do rozwoju SIS II, w odniesieniu do zagadnień innych niż wymienione w art. 4, zostaną przyjęte zgodnie z procedurą zarządzania, określoną w art. 5.

Artykuł 4

Instrumenty niezbędne do rozwoju SIS II, w odniesieniu do zagadnień wymienionych poniżej, zostaną przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną określoną w art. 6:

a) zaprojektowanie fizycznej architektury systemu, w tym sieci komunikacyjnych;

b) aspekty techniczne mające wpływ na ochronę danych osobowych;

c) aspekty techniczne niosące poważne następstwa finansowe dla budżetów Państw Członkowskich lub niosące poważne skutki techniczne dla systemów krajowych Państw Członkowskich;

d) rozwój wymagań z zakresu bezpieczeństwa.

Artykuł 4A

[2] 1. Nie naruszając odpowiedzialności Komisji w zakresie opracowania systemu SIS II, na czas opracowywania systemu jego jednostka centralna jest zlokalizowana w Strasburgu (Francja), a centralna jednostka rezerwowa jest zlokalizowana w Sankt Johann im Pongau (Austria).

2. Do czasu zakończenia procesu opracowywania Francja i Austria zapewniają odpowiednią infrastrukturę i środki na potrzeby funkcjonowania odpowiednio jednostki centralnej i centralnej jednostki rezerwowej systemu SIS II.

3. Organ krajowy dostarczający infrastrukturę i środki, o których mowa w ust. 2, może w okresie opracowywania systemu otrzymać od Wspólnoty dotację na przystosowanie i utrzymanie miejsca lokalizacji systemu lub na świadczenie niezbędnych usług wynikających z faktu umiejscowienia SIS II na terytorium kraju.

Artykuł 5

1. W przypadku odniesień do niniejszego artykułu, Komisja jest wspierana przez składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich komitet zarządzający, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2. Komitet uchwala swój regulamin na podstawie propozycji przewodniczącego przygotowanej w oparciu o regulamin standardowy, opublikowany w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia komitetowi projekt środków, które należy podjąć. Komitet przedstawia swoją opinię o projekcie w czasie, który może zostać określony przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinię przyjmuje się większością określoną w art. 205 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską dla decyzji, które przyjmuje Rada na wniosek Komisji. Głosy przedstawicieli Państw Członkowskich w Komitecie są ważone w sposób wymieniony w niniejszym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

4. Komisja podejmuje środki, które stosuje się natychmiast. Jednakże, jeżeli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja bezzwłocznie informuje o nich Radę. W takiej sytuacji Komisja może, na okres dwóch miesięcy od daty przekazania takiej informacji, odroczyć stosowanie środków, o których stosowaniu zadecydowała.

5. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może w okresie wskazanym w ust. 4 podjąć inną decyzję.

Artykuł 6

1. W przypadku odniesień do niniejszego artykułu, Komisja jest wspierana przez komitet regulacyjny składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2. Komitet uchwala swój regulamin na podstawie propozycji przewodniczącego przygotowanej w oparciu o regulamin standardowy, opublikowany w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia komitetowi projekt środków, które należy podjąć. Komitet przedstawia swoją opinię o projekcie w czasie, który może zostać określony przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinię przyjmuje się większością określoną w art. 205 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską dla decyzji, które przyjmuje Rada na wniosek Komisji. Głosy przedstawicieli Państw Członkowskich w Komitecie oblicza się w sposób wymieniony w tym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

4. Komisja przyjmuje zamierzone środki, jeżeli są one zgodne z opinią Komitetu.

5. Jeżeli zamierzone środki nie są zgodne z opinią Komitetu lub opinia nie zostanie przedstawiona, Komisja niezwłocznie przedstawia Radzie propozycję w sprawie środków, które mają zostać podjęte i informuje Parlament Europejski.

6. Rada może podjąć kwalifikowaną większością głosów decyzję w sprawie propozycji, w terminie dwóch miesięcy od daty jej przedstawienia Radzie.

Jeżeli w tym terminie Rada kwalifikowaną większością głosów wyraziła sprzeciw wobec propozycji, Komisja ponownie ją zbada. Komisja może przedstawić Radzie zmieniony projekt, ponownie przedstawić swoją propozycję lub przedstawić projekt aktu prawnego.

Jeżeli po upływie wskazanego terminu Rada ani nie przyjęła proponowanego aktu wykonawczego, ani nie wyraziła swojego sprzeciwu wobec propozycji środków wykonawczych, proponowany akt wykonawczy jest przyjmowany przez Komisję.

Artykuł 7

Niniejsza decyzja staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsza decyzja traci moc z dniem 31 grudnia 2008 r. [3]

Sporządzono w Brukseli, dnia 6 grudnia 2001 r.