Opodatkowanie przychodów uzyskiwanych w związku z wynajmem nieruchomości przy pomocy pośrednika.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 lipca 2024 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania przychodów uzyskiwanych w związku z wynajmem nieruchomości. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, a także polskim rezydentem podatkowym i posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy. Wnioskodawczyni jest właścicielką (...) nieruchomości położonych w miejscowości (...) (gmina (...)), na które składają się (...) lokale w zabudowie szeregowej oraz (...) drewniane domki letniskowe. Zakup nieruchomości został przez Wnioskodawczynię sfinansowany z jej własnych oszczędności – jako sposób ich racjonalnej alokacji oraz ze środków pochodzących z pożyczki prywatnej. Przedmiotowe nieruchomości zostały przeznaczone na cele wynajmu krótkoterminowego.

Celem czerpania korzyści wynikających z rozporządzania mieniem, z uwagi na odległość pomiędzy miejscem położenia nieruchomości a miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni (ok. (...) km), podjęto decyzję o zawarciu na czas nieokreślony prowizyjnej umowy najmu z pośrednikiem – podmiotem świadczącym profesjonalne usługi w zakresie zarządzania nieruchomościami. Podkreślić należy tutaj fakt, że zawarcie umowy z pośrednikiem na czas nieokreślony ma jednorazowy charakter. W związku z ustaleniami pomiędzy stronami, pośrednik upoważniony jest do dalszego podnajmu krótkoterminowego przedmiotu umowy osobom trzecim, a do jego obowiązków należy zarządzanie całym procesem oraz samą nieruchomością. Zgodnie z zapisami umowy składają się na to m.in. obsługa rezerwacji oraz zarządzanie cenami, prowadzenie rozrachunków i rozliczeń zarówno z podnajemcami, jak i organami państwowymi (inkasowanie obowiązujących na terenie miasta lub gminy opłat), opieka nad podnajemcami w trakcie ich pobytu oraz dbanie o zachowanie właściwych warunków technicznych, higienicznych i sanitarnych poprzez utrzymanie porządku i niezbędnego zaopatrzenia nieruchomości. W zamian za swoje usługi pośrednik pobiera prowizję, która stanowi co do zasady odsetek należności pobranych od podnajemców, a reszta kwoty trafia comiesięcznie na konto bankowe Wnioskodawczyni.

Decyzja o takiej formie zarządzania majątkiem prywatnym wynika z chęci zaspokojenia przez Wnioskodawczynię własnych interesów. Przez znaczną odległość jaka dzieli Wnioskodawczynię od jej mienia osobiste doglądanie nieruchomości i spełnienie podstawowych potrzeb najemców wiązałoby się z niewspółmiernymi do potencjalnych korzyści finansowych nakładami czasu oraz pieniędzy. Zmiana miejsca zamieszkania na bliższe miejscu położenia nieruchomości, celem sprawowania nad nimi osobistego zarządu, wiązałaby się dla Wnioskodawczyni ze zmianą ośrodka interesów życiowych, a takie działanie niosłoby za sobą poważne skutki w życiu osobistym oraz zawodowym. Dodatkowo Wnioskodawczyni nie musi osobiście rozliczać opłat za media, ponosić kosztów bieżących napraw oraz przejmować się kwestiami technicznymi i prawnymi związanymi z najmem, gdyż należy to do obowiązków operatora nieruchomości. Podpisanie umowy z pośrednikiem było zatem podyktowane względami czysto pragmatycznymi.

Pytanie

Czy przychód uzyskiwany przez Wnioskodawczynię w związku z wynajmem przedmiotowych nieruchomości powinien być traktowany na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jako przychód z tytułu najmu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT?

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni opisany w stanie faktycznym najem nieruchomości mieści się w zakresie rozporządzania majątkiem prywatnym, dlatego przychód z tego tytułu powinien być zakwalifikowany do źródła przychodów jakim jest najem na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT.

Na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych ustawodawca w art. 10 ust. 1 ustawy o PIT wymienia enumeratywnie katalog źródeł przychodów. W sytuacji Wnioskodawczyni szczególną uwagę należy zwrócić na pkt 3 oraz 6 powołanego przepisu, zgodnie z którymi źródłami przychodów są:

3) pozarolnicza działalność gospodarcza;

6) najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Działając w rygorze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla określenia pozarolniczej działalności gospodarczej należy posłużyć się definicją zawartą w art. 5a pkt 6 ustawy o PIT, zgodnie z którą będzie to działalność zarobkowa:

a) wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,

b) polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c) polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 – czyli między innymi najmu.

Nie ulega wątpliwości, że taka konstrukcja przepisów wskazuje na wykluczający względem siebie nawzajem charakter źródeł przychodów. Oznacza to, że dane przysporzenie majątkowe może zostać zakwalifikowane wyłącznie do jednego z nich, co potwierdziła uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2015 r. (II FSK 1/15). Dylemat w kwestii właściwej kwalifikacji przychodów osoby fizycznej z tytułu najmu składników majątkowych stanowił przedmiot rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego, który dnia 24 maja 2021 r. w składzie siedmiu sędziów podjął uchwałę (II FPS 1/21), gdzie sformułowano tezę, zgodnie z którą przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze są zaliczane bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy i PIT, chyba że stanowią składnik majątkowy mienia osoby fizycznej, który został przez nią wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej.

Formułując taką tezę Naczelny Sąd Administracyjny dodał, że zasadą jest zakwalifikowanie przychodów do źródła jakim jest najem. Wyjątek stanowi natomiast sytuacja, w której podatnik, z uwagi na zakwalifikowanie wynajmowanych składników majątku do kategorii związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą, osiąga przychody z najmu w ramach źródła przewidzianego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej).

Linia orzecznicza sądów administracyjnych jasno wskazuje, że kwalifikacja przychodu zależy od tego, czy oddane w najem mienie stanowi majątek prywatny podatnika, czy też wchodzi w skład zorganizowanej masy majątkowej stanowiącej przedsiębiorstwo. Oznacza to zatem, że decydujące znaczenie w tej kwestii ma wola właściciela przedmiotu najmu, co potwierdza się w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego:

–z dnia 28 maja 2024 r. (II FSK 1080/21),

–z dnia 27 października 2023 r. (II FSK 372/21),

–z dnia 7 czerwca 2023 r. (II FSK 3004/20).

Niemniej jednak Wnioskodawczyni jest świadoma, że na potrzeby podatku dochodowego prowadzenie działalności gospodarczej nie jest uzależnione od jej formalnego zarejestrowania, jeżeli spełnione są przesłanki wynikające z ustawy o PIT. Z powołanego wcześniej przepisu art. 5a pkt 6 ustawy o PIT wynika, że za pozarolniczą działalność gospodarczą uznaje się działalność zarobkową polegającą na m.in. wykorzystaniu rzeczy i praw majątkowych, prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły. Celem właściwego zweryfikowania czy działania podjęte przez Wnioskodawczynię w związku z wynajmem nieruchomości noszą znamiona działalności gospodarczej należy zastanowić się, czy rzeczywiście mają one charakter zorganizowany i ciągły.

W przypadku najmu, który definiowany jest przez art. 659 oraz kolejne ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 z późn. zm.) można stwierdzić, że swego rodzaju ciągłość jest wpisana w jego naturę w szczególności, gdy umowy zawierane są na czas nieokreślony. Czynsz z najmu stanowi najczęściej periodyczny pożytek cywilny z posiadanego mienia, zatem powinien być traktowany jako źródło pasywnego dochodu, co stanowi przeciwieństwo aktywnych działań co do zasady podejmowanych przez przedsiębiorców. Kiedy mowa jest o działalności gospodarczej, zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych, ciągłość należy określić jako szereg planowanych działań, których realizacja przyjmuje względnie stały wymiar oraz nastawione są na osiąganie i zwiększanie zysków. Należy jednak podkreślić, że nie jest tu istotne wykonywanie działań bez przerwy, a zachowanie podatnika, z którego wynika, że ma on zamiar powtarzania określonych czynności w celu osiągnięcia zarobku.

W przedmiotowej sprawie działanie Wnioskodawczyni ogranicza się do jednorazowego podpisania prowizyjnej umowy, co skutkuje następnie długookresowymi, jednak biernymi przychodami wynikającymi wyłącznie z tytułu posiadania majątku nieruchomego. Nie można zatem stwierdzić, aby kryterium ciągłości działań zostało spełnione. Takie samo stanowisko zostało przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 marca 2023 r. (II FSK 2288/20): „Przyjęcie stanowiska, zgodnie z którym prowadzenie działalności w celu zarobkowym oraz w sposób zorganizowany i ciągły przesądza o uznaniu tej działalności za działalność gospodarczą (z pominięciem końcowego fragmentu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.) prowadziłoby do wniosku, że de facto każda działalność w zakresie najmu nieruchomości powinna być traktowana jako działalność gospodarcza. Skoro czynsz najmu jest pożytkiem cywilnym z posiadanego majątku, to błędne byłoby przyjęcie, że bierne uzyskiwanie przez podatnika pożytków z majątku stanowi prowadzenie działalności gospodarczej”.

Z linii interpretacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wynika, że prowadzenie działalności w sposób zorganizowany oznacza działania metodyczne, systematyczne, uporządkowane, przebiegające według planu, przy udziale specjalnie dobranych środków, służących uzyskaniu dochodu. O takim zorganizowaniu mogą świadczyć, chociaż nie w każdym przypadku, także niektóre czynności podejmowane w ramach zarządu majątkiem. W ocenie Wnioskodawczyni fakt korzystania z usług pośrednictwa najmu świadczonych przez profesjonalny podmiot nie spełnia przesłanki zorganizowania jej działań. Takie działanie wynika z czystego pragmatyzmu, gdyż z uwagi na znaczną odległość, jaka dzieli Wnioskodawczynię od posiadanych nieruchomości, nieopłacalnym byłoby z ekonomicznego punktu widzenia osobiste zarządzanie procesem najmu krótkoterminowego, którego specyfika nakazuje relatywnie częste wykonywanie podstawowych czynności związanych z zarządzaniem nieruchomościami. Nie można tu zatem mówić o budowaniu struktury przedsiębiorstwa lub planowaniu działań, ponieważ za całość spraw organizacyjnych odpowiada właśnie pośrednik, którego usługi są niezbędne dla czerpania przez Wnioskodawczynię należytych korzyści.

Należy tutaj wskazać interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, z których wynika, że podpisanie prowizyjnych umów najmu, analogicznych jak w przedmiotowej sprawie, stanowi w ocenie Organu działania mieszczące się w ramach racjonalnego gospodarowania majątkiem prywatnym, które służą zaspokojeniu potrzeb podatnika lub jego rodziny. Takie stanowisko przedstawiono m.in. w interpretacjach z dnia 19.05.2023 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.327.2023.2.MJ oraz z dnia 21.02.2023 r., nr 0115- KDIT1.4011.38.2023.1.AS.

Bez znaczenia na rozstrzygnięcie klasyfikacji przychodu jest również ilość wynajmowanych przez Wnioskodawczynię nieruchomości, gdyż w powołanej wcześniej uchwale siedmiu sędziów (II FPS 1/21) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że: „(...) NSA w składzie poszerzonym stwierdza, że uwzględniając powyżej zaprezentowaną argumentację, w szczególności w sytuacji braku ingerencji ustawodawcy, który może na potrzeby opodatkowania uznać, że najem w określonych przypadkach będzie kwalifikowany jako działalność gospodarcza (przykładowo wskazując próg ilościowy czy kwotowy), a także biorąc pod uwagę wyrażoną w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. zasadę rozłączności źródeł przychodów, należało podjąć uchwałę o treści następującej: Przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze są zaliczane bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., chyba że stanowią składnik majątkowy mienia osoby fizycznej, który został przez nią wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej”.

Podsumowując, działania Wnioskodawczyni podjęte w ramach wynajmu (...) nieruchomości we współpracy z pośrednikiem mieszczą się w zakresie racjonalnego rozporządzania majątkiem prywatnym i nie spełniają przesłanek, które na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych definiowałyby je jako pozarolniczą działalność gospodarczą. Tym samym zasadne jest uznanie ich za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j.: Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od któr1ych na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

- pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

- najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z kolei zgodnie z treścią art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1)odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;

2)są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;

3)wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

–zaistnienie przesłanek pozytywnych, o których mowa w art. 5a pkt 6 ustawy, pozwalających na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,

–brak wystąpienia przesłanek negatywnych, o których mowa w art. 5b ust. 1 ww. ustawy, oraz

–wykluczenie, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza albo jako odrębne źródło przychodów (tzw. najem prywatny). Jeśli najem faktycznie spełnia obiektywne przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 przywołanej ustawy lub jego przedmiotem są składniki majątku związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Umowa najmu została zdefiniowana w art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j.: Dz. U. z 2024 r. poz. 1061), zgodnie z którym:

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stronami umowy najmu są wynajmujący oraz najemca. Do zawarcia umowy najmu dochodzi wówczas, gdy strony uzgodnią istotne jej składniki, do jakich należą przedmiot najmu i czynsz. Na podstawie umowy najmu najemca uzyskuje prawo do używania cudzej rzeczy w zamian za zapłatę czynszu.

Tak więc podatnicy mogą osiągać przychody z najmu niestanowiącego przedmiotu pozarolniczej działalności gospodarczej, jak i z najmu w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. W obydwu przypadkach przychód jest osiągnięty na podstawie tego samego rodzaju stosunku cywilnoprawnego łączącego strony, jakim jest umowa najmu.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy). W przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą albo najem jest przedmiotem tej działalności, wynajmowanie nieruchomości zaliczane jest do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Warto dodać, że we współczesnych realiach społeczno-gospodarczych zakup, posiadanie i gospodarowanie nieruchomościami może być wynikiem lokowania kapitału także przez osoby, które nie prowadzą działalności gospodarczej

Wskazać trzeba także na Uchwałę NSA z 24 maja 2021 r., II FPS 1/21, w której stwierdzono:

To zatem podatnik decyduje o tym czy "powiązać" określone składniki swojego mienia z wykonywaniem działalności gospodarczej, czy też zachować je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą i oddać np. w najem (...).

Przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze są zaliczane bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że stanowią składnik majątkowy mienia osoby fizycznej, który został przez nią wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej.

Zasadą jest kwalifikowanie przychodów do źródła - najem, a wyjątkiem sytuacja, w której podatnik, z uwagi na zakwalifikowanie składników majątku do kategorii "związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą" - do przychodów z działalności gospodarczej.

Przychody z najmu zaliczane są zatem bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że przedmiot najmu stanowi składnik majątkowy związany z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Na podstawie wskazanych przepisów prawa podatkowego oraz opisanego stanu faktycznego uzyskiwane przez Panią przychody w ramach wynajmu (...) nieruchomości we współpracy z pośrednikiem mieszczą się w zakresie rozporządzania majątkiem prywatnym i mogą zostać zaliczone do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).