Wyrok NSA z dnia 28 maja 2024 r., sygn. II FSK 1080/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Dumas (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Wolf- Kalamala Sędzia del. WSA Artur Kot Protokolant Karolina Zarzycka-Ciołkiewicz po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 lutego 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 1242/20 w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 12 sierpnia 2020 r. nr 2401-IOD01.4102.8.2020.9/28 UNP: 2401-20-030521 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) uchyla zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia 12 sierpnia 2020 r. nr 2401-IOD01.4102.8.2020.9/28 UNP: 2401-20-030521, 3) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach na rzecz A. S. kwotę 6324 (sześć tysięcy trzysta dwadzieścia cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z 24 lutego 2021 r. (sygn. akt I SA/Gl 1242/20) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę A. S. – nazywanego dalej "Skarżącym" na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z 12 sierpnia 2020 r. (nr 2401-IOD01.4102.8.2020.9/28 UNP: 2401-20-030521) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny i prawny sprawy Sąd pierwszej instancji wyjaśnił między innymi, że decyzją z 2 października 2019 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w B określił Skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2013 r.

Następnie, wspomnianą na wstępie decyzją, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. W motywach decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że działania Skarżącego spełniały kryteria prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2020 r. poz. 1426, ze zm.; dalej jako "u.p.d.o.f."). Skarżący wynajmował bowiem xx lokali. Z umów najmu wynikało, że przebiegały one w sposób ciągły. Nawiązanie nowej umowy następowało zazwyczaj w krótkim okresie czasu od rozwiązania poprzedniej umowy. Nowi najemcy byli pozyskiwani za pośrednictwem ogłoszeń na słupach, ogłoszeń w lokalnej prasie, czy też za pośrednictwem portali (stron) internetowych. W konsekwencji przychód z tytułu najmu należało przypisać do źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., do którego powinna znaleźć zastosowanie stawka podatkowa przewidziana w art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f. Równocześnie oznaczało to, że Skarżący nie miał podstaw, aby rozliczać przychód z tytułu najmu nieruchomości na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 1905, ze zm.; dalej jako "z.p.d.o.f.").