Opodatkowania stawką VAT 0% wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - dostawa do oszusta.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 30 lipca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 27 kwietnia 2022 r. sygn. akt I SA/Kr 349/22 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 grudnia 2023 r. sygn. akt II FSK 1331/22;

i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką VAT 0% wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 sierpnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 lipca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania stawką VAT 0% wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Uzupełnili Państwo wniosek - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 21 października 2021 r. (wpływ 28 października 2021 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

„A” spółka akcyjna z siedzibą w „B” (dalej również jako „Wnioskodawca”), prowadzi przeważającą działalność gospodarczą sklasyfikowaną pod kodem PKD 28.25.Z produkcja przemysłowych urządzeń chłodniczych i wentylacyjnych oraz jest czynnym podatnikiem VAT-UE nieprzerwanie od (...)2004 r.

W swojej ofercie Wnioskodawca zapewnia klientom detalicznym jak i klientom hurtowym wysokiej jakości urządzenia chłodnicze produkowane z wykorzystaniem najnowszych technologii. Do tego rodzaju sprzedaży stosuje on ekologiczne materiały, mogące być potem przedmiotem recyklingu. Tym samym, w ramach oferty Wnioskodawcy dostępne są między innymi następujące typy urządzeń:

(...)

W związku z rozwojem przedsiębiorstwa Wnioskodawcy oraz posiadanym przez niego potencjałem produkcyjnym Wnioskodawca stale pozyskuje nowych klientów. Model biznesowy Wnioskodawcy zakłada zatem, iż dokonuje on dostawy towarów na rzecz nowych klientów, którzy mają potencjał, aby stać się stałymi odbiorcami, stałych odbiorców oraz klientów jednorazowych (takich na rzecz których realizowane jest wyłącznie jedno zamówienie).

W związku z powyższym, 14 września 2020 r. Wnioskodawca, posiadając mailowe zapytanie handlowe z 12 lutego 2020 r. nawiązał kontakt z firmą „C”, tj. z osobą przedstawiającą się jako Dyrektor Handlowy Spółki „C” o numerze (…), z siedzibą w (…) o imieniu „D” – Dyrektor Handlowy „C” (dalej jako „Kontrahent”). Kontakt został nawiązany za pomocą poczty elektronicznej email w języku francuskim. Przed rozpoczęciem rozmów handlowych, Wnioskodawca sprawdził dane tej osoby poprzez weryfikację jej mediów społecznościowych i powiązania z firmą „C”, które wykazały, iż Dyrektorem Handlowym jest faktycznie osoba pod danym imieniem i nazwiskiem. Adres mailowy, którego została dostarczona wiadomość Kontrahenta z propozycją nawiązania współpracy, również nie wzbudzał na tamten moment wątpliwości Wnioskodawcy. Ponadto, kontakt z Kontrahentem prowadzony był w języku francuskim – zarówno ze zlecającym zamówienie jak i osobą odpowiedzialną za odbiór towaru na magazynie.

W trakcie rozmów handlowych, Wnioskodawca podjął szereg czynności sprawdzających, mających na celu zweryfikowanie czy Kontrahent, z którym zamierza nawiązać współpracę ma odpowiednie zaplecze techniczne i organizacyjne do obsługi takiego zamówienia. Taka procedura zwyczajowo prowadzona była poprzez udanie się do siedziby nowego kontrahenta i potwierdzenie tożsamości osoby składającej zamówienie. Również i kontrahenci Wnioskodawcy często udawali się do siedziby Wnioskodawcy, tak aby sprawdzić na jakich pracuje on maszynach, jak wygląda jego zakład produkcyjny, czy też po prostu w celu nawiązania relacji handlowej.

Jednakże, w związku z restrykcjami związanymi z obowiązującym na całym świecie stanem epidemii COVID-19 przeprowadzenie tej zwyczajowej procedury nie było możliwe, bowiem na całym świecie panowały nadzwyczajne, do tej pory nie spotykane obostrzenia. Nie zmieniło to jednak podejścia Wnioskodawcy co do obowiązku zabezpieczenia się na okoliczność wystąpienia powyższej sytuacji.

Z tego względu, Wnioskodawca przed nawiązaniem współpracy skorzystał z usług przedsiębiorstwa Grupy „E” – firmy ubezpieczeniowej zapewniającej przedsiębiorstwom ochronę przed ryzykiem braku płatności oraz dostarczającym informację o kondycji finansowej danego kontrahenta. W ramach świadczonych przez Grupę „E” usług, Wnioskodawca wystąpił i uzyskał, w ramach zarządzania ryzykiem handlowym, limit kredytowy do wysokości 200 000 PLN dla firmy „C”, limit ten przyznano 22 września 2020 r. (uzyskanie oczekiwanej wysokości linii kredytowej, zgodnej z wartością zamówienia, pogłębiło zaufanie do prowadzonych rozmów z Kontrahentem).

Ponadto, Wnioskodawca sprawdzał, czy Kontrahent widnieje w stosownych rejestrach oraz czy jego status podmiotowy pozwala mu na nabycie towarów w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia (u Wnioskodawcy dostawa w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy). Z analizy Wnioskodawcy wynikło, iż Kontrahent widniał w rejestrze VIES jako czynny podatnik VAT-UE.

Po przeprowadzeniu całej procedury weryfikacyjnej, Wnioskodawca potwierdził możliwość nawiązania współpracy. Oferta została zaakceptowana mailowo (doszło zatem do zawarcia umowy w formie dokumentowej). Również w drodze negocjacji handlowych, Kontrahent wynegocjował od Wnioskodawcy 50% rabat, który miał być zachętą do kontynuacji w przyszłości współpracy. Tym samym, 21 września 2020 r. Kontrahent złożył zamówienie na:

(...)

Dokument ten był opatrzony podpisem i pieczątką Dyrektora Handlowego Kontrahenta. Na zamówieniu umieszczone były poprawne dane kontaktowe oraz rejestrowe Kontrahenta. Dokument posiadał logo tego Kontrahenta oraz wskazany był adres magazynu, do którego ma być dostarczony towar, tj. (…) wraz z numerem telefonu do osoby kontaktowej w tym magazynie.

W tamtym okresie takie zamówienie nie było czymś nadzwyczajnym. Bardzo często zdarzało się, iż pojedynczy klienci składali jednostkowe zamówienia na mniejsze jak i większe kwoty. Ponadto, Wnioskodawca stara się cały czas wchodzić we współpracę z nowymi kontrahentami. Podczas rozmów telefonicznych z Kontrahentem, Kontrahent nie wzbudzał żadnych podejrzeń.

Co więcej, po analizie profilu działalności gospodarczej Kontrahenta (którą jest prowadzenie supermarketów) oraz przedmiocie zamówienia, Wnioskodawca nie mógł mieć większych podejrzeń, bowiem wymienione wyżej szafy są szafami chłodniczymi i mroźniczymi, których nabywanie dla celów prowadzenia supermarketów lub hipermarketów jest dość powszechne (np. dla celów składowania mrożonek, mięs itp.).

Przekonanie, iż dany Kontrahent nie chce postępować w sposób zwodzący, wzbudzał również fakt, iż dostawa była zasadniczo jednostkowa oraz w skali miesięcznej sprzedaży nie była wysoka, gdyż jej łączna wartość z faktury wyniosła (...) (... EUR), co przy przychodach Wnioskodawcy nie stanowiło wysokiej kwoty.

Tym samym, Wnioskodawca wspólnie z Kontrahentem ustalił, iż termin płatności za powyższe zamówienia będzie wynosić 30 dni od dnia wystawienia faktury, co było odpowiednie w ocenie Wnioskodawcy z tytułu otrzymania ubezpieczenia należności w ramach przyznanego limitu kredytowego przez „E”. Ustalone ponadto zostało, iż Wnioskodawca refakturuje na Kontrahenta wartość usługi spedycyjnej mającej na celu dostarczenie danych towarów – co jest powszechnym zachowaniem.

Dokumenty transportowe, w tym CMR, wróciły do Wnioskodawcy wraz z potwierdzeniem wywozu towarów poza terytorium kraju i dostarczenia ich do wskazanego przez Kontrahenta miejsca. Za organizację transportu odpowiedzialny był zaufany kontrahent Wnioskodawcy tj. przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą pod firmą „F”.

W związku z brakiem otrzymania płatności za dostawę w terminie wymagalności (tj. 24 października 2020 r.), 28 października 2020 r. wystosowane zostało pismo do Kontrahenta, w którym został on zawezwany do zapłaty. Jednakże, kontrahent nie odpowiedział w żaden sposób na to wezwanie. W kolejnym tygodniu na skutek braku jakiegokolwiek kontaktu z kontrahentem oraz otrzymania informacji od ubezpieczyciela należności w temacie oszustw na rynku francuskim. Wnioskodawca nabrał podejrzeń co do możliwości wyłudzenia towaru. W związku z powyższym, Zarząd Wnioskodawcy złożył w imieniu Wnioskodawcy 12 listopada 2020 r. zawiadomienie do Prokuratury Rejonowej w „B” o możliwości popełnienia przestępstwa, któremu nadana została sygnatura (...) w sprawie: (...).

Podkreślenia wymaga również fakt, iż Wnioskodawca za pośrednictwem firmy „E” uzyskał informację od kancelarii adwokackiej reprezentującej Kontrahenta, iż:

·Kontrahent nigdy nie złożył zamówienia do Wnioskodawcy oraz nigdy nie otrzymał dostawy jakichkolwiek urządzeń;

·Pieczątka złożona na zamówieniu nie odpowiada pieczątce stosowanej przez Kontrahenta;

·Złożony podpis mający być rzekomo podpisem Dyrektora Handlowego „D” nie jest faktycznie jego podpisem;

·Wskazany magazyn w (…) nie jest magazynem Kontrahenta;

·Wyłączną działalnością Kontrahenta jest prowadzenie supermarketów i hipermarketów w jednym departamencie (…), bez prowadzenia działalności poza innym departamentem;

·Kontrahent dowiedział się o tym żądaniu dopiero po zawezwaniu go do zapłaty;

·Kontrahent na podstawę uzyskanych informacji przekazał zawiadomienie do prokuratora działającego przy Trybunale Sądowym w (…);

·Kontrahent odmówił uiszczenia należności, jako że nie był on podmiotem składającym dane oświadczenie woli.

Ostatecznie, Wnioskodawca wskazuje, iż transakcję rozpoznał w informacji podsumowującej i deklaracji podatkowej oraz posiadał stosowne dokumenty przed złożeniem deklaracji za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy. Jednakże, po wykryciu przestępczego procederu z ostrożności procesowej, wystawił z datą na 30 października 2020 r. korektę do faktury WDT dot. sprzedaży za wrzesień 2020 r. oraz opodatkował dostawę stawką krajową 23%.

Pytanie

Czy poprawna jest wykładnia art. 42 ustawy o VAT prezentowana przez Wnioskodawcę, że w przypadku, gdy padł on ofiarą oszustwa i dostarczył towar nie do Kontrahenta, tylko do osoby podszywającej się pod niego, przy czym dochował on przy doborze Kontrahenta należytej staranności pod kątem jego weryfikacji, uzyskał stosowne dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza granice kraju do innego Państwa Członkowskiego UE oraz spełnił inne materialne i formalne warunki stosowania stawki 0%, to jest on uprawniony do zastosowania stawki 0% przewidzianej dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zastosowania preferencyjnej stawki 0%, pod warunkiem:

·spełnienia przesłanek wynikających z art. 42 ustawy o VAT (posiadanie potwierdzenia wywozu towarów do innego Państwa Członkowskiego UE, docelowy nabywca posiadał ważny i aktywny numer VAT-UE, wykazanie dostawy w informacjach podsumowujących z prawidłowymi danymi, wykazanie przez Wnioskodawcę dostawy towarów jako czynny podatnik VAT-UE), oraz

·dochowaniem przez Wnioskodawcę należytej staranności przy zawieraniu transakcji z osobą podszywającą się pod Kontrahenta.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że nie domaga się, aby przedmiotem oceny w ramach jego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej był fakt czy dochował on należytej staranności, a wyłącznie potwierdzenie, że pod warunkiem jej dochowania możliwe jest zastosowanie stawki 0% pomimo, że towar dotarł do podmiotu podszywającego się pod Kontrahenta Wnioskodawcy.

Na samym wstępie Wnioskodawca zaznacza, że nie domaga się, aby przedmiotem oceny w ramach jego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej był fakt czy dochował on należytej staranności, a wyłącznie potwierdzenie, że pod warunkiem jej dochowania możliwe jest zastosowanie stawki 0% (przy zachowaniu warunków formalnych i materialnych) pomimo, że towar dotarł do podmiotu podszywającego się pod Kontrahenta Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnatrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnatrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Także w art. 14 ust. 1 Dyrektywy VAT. „Dostawa towarów” oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Nie należy zatem utożsamiać prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel z przeniesieniem własności w świetle przepisów prawa cywilnego. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel jest zatem pojęciem szerszym niż sprzedaż (por. wyrok TS z 8 lutego 1990 r. C-320/88 Staatssecretans van Financien przeciwko Shipping and Forwarding Enterpnse Safe BV EU.C:1990:61).

Tym samym definicja dostawy towarów obejmuje również sytuacje, gdy bez przeniesienia prawa własności następuje przejęcie władztwa ekonomicznego nad rzeczą. Istotne w tej mierze jest faktyczne dysponowanie towarem, a nie tytuł prawny do niego.

Z kolei z art. 6 ust. 2 ustawy o VAT wynika, iż przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Brzmienie tego przepisu należy odczytywać przede wszystkim w powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Z tego względu istotne jest, czy czynność doprowadziła do możliwości korzystania z przedmiotu dostawy, który może podlegać legalnemu obrotowi i mieć wpływ na konkurencyjność. Istota przepisu art. 6 pkt 2 ustawy o VAT sprowadza się zatem do tego, że wyłącza on z opodatkowania czynności, które są uznawane za nielegalne w obrocie prawnym, i to jeszcze tylko wówczas gdy czynności te nie mają wpływu na konkurencyjność (tak np. Wyrok WSA w Gliwicach z 23 czerwca 2016 r. sygn. akt III SA/GI 1211/15).

W ocenie Wnioskodawcy nie ma istotnego znaczenia to, czy podmiot, który przejął władanie nad towarem nabył jednocześnie prawo własności, jak i to, że Wnioskodawca nie uzyskał zapłaty za towar będący przedmiotem dostaw. Założeniem samej transakcji było odpłatne dostarczenie towaru w ramach nawiązanych transakcji. Fakt, że był to proceder przestępczy nie wyklucza, że w danej sprawie de facto doszło do dostawy towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Dostarczane przez Wnioskodawcę urządzenia są wprawdzie normalnym i legalnym przedmiotem obrotu, mającym wpływ na konkurencyjność podmiotów gospodarczych.

W tym miejscu wskazać także należy na wyrok TSUE z 21 listopada 2013 r. (C-494/12 Dixons Retail plc v. Commissioners for Her Majesty's Revenue and Customs), zgodnie z którym „fizyczne wydanie towarów nabywcy, który w oszukańczy sposób posługuje się kartą bankową jako środkiem płatniczym, stanowi »dostawę towarów«”.

Podobnie wypowiedział się Adam Bartosiewicz w Komentarzu do ustawy o VAT wskazując, że w uzasadnieniu wskazano m.in. że: „oszukańcze posłużenie się kartą bankomatową jako środkiem zapłaty za rzeczone transakcje jest bez znaczenia dla okoliczności, że czynności te mogą zostać zaklasyfikowane jako dostawa towaru”.

Istotny dla okoliczności opisanych przez Wnioskodawcę jest wyrok WSA w Warszawie z 29 czerwca 2018 r. sygn. akt VIII SA/Wa 351/18, w którym sąd stwierdził, iż z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wiedzę o tym, że Kontrahent BE w rzeczywistości nie był zamawiającym powziął już po tym jak towar znalazł się na terytorium innego państwa członkowskiego (Holandii). Świadczy o tym okoliczność wystawienia faktur dla Kontrahenta BE, jak i wezwanie go do zapłaty. O przekonaniu Wnioskodawcy, iż kontakty handlowe dotyczą Kontrahenta BE świadczy też dokonanie przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu współpracy sprawdzenia wiarygodności Kontrahenta BE. Wnioskodawca zarówno w opisie stanu faktycznego we wniosku o interpretację indywidualną, jak i w skardze akcentuje zatem, iż padł ofiarą oszustwa ze strony podmiotu podającego się za Kontrahenta BE, w wyniku którego podstępnie wyłudzono towar, nie wypłacając wynagrodzenia. Spółka posługuje się pojęciem oszustwa, chociaż jak wynika z opisu stanu faktycznego nie zapadło dotychczas orzeczenie potwierdzające popełnienie przestępstwa, ale są prowadzone postępowania przez organy ścigania zarówno holenderskie, jak i polskie. Jak już wskazywano wyżej, postępowanie interpretacyjne ma szczególny charakter, a organ interpretacyjny opierając się na wyczerpująco przedstawionym stanie faktycznym, przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności winien dokonać oceny prawidłowości zajętego przez wnioskodawcę stanowiska. Jak też była o tym mowa przedstawiony stan faktyczny wyznacza granice funkcji ochronnej interpretacji. Skarżąca zaś z faktu pokrzywdzenia oszustwem wywodzi brak podstaw do opodatkowania dostaw stawką VAT 23%. Organ interpretacyjny odnosząc się do pytania nr 3 i przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska, powołał się m.in. na przepisy art. 41 ust. 3, art. 42 ust. 1, art. 42 ust. 3, art. 42 ust. 11 ustawy o VAT i jak wynika z treści zawartych na stronie 14 interpretacji uznał, że w sprawie doszło do przemieszczenia towaru do innego państwa członkowskiego UE, ale wobec tego, że towar nie trafił do nabywcy wskazanego w fakturze brak jest możliwości opodatkowania tej dostawy stawką VAT 0%. Organ interpretacyjny wskazał bowiem, iż Spółka nie dochowała należytej staranności w celu upewnienia się, że dokonywana przez nią czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie podatkowym. Nie wskazał przy tym, na czym w przedstawionym opisie stanu faktycznego miałby polegać udział Skarżącej w oszustwie i jej korzyści z niego wynikające. Pominął treści tego opisu, w których Wnioskodawca wskazuje, iż stał się ofiarą oszustwa działał w usprawiedliwionym przekonaniu, iż nawiązuje kontakty handlowe z Kontrahentem BE, a o sfałszowaniu zamówienia, jak i użytego adresu email dowiedział się już po rzeczywistym wywiezieniu towaru do H. O ile Sąd podziela pogląd, iż zastosowanie stawki 0% VAT, w myśl art. 42 ust. 1 ustawy o VAT możliwe jest jedynie wtedy, gdy podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru pozostaje w dobrej wierze, że dokonywana przez niego czynność nie prowadzi do udziału w oszustwie, to należy zwrócić uwagę, iż nieuprawnione jest wymaganie od podatnika nieograniczonego poszukiwania dowodów na rzetelność kontrahenta z powodu braku formalnego obowiązku wynikającego z konkretnego przepisu prawa w tym zakresie jak i orzecznictwa TSUE, które nie znajduje podstaw do wymagania od podatnika podejmowania czynności sprawdzających, które nie są jego zadaniem (patrz. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 8 lutego 2018 r. w sprawie sygn. akt I SA/Po 1138/17 – LEX Nr 2448775). W tych okolicznościach w ocenie Sądu także i w tym względzie doszło do naruszenia art. 14c § 1 Op.

Z powyższego wyroku wynika, że dla rozliczenia podatku VAT według stawki 0% w przypadku wyłudzenia towaru w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów niezbędne jest dochowanie przez Wnioskodawcę należytej staranności. Wnioskodawca powinien przy tym wykazać, że weryfikował swojego kontrahenta i działał w celu uniknięcia oszustwa.

Z tego względu, zasadne jest uznanie, iż Wnioskodawca powinien być uprawniony do zastosowania dla danej transakcji stawki 0% i tym samym będzie on mógł skorygować złożoną deklarację w ramach której z ostrożności procesowej wykazał on tę dostawę ze stawką krajową tj. 23%.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy sformułowane na samym wstępie należy uznać za prawidłowe.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 5 listopada 2021 r. wydałem postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie Państwa wniosku, na podstawie art. 13 § 2a, art. 165a § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) znak 0112-KDIL1-3.4012.363.2021.4.KK, 0114-KDIP2-2.4010.227.2021.5.KW.

Postanowienie doręczono Państwu 20 listopada 2021 r.

Zażalenie na postanowienie

26 listopada 2021 r. wnieśli Państwo zażalenie na ww. postanowienie. Uzupełnili Państwo zażalenie pismem z 2 grudnia 2021 r. (wpływ 7 grudnia 2021 r. ).

Wnieśli Państwo o uchylenie postanowienia w całości i wydanie interpretacji indywidualnej, o którą Państwo wnosiliście.

Postanowienie utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie

Po ponownym rozpoznaniu Państwa sprawy i rozpatrzeniu zażalenia – 27 grudnia 2021 r. wydałem, na podstawie art. 13 § 2a, art. 221, art. 233 § 1 pkt 1 i art. 239 w zw. z art. 14 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa postanowienie o utrzymaniu w mocy postanowienia znak 0112-KDIL1-3.4012.363.2021.4.KK, 0114-KDIP2-2.4010.227.2021.5.KW, stwierdzając brak podstaw do jego uchylenia.

Postanowienie doręczono Państwu 3 stycznia 2022 r.

Skarga na postanowienie

Pismem z 1 lutego 2022 r. wnieśli Państwo skargę na to postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Skarga wpłynęła do nas 3 lutego 2022 r.

W skardze wnieśli Państwo o uchylenie w całości postanowienia Organu o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia (w tym postanowienia wydanego przez Organ w pierwszej instancji) oraz o merytoryczne rozpatrzenie wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego zgodnie z przedstawionymi we wniosku (oraz jego uzupełnieniu) okolicznościami faktycznymi i prawnymi.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 listopada 2021 r. 0112-KDIL1-3.4012.363.2021.4.KK, 0114-KDIP2-2.4010.227.2021.5.KW w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej – wyrokiem z 27 kwietnia 2022 r. sygn. akt I SA/Kr 349/22.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 13 grudnia 2023 r. sygn. akt II FSK 1331/22 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił zaskarżone postanowienie stał się prawomocny od 13 grudnia 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

•ponownie rozpatruję Pastwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym podkreślić, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”, lecz jako własność ekonomiczną. Własność ekonomiczna to sytuacja, w której – z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym – należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Przy czym, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Z kolei według art. 13 ust. 1 ustawy:

Z art. 6 pkt 2 ustawy wynika, że:

Natomiast, zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy:

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy:

Zatem gdy następuje wywóz towarów z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w wyniku dokonania dostawy towarów z ustalonym nabywcą, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, co do zasady, zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Jednocześnie, w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Natomiast stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że 14 września 2020 r. Wnioskodawca, posiadając mailowe zapytanie handlowe z 12 lutego 2020 r. nawiązał kontakt z firmą „C”, tj. z osobą przedstawiającą się jako Dyrektor Handlowy Spółki „C” z siedzibą we Francji. Przed rozpoczęciem rozmów handlowych, Wnioskodawca sprawdził dane tej osoby poprzez weryfikację jej mediów społecznościowych i powiązania z firmą „C”, które wykazały, iż Dyrektorem Handlowym jest faktycznie osoba pod danym imieniem i nazwiskiem. Adres mailowy, którego została dostarczona wiadomość Kontrahenta z propozycją nawiązania współpracy, również nie wzbudzał na tamten moment wątpliwości Wnioskodawcy. Ponadto, kontakt z Kontrahentem prowadzony był w języku francuskim – zarówno ze zlecającym zamówienie jak i osobą odpowiedzialną za odbiór towaru na magazynie. W trakcie rozmów handlowych, Wnioskodawca podjął szereg czynności sprawdzających, mających na celu zweryfikowanie czy Kontrahent, z którym zamierza nawiązać współpracę ma odpowiednie zaplecze techniczne i organizacyjne do obsługi takiego zamówienia.

Wnioskodawca przed nawiązaniem współpracy skorzystał z usług przedsiębiorstwa Grupy „E” – firmy ubezpieczeniowej zapewniającej przedsiębiorstwom ochronę przed ryzykiem braku płatności oraz dostarczającym informację o kondycji finansowej danego kontrahenta. W ramach świadczonych przez Grupę „E” usług, Wnioskodawca wystąpił i uzyskał, w ramach zarządzania ryzykiem handlowym, limit kredytowy do wysokości 200 000 PLN dla firmy „C”, limit ten przyznano 22 września 2020 r. (uzyskanie oczekiwanej wysokości linii kredytowej, zgodnej z wartością zamówienia, pogłębiło zaufanie do prowadzonych rozmów z Kontrahentem).

Ponadto, Wnioskodawca sprawdzał, czy Kontrahent widnieje w stosownych rejestrach oraz czy jego status podmiotowy pozwala mu na nabycie towarów w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia (u Wnioskodawcy dostawa w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy). Z analizy Wnioskodawcy wynikło, iż Kontrahent widniał w rejestrze VIES jako czynny podatnik VAT-UE.

Po przeprowadzeniu całej procedury weryfikacyjnej, Wnioskodawca potwierdził możliwość nawiązania współpracy. Oferta została zaakceptowana mailowo (doszło zatem do zawarcia umowy w formie dokumentowej). 21 września 2020 r. Kontrahent złożył zamówienie na:

(...)

Dokument ten był opatrzony podpisem i pieczątką Dyrektora Handlowego Kontrahenta. Na zamówieniu umieszczone były poprawne dane kontaktowe oraz rejestrowe Kontrahenta. Dokument posiadał logo tego Kontrahenta oraz wskazany był adres magazynu, do którego ma być dostarczony towar, wraz z numerem telefonu do osoby kontaktowej w tym magazynie.

Po analizie profilu działalności gospodarczej Kontrahenta (którą jest prowadzenie supermarketów) oraz przedmiocie zamówienia, Wnioskodawca nie mógł mieć większych podejrzeń, bowiem wymienione wyżej szafy są szafami chłodniczymi i mroźniczymi, których nabywanie dla celów prowadzenia supermarketów lub hipermarketów jest dość powszechne (np. dla celów składowania mrożonek, mięs itp.).

Wnioskodawca wspólnie z Kontrahentem ustalił, iż termin płatności za powyższe zamówienia będzie wynosić 30 dni od dnia wystawienia faktury. Ustalone ponadto zostało, iż Wnioskodawca refakturuje na Kontrahenta wartość usługi spedycyjnej mającej na celu dostarczenie danych towarów.

Dokumenty transportowe, w tym CMR, wróciły do Wnioskodawcy wraz z potwierdzeniem wywozu towarów poza terytorium kraju i dostarczenia ich do wskazanego przez Kontrahenta miejsca. Za organizację transportu odpowiedzialny był zaufany kontrahent Wnioskodawcy tj. przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą pod firmą „F”.

W związku z brakiem otrzymania płatności za dostawę w terminie wymagalności (tj. 24 października 2020 r. ), 28 października 2020 r. wystosowane zostało pismo do Kontrahenta, w którym został on zawezwany do zapłaty. Na skutek braku jakiegokolwiek kontaktu z kontrahentem oraz otrzymania informacji od ubezpieczyciela należności w temacie oszustw na rynku francuskim. Wnioskodawca nabrał podejrzeń co do możliwości wyłudzenia towaru. W związku z powyższym, Zarząd Wnioskodawcy złożył w imieniu Wnioskodawcy 12 listopada 2020 r. zawiadomienie do Prokuratury Rejonowej w „B” o możliwości popełnienia przestępstwa.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż Wnioskodawca za pośrednictwem firmy „E” uzyskał informację od kancelarii adwokackiej reprezentującą Kontrahenta, iż:

· Kontrahent nigdy nie złożył zamówienia do Wnioskodawcy oraz nigdy nie otrzymał dostawy jakichkolwiek urządzeń;

· Pieczątka złożona na zamówieniu nie odpowiada pieczątce stosowanej przez Kontrahenta;

· Złożony podpis mający być rzekomo podpisem Dyrektora Handlowego „D” nie jest faktycznie jego podpisem;

· Wskazany magazyn w (…) nie jest magazynem Kontrahenta;

· Wyłączną działalnością Kontrahenta jest prowadzenie supermarketów i hipermarketów w jednym departamencie (…), bez prowadzenia działalności poza innym departamentem;

· Kontrahent dowiedział się o tym żądaniu dopiero po zawezwaniu go do zapłaty;

· Kontrahent na podstawę uzyskanych informacji przekazał zawiadomienie do prokuratora działającego przy Trybunale Sądowym w (…);

· Kontrahent odmówił uiszczenia należności, jako że nie był on podmiotem składającym dane oświadczenie woli.

Ostatecznie, Wnioskodawca wskazuje, iż transakcję rozpoznał w informacji podsumowującej i deklaracji podatkowej oraz posiadał stosowne dokumenty przed złożeniem deklaracji za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy. Jednakże, po wykryciu przestępczego procederu z ostrożności procesowej, wystawił z datą na 30 października 2020 r. korektę do faktury WDT dot. sprzedaży za wrzesień 2020 r. oraz opodatkował dostawę stawką krajową 23%.

Państwa wątpliwości dotyczą wskazania, czy pomimo, iż w analizowanej sprawie, towar został dostarczony nie do Kontrahenta, tylko do osoby podszywającej się pod niego, Wnioskodawca ma prawo do zastosowania stawki 0%, przewidzianej dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w przypadku, gdy uzyskał On stosowne dokumenty potwierdzające wywóz towarów poza granice kraju do innego państwa członkowskiego UE oraz spełnił inne materialne i formalne warunki stosowania stawki 0%.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że w ramach prowadzonej działalności dokonali Państwo dostawy towarów, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie miała miejsce wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 13 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy.

Z okoliczności sprawy wynika, że została zrealizowana dostawa towarów, w ramach której nastąpił wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Co prawda dostawa ta nastąpiła na rzecz innego podmiotu niż wskazuje na to prowadzona przez Państwa korespondencja e-mailowa, a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura. Niemniej jednak nie zmienia to faktu, że dostawa towaru miała miejsce. Okoliczność, że nie otrzymali Państwo zapłaty za dokonaną dostawę, gdyż osoba zamawiająca towar podszyła się pod firmę, która zamówienia nie dokonała, nie wpływa na opodatkowanie samej czynności. Ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania czynności od otrzymania zapłaty. W analizowanym przypadku sama dostawa towarów, rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, miała miejsce, co potwierdzają Państwo wskazując, że dokumenty transportowe, w tym CMR, wróciły do Państwa wraz z potwierdzeniem wywozu towarów poza terytorium kraju i dostarczenia ich do wskazanego przez Kontrahenta miejsca. Zatem podmiot, który zamówił towar, uzyskał de facto możliwość korzystania z tych towarów tak jak właściciel. Ponadto, ujawnienie okoliczności, że najprawdopodobniej padli Państwo ofiarą oszustwa nastąpiło po dokonaniu transakcji i po tym jak towary zostały przemieszczone z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Tym samym dokonanej transakcji nie można uznać za czynność niebędącą przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Należy zatem stwierdzić, że w niniejszej sprawie została zrealizowana dostawa towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, na rzecz podmiotu innego niż ten, na który została wystawiona faktura. Przy tym, w wyniku dokonanej dostawy nastąpił wywóz towarów na terytorium państwa członkowskiego UE inne niż terytorium kraju. Zatem doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Odnosząc się do możliwości zastosowania stawki podatku VAT 0% w odniesieniu do transakcji objętej wnioskiem należy wskazać, że zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy:

Według art. 42 ust. 1a ustawy:

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy:

Natomiast w świetle art. 42 ust. 11 ustawy:

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy należy wskazać, że nie mogą Państwo zastosować stawki podatku VAT w wysokości 0% względem dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, co do zasady, jest opodatkowania stawką VAT 0%. Natomiast w państwie nabywcy dostawa podlega opodatkowaniu według stawki podatku obowiązującej w tym państwie. Taki sposób opodatkowania transakcji ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Z powołanych przepisów wynika, że aby wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlegała opodatkowaniu według stawki podatku VAT w wysokości 0% muszą być spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, tj. nabywca towarów powinien posiadać i podać sprzedawcy właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej (art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy). Natomiast dostawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy). Jednocześnie, dostawca składając deklarację podatkową, w której wykazuje wewnątrzwspólnotową dostawę towarów powinien być zarejestrowany jako podatnik VAT UE (art. 42 ust. 1 pkt 3 ustawy). Co istotne warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, muszą być spełnione łącznie. Spełnienie tych warunków ma zagwarantować, że nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego przemieszczenie na terytorium innego państwa członkowskiego oraz, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i tam faktycznie opodatkowana.

Z wniosku wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem VAT-UE nieprzerwanie od 22 kwietnia 2004 r. W korespondencji mailowej uzgodniono warunki transakcji, płatności za nią oraz adres dostawy. Ustalone ponadto zostało, iż refakturują Państwo na Kontrahenta wartość usługi spedycyjnej mającej na celu dostarczenie danych towarów. Dokumenty transportowe, w tym CMR, wróciły do Państwa wraz z potwierdzeniem wywozu towarów poza terytorium kraju i dostarczenia ich do wskazanego przez Kontrahenta miejsca. Za pośrednictwem firmy „E” uzyskali Państwo informację od kancelarii adwokackiej reprezentującej Kontrahenta, iż Kontrahent nigdy nie złożył zamówienia do Państwa oraz nigdy nie otrzymał dostawy jakichkolwiek urządzeń.

Zatem pomimo, że w analizowanym przypadku doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, nie można uznać, że są spełnione warunki uprawniające Państwa do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%, wskazane w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy. W analizowanym przypadku nabywca towarów (podmiot inny niż ten, na który wskazuje prowadzona korespondencja e-mail, a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura) nie podał Państwu swojego właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych zawierającego dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, nadanego mu przez właściwe państwo członkowskie, jak również nie można uznać, że posiadają Państwo dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy towarów (podmiotu innego niż ten, na który wskazuje prowadzona korespondencja e-mail, a w konsekwencji wystawiona przez Państwa faktura) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości zastosowania stawki podatku VAT 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów udokumentowanych fakturami wystawionymi na rzecz firmy „C”, należy zatem uznać, że pomimo iż nastąpiło przemieszczenie towaru z Polski do innego państwa członkowskiego UE, to towar nie trafił do podmiotu, na rzecz którego dostawa została zafakturowana. Powyższe skutkuje brakiem możliwości opodatkowania tej dostawy stawką podatku VAT w wysokości 0%. W konsekwencji, dokonana przez Państwa dostawa towarów podlega opodatkowaniu z zastosowaniem stawki podatku VAT właściwej dla sprzedawanych towarów.

Podsumowując, stwierdzić należy, że w przypadku gdy padli Państwo ofiarą oszustwa i dostarczyli towar nie do Kontrahenta, tylko do osoby podszywającej się pod niego, nie są Państwo uprawnieni do zastosowania stawki 0% przewidzianej dla transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4 jest nieprawidłowe.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:

Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (stanu faktycznego). Państwo ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych podlega odrębnemu rozpatrzeniu.

Ponadto zastrzegam, że rozstrzygnięcie czy Wnioskodawca dochował należytej staranności może być stwierdzone jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Natomiast odnośnie powołanych przez Państwa wyroków sądów należy zauważyć, iż wyroki sądów, są to rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tych konkretnych, indywidualnych sprawach nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).