PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (²),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W następujących dyrektywach należy dokonać wielu istotnych zmian: dyrektywa Rady 78/176/EWG z dnia 20 lutego 1978 r. w sprawie odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu (⁴), dyrektywa Rady 82/883/EWG z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie procedur nadzorowania i monitorowania środowiska naturalnego w odniesieniu do odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu (⁵), dyrektywa Rady 92/112/EWG z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie procedur harmonizacji programów mających na celu ograniczanie i ostateczną eliminację zanieczyszczeń powodowanych przez odpady pochodzące z przemysłu ditlenku tytanu (⁶), dyrektywa Rady 1999/13/WE z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków organicznych spowodowanej użyciem organicznych rozpuszczalników podczas niektórych czynności i w niektórych urządzeniach (⁷), dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów (⁸), dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych instalacji spalania (⁹) oraz dyrektywa 2008/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 stycznia 2008 r. dotycząca zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (¹⁰). Dla zachowania przejrzystości należy dokonać przekształcenia tych dyrektyw.

(2) W celu zapobiegania zanieczyszczeniom wynikającym z działalności przemysłowej, ich redukcji i w możliwie najszerszym zakresie wyeliminowania zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci” oraz zasadą zapobiegania zanieczyszczeniom należy ustalić ogólne ramy kontroli głównych rodzajów działalności przemysłowej, przyznając pierwszeństwo interwencji u źródła oraz zapewniając rozsądną gospodarkę zasobami naturalnymi i biorąc pod uwag ę, w razie potrzeby, sytuację gospodarczą i szczególne lokalne cechy miejsca, w którym prowadzona jest działalność przemysłowa.

(3) Stosowanie odmiennego podejścia w odniesieniu do kontrolowania emisji do powietrza, wody lub gleby traktowanych oddzielnie może stanowić zachętę do przesuwania zanieczyszczeń z jednych elementów środowiska na inne, zamiast zachęcać do ochrony środowiska jako całości. Dlatego należy zapewnić zintegrowane podejście do zapobiegania emisjom do powietrza, wody i gleby oraz ich kontroli, jak również do kwestii gospodarowania odpadami, efektywności energetycznej i zapobiegania wypadkom. Takie podejście przyczyni się również do osiągnięcia w Unii jednakowych warunków prowadzenia działalności poprzez ujednolicenie wymogów w zakresie efektywności środowiskowej instalacji przemysłowych.

(4) Należy dokonać przeglądu ustawodawstwa dotyczącego instalacji przemysłowych w celu uproszczenia i wyjaśnienia istniejących przepisów, zmniejszenia niepotrzebnych obciążeń administracyjnych oraz wdrożenia wniosków zawartych w komunikatach Komisji z dnia 21 września 2005 r. w sprawie strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza (zwanej dalej „strategią tematyczną dotyczącą zanieczyszczenia powietrza”), z dnia 22 września 2006 r. w sprawie strategii tematycznej dotyczącej ochrony gleby oraz z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie strategii tematycznej dotyczącej zapobiegania powstawaniu odpadów i ich recyklingu, przyjętych w odpowiedzi na decyzję nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiającą szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (¹¹). Celem tych komunikatów jest ochrona zdrowia ludzi i środowiska, której nie można zapewnić bez dalszej redukcji emisji pochodzących z działalności przemysłowej.

(5) W celu zapewnienia zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli, każda z instalacji powinna być eksploatowana wyłącznie wtedy, gdy posiada pozwolenie lub, w przypadku pewnych instalacji i czynności, w których wykorzystuje się rozpuszczalniki organiczne, wyłącznie wtedy, gdy posiada pozwolenie lub jest zarejestrowana.

(6) Przydzielanie obowiązków operatorom instalacji leży w gestii państw członkowskich pod warunkiem zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą. Dlatego państwa członkowskie mogą dokonać wyboru, czy udzielić pozwolenia jednemu odpowiedzialnemu operatorowi dla każdej instalacji, czy też rozłożyć odpowiedzialność na kilku operatorów różnych części danej instalacji. W przypadku gdy aktualny system prawny danego państwa członkowskiego zakłada odpowiedzialność tylko jednego operatora dla każdej instalacji, państwo to może zdecydować o utrzymaniu tego systemu.

(7) W celu ułatwienia udzielania pozwoleń państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalania wymogów dla niektórych kategorii instalacji w ramach ogólnych wiążących zasad.

(8) Ważne jest, aby zapobiegać wypadkom i incydentom oraz ograniczać ich konsekwencje. Kwestia odpowiedzialności za konsekwencje wypadków i incydentów dla środowiska regulowana jest przez odpowiednie przepisy prawa krajowego oraz, w stosownych przypadkach, odpowiednie przepisy prawa unijnego.

(9) W celu uniknięcia podwójnych uregulowań, pozwolenie dla instalacji objętej dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (¹²) nie powinno obejmować dopuszczalnych wielkości bezpośrednich emisji gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku I do tej dyrektywy, z wyjątkiem przypadków gdy jest to konieczne do zapobieżenia powstaniu znaczącego lokalnego zanieczyszczenia lub jeżeli instalacja jest wyłączona z tego systemu.

(10) Zgodnie z art. 193 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla państw członkowskich w utrzymaniu lub ustanowieniu bardziej rygorystycznych środków ochronnych, na przykład wymogów dotyczących emisji gazów cieplarnianych, pod warunkiem że takie środki są zgodne z traktatami i że Komisja została o nich powiadomiona.

(11) Operatorzy powinni składać wnioski o pozwolenia, zawierające informacje niezbędne właściwym organom do określenia warunków pozwolenia. Składając wnioski o pozwolenia operatorzy powinni mieć możliwość wykorzystania informacji wynikających z zastosowania dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (¹³) oraz dyrektywy Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi (¹⁴).

(12) Pozwolenie powinno obejmować wszystkie środki niezbędne do uzyskania wysokiego poziomu ochrony środowiska jako całości i zapewnienia zgodności działania instalacji z ogólnymi zasadami regulującymi podstawowe ob owiązki operatora. Pozwolenie powinno zawierać dopuszczalne wielkości emisji dla substancji zanieczyszczających albo równoważne parametry lub środki techniczne, stosowne wymogi ochrony gleby i wód podziemnych oraz wymogi dotyczące monitorowania. Warunki pozwolenia powinny opierać się na najlepszych dostępnych technikach.

(13) W celu określenia najlepszych dostępnych technik oraz w celu ograniczenia występujących w Unii różnic w zakresie poziomów emisji z działalności przemysłowej należy sporządzić dokumenty referencyjne dotyczące najlepszych dostępnych technik (BAT) (zwane dalej „dokumentami referencyjnymi BAT”), dokonywać ich przeglądu i w razie konieczności aktualizować w wyniku wymiany informacji z zainteresowanymi podmiotami, a najważniejsze elementy dokumentów referencyjnych BAT (zwane dalej „konkluzjami dotyczącymi BAT”) należy przyjąć w drodze procedury komitetowej. W tym zakresie Komisja powinna ustanowić w drodze procedury komitetowej wskazówki w sprawie gromadzenia danych, sporządzania dokumentów referencyjnych BAT i zapewniania ich jakości. Konkluzje dotyczące BAT powinny stanowić odniesienie przy określaniu warunków pozwolenia. Mogą one być uzupełniane innymi źródłami. Komisja powinna dążyć do aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT najpóźniej osiem lat po publikacji poprzedniej wersji.

(14) W celu zapewnienia skutecznej i aktywnej wymiany informacji prowadzącej do opracowania dokumentów referencyjnych BAT o wysokiej jakości, Komisja powinna stworzyć forum działające w przejrzysty sposób. Należy dokonać praktycznych ustaleń dotyczących wymiany in formacji oraz dostępności dokumentów referencyjnych BAT, w szczególności w celu zapewnienia, aby państwa członkowskie i zainteresowane strony dostarczały dane o odpowiedniej jakości oraz w odpowiedniej ilości w oparciu o ustanowione wskazówki; umożliwi to określenie najlepszych dostępnych technik i nowych technik.

(15) Ważne jest, aby zapewnić właściwym organom wystarczającą elastyczność w ustalaniu dopuszczalnych wielkości emisji, zapewniających, aby w normalnych warunkach eksploatacji emisje nie przekraczały poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami. W tym celu właściwy organ może określić dopuszczalne wielkości emisji odbiegające od poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami w zakresie zastosowanych wartości, okresów i warunków referencyjnych, o ile można będzie wykazać na podstawie wyników monitoringu emisji, że emisje nie przekroczyły poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami. Rezultatem zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji ustalonymi w pozwoleniach jest poziom emisji niższy od dopuszczalnych wielkości emisji.

(16) W celu uwzględnienia pewnych szczególnych okoliczności, w przypadku gdy stosowanie poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami prowadziłoby do nieproporcjonalnie wysokich kosztów w porównaniu do korzyści środowiskowych, właściwe organy powinny mieć możliwość określania dopuszczalnych wielkości emisji odbiegających od tych poziomów. Takie odstępstwa powinny opierać się na ocenie uwzględniającej dobrze określone kryteria. Dopuszczalne wielkości emisji określone w niniejszej dyrektywie nie powinny zostać przekroczone. W żadnym razie nie należy powodować znaczących zanieczyszczeń, należy natomiast osiągnąć wysoki poziom ochrony środowiska jako całości.

(17) W celu umożliwienia operatorom testowania nowych technik, które mogłyby zapewnić wyższy ogólny poziom ochrony środowiska lub przynajmniej ten sam poziom ochrony środowiska i większe oszczędności niż w przypadku zastosowania najlepszych dostępnych technik, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielania tymczasowych odstępstw od poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami.

(18) Zmiany w instalacjach mogą powodować wzrost poziomu zanieczyszczenia. Operatorzy powinni powiadamiać właściwe organy o każdej planowanej zmianie, która mogłaby mieć wpływ na środowisko. Bez pozwolenia udzielonego zgodnie z niniejszą dyrektywą nie powinno się dokonywać w instalacjach istotnych zmian, które mogą mieć znaczący negatywny wpływ na zdrowie ludzi lub na środowisko.

(19) Rozlewanie gnojowicy w znaczący sposób przyczynia się do emisji zanieczyszczeń do powietrza i wody. Aby zrealizować cele określone w strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza oraz w przepisach prawa unijnego z zakresu ochrony wody, konieczne jest, aby Komisja dokonała przeglądu potrzeby ustanowienia jak najodpowiedniejszych kontroli tych emisji poprzez zastosowanie najlepszych dostępnych technik.

(20) Intensywny chów drobiu i bydła w znaczący sposób przyczynia się do emisji zanieczyszczeń do powietrza i wody. Aby zrealizować cele określone w strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza oraz w przepisach prawa unijnego z zakresu ochrony wody, konieczne jest, aby Komisja dokonała przeglądu potrzeby ustanowienia progów wydajnościowych zróżnicowanych dla różnych gatunków drobiu w celu określenia zakresu stosowania niniejszej dyrektywy oraz przeglądu potrzeby ustanowienia najodpowiedniejszych mechanizmów kontroli emisji z instalacji chowu bydła.

(21) W celu uwzględnienia rozwoju najlepszych dostępnych technik lub innych zmian instalacji, należy regularnie poddawać ponownemu rozpatrzeniu warunki pozwolenia oraz, w stosownych przypadkach, dokonywać ich aktualizacji, w szczególności w przypadku gdy przyjmuje się n owe lub uaktualnione konkluzje dotyczące BAT.

(22) W szczególnych przypadkach, gdy w związku z ponownym rozpatrzeniem i aktualizacją warunków pozwolenia okaże się, że do wprowadzenia nowych najlepszych dostępnych praktyk potrzebny będzie okres dłuższy niż cztery lata od publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT, właściwe organy mogą ustalić w warunkach pozwolenia dłuższy okres, jeżeli jest to uzasadnione na podstawie kryteriów określonych w niniejszej dyrektywie.

(23) Konieczne jest zapewnienie, aby eksploatacja instalacji nie prowadziła do pogorszenia jakości gleby i wód podziemnych. Warunki pozwolenia powinny zatem obejmować odpowiednie środki zapobiegania emisjom do gleby i wód podziemnych oraz regularne nadzorowanie tych środków, ab y uniknąć wycieków, rozlewów, awarii lub wypadków podczas eksploatacji sprzętu i w trakcie magazynowania. Aby wykryć ewentualne zanieczyszczenie gleby i wód podziemnych na wczesnym etapie i, aby w związku z tym podjąć odpowiednie działania naprawcze przed rozprzestrzenieniem się zanieczyszczenia, konieczne jest także monitorowanie gleby i wód podziemnych pod kątem substancji stwarzających zagrożenie. Określając częstość monitorowania, można rozważyć rodzaj środków zapobiegawczych oraz zakres i przypadki ich nadzorowania.

(24) W celu zapewnienia, aby eksploatacja instalacji nie pogorszyła jakości gleby i wód podziemnych, należy w sprawozdaniu bazowym określić stan zanieczyszczenia gleby i wód podziemnych. Sprawozdanie bazowe powinno być praktycznym narzędziem pozwalającym w możliwie najszerszym zakresie na ilościowe porównanie stanu terenu opisanego w tym sprawozdaniu ze stanem terenu w chwili ostatecznego zakończenia działalności, aby stwierdzić, czy nastąpiło znaczące zwiększenie zanieczyszczenia gleby lub wód podziemnych. Sprawozdanie bazowe powinno zatem zawierać informacje wykorzystujące istniejące dane pomiarowe gleby i wód podziemnych oraz dane historyczne związane z wykorzystywaniem terenu w przeszłości.

(25) Zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci”, dokonując oceny poziomu istotności zanieczyszczenia gleby i wód podziemnych spowodowanego przez operatora, który byłby zobowiązany do przywrócenia terenu do stanu opisanego w sprawozdaniu bazowym, państwa członkowskie powinny uwzględnić warunki pozwolenia mające zastosowanie w trakcie prowadzenia danej działalności, środki zapobiegające zanieczyszczeniu podejmowane przez instalację, a także względny wzrost zanieczyszczenia w porównaniu z ładunkiem zanieczyszczeń określonym w sprawozdaniu bazowym. Odpowiedzialność za zanieczyszczenie, którego nie spowodował operator, regulowana jest przez odpowiednie przepisy prawa krajowego oraz, w stosownych przypadkach, przez inne odpowiednie przepisy prawa unijnego.

(26) W celu zapewnienia skutecznego wdrożenia i egzekwowania niniejszej dyrektywy operatorzy powinni składać właściwym organom regularne sprawozdania dotyczące przestrzegania warunków pozwolenia. Państwa członkowskie powinny zapewnić podjęcie przez operatora i właściwy organ niezbędnych środków w przypadku nieprzestrzegania przepisów niniejszej dyrektywy oraz przewidzieć system kontroli środowiskowych. Państwa członkowskie powinny zapewnić dostępność wystarczającej liczby pracowników posiadających umiejętności i kwalifikacje potrzebne do skutecznego przeprowadzania takich kontroli.

(27) Zgodnie Konwencją z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska (¹⁵) skuteczny udział społeczeństwa w procesie decyzyjnym jest niezbędny do umożliwienia mu wyrażenia opinii i obaw, które mogą mieć znaczenie dla podejmowanych decyzji, oraz do umożliwienia decydentom uwzględnienia tych opinii i obaw, co przyczyni się do zwiększenia odpowiedzialności i przejrzystości procesu decyzyjnego oraz wniesie wkład w zwiększenie publicznej świadomości w zakresie kwestii dotyczących środowiska i poparcia dla podjętych decyzji. Członkowie zainteresowanej społeczności powinni mieć możliwość odwołania się do wymiaru sprawiedliwości, aby przyczynić się do ochrony prawa do życia w środowisku odpowiednim dla własnego zdrowia i samopoczucia.

(28) Spalanie paliwa w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 50 MW w znaczący sposób przyczynia się do emisji zanieczyszczeń do powietrza. Aby zrealizować cele określone w strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza konieczne jest, aby Komisja dokonała przeglądu potrzeby ustanowienia jak najodpowiedniejszych kontroli emisji z takich instalacji. Przegląd ten powinien uwzględniać specyfikę obiektów energetycznego spalania wykorzystywanych instalacji spalania stosowanych w obiektach służby zdrowia, w szczególności w odniesieniu do korzystania z nich w drodze wyjątku w sytuacjach nadzwyczajnych.

(29) Duże obiekty energetycznego spalania w dużym stopniu przyczyniają się do emisji substancji zanieczyszczających do powietrza, co powoduje znaczące skutki dla zdrowia ludzi i dla środowiska. W celu ograniczenia tych skutków oraz spełnienia wymogów dyrektywy 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza (¹⁶) oraz celów określonych w strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza, niezbędne jest ustalenie bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wielkości emisji na poziomie Unii dla niektórych kategorii obiektów energetycznego spalania i substancji zanieczyszczających.

(30) Komisja powinna dokonać przeglądu potrzeby ustanowienia dopuszczalnych wielkości emisji o zasięgu unijnym oraz zmiany dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V dla niektórych dużych obiektów energetycznego spalania, uwzględniając przegląd i aktualizację odpowiednich dokumentów referencyjnych BAT. W tym kontekście Komisja powinna uwzględnić specyfikę systemów energetycznych rafinerii.

(31) Ze względu na cechy niektórych lokalnych paliw stałych, należy stosować minimalne stopnie odsiarczania, a nie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania opalanych takim paliwem. Ponadto ponieważ specyficzne cechy łupku bitumicznego mogą uniemożliwić stosowanie tych samych metod redukcji siarki lub osiągnięcie tej samej wydajności w zakresie odsiarczania, jak w przypadku innych paliw, właściwe jest stosowanie nieco niższego minimalnego stopnia odsiarczania w odniesieniu do obiektów wykorzystujących to paliwo.

(32) W przypadku nagłego zakłócenia w dostawie paliwa lub gazu o małej zawartości siarki wynikającego z poważnych niedoborów, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielenia tymczasowych odstępstw pozwalających obiektom energetycznego spalania na przekroczenie dopuszczalnych wielkości emisji określonych w niniejszej dyrektywie.

(33) Dany operator nie powinien eksploatować obiektu energetycznego spalania przez więcej niż 24 godziny od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia redukującego emisje, zaś łączny czas działania obiektu bez sprawnych urządzeń zmniejszających emisję nie może przekroczyć 120 godzin w okresie 12 miesięcy, tak, aby ograniczyć negatywne skutki zanieczyszczenia dla środowiska. Jednakże w przypadku nadrzędnej potrzeby utrzymania dostaw energii lub konieczności uniknięcia całkowitego wzrostu emisji powstałych w wyniku eksploatacji innego obiektu energetycznego spalania, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielenia odstępstwa od tych ograniczeń czasowych.

(34) W celu zapewniania wysokiego poziomu ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz uniknięcia transgranicznego przemieszczania odpadów do obiektów o niższych normach środowiskowych, należy ustalić i utrzymać rygorystyczne warunki eksploatacji, wymogi techniczne i dopuszczalne wielkości emisji dla spalarni odpadów lub współspalarni odpadów w Unii.

(35) Wykorzystanie rozpuszczalników organicznych przy niektórych czynnościach i w niektórych instalacjach powoduje emisje związków organicznych do powietrza, co przyczynia się do tworzenia na poziomie lokalnym i transgranicznym utleniaczy fotochemicznych, powodujących szkody w zasobach naturalnych oraz mających szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi. Należy zatem podjąć środki zaradcze przeciw wykorzystaniu rozpuszczalników organicznych oraz ustanowić wymóg przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji dla związków organicznych oraz przestrzegania odpowiednich warunków eksploatacji. Operatorzy powinni mieć możliwość spełniania wymogów planu redukcji emisji, zamiast przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji określonych w niniejszej dyrektywie, w przypadku gdy istnieją inne środki, takie jak stosowanie produktów lub technik o małej zawartości rozpuszczalników lub niezawierających rozpuszczalników, stanowiące alternatywne sposoby równoważnej redukcji emisji.

(36) Instalacje produkujące dwutlenek tytanu mogą powodować znaczące zanieczyszczenie powietrza i wody. W celu ograniczenia tych skutków, należy ustalić na poziomie Unii bardziej rygorystyczne dopuszczalne wielkości emisji dla niektórych substancji zanieczyszczających.

(37) W odniesieniu do objęcia instalacji produkcji wyrobów ceramicznych przez wypalanie zakresem krajowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych obowiązujących w celu zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, w oparciu o charakterystykę krajowego sektora przemysłowego oraz w celu wyjaśnienia interpretacji zakresu, państwa członkowskie powinny zdecydować czy stosować zarówno kryterium wydajności produkcji, jak i kryterium przepustowości pieca, czy tylko jedno z tych dwóch kryteriów.

(38) W celu uproszczenia sprawozdawczości i zmniejszenia niepotrzebnych obciążeń administracyjnych Komisja powinna określić metody dostosowania sposobu udostępniania danych zgodnie z niniejszą dyrektywą do innych wymogów prawa unijnego, a w szczególności rozporządzenia (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Rejestru Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń (¹⁷).

(39) W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania wskazówek w sprawie gromadzenia danych, sporządzania dokumentów referencyjnych BAT i zapewniania ich jakości, w tym odpowiedniej treści i formatu, do przyjmowania decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT, do ustalania szczegółowych zasad określania okresów rozruchu i wyłączenia oraz przejściowych planów k rajowych dla dużych obiektów energetycznego spalania, a także do ustalania rodzaju i formatu informacji, jakie państwa członkowskie mają udostępniać Komisji, oraz częstotliwości ich udostępniania. Zgodnie z art. 291 TFUE przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję mają zostać ustanowione z wyprzedzeniem w drodze rozporządzenia przyjętego zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą. W oczekiwaniu na przyjęcie tego nowego rozporządzenia zastosowanie nadal ma decyzja Rady nr 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (¹⁸), z wyjątkiem procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, która nie ma zastosowania.

(40) Należy przyznać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do ustalenia daty, od której przeprowadzane będą pomiary ciągłe dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza w odniesieniu do metali ciężkich, dioksyn i furanów, a także w celu dostosowania załączników V, VI i VII do postępu naukowo-technicznego. W przypadku spalarni odpadów i współspalarni odpadów może to między innymi obejmować między innymi ustalanie kryteriów przyznawania odstępstw od obowiązku ciągłego monitorowania całkowitych emisji pyłów. Szczególnie ważne jest, aby Komisja podczas prac przygotowawczych prowadziła odpowiednie konsultacje, w tym na poziomie eksperckim.

(41) Aby zająć się problemem znaczącego zanieczyszczenia środowiska, na przykład metalami ciężkimi, dioksynami i furanami, Komisja powinna – w oparciu o ocenę wdrażania najlepszych dostępnych technik w niektórych rodzajach działalności lub w oparciu o ocenę wpływu tych rodzajów działalności na środowisko jako całość – przedstawić wnioski dotyczące minimalnych wymogów obowiązujących w całej Unii dla dopuszczalnych wielkości emisji oraz zasad monitorowania i zgodności.

(42) Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie do naruszeń przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy oraz zapewnić ich wdrożenie. Sankcje takie powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(43) W celu zapewnienia istniejącym instalacjom wystarczającego czasu na dostosowanie techniczne do nowych wymogów niniejszej dyrektywy, niektóre nowe wymogi powinny mieć zastosowanie do tych instalacji po upływie określonego okresu od daty rozpoczęcia stosowania niniejszej dyrektywy. Obiekty energetycznego spalania potrzebują czasu na zainstalowanie niezbędnych urządzeń służących do redukcji emisji w celu osiągnięcia dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V.

(44) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie zapewnienia wysokiego poziomu ochrony środowiska i poprawy jego jakości, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na transgraniczny charakter zanieczyszczeń pochodzących z działalności przemysłowej możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(45) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. Niniejsza dyrektywa przyczynia się w szczególności do propagowania stosowania art. 37 Karty.

(46) Obowiązek transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa k rajowego powinien ograniczać się do tych przepisów, które stanowią istotną zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami. Obowiązek transpozycji przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(47) Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (¹⁹) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania do ich własnych celów i w interesie Unii, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej.

(48) Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i stosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY WSPÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

[1] Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady dotyczące zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom powstającym w wyniku działalności przemysłowej oraz zasady dotyczące kontroli tych zanieczyszczeń.

Niniejsza dyrektywa ustanawia również zasady mające na celu zapobieganie emisjom do powietrza, wody i ziemi, a w przypadku braku takiej możliwości - mające na celu ich stałą redukcję, zapobieganie powstawaniu odpadów, bardziej efektywne wykorzystanie zasobów oraz wspieranie gospodarki o obiegu zamkniętym i dekarbonizacji, aby osiągnąć wysoki poziom ochrony zdrowia ludzi i ochrony środowiska jako całości. [2]

Artykuł 2

Zakres

1. [3] Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do rodzajów działalności przemysłowej, które powodują zanieczyszczenia, o których mowa w rozdziałach II–VIa.

2. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do działalności badawczej, działalności rozwojowej ani do badań nowych produktów i procesów.

Artykuł 3

Definicje

Na użytek niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1) „substancja” oznacza każdy pierwiastek chemiczny i jego związki, z wyjątkiem następujących substancji:

a) substancji radioaktywnych określonych w art. 1 dyrektywy Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiającej podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (²⁰);

b) mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie określonych w art. 2 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/41/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie ograniczonego stosowania mikroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie (²¹);

c) organizmów zmodyfikowanych genetycznie określonych w art. 2 pkt 2 dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie (²²);

2) [4] „zanieczyszczenie” oznacza bezpośrednie lub pośrednie wprowadzenie – w wyniku działalności człowieka – substancji, wibracji, ciepła, hałasu lub odorów do powietrza, wody lub ziemi, które mogą zagrażać zdrowiu ludzi lub jakości środowiska, spowodować szkody materialne lub obniżenie walorów środowiskowych lub kolizję z innymi uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska;

3) [5] „instalacja” oznacza stacjonarną jednostkę techniczną, w której prowadzony jest co najmniej jeden rodzaj działalności wymieniony w załączniku I, w załączniku Ia lub w załączniku VII część 1, oraz wszystkie inne bezpośrednio związane czynności prowadzone w tym samym miejscu, które mają techniczny związek z działalnością wymienioną w tych załącznikach i które mogłyby mieć wpływ na emisje i zanieczyszczenie;

4) „emisja” oznacza bezpośrednie lub pośrednie uwolnienie substancji, wibracji, ciepła lub hałasu z punktowych lub rozproszonych źródeł w instalacji, do powietrza, wody lub ziemi;

5a) [6] „dopuszczalna wielkość efektywności środowiskowej” oznacza poziom efektywności określony w pozwoleniu, wyrażony w określonych warunkach w postaci określonych szczególnych parametrów;

5) „dopuszczalna wielkość emisji” oznacza masę, wyrażoną w postaci określonych szczególnych parametrów, stężenie lub poziom emisji, których nie można przekroczyć w jednym lub kilku okresach;

6) „norma jakości środowiska” oznacza zestaw wymogów, które muszą zostać spełnione w określonym czasie przez dane środowisko lub jego część, zgodnie z prawem unijnym;

7) „pozwolenie” oznacza pisemne zezwolenie na eksploatację całości lub części instalacji, obiektu energetycznego spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów;

8) „ ogólne wiążące zasady” oznaczają dopuszczalne wielkości emisji lub inne warunki, przynajmniej na poziomie sektora, przyjęte z myślą o bezpośrednim wykorzystaniu do określenia warunków pozwolenia;

9) „istotna zmiana” oznacza zmianę charakteru lub sposobu funkcjonowania, lub rozbudowę instalacji lub obiektu energetycznego spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów, która może mieć znaczący negatywny wpływ na zdrowie ludzi lub na środowisko;

9a) [7] „głęboka transformacja przemysłowa" oznacza wdrożenie przez operatorów przemysłowych nowych technik lub najlepszych dostępnych technik wiążące się z poważną zmianą projektu lub technologii całości lub części instalacji lub zastąpienie istniejącej instalacji nową instalacją, co pozwala na niezwykle istotną redukcję emisji gazów cieplarnianych zgodnie z celem neutralności klimatycznej i optymalizuje dodatkowe korzyści dla środowiska, co najmniej do poziomów, które można osiągnąć za pomocą technik określonych w mających zastosowanie konkluzjach dotyczących BAT, z uwzględnieniem wzajemnych powiązań między różnymi komponentami środowiska;

10) „najlepsze dostępne techniki” oznaczają najbardziej efektywny i zaawansowany etap rozwoju i metod prowadzenia danej działalności, który wskazuje możliwe wykorzystanie poszczególnych technik jako podstawy przy ustalaniu dopuszczalnych wielkości emisji i innych warunków pozwolenia mających na celu zapobieganie powstawaniu, a jeżeli nie jest to możliwe, ograniczenie emisji i oddziaływania na środowisko jako całość:

a) „techniki” obejmują zarówno stosowane technologie, jak i sposób, w jaki dana instalacja jest projektowana, budowana i utrzymywana, eksploatowana i wycofywana z eksploatacji;

b) [8] „dostępne techniki” oznaczają techniki o takim stopniu rozwoju, który pozwala na ich wdrożenie w danym sektorze przemysłu, zgodnie z istniejącymi warunkami ekonomicznymi i technicznymi, z uwzględnieniem kosztów i korzyści, bez względu na to, czy techniki takie są wykorzystywane lub zostały opracowane w Unii, o ile są one dostępne dla operatora;

c) [9] „najlepsze” oznacza najbardziej efektywne w osiąganiu wysokiego ogólnego poziomu ochrony środowiska jako całości, w tym zdrowia ludzi i ochrony klimatu;

11) „dokument referencyjny BAT” oznacza dokument będący wynikiem wymiany informacji zorganizowanej zgodnie z art. 13, sporządzony dla określonych rodzajów działalności i opisujący zwłaszcza stosowane techniki, aktualne poziomy emisji i zużycia, techniki uwzględniane przy okazji ustalania najlepszych dostępnych technik, a także konkluzje dotyczące BAT oraz wszelkie nowe techniki ze szczególnym uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku III;

12) [10] „konkluzje dotyczące BAT” oznaczają dokument zawierający elementy dokumentu referencyjnego BAT i formułujący konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik i nowych technik, ich opisu, informacji służącej ocenie ich przydatności, poziomów emisji powiązanych z tymi technikami, poziomów efektywności środowiskowej powiązanych z tymi technikami, zawartości systemu zarządzania środowiskowego, w tym wskaźniki referencyjne, powiązanego monitoringu, powiązanych poziomów zużycia oraz, w stosownych przypadkach, odpowiednich środków remediacji terenu;

12a) [11] „zasady eksploatacyjne” oznaczają zasady zawarte w pozwoleniach lub ogólne wiążące zasady prowadzenia rodzajów działalności, o których mowa w załączniku Ia, określające dopuszczalne wielkości emisji, dopuszczalne wielkości efektywności środowiskowej, powiązane wymogi w zakresie monitorowania oraz, w stosownych przypadkach, praktyki rozprowadzania, praktyki zapobiegania zanieczyszczeniom i łagodzenia ich skutków, zarządzanie żywieniem, przygotowanie paszy, trzymanie zwierząt w budynkach inwentarskich, gospodarowanie nawozem naturalnym, w tym gromadzenie, przechowywanie, przetwarzanie i rozprowadzanie nawozu naturalnego, a także przechowywanie martwych zwierząt, które to zasady są zgodne ze stosowaniem najlepszych dostępnych technik;

13) „poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami” oznaczają różne poziomy emisji uzyskiwane w normalnych warunkach eksploatacji z wykorzystaniem najlepszej dostępnej techniki lub kombinacji najlepszych dostępnych technik, które opisano w konkluzjach dotyczących BAT, wyrażone jako średnia w danym okresie w określonych warunkach odniesienia;

13a) [12] „poziomy efektywności środowiskowej powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami” oznaczają zakres efektywności środowiskowej uzyskiwany w normalnych warunkach eksploatacji z wykorzystaniem najlepszej dostępnej techniki lub kombinacji najlepszych dostępnych technik, które opisano w konkluzjach dotyczących BAT;

13aa) [13] „efektywność środowiskowa” oznacza efektywność w zakresie poziomów zużycia, efektywnego wykorzystania zasobów w odniesieniu do materiałów oraz zasobów wodnych i energetycznych, ponownego użycia materiałów i wody oraz powstawania odpadów;

13b) [14] „wskaźniki referencyjne” oznaczają orientacyjny zakres poziomów efektywności środowiskowej powiązany z najlepszymi dostępnymi technikami, które stosuje się jako odniesienie w systemie zarządzania środowiskowego;

14) [15] „nowa technika” oznacza nową technikę stosowaną w działalności przemysłowej, która, o ile została rozwinięta w celach komercyjnych, mogłaby zapewnić ogólny wyższy poziom ochrony zdrowia ludzi i środowiska lub co najmniej ten sam poziom ochrony zdrowia ludzi i środowiska, a zarazem większą oszczędność kosztów niż obecnie istniejące najlepsze dostępne techniki;

15) „operator” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która prowadzi lub kontroluje w całości lub w części instalację lub obiekt energetycznego spalania, spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów lub, w przypadku gdy jest to przewidziane w prawie krajowym, której powierzono decydujące uprawnienia ekonomiczne dotyczące technicznego funkcjonowania instalacji lub obiektu;

16) „społeczność” oznacza jedną lub więcej osób fizycznych lub prawnych oraz, zgodnie z krajowym prawem lub praktyką, ich związki, organizacje lub grupy;

17) [16] „zainteresowana społeczność” oznacza społeczność, która jest lub może być dotknięta skutkami podejmowanych decyzji dotyczących udzielenia lub aktualizacji pozwolenia lub warunków pozwolenia, lub która jest tymi decyzjami zainteresowana; na użytek niniejszej definicji organizacje pozarządowe promujące ochronę zdrowia ludzi lub ochronę środowiska i spełniające wszelkie kryteria prawa krajowego uznaje się za mające interes w tym zakresie;

18) „substancje stwarzające zagrożenie” oznaczają substancje lub mieszaniny określone w art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (²³);

19) „ sprawozdanie bazowe” oznacza informację dotyczącą stanu skażenia gleby i wód podziemnych substancjami stwarzającymi zagrożenie;

20) „wody podziemne” oznaczają wody podziemne określone w art. 2 pkt 2 dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (²⁴);

21) „ gleba” oznacza wierzchnią warstwę skorupy ziemskiej usytuowaną między skałą macierzystą a powierzchnią. Gleba składa się z cząstek mineralnych, materii organicznej, wody, powietrza i organizmów żywych;

22) „kontrola środowiskowa” oznacza wszystkie działania, w tym wizyty w terenie, monitorowanie emisji i kontrole raportów wewnętrznych oraz dokumentów dotyczących działań następczych, weryfikację samodzielnego monitorowania, kontrolę stosowanych technik oraz adekwatności zarządzania środowiskowego instalacją, podejmowane przez właściwy organ lub w jego imieniu, aby sprawdzać i promować zgodność instalacji z warunkami określonymi w pozwoleniu oraz, w razie potrzeby, monitorować ich oddziaływanie na środowisko;

23) [17] „drób” oznacza drób zgodnie z definicją w art. 4 pkt 9 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 (²⁵);

23a) [18] „świnie” oznacza świnie zgodnie z definicją w art. 2 dyrektywy Rady 2008/120/WE (²⁶);

23b) [19] „duża jednostka przeliczeniowa” oznacza standardową jednostkę miary umożliwiającą sumowanie różnych kategorii zwierząt gospodarskich do celów porównawczych, obliczaną przy pomocy współczynników dla poszczególnych kategorii zwierząt gospodarskich wymienionych w załączniku Ia;

24) „ paliwo” oznacza wszelkie stałe, płynne lub gazowe materiały palne;

25) „ obiekt energetycznego spalania” oznacza każde urządzenie techniczne, w którym paliwa są utleniane w celu wykorzystania wytworzonego w ten sposób ciepła;

26) „komin” oznacza strukturę zawierającą jeden lub więcej przewodów służących odprowadzaniu gazów odlotowych do powietrza;

27) „czas funkcjonowania” oznacza czas wyrażony w godzinach, w którym obiekt energetycznego spalania pracuje w całości lub części, odprowadzając emisje do powietrza, z wyłączeniem okresów rozruchu i wyłączenia;

28) „stopień odsiarczania” oznacza stosunek, w określonym czasie, ilości siarki niewyemitowanej przez obiekt energetycznego spalania do powietrza do ilości siarki zawartej w paliwie stałym wprowadzonym do urządzeń obiektów energetycznego spalania i wykorzystanym w obiekcie w tym samym czasie;

29) „lokalne paliwo stałe” oznacza naturalnie występujące paliwo stałe spalane w obiekcie energetycznego spalania specjalnie zaprojektowanym dla tego rodzaju paliwa i wydobywane lokalnie;

30) „ paliwo dominujące” oznacza paliwo, które – spośród wszystkich rodzajów paliw stosowanych w instalacji spalania wielopaliwowego wykorzystującej pozostałości po destylacji i przetwarzaniu w procesie rafinacji ropy naftowej na własne potrzeby, jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami – odznacza się najwyższą wielkością dopuszczalnej emisji określoną w załączniku V część 1 lub, w przypadku kilku paliw mających tę samą dopuszczalną wielkość emisji, paliwo, w którym dostarczana jest największa część mocy spośród tych paliw;

31) „biomasa” oznacza którąkolwiek z następujących pozycji:

a) produkty składające się z substancji roślinnych pochodzących z rolnictwa lub leśnictwa, które mogą być wykorzystywane jako paliwo w celu odzyskania zawartej w nich energii;

b) następujące odpady:

(i) odpady roślinne z rolnictwa i leśnictwa;

(ii) odpady roślinne z przemysłu przetwórstwa spożywczego, jeżeli wytworzone ciepło jest odzyskiwane;

(iii) włókniste odpady roślinne z procesu produkcji pierwotnej pulpy celulozowej i z produkcji papieru z pulpy, jeżeli odpady te są współspalane w miejscu produkcji, a wytworzone ciepło jest odzyskiwane;

(iv) odpady korka;

(v) odpady drewniane, z wyjątkiem odpadów drewnianych mogących zawierać chlorowcopochodne związków organicznych lub metale ciężkie wprowadzone w wyniku zastosowania środków do konserwacji lub powlekania drewna i które obejmują w szczególności takie odpady drewniane pochodzące z prac budowlanych lub rozbiórkowych;

32) „ obiekt energetycznego spalania wielopaliwowego” oznacza wszelkie obiekty energetycznego spalania, w których można spalać jednocześnie lub na przemian co najmniej dwa rodzaje paliw;

33) „turbina gazowa” oznacza każde wirujące urządzenie przetwarzające ciepło na pracę mechaniczną, składające się głównie ze sprężarki i urządzenia cieplnego, w którym następuje utlenianie paliwa w celu podgrzania płynu roboczego, oraz turbiny;

34) „silnik gazowy” oznacza silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym pracujący w cyklu Otto i wykorzystujący zapłon iskrowy lub, w przypadku silników dwupaliwowych, zapłon samoczynny do spalania paliwa;

35) „silnik Diesla” oznacza silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym pracujący w cyklu Diesla i wykorzystujący zapłon samoczynny do spalania paliwa;

36) „mały system wydzielony” oznacza mały system wydzielony określony w art. 2 pkt 26 dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (²⁷);

37) „ odpady” oznaczają odpady określone w art. 3 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów (²⁸);

38) „odpady niebezpieczne” oznaczają odpady niebezpieczne określone w art. 3 pkt 2 dyrektywy 2008/98/WE;

39) „ zmieszane odpady komunalne” oznaczają odpady z gospodarstw domowych, jak również odpady z działalności handlowo-usługowej, odpady przemysłowe i instytucjonalne, które ze względu na charakter i skład są podobne do odpadów z gospodarstw domowych, ale z wyłączeniem frakcji wskazanych w pozycji 20 01 załącznika do decyzji Komisji 2000/532/WE (²⁹), które są zbierane oddzielnie u źródła, i z wyłączeniem innych odpadów wskazanych w pozycji 20 02 tego załącznika;

40) „spalarnia odpadów” oznacza każdą stacjonarną lub ruchomą jednostkę techniczną oraz wyposażenie przeznaczone do termicznego przetwarzania odpadów, z odzyskiem ciepła wytworzonego w wyniku spalania lub bez takiego odzysku, poprzez spalanie przez utlenianie, jak również inne procesy przetwarzania termicznego, takie jak piroliza, zgazowanie lub proces plazmowy, jeżeli substancje powstające z przetwarzania są następnie spalane;

41) „współspalarnia odpadów” oznacza każdą stacjonarną lub ruchomą jednostkę techniczną, której głównym celem jest wytwarzanie energii lub produktów materialnych oraz która wykorzystuje odpady jako paliwo zwykłe lub dodatkowe lub w której odpady są poddawane przetwarzaniu termicznemu mającemu na celu ich unieszkodliwienie poprzez spalanie odpadów przez utlenianie, jak również inne procesy przetwarzania termicznego, takie jak piroliza, zgazowanie lub proces plazmowy, jeżeli substancje powstające z przetwarzania są następnie spalane;

42) „przepustowość nominalna” oznacza sumę przepustowości spalania pieców, z których składa się spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów, podaną przez projektanta i potwierdzoną przez operatora, z właściwym uwzględnieniem wartości kalorycznej odpadów, wyrażoną jako ilość odpadów spalanych w ciągu godziny;

43) „dioksyny i furany” oznaczają wszystkie polichlorowane dibenzo-p-dioksyny i dibenzofurany wymienione w załączniku VI część 2;

44) „związek organiczny” oznacza każdy związek zawierający co najmniej atom węgla i jeden lub większą ilość atomów wodoru, halogenów, tlenu, siarki, fosforu, krzemu lub azotu, z wyjątkiem tlenków węgla i węglanów lub dwuwęglanów nieorganicznych;

45) „ lotny związek organiczny” oznacza każdy związek organiczny oraz frakcję kreozotu, które w temperaturze 293,15 K mają ciśnienie pary 0,01 kPa lub więcej lub mają odpowiadającą tej wartości lotność w szczególnych warunkach użytkowania;

46) „rozpuszczalnik organiczny” oznacza każdy lotny związek organiczny, który jest stosowany w następujących przypadkach:

a) oddzielnie lub w połączeniu z innymi czynnikami, bez przemiany chemicznej, w celu rozpuszczania surowców, produktów lub odpadów;

b) jako środek czyszczący w celu rozpuszczania zanieczyszczeń;

c) jako czynnik rozpuszczający;

d) jako środek rozpraszający;

e) jako regulator lepkości;

f) jako regulator napięcia powierzchniowego;

g) jako plastyfikator;

h) jako środek konserwujący;

47) „powłoka” oznacza powłokę określoną w art. 2 pkt 8 dyrektywy 2004/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ograniczeń emisji lotnych związków organicznych w wyniku stosowania rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach i lakierach oraz produktach do odnawiania pojazdów (³);

48) [20] „poziomy emisji powiązane z nowymi technikami” z wykorzystaniem nowej techniki lub kombinacji nowych technik, które opisano w konkluzjach dotyczących BAT, wyrażony jako średnia w danym okresie w określonych warunkach referencyjnych;

49) [21] „poziomy efektywności środowiskowej powiązane z nowymi technikami” oznaczają zakres efektywności środowiskowej uzyskiwany w normalnych warunkach eksploatacji z wykorzystaniem nowej techniki lub kombinacji nowych technik, które opisano w konkluzjach dotyczących BAT;

50) [22] „zapewnianie zgodności” oznacza mechanizmy zapewnienia zgodności z wykorzystaniem trzech kategorii interwencji: promowanie zgodności; monitorowanie zgodności; działania następcze i egzekwowanie zgodności.

Artykuł 4

Obowiązek posiadania pozwolenia

1. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby żadna instalacja ani obiekt energetycznego spalania, spalarnia odpadów ani współspalania odpadów nie były eksploatowane bez pozwolenia.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, państwa członkowskie mogą ustanowić procedurę rejestracji instalacji objętych wyłącznie rozdziałem V lub rozdziałem VIa. [23]

Procedura rejestracji określana jest w wiążącym akcie i obejmuje co najmniej powiadomienie właściwego organu przez operatora o zamiarze eksploatowania instalacji.

2. Państwa członkowskie mogą postanowić, że pozwolenie obejmuje co najmniej dwie instalacje lub części instalacji eksploatowanych przez tego samego operatora, znajdujących się na tym samym terenie.

W przypadku gdy pozwolenie obejmuje co najmniej dwie instalacje, określa ono warunki mające na celu zapewnienia, aby każda z nich spełniała wymogi niniejszej dyrektywy.

3. Państwa członkowskie mogą postanowić, że pozwolenie obejmuje kilka części instalacji eksploatowanych przez różnych operatorów. W takich przypadkach pozwolenie określa obowiązki każdego z operatorów.

Artykuł 5

Udzielanie pozwoleń

1. Bez uszczerbku dla innych wymogów określonych w przepisach prawa krajowego lub unijnego, właściwe organy udzielają pozwolenia, jeżeli instalacja spełnia wymogi niniejszej dyrektywy.

2. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby w przypadku gdy zaangażowanych jest więcej niż jeden właściwy organ lub więcej niż jeden operator, lub wydawane jest więcej niż jedno pozwolenie, warunki i procedury udzielania pozwolenia były w pełni skoordynowane, celem zagwarantowania skutecznego zintegrowanego podejścia do tej procedury przez wszystkie właściwe organy.

3. W razie nowej instalacji lub istotnej zmiany w przypadku gdy zastosowanie ma art. 4 dyrektywy 85/337/EWG, do celów udzielenia pozwolenia bada się i wykorzystuje wszelkie uzyskane w danej kwestii informacje lub wnioski wyciągnięte na podstawie art. 5, 6, 7 i 9 tej dyrektywy.

4. [24] Państwa członkowskie opracują systemy na potrzeby elektronicznego udzielania pozwoleń dla instalacji i wdrożą procedury elektronicznego udzielania pozwoleń do dnia 31 grudnia 2035 r.

Komisja organizuje wymianę informacji z państwami członkowskimi na temat elektronicznego wydawania pozwoleń i publikuje wskazówki dotyczące najlepszych praktyk.

Artykuł 6

Ogólne wiążące zasady

Bez uszczerbku dla obowiązku posiadania pozwolenia, państwa członkowskie mogą zawrzeć wymogi dla niektórych kategorii instalacji, obiektów energetycznego spalania, spalarni odpadów lub współspalarni odpadów w ramach ogólnych wiążących zasad.

W przypadku przyjęcia ogólnych wiążących zasad, pozwolenie może po prostu zawierać odniesienie do tych zasad.

Artykuł 7

Awarie i wypadki

[25] Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (³⁰), w razie jakiejkolwiek awarii lub wypadku mających znaczący wpływ na zdrowie ludzi lub środowisko państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby:

a) operator niezwłocznie poinformował właściwe organy;

b) operator natychmiast podejmował środki mające na celu ograniczenie wpływu na zdrowie ludzi lub środowisko oraz zapobiegnięcie dalszym ewentualnym awariom lub wypadkom; oraz

c) właściwy organ wymagał od operatora podjęcia wszelkich środków dodatkowych uznanych przez właściwy organ za niezbędne do ograniczenia wpływu na zdrowie ludzi lub środowisko oraz zapobiegnięcia dalszym ewentualnym awariom lub wypadkom.

Jeżeli zanieczyszczenie ma wpływ na zasoby wody pitnej, w tym zasoby transgraniczne, lub na infrastrukturę kanalizacyjną w przypadku pośredniego zrzutu, właściwy organ informuje zainteresowanych operatorów sieci wodno-kanalizacyjnych o środkach podjętych w celu zapobiegania wyrządzeniu szkód lub zaradzenia szkodom wyrządzonym przez to zanieczyszczenie zdrowiu ludzi i środowisku.

W przypadku wystąpienia awarii lub wypadku mających znaczący wpływ na zdrowie ludzi lub środowisko w innym państwie członkowskim państwo członkowskie, na którego terytorium wystąpiły wypadek lub awaria, zapewnia natychmiastowe poinformowanie właściwego organu w tym innym państwie członkowskim. Transgraniczna i multidyscyplinarna współpraca między dotkniętymi państwami członkowskimi ma na celu ograniczenie skutków dla zdrowia ludzi i środowiska oraz zapobieganie dalszym możliwym awariom lub wypadkom.

Artykuł 8

Brak zgodności

[26] 1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia zgodności z warunkami pozwolenia.

Państwa członkowskie przyjmują również środki w zakresie zapewniania zgodności w celu propagowania, monitorowania i egzekwowania wykonywania obowiązków nałożonych w niniejszej dyrektywie na osoby fizyczne lub prawne.

2. W przypadku naruszenia warunków pozwolenia państwa członkowskie zapewniają:

a) natychmiastowe poinformowanie właściwego organu przez operatora;

b) natychmiastowe podjęcie przez operatora niezbędnych środków w celu zapewnienia przywrócenia zgodności w możliwie najkrótszym czasie; oraz

c) wymaganie przez właściwy organ od operatora podjęcia wszelkich właściwych środków dodatkowych uznanych przez ten właściwy organ za niezbędne do przywrócenia zgodności.

3. W przypadku naruszenia warunków pozwolenia powodującego bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia ludzi lub grożącego znaczącym bezpośrednim negatywnym skutkiem dla środowiska oraz do chwili przywrócenia zgodności zgodnie z ust. 2 lit. b) i c) eksploatacja instalacji, obiektu energetycznego spalania, spalarni odpadów, współspalarni odpadów lub ich odpowiednich części zostaje niezwłocznie zawieszona.

W przypadku gdy takie naruszenie powoduje zagrożenie dla zdrowia ludzi lub środowiska w innym państwie członkowskim, państwo członkowskie, na którego terytorium nastąpiło naruszenie warunków pozwolenia, zapewnia poinformowanie tego inne państwa członkowskiego.

4. W sytuacjach nieobjętych ust. 3 niniejszego artykułu, w przypadku gdy długotrwałe naruszenie warunków pozwolenia stanowi zagrożenie dla zdrowia ludzi lub powoduje znaczący bezpośredni negatywny skutek dla środowiska, a nie wdrożono niezbędnych działań w celu przywrócenia zgodności określonych w sprawozdaniu z kontroli, o którym mowa w art. 23 ust. 6, właściwy organ może zawiesić eksploatację instalacji, obiektu energetycznego spalania, spalarni odpadów, współspalarni odpadów lub ich odpowiednich części do czasu przywrócenia zgodności z warunkami pozwolenia.

5. Państwa członkowskie zapewniają skuteczne wykonanie środków zawieszających, o których mowa w ust. 3 i 4, przyjętych przez właściwe organy w odniesieniu do operatora naruszającego przepisy krajowe przyjęte na podstawie niniejszej dyrektywy.

6. Jeżeli naruszenie ma wpływ na zasoby wody pitnej, w tym zasoby transgraniczne, lub na infrastrukturę kanalizacyjną w przypadku pośredniego zrzutu, właściwy organ informuje operatorów sieci wodno-kanalizacyjnych i wszystkie odpowiednie organy, które ponoszą odpowiedzialność w zakresie zapewnienia zgodności z przedmiotowymi przepisami w zakresie ochrony środowiska, o naruszeniu i środkach podjętych w celu zapobiegania wyrządzeniu szkód dla zdrowia ludzi i środowiska lub zaradzenia takim szkodom.

Artykuł 9

Emisja gazów cieplarnianych

1. W przypadku gdy emisje gazów cieplarnianych z instalacji są określone w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do czynności przeprowadzanych w tej instalacji, pozwolenie nie obejmuje dopuszczalnej wielkości emisji dla bezpośrednich emisji tych gazów, chyba że jest to niezbędne w celu zapewnienia, aby nie spowodowało to żadnego znaczącego lokalnego zanieczyszczenia.

2. [27] W odniesieniu do rodzajów działalności wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, państwa członkowskie mogą zdecydować o nienakładaniu wymogów określonych w art. 14 ust. 1 lit. aa) i art. 15 ust. 4 niniejszej dyrektywy dotyczących efektywności energetycznej w odniesieniu do jednostek energetycznego spalania lub innych jednostek emitujących dwutlenek węgla na miejscu.

3. W miarę potrzeby właściwy organ odpowiednio zmienia pozwolenie.

4. Ust. 1–3 nie mają zastosowania do instalacji tymczasowo wyłączonych z systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii zgodnie z art. 27 dyrektywy 2003/87/WE.

ROZDZIAŁ II

PRZEPISY DOTYCZĄCE RODZAJÓW DZIAŁALNOŚCI WYMIENIONYCH W ZAŁĄCZNIKU I

Artykuł 10

Zakres

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do rodzajów działalności wymienionych w załączniku I oraz, w stosownych przypadkach, osiągających wartości progowe przepustowości określone w tym załączniku.

Artykuł 11

Ogólne zasady regulujące podstawowe obowiązki operatora

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby instalacje eksploatowano zgodnie z następującymi zasadami:

a) podjęto wszystkie właściwe środki zapobiegające zanieczyszczeniu;

b) zastosowano najlepsze dostępne techniki;

c) nie powstaje żadne znaczące zanieczyszczenie;

d) zapobieżono wytworzeniu odpadów, zgodnie z dyrektywą 2008/98/WE;

e) w przypadku gdy odpady są wytwarzane, są one, w porządku priorytetów i zgodnie z dyrektywą 2008/98/WE, przygotowywane do ponownego użycia, prowadzony jest ich recykling, odzysk lub, w przypadku gdy nie ma takiej możliwości ze względów technicznych i ekonomicznych, są one unieszkodliwiane przy jednoczesnym unikaniu lub ograniczaniu wszelkiego oddziaływania na środowisko;

f) [28] energia jest wykorzystywana w sposób efektywny oraz promuje się wykorzystanie, a także tam, gdzie to możliwe, produkcję, energii ze źródeł odnawialnych;

fa) [29] zasoby materiałowe i wodne wykorzystywane są w sposób efektywny, w tym poprzez ponowne wykorzystanie;

fb) [30] wdrożono system zarządzania środowiskowego określony w art. 14a;

g) podjęto niezbędne środki w celu zapobieżenia wypadkom i ograniczenia ich konsekwencji;

h) w przypadku ostatecznego zakończenia działalności podjęto niezbędne środki w celu zapobieżenia wszelkiemu ryzyku zanieczyszczenia oraz w celu przywrócenia miejsca eksploatacji do stanu satysfakcjonującego określonego zgodnie z art. 22.

Artykuł 12

Wnioski o pozwolenia

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby wniosek o pozwolenie zawierał opis:

a) instalacji i jej działania;

b) [31] surowców i materiałów pomocniczych, innych substancji, energii i wody, wykorzystywanych lub wytwarzanych przez instalację;

c) [32] źródeł emisji z instalacji, w tym emisji odorów;

d) stanu terenu, na którym położona jest instalacja;

e) w stosownych przypadkach, sprawozdania bazowego zgodnie z art. 22 ust. 2;

f) [33] charakteru i ilości przewidywalnych emisji, w tym emisji odorów, z instalacji do każdego komponentu środowiska, jak również określenie znaczącego wpływu emisji na środowisko;

g) proponowanej technologii i innych technik służących zapobieganiu lub, jeżeli to niemożliwe, ograniczaniu emisji z instalacji;

h) środków mających na celu zapobieganie powstawaniu odpadów, przygotowanie do ponownego wykorzystania odpadów, ich recykling oraz prowadzenie odzysku odpadów wytwarzanych przez instalację;

i) dalszych środków planowanych w celu zapewnienia zgodności z ogólnymi zasadami dotyczącymi podstawowych obowiązków operatora, jak przewidziano w art. 11;

j) środków planowanych w celu monitorowania emisji do środowiska;

k) głównych alternatyw proponowanej technologii, technik i środków opracowanych w zarysie przez wnioskodawcę.

Wniosek o pozwolenie zawiera także nietechniczne streszczenie szczegółowych informacji, o których mowa w akapicie pierwszym.

2. W przypadku gdy informacje dostarczone zgodnie z wymogami przewidzianymi w dyrektywie 85/337/EWG lub sprawozdanie dotyczące bezpieczeństwa opracowane zgodnie z dyrektywą 96/82/WE, lub inne informacje opracowane w odpowiedzi na inne przepisy spełniają którykolwiek z wymogów określonych w ust. 1, informacja ta może zostać uwzględniona we wniosku lub do niego załączona.

Artykuł 13

Dokumenty referencyjne BAT i wymiana informacji

1. [34] W celu sporządzenia, dokonania przeglądu oraz, w razie potrzeby, aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT, Komisja organizuje wymianę informacji między państwami członkowskimi, zainteresowanymi branżami, organizacjami pozarządowymi promującymi zdrowie ludzi lub ochronę środowiska, Europejską Agencją Chemikaliów, Europejską Agencją Środowiska oraz Komisją. Ta wymiana informacji powinna zmierzać do tego, aby dokumenty referencyjne BAT były poddawane przeglądowi w cyklu ośmioletnim, traktując priorytetowo dokumenty, które mają największy potencjał w zakresie ochrony zdrowia ludzi i poprawy ochrony środowiska. Wymiana informacji, o której mowa w akapicie pierwszym, trwa nie dłużej niż cztery lata w przypadku każdego dokumentu referencyjnego BAT.

1a. [35] Do dnia 1 lipca 2026 r. Komisja zmienia decyzję wykonawczą 2012/119/UE.

2. Wymiana informacji dotyczy w szczególności następujących kwestii:

a) wyników funkcjonowania instalacji i technik w odniesieniu do emisji wyrażanych – w stosownych przypadkach – jako średnie krótko- i długoterminowe oraz związane z nimi warunki odniesienia, zużycia i charakteru surowców, zużycia wody, wykorzystania energii i wytwarzania odpadów;

b) stosowanych technik, związanego z nimi monitorowania, wzajemnych powiązań pomiędzy różnymi komponentami środowiska („cross-media effects”), wykonalności ekonomicznej i technicznej oraz rozwoju tych elementów;

c) najlepszych dostępnych technik i nowych technik zidentyfikowanych po rozważeniu kwestii, o których mowa w lit. a) i b).

Bez uszczerbku dla prawa konkurencji Unii, informacje uznawane za poufne informacje handlowe lub szczególnie chronione informacje handlowe mogą być udostępniane wyłącznie Komisji oraz, po podpisaniu umowy o zachowaniu poufności, urzędnikom służby cywilnej i innym pracownikom publicznym reprezentującym państwa członkowskie lub agencje Unii. Informacje muszą być zanonimizowane w taki sposób, aby nie odnosiły się do konkretnego operatora lub instalacji, jeżeli są udostępniane innym zainteresowanym stronom uczestniczącym w wymianie informacji, o której mowa w ust. 1. Niezanonimizowane informacje mogą być udostępniane wyłącznie w przypadkach, gdyby anonimizacja informacji uniemożliwiła skuteczną wymianę informacji na temat najlepszych dostępnych technik w kontekście sporządzania, dokonywania przeglądu i, w razie potrzeby, aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT z przedstawicielami organizacji pozarządowych promujących ochronę zdrowia ludzi lub środowiska oraz z przedstawicielami stowarzyszeń reprezentujących odpowiednie sektory przemysłu, w stosownych przypadkach, oraz gdy tacy przedstawiciele organizacji i stowarzyszeń podpisali umowę o zachowaniu poufności. Wymiana informacji uznawanych za poufne informacje handlowe lub szczególnie chronione informacje handlowe pozostaje ściśle ograniczona do informacji wymaganych ze względów technicznych do sporządzania, dokonywania przeglądów oraz, w stosownych przypadkach, aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT, a takich poufnych informacji handlowych lub szczególnie chronionych informacji handlowych nie można wykorzystywać do innych celów. [36]

3. Komisja ustanawia i regularnie zwołuje posiedzenia forum złożonego z przedstawicieli państw członkowskich, zainteresowanych branż i organizacji pozarządowych promujących ochronę zdrowia ludzi lub środowiska. [37]

Komisja zasięga opinii tego forum w sprawie praktycznych ustaleń dotyczących wymiany informacji, a w szczególności w następujących kwestiach:

a) regulaminu wewnętrznego forum;

b) programu prac dotyczącego wymiany informacji;

c) wskazówek dotyczących gromadzenia danych;

d) [38] wskazówek dotyczących sporządzania dokumentów referencyjnych BAT oraz zapewnienia ich jakości, w tym odpowiedniej treści i formatu tych dokumentów.

Wskazówki, o których mowa w akapicie drugim lit. c) i d), uwzględniają opinię forum i przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2.

3a. [39] Komisja zasięga opinii forum w sprawie metody oceny zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w pozwoleniu w odniesieniu do emisji do powietrza i wody, jak określono w art. 15a.

4. Komisja otrzymuje i udostępnia publicznie opinię forum na temat proponowanej treści dokumentów referencyjnych BAT i uwzględnia tę opinię w odniesieniu do procedur określonych w ust. 5.

Opinię forum, o której mowa w akapicie pierwszym, przedkłada się w terminie 6 miesięcy od ostatniego posiedzenia technicznej grupy roboczej odpowiedzialnej za dany dokument referencyjny BAT. [40]

5. Decyzje w sprawie konkluzji dotyczących BAT przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2.

6. [41] Po przyjęciu decyzji zgodnie z ust. 5 Komisja niezwłocznie publicznie udostępnia konkluzje dotyczące BAT i dokument referencyjny BAT.

7. W oczekiwaniu na przyjęcie odpowiedniej decyzji zgodnie z ust. 5, konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik z dokumentów referencyjnych BAT przyjęte przez Komisję przed datą, o której mowa w art. 83, mają zastosowanie jako konkluzje dotyczące BAT na użytek niniejszego rozdziału z wyjątkiem art. 15 ust. 3 i 4.

Artykuł 14

Warunki pozwolenia

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby pozwolenie obejmowało wszystkie środki niezbędne do spełnienia wymogów art. 11 i 18. W tym celu państwa członkowskie zapewniają, aby pozwolenia były udzielane po konsultacjach ze wszystkimi odpowiednimi organami, które ponoszą odpowiedzialność w zakresie zapewnienia zgodności z przepisami prawa Unii dotyczącymi ochrony środowiska, w tym z normami jakości środowiska. [42]

Środki te obejmują przynajmniej:

a) [43] dopuszczalne wielkości emisji substancji zanieczyszczających wymienionych w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 166/2006* oraz innych substancji zanieczyszczających, które mogą być emitowane z danej instalacji w znaczących ilościach, z uwzględnieniem ich właściwości, szkodliwości oraz potencjału w zakresie przenoszenia zanieczyszczeń z jednego komponentu środowiska do innego, biorąc pod uwagę zmiany dynamiki przepływu wody w odbiornikach wodnych;

aa) [44] dopuszczalne wielkości efektywności środowiskowej zgodnie z art. 15 ust. 4;

ab) [45] odpowiednie wymogi zapewniające ocenę potrzeby zapobiegania lub ograniczania emisji substancji spełniających kryteria art. 57 lub substancji objętych ograniczeniami określonymi w załączniku XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006;

b) [46] odpowiednie wymogi zapewniające ochronę gleby, wód podziemnych, wód powierzchniowych i obszarów zasilania dla punktów poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, o których mowa w art. 7 dyrektywy (UE) 2020/2184, a także środki dotyczące monitorowania odpadów wytwarzanych przez instalację i gospodarowania nimi;

ba) [47] odpowiednie wymogi określające cechy systemu zarządzania środowiskowego zgodnie z art.14a;

bb) [48] odpowiednie wymogi dotyczące monitorowania w odniesieniu do zużycia i ponownego użycia zasobów, takich jak energia, woda i surowce;

c) odpowiednie wymogi dotyczące mechanizmów monitorowania emisji, określające:

(i) metodę, częstotliwość pomiarów i procedurę dokonywania oceny; oraz

(ii) w przypadku gdy zastosowanie ma art. 15 ust. 3 lit. b) – że wyniki monitorowania emisji są dostępne dla tych samych okresów i warunków referencyjnych, co dla poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami;

d) obowiązek regularnego, co najmniej raz w roku, dostarczania właściwemu organowi:

(i) informacji na podstawie wyników monitorowania emisji, o którym mowa w lit. c), oraz innych wymaganych danych umożliwiających właściwemu organowi weryfikację zgodności z warunkami pozwolenia; oraz

(ii) w przypadku gdy zastosowanie ma art. 15 ust. 3 lit. b) – podsumowania tych wyników monitorowania emisji umożliwiającego porównanie z poziomami emisji powiązanymi z najlepszymi dostępnymi technikami;

(iii) [49] informacji dotyczących postępów w realizacji celów polityki środowiskowej, o których mowa w art. 14a.;

e) [50] odpowiednie wymogi dotyczące regularnego utrzymywania i nadzorowania podjętych środków zapobiegania emisjom do gleby oraz wód powierzchniowych i podziemnych zgodnie z lit. b) oraz odpowiednie wymogi dotyczące okresowego monitorowania gleby oraz wód powierzchniowych i podziemnych pod kątem substancji stwarzających zagrożenie, które mogą znajdować się na terenie instalacji i z uwzględnieniem możliwości skażenia gleby oraz wód powierzchniowych i podziemnych na terenie instalacji;

f) środki odnoszące się do warunków innych niż normalne warunki eksploatacji, takich jak rozruch i wyłączenie, wycieki, niesprawność, chwilowe przestoje i ostateczne zaprzestanie eksploatacji;

g) przepisy dotyczące minimalizacji zanieczyszczeń o dużym zasięgu i zanieczyszczeń o charakterze transgranicznym;

h) [51] warunki dla oceny zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji i wielkościami efektywności środowiskowej lub odniesienie do mających zastosowanie wymogów wymienionych w innym miejscu.

2. Na użytek ust. 1 lit. a) dopuszczalne wielkości emisji mogą zostać uzupełnione lub zastąpione równoważnymi parametrami lub środkami technicznymi zapewniającymi równoważny poziom ochrony środowiska.

3. Konkluzje dotyczące BAT stanowią odniesienie dla określenia warunków pozwolenia.

4. Bez uszczerbku dla art. 18, można zezwolić właściwemu organowi na określenie bardziej restrykcyjnych warunków pozwolenia, niż te, które można osiągnąć przy zastosowaniu najlepszych dostępnych technik opisanych w konkluzjach dotyczących BAT. Państwa członkowskie mogą ustanowić zasady, na podstawie których właściwe organy mogą określać takie bardziej restrykcyjne warunki.

5. W przypadku gdy właściwy organ określa warunki pozwolenia na podstawie najlepszej dostępnej techniki nieopisanej w żadnej z odpowiednich konkluzji dotyczących BAT, organ ten zapewnia:

a) określenie tej techniki ze szczególnym uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku III; oraz

b) zgodność z wymogami art. 15.

W przypadku gdy konkluzje dotyczące BAT, o których mowa w pierwszym akapicie, nie zawierają poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami, właściwy organ zapewnia, aby technika, o której mowa w pierwszym akapicie, zapewniała poziom ochrony środowiskowej odpowiadający najlepszym dostępnym technikom opisanym w konkluzjach dotyczących BAT.

6. W przypadku gdy działalność lub rodzaj procesu produkcyjnego prowadzonego w obrębie instalacji nie są objęte żadnymi konkluzjami dotyczącymi BAT lub konkluzje te nie uwzględniają wszystkich możliwych skutków działalności lub procesu dla środowiska, właściwy organ, po wcześniejszym skonsultowaniu się z operatorem, określa warunki pozwolenia na podstawie najlepszych dostępnych technik określonych dla danej działalności lub procesu, ze szczególnym uwzględnieniem kryteriów wymienionych w załączniku III.

7. W przypadku instalacji, o których mowa w załączniku I pkt 6.6, zastosowanie mają ust. 1–6 niniejszego artykułu, bez uszczerbku dla przepisów dotyczących dobrostanu zwierząt.

Artykuł 14a

System zarządzania środowiskowego

[52] 1. Państwa członkowskie nakładają na operatora obowiązek przygotowania i wdrożenia systemu zarządzania środowiskowego dla każdej instalacji objętej zakresem stosowania niniejszego rozdziału. System zarządzania środowiskowego musi obejmować elementy wymienione w ust. 2 i musi być zgodny z odpowiednimi konkluzjami dotyczącymi BAT ustalającymi aspekty, które mają zostać objęte systemem zarządzania środowiskowego.

2. System zarządzania środowiskowego musi zawierać co najmniej:

a) cele polityki środowiskowej na rzecz ciągłej poprawy efektywności środowiskowej i bezpieczeństwa instalacji, obejmujące środki na potrzeby:

(i) zapobiegania powstawaniu odpadów,

(ii) optymalizacji wykorzystania zasobów i energii oraz ponownego użycia wody,

(iii) unikania lub ograniczenia wykorzystania lub emisji substancji stwarzających zagrożenie;

b) cele i wskaźniki efektywności w odniesieniu do znaczących aspektów środowiskowych uwzględniające wskaźniki referencyjne określone w odpowiednich konkluzjach dotyczących BAT;

c) w przypadku instalacji objętych obowiązkiem przeprowadzania audytu energetycznego lub wprowadzenia systemu zarządzania energią zgodnie z art. 8 dyrektywy 2012/27/UE włączenie wyników tego audytu lub wprowadzenia systemu zarządzania energią zgodnie z art. 8 i załącznikiem VI do tej dyrektywy oraz środków na potrzeby wdrożenia zaleceń wynikających z audytu energetycznego lub wprowadzenia systemu zarządzania energią;

d) wykaz chemikaliów, które są - same w sobie lub jako składniki innych substancji lub składniki mieszanin - substancjami niebezpiecznymi, występującymi w instalacji lub emitowanymi z instalacji, ze szczególnym uwzględnieniem substancji spełniających kryteria, o których mowa w art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, oraz substancji objętych ograniczeniami, o których mowa w załączniku XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, oraz ocenę ryzyka wpływu takich substancji na zdrowie ludzi i na środowisko, a także analizę możliwości ich zastąpienia bezpieczniejszymi alternatywami lub ograniczenia ich stosowania lub emisji;

e) środki podjęte w celu osiągnięcia celów środowiskowych i uniknięcia zagrożenia dla zdrowia ludzi lub dla środowiska, w tym w razie potrzeby środki naprawcze i zapobiegawcze;

f) plan transformacji, o którym mowa w art. 27d.

3. Poziom szczegółowości systemu zarządzania środowiskowego musi być spójny z charakterem, skalą i złożonością instalacji oraz z zakresem jej potencjalnego oddziaływania na środowisko.

Jeżeli elementy, których zawarcie w systemie zarządzania środowiskowego jest wymagane, w tym cele, wskaźniki skuteczności działania lub środki, zostały już opracowane zgodnie z innym odpowiednimi przepisami prawa Unii i są zgodne z niniejszym artykułem, wystarczające jest odesłanie w systemie zarządzania środowiskowego do odpowiednich dokumentów.

4. Państwa członkowskie zapewniają, aby istotne informacje zamieszczone w systemie zarządzania środowiskowego oraz wymienione w ust. 2 były udostępniane w internecie bezpłatnie i bez ograniczania dostępu tylko do zarejestrowanych użytkowników.

Do dnia 31 grudnia 2025 r. Komisja przyjmie akt wykonawczy określający, które informacje są istotne dla publikacji. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 75 ust. 2.

Informacje mogą zostać częściowo utajnione lub – w przypadku gdy nie jest to możliwe – wykluczone przy udostępnianiu ich w internecie, jeśli ujawnienie tych informacji niekorzystnie wpłynęłoby na którykolwiek z interesów wymienionych w art. 4 ust. 2 lit. a)–h) dyrektywy 2003/4/WE.

Operator przygotowuje i wdraża system zarządzania środowiskowego zgodnie z odpowiednimi konkluzjami dotyczącymi BAT dla danego sektora do dnia 1 lipca 2027 r., z wyjątkiem instalacji, o których mowa w art. 3 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1785 (³¹).

System zarządzania środowiskowego podlega okresowym przeglądom w celu zapewnienia, aby nadal był odpowiedni, adekwatny i efektywny.

Pierwszy audyt systemu zarządzania środowiskowego przeprowadza się do dnia 1 lipca 2027 r., z wyjątkiem instalacji, o których mowa w art. 3 ust. 4 dyrektywy (UE) 2024/1785. Audyt systemu zarządzania środowiskowego jest przeprowadzany co najmniej raz na trzy lata przez jednostkę oceniającą zgodność akredytowaną zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 lub przez weryfikatora środowiskowego posiadającego odpowiednią akredytację lub licencję, zdefiniowanego w art. 2 pkt 20 rozporządzenia (WE) nr 1221/2009, który weryfikuje zgodność systemu zarządzania środowiskowego i jego wdrożenia z niniejszym artykułem.

Artykuł 15

Dopuszczalne wielkości emisji, dopuszczalne wielkości efektywności środowiskowej, równoważne parametry oraz środki techniczne

[53] 1. Dopuszczalne wielkości emisji w odniesieniu do substancji zanieczyszczających mają zastosowanie w miejscu, w którym emisje opuszczają instalację, a przy określaniu wielkości emisji nie uwzględnia się rozcieńczenia zanieczyszczeń przed tą chwilą.

W odniesieniu do pośrednich uwolnień substancji zanieczyszczających do wody, przy określaniu dopuszczalnej wielkości emisji z danej instalacji można uwzględnić wpływ oczyszczalni ścieków zlokalizowanej poza instalacją, pod warunkiem że nie prowadzi to do wyższych poziomów zanieczyszczenia środowiska, zagwarantowany jest równoważny poziom ochrony środowiska jako całości, a operator zapewnia, w porozumieniu z operatorem oczyszczalni ścieków, że pośrednie uwolnienia nie zagrażają zgodności z przepisami dotyczącymi pozwolenia dla oczyszczalni ścieków na mocy niniejszej dyrektywy lub szczególnego zezwolenia wydanego na mocy dyrektywy 1991/271/EWG oraz że spełnione są wszystkie następujące wymogi:

a) uwolnione substancje zanieczyszczające nie utrudniają eksploatacji oczyszczalni ścieków lub zdolności odzyskiwania zasobów z oczyszczanego strumienia ścieków;

b) uwolnione substancje zanieczyszczające nie szkodzą zdrowiu personelu pracującego w systemach zbierania ścieków i oczyszczalniach ścieków;

c) oczyszczalnia ścieków jest zaprojektowana i wyposażona do celów usuwania uwolnionych substancji zanieczyszczających;

d) całkowity ładunek danych substancji zanieczyszczających uwalnianych ostatecznie do wody nie zwiększa się w porównaniu z sytuacją, gdy emisje z przedmiotowej instalacji pozostawały zgodne z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi dla bezpośrednich uwolnień zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych środków wymaganych na podstawie art. 18.

W załączniku do warunków pozwolenia właściwy organ wskazuje przyczyny zastosowania akapitu drugiego, w tym wyniki przeprowadzonej przez operatora oceny spełnienia wymaganych warunków.

W przypadkach gdy należy zmienić warunki pozwolenia, aby zapewnić spełnianie wymogów określonych w akapicie drugim lit. a)–d), operator dostarcza zaktualizowaną ocenę.

2. Bez uszczerbku dla art. 18, dopuszczalne wielkości emisji i równoważne parametry oraz środki techniczne, o których mowa w art. 14 ust. 1 i 2 opierają się na najlepszych dostępnych technikach, bez zalecania wykorzystywania jakiejkolwiek techniki czy konkretnej technologii.

3. Właściwy organ określa najbardziej rygorystyczne dopuszczalne wielkości emisji osiągalne w instalacji dzięki zastosowaniu najlepszych dostępnych technik, uwzględniając cały zakres poziomów emisji powiązany z najlepszymi dostępnymi technikami (BAT-AEL), w celu zapewnienia, aby w normalnych warunkach eksploatacji emisje nie przekroczyły BAT-AEL określonych w decyzjach w sprawie konkluzji dotyczących BAT, o których mowa w art. 13 ust. 5. Dopuszczalne wielkości emisji opierają się na ocenie przez operatora całego zakresu BAT-AEL, zawierającej analizę wykonalności osiągnięcia wielkości mieszczących się na najbardziej rygorystycznym krańcu zakresu BAT-AEL i wykazującej najlepszy ogólny wynik, jaki może osiągnąć instalacja przy zastosowaniu najlepszych dostępnych technik opisanych w konkluzjach dotyczących BAT, z uwzględnieniem możliwych wzajemnych powiązań pomiędzy różnymi komponentami środowiska. Dopuszczalne wielkości emisji określa się na jeden z następujących sposobów:

a) określając dopuszczalne wielkości emisji wyrażone dla tych samych lub krótszych okresów i tych samych warunków referencyjnych co BAT-AEL; lub

b) określając dopuszczalne wielkości emisji inne niż te, o których mowa w lit. a), w zakresie wartości, okresów i warunków referencyjnych.

W przypadku określenia dopuszczalnych wielkości emisji zgodnie z lit. b), właściwy organ co najmniej raz w roku ocenia wyniki monitorowania emisji w celu zapewnienia, aby w normalnych warunkach eksploatacji emisje nie przekroczyły BAT-AEL.

Przy określaniu odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji zgodnie z niniejszym artykułem mogą być stosowane ogólne wiążące zasady, o których mowa w art. 6.

Jeżeli ogólne wiążące zasady przyjęte zostały, dla kategorii instalacji o podobnych właściwościach określa się najbardziej rygorystyczne i osiągalne, dzięki zastosowaniu najlepszych dostępnych technik, dopuszczalne wielkości emisji, które są istotne dla określenia najniższych osiągalnych poziomów emisji, biorąc pod uwagę cały zakres BAT-AEL. Ogólne wiążące zasady są ustanawiane przez państwo członkowskie w oparciu o informacje zawarte w konkluzjach dotyczących BAT, zawierających analizę wykonalności osiągnięcia wielkości mieszczących się na najbardziej rygorystycznym krańcu zakresu BAT-AEL i wskazujących najlepszy wynik, jaki mogą osiągnąć te kategorie instalacji przy zastosowaniu najlepszych dostępnych technik opisanych w konkluzjach dotyczących BAT.

4. Bez uszczerbku dla art. 9 ust. 2, właściwy organ określa, dla normalnych warunków eksploatacji, wiążące zakresy efektywności środowiskowej, których nie można przekroczyć w ciągu jednego lub kilku okresów, jak określono w decyzjach w sprawie konkluzji dotyczących BAT, o których mowa w art. 13 ust. 5.

Ponadto właściwy organ:

a) określa, dla normalnych warunków eksploatacji, z uwzględnieniem możliwych wzajemnych powiązań między różnymi komponentami środowiska, dopuszczalne wielkości efektywności środowiskowej dotyczące wody, których nie można przekroczyć w ciągu jednego lub kilku okresów i które nie mogą być mniej rygorystyczne niż wiążące zakresy, o których mowa w akapicie pierwszym;

b) określa, dla normalnych warunków eksploatacji, orientacyjne poziomy efektywności środowiskowej dotyczące odpadów i zasobów innych niż woda, które nie mogą być mniej rygorystyczne niż wiążące zakresy, o których mowa w akapicie pierwszym.

5. W drodze odstępstwa od ust. 3 oraz bez uszczerbku dla art. 18 właściwy organ może, w szczególnych przypadkach, określić dopuszczalne wielkości emisji wyższe niż BAT-AEL. Odstępstwo takie może mieć zastosowanie tylko w przypadku, gdy ocena pokazuje, że osiągnięcie BAT-AEL opisanych w konkluzjach dotyczących BAT prowadziłoby do nieproporcjonalnie wysokich kosztów w stosunku do korzyści dla środowiska, ze względu na:

a) położenie geograficzne danej instalacji lub lokalne warunki środowiskowe; lub

b) charakterystykę techniczną danej instalacji.

W załączniku do warunków pozwolenia właściwy organ podaje przyczyny odstępstwa od ust. 3 i wyniki oceny, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, oraz uzasadnienie nałożonych warunków.

Dopuszczalne wielkości emisji ustalone zgodnie z akapitem pierwszym nie mogą jednak przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załącznikach do niniejszej dyrektywy, tam gdzie ma to zastosowanie.

Odstępstwa udzielane zgodnie z niniejszym ustępem muszą być zgodne z zasadami określonymi w załączniku II. Właściwy organ zapewnia, aby operator przedstawił ocenę wpływu tego odstępstwa na stężenie określonych zanieczyszczeń w środowisku przyjmującym, oraz w każdym przypadku zapewnia, aby nie spowodowano znaczącego zanieczyszczenia oraz aby osiągnięto wysoki poziom ochrony środowiska jako całości. Odstępstw nie udziela się, jeśli mogłyby one stanowić zagrożenie dla zgodności z normami jakości środowiska, o których mowa w art. 18.

Właściwe organy dokonują ponownej oceny, czy odstępstwa udzielona zgodnie z niniejszym ustępem są uzasadnione, co cztery lata lub w ramach każdorazowego ponownego rozpatrzenia warunków pozwolenia zgodnie z art. 21, jeżeli takie ponowne rozpatrzenie odbywa się wcześniej niż cztery lata po udzieleniu odstępstwa.

Komisja przyjmuje akt wykonawczy w celu ustanowienia znormalizowanej metodyki oceny nieproporcjonalności kosztów wdrożenia konkluzji dotyczących BAT względem potencjalnych korzyści dla środowiska, o których mowa w akapicie pierwszym. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 75 ust. 2.

6. W drodze odstępstwa od ust. 4 właściwy organ może, w szczególnych przypadkach, określić mniej rygorystyczne wiążące zakresy efektywności środowiskowej lub dopuszczalne wielkości efektywności środowiskowej. Odstępstwo takie może mieć zastosowanie tylko w przypadku, gdy ocena pokazuje, że osiągnięcie poziomów efektywności powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami opisanych w konkluzjach dotyczących BAT prowadziłoby do znaczącego negatywnego oddziaływania na środowisko, z uwzględnieniem możliwych wzajemnych powiązań pomiędzy różnymi komponentami środowiska, lub znaczących skutków gospodarczych, ze względu na:

a) położenie geograficzne danej instalacji lub lokalne warunki środowiskowe; lub

b) charakterystykę techniczną danej instalacji.

W załączniku do warunków pozwolenia właściwy organ podaje przyczyny odstępstwa od ust. 4 i wyniki oceny, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, oraz uzasadnienie nałożonych warunków.

Właściwy organ zapewnia, aby eksploatacja w ramach mniej rygorystycznych wiążących zakresów efektywności środowiskowej lub dopuszczalnych wielkości efektywności środowiskowej nie powodowała żadnego znaczącego oddziaływania na środowisko, w tym wyczerpywania się zasobów wodnych, i pozwalało osiągnąć wysoki poziom ochrony środowiska jako całości.

Komisja ustanawia w drodze aktów wykonawczych znormalizowaną metodykę przeprowadzania oceny, o której mowa w akapicie pierwszym. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 75 ust. 2.

7. W drodze odstępstwa od ust. 3 i 4 i pod warunkiem że nie powoduje to znaczącego zanieczyszczenia oraz że wyczerpano wszystkie środki skutkujące mniejszym zanieczyszczeniem, właściwy organ może określić mniej rygorystyczne dopuszczalne wielkości emisji lub dopuszczalne wielkości efektywności środowiskowej w przypadku kryzysu spowodowanego nadzwyczajnymi okolicznościami pozostającymi poza kontrolą operatora i państw członkowskich, prowadzącego do poważnego zakłócenia lub niedoboru:

a) dostaw energii, o ile istnieje nadrzędny interes publiczny związany z bezpieczeństwem dostaw energii;

b) zasobów, materiałów lub wyposażenia niezbędnego operatorowi do wykonywania działań leżących w interesie publicznym, zgodnie z obowiązującymi dopuszczalnymi wielkościami emisji lub dopuszczalnymi wielkościami efektywności środowiskowej; lub

c) podstawowych zasobów, materiałów lub wyposażenia, jeżeli produkcja rekompensuje taki niedobór lub zakłócenie, ze względu na zdrowie publiczne lub bezpieczeństwo publiczne lub z innych zasadniczych powodów wynikających z nadrzędnego interesu publicznego.

Odstępstwa nie udziela się na okres dłuższy niż 3 miesiące. Jeżeli nadal istnieją przyczyny udzielenia odstępstwa, odstępstwo to może zostać przedłużone o maksymalnie 3 miesięcy.

Niezwłocznie po przywróceniu warunków dostaw lub w przypadku, gdy istnieje alternatywa dla dostaw energii, zasobów, materiałów lub wyposażenia, państwo członkowskie zapewnia, aby decyzja o określeniu mniej rygorystycznych dopuszczalnych wielkości emisji i dopuszczalnych wielkości efektywności środowiskowej przestała obowiązywać, a instalacja spełniała warunki pozwolenia określone zgodnie z ust. 3 i 4.

Państwa członkowskie podejmują środki zapewniające monitorowanie emisji wynikających z odstępstwa, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 właściwy organ podaje do wiadomości publicznej informację o odstępstwie i nałożonych warunkach.

W razie potrzeby Komisja może ocenić i doprecyzować, za pomocą wytycznych, kryteria, które należy uwzględniać przy stosowaniu niniejszego ustępu.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych na podstawie niniejszego ustępu, w tym o przyczynach udzielenia danego odstępstwo i nałożonych warunkach.

Komisja ocenia, czy udzielenie odstępstwa jest uzasadnione, z należytym uwzględnieniem kryteriów określonych w niniejszym akapicie. Jeżeli Komisja wniesie zastrzeżenia w terminie 2 miesięcy od powiadomienia przez państwo członkowskie, państwa członkowskie niezwłocznie odpowiednio weryfikują dane odstępstwo.

Artykuł 15a

Ocena zgodności

[54] 1. W celu oceny – w normalnych warunkach eksploatacji – zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji zgodnie z art. 14 ust. 1 lit. h) korekta pomiarów przeprowadzonych w celu ustalenia zatwierdzonych średnich wielkości emisji nie może przekraczać niepewności pomiaru metody pomiarowej.

2. Komisja przyjmuje do dnia 1 września 2026 r. akt wykonawczy ustanawiający metodę służącą do oceny – w normalnych warunkach eksploatacji – zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w pozwoleniu w odniesieniu do emisji do powietrza i wody. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 75 ust. 2.

Metoda, o której mowa w akapicie pierwszym, uwzględnia co najmniej ustalenie zatwierdzonych średnich wielkości emisji i określa sposób wzięcia pod uwagę w ocenie zgodności niepewności pomiaru oraz częstotliwości przekraczania dopuszczalnych wielkości emisji.

3. Jeżeli instalacja objęta zakresem stosowania niniejszego rozdziału mieści się również w zakresie stosowania rozdziału III lub IV i wykazano, w oparciu o ust. 1 niniejszego artykułu, zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi na podstawie niniejszego rozdziału, uznaje się, że w normalnych warunkach eksploatacji instalacja ta jest również zgodna z dopuszczalnymi wielkościami emisji danych zanieczyszczeń określonymi zgodnie z rozdziałem III lub IV.

Artykuł 16

Wymogi dotyczące monitorowania

1. Wymogi dotyczące monitorowania, o których mowa w art. 14 ust. 1 lit. c), opierają się – w stosownych przypadkach – na wnioskach dotyczących monitorowania opisanych w konkluzjach dotyczących BAT.

2. [55] Właściwy organ określa częstotliwość okresowego monitorowania, o którym mowa w art. 14 ust. 1 lit. e), w pozwoleniu dla każdej instalacji lub w ogólnych wiążących zasadach.

Bez uszczerbku dla akapitu pierwszego, okresowe monitorowanie wykonuje się w stosownych przypadkach zgodnie z konkluzjami dotyczącymi BAT i co najmniej raz na 4 lata w przypadku wód podziemnych i raz na 9 lat w przypadku gleby, chyba że takie monitorowanie opiera się na systematycznej ocenie ryzyka skażenia.

3. [56] Kontrola jakości laboratoriów wykonujących monitorowanie opiera się na normach CEN lub, jeśli normy CEN nie są dostępne, na normach ISO, normach krajowych lub innych normach międzynarodowych, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej.

4. [57] Jeżeli ocena, o której mowa w art. 15 ust. 5, wykaże, że odstępstwo będzie miało wymierny lub mierzalny wpływ na środowisko, państwa członkowskie zapewniają monitorowanie stężenia określonych zanieczyszczeń w środowisku przyjmującym. Do celów monitorowania, o którym mowa w niniejszym ustępie, stosuje się w stosownych przypadkach określone w innych właściwych przepisach prawa Unii metody monitorowania i metody pomiarowe dotyczące poszczególnych zanieczyszczeń.

Artykuł 17

Ogólne wiążące zasady dla rodzajów działalności wymienionych w załączniku I

1. Podczas przyjmowania ogólnych wiążących zasad, państwa członkowskie zapewniają zintegrowane podejście oraz wysoki poziom ochrony środowiska równoważny z poziomem uzyskanym w przypadku indywidualnych warunków pozwolenia.

2. Ogólne wiążące zasady opierają się na najlepszych dostępnych technikach, bez zalecania stosowania jakiejkolwiek techniki lub szczególnej technologii w celu zapewnienia zgodności z art. 14 i 15.

3. Państwa członkowskie zapewniają aktualizację ogólnych wiążących zasad, aby uwzględnić rozwój najlepszych dostępnych praktyk oraz, aby zapewnić zgodność z art. 21.

4. Ogólne wiążące zasady przyjęte zgodnie z ust. 1–3 zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji.

Artykuł 18

Normy jakości środowiska

[58] W przypadku gdy norma jakości środowiska narzuca bardziej rygorystyczne warunki niż te osiągane przez zastosowanie najlepszych dostępnych technik, pozwolenie zawiera dodatkowe środki w celu zmniejszenia przyczyniania się danej instalacji do zanieczyszczenia występującego na danym obszarze, bez uszczerbku dla innych środków, które mogą zostać podjęte w celu zapewnienia zgodności z normami jakości środowiska.

W przypadku określenia w pozwoleniu bardziej rygorystycznych warunków zgodnie z akapitem pierwszym, właściwy organ ocenia oddziaływanie bardziej rygorystycznych warunków na stężenie określonych zanieczyszczeń w środowisku przyjmującym.

Jeżeli ładunek zanieczyszczeń emitowanych przez daną instalację ma wymierny lub mierzalny wpływ na środowisko, państwa członkowskie zapewniają monitorowanie stężenia określonych zanieczyszczeń w środowisku przyjmującym. Wyniki takiego monitorowania przekazuje się właściwemu organowi.

Jeżeli metody monitorowania i metody pomiarowe dotyczące określonych zanieczyszczeń określone są w innych właściwych przepisach prawa Unii, metody te, w tym w stosownych przypadkach metody oparte na skutkach, stosuje się do celów monitorowania, o którym mowa w akapicie trzecim.

Artykuł 19

Zmiany w zakresie najlepszych dostępnych technik

Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy śledziły rozwój najlepszych dostępnych technik oraz publikacje wszelkich n owych lub uaktualnionych konkluzji dotyczących BAT lub, aby były o nich informowane, oraz udostępniają te informacje zainteresowanej społeczności.

Artykuł 20

Zmiany wprowadzane w instalacjach przez operatorów

1. [59] Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby operator informował właściwe organy o każdej planowanej zmianie w charakterze lub funkcjonowaniu instalacji lub o każdej jej rozbudowie, która to zmiana lub rozbudowa może mieć wpływ na środowisko, w odpowiednim terminie, a w każdym przypadku przed wdrożeniem każdej takiej zmiany lub rozbudowy. W stosownych przypadkach właściwy organ aktualizuje pozwolenie. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby właściwy organ zareagował w odpowiednim czasie na informacje dostarczone przez operatora.

2. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby operator nie przeprowadzał żadnych planowanych przez siebie istotnych zmian bez pozwolenia udzielonego zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Wniosek o pozwolenie i decyzja właściwych organów obejmują te części instalacji i szczegóły wymienione w art. 12, na które taka istotna zmiana może mieć wpływ.

3. Każdą zmianę w charakterze lub funkcjonowaniu instalacji lub jej rozbudowę uważa się za istotną zmianę, jeżeli taka zmiana lub rozbudowa sama w sobie osiąga wartości progowe przepustowości określone w załączniku I.

Artykuł 21

Ponowne rozpatrzenie i aktualizacja warunków pozwolenia przez właściwe organy

1. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby właściwe organy okresowo poddawały wszystkie warunki pozwolenia ponownemu rozpatrzeniu, zgodnie z ust. 2–5, oraz, w miarę potrzeby, w celu zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, dokonywały aktualizacji tych warunków.

2. Na żądanie właściwego organu operator przedkłada wszystkie informacje niezbędne do celów ponownego rozpatrzenia warunków pozwolenia, w szczególności wyniki monitorowania emisji i inne dane umożliwiające porównanie eksploatacji instalacji z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w mających zastosowanie konkluzjach dotyczących BAT oraz z poziomami emisji powiązanymi z najlepszymi dostępnymi technikami.

Podczas ponownego rozpatrywania warunków pozwolenia właściwy organ wykorzystuje wszelkie informacje pochodzące z monitorowania lub kontroli.

3. W terminie czterech lat od publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT zgodnie z art. 13 ust. 5 odnoszących się do głównej działalności danej instalacji, właściwy organ zapewnia:

a) [60] ponowne rozpatrzenie wszystkich warunków pozwolenia dla danej instalacji oraz, w razie potrzeby, ich aktualizację, aby zapewnić zgodność z niniejszą dyrektywą i, w szczególności, w stosownych przypadkach, z art. 15 ust. 3, 4 i 5;

b) zgodność instalacji z tymi warunkami pozwolenia.

Podczas ponownego rozpatrywania uwzględnia się wszystkie nowe lub uaktualnione konkluzje dotyczące BAT mające zastosowanie do instalacji i przyjęte zgodnie z art. 13 ust. 5 od chwili udzielenia pozwolenia lub jego ostatniego ponownego rozpatrzenia.

4. W przypadku gdy instalacja nie jest objęta żadnymi konkluzjami dotyczącymi BAT, warunki pozwolenia poddaje się ponownemu rozpatrzeniu i, o ile to konieczne, aktualizacji, gdy rozwój najlepszych dostępnych technik umożliwia znaczącą redukcję emisji.

5. Warunki pozwolenia poddaje się ponownemu rozpatrzeniu oraz, o ile to konieczne, aktualizacji przynajmniej w przypadkach gdy:

a) zanieczyszczenie powodowane przez instalację jest tak znaczące, że zachodzi konieczność zmiany istniejących dopuszczalnych wielkości emisji dla danego pozwolenia lub uwzględnienia w pozwoleniu nowych dopuszczalnych wielkości;

b) bezpieczeństwo eksploatacji wymaga zastosowania innych technik;

c) [61] niezbędne jest zapewnienie zgodności z normą jakości środowiska, o której mowa w art. 18, w tym w przypadku nowej lub zmienionej normy jakości środowiska lub gdy stan środowiska przyjmującego wymaga ponownego rozpatrzenia pozwolenia, aby osiągnąć zgodność z planami i programami określonymi w przepisach prawa Unii;

d) [62] operator złożył wniosek o przedłużenie okresu eksploatacji instalacji prowadzącej działalność, o której mowa w załączniku I pkt 5.4.

Artykuł 22

Zakończenie działalności

1. Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2000/60/WE, 2004/35/WE, dyrektywy 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu (³²) oraz odpowiednich przepisów prawa unijnego dotyczących ochrony gleby, właściwy organ określa warunki pozwolenia, aby zapewnić zgodność z ust. 3 i 4 niniejszego artykułu po ostatecznym zakończeniu działalności.

2. W przypadku gdy działalność obejmuje wykorzystywanie, produkcję lub uwalnianie substancji stwarzających zagrożenie oraz mając na uwadze możliwość skażenia gleby i wód podziemnych na terenie instalacji, operator przygotowuje i przedkłada właściwemu organowi sprawozdanie bazowe przed rozpoczęciem eksploatacji instalacji lub przed uaktualnieniem pozwolenia na instalację po raz pierwszy po dniu 7 stycznia 2013 r.

Sprawozdanie bazowe zawiera informacje niezbędne do ustalenia stanu skażenia gleby i wód podziemnych, tak, aby możliwe było wykonanie ilościowego porównania ze stanem po ostatecznym zakończeniu działalności, o którym mowa w ust. 3.

Sprawozdanie bazowe zawiera co najmniej następujące informacje:

a) informacje na temat aktualnego użytkowania oraz, o ile takie dane są dostępne, na temat użytkowania terenu w przeszłości;

b) aktualne informacje, o ile są dostępne, na temat pomiarów gleby i wód podziemnych odzwierciedlających ich stan w chwili opracowywania sprawozdania, albo, zamiast tego, informacje na temat nowych pomiarów gleby i wód podziemnych uwzględniając możliwości skażenia gleby i wód podziemnych substancjami stwarzającymi zagrożenie, które mają być stosowane, produkowane lub uwalniane przez daną instalację.

W przypadku gdy informacje opracowane zgodnie z innymi przepisami prawa krajowego lub unijnego spełniają wymogi niniejszego ustępu, informacje te mogą być zawarte w składanym sprawozdaniu bazowym lub dołączone do niego.

Komisja ustanawia wskazówki dotyczące treści sprawozdania bazowego.

3. Po ostatecznym zakończeniu działalności operator dokonuje oceny stanu skażenia gleby i wód podziemnych substancjami stwarzającymi zagrożenie stosowanymi, produkowanymi lub uwalnianymi przez instalację. W przypadku gdy instalacja spowodowała znaczące zanieczyszczenie gleby lub wód podziemnych określonymi substancjami stwarzającymi zagrożenie w porównaniu ze stanem określonym w sprawozdaniu bazowym, o którym mowa w ust. 2, operator podejmuje niezbędne środki mające na celu zaradzenie temu zanieczyszczeniu, tak aby przywrócić teren do tego stanu. W tym celu można uwzględnić techniczną wykonalność takich działań.

Bez uszczerbku dla akapitu pierwszego, po ostatecznym zakończeniu działalności i w przypadku gdy skażenie gleby i wód podziemnych terenu stwarza znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub dla środowiska na skutek dozwolonych w pozwoleniu działalności prowadzonych przez operatora przed pierwszą aktualizacją pozwolenia po dniu 7 stycznia 2013 r., oraz z uwzględnieniem stanu terenu instalacji określonych zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d) operator podejmuje niezbędne działania mające na celu usunięcie, kontrolę, ograniczenie rozprzestrzeniania się lub ograniczenie ilości substancji stwarzających zagrożenie, tak, aby teren, przy uwzględnieniu jego aktualnego i zatwierdzonego przyszłego użytkowania, przestał stwarzać takie zagrożenie.

4. W przypadku gdy od operatora nie wymaga się przygotowania sprawozdania bazowego, o którym mowa w ust. 2, po ostatecznym zakończeniu działalności operator podejmuje niezbędne działania mające na celu usunięcie, kontrolę, ograniczenie rozprzestrzeniania się lub ograniczenie ilości substancji stwarzających zagrożenie, tak aby teren, uwzględniając jego aktualne i zatwierdzone przyszłe użytkowanie, przestał stanowić znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi lub dla środowiska w związku ze skażeniem gleby i wód podziemnych na skutek dozwolonej w pozwoleniu działalności i z uwzględnieniem stanu terenu instalacji określonych zgodnie z art. 12 ust. 1 lit. d).

Artykuł 23

Kontrole środowiskowe

1. Państwa członkowskie ustanawiają system kontroli środowiskowych instalacji obejmujący badanie pełnego zakresu odpowiednich skutków oddziaływania danych instalacji na środowisko.

Państwa członkowskie zapewniają, aby operatorzy udzielali właściwym organom wszelkiej niezbędnej pomocy w celu umożliwienia tym organom przeprowadzenia wszelkich wizyt w terenie, pobrania próbek i zebrania wszelkich informacji niezbędnych do wykonania ich obowiązków do celów niniejszej dyrektywy.

2. Państwa członkowskie zapewniają objęcie wszystkich instalacji planem kontroli środowiskowych na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym oraz zapewniają regularne przeglądy oraz, w stosownych przypadkach, aktualizacje tego planu.

3. Każdy plan kontroli środowiskowej obejmuje:

a) ogólną ocenę stosownych znaczących kwestii dotyczących środowiska;

b) obszar geograficzny objęty planem kontroli;

c) rejestr instalacji objętych planem;

d) procedury opracowywania programów rutynowych kontroli środowiskowych zgodnie z ust. 4;

e) procedury nierutynowych kontroli środowiskowych zgodnie z ust. 5;

f) w miarę potrzeby, przepisy dotyczące współpracy między różnymi organami dokonującymi kontroli.

4. Właściwy organ w oparciu o plany kontroli regularnie sporządza programy rutynowych kontroli środowiskowych obejmujące częstotliwość wizyt w terenie dla różnych typów instalacji.

Ustalenie okresu pomiędzy dwiema wizytami w terenie oparte jest na systematycznej ocenie zagrożeń dla środowiska powodowanych przez dane instalacje; okres ten nie przekracza jednego roku dla instalacji stwarzających największe zagrożenie i trzech lat dla instalacji stwarzających najmniejsze zagrożenie.

Jeżeli kontrola wykaże istotny przypadek niezgodności z warunkami pozwolenia, w terminie sześć miesięcy od tej kontroli przeprowadza się dodatkową wizytę w terenie.

Systematyczna ocena zagrożenia dla środowiska opiera się na co najmniej jednym z poniższych kryteriów:

a) potencjalnym i rzeczywistym oddziaływaniu danych instalacji na zdrowie ludzi i środowisko, z uwzględnieniem poziomu i rodzaju emisji, wrażliwości środowiska lokalnego i ryzyka wypadków;

b) historii zgodności z warunkami pozwolenia;

c) uczestnictwie operatora w systemie ekozarządzania i audytu w Unii (EMAS)zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1221/2009 (³³).

Komisja przyjmuje i w stosownych przypadkach regularnie aktualizuje wskazówki dotyczące kryteriów oceny zagrożeń dla środowiska. [63]

5. Nierutynowe kontrole środowiskowe przeprowadza się w celu jak najszybszego zbadania poważnych skarg, wypadków lub incydentów dotyczących środowiska lub przypadków braku zgodności oraz, w stosownych przypadkach, przed udzieleniem, ponownym rozpatrzeniem lub aktualizacją pozwolenia.

6. Po każdej wizycie w terenie właściwy organ przygotowuje sprawozdanie opisujące stosowne ustalenia w odniesieniu do przestrzegania przez instalację warunków pozwolenia, oraz wnioski dotyczące konieczności podjęcia wszelkich dalszych działań.

Sprawozdanie doręcza się danemu operatorowi w terminie dwóch miesięcy od dnia wizyty w terenie. Właściwy organ udostępnia publicznie sprawozdanie zgodnie z dyrektywą 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (³⁴) w terminie czterech miesięcy od dnia wizyty w terenie.

Bez uszczerbku dla art. 8 ust. 2, właściwy organ zapewnia podjęcie przez operatora w rozsądnym czasie wszystkich niezbędnych działań określonych w sprawozdaniu.

Artykuł 24

Dostęp do informacji i udział społeczeństwa w procedurze udzielania pozwoleń

1. Państwa członkowskie zapewniają zainteresowanej społeczności możliwość wczesnego i skutecznego udziału w następujących procedurach:

a) udzielaniu pozwolenia na nowe instalacje;

b) udzielaniu pozwolenia na jakąkolwiek istotną zmianę;

c) udzielaniu lub aktualizowaniu pozwolenia dla instalacji w przypadku gdy zaproponowano stosowanie art. 15 ust. 4;

d) [64] aktualizowaniu pozwolenia lub warunków pozwolenia dla instalacji zgodnie z art. 21 ust. 5;

e) [65] aktualizowaniu pozwolenia zgodnie z art. 21 ust. 3 lub art. 21 ust. 4.

Procedura określona w załączniku IV ma zastosowanie do takiego udziału.

2. Po podjęciu decyzji o udzieleniu, ponownym rozpatrzeniu lub aktualizacji pozwolenia właściwy organ udostępnia publicznie – w tym systematycznie za pośrednictwem internetu, na łatwej do znalezienia stronie internetowej, bezpłatnie i nie ograniczając dostępu tylko do zarejestrowanych użytkowników – następujące informacje w odniesieniu do lit. a), b) i f): [66]

a) [67] treść decyzji, w tym kopię pozwolenia oraz wszelkie późniejsze aktualizacje, w tym, w stosownych przypadkach, skonsolidowane warunki pozwolenia;

b) uzasadnienie decyzji;

c) [68] wyniki konsultacji przeprowadzonych przed podjęciem decyzji, w tym konsultacji przeprowadzonych zgodnie z art. 26, oraz wyjaśnienie sposobu uwzględnienia tych konsultacji w decyzji;

d) tytuły dokumentów referencyjnych BAT istotnych dla danej instalacji lub działalności;

e) [69] sposób określenia warunków pozwolenia, o których mowa w art. 14, w tym dopuszczalnych wielkości emisji, poziomów efektywności środowiskowej i dopuszczalnych wielkości efektywności środowiskowej w odniesieniu do najlepszych dostępnych technik oraz poziomów emisji oraz poziomów efektywności środowiskowej powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami;

f) [70] w przypadku udzielenia odstępstwa zgodnie z art. 15, szczególne przyczyny tego odstępstwa opierające się na kryteriach określonych w tym ustępie, a także nałożone warunki.

3. [71] Właściwy organ udostępnia publicznie, w tym systematycznie za pośrednictwem internetu, na łatwej do znalezienia stronie internetowej, bezpłatnie i nie ograniczając dostępu tylko do zarejestrowanych użytkowników:

a) istotne informacje dotyczące środków podjętych przez operatora po ostatecznym zakończeniu działalności zgodnie z art. 22;

b) wyniki monitorowania emisji, wymaganego na mocy warunków pozwolenia, pozostające w dyspozycji właściwych organów;

c) wyniki monitorowania, o którym mowa w art. 16 ust. 4 i w art. 18.

4. Ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu mają zastosowanie z zastrzeżeniem ograniczeń określonych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE.

Artykuł 25

Dostęp do wymiaru sprawiedliwości

1. [72] Państwa członkowskie zapewniają, aby zgodnie z odnośnym krajowym systemem prawnym, członkowie zainteresowanej społeczności mieli dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym przez prawo, w celu zakwestionowania materialnej lub proceduralnej legalności decyzji, działań lub zaniechań objętych art. 24, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

a) mają wystarczający interes;

b) powołują się na naruszenie prawa, w przypadku gdy administracyjne procedury prawne państwa członkowskiego wymagają tego jako warunku koniecznego.

Udział w procedurze odwoławczej nie jest uwarunkowany rolą, jaką członek zainteresowanej społeczności odegrał na etapie partycypacyjnym procedur podejmowania decyzji na podstawie niniejszej dyrektywy.

Procedura odwoławcza musi być uczciwa, sprawiedliwa, przeprowadzana bez zbędnej zwłoki, niedyskryminacyjna ze względu na koszty i musi przewidywać odpowiednie i prawnie skuteczne środki zaradcze, w tym w stosownych przypadkach nakazy sądowe.

2. Państwa członkowskie określają na jakim etapie mogą być kwestionowane decyzje, działania lub zaniechania.

3. Państwa członkowskie określają co stanowi wystarczający interes lub naruszenie prawa, zgodnie z celem udzielenia zainteresowanej społeczności szerokiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

W tym celu interes wszelkich organizacji pozarządowych promujących ochronę środowiska i spełniających wszelkie wymogi prawa krajowego uważa się za wystarczający do celów ust. 1 lit. a).

Takie organizacje uważa się również za mające prawa, które mogą zostać naruszone, do celów ust. 1 lit. b).

4. Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają możliwości wstępnej procedury odwoławczej przed organem administracyjnym oraz nie mają wpływu na wymóg wyczerpania administracyjnych procedur odwoławczych przed wszczęciem sądowych procedur odwoławczych, w przypadku gdy taki wymóg istnieje w prawie krajowym.

Każda taka procedura musi być uczciwa, sprawiedliwa, przeprowadzana bez zbędnej zwłoki i niezbyt droga.

5. Państwa członkowskie zapewniają publiczne udostępnianie praktycznych informacji dotyczących dostępu do administracyjnych i sądowych procedur odwoławczych.

Artykuł 26

Skutki transgraniczne

1. [73] W przypadku gdy państwo członkowskie jest świadome, że eksploatacja instalacji może mieć znaczący negatywny wpływ na środowisko innego państwa członkowskiego, lub w przypadku gdy zwróci się o to państwo członkowskie, które może zostać w znaczący sposób narażone, państwo członkowskie, na którego terytorium został złożony wniosek o pozwolenie zgodnie z art. 4 lub art. 20 ust. 2, przesyła temu innemu państwu członkowskiemu wszelkie wymagane informacje podane lub udostępnione zgodnie z załącznikiem IV w tym samym czasie, w którym publicznie je udostępnia. Na podstawie tych informacji przeprowadza się konsultacje między tymi dwoma państwami członkowskimi zapewniając, aby uwagi od państwa członkowskiego, które może zostać w znaczący sposób narażone, zostały przekazane przed podjęciem decyzji przez właściwy organ państwa członkowskiego, na którego terytorium złożono wniosek o wydanie pozwolenia. W przypadku nieprzekazania uwag przez państwo członkowskie, które może zostać w znaczący sposób narażone, w okresie konsultacji z zainteresowaną społecznością, właściwy organ przystępuje do procedury udzielania pozwolenia.

2. [74] Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadkach, o których mowa w ust. 1, wniosek o udzielenie pozwolenia był również udostępniany do przedstawienia uwag społeczności państwa członkowskiego, które może zostać w znaczący sposób narażone, oraz aby wniosek pozostawał dostępny przez taki sam okres, w jakim był dostępny w państwie członkowskim, w którym został złożony wniosek.

3. Rezultaty wszelkich konsultacji na mocy ust. 1 i 2 uwzględnia się przy podejmowaniu przez właściwy organ decyzji w sprawie wniosku.

4. Właściwy organ informuje każde państwo członkowskie, które było konsultowane zgodnie z ust. 1 o decyzji podjętej w sprawie wniosku i przesyła mu informacje, o których mowa w art. 24 ust. 2. Takie państwo członkowskie podejmuje środki niezbędne do zapewnienia udostępnienia tych informacji we właściwy sposób zainteresowanej społeczności na swoim własnym terytorium.

ROZDZIAŁ IIA

UŁATWIANIE I WSPIERANIE INNOWACYJNOŚCI [75]

Artykuł 27

Nowe techniki

[76] Państwa członkowskie zachęcają, w stosownych przypadkach, do rozwijania i stosowania nowych technik, w szczególności wtedy gdy techniki takie wskazano w konkluzjach dotyczących BAT, dokumentach referencyjnych BAT lub w ustaleniach Ośrodka Innowacji w dziedzinie Transformacji Przemysłowej i Emisji Przemysłowych, o którym mowa w art. 27a.

Artykuł 27a

Ośrodek Innowacji w dziedzinie Transformacji Przemysłowej i Emisji Przemysłowych

[77] 1. Komisja ustanawia i prowadzi Ośrodek Innowacji w dziedzinie Transformacji Przemysłowej i Emisji Przemysłowych (zwany dalej „ośrodkiem” lub „INCITE”).

2. Ośrodek gromadzi i analizuje informacje dotyczące innowacyjnych technik, w tym nowych i transformacyjnych technik, które przyczyniają się między innymi do minimalizacji zanieczyszczenia, do dekarbonizacji, efektywnego wykorzystania zasobów i wykorzystywania mniejszej ilości chemikaliów lub bezpieczniejszych chemikaliów w kontekście gospodarki o obiegu zamkniętym oraz które są istotne dla wszystkich rodzajów działalności objętych zakresem stosowania niniejszej dyrektywy, i charakteryzuje poziom rozwoju tych technik oraz ich efektywność środowiskową. Komisja bierze pod uwagę ustalenia ośrodka przy przygotowywaniu programu prac dotyczącego wymiany informacji, o którym mowa w art. 13 ust. 3 lit. b), oraz przy sporządzaniu, dokonywaniu przeglądu oraz aktualizacji dokumentów referencyjnych BAT, o którym mowa w art. 13 ust. 1.

3. Ośrodek jest wspomagany przez:

a) przedstawicieli państw członkowskich;

b) odpowiednie instytucje publiczne;

c) odpowiednie instytuty badawcze;

d) organizacje badawczo-technologiczne;

e) przedstawicieli odnośnych sektorów i rolników;

f) dostawców technologii;

g) organizacje pozarządowe wspierające ochronę zdrowia ludzi lub środowiska;

h) Komisję.

4. Ośrodek podaje do wiadomości publicznej swoje ustalenia z zastrzeżeniem ograniczeń ustanowionych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE.

Komisja przyjmuje akt wykonawczy określający szczegółowe zasady konieczne na potrzeby ustanowienia i funkcjonowania ośrodka. Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 75 ust. 2.

Artykuł 27b

Badanie nowych technik

[78] Bez uszczerbku dla art. 18 właściwy organ może udzielić tymczasowego odstępstwa od wymogów określonych w art. 15 ust. 2, 3 i 4 oraz od zasad określonych w art. 11 lit. a) i b) na potrzeby badania nowych technik na okres nieprzekraczający łącznie 30 miesięcy, pod warunkiem, że po okresie wskazanym w pozwoleniu zaprzestaje się badania danej techniki lub działalność osiągnie przynajmniej poziomy BAT-AEL.

Artykuł 27c

Poziomy emisji i orientacyjne wielkości efektywności środowiskowej powiązane z nowymi technikami

[79] W drodze odstępstwa od art. 21 ust. 3 właściwy organ może określić:

a) dopuszczalne wielkości emisji zapewniające, aby w terminie sześciu lat od publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT zgodnie z art. 13 ust. 5 odnoszących się do głównej działalności danej instalacji, emisje w normalnych warunkach eksploatacji nie przekraczały poziomów emisji powiązanych z nowymi technikami określonych w decyzjach w sprawie konkluzji dotyczących BAT;

b) orientacyjne wielkości efektywności środowiskowej zgodne z decyzjami w sprawie konkluzji dotyczących BAT.

Artykuł 27d

Transformacja w kierunku czystego, neutralnego dla klimatu przemysłu o obiegu zamkniętym

[80] 1. Państwa członkowskie nakładają na operatorów obowiązek włączenia do dnia 30 czerwca 2030 r. do ich systemów zarządzania środowiskowego orientacyjnego planu transformacji obejmującego rodzaje ich działalności wymienione w pkt 1, 2, 3, 4, 6.1a i 6.1b załącznika I. Plan transformacji zawiera informacje o sposobie, w jaki operator przekształci instalację w okresie 2030–2050, aby przyczynić się do powstania do 2050 r. zrównoważonej, czystej, efektywnie wykorzystującej zasoby i neutralnej dla klimatu gospodarki o obiegu zamkniętym, w tym, w stosownych przypadkach, do głębokiej transformacji przemysłowej, o której mowa w art. 27e.

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby nie później niż rok po terminie określonym w akapicie pierwszym niniejszego ustępu organizacja zajmująca się audytem, o którym mowa w art. 14a ust. 4 akapit szósty, oceniła zgodność planów transformacji, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, z wymogami określonymi w aktach delegowanych, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu.

2. Państwa członkowskie nakładają na operatora obowiązek włączenia, w ramach przeglądu warunków pozwolenia zgodnie z art. 21 ust. 3 po publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT opublikowanych po dniu 1 stycznia 2030 r., do systemu zarządzania środowiskowego planu transformacji każdej instalacji prowadzącej którykolwiek z rodzajów działalności wymienionych w załączniku I, który nie został przywołany w ust. 1 niniejszego artykułu. Plan transformacji, zgodnie z wymogami określonymi w aktach delegowanych, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu, zawiera informacje o sposobie, w jaki operator przekształci instalację w okresie 2030–2050, w celu przyczynienia się do powstania do 2050 r. zrównoważonej, czystej, neutralnej dla klimatu gospodarki o obiegu zamkniętym.

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby nie później niż rok po zakończeniu ponownego rozpatrywania, o którym mowa w art. 21 ust. 3, organizacja zajmująca się audytem, o którym mowa w art. 14a ust. 4 akapit szósty, oceniła zgodność planów transformacji, o których mowa w akapicie pierwszym, z wymogami określonymi w akcie delegowanym, o którym mowa w ust. 5 niniejszego artykułu.

3. Jeżeli co najmniej dwie instalacje znajdują się pod kontrolą tego samego operatora lub jeżeli instalacje znajdują się pod kontrolą różnych operatorów będących częścią tego samego przedsiębiorstwa w tym samym państwie członkowskim, instalacje te mogą być objęte jednym planem transformacji.

Jeżeli elementy planów transformacji opracowano już zgodnie z innymi przepisami prawa Unii i są one zgodne z niniejszym artykułem, plan transformacji może zwierać odesłanie do odpowiednich dokumentów.

4. Operator podaje swój plan transformacji, aktualizacje planu transformacji, a także wyniki oceny, o której mowa w ust. 1 i 2, do wiadomości publicznej w ramach publikacji istotnych informacji zawartych w systemie zarządzania środowiskowego, o których mowa w art. 14a ust. 4.

5. Komisja przyjmie do dnia 30 czerwca 2026 r. akt delegowany w celu uzupełnienia niniejszej dyrektywy poprzez określenie treści planów transformacji na podstawie informacji wymaganych w ust. 1 2 i 3.

Do dnia 31 grudnia 2034 r. Komisja przeprowadza przegląd i, w stosownych przypadkach, zmieni akt delegowany, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Artykuł 27e

Głęboka transformacja przemysłowa

[81] 1. Bez uszczerbku dla art. 18, w przypadku głębokiej transformacji przemysłowej instalacji określonej w odpowiednim planie transformacji obejmującym instalację, właściwy organ może przedłużyć okres na spełnienie przez instalację zaktualizowanych warunków pozwolenia, o których mowa w art. 21 ust. 3, o nie więcej niż 8 lat, pod warunkiem że:

a) pozwolenie dla instalacji zawiera opis głębokiej transformacji przemysłowej, poziomów emisji i efektywnego wykorzystania zasobów, które zostaną osiągnięte, a także harmonogram i etapy realizacji;

b) operator składa co roku właściwemu organowi sprawozdanie z postępów w realizacji planu głębokiej transformacji przemysłowej; oraz

c) w okresie przyznanym na transformację instalacji właściwy organ zapewnia, aby nie spowodowano znaczącego zanieczyszczenia oraz aby osiągnięto wysoki poziom ochrony środowiska jako całości.

Co najmniej raz w roku państwa członkowskie informują Komisję, w ramach systemu sprawozdawczości zgodnie z art. 72, o udzielonych odstępstwach.

2. Bez uszczerbku dla art. 18 i 22, w przypadku głębokiej transformacji przemysłowej polegającej na zamknięciu instalacji i zastąpieniu jej nową instalacją określoną w odpowiednim planie transformacji obejmującym daną instalację, który ma zostać zrealizowany w ciągu 8 lat od publikacji decyzji w sprawie konkluzji dotyczących BAT, zgodnie z art. 13 ust. 5, odnoszących się do głównej działalności istniejącej instalacji, właściwy organ może odstąpić od obowiązku aktualizacji pozwolenia zgodnie z art. 21 ust. 3, pod warunkiem że spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) pozwolenie dla istniejącej instalacji zawiera opis planu zamknięcia oraz związanego z nim harmonogramu i etapów realizacji;

b) operator składa co roku właściwemu organowi sprawozdanie z postępów dotyczące planu zamknięcia istniejącej instalacji i jej zastąpienia nową instalacją;

c) w okresie poprzedzającym zamknięcie instalacji właściwy organ zapewnia, aby nie spowodowano znaczącego zanieczyszczenia oraz aby osiągnięto wysoki poziom ochrony środowiska jako całości.

Co najmniej raz w roku państwa członkowskie informują Komisję w ramach systemu sprawozdawczości na podstawie art. 72 o udzielonych odstępstwach.

ROZDZIAŁ III

PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE OBIEKTÓW ENERGETYCZNEGO SPALANIA

Artykuł 28

Zakres

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do obiektów energetycznego spalania, których całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie jest równa lub większa niż 50 MW, niezależnie od rodzaju wykorzystanego paliwa.

Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do następujących obiektów energetycznego spalania:

a) obiektów, w których produkty spalania wykorzystywane są do bezpośredniego ogrzewania, suszenia lub każdej innej obróbki przedmiotów lub materiałów;

b) obiektów oczyszczania gazów odlotowych przeznaczonych do oczyszczania gazów odlotowych przez spalanie, które nie są eksploatowane jako niezależne obiekty energetycznego spalania;

c) urządzeń do regeneracji katalizatorów w krakowaniu katalitycznym;

d) urządzeń do konwersji siarkowodoru w siarkę;

e) reaktorów wykorzystywanych w przemyśle chemicznym;

f) pieców baterii koksowniczych;

g) nagrzewnic Cowpera;

h) wszelkich urządzeń technicznych wykorzystywanych w napędzie pojazdu, statku lub statku powietrznego;

i) turbin gazowych i silników gazowych stosowanych na platformach morskich;

j) obiektów wykorzystujących jako paliwo jakiekolwiek odpady stałe lub płynne inne niż odpady, o których mowa w art. 3 pkt 31 lit. b).

Artykuł 29

Zasady łączenia

1. W przypadku gdy gazy odlotowe z dwóch lub większej liczb y odrębnych obiektów energetycznego spalania odprowadzane są przez wspólny komin, połączenie stworzone przez takie obiekty uważa się za pojedynczy obiekt energetycznego spalania, a ich przepustowość dodaje się w celu wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie.

2. W przypadku gdy dwa lub większa liczba oddzielnych obiektów energetycznego spalania, którym po raz pierwszy udzielono pozwolenia w dniu 1 lipca 1987 r. lub po tym dniu, lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o udzielenie takiego pozwolenia w tym dniu lub po tym dniu, instalowane są w taki sposób, że uwzględniając parametry techniczne i współczynniki ekonomiczne, ich gazy odlotowe mogłyby być zgodnie z oceną właściwego organu odprowadzane przez wspólny komin, połączenie stworzone przez takie obiekty uważa się za pojedynczy obiekt energetycznego spalania, a ich moce dodaje się w celu wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie.

3. Do celów wyliczenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie połączenia obiektów energetycznego spalania, o których mowa w ust. 1 i 2, nie uwzględnia się pojedynczych obiektów energetycznego spalania o nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 15 MW.

Artykuł 30

Dopuszczalne wielkości emisji

1. Gazy odlotowe z obiektów energetycznego spalania odprowadza się w sposób kontrolowany za pomocą komina o co najmniej jednym przewodzie kominowym, którego wysokość jest obliczana w taki sposób, aby zabezpieczać zdrowie ludzi oraz środowisko.

2. Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania, którym udzielono pozwolenia przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o wydanie pozwolenia przed tym dniem, pod warunkiem że zostały one oddane do eksploatacji nie później niż dnia 7 stycznia 2014 r., zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 1.

Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania, którym przyznano wyłączenie, o którym mowa w art. 4 ust. 4 dyrektywy 2001/80/WE, i które są w eksploatacji po dniu 1 stycznia 2016 r., zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 2.

3. Wszystkie pozwolenia dla instalacji obejmujących obiekty energetycznego spalania nieobjęte ust. 2 zawierają warunki zapewniające, aby emisje do powietrza z tych obiektów nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 2.

4. Dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V części 1 i 2, a także minimalne stopnie odsiarczania określone w części 5 tego załącznika mają zastosowanie do emisji z każdego wspólnego komina w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W przypadku gdy załącznik V stanowi, że dopuszczalne wielkości emisji mogą być stosowane do części obiektu energetycznego spalania o ograniczonym czasie funkcjonowania, te dopuszczalne wartości mają zastosowanie do emisji z tej części obiektu, ale określane są w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania.

5. [82] Właściwy organ może udzielić odstępstwa, maksymalnie na sześć miesięcy, od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji dwutlenku siarki, przewidzianych w ust. 2 i 3, w odniesieniu do obiektu energetycznego spalania, w którym w tym celu zwykle wykorzystuje się paliwo o małej zawartości siarki, w przypadkach gdy operator nie jest w stanie przestrzegać dopuszczalnych wartości emisji z powodu braku paliwa o małej zawartości siarki, wynikającego z poważnych niedoborów.

Państwa członkowskie informują natychmiast Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych na podstawie akapitu pierwszego, w tym o przyczynach udzielenia danego odstępstwa i nałożonych warunkach.

6. Właściwy organ może udzielić odstępstwa od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji przewidzianych w u s t. 2 i 3, w przypadkach gdy obiekt energetycznego spalania, wykorzystujący wyłącznie paliwo gazowe, musi wyjątkowo uciekać się do wykorzystania innych paliw z powodu nagłego zakłócenia w dostawie gazu, i z tego powodu musiałby być wyposażony w urządzenie do oczyszczania gazów odlotowych. Okres, na jaki odstępstwo zostało udzielone, nie może przekraczać 10 dni, z wyjątkiem przypadków gdy istnieje nadrzędna potrzeba utrzymania dostaw energii.

Operator niezwłocznie informuje właściwy organ o każdym szczególnym przypadku, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Państwa członkowskie informują natychmiast Komisję o wszelkich odstępstwach udzielonych na podstawie akapitu pierwszego, w tym o przyczynach udzielenia danego odstępstwa i nałożonych warunkach. [83]

7. W przypadku rozbudowy obiektu energetycznego spalania, dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V część 2 mają zastosowanie do rozbudowanej części obiektu, której dotyczy zmiana, oraz ustala się je w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W razie zmiany w obiekcie energetycznego spalania, która może mieć wpływ na środowisko i która dotyczy części obiektu o nominalnej mocy dostarczonej w paliwie w wysokości 50 MW lub więcej, dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V część 2 mają zastosowanie do tej części obiektu, która zmieniła się w stosunku do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania.

8. Dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V części 1 i 2 nie mają zastosowania do następujących obiektów energetycznego spalania:

a) silniki Diesla;

b) kotły odzysknicowe w instalacjach do produkcji masy celulozowej.

9. Na podstawie najlepszych dostępnych technik, Komisja dokonuje przeglądu potrzeby określenia dopuszczalnych wielkości emisji w całej Unii oraz potrzeby zmiany dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V, dla następujących obiektów energetycznego spalania:

a) obiektów energetycznego spalania, o których mowa w ust. 8;

b) obiektów energetycznego spalania w obrębie rafinerii opalanych pozostałościami po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej wykorzystywanymi na własne potrzeby jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami, uwzględniając specyfikę systemów energetycznych rafinerii;

c) obiektów energetycznego spalania opalanych gazami innymi niż gaz ziemny;

d) obiektów energetycznego spalania w instalacjach chemicznych wykorzystujących na własne potrzeby płynne pozostałości poprodukcyjne jako paliwo niekomercyjne.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. Komisja składa sprawozdanie z wyników tego przeglądu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.

Artykuł 31

Stopień odsiarczania

1. W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych lokalnym paliwem stałym, które z uwagi na właściwości tego paliwa nie mogą przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji dla dwutlenku siarki, o których mowa w art. 30 ust. 2 i 3, państwa członkowskie mogą stosować w ich miejsce minimalne stopnie odsiarczania określone w załączniku V część 5, zgodnie z zasadami zgodności określonymi w części 6 tego załącznika oraz po wcześniejszym zatwierdzeniu przez właściwy organ sprawozdania technicznego, o którym mowa w art. 72 ust. 4 lit. a).

2. W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych lokalnym paliwem stałym, które współspalają odpady i które z uwagi na właściwości tego paliwa nie mogą przestrzegać wielkości Cproc dla dwutlenku siarki określonych w załączniku VI część 4 pkt 3.1 lub 3.2, państwa członkowskie mogą stosować zamiast tych wielkości minimalne stopnie odsiarczania określone w załączniku V część 5, zgodnie z zasadami zgodności określonymi w części 6 tego załącznika. Jeżeli państwa członkowskie wybiorą stosowanie niniejszego ustępu, wielkość Codpady, o której mowa w załączniku VI część 4 pkt 1, jest równa 0 mg/Nm³.

3. Do dnia 31 grudnia 2019 r. Komisja dokonuje przeglądu możliwości stosowania minimalnych stopni odsiarczania określonych w załączniku V część 5, uwzględniając w szczególności najlepsze dostępne techniki oraz korzyści uzyskane dzięki zmniejszeniu emisji dwutlenku siarki.

Artykuł 32

Przejściowy plan krajowy

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. państwa członkowskie mogą opracować i wdrażać przejściowy plan krajowy obejmujący obiekty energetycznego spalania, którym udzielono pierwszego pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operator złożył kompletny wniosek o pozwolenie przed tą datą, pod warunkiem że obiekt ten oddano do eksploatacji nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r. W odniesieniu do każdego obiektu energetycznego spalania objętego planem plan ten obejmuje emisje co najmniej jednego z następujących zanieczyszczeń: tlenki azotu, dwutlenek siarki i pył. W przypadku turbin gazowych plan obejmuje jedynie emisje tlenków azotu.

Przejściowy plan krajowy nie obejmuje żadnego z następujących obiektów energetycznego spalania:

a) obiektów energetycznego spalania, do których zastosowanie ma art. 33 ust. 1;

b) obiektów energetycznego spalania w obrębie rafinerii opalanych gazami o niskiej wartości opałowej pozyskiwanymi z pozostałości po procesach zgazowania lub rafinacji albo z pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej wykorzystywanymi na własne potrzeby jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami;

c) obiektów energetycznego spalania, do których zastosowanie ma art. 35.

d) w stosunku do których zastosowano wyłączenie, o którym mowa w art. 4 ust. 4 dyrektywy 2001/80/WE.

2. Obiekty energetycznego spalania objęte planem mogą zostać zwolnione z wymogu przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, w odniesieniu do zanieczyszczeń objętych planem lub, w stosownych przypadkach, z wymogu przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31.

Muszą być dotrzymane co najmniej dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w pozwoleniu dla obiektów energetycznego spalania mającym zastosowanie w dniu 31 grudnia 2015 r. w szczególności zgodnie z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE.

Obiekty energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie ponad 500 MW opalane paliwem stałym, którym udzielono pierwszego pozwolenia po dniu 1 lipca 1987 r., muszą spełniać dopuszczalne wielkości emisji tlenków azotu określone w załączniku V część 1.

3. Dla każdego zanieczyszczenia objętego przejściowym planem krajowym, ustala się w planie pułap określający maksymalne roczne emisje dla wszystkich obiektów objętych planem na podstawie całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie każdego z obiektów na dzień 31 grudnia 2010 r., jego rzeczywistego czasu funkcjonowania w ciągu roku oraz jego zużycia paliwa, uśrednionych na podstawie danych z ostatnich dziesięciu lat eksploatacji do roku 2010 włącznie.

Pułap na rok 2016 wylicza się na podstawie odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załącznikach III–VII do dyrektywy 2001/80/WE lub, w stosownych przypadkach, na podstawie stopni odsiarczania określonych w załączniku III do dyrektywy 2001/80/WE. W przypadku turbin gazowych stosuje się dopuszczalne wielkości emisji dla tlenków azotu określone dla takich obiektów w załączniku VI część B do dyrektywy 2001/80/WE. Pułapy na lata 2019 i 2020 wylicza się na podstawie odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V część 1 do niniejszej dyrektywy lub, w stosownych przypadkach, na podstawie odpowiednich stopni odsiarczania określonych w załączniku V część 5 do niniejszej dyrektywy. Pułapy na lata 2017 i 2018 określa się w sposób zapewniający liniowy spadek pułapów między 2016 a 2019 r.

Zaprzestanie eksploatacji obiektu objętego przejściowym planem k rajowym lub wyłączenia tego obiektu z zakresu rozdziału III nie oznacza możliwości zwiększenia całkowitych rocznych emisji z pozostałych obiektów objętych planem.

4. Przejściowy plan krajowy zawiera także przepisy dotyczące monitorowania i sprawozdawczości zgodne z przepisami wykonawczymi ustanowionymi zgodnie z art. 41 lit. b), jak również środki przewidziane dla każdego obiektu w celu zapewnienia terminowej zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji, które będą miały zastosowanie od dnia 1 lipca 2020 r.

5. Nie później niż w dniu 1 stycznia 2013 r. państwa członkowskie przekazują Komisji swoje przejściowe plany krajowe.

Komisja dokonuje oceny planów, a w przypadku gdy Komisja nie zgłosiła zastrzeżeń w terminie 12 miesięcy od otrzymania planu, plan przekazany przez dane państwo członkowskie uznaje się za zaakceptowany.

W przypadku gdy Komisja uzna, że plan nie jest zgodny z przepisami wykonawczymi ustanowionymi zgodnie z art. 41 lit. b), informuje ona dane państwo członkowskie, że jego plan nie może zostać zaakceptowany. W odniesieniu do oceny nowej wersji planu przekazanego Komisji przez państwo członkowskie, termin, o którym mowa w drugim akapicie, wynosi sześć miesięcy.

6. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w planie.

Artykuł 33

Ograniczone odstępstwo obowiązujące w całym okresie eksploatacji

1. W okresie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. obiekty energetycznego spalania mogą być zwolnione z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, a także z włączenia ich do przejściowego planu krajowego, o którym mowa w art. 32, o ile spełnione są następujące warunki:

a) operator obiektu energetycznego spalania zobowiązuje się – w pisemnym oświadczeniu przedstawionym właściwemu organowi najpóźniej do dnia 1 stycznia 2014 r. – że, począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r. i nie później niż do dnia 31 grudnia 2023 r., nie będzie eksploatował obiektu przez więcej niż 17 500 godzin funkcjonowania;

b) operator ma obowiązek przedkładania corocznie właściwemu organowi zapisu czasu funkcjonowania od dnia 1 stycznia 2016 r.;

c) dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w pozwoleniu dla obiektu energetycznego spalania mającym zastosowanie w dniu 31 grudnia 2015 r., w szczególności zgodne z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, są utrzymane co najmniej przez pozostały okres eksploatacji obiektu energetycznego spalania. Obiekty energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie ponad 500 MW, opalane paliwem stałym, którym udzielono pierwszego pozwolenia po dniu 1 lipca 1987 r., muszą przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji tlenków azotu określonych w załączniku V część 1; oraz

d) obiektowi energetycznego spalania nie udzielono pozwolenia, o którym mowa w art. 4 ust. 4 dyrektywy 2001/80/WE.

2. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2016 r. każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wykaz wszelkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust.1, obejmujący ich całkowitą nominalną moc dostarczoną w paliwie, rodzaje wykorzystywanego paliwa i mające zastosowanie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu. W odniesieniu do obiektów objętych ust. 1 państwa członkowskie corocznie przekazują Komisji zapis czasu funkcjonowania od dnia 1 stycznia 2016 r.

3. W przypadku obiektu energetycznego spalania, który w dniu 6 stycznia 2011 r. stanowi część małego systemu wydzielonego i odpowiada w tym dniu za co najmniej 35 % dostaw energii elektrycznej w obrębie tego systemu, oraz który z uwagi na swoje właściwości techniczne nie może przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, czas funkcjonowania, o którym mowa w ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, wynosi 18 000 godzin, począwszy od dnia 1 stycznia 2020 r. i najpóźniej do dnia 31 grudnia 2023 r., natomiast datą, o której mowa w ust. 1 lit. b) i w ust. 2 niniejszego artykułu, jest dzień 1 stycznia 2020 r.

4. W przypadku obiektu energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie przekraczającej 1 500 MW, który rozpoczął eksploatację przed dniem 31 grudnia 1986 r. i jest opalany lokalnymi paliwami stałymi o wartości opałowej netto poniżej 5 800 kJ/kg, zawartości wilgoci powyżej 45 % wagowo, połączonej zawartości wilgoci i popiołu powyżej 60 % wagowo i zawartości tlenku wapnia powyżej 10 %, czas funkcjonowania, o którym mowa w ust. 1 lit. a) wynosi 32 000 godzin.

Artykuł 34

Małe systemy wydzielone

1. Do dnia 31 grudnia 2019 r. obiekty energetycznego spalania stanowiące w dniu 6 stycznia 2011 r. część małego systemu wydzielonego mogą zostać zwolnione z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31. Do dnia 31 grudnia 2019 r. dopuszczalne wielkości emisji określone w pozwoleniach dla tych obiektów energetycznego spalania, w szczególności zgodne z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, muszą być co najmniej utrzymane.

2. Obiekty energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie ponad 500 MW opalane paliwem stałym, którym udzielono pierwszego pozwolenia po dniu 1 lipca 1987 r., muszą przestrzegać dopuszczalnych wielkości emisji tlenków azotu określonych w załączniku V część 1.

3. W przypadku gdy na terytorium państwa członkowskiego istnieją obiekty energetycznego spalania objęte przepisami niniejszego rozdziału i stanowiące część małego systemu wydzielonego, to państwo członkowskie zgłasza Komisji przed dniem 7 stycznia 2013 r. wykaz takich obiektów energetycznego spalania, całkowite roczne zużycie energii przez mały system wydzielony oraz ilość energii uzyskanej dzięki połączeniom międzysystemowym.

Artykuł 34a

Obiekty energetycznego spalania stanowiące część małego systemu wydzielonego

[84] 1. Do dnia 31 grudnia 2029 r. państwa członkowskie mogą zwolnić obiekty energetycznego spalania stanowiące część małego systemu wydzielonego w dniu 4 sierpnia 2024 r., z obowiązku zapewnienia zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 i art. 15 ust. 3, dla dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu lub, w stosownych przypadkach, ze stopniami odsiarczania, o których mowa w art. 31. Co najmniej wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w pozwoleniu dla takich obiektów energetycznego spalania, zgodnie z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, muszą pozostać dotrzymane.

Państwa członkowskie podejmują środki w celu zapewnienia, aby emisje były monitorowane i aby nie spowodowano znaczącego zanieczyszczenia. Państwa członkowskie mogą zwolnić instalacje z dopuszczalnych wielkości emisji dopiero po wyczerpaniu wszystkich środków skutkujących mniejszym zanieczyszczeniem. Zwolnienie nie może być udzielone na okres dłuższy niż jest to konieczne.

2. Od dnia 1 stycznia 2030 r. przedmiotowe obiekty energetycznego spalania przestrzegają dopuszczalnych wielkości emisji dla dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określonych w załączniku V część 2 oraz dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 15 ust. 3, dla dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu.

3. Państwa członkowskie, które udzielają zwolnień zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, wdrażają plan zapewnienia zgodności obejmujący obiekty energetycznego spalania korzystające z takich zwolnień. Plan zapewnienia zgodności zawiera informacje o środkach mających zapewnić do dnia 31 grudnia 2029 r. zgodność przedmiotowych obiektów energetycznego spalania z dopuszczalnymi wielkościami emisji dla dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określonymi w załączniku V część 2 oraz z dopuszczalnymi wielkościami emisji dla dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określonymi w art. 15 ust. 3. Plan zapewnienia zgodności obejmuje również informacje o środkach mających zminimalizować skalę i czas trwania emisji zanieczyszczeń w okresie objętym planem oraz informacje na temat środków zarządzania popytem i możliwości przejścia na czystsze paliwa lub czystsze alternatywy, takie jak wdrażanie odnawialnych źródeł energii i połączenia międzysystemowe z sieciami kontynentalnymi.

4. Nie później niż dnia 5 lutego 2025 r. państwa członkowskie przekazują Komisji plany zapewnienia zgodności. Komisja ocenia plany i jeżeli nie zgłosi zastrzeżeń w terminie 12 miesięcy od otrzymania planu, plan przekazany przez dane państwo członkowskie uznaje się za zaakceptowany. Jeżeli Komisja zgłosi zastrzeżenia z uwagi na to, że plan nie gwarantuje zapewnienia zgodności danych obiektów do dnia 31 grudnia 2029 r. lub nie minimalizuje skali i czasu trwania emisji zanieczyszczeń w okresie objętym planem, dane państwo członkowskie przekazuje Komisji zmieniony plan w terminie sześciu miesięcy od powiadomienia o zastrzeżeniach Komisji. W odniesieniu do oceny zmienionej wersji planu przekazanego Komisji przez państwo członkowskie, termin, o którym mowa w zdaniu drugim, wynosi sześć miesięcy.

5. Nie później niż dnia 5 lutego 2026 r. i na koniec każdego kolejnego roku kalendarzowego państwa członkowskie składają Komisji sprawozdanie z postępów poczynionych w odniesieniu do działań opisanych w planie zapewnienia zgodności. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w planie zapewnienia zgodności. W odniesieniu do oceny zmienionej wersji planu przekazanego Komisji przez państwo członkowskie, okres, o którym mowa w ust. 4 zdanie drugie, wynosi sześć miesięcy.

6. Zgodnie z art. 24 ust. 2 państwo członkowskie podaje do wiadomości publicznej informację o odstępstwie i nałożonych warunkach.

Artykuł 35

Zakłady zasilające sieci ciepłownicze

1. Do dnia 31 grudnia 2022 r. obiekt energetycznego spalania może być zwolniony z przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2, i z przestrzegania stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, o ile spełnione są następujące warunki:

a) całkowita nominalna moc obiektu energetycznego spalania dostarczona w paliwie nie przekracza 200 MW;

b) obiektowi udzielono pierwszego pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub operator tego obiektu złożył kompletny wniosek o pozwolenie przed tą datą, pod warunkiem że obiekt oddano do eksploatacji nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.;

c) co najmniej 50 % produkcji ciepła użytkowego wytwarzanego w obiekcie (średnia krocząca z pięciu lat) dostarczanych jest w postaci pary lub gorącej wody do publicznej sieci ciepłowniczej; oraz

d) w tym okresie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu określone w jego pozwoleniu mającym zastosowanie w dniu 31 grudnia 2015 r., w szczególności zgodnie z wymogami dyrektyw 2001/80/WE i 2008/1/WE, są utrzymane co najmniej do dnia 31 grudnia 2022 r.

2. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2016 r. każde państwo członkowskie przekazuje Komisji wykaz wszystkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust. 1, w tym ich całkowitą nominalną moc dostarczoną w paliwie, rodzaje stosowanego paliwa oraz mające zastosowanie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu. Ponadto w przypadku wszelkich obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie ust. 1, i w okresie wspomnianym w tym ustępie, państwa członkowskie corocznie informują Komisję o udziale produkcji ciepła użytkowego każdego z obiektów dostarczonym w postaci pary lub gorącej wody do publicznej sieci ciepłowniczej, wyrażonym jako średnia krocząca z pięciu poprzednich lat.

Artykuł 36

Geologiczne składowanie dwutlenku węgla

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby operatorzy wszystkich obiektów energetycznego spalania o nominalnej mocy elektrycznej na wyjściu co najmniej 300 megawatów, którym udzielono pierwszego pozwolenia na budowę lub, w przypadku braku takiej procedury, pierwszego pozwolenia na eksploatację po wejściu w życie dyrektywy 2009/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla (³⁵), ocenili, czy zostały spełnione następujące warunki:

a) dostępne są odpowiednie miejsca składowania,

b) instalacje transportowe są wykonalne technicznie i ekonomicznie,

c) modernizacja pod kątem wychwytywania dwutlenku węgla jest wykonalna technicznie i ekonomicznie.

2. Jeżeli spełnione są warunki ustanowione w ust. 1, właściwy organ zapewnia zarezerwowanie odpowiedniej powierzchni na terenie instalacji dla urządzeń niezbędnych do wychwytywania i sprężania dwutlenku węgla. Właściwy organ ustala, czy warunki te zostały spełnione na podstawie oceny, o której mowa w ust. 1, oraz innych dostępnych informacji, w szczególności dotyczących ochrony środowiska i zdrowia ludzi.

Artykuł 37

Niesprawność lub awaria urządzeń służących redukcji emisji

1. Państwa członkowskie zapewniają określenie w pozwoleniach procedur postępowania w przypadku niesprawności lub awarii urządzeń służących redukcji emisji.

2. W razie awarii właściwe organy wymagają, aby operator ograniczył lub wstrzymał eksploatację obiektu, jeżeli w ciągu 24 godzin nie uda się przywrócić normalnych warunków eksploatacji, lub, aby eksploatował obiekt wykorzystujący paliwo zanieczyszczające w niskim stopniu.

Operator powiadamia właściwy organ w ciągu 48 godzin od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia służącego redukcji emisji.

Łączny czas eksploatacji bez sprawnych urządzeń służących redukcji emisji nie może przekroczyć 120 godzin w żadnym z okresów 12 miesięcy.

Właściwy organ może udzielić odstępstwa od limitów określonych w akapicie pierwszym i trzecim w jednym z następujących przypadków:

a) istnieje nadrzędna potrzeba utrzymania dostaw energii;

b) obiekt energetycznego spalania, w której nastąpiła awaria, byłby przez ograniczony czas zastąpiony innym obiektem, który spowodowałby ogólny wzrost poziomu emisji.

Artykuł 38

Monitorowanie emisji do powietrza

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie monitorowania substancji zanieczyszczających powietrze zgodnie z załącznikiem V część 3.

2. Instalacja i działanie zautomatyzowanych urządzeń monitorujących podlegają kontroli i corocznym testom nadzorczym określonym w załączniku V część 3.

3. Właściwy organ określa lokalizację punków pobierania próbek lub punktów pomiarowych służących monitorowaniu emisji.

4. Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi weryfikację przestrzegania warunków eksploatacji i dopuszczalnych wielkości emisji zawartych w pozwoleniu.

Artykuł 39

Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji

Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do powietrza są przestrzegane, jeśli spełnione są warunki określone w załączniku V część 4.

Artykuł 40

Obiekty energetycznego spalania wielopaliwowego

1. W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego, w których wykorzystuje się jednocześnie dwa lub więcej paliw, właściwy organ określa dopuszczalne wielkości emisji według następujących etapów:

a) przyjęcie odpowiedniej dopuszczalnej wielkości emisji dla każdego rodzaju paliwa i zanieczyszczenia, odpowiadającej całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania, zgodnie z załącznikiem V części 1 i 2;

b) określenie dopuszczalnej wielkości emisji ważonej ze względu na rodzaj paliwa, którą oblicza się, mnożąc poszczególne dopuszczalne wielkości emisji, o których mowa w lit. a) przez moc cieplną dostarczaną w każdym paliwie i dzieląc otrzymany wynik przez całkowitą moc cieplną dostarczaną we wszystkich rodzajach paliw;

c) zsumowanie dopuszczalnych wielkości emisji ważonych ze względu na rodzaj paliwa.

2. W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego objętych art. 30 ust. 2, wykorzystujących na własne potrzeby pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami, mogą być stosowane następujące dopuszczalne wielkości emisji ustalone zamiast dopuszczalnych wielkości emisji określonych zgodnie z ust. 1:

a) w przypadku gdy w trakcie eksploatacji obiektu energetycznego spalania udział paliwa dominującego w sumie mocy cieplnej dostarczonej przez wszystkie paliwa wynosi 50 % lub więcej – dopuszczalna wielkość emisji określona w załączniku V część 1 dla paliwa dominującego;

b) w przypadku gdy udział paliwa dominującego w sumie mocy cieplnej dostarczonej przez wszystkie paliwa wynosi mniej n iż 50 % – dopuszczalna wielkość emisji ustalona w następujący sposób:

(i) należy wziąć dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku V część 1 dla każdego użytego paliwa, odpowiadające całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie obiektu energetycznego spalania;

(ii) należy wyliczyć dopuszczalną wielkość emisji paliwa dominującego, mnożąc dopuszczalną wielkość emisji określoną dla tego paliwa zgodnie z pkt (i) przez dwa i odejmując od tego iloczynu dopuszczalną wielkość emisji użytego paliwa z najniższą dopuszczalną wielkością emisji określoną w załączniku V część 1, odpowiadającą całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie obiektu energetycznego spalania;

(iii) dla każdego użytego paliwa należy ustalić dopuszczalną wielkość emisji ważoną ze względu na rodzaj paliwa, mnożąc dopuszczalną wielkość emisji określoną w pkt (i) oraz (ii) przez moc cieplną danego paliwa i dzieląc ten iloczyn przez sumę mocy cieplnej dostarczonej przez wszystkie paliwa;

(iv) należy zsumować dopuszczalne wielkości emisji ważone ze względu na rodzaj paliwa określone w pkt (iii).

3. W przypadku obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego objętych art. 30 ust. 2, wykorzystujących na własne potrzeby pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami, mogą być stosowane średnie dopuszczalne wielkości emisji dwutlenku siarki określone w załączniku V część 7 zamiast dopuszczalnych wielkości emisji określonych zgodnie z ust. 1 lub 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 41

Przepisy wykonawcze

Przyjmuje się przepisy wykonawcze dotyczące:

a) określenia okresów rozruchu i wyłączenia, o których mowa w art. 3 pkt 27 oraz w załączniku V część 4 pkt 1; oraz

b) przejściowych planów krajowych, o których mowa w art. 32 oraz, w szczególności, określania pułapów emisji oraz związanego z nimi monitorowania i sprawozdawczości.

Te przepisy wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2. Komisja przedstawia stosowne wnioski ustawodawcze nie później niż dnia 7 lipca 2011 r.

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE SPALARNI ODPADÓW I WSPÓŁSPALARNI ODPADÓW

Artykuł 42

Zakres

1. [85] Niniejszy rozdział ma zastosowanie do spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów, w których spalane lub współspalane są odpady stałe lub płynne.

Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do instalacji do zgazowania lub pirolizy, jeżeli gazy lub ciecze powstałe w wyniku tego przetwarzania termicznego odpadów są przed spaleniem oczyszczone w takim stopniu, że:

a) spalanie powoduje niższy poziom emisji niż energetyczne spalanie najmniej zanieczyszczających paliw dostępnych na rynku, które mogłyby zostać spalone w instalacji;

b) w przypadku emisji innych niż tlenki azotu, tlenki siarki i pyły spalanie nie powoduje wyższego poziomu emisji niż emisje ze spalania lub współspalania odpadów.

Na użytek niniejszego rozdziału spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów obejmują wszystkie linie spalania odpadów lub współspalania odpadów, przyjmowanie odpadów, magazynowanie odpadów, znajdujące się na miejscu urządzenia do obróbki wstępnej, systemy dostarczania odpadów, paliwa i powietrza, kotły, urządzania do oczyszczania gazów odlotowych, znajdujące się na miejscu urządzenia do przetwarzania lub magazynowania pozostałości i ścieków, kominy, urządzenia i systemy sterowania operacjami spalania lub współspalania, oraz do rejestracji i monitorowania warunków spalania lub współspalania.

Jeżeli do termicznego przetwarzania odpadów stosuje się procesy inne niż utlenianie, takie jak piroliza, zgazowanie lub proces plazmowy, wówczas spalarnia odpadów i współspalarnia odpadów obejmują zarówno proces termicznego przetwarzania jak i następujący po nim proces spalania odpadów.

Jeśli współspalanie odpadów odbywa się w taki sposób, że głównym celem instalacji nie jest wytwarzanie energii lub produkcja produktów materialnych, a raczej termiczne przetwarzanie odpadów, obiekt uważany jest za spalarnię odpadów.

2. Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do następujących obiektów:

a) obiektów przetwarzających jedynie następujące odpady:

(i) odpady wymienione w art. 3 pkt 31 lit. b);

(ii) odpady radioaktywne;

(iii) zwłoki zwierzęce zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (³⁶);

(iv) odpady wynikające z poszukiwań i eksploatacji zasobów ropy naftowej i gazu, pochodzące z instalacji pozabrzeżnych i spalane na pokładzie takich instalacji;

b) obiektów doświadczalnych wykorzystywanych do badań, rozwoju i testowania w celu poprawy procesu spalania, w których przetwarzane jest mniej niż 50 ton odpadów rocznie.

Artykuł 43

Definicja pozostałości

Na użytek niniejszego rozdziału „pozostałość” oznacza odpad płynny lub stały wytworzony przez spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów.

Artykuł 44

Wnioski o pozwolenia

Wniosek o pozwolenie na spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów zawiera opis środków, które są przewidziane w celu zagwarantowania spełnienia następujących wymogów:

a) obiekt jest zaprojektowany, wyposażony i będzie utrzymywany i eksploatowany w sposób zapewniający spełnienie wymogów niniejszego rozdziału uwzględniając kategorie odpadów, które mają być spalane lub współspalane;

b) ciepło wytworzone w trakcie procesu spalania i współspalania jest odzyskiwane w zakresie, w jakim jest to wykonalne, poprzez produkcję ciepła, wytwarzanie pary technologicznej lub energii;

c) pozostałości będą minimalizowane zarówno pod względem ich ilości, jak i szkodliwości oraz, w stosownych przypadkach, poddawane recyklingowi;

d) unieszkodliwianie pozostałości, których powstaniu nie można zapobiec, których ilości nie można zmniejszyć ani też poddać recyklingowi, będzie przeprowadzane zgodnie z przepisami prawa krajowego i prawa unijnego.

Artykuł 45

Warunki pozwolenia

1. Pozwolenie zawiera następujące informacje:

a) wykaz wszystkich rodzajów odpadów, które mogą być przetwarzane, wykorzystujący przynajmniej rodzaje odpadów ustalone w europejskim wykazie odpadów ustanowionym decyzją 2000/532/WE, oraz, w miarę możliwości, zawierający informacje na temat ilości odpadów każdego rodzaju, w stosownych przypadkach;

b) całkowitą przepustowość spalania lub współspalania obiektu;

c) dopuszczalne wielkości emisji do powietrza i wody;

d) wymogi w odniesieniu do pH, temperatury i natężenia przepływu zrzutów ścieków;

e) procedury i częstotliwość pobierania próbek i pomiarów, które mają być stosowane w celu spełniania warunków określonych dla monitorowania emisji;

f) maksymalny dozwolony okres wszelkich technicznie niemożliwych do uniknięcia przestojów, zakłóceń lub awarii urządzeń oczyszczających lub urządzeń pomiarowych, w trakcie których emisje do powietrza i zrzuty ścieków mogą przekroczyć określone dopuszczalne wielkości emisji.

2. Oprócz wymogów określonych w ust. 1 pozwolenie udzielone spalarni odpadów lub współspalarni odpadów wykorzystującej odpady niebezpieczne zawiera następujące informacje:

a) wykaz ilości różnych rodzajów odpadów niebezpiecznych, które mogą być przetwarzane;

b) minimalny i maksymalny przepływ masy tych odpadów niebezpiecznych, ich najniższą i najwyższą wartość opałową oraz maksymalną zawartość bifenylu polichlorowanego, pentachlorofenolu, chloru, fluoru, siarki, metali ciężkich i innych substancji zanieczyszczających.

3. Państwa członkowskie mogą określić kategorie odpadów, które mają być wskazane w pozwoleniu, które mogą być współspalane w określonych kategoriach współspalarni odpadów.

4. Właściwy organ okresowo ponownie rozpatruje oraz, w miarę potrzeby, aktualizuje warunki pozwolenia.

Artykuł 46

Kontrola emisji

1. Gazy odlotowe ze spalarni odpadów i współspalarni odpadów uwalniane są w sposób kontrolowany przez komin, którego wysokość obliczana jest w taki sposób, aby chronić zdrowie ludzi i środowisko.

2. Emisje do powietrza ze spalarni odpadów i współspalarni odpadów nie mogą przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VI części 3 i 4 lub określonych zgodnie z częścią 4 tego załącznika.

Jeśli we współspalarni odpadów ponad 40 % powstającego wydzielanego ciepła pochodzi z odpadów niebezpiecznych lub jeśli w obiekcie współspalane są nieprzetworzone mieszane odpady komunalne, zastosowanie mają dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku VI część 3.

3. W zakresie, w jakim jest to wykonalne należy ograniczyć zrzuty do środowiska wodnego ścieków będących rezultatem oczyszczania gazów odlotowych, a stężenie substancji zanieczyszczających nie może przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VI część 5.

4. Dopuszczalne wielkości emisji mają zastosowanie w punkcie, w którym ścieki z oczyszczania gazów odlotowych zrzucane są ze spalarni odpadów lub ze współspalarni odpadów.

Jeśli ścieki z oczyszczania gazów odlotowych oczyszczane są poza spalarnią odpadów lub współspalarnią odpadów, w oczyszczalni przeznaczonej do oczyszczania tylko ścieków tego rodzaju stosowane są dopuszczalne wielkości emisji określone w załączniku VI część 5, w punkcie, w którym ścieki odprowadzane są z oczyszczalni. W przypadku gdy ścieki z oczyszczania gazów odlotowych są oczyszczane zbiorczo z innymi źródłami ścieków na miejscu lub poza zakładem, operator wykonuje właściwe obliczenia bilansu masy, przy wykorzystaniu wyników obliczeń określonych w załączniku VI część 6 pkt 3 w celu ustalenia poziomu emisji w końcowym zrzucie ścieków, który można przypisać ściekom pochodzącym z oczyszczania gazów odlotowych.

W żadnym przypadku nie można rozcieńczać ścieków w celu osiągnięcia zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 5.

5. Miejsca spalarni odpadów oraz współspalarni odpadów, włączając w to towarzyszące miejsca magazynowania odpadów, są projektowane i eksploatowane w taki sposób, aby zapobiec niedozwolonemu lub przypadkowemu uwolnieniu substancji zanieczyszczających do gleby, wód powierzchniowych i podziemnych.

Musi zostać przewidziana pojemność magazynowania zanieczyszczonego odcieku deszczówki z miejsca spalarni odpadów lub współspalarni odpadów lub zanieczyszczonej wody pochodzącej z rozlewów lub gaszenia pożaru. Pojemność magazynowania musi być odpowiednia w celu zapewnienia możliwości badania i oczyszczania takich wód przed ich odprowadzeniem, w miarę potrzeby.

6. Bez uszczerbku dla art. 50 ust. 4 lit. c), spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów lub poszczególne piece będące częścią spalarni odpadów lub współspalarni odpadów nie mogą w żadnych okolicznościach kontynuować spalania odpadów przez nieprzerwany okres przekraczający cztery godziny w przypadku gdy przekraczane są dopuszczalne wielkości emisji.

Łączny czas eksploatacji w takich warunkach w okresie jednego roku nie może przekraczać 60 godzin.

Okres określony w akapicie drugim ma zastosowanie do tych pieców, które są połączone z jednym urządzeniem do oczyszczania gazów odlotowych.

Artykuł 47

Awaria

W przypadku awarii operator zmniejsza eksploatację lub jej zaprzestaje tak szybko, jak to jest wykonalne i do czasu, aż zostanie przywrócona normalna eksploatacja.

Artykuł 48

Monitorowanie emisji

1. [86] Państwa członkowie zapewniają, aby monitorowanie emisji było prowadzone zgodnie z załącznikiem VI części 6 i 7.

Emisje do powietrza ze spalarni i współspalarni odpadów są również monitorowane w innych niż normalne warunkach eksploatacji. Emisje podczas rozruchu i wyłączenia w czasie, gdy żadne odpady nie są spalane, w tym emisje PCDD/F i dioksynopodobnych PCB, szacuje się na podstawie kampanii pomiarowych prowadzonych w regularnych odstępach czasu, takich jak co trzy lata, przeprowadzanych podczas planowanych operacji rozruchu lub wyłączenia. W miarę możliwości należy zapobiegać emisjom PCDD/F i dioksynopodobnych PCB lub je minimalizować.

2. Instalacja i funkcjonowanie automatycznych systemów pomiarowych podlega kontroli i corocznemu testowi nadzorczemu zgodnie z załącznikiem VI część 6 pkt 1.

3. Właściwy organ określa lokalizację punków pobierania próbek lub punktów pomiarowych, które mają służyć monitorowaniu emisji.

4. Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi weryfikację ich zgodności z warunkami eksploatacji i z dopuszczalnymi wielkościami emisji zawartymi w pozwoleniu.

5. Kiedy tylko odpowiednie techniki pomiarowe staną się dostępne w Unii, Komisja ustali – w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 76 oraz z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w art. 77 i 78 – datę, od której przeprowadzane będą pomiary ciągłe dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza w odniesieniu do metali ciężkich, dioksyn i furanów.

Artykuł 49

Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji

Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do powietrza i wody są przestrzegane, jeśli spełnione są warunki określone w załączniku VI część 8.

Artykuł 50

Warunki eksploatacji

1. Spalarnie odpadów muszą być eksploatowane w taki sposób, aby zawartość całkowitego węgla organicznego w żużlu i popiołach paleniskowych była niższa niż 3 % lub ich strata w czasie zapłonu była niższa niż 5 % suchej masy materiału. O ile to konieczne, stosuje się techniki wstępnej obróbki odpadów.

2. Spalarnie odpadów muszą być projektowane, wyposażane, budowane i eksploatowane w taki sposób, aby można było podnieść w kontrolowany i jednorodny sposób temperaturę gazu powstającego w trakcie spalania po ostatnim doprowadzeniu powietrza spalania, nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach, do temperatury co najmniej 850 °C przez co najmniej dwie sekundy.

Współspalarnie odpadów muszą być projektowane, wyposażane, budowane i eksploatowane w taki sposób, aby można było podnieść w kontrolowany i jednorodny sposób temperaturę gazu powstającego w trakcie współspalania nawet w najbardziej niesprzyjających warunkach, do temperatury co najmniej 850 °C przez co najmniej dwie sekundy.

Jeśli spalane lub współspalane są odpady niebezpieczne zawierające powyżej 1 % związków chlorowcoorganicznych, przeliczonych na chlor, temperatura wymagana do osiągnięcia zgodności z akapitem pierwszym i drugim powinna wynosić co najmniej 1 100 °C.

W spalarniach odpadów dokonuje się pomiarów temperatury określonej w akapicie pierwszym i trzecim blisko ściany wewnętrznej komory spalania. Właściwy organ może zezwolić na dokonywanie pomiarów w innym reprezentatywnym punkcie komory spalania.

3. Każda komora spalania spalarni odpadów musi być wyposażona w co najmniej jeden palnik pomocniczy. Palnik ten włącza się automatycznie, jeśli temperatura gazów spalinowych po ostatnim doprowadzeniu powietrza spalania spadnie poniżej temperatury określonej w ust. 2. Palnika używa się także w czasie rozruchu i wyłączenia obiektu w celu zapewnienia utrzymania tej temperatury przez cały czas wykonywania tych operacji i tak dług o, jak niespalone odpady znajdują się w komorze spalania.

Nie podaje się do palnika pomocniczego paliw, które mogą spowodować wyższe emisje niż powstające w wyniku spalania oleju napędowego określonego w art. 2 pkt 2 dyrektywy Rady 1999/32/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do redukcji zawartości siarki w niektórych paliwach ciekłych (³⁷), gazu płynnego lub gazu ziemnego.

4. Spalarnie odpadów i współspalarnie odpadów muszą być wyposażone w automatyczny system zapobiegający podawaniu odpadów w następujących sytuacjach:

a) podczas rozruchu, dopóki nie zostanie osiągnięta temperatura określona w ust. 2 niniejszego artykułu lub temperatura określona zgodnie z art. 51 ust. 1;

b) w każdym przypadku gdy nie jest utrzymana temperatura określona w ust. 2 niniejszego artykułu lub temperatura określona zgodnie z art. 51 ust. 1;

c) w każdym przypadku gdy ciągłe pomiary pokazują, że jakakolwiek dopuszczalna wielkość emisji została przekroczona z powodu zakłóceń lub awarii urządzeń oczyszczających gazy odlotowe.

5. W zakresie, w jakim jest to wykonalne odzyskuje się wszelkie ciepło wytwarzane przez spalarnie odpadów lub współspalarnie odpadów.

6. Zakaźne odpady medyczne umieszcza się bezpośrednio w piecu, bez wcześniejszego mieszania z innymi kategoriami odpadów oraz w sposób zapobiegający bezpośredniemu kontaktowi z odpadami.

7. Państwa członkowskie zapewniają, aby spalarnię odpadów lub współspalarnię odpadów eksploatowała i kontrolowała osoba fizyczna, która posiada odpowiednie kompetencje w zakresie zarządzania obiektem.

Artykuł 51

Zezwolenie na zmianę warunków eksploatacji

1. Właściwy organ może zezwolić na warunki inne od warunków określonych w art. 50 ust. 1, 2 i 3 i, w odniesieniu do temperatury, w ust. 4 tego artykułu oraz określone w pozwoleniu dla niektórych kategorii odpadów lub dla niektórych procesów termicznych, pod warunkiem że spełnione są inne wymogi niniejszego rozdziału. Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy regulujące przyznawanie takich zezwoleń.

2. W przypadku spalarni odpadów zmiana warunków eksploatacji nie może spowodować powstawania większej ilości pozostałości lub pozostałości o wyższej zawartości organicznych substancji zanieczyszczających w porównaniu z pozostałościami, których można byłoby oczekiwać na warunkach określonych w art. 50 ust. 1, 2 i 3.

3. Emisje węgla organicznego ogółem i tlenku węgla ze współspalarni odpadów posiadających zezwolenie na zmianę warunków eksploatacji zgodnie z ust. 1, muszą być także zgodne z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 3.

Emisje węgla organicznego ogółem z kotłów opalanych korą używanych w przemyśle wyrobu pulpy i przemyśle papierniczym, służących do współspalania odpadów na miejscu ich powstawania, które były eksploatowane i posiadały pozwolenie przed dniem 28 grudnia 2002 r. i które posiadają pozwolenie na zmian ę warunków eksploatacji zgodnie z ust. 1, muszą być także zgodne z dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w załączniku VI część 3.

4. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszystkich warunkach eksploatacji, na które udzielono pozwolenia na podstawie ust. 1, 2 i 3, oraz o wynikach przeprowadzonych weryfikacji, jako część informacji przekazywanych zgodnie z wymogami sprawozdawczości określonymi w art. 72.

Artykuł 52

Odbiór i dostarczanie odpadów

1. Operator spalarni odpadów lub współspalarni odpadów podejmuje wszystkie niezbędne środki ostrożności dotyczące dostarczania i odbioru odpadów w celu uniknięcia lub ograniczenia, w zakresie, w jakim jest to wykonalne, zanieczyszczeń powietrza, gleby, wód powierzchniowych i podziemnych, jak również inny negatywny wpływ na środowisko, zapachów i hałasu oraz bezpośredniego zagrożenia zdrowia ludzi.

2. Przed przyjęciem odpadów do spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator ustala masę każdego rodzaju odpadów, jeśli to możliwe – według Europejskiego wykazu odpadów ustanowionego decyzją 2000/532/WE.

3. Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych w spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator gromadzi dostępne informacje na temat odpadów do celów weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia określonymi w art. 45 ust. 2.

Informacje te obejmują:

a) wszystkie informacje administracyjne dotyczące procesu wytwarzania zawarte w dokumentach, o których mowa w ust. 4 lit. a);

b) fizyczny oraz, w zakresie, w jakim jest to wykonalne, chemiczny skład odpadów oraz wszelkie inne informacje niezbędne do oceny tego, czy odpady nadają się do zamierzonego procesu spalania;

c) charakterystykę zagrożenia powodowanego przez odpady, substancje, z którymi nie można ich mieszać, oraz środki ostrożności, które należy zachować podczas postępowania z odpadami.

4. Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych do spalarni odpadów lub współspalarni odpadów operator przeprowadza co najmniej następujące czynności:

a) sprawdzenie dokumentów wymaganych dyrektywą 2008/98/WE i, gdy ma to zastosowanie, wymaganych rozporządzeniem (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie przemieszczania odpadów (³⁷) oraz na mocy przepisów dotyczących transportu towarów stwarzających zagrożenie;

b) pobranie reprezentatywnych próbek, chyba że jest to niewłaściwe, w możliwie najszerszym zakresie przed rozładunkiem, w celu weryfikacji, poprzez przeprowadzenie kontroli, zgodności z informacjami przewidzianymi w ust. 3 i umożliwienia właściwym organom określenia rodzaju odpadów poddawanych przetworzeniu.

Próbki, o których mowa w lit. b), przechowywane są przez co najmniej jeden miesiąc po spaleniu lub współspaleniu danych odpadów.

5. Właściwy organ może udzielić zwolnienia z obowiązków ust. 2, 3 i 4 spalarniom odpadów lub współspalarniom odpadów będącym częścią instalacji objętej rozdziałem II i spalającym lub współspalającym jedynie odpady wytworzone w tej instalacji.

Artykuł 53

Pozostałości

1. Minimalizuje się ilość i szkodliwość pozostałości. W stosownych przypadkach, pozostałości poddaje się recyklingowi bezpośrednio w obiekcie lub poza nim.

2. Transport i przejściowe magazynowanie suchych pozostałości w formie pyłu odbywają się w taki sposób, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się tych pozostałości do środowiska.

3. Przed określeniem dróg unieszkodliwiania lub recyklingu pozostałości przeprowadza się odpowiednie badania w celu ustalenia ich charakterystyki fizycznej i chemicznej oraz możliwości spowodowania zanieczyszczeń. Badania te obejmują całą frakcję rozpuszczalną oraz frakcję rozpuszczalną metali ciężkich.

Artykuł 54

Istotna zmiana

Zmianę sposobu eksploatacji spalarni odpadów lub współspalarni odpadów przetwarzających jedynie odpady niebędące odpadami niebezpiecznymi w instalacji objętej rozdziałem II, która obejmuje spalanie lub współspalanie odpadów niebezpiecznych, uważa się za istotną zmianę.

Artykuł 55

Sprawozdawczość i informowanie społeczeństwa na temat spalarni odpadów i współspalarni odpadów

1. Wnioski o nowe pozwolenia na spalarnie odpadów oraz współspalarnie odpadów udostępniane są publicznie w co najmniej jednym miejscu przez odpowiedni okres, w celu umożliwienia społeczności zajęcia stanowiska w sprawie tych wniosków przed podjęciem decyzji przez właściwy organ. Decyzja ta, łącznie z co najmniej kopią pozwolenia, oraz jej wszelkie uaktualnienia również są udostępniane publicznie.

2. W przypadku spalarni odpadów i współspalarni odpadów o przepustowości nominalnej dwóch ton na godzinę lub większej, sprawozdanie, o którym mowa w art. 72, zawiera informacje na temat funkcjonowania i monitorowania obiektu oraz opis przebiegu procesu spalania lub współspalania i poziomu emisji do powietrza i wody w porównaniu z dopuszczalnymi wielkościami emisji. Informacje te są udostępniane publicznie.

3. Właściwy organ sporządza wykaz spalarni odpadów lub współspalarni odpadów o przepustowości nominalnej poniżej dwóch ton na godzinę oraz udostępnia go publicznie.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE INSTALACJI I CZYNNOŚCI Z WYKORZYSTANIEM ROZPUSZCZALNIKÓW ORGANICZNYCH

Artykuł 56

Zakres

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do czynności wymienionych w załączniku VII część 1 oraz, w stosownych przypadkach, do czynności osiągających wartości progowe zużycia określone w części 2 tego załącznika.

Artykuł 57

Definicje

Na użytek niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

1. „istniejąca instalacja” oznacza instalację eksploatowaną w dniu 29 marca 1999 r. lub instalację, której udzielono pozwolenia lub którą zarejestrowano przed dniem 1 kwietnia 2001 r., lub której operator złożył kompletny wniosek o pozwolenie przed dniem 1 kwietnia 2001 r., pod warunkiem że instalacją została oddana do eksploatacji nie później niż w dniu 1 kwietnia 2002 r.;

2. „gazy odlotowe” oznaczają końcowy zrzut gazów zawierających lotne związki organiczne lub inne substancje zanieczyszczające, z komina lub urządzeń służących redukcji emisji do powietrza;

3. „emisje ulotne” oznaczają wszelkie emisje lotnych związków organicznych do powietrza, gleby i wody, nieznajdujące się w gazach odlotowych, jak również rozpuszczalników zawartych w jakichkolwiek produktach, chyba że załącznik VII część 2 stanowi inaczej;

4. „emisja całkowita” oznacza sumę emisji ulotnych i emisji zawartych w gazach odlotowych;

5. „mieszanina” oznacza mieszaninę określoną w art. 3 pkt 2 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (³⁹);

6. „ spoiwo” oznacza każdą mieszaninę, łącznie ze wszystkimi rozpuszczalnikami organicznymi lub mieszaninami zawierającymi rozpuszczalniki organiczne, niezbędnymi do jej właściwego zastosowania, którą nakłada się w celu spojenia odrębnych części produktu;

7. „farba drukarska” oznacza każdą mieszaninę, łącznie ze wszystkimi rozpuszczalnikami organicznymi lub mieszaninami zawierającymi rozpuszczalniki organiczne, niezbędnymi do jej właściwego zastosowania, którą stosuje się w działalności drukarskiej do nadruku tekstu lub obrazów na powierzchni;

8. „ lakier” oznacza powłokę przeźroczystą;

9. „zużycie” oznacza ogólny wkład rozpuszczalników organicznych do instalacji w roku kalendarzowym, lub w każdym innym okresie 12-miesięcznym, pomniejszony o wszelkie lotne związki organiczne, które odzyskano w celu ich wtórnego wykorzystania;

10. „ wkład” oznacza ilość rozpuszczalników organicznych oraz ich ilość w mieszaninach wykorzystanych w toku wykonywania czynności, w tym rozpuszczalników zawróconych wewnątrz i na zewnątrz urządzenia, jak również tych, które liczy się każdorazowo wówczas gdy są stosowane w celu wykonywania czynności;

11. „ wtórne wykorzystanie” oznacza wykorzystanie rozpuszczalników organicznych odzyskanych z instalacji do wszelkich celów technicznych lub handlowych, łącznie z wykorzystaniem jako paliwo, lecz z wyłączeniem końcowego unieszkodliwiania takich odzyskanych rozpuszczalników organicznych jako odpadu;

12. „warunki ograniczone” oznaczają warunki, w których instalacja jest eksploatowana w taki sposób, że lotne związki organiczne uwolnione z tej czynności są gromadzone i zrzucane w sposób kontrolowany, poprzez komin lub poprzez urządzenia służące redukcji emisji, i dlatego nie są całkowicie ulotne;

13. „operacje rozruchu i wyłączenia” oznaczają operacje z wyjątkiem regularnie oscylujących faz danej działalności, za pomocą których działalność, element wyposażenia lub zbiornik są doprowadzane do stanu działania lub wyprowadzane z niego, albo doprowadzane do stanu biegu jałowego lub wyprowadzane z niego.

Artykuł 58

Zastępowanie substancji stwarzających zagrożenie

Substancje lub mieszaniny, które z uwagi na swoją zawartość lotnych związków organicznych zaklasyfikowano jako rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008, i którym w związku z tym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F, w jak najszerszym zakresie zastępuje się mniej szkodliwymi substancjami lub mieszaninami w możliwie najkrótszym czasie.

Artykuł 59

Kontrola emisji

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby każda instalacja spełniała jeden z poniższych wymogów:

a) emisje lotnych związków organicznych z instalacji nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji w gazach odlotowych i dopuszczalnych wielkości emisji ulotnych, lub całkowitej dopuszczalnej wielkości emisji oraz spełnione są inne wymogi określone w załączniku VII części 2 i 3;

b) instalacje spełniają wymogi planu redukcji emisji określone w załączniku VII część 5, pod warunkiem że uzyskano redukcję emisji równoważną z redukcją uzyskaną w wyniku zastosowania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w lit. a).

Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania z postępów w uzyskaniu równoważnej redukcji emisji, o której mowa w lit. b), zgodnie z art. 72 ust. 1.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a), w przypadku gdy operator wykaże właściwemu organowi, że dla indywidualnej instalacji dopuszczalna wielkość emisji ulotnych nie jest technicznie i ekonomicznie wykonalna, właściwy organ może zezwolić na przekroczenie tej dopuszczalnej wielkości emisji, pod warunkiem że nie spowoduje to znaczącego ryzyka dla zdrowia ludzi ani środowiska, a operator wykazał właściwemu organowi, że stosowane są najlepsze dostępne techniki.

3. W drodze odstępstwa od ust. 1, w odniesieniu do czynności powlekania objętych pozycją 8 tabeli w załączniku VII część 2, których nie można prowadzić w warunkach ograniczonych, właściwy organ może zezwolić na niespełnianie przez emisje z instalacji warunków określonych w tym ustępie, jeżeli operator wykaże właściwemu organowi, że taka zgodność nie jest technicznie i ekonomicznie wykonalna oraz że stosowane są najlepsze dostępne techniki.

4. Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania dotyczące odstępstw, o których mowa w ust. 2 i 3 niniejszego artykułu, zgodnie z art. 72 ust. 2.

5. Emisje lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub emisje chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351, kontrolowane są w warunkach ograniczonych, w celu ochrony zdrowia publicznego i środowiska, w zakresie, w jakim jest to technicznie i ekonomicznie wykonalne oraz nie przekraczają odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VII część 4.

6. Instalacje, w których prowadzi się co najmniej dwie czynności, z których każda przekracza wartości progowe zawarte w załączniku VII część 2:

a) w odniesieniu do substancji określonych w ust. 5 – spełniają wymogi zawarte w tym ustępie indywidualnie, dla każdego rodzaju czynności;

b) w odniesieniu do innych substancji:

(i) albo spełniają wymogi ust. 1 indywidualnie, dla każdego rodzaju działalności; albo

(ii) powodują emisje całkowite lotnych związków organicznych nieprzekraczające emisji, które miałyby miejsce wówczas, gdyby stosowany był ppkt (i).

7. W celu zminimalizowania emisji lotnych związków organicznych podczas operacji rozruchu i wyłączenia podejmuje się wszystkie odpowiednie środki ostrożności.

Artykuł 60

Monitorowanie emisji

Państwa członkowie zapewniają – poprzez specyfikacje w warunkach pozwolenia albo poprzez ogólnie obowiązujące zasady – aby pomiary emisji były przeprowadzane zgodnie z załącznikiem VII część 6.

Artykuł 61

Zgodność z dopuszczalnymi wielkościami emisji

Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji w gazach odlotowych są przestrzegane, jeśli spełnione są warunki określone w załączniku VII część 8.

Artykuł 62

Sprawozdawczość w odniesieniu do przestrzegania przepisów

Operator przedstawia właściwemu organowi, na żądanie, dane umożliwiające właściwemu organowi weryfikacji zgodności z jednym z poniższych:

a) dopuszczalnymi wielkościami emisji w gazach odlotowych, dopuszczalnymi wielkościami emisji ulotnych i dopuszczalnymi wielkościami emisji całkowitej;

b) wymogami planu redukcji emisji określonego w załączniku VII część 5;

c) odstępstwami przyznanymi zgodnie z art. 59 ust. 2 i 3.

Dane te mogą zawierać plan zagospodarowania rozpuszczalników, przygotowany zgodnie z załącznikiem VII część 7.

Artykuł 63

Istotne zmiany w istniejących instalacjach

1. Zmianę maksymalnego wkładu masy rozpuszczalników organicznych w istniejącej instalacji, uśrednionego dla okresu jednego dnia, w przypadku gdy instalacja ta jest eksploatowana zgodnie z jej zaprojektowaną wydajnością w warunkach innych n iż operacje rozruchu i wyłączenia oraz konserwacji wyposażenia, uważa się za istotną, jeżeli prowadzi ona do zwiększenia emisji lotnych związków organicznych o ponad:

a) 25 % w przypadku instalacji, w których wykonywane są czynności mieszczące się w dolnym paśmie progowym pozycji 1, 3, 4, 5, 8, 10, 13, 16 lub 17 tabeli w załączniku VII część 2 lub czynności objęte jedną z innych pozycji załącznika VII część 2 oraz o zużyciu rozpuszczalnika poniżej 10 ton rocznie;

b) 10 % w przypadku wszystkich innych instalacji.

2. [87] W przypadku gdy istniejąca instalacja podlega istotnej zmianie lub wchodzi w zakres stosowania niniejszej dyrektywy po raz pierwszy po istotnej zmianie, tę część instalacji, która podlega istotnej zmianie, traktuje się jako nową instalację.

3. W przypadku istotnej zmiany właściwy organ sprawdza zgodność instalacji z wymogami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 64

Wymiana informacji na temat zastępowania rozpuszczalników organicznych

Komisja organizuje z państwami członkowskimi, zainteresowanymi gałęziami przemysłu oraz organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz ochrony środowiska wymianę informacji na temat wykorzystywania rozpuszczalników organicznych i ich potencjalnych środków zastępczych oraz technik mających najmniejszy potencjalny wpływ na powietrze, wodę, glebę, ekosystemy i zdrowie ludzi.

Wymiana informacji dotyczy wszystkich następujących kwestii:

a) przydatności do użytku;

b) potencjalnych skutków dla zdrowia ludzi oraz w szczególności narażenia w miejscu pracy;

c) potencjalnego wpływu na środowisko;

d) konsekwencji gospodarczych, w szczególności kosztów i korzyści dostępnych opcji.

Artykuł 65

Dostęp do informacji

1. Decyzja właściwego organu, w tym co najmniej kopia pozwolenia, oraz wszelkie późniejsze aktualizacje, udostępniane są publicznie.

Ogólne wiążące zasady mające zastosowanie do instalacji oraz wykaz instalacji podlegających obowiązkowi posiadania pozwolenia i rejestracji udostępniane są publicznie.

2. Wyniki monitorowania emisji wymaganego na mocy art. 60 przechowywane przez właściwy organ udostępniane są publicznie.

3. Zastosowanie mają ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, z zastrzeżeniem ograniczeń ustanowionych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 2003/4/WE.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE INSTALACJI PRODUKUJĄCYCH DWUTLENEK TYTANU

Artykuł 66

Zakres

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do instalacji produkujących dwutlenek tytanu.

Artykuł 67

Zakaz unieszkodliwiania odpadów

Państwa członkowskie zakazują unieszkodliwiania następujących rodzajów odpadów w jakiejkolwiek części wód, w morzu lub oceanie:

a) odpadów stałych;

b) roztworów macierzystych pochodzących z fazy filtracji po hydrolizie roztworu siarczanu tytanu w instalacjach stosujących proces siarkowania; zawierających odpady kwaśne, towarzyszące takim roztworom, które zawierają w całości więcej niż 0,5 % wolnego kwasu siarkowego, oraz różne metale ciężkie, w tym roztwory macierzyste, które zostały rozcieńczone do zawartości 0,5 % lub mniej wolnego kwasu siarkowego;

c) odpadów z instalacji stosujących proces chlorowania, zawierających więcej niż 0,5 % wolnego kwasu i rożne metale ciężkie, w tym odpady, które zostały rozcieńczone do zawartości 0,5 % lub mniej wolnego kwasu chlorowodorowego;

d) soli filtracyjnych, osadów ściekowych i odpadów płynnych powstających podczas przetwarzania (zagęszczanie lub neutralizacja) odpadów, o których mowa w lit. b) i c), i zawierających różne metale ciężkie, z wyjątkiem odpadów zneutralizowanych i filtrowanych lub strąconych zawierających tylko śladowe ilości metali ciężkich i których wartość pH przed rozcieńczeniem wynosi powyżej 5,5.

Artykuł 68

Kontrola emisji do wody

Emisje z instalacji do wody nie mogą przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VIII część 1.

Artykuł 69

Zapobieganie emisjom do powietrza i ich kontrola

1. Zapobiega się emisji kropelek kwasu z instalacji.

2. Emisje z instalacji do powietrza nie mogą przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VIII część 2.

Artykuł 70

Monitorowanie emisji

1. Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie emisji do wody w celu umożliwienia właściwemu organowi weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia i z art. 68.

2. Państwa członkowskie zapewniają monitorowanie emisji do powietrza w celu umożliwienia właściwemu organowi weryfikacji zgodności z warunkami pozwolenia i z art. 69. Takie monitorowanie obejmuje co najmniej monitorowanie emisji określone w załączniku VIII część 3.

3. [88] Monitorowanie przeprowadza się zgodnie z normami CEN lub, jeżeli normy CEN nie są dostępne, zgodnie z normami ISO, normami krajowymi lub międzynarodowymi, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej; z tymi samymi normami musi być również zgodny system zapewniania jakości w laboratorium przeprowadzającym monitorowanie.

ROZDZIAŁ VIA

PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE CHOWU DROBIU I ŚWIŃ [89]

Artykuł 70a

Zakres

[90] Niniejszy rozdział ma zastosowanie do rodzajów działalności wymienionych w załączniku Ia, które osiągają wartości progowe wydajności określone w tym załączniku.

Artykuł 70b

Zasada łączenia

[91] 1. Państwa członkowskie przyjmują środki w celu zapewnienia, aby w przypadku gdy co najmniej dwie instalacje zajmujące się działalnością w zakresie chowu zwierząt gospodarskich są zlokalizowane blisko siebie i mają tego samego operatora lub w przypadku gdy instalacje znajdują się pod kontrolą operatorów pozostających w stosunku gospodarczym lub prawnym, właściwy organ mógł uznawać te instalacje za jedną jednostkę na potrzeby obliczania wartości progowej wydajności, o której mowa w art. 70a.

Państwa członkowskie zapewniają, aby zasada, o której mowa w akapicie pierwszym, nie była wykorzystywana do obchodzenia obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie.

2. Do dnia 5 sierpnia 2028 r. Komisja – po konsultacji z państwami członkowskimi – publikuje wytyczne dotyczące kryteriów uznawania poszczególnych instalacji za jedną jednostkę zgodnie z ust. 1.

Artykuł 70c

Pozwolenia i rejestracje

[92] 1. Państwa członkowskie wprowadzają środki niezbędne do zapewnienia, aby żadna instalacja objęta zakresem niniejszego rozdziału nie była eksploatowana bez pozwolenia lub bez rejestracji oraz aby eksploatacja wszystkich instalacji objętych zakresem niniejszego rozdziału była zgodna z jednolitymi warunkami dotyczącymi zasad eksploatacyjnych, o których mowa w art. 70i.

Państwa członkowskie mogą wykorzystywać wszelkie podobne istniejące wcześniej procedury rejestracji instalacji, aby uniknąć obciążeń administracyjnych.

Państwa członkowskie mogą stosować procedurę udzielania pozwolenia do intensywnego chowu drobiu i świń:

a) z ponad 40 000 stanowiskami dla drobiu;

b) z ponad 2 000 stanowiskami dla tuczników powyżej 30 kg; lub

c) z ponad 750 stanowiskami dla macior.

Państwa członkowskie mogą włączyć wymogi dotyczące niektórych kategorii instalacji objętych zakresem niniejszego rozdziału do ogólnych wiążących zasad, o których mowa w art. 6.

Państwa członkowskie określają procedurę rejestracji lub procedurę udzielania pozwolenia w odniesieniu do instalacji objętych zakresem niniejszego rozdziału. Procedury te obejmują co najmniej informacje wymienione w ust. 2.

2. Rejestracje lub wnioski o pozwolenia zawierają opis co najmniej następujących elementów:

a) instalacji i rodzajów jej działalności;

b) rodzaju zwierząt;

c) gęstości obsady w dużej jednostce przeliczeniowej inwentarza (DJP) na hektar, obliczonej zgodnie z załącznikiem Ia, gdy jest to konieczne;

d) wydajności instalacji;

e) źródeł emisji z instalacji;

f) charakteru i ilości przewidywalnych emisji z instalacji do każdego komponentu środowiska.

3. Wnioski zawierają również podsumowanie o charakterze nietechnicznym dotyczące informacji szczegółowych, o których mowa w ust. 2.

4. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby operator bezzwłocznie informował właściwe organy o każdej planowanej istotnej zmianie dotyczącej instalacji objętej zakresem niniejszego rozdziału, która mogłaby mieć wpływ na środowisko. W stosownych przypadkach właściwe organy ponownie rozpatrują i aktualizują pozwolenie lub zwracają się do operatora, aby wystąpił o pozwolenie lub dokonał nowej rejestracji.

5. Komisja ocenia skutki wdrożenia zasad eksploatacyjnych określonych w art. 70i i przedkłada, w terminie 11 lat od wejścia w życie aktu wykonawczego, o którym mowa w art. 70i ust. 2, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wyników tej oceny.

Artykuł 70d

Obowiązki operatora

[93] 1. Państwa członkowskie zapewniają, aby operator prowadził monitorowanie emisji oraz powiązanych poziomów efektywności środowiskowej zgodnie z jednolitymi warunkami dotyczącymi zasad eksploatacyjnych, o których mowa w art. 70i.

Dane z monitorowania uzyskuje się za pomocą metod pomiarowych lub – w przypadku gdy nie jest to wykonalne – metod obliczeniowych, takich jak stosowanie wskaźników emisji. Metody stosowane do uzyskania danych z monitorowania opisuje się w zasadach eksploatacyjnych.

Operator rejestruje i przetwarza wszystkie wyniki monitorowania przez okres co najmniej pięciu lat w sposób umożliwiający weryfikację zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji i dopuszczalnymi wielkościami efektywności środowiskowej określonymi w zasadach eksploatacyjnych.

2. W przypadku braku zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji i dopuszczalnymi wielkościami efektywności środowiskowej określonymi w jednolitych warunkach dotyczących zasad eksploatacyjnych, o których mowa w art. 70i, państwa członkowskie nakładają na operatora obowiązek wprowadzenia niezbędnych środków na potrzeby zapewnienia przywrócenia zgodności w najkrótszym możliwym terminie.

3. Operator zapewnia, aby gospodarowanie nawozem naturalnym, w tym rozprowadzanie odpadów, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego lub innych pozostałości wytwarzanych przez instalację odbywało się zgodnie z najlepszymi dostępnymi technikami określonymi w zasadach eksploatacyjnych i innymi odpowiednimi przepisami prawa Unii, oraz aby nie powodowało znaczącego zanieczyszczenia środowiska.

Artykuł 70e

Monitorowanie

[94] 1. Państwa członkowskie zapewniają prowadzenie odpowiedniego monitorowania zgodnie z jednolitymi warunkami dotyczącymi zasad eksploatacyjnych, o których mowa w art. 70i.

2. Wszystkie wyniki monitorowania są rejestrowane, przetwarzane i prezentowane w sposób umożliwiający właściwemu organowi weryfikację zgodności z warunkami eksploatacji, dopuszczalnymi wielkościami emisji i dopuszczalnymi wielkościami efektywności środowiskowej zawartymi w ogólnych wiążących zasadach, o których mowa w art. 6, lub w pozwoleniu.

3. Operator bezzwłocznie udostępnia właściwemu organowi, na jego żądanie, dane i informacje wymienione w ust. 2. Właściwy organ może wystąpić z takim żądaniem w celu zweryfikowania zgodności z jednolitymi warunkami dotyczącymi zasad eksploatacyjnych. Właściwy organ występuje z takim żądaniem, jeżeli członek społeczności złoży wniosek o dostęp do danych lub informacji wymienionych w ust. 2.

Artykuł 70f

Brak zgodności

[95] 1. Państwa członkowskie zapewniają, aby wielkości emisji i poziomy efektywności środowiskowej były monitorowane zgodnie z jednolitymi warunkami dotyczącymi zasad eksploatacyjnych, o których mowa w art. 70i, i nie przekraczały dopuszczalnych wielkości emisji i dopuszczalnych wielkości efektywności środowiskowej określonych w tych zasadach.

2. Państwa członkowskie ustanawiają skuteczny system monitorowania zgodności, oparty na kontrolach środowiskowych albo na innych środkach, służący sprawdzaniu zgodności z wymaganiami określonymi w niniejszym rozdziale.

3. W przypadku braku zgodności z wymaganiami określonymi w niniejszym rozdziale państwa członkowskie zapewniają, aby właściwy organ nałożył na operatora obowiązek podjęcia wszelkich środków – oprócz środków podjętych przez operatora na podstawie art. 70d – koniecznych do zapewnienia niezwłocznego przywrócenia zgodności.

W przypadku gdy brak zgodności powoduje znaczące lokalne pogorszenie jakości powietrza, wody lub gleby, lub gdy ten brak zgodności stwarza lub może stwarzać znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi, właściwy organ zawiesza eksploatację instalacji do czasu przywrócenia zgodności.

Artykuł 70g

Informowanie i udział społeczeństwa

[96] 1. Państwa członkowskie zapewniają zainteresowanej społeczności możliwość wczesnego i skutecznego udziału w następujących procedurach:

a) przygotowanie ogólnych wiążących zasad, o których mowa w art. 6, dotyczących pozwoleń dla instalacji objętych zakresem niniejszego rozdziału;

b) udzielanie pozwolenia na nowe instalacje objęte zakresem niniejszego rozdziału;

c) udzielanie zaktualizowanego pozwolenia zgodnie z art. 70c ust. 4 dotyczącego jakiekolwiek istotnej zmiany w istniejącej instalacji objętej zakresem niniejszego rozdziału; lub

d) procedura rejestracji w przypadku gdy nie przyjęto ogólnych wiążących zasad, a państwa członkowskie zezwalają wyłącznie na rejestrację instalacji.

2. Właściwy organ udostępnia publicznie, w tym systematycznie za pośrednictwem internetu, bezpłatnie i nie ograniczając dostępu tylko do zarejestrowanych użytkowników, następujące dokumenty i informacje:

a) pozwolenie lub rejestrację;

b) wyniki konsultacji przeprowadzonych zgodnie z ust. 1;

c) ogólne wiążące zasady, o których mowa w art. 6 i które mają zastosowanie do instalacji objętych zakresem niniejszego rozdziału; oraz

d) sprawozdania z kontroli instalacji objętych zakresem niniejszego rozdziału.

Artykuł 70h

Dostęp do wymiaru sprawiedliwości

[97] 1. Państwa członkowskie zapewniają, aby zgodnie z odnośnym krajowym systemem prawnym, członkowie zainteresowanej społeczności mieli dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym przez prawo, w celu zakwestionowania materialnej i proceduralnej legalności decyzji, działań lub zaniechań objętych niniejszym rozdziałem, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

a) mają wystarczający interes;

b) powołują się na naruszenie prawa, w przypadku gdy administracyjne procedury prawne państwa członkowskiego wymagają tego jako warunku koniecznego.

Udział w procedurze odwoławczej nie jest uwarunkowany rolą, jaką członek zainteresowanej społeczności odegrał na etapie partycypacyjnym procedur podejmowania decyzji na podstawie niniejszej dyrektywy.

Procedura odwoławcza musi być uczciwa, sprawiedliwa, przeprowadzana bez zbędnej zwłoki, niedyskryminacyjna ze względu na koszty i musi przewidywać odpowiednie i prawnie skuteczne środki zaradcze, w tym w stosownych przypadkach nakazy sądowe.

2. Państwa członkowskie określają na jakim etapie mogą być kwestionowane decyzje, działania lub zaniechania.

Artykuł 70i

Jednolite warunki dotyczące zasad eksploatacji

[98] 1. Przed ustanowieniem jednolitych warunków dotyczących zasad eksploatacyjnych zgodnie z ust. 2, Komisja organizuje wymianę informacji między państwami członkowskimi, zainteresowanymi sektorami, organizacjami pozarządowymi promującymi ochronę środowiska oraz Komisją. Wymiana informacji dotyczy w szczególności następujących kwestii:

a) poziomów emisji i efektywności środowiskowej instalacji i technik oraz innych środków zgodne z załącznikiem III;

b) stosowanych technik, związanego z nimi monitorowania, wzajemnych powiązań pomiędzy różnymi komponentami środowiska, wykonalności ekonomicznej i technicznej oraz rozwoju w tym zakresie;

c) najlepszych dostępnych technik zidentyfikowanych po rozważeniu kwestii, o których mowa w lit. a) i b);

d) nowych technik.

2. Komisja przyjmuje do dnia 1 września 2026 r. akt wykonawczy w celu ustanowienia jednolitych warunków dotyczących zasad eksploatacyjnych dla każdego z rodzajów działalności, o których mowa w załączniku Ia.

Jednolite warunki dotyczące zasad eksploatacyjnych muszą być spójne ze stosowaniem najlepszych dostępnych technik w odniesieniu do rodzajów działalności wymienionych w załączniku Ia i musza uwzględniać charakter, rodzaj, wielkość i gęstość obsady tych instalacji, wielkość stad poszczególnych rodzajów zwierząt w gospodarstwach mieszanych oraz specyfikę systemów chowu pastwiskowego, w których to systemach zwierzęta tylko sezonowo pozostają w budynkach inwentarskich. Muszą one także zawierać orientacyjne informacje na temat nowych technik, jeżeli są dostępne.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 75 ust. 2.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy śledziły rozwój najlepszych dostępnych technik oraz publikacje wszelkich nowych lub zaktualizowanych jednolitych warunków dotyczących zasad eksploatacyjnych lub aby były o nich informowane.

ROZDZIAŁ VII

PRZEPISY DOTYCZĄCE KOMITETU, PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 71

Właściwe organy

Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy odpowiedzialne za realizację obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy.

Artykuł 72

Sprawozdawczość państw członkowskich

1. Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie Komisji informacji na temat wdrażania niniejszej dyrektywy, na temat reprezentatywnych danych dotyczących emisji i innych form zanieczyszczenia, na temat dopuszczalnych wielkości emisji, na temat stosowania najlepszych dostępnych technik zgodnie z art. 14 i 15, w szczególności na temat odstępstw zastosowanych zgodnie z art. 15 ust. 4, oraz na temat postępów dokonywanych w zakresie rozwoju i stosowania nowych technik zgodnie z art. 27. Państwa członkowskie udostępniają te informacje w formacie elektronicznym.

2. [99] Zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 75 ust. 2, określa się rodzaj, format i częstotliwość przekazywania informacji, które mają być udostępniane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu. Decyzja wykonawcza określająca rodzaj, format i częstotliwość przekazywania informacji, które mają zostać udostępnione zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, jest aktualizowana w razie potrzeby, nie później niż dnia 5 sierpnia 2026 r.

3. Od dnia 1 stycznia 2016 r. dla wszystkich obiektów energetycznego spalania objętych rozdziałem III niniejszej dyrektywy państwa członkowskie opracowują roczne zestawienie emisji dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu oraz zestawienie ilości dostarczonej energii.

Z uwzględnieniem zasad łączenia określonych w art. 29, właściwy organ otrzymuje – w odniesieniu do każdego obiektu energetycznego spalania – następujące dane:

a) całkowitą nominalną moc dostarczoną w paliwie obiektu energetycznego spalania (w MW);

b) rodzaj obiektu energetycznego spalania: kocioł, turbina gazowa, silnik gazowy, silnik Diesla, inny (z określeniem rodzaju);

c) datę rozpoczęcia eksploatacji obiektu energetycznego spalania;

d) całkowite roczne wielkości emisji (w tonach na rok) dwutlenku siarki, tlenków azotu i pyłu (jako pył zawieszony ogółem);

e) czas funkcjonowania obiektu energetycznego spalania;

f) całkowitą ilość doprowadzonej energii w powiązaniu z wartością opałową netto (w TJ na rok), w rozbiciu na następujące kategorie paliwa: węgiel kamienny, węgiel brunatny, biomasa, torf, inne paliwa stałe (z określeniem rodzaju), paliwa płynne, gaz ziemny, inne gazy (z określeniem rodzaju).

Dane dotyczące każdego obiektu w przeciągu roku zawarte w tych zestawieniach udostępniane są Komisji na jej wniosek.

Podsumowanie zestawień udostępnia się Komisji co trzy lata w terminie 12 miesięcy od zakończenia danego trzyletniego okresu. Podsumowanie to osobno wyszczególnia dane dotyczące obiektów energetycznego spalania w obrębie rafinerii.

W terminie 24 miesięcy od zakończenia danego trzyletniego okresu Komisja udostępnia państwom członkowskim oraz społeczeństwu podsumowanie z porównania i oceny tych zestawień zgodnie z przepisami dyrektywy 2003/4/WE.

4. Od dnia 1 stycznia 2016 r. państwa członkowskie przekazują corocznie Komisji następujące dane:

a) w przypadku obiektów energetycznego spalania, do których ma zastosowanie art. 31: zawartość siarki w lokalnych paliwach stałych oraz osiągnięty stopień odsiarczania, w uśrednieniu miesięcznym. W pierwszym roku stosowania art. 31 sprawozdanie zawiera również techniczne uzasadnienie niewykonalności przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, o których mowa w art. 30 ust. 2 i 3; oraz

b) w przypadku obiektów energetycznego spalania eksploatowanych przez nie więcej niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie (średnia krocząca z pięciu lat): czas funkcjonowania na rok.

Artykuł 73

Przegląd

1. [100] Do dnia 30 czerwca 2028 r., a następnie co pięć lat, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dokonujące przeglądu wdrażania niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie to zawiera informacje na temat rodzajów działalności, w odniesieniu do których przyjęto konkluzje dotyczące BAT zgodnie z art. 13 ust. 5 niniejszej dyrektywy lub nie przyjęto takich konkluzji, uwzględnia dynamikę innowacji, w tym nowe techniki, potrzebę dalszych środków zapobiegania zanieczyszczeniom oraz przegląd, o którym mowa w art. 8 dyrektywy 2003/87/WE.

Sprawozdanie to zawiera ocenę potrzeby podjęcia przez Unię działań w postaci ustanowienia lub aktualizacji minimalnych wymogów obowiązujących w całej Unii dotyczących dopuszczalnych wielkości emisji oraz zasad monitorowania i zgodności rodzajów działalności objętych zakresem konkluzji dotyczących BAT przyjętych w poprzednim pięcioletnim okresie, w oparciu o następujące kryteria:

a) wpływ danych rodzajów działalności na środowisko jako całość oraz na zdrowie ludzi;

b) stan zaawansowania wdrażania najlepszych dostępnych technik w odniesieniu do danych rodzajów działalności.

W ocenie tej uwzględnia się opinię forum, o którym mowa w art. 13 ust. 4.

Rozdział III niniejszej dyrektywy oraz załącznik V do niniejszej dyrektywy uważa się za stanowiący minimalne wymogi obowiązujące w całej Unii w przypadku dużych obiektów energetycznego spalania.

W stosownych przypadkach do sprawozdań dołączane są wnioski ustawodawcze. W przypadku gdy w ocenie, o której mowa w akapicie drugim, wskazano taką potrzebę, wniosek ustawodawczy zawiera przepisy ustanawiające lub aktualizujące minimalne wymogi obowiązujące w całej Unii dotyczące dopuszczalnych wielkości emisji oraz zasad monitorowania i oceny zgodności danych rodzajów działalności.

2. Do dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja dokonuje przeglądu potrzeby kontrolowania emisji:

a) ze spalania paliw w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 50 MW;

b) z intensywnego chowu bydła; oraz

c) z rozrzucania obornika.

Wyniki tego przeglądu Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem ustawodawczym.

3. [101] Komisja ocenia, stosując metodykę opartą na dowodach i uwzględniając specyfikę sektora, potrzebę podjęcia przez Unię działań w celu:

a) kompleksowego rozwiązania problemu emisji pochodzących z chowu zwierząt gospodarskich w Unii, w szczególności bydła; oraz

b) dalszej realizacji celu związanego z globalną ochroną środowiska w odniesieniu do produktów wprowadzanych do obrotu w Unii dzięki zapobieganiu emisjom z chowu zwierząt gospodarskich i ich kontroli, w sposób zgodny z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii.

Komisja przedstawi wyniki tej oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2026 r. W stosownym przypadku do sprawozdania dołącza się wniosek ustawodawczy.

4. [102] Komisja dokonuje przeglądu:

a) konieczności kontroli emisji pochodzących z lądowej i morskiej działalności poszukiwawczej i wydobywczej ropy naftowej i gazu ziemnego;

b) konieczności kontroli emisji pochodzących z obróbki i wydobycia na miejscu nieenergetycznych przemysłowych surowców mineralnych wykorzystywanych w przemyśle innym niż budownictwo, a także konieczności kontroli emisji pochodzących z oczyszczania i wydobycia na miejscu rud, które to procesy są od niedawna prowadzone w Unii;

c) konieczności zmiany wartości progowej działalności określonego w załączniku I w odniesieniu do produkcji wodoru w drodze elektrolizy wody.

Komisja uwzględnia wyniki tego przeglądu w pierwszym ze sprawozdań dla Parlamentu Europejskiego i Rady wymaganych na mocy akapitu pierwszego.

Artykuł 74

Zmiany załączników

[103] 1. Aby umożliwić dostosowanie przepisów niniejszej dyrektywy do postępu naukowo-technicznego w oparciu o najlepsze dostępne techniki, Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 76 w odniesieniu do dostosowania załącznika V części 3 i 4, załącznika VI części 2, 6, 7 i 8 oraz załącznika VII części 5, 6, 7 i 8, w związku z postępem naukowo-technicznym.

2. Przed przyjęciem na podstawie niniejszego artykułu aktu delegowanego Komisja przeprowadza odpowiednie konsultacje z zainteresowanymi stronami.

Komisja podaje do wiadomości publicznej odpowiednie badania i analizy wykorzystane podczas przygotowywania aktu delegowanego przyjętego zgodnie z niniejszym artykułem, najpóźniej w momencie przyjęcia tego aktu delegowanego.

Artykuł 75

Procedura komitetowa

[104] 1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 76

Wykonywanie przekazanych uprawnień

[105] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 27d, art. 48 ust. 5 i art. 74, powierza się Komisji na okres 5 lat od dnia 1 sierpnia 2024 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż 9 miesięcy przed końcem okresu 5 lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 27d, art. 48 ust. 5 i art. 74, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 27d, art. 48 ust. 5 lub art. 74 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 77

[106] (uchylony)

Artykuł 78

[107] (uchylony)

Artykuł 79

Sankcje

[108] 1. Bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich wynikających z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/99/WE (⁴⁰) aństwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń przepisów krajowych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy i podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich wykonania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2. Sankcje, o których mowa w ust. 1, obejmują administracyjne sankcje finansowe, które skutecznie pozbawiają osoby, które dopuściły się naruszenia, korzyści ekonomicznych uzyskanych w wyniku tych naruszeń.

W przypadku najpoważniejszych naruszeń popełnionych przez osobę prawną maksymalna wysokość administracyjnych sankcji finansowych, o których mowa w akapicie pierwszym, wynosi co najmniej 3 % rocznego obrotu operatora w Unii w roku obrotowym poprzedzającym rok, w którym nałożona została grzywna.

Państwa członkowskie mogą także – lub alternatywnie – stosować sankcje karne, pod warunkiem że są one równie skuteczne, proporcjonalne i odstraszające jak finansowe sankcje administracyjne, o których mowa w niniejszym artykule.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby sankcje ustanowione na podstawie niniejszego artykułu w stosownych przypadkach należycie uwzględniały następujące kryteria:

a) charakter, wagę i skalę naruszenia;

b) populację lub środowisko, na które naruszenie wpłynęło, mając na uwadze wpływ naruszenia na osiągnięcie celu, jakim jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i środowiska;

c) powtarzalny lub jednorazowy charakter naruszenia.

4. Państwa członkowskie bez zbędnej zwłoki powiadamiają Komisję o przepisach i środkach, o których mowa w ust. 1, a także o wszelkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą.

Artykuł 79a

Rekompensata

[109] 1. Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadku wystąpienia szkód dla zdrowia ludzi w wyniku naruszenia środków krajowych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy osoby poszkodowane miały prawo dochodzenia i uzyskania rekompensaty od odpowiednich osób fizycznych lub prawnych.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby krajowe przepisy i procedury dotyczące dochodzenia rekompensaty były skonstruowane i stosowane w taki sposób, aby nie uniemożliwiały lub nadmiernie nie utrudniały korzystania z prawa do rekompensaty za szkody spowodowane naruszeniem na podstawie ust. 1.

3. Państwa członkowskie mogą określić terminy przedawnienia dotyczące wnoszenia powództw o rekompensatę, o którym mowa ust. 1. Bieg tych terminów nie może rozpocząć się przed ustaniem naruszenia ani przed momentem, w którym osoba dochodząca rekompensaty dowie się – lub są uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że się dowiedziała – iż poniosła szkodę w wyniku naruszenia określonego w ust. 1.

Artykuł 80

Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 2, art. 3 pkt 8, pkt 11–15, pkt 18–23, pkt 26– 30, pkt 34–38 oraz pk t 41, art. 4 ust. 2 i 3, art. 7, art. 8 i 10, art. 11 lit. e) i h), art. 12 ust. 1lit. e) i h), art. 13 ust. 7, art.14 ust. 1 lit. c) ppkt (ii), art. 14 ust. 1 lit. d), e), f) i h), art. 14 ust. 2–7, art. 15 ust. 2–5, art. 16, 17 i 19, art. 21 ust. 2–5, art. 22, 23, 24 27, 28 i 29, art. 30 ust. 1, 2, 3, 4, 7 i 8, art. 31, 32, 33, 34, 35, 36, 38 i 39, art. 40 ust. 2 i 3, art. 42 i 43, art. 45 ust. 1, art. 58, art. 59 ust. 5, art. 63, art. 65 ust. 3, art. 69, art. 70, 71, 72 i 79, oraz załącznik a I akapit pierwszy oraz pkt 1.1, 1.4, 2.5 lit. b), 3.1, 4, 5, 6.1 lit. c), 6.4 lit. b), 6.10 i 6.11, załącznika II, załącznika III pkt 12, załącznika V, załącznika VI część 1 lit. b), część 4 pkt 2.2, 2.4, 3.1 i 3.2, część 6 pkt 2.5 i 2.6 oraz część 8 pkt 1.1 lit. d), załącznik a VII część 4 pkt 2, część 5 pkt 1, części 7 pkt 3, załącznika VIII część 1 pk t 1 i 2 lit. c), część 2 pkt 2 i 3 oraz część 3 do dnia 7 stycznia 2013 r.

Państwa członkowskie rozpoczynają stosowanie tych przepisów w tym samym dniu.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjmowanych przez nie w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 81

Uchylenie

1. Dyrektywy 78/176/EWG, 82/883/EWG, 92/112/EWG, 1999/13/WE, 2000/76/WE i 2008/1/WE, zmienione dyrektywami wymienionymi w załączniku IX część A, tracą moc ze skutkiem od dnia 7 stycznia 2014 r., bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B.

2. Dyrektywa 2001/80/WE, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku IX część A, traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2016 r., bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B.

3. Odesłania do uchylonych dyrektyw traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji określoną w załączniku X.

Artykuł 82

Przepisy przejściowe

1. W odniesieniu do instalacji prowadzących działania, o których mowa w załączniku I, pkt 1.1 dla działań o całkowitej mocy dostarczonej w paliwie przekraczającej 50 MW, pkt 1.2 i 1.3, pkt 1.4 lit. a), pkt 2.1–2.6, pkt 3.1– 3.5, pkt 4.1–4.6 dla działań dotyczących produkcji poprzez procesy chemiczne, pkt 5.1 i 5.2 dla działań objętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 5.3 lit. a) ppkt (i) i (ii), pkt 5.4, pkt 6.1 lit. a) i b), pkt 6.2 i 6.3, pkt 6.4 lit. a), pkt 6.4 lit. b) dla działań objętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 6.4 lit. c) i pkt 6.5–6.9, które są eksploatowane i posiadają pozwolenie przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że te instalacje zostały oddane do eksploatacji nie później n iż dnia 7 stycznia 2014 r., państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 80 ust. 1 od dnia 7 stycznia 2014 r., z wyjątkiem przepisów rozdziału III i załącznika V.

2. W odniesieniu do instalacji prowadzących działania, o których mowa w załączniku I, pkt 1.1 dla działań o całkowitej mocy dostarczonej w paliwie 50 MW, pkt 1.4 lit. b), pkt 4.1–4.6 dla działań dotyczących produkcji poprzez procesy biologiczne, pkt 5.1 i 5.2 dla działań nieobjętych dyrektywą 2008/1/WE, pkt 5.3 lit. a) ppkt (iii)–(v), pkt 5.3 lit. b), pkt 5.5 i 5.6, pkt 6.1 lit. c), pkt 6.4 lit. b) dla działań nieobjętych dyrektywą 2008/1/WE oraz pkt 6.10 i 6.11, które są eksploatowane przed dniem 7 stycznia 2013 r., państwa członkowskie stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z niniejszą dyrektywą od dnia 7 lipca 2015 r., z wyjątkiem przepisów rozdziałów III i IV oraz załączników V i VI.

3. W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2, państwa członkowskie stosują od dnia 1 stycznia 2016 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne przyjęte zgodnie z art. 80 ust. 1 w celu osiągnięcia zgodności z przepisami rozdziału III i załącznika V.

4. W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3, państwa członkowskie przestają stosować przepisy dyrektywy 2001/80/WE od dnia 7 stycznia 2013 r.

5. W odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, które współspalają odpady, załącznik VI część 4 pkt 3.1 stosuje się do dnia:

a) 31 grudnia 2015 r. w przypadku obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2;

b) 6 stycznia 2013 r. w przypadku obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3.

6. Załącznik VI część 4 pkt 3.2 stosuje się w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, które współspalają odpady, od dnia:

a) 1 stycznia 2016 r. w przypadku obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2;

b) 7 stycznia 2013 r. w przypadku obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3.

7. Artykuł 58 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia substancje lub mieszaniny, które z uwagi na zawartość lotnych związków organicznych zaklasyfikowano jako rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008, i którym w związku z tym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub zwrotami R45, R46, R49, R60 lub R61, w jak najszerszym zakresie zastępuje się mniej szkodliwymi substancjami lub mieszaninami w możliwie najkrótszym czasie.

8. Artykuł 59 ust. 5 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia emisje lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H340, H350, H350i, H360D lub H360F lub zwrotami R45, R46, R49, R60 lub R61 lub emisje chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68, są kontrolowane w warunkach ograniczonych, w celu ochrony zdrowia publicznego i środowiska, w zakresie, w jakim jest to technicznie i ekonomicznie wykonalne oraz nie przekraczają odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku VII część 4.

9. Załącznik VII część 4 pkt 2 stosuje się od dnia 1 czerwca 2015 r. Do tego dnia w przypadku emisji chlorowcowanych lotnych związków organicznych, którym zostały przypisane lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zag rożeniaH341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68, w przypadku gdy masowe natężenie przepływu sumy związków powodujących oznaczenie zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351 lub zwrotami R40 lub R68 jest większe lub równe 100 g/h, musi być przestrzegana dopuszczalna wielkość emisji 20 mg/Nm³. Dopuszczalna wielkość emisji dotyczy sumy mas poszczególnych związków.

Artykuł 83

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 84

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 24 listopada 2010 r.

ZAŁĄCZNIK I

Rodzaje działalności, o których mowa w art. 10 [110]

Wartości progowe przedstawione poniżej odnoszą się na ogół do zdolności produkcyjnych lub wielkości produkcji. Jeżeli kilka działań objętych tym samym opisem działalności zawierającym próg jest prowadzonych w tej samej instalacji, zdolności tych działań sumują się. W przypadku działań związanych z gospodarowaniem odpadami wyliczenie to obowiązuje n a poziomie działań 5.1, 5.3. lit. a) i 5.3. lit. b).
Komisja sporządzi wskazówki dotyczące:
a) zależności pomiędzy działaniami związanymi z gospodarowaniem odpadami zgodnie z opisem w niniejszym załączniku a działaniami opisanymi w załącznikach I i II dyrektywy 2008/98/WE; oraz
b) interpretacji terminu „skala przemysłowa” w odniesieniu do opisu działalności w zakresie przemysłu chemicznego opisanych w niniejszym załączniku.
1.	Przemysł energetyczny
1.1.	Spalanie paliw w instalacjach o całkowitej mocy dostarczonej w paliwie wynoszącej 50 MW lub więcej
1.2.	Rafinacja ropy naftowej i gazu
1.3.	Produkcja koksu
1.4.	Zgazowanie, upłynnianie lub piroliza::
	a) węgla;
	b) innych paliw w instalacjach o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie wynoszącej przynajmniej 20 MW.
2.	Produkcja i obróbka metali
2.1.	Prażenie lub spiekanie rudy metalu (łącznie z rudą siarczkową)
2.2.	Produkcja surówki lub stali (pierwotny i wtórny wytop), łącznie z odlewaniem ciągłym, z wydajnością powyżej 2,5 ton na godzinę
2.3.	Obróbka metali żelaznych:
	a) eksploatacja walcowni gorących o wydajności przekraczającej 20 ton surówki na godzinę;
	aa) eksploatacja walcowni zimnych o wydajności przekraczającej 10 ton surówki na godzinę;
	b) eksploatacja kuźni z młotami o energii przekraczającej 50 kilodżuli na młot;
	ba) eksploatacja kuźni z prasami kuźniczymi o sile nacisku przekraczającej 30 meganiutonów na prasę;
	c) nakładanie metalowych powłok ochronnych z wsadem przekraczającym 2 tony stali surowej na godzinę.
2.4.	Eksploatacja odlewni metali żelaznych z wydajnością produkcyjną przekraczającą 20 ton dziennie
2.5.	Obróbka metali nieżelaznych:
	a) produkcja metali nieżelaznych z rud metali, koncentratów lub surowców wtórnych w wyniku procesów metalurgicznych, chemicznych lub elektrolitycznych;
	b) topienie, łącznie ze stapianiem, metali nieżelaznych, łącznie z produktami z odzysku i eksploatacja odlewni metali nieżelaznych, o wydajności topienia przekraczającej 4 tony dziennie dla ołowiu i kadmu lub 20 ton dziennie dla wszystkich innych metali
2.6.	Powierzchniowa obróbka metalu lub materiałów z tworzyw sztucznych z wykorzystaniem procesów elektrolitycznych lub chemicznych, gdzie objętość zbiorników przekracza 30 m3
2.7.	Wytwarzanie baterii, inne niż wyłącznie montaż, o zdolności produkcyjnej co najmniej 15 000 ton ogniw baterii (katoda, anoda, elektrolit, separator, osłona) rocznie.
3.	Przemysł mineralny
3.1.	Produkcja cementu, wapna i tlenku magnezu
	a) produkcja klinkieru cementowego w piecach rotacyjnych o wydajności przekraczającej 500 ton dziennie lub w innych piecach o wydajności powyżej 50 ton dziennie;
	b) produkcja wapna w piecach o wydajności przekraczającej 50 ton dziennie;
	c) produkcja tlenku magnezu w piecach o wydajności przekraczającej 50 ton dziennie.
3.2.	Produkcja azbestu lub produktów na bazie azbestu
3.3.	Wytwarzanie szkła, łącznie z włóknem szklanym, z wydajnością przetopu przekraczającą 20 ton dziennie
3.4.	Wytop substancji mineralnych, łącznie z produkcją włókien mineralnych, o wydajności przekraczającej 20 ton dziennie
3.5.	Produkcja wyrobów ceramicznych przez wypalanie, w szczególności produkcja dachówek, cegieł, cegieł ognioodpornych, kafelków, wyrobów kamionkowych i porcelany:
	a) o zdolności produkcyjnej powyżej 75 ton dziennie; lub
	b) o pojemności pieca przekraczającej 4 m3 i o gęstości przekraczającej 300 kg/m3 na piec.
3.6.	Wydobycie, w tym przetwarzanie na miejscu, takie jak rozdrabnianie, kontrola wielkości, wzbogacanie i uszlachetnianie, następujących rud na skalę przemysłową:
	boksyt, chrom, kobalt, miedź, złoto, żelazo, ołów, lit, mangan, nikiel, pallad, platyna, cyna, wolfram i cynk.
4.	Przemysł chemiczny
	Do celów niniejszej sekcji produkcja w rozumieniu kategorii działalności objętych niniejszą sekcją oznacza produkcję na skalę przemysłową, polegającą na chemicznej lub biologicznej obróbce substancji lub grup substancji wymienionych w pkt 4.1–4.6.
4.1.	Produkcja organicznych substancji chemicznych, takich jak:
	a) węglowodory proste (łańcuchowe lub pierścieniowe, nasycone lub nienasycone, alifatyczne lub aromatyczne);
	b) pochodne węglowodorów zawierające tlen, takie jak alkohole, aldehydy, ketony, kwasy karboksylowe, estry i mieszaniny estrów, octany, etery, nadtlenki i żywice epoksydowe;
	c) pochodne węglowodorów zawierające siarkę;
	d) pochodne węglowodorów zawierające azot, takie jak aminy, amidy, związki azotawe, nitrozwiązki lub azotany, nitryle, cyjaniany, izocyjanki;
	e) pochodne węglowodorów zawierające fosfor;
	f) halogenopochodne;
	g) związki metaloorganiczne;
	h) tworzywa sztuczne (polimery, włókna syntetyczne i włókna na bazie celulozy);
	i) kauczuki syntetyczne;
	j) barwniki i pigmenty;
	k) produkty i środki powierzchniowo czynne;
4.2.	Produkcja nieorganicznych substancji chemicznych, takich jak:
	a) gazy, takie jak amoniak, chlor lub chlorowodór, fluor lub fluorowodór, tlenki węgla, związki siarki, tlenki azotu, wodór, z wyjątkiem gdy jest produkowany w drodze elektrolizy wody, dwutlenek siarki, chlorek karbonylu;
	b) kwasy, takie jak kwas chromowy, fluorowodorowy, fosforowy, azotowy, solny, siarkowy, oleum, kwasy siarkawe;
	c) zasady, takie jak wodorotlenek amonu, wodorotlenek potasu, wodorotlenek sodu;
	d) sole, takie jak chlorek amonu, chloran potasu, węglan potasu, węglan sodu, peroksoboran, azotan srebra;
	e) niemetale, tlenki metali lub inne związki nieorganiczne, takie jak węglik wapnia, krzem, węglik krzemu.
4.3.	Produkcja nawozów na bazie fosforu, azotu i potasu (nawozy proste lub złożone)
4.4.	Produkcja środków ochrony roślin lub biocydów
4.5.	Produkcja produktów farmaceutycznych łącznie z produktami pośrednimi
4.6.	Produkcja materiałów wybuchowych
5.	Gospodarka odpadami
5.1.	Unieszkodliwianie lub odzyskiwanie odpadów niebezpiecznych o wydajności przekraczającej 10 ton dziennie obejmujące co najmniej jeden z następujących rodzajów działalności:
	a) obróbka biologiczna;
	b) obróbka fizyczno-chemiczna;
	c) mielenie lub mieszanie przed poddaniem innemu rodzajowi działań wyszczególnionych w pkt 5.1. i 5.2;
	d) przepakowanie przed poddaniem innemu rodzajowi działań wyszczególnionych w pkt 5.1. i 5.2;
	e) odzysk/regeneracja rozpuszczalników;
	f) recykling/odzysk materiałów nieorganicznych innych niż metale lub związki metali;
	g) regeneracja kwasów lub zasad;
	h) odzyskiwanie składników stosowanych w celu ograniczenia zanieczyszczeń;
	i) odzyskiwanie składników z katalizatorów;
	j) powtórna rafinacja oleju lub inne sposoby ponownego wykorzystania oleju;
	k) retencja powierzchniowa.
5.2.	Unieszkodliwianie lub odzysk odpadów w spalarniach odpadów lub we współspalarniach odpadów
	a) odpadów innych niż niebezpieczne, o wydajności przekraczającej 3 tony na godzinę;
	b) odpadów niebezpiecznych, o wydajności przekraczającej 10 ton dziennie.
5.3.	a) Unieszkodliwianie odpadów innych niż niebezpieczne, o wydajności przekraczającej 50 ton dziennie, obejmujące co najmniej jeden z następujących rodzajów działalności, z wyjątkiem działalności ujętej w dyrektywie Rady 91/271/EWG (1):
	(i) obróbka biologiczna, w tym fermentacja beztlenowa lub współfermentacja;
	(ii) obróbka fizyczno-chemiczna;
	(iii) obróbka wstępna odpadów przeznaczonych do spalenia lub współspalenia;
	(iv) obróbka żużlu i popiołów;
	(v) obróbka w strzępiarkach odpadów metalowych, w tym zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich części.

	b) Odzysk lub kombinacja odzysku i unieszkodliwiania odpadów innych niż niebezpieczne o wydajności przekraczającej 75 ton dziennie z wykorzystaniem następujących działań i z wyłączeniem działań objętych przepisami dyrektywy 91/271/EWG:
	(i) obróbka biologiczna, w tym fermentacja beztlenowa;
	(ii) obróbka wstępna odpadów przeznaczonych do spalenia lub współspalenia;
	(iii) obróbka żużlu i popiołów;
	(iv) obróbka w strzępiarkach odpadów metalowych, w tym zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego oraz pojazdów wycofanych z eksploatacji i ich części.
	Jeżeli jedynym rodzajem działalności w zakresie obróbki odpadów jest fermentacja beztlenowa, wartość progowa wydajności dla tej działalności wynosi 100 ton dziennie.
5.4.	Składowiska odpadów, określone w art. 2 lit. g) dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (2), przyjmujące ponad 10 ton odpadów dziennie lub o całkowitej pojemności przekraczającej 25 000 ton, z wyjątkiem składowisk odpadów obojętnych.
5.5.	Czasowe magazynowanie odpadów niebezpiecznych nieujętych w pkt 5.4 w oczekiwaniu na działalność ujętą w pkt 5.1, 5.2, 5.4 i 5.6 o całkowitej pojemności przekraczającej 50 ton, z wyjątkiem czasowego magazynowania w oczekiwaniu na zbiórkę w miejscu wytworzenia odpadów.
5.6.	Podziemne składowiska odpadów niebezpiecznych o całkowitej pojemności przekraczającej 50 ton.
6.	Inne rodzaje działalności
6.1.	Produkcja w instalacjach przemysłowych:
	a) pulpy drzewnej lub innych materiałów włóknistych;
	b) papieru lub tektury, o wydajności przekraczającej 20 ton dziennie;
	c) płyt drewnopochodnych: płyt o wiórach zorientowanych (OSB), płyt wiórowych lub płyt pilśniowych o wydajności przekraczającej 600 m3 dziennie.
6.2.	Obróbka wstępna (mycie, bielenie, merceryzacja), barwienie lub wykańczanie włókien lub materiałów włókienniczych, o wydajności przekraczającej 10 ton dziennie.
6.3.	Garbowanie skór, o wydajności przekraczającej 12 ton produktu końcowego dziennie
6.4.	a) Prowadzenie rzeźni, w których produkcja tusz przekracza 50 ton dziennie
	b) Obróbka i przetwórstwo poza wyłącznym pakowaniem następujących surowców przetworzonych lub nieprzetworzonych do celów wytwarzania produktów spożywczych lub paszy z:
	(i) tylko surowców pochodzenia zwierzęcego (innych niż wyłącznie mleko), o wydajności dziennej przekraczającej 75 ton produktu końcowego
	(ii) tylko surowców roślinnych, o wydajności dziennej przekraczającej 300 ton produktu końcowego lub 600 ton dziennie, przy założeniu że instalacja jest eksploatowana przez najwyżej 90 kolejnych dni w danym roku;
	(iii) surowców pochodzenia zwierzęcego i roślinnego, w produktach łączonych i osobnych, o wydajności dziennej produktu końcowego przekraczającej:
	- 75 ton jeżeli A wynosi 10 lub więcej; lub
	- [300- (22,5 x A)] w pozostałych przypadkach
	gdzie „A” oznacza część materiału zwierzęcego (w procentach wagi) w odniesieniu do wydajności produkcji produktu końcowego.
	Końcowa waga produktu nie obejmuje opakowania.

Niniejsza podsekcja nie ma zastosowania, jeżeli surowcem jest samo mleko.

	c) Obróbka i przetwórstwo samego mleka, o ilości otrzymywanego mleka przekraczającej 200 ton dziennie (średnia roczna).
6.5.	Unieszkodliwianie lub recykling zwierząt padłych lub produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, o wydajności przekraczającej 10 ton dziennie.
6.6.	Elektroliza wody do produkcji wodoru, w przypadku gdy zdolność produkcji przekracza 50 ton dziennie.
6.7.	Powierzchniowa obróbka substancji, przedmiotów lub produktów, z wykorzystaniem rozpuszczalników organicznych, w szczególności do zdobienia, drukowania, powlekania, odtłuszczania, impregnacji wodoodpornej, zaklejania, malowania, czyszczenia lub impregnowania za pomocą rozpuszczalnika organicznego, o wydajności przekraczającej 150 kg na godzinę lub przekraczającej 200 ton rocznie
6.8.	Produkcja węgla (twardego palonego) lub elektrografitu, w drodze spalania lub grafityzacji.
6.9.	Wychwytywanie strumieni CO2 z instalacji objętych niniejszą dyrektywą na użytek geologicznego składowania zgodnie z dyrektywą 2009/31/WE.
6.10.	Konserwacja drewna i produktów z drewna produktami chemicznymi o wydajności przekraczającej 75 m3 dziennie, innymi niż przeznaczonymi wyłącznie do stosowania w przypadku sinizny.
6.11.	oczyszczanie ścieków nieobjętych dyrektywą 91/271/EWG i pochodzących z instalacji objętych rozdziałem II, prowadzonych przez niezależnego operatora.

(¹) Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40).

(²) Dz.U. L 182 z 16.7.1999, s. 1.

ZAŁĄCZNIK Ia

Rodzaje działalności, o których mowa w art. 70a [111]

Instalacje są objęte zakresem niniejszego załącznika, jeżeli należą do co najmniej jednej z następujących kategorii działalności:

1. Chów świń wynoszący co najmniej 350 DJP, z wyłączeniem działalności w zakresie chowu prowadzonej w ramach systemów produkcji ekologicznej zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/848, lub jeżeli gęstość obsady jest mniejsza niż 2 DJP/ha, wykorzystywanych wyłącznie do wypasu lub do uprawy paszy lub karmy wykorzystywanych do karmienia zwierząt, a zwierzęta pozostają na wolnym wybiegu przez znaczną część roku lub sezonowo.

2. Chów wyłącznie kur niosek wynoszący co najmniej 300 DJP lub chów wyłącznie innych kategorii drobiu wynoszący co najmniej 280 DJP. W instalacjach, w których chowana jest kombinacja drobiu, w tym kur niosek, wartość progowa wynosi 280 DJP, a wydajność oblicza się przy użyciu 0,93 jako współczynnika ważenia (¹) dla kur niosek.

3. Chów wszelkiej kombinacji świń lub drobiu wynoszący co najmniej 380 DJP, z wyłączeniem chowu świń w instalacjach działających w ramach systemów produkcji ekologicznej zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/848, lub jeżeli gęstość obsady jest mniejsza niż 2 DJP/ha, wykorzystywanych wyłącznie do wypasu lub do uprawy paszy lub karmy wykorzystywanych do karmienia zwierząt, a zwierzęta pozostają na wolnym wybiegu przez znaczną część roku lub sezonowo.

Poziom DJP instalacji oblicza się przy użyciu następujących współczynników przeliczeniowych:

Świnie:

Lochy hodowlane ≥ 50 kg … 0,500

Warchlaki ≤ 20 kg … 0,027

Pozostałe świnie … 0,300

Drób:

Brojlery … 0,007

Kury nioski … 0,014

Indyki … 0,030

Kaczki … 0,010

Gęsi … 0,020

Strusie … 0,350

Inny drób… 0,001

(¹) Współczynnik ważenia dla kur niosek obliczono, dzieląc wartość progową dla innego drobiu (280 DJP) przez wartość progową kur niosek (300 DJP). Wynosi on 280/300 = 0,93 (w zaokrągleniu).

ZAŁĄCZNIK II

Zasady, których należy przestrzegać przy udzielaniu odstępstwa, o którym mowa w art. 15 ust. 5 [112]

Odstępstwa udzielone zgodnie z art. 15 ust. 5 są zgodne z następującymi zasadami:

1. Koszty

1.1. Koszty, o których mowa w art. 15 ust. 5, są kosztami przestrzegania poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami i obejmują zarówno koszty kapitałowe, jak i koszty operacyjne. Nie uwzględnia się szerszych kosztów społecznych ani ekonomicznych.

1.2. Szacowanie kosztów ma charakter ilościowy i jest poparte oceną jakościową.

1.3. Koszty brane pod uwagę przy szacowaniu:

a) odpowiadają kosztom wartości netto, po odliczeniu wszelkich korzyści finansowych wynikających z zastosowania najlepszych dostępnych technik;

b) obejmują koszty dostępu do kapitału finansowego niezbędnego do sfinansowania najlepszych dostępnych technik;

c) są obliczane z zastosowaniem stopy dyskontowej w celu uwzględnienia różnic w wartości pieniężnej w czasie.

1.4. We wniosku o udzielenie odstępstwa wyraźnie określa się źródło kosztów i metody zastosowane do ich obliczenia, w tym stopę dyskontową, o której mowa w pkt 1.3 lit. c), oraz oszacowanie niepewności związanych z szacowaniem kosztów.

1.5. Koszty oszacowane przez operatora są oceniane przez właściwy organ na podstawie informacji z innych źródeł, takich jak dostawcy technologii, recenzowane badania naukowe, opinie ekspertów lub dane z innych instalacji, w których w ostatnim czasie zainstalowano najlepsze dostępne techniki.

2. Korzyści dla środowiska

2.1. Korzyści dla środowiska, o których mowa w art. 15 ust. 4, są korzyściami dla środowiska wynikającymi z przestrzegania poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami.

2.2. Szacowanie korzyści dla środowiska ma charakter ilościowy (w ujęciu pieniężnym) i jest poparta oceną jakościową. Jeżeli są dostępne, wykorzystuje się ustalone koszty szkód spowodowanych zanieczyszczeniem.

2.3. Szacując korzyści dla środowiska bierze się pod uwagę stopę dyskontową stosowaną do wszelkich korzyści pieniężnych, która uwzględnia różnice w wartościach dla społeczeństwa w czasie.

2.4. We wniosku o udzielenie odstępstwa wyraźnie określa się źródło informacji o korzyściach dla środowiska i metody zastosowane do ich obliczenia, w tym stopę dyskontową, o której mowa w pkt 1.3 lit. c), oraz oszacowanie niepewności związanych z szacowaniem korzyści dla środowiska.

2.5. Korzyści dla środowiska oszacowane przez operatora są oceniane przez właściwy organ na podstawie opinii ekspertów lub danych z innych instalacji, w których w ostatnim czasie zainstalowano najlepsze dostępne techniki.

3. Nieproporcjonalność kosztów względem korzyści dla środowiska

3.1. W celu określenia, czy występuje nieproporcjonalność, porównuje się koszty przestrzegania poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami z korzyściami wynikającymi z takiego przestrzegania.

3.2. Mechanizm porównania obejmuje następujące elementy:

a) metodę uwzględnienia niepewności w szacunkach kosztów i korzyści dla środowiska;

b) wskazanie marginesu, o jaki koszty powinny przewyższać korzyści dla środowiska.

ZAŁĄCZNIK III

Kryteria ustalania najlepszych dostępnych technik [113]

1. wykorzystanie technologii o niskiej ilości odpadów;

2. wkorzystanie substancji stwarzających mniejsze zagrożenie, w tym mniejsze wykorzystanie substancji wzbudzających szczególnie duże obawy;

3. zwiększanie odzysku i recyklingu substancji wytwarzanych i wykorzystywanych w procesie oraz odpadów, w stosownych przypadkach;

4. porównywalne procesy, urządzenia lub metody działania, które zostały wypróbowane i odniosły sukces na skalę przemysłową;

5. postęp technologiczny, w tym narzędzia cyfrowe, i rozwój wiedzy;

6. charakter, skutki i wielkość emisji;

7. terminy przekazania do eksploatacji nowych lub istniejących instalacji;

8. czas potrzebny do wprowadzenia najlepszych dostępnych technik;

9. zużycie oraz właściwości surowców, w tym wody, wykorzystywanych w procesie oraz efektywne wykorzystanie zasobów i ponowne użycie i dekarbonizacja;

10. potrzeba zapobiegania lub ograniczania do minimum całościowego wpływu emisji na środowisko, w tym na różnorodność biologiczną, oraz zagrożeń dla środowiska;

11. potrzeba zapobiegania wypadkom oraz minimalizowania skutków dla środowiska i zdrowia ludzi;

12. informacje publikowane przez międzynarodowe organizacje publiczne.

ZAŁĄCZNIK IV

Udział społeczeństwa w podejmowaniu decyzji [114]

1. Społeczeństwo jest informowane poprzez ogłoszenia publiczne i stronę internetową o następujących kwestiach w procedurze podejmowania decyzji lub, najpóźniej, kiedy tylko informacje mogą być należycie dostarczone:

a) wniosek o pozwolenie lub, jeżeli zaistnieją takie przypadki, propozycja uaktualnienia pozwolenia lub warunków pozwolenia zgodnie z art. 21, włączając opis elementów wymienionych w art. 12 ust. 1;

b) o ile to stosowne, fakt, że decyzja poddana jest krajowej lub transgranicznej ocenie wpływu na środowisko lub konsultacjom między państwami członkowskimi zgodnie z art. 26;

c) szczegółowe dane dotyczące właściwych organów odpowiedzialnych za podejmowanie decyzji, tych, od których można uzyskać istotne informacje, tych, do których mogą być przedkładane komentarze i zapytania oraz szczegóły harmonogramu na przekazanie komentarzy lub zapytań;

d) charakter możliwych decyzji lub, jeżeli jest tylko jedna, projekt decyzji;

e) o ile to stosowne, szczegóły odnoszące się do propozycji dotyczącej aktualizacji pozwolenia lub warunków pozwolenia;

f) wskazanie czasu i miejsc, gdzie lub za pomocą których istotne informacje są udostępniane;

g) szczegóły uzgodnień dotyczących udziału społeczeństwa, wydane zgodnie z. pkt 5.

2. Państwa członkowskie zapewniają, że w odpowiednich ramach czasowych następujące informacje są podawane do wiadomości zainteresowanej społeczności:

a) zgodnie z ustawodawstwem krajowym, główne sprawozdania i porady wydane właściwemu organowi lub organ om w czasie gdy zainteresowana społeczność była informowane zgodnie z pkt 1;

b) zgodnie z przepisami dyrektywy 2003/4/WE informacje inne niż te, o których mowa w pkt 1, które mają związek z decyzją zgodnie z art. 5 niniejszej dyrektywy oraz które są udostępniane dopiero po poinformowaniu zainteresowanej społeczności zgodnie z pkt 1.

3. Członkom zainteresowanej społeczności zapewnia się z odpowiednim wyprzedzeniem skuteczną możliwość do przekazania właściwym organom uwag i opinii, zanim podjęta zostanie decyzja.

4. Rezultaty konsultacji przeprowadzonych zgodnie z niniejszym załącznikiem muszą być wzięte pod uwagę w momencie podejmowania decyzji.

5. Przewidziane są odpowiednie ramy czasowe dla różnych faz, dające wystarczającą ilość czasu na poinformowanie społeczeństwa oraz członków zainteresowanej społeczności, aby przygotowali się i skutecznie uczestniczyli w podejmowaniu decyzji dotyczących środowiska, z zastrzeżeniem przepisów niniejszego załącznika.

ZAŁĄCZNIK V

Przepisy techniczne dotyczące obiektów energetycznego spalania [115]

CZĘŚĆ 1

Dopuszczalne wielkości emisji dla obiektów energetycznego spalania, których mowa w art. 30 ust. 2

1. Wszystkie dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych, przy znormalizowanej zawartości O₂ wynoszącej 6 % dla paliw stałych, 3 % dla obiektów energetycznego spalania innych niż turbiny gazowe i silniki gazowe wykorzystujących paliwa płynne i gazowe, oraz 15 % dla turbin i silników gazowych.

2. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) SO₂ dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych

Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW)	Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe	Biomasa	Torf	Paliwa płynne
50-100	400	200	300	350
100-300	250	200	300	250
> 300	200	200	200	200

Obiekty energetycznego spalania, stosujące paliwa stałe, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy n iż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat) podlegają dopuszczalnej wielkości emisji SO₂ wynoszącej 800 mg/Nm³.

Obiekty energetycznego spalania stosujące paliwa płynne, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy n iż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat), podlegają dopuszczalnej wielkości emisji SO₂ wynoszącej 850 mg/Nm³ w przypadku obiektów o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 300 MW oraz wynoszącej 400 mg/Nm³ w przypadku obiektów o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie większej niż 300 MW.

Część obiektu energetycznego spalania odprowadzająca gazy odlotowe jednym lub więcej niż jednym osobnym przewodem wspólnego komina, eksploatowana przez nie więcej niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie (średnia krocząca z pięciu lat) może podlegać dopuszczalnym wielkościom emisji określonym w poprzednich dwóch akapitach w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W tak ich przypadkach emisje z każdego przewodu są monitorowane osobno.

3. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) SO₂ dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa gazowe z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych.

Ogółem	35
Gaz skroplony	5
Gazy niskokaloryczne z pieców koksowniczych	400
Niskokaloryczne gazy wielkopiecowe	200

Obiekty energetycznego spalania opalane niskokalorycznymi gazami pochodzącymi ze zgazowania pozostałości po destylacji, którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., podlegają dopuszczalnej wielkości emisji SO₂ wynoszącej 800 mg/Nm³.

4. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) NO_x dla instalacji spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych

Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW)	Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe	Biomasa i torf	Paliwa płynne
50-100	300	300	450
	450 w przypadku spalania sproszkowanego węgla brunatnego
100-300	200	250	200 (1)
> 300	200	200	150 (1)
Uwaga: (1) Dopuszczalna wielkość emisji wynosi 450 mg/Nm3 w przypadku opalania pozostałościami po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej wykorzystywanymi na własne potrzeby w obiektach energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 500 MW, którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.

Obiekty energetycznego spalania w instalacjach chemicznych, które wykorzystują na własne potrzeby płynne pozostałości poprodukcyjne jako paliwo niehandlowe, o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 500 MW, którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NO_x wynoszącej 450 mg/Nm³.

Obiekty energetycznego spalania stosujące paliwa stałe lub płynne, o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 500 MW, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat) podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NO_x wynoszącej 450 mg/Nm³.

Obiekty energetycznego spalania stosujące paliwa stałe o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie wynoszącej ponad 500 MW, które uzyskały pozwolenie przed dniem 1 lipca 1987 r. oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat) podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NO_x wynoszącej 450 mg/Nm³.

Obiekty energetycznego spalania stosujące paliwa płynne, o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie wynoszącej powyżej 500 MW, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później n iż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat) podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NO_x wynoszącej 400 mg/Nm³.

Część obiektów energetycznego spalania odprowadzająca gazy odlotowe jednym lub więcej niż jednym osobnym przewodem wspólnego komina, eksploatowana przez najwyżej 1 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie (średnia krocząca z pięciu lat) może podlegać dopuszczalnym wielkościom emisji określonym w poprzednich trzech ustępach w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całym obiekcie energetycznego spalania. W tak ich przypadkach emisje z każdego przewodu są monitorowane osobno.

5. Turbiny gazowe (w tym turbiny gazowe o cyklu złożonym (CCGT)) wykorzystujące lekkie i średnie destylaty jako paliwa płynne podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NO_x wynoszącej 90 mg/Nm³ oraz CO wynoszącej 100 mg/Nm³.

Turbin y gazowe do użytku w razie awarii, które działają krócej niż 500 godzin czasu funkcjonowania na rok, nie są ob jęte dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w niniejszym punkcie. Operator takich instalacji rejestruje wykorzystany czas funkcjonowania.

6. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) NO_x oraz CO dla obiektów energetycznego spalania opalanych gazem

	NOx	CO
Obiekty energetycznego spalania opalane gazem ziemnym z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych	100	100
Obiekty energetycznego spalania opalane gazem wielkopiecowym, gazem koksowniczym lub niskokalorycznymi gazami pochodzącymi ze zgazowania pozostałości porafinacyjnych, z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych	200 (4)	-
Obiekty energetycznego spalania opalane innymi gazami z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych	200 (4)	-
Turbiny gazowe (łącznie z CCGT) wykorzystujące jako paliwo gaz ziemny (1)	50 (2) (3)	100
Turbiny gazowe (łącznie z CCGT) wykorzystujące jako paliwo inne gazy	120	-
Silniki gazowe	100	100
Uwagi: (1) Gaz ziemny jest naturalnie występującym metanem o zawartości nie większej niż 20 % (objętościowo) składników obojętnych i innych składników. (2) 75 mg/Nm3 w następujących przypadkach, gdy wydajność turbiny gazowej jest ustalona przy obciążeniu podstawowym według normy ISO: (i) turbiny gazowe wykorzystywane w połączonych systemach cieplnych i energii elektrycznej o ogólnej sprawności większej niż 75 %; (ii) turbiny gazowe wykorzystywane w obiektach cyklu łączonego o rocznej średniej ogólnej sprawności elektrycznej większej niż 55 %; (iii) turbiny gazowe dla urządzeń mechanicznych. (3) Dla turbin gazowych niepodlegających żadnej z kategorii wymienionych w pkt 2, ale o sprawności większej niż 35 % - ustalonej przy obciążeniu podstawowym według normy ISO - dopuszczalna wielkość emisji NOx wynosi 50xη/35, gdzie η jest wydajnością turbiny gazowej w warunkach obciążenia podstawowego według normy ISO, wyrażoną procentowo. (4) 300 mg/Nm3 dla obiektów energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie nieprzekraczającej 500 MW którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.

Dla turbin gazowych (łącznie z CCGT) wielkości dopuszczalne emisji NO_x i CO wymienione w tabeli znajdującej się w niniejszym punkcie stosuje się jedynie powyżej 70 % obciążenia.

Dla turbin gazowych (łącznie z CCGT), które otrzymały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., oraz które w ciągu roku działają przez okres nie dłuższy niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania (średnia krocząca z pięciu lat), dopuszczalna wielkość emisji NO_x wynosi 150 mg/Nm³, gdy są opalane gazem ziemnym, oraz 200 mg/Nm³, gdy są opalane innymi gazami lub paliwami płynnymi.

Część obiektu energetycznego spalania odprowadzająca gazy odlotowe jednym lub więcej niż jednym osobnym przewodem wspólnego komina, eksploatowana przez nie więcej niż 1 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie (średnia krocząca z pięciu lat) może podlegać dopuszczalnym wielkościom emisji określonym w poprzednim akapicie w odniesieniu do całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie całego obiektu energetycznego spalania. W takich przypadkach emisje z każdego przewodu są monitorowane osobno.

Turbiny gazowe i silniki gazowe do użytku na wypadek awarii, które działają krócej niż 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie, nie są objęte wielkościami dopuszczalnymi emisji, określonymi w niniejszym punkcie. Operator takich obiektów zapisuje wykorzystany czas funkcjonowania.

7. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) pyłu dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych

Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW)	Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe	Biomasa i torf	Paliwa płynne (1)
50-100	30	30	30
100-300	25	20	25
> 300	20	20	20
Uwaga: (1) Dopuszczalna wielkość emisji wynosi 50 mg/Nm3 w przypadku opalania pozostałościami po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej wykorzystywanymi na własne potrzeby w obiektach energetycznego spalania, którym udzielono pozwolenia przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.

8. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) pyłu dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa gazowe z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych

Ogółem	5
Gaz wielkopiecowy	10
Gazy produkowane w przemyśle stalowym, które mogą być wykorzystywane gdzie indziej	30

CZĘŚĆ 2

Dopuszczalne wielkości emisji w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3.

1. Wszystkie dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych, przy znormalizowanej zawartości O₂ wynoszącej 6 % dla paliw stałych, 3 % dla obiektów energetycznego spalania innych niż turbiny gazowe i silniki gazowe wykorzystujące paliwa płynne i gazowe oraz 15 % dla turbin i silników gazowych.

W przypadku turbin gazowych pracujących w cyklu łączonym z dodatkowym opalaniem znormalizowana zawartość O₂ może zostać określona przez właściwy organ, z uwzględnieniem szczególnych cech danej instalacji.

2. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) SO₂ dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych

Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW)	Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe	Biomasa	Torf	Paliwa płynne
50-100	400	200	300	350
100-300	200	200	300	200
			250 w przypadku spalania w łożu fluidalnym
> 300	150	150	150	150
	200 w przypadku spalania w cyrkulacyjnym lub ciśnieniowym łożu fluidalnym		200 w przypadku spalania w łożu fluidalnym

3. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) SO₂ dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa gazowe z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych

Ogółem	35
Gaz skroplony	5
Niskokaloryczne gazy koksownicze	400
Niskokaloryczne gazy wielkopiecowe	200

4. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) NO_x dla obiektu energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych

Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW)	Węgiel kamienny i brunatny i inne paliwa stałe	Biomasa i torf	Paliwa płynne
50-100	300	250	300
	400 w przypadku spalania sproszkowanego węgla brunatnego
100-300	200	200	150
> 300	150	150	100
	200 w przypadku spalania sproszkowanego węgla brunatnego

5. Turbiny gazowe (w tym CCGT) wykorzystujące lekkie i średnie destylaty jako paliwa płynne podlegają dopuszczalnej wielkości emisji NO_x wynoszącej 50 mg/Nm³ oraz CO wynoszącej 100 mg/Nm³.

Turbin y gazowe do użytku w razie awarii, które działają krócej niż 500 godzin czasu funkcjonowania na rok nie są objęte dopuszczalnymi wielkościami emisji określonymi w niniejszym punkcie. Operator takich obiektów rejestruje wykorzystany czas funkcjonowania.

6. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) NO_x oraz CO dla obiektów energetycznego spalania opalanych gazem

	NOx	CO
Obiekty energetycznego spalania inne niż turbiny gazowe i silniki gazowe	100	100
Turbiny gazowe (łącznie z CCGT)	50 (1)	100
Silniki gazowe	75	100
Uwaga: (1) Dla turbin gazowych pracujących w pojedynczym cyklu, o sprawności większej niż 35 % - ustalonej przy obciążeniu podstawowym według normy ISO - dopuszczalna wielkość emisji NOx wynosi 50xη/35, gdzie η jest wydajnością turbiny gazowej w warunkach obciążenia podstawowego według normy ISO, wyrażoną procentowo.

Dla turbin gazowych(łącznie z CCGT) wielkości dopuszczalne emisji NO_x i CO wymienione w niniejszym punkcie stosuje się jedynie powyżej 70 % obciążenia.

Turbiny gazowe i silniki gazowe do użytku na wypadek awarii, które działają krócej niż 500 godzin czasu funkcjonowania rocznie, nie są objęte wielkościami dopuszczalnych emisji, określonymi w niniejszym punkcie. Operator takich obiektów zapisuje wykorzystany czas funkcjonowania.

7. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) pyłu dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa stałe lub płynne z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych.

Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW)
50- 300	20
> 300	10
	20 dla biomasy i torfu

8. Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm³) pyłu dla obiektów energetycznego spalania wykorzystujących paliwa gazowe z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych

Ogółem	5
Gaz wielkopiecowy	10
Gazy produkowane w przemyśle stalowym, które mogą być wykorzystywane gdzie indziej	30

CZĘŚĆ 3

Monitorowanie emisji

1. Stężenia SO₂, NO_x i pyłu w gazach odlotowych z każdego obiektu energetycznego spalania o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie 100 MW lub większej podlegają ciągłym pomiarom.

Stężenie CO w gazach odlotowych z każdego obiektu energetycznego spalania opalanego paliwami gazowymi o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie 100 MW lub większej podlega ciągłym pomiarom.

2. Właściwy organ może zdecydować o niewymaganiu ciągłych pomiarów, o których mowa w pkt 1, w następujących przypadkach:

a) dla obiektów energetycznego spalania o żywotności mniejszej niż 10 000 godzin czasu funkcjonowania;

b) dla SO₂ i pyłu z obiektów energetycznego spalania opalanych gazem ziemnym;

c) dla SO₂ z obiektów energetycznego spalania opalanych olejem o znanej zawartości siarki, w przypadku gdy brak sprzętu odsiarczającego gazy odlotowe;

d) dla SO₂ z obiektów energetycznego spalania opalanych biomasą, jeżeli operator może udowodnić, że emisje SO₂ w żadnych warunkach nie mogą być wyższe od określonych przepisami dopuszczalnych wielkości emisji.

3. W przypadku gdy nie są wymagane pomiary ciągłe, pomiary SO₂, NO_x, pyłu, oraz w przypadku obiektów opalanych gazem, również pomiary CO wymagane są przynajmniej raz na sześć miesięcy.

4. W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych węglem kamiennym lub brunatnym, pomiar całkowitych emisji rtęci dokonywany jest przynajmniej raz na rok.

5. Alternatywnie do pomiarów SO₂ i NO_x, o których mowa w pkt 3, w celu określenia emisji SO₂ i NO_x można wykorzystywać inne procedury zweryfikowane i zatwierdzone przez właściwy organ. Takie procedury wykorzystują odpowiednie normy CEN, lub jeśli normy CEN nie są dostępne, normy ISO, normy krajowe lub inne normy międzynarodowe, które zapewniają dostarczenie danych równoważnej jakości naukowej.

6. Właściwy organ jest informowany o znaczących zmianach w typie wykorzystanego paliwa lub sposobach działania obiektu. Właściwy organ decyduje, czy wymogi dotyczące monitorowania ustanowione w pkt 1–4 są wciąż odpowiednie, czy wymagają dostosowania.

7. Pomiary ciągłe przeprowadzane zgodnie z pkt 1 obejmują pomiar zawartości tlenu, temperatury, ciśnienia i zawartości pary wodnej gazów odlotowych. Ciągły pomiar zawartości pary wodnej w gazach odlotowych nie jest konieczny, pod warunkiem że zapewni się wysuszenie próbki gazu odlotowego przed analizą emisji.

8. Pobieranie próbek i analiza odpowiednich substancji zanieczyszczających i pomiary parametrów procesu, jak również zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych i referencyjne metody pomiarowe mające na celu kalibrację tych systemów przeprowadzane są zgodnie z normami CEN. Jeśli normy CEN nie są dostępne, stosuje się normy ISO, normy krajowe lub inne normy międzynarodowe, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej.

Zautomatyzowane systemy pomiarowe podlegają kontroli za pomocą równoległych pomiarów przy zastosowaniu metod referencyjnych co najmniej raz w roku.

Bez zbędnej zwłoki operator informuje właściwy organ o wynikach sprawdzania zautomatyzowanych systemów pomiarowych.

9. Przy poziomie dopuszczalnej wielkości emisji wartość 95 % przedziałów ufności pojedynczego zmierzonego wyniku nie przekracza następujących wartości procentowych dopuszczalnej wielkości emisji:

10. Zatwierdzone godzinne i dzienne wartości średnie ustalane są ze zmierzonych ważnych średnich wartości godzinnych po odjęciu wartości przedziału ufności, określonego w pkt 9.

Każdy dzień, w którym więcej niż trzy średnie wartości godzinne są nieważne z powodu niesprawności lub konserwacji zautomatyzowanego systemu pomiarowego, jest unieważniany. Jeżeli w ciągu roku więcej niż dziesięć dni jest nieważnych w odniesieniu do takich sytuacji, właściwy organ wymaga od operatora podjęcia bez zbędnej zwłoki odpowiednich środków w celu poprawy wiarygodności zautomatyzowanego systemu pomiarowego.

11. W przypadku obiektów, które muszą przestrzegać stopni odsiarczania, o których mowa w art. 31, regularnemu monitorowaniu podlega także zawartość siarki w paliwie spalanym w obiekcie energetycznego spalania. Właściwe organy są informowane o istotnych zmianach w rodzaju stosowanego paliwa.

CZĘŚĆ 4

Ocena zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji

1. W przypadku pomiarów ciągłych uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji określone w częściach 1 i 2 są przestrzegane, jeżeli ocena wyników pomiarowych wskazuje – w odniesieniu do czasu funkcjonowania w ciągu roku kalendarzowego – że spełnione zostały wszystkie następujące warunki:

a) żadna z zatwierdzonych średnich wartości miesięcznych nie przekracza wielkości dopuszczalnych emisji określonych w częściach 1 i 2;

b) żadna z zatwierdzonych średnich wartości dziennych nie przekracza 110 % odpowiedniej wielkości dopuszczalnej emisji określonej w częściach 1 i 2;

c) w przypadku obiektów energetycznego spalania składających się jedynie z kotłów wykorzystujących węgiel, o całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie poniżej 50 MW, żadna z zatwierdzonych średnich wartości dziennych nie przekracza 150 % odpowiednich wielkości dopuszczalnych emisji określonych w częściach 1 i 2;

d) 95 % wszystkich zatwierdzonych średnich wartości godzinnych w ciągu roku nie przekracza 200 % odpowiednich wielkości dopuszczalnych emisji określonych w częściach 1 i 2.

Zatwierdzone wartości średnie określa się zgodnie z częścią 3 pkt 10.

Do celów obliczenia średnich wielkości emisji nie uwzględnia się wartości mierzonych w okresach, o których mowa w art. 30 ust 5 i 6 oraz art. 37, jak również w okresach rozruchu i wyłączenia.

2. W przypadku gdy nie są wymagane pomiary ciągłe, dopuszczalne wielkości emisji określone w części 1 i 2 uważa się za przestrzegane, jeśli wyniki każdej serii pomiarów lub innych procedur określonych i ustalonych zgodnie z zasadami przewidzianymi przez właściwe organy nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji.

CZĘŚĆ 5

Minimalny stopień odsiarczania

1. Minimalny stopień odsiarczania dla obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2

Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW)	Minimalny stopień odsiarczania
	Obiekty, które otrzymały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.	Inne obiekty
50-100	80 %	92 %
100-300	90 %	92 %
> 300	96 % (1)	96 %
Uwaga: (1) W przypadku obiektów energetycznego spalania opalanych łupkiem bitumicznym minimalny stopień odsiarczania wynosi 95 %.

2. Minimalny stopień odsiarczania dla obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3

Całkowita nominalna moc dostarczona w paliwie (MW)	Minimalny stopień odsiarczania
50-100	93 %
100-300	93 %
> 300	97 %

CZĘŚĆ 6

Stosowanie stopni odsiarczania

Minimalne stopnie odsiarczania, o których mowa w niniejszym załączniku część 5 mają zastosowanie jako średnia miesięczna dopuszczalna wielkość.

CZĘŚĆ 7

Średnie dopuszczalne wielkości emisji dla obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego w obrębie rafinerii

Średnie dopuszczalne wielkości emisji SO₂ (mg/Nm³) dla obiektów energetycznego spalania wielopaliwowego w obrębie rafinerii, z wyjątkiem turbin gazowych i silników gazowych, które wykorzystują na własne potrzeby pozostałości po destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami:

a) dla obiektów energetycznego spalania, które uzyskały pozwolenie przed dniem 27 listopada 2002 r. lub których operatorzy złożyli kompletny wniosek o pozwolenie przed tym dniem, pod warunkiem że eksploatację obiektu rozpoczęto nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.: 1 000 mg/Nm³;

b) dla innych obiektów energetycznego spalania: 600 mg/Nm³.

Te dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych, przy znormalizowanej zawartości O₂ wynoszącej 6 % dla paliw stałych i 3 % dla paliw płynnych i gazowych.

ZAŁĄCZNIK VI

Przepisy techniczne dotyczące spalarni odpadów i współspalarni odpadów [116]

CZĘŚĆ 1

Definicje

Na użytek niniejszego załącznika stosuje się następujące definicje:

a) „istniejąca spalarnia odpadów” oznacza jedną z następujących spalarni odpadów:

(i) która była eksploatowana i która miała pozwolenie zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawa unijnego przed dniem 28 grudnia 2002 r.,

(ii) której zezwolono lub która została zarejestrowana do celów spalania odpadów i uzyskała pozwolenie przed dniem 28 grudnia 2002 r. zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami prawa unijnego, pod warunkiem że obiekt oddano do eksploatacji nie później niż w dniu 28 grudnia 2003 r.,

(iii) która według opinii właściwego organu była przedmiotem pełnego wniosku o pozwolenie przed dniem 28 grudnia 2002 r., pod warunkiem że obiekt został oddany do eksploatacji nie później niż w dniu 28 grudnia 2004 r.;

b) „nowa spalarnia odpadów” oznacza każdą spalarnię odpadów nieobjętą lit. a).

CZĘŚĆ 2

Współczynniki toksyczności dla dibenzo-p-dioksyn i dibenzofuranów

W celu określenia całkowitego stężenia dioksyn i furanów przed dodaniem mnoży się stężenie masowe następujących dibenzo-p-dioksyn i dibenzofuranów przez następujące współczynniki toksyczności:

CZĘŚĆ 3

Dopuszczalne wielkości emisji do powietrza dla spalarni odpadów

1.	Wszystkie dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych.
	Są one normalizowane w warunkach 11 % zawartości tlenu w gazie odlotowym, z wyjątkiem przypadków spalania mineralnego oleju odpadowego zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 dyrektywy 2008/98/WE, kiedy są normalizowane w warunkach 3 % zawartości tlenu, oraz przypadków, o których mowa w części 6 pkt 2.7.
1.1.	Średnie dzienne dopuszczalne wielkości emisji następujących substancji zanieczyszczających (mg/Nm3)
	Pył ogółem 10 Substancje organiczne w formie gazu i pary, wyrażone jako węgiel organiczny ogółem (TOC) 10 Chlorowodór (HCl) 10 Fluorek wodoru (HF) 1 Dwutlenek siarki (SO2) 50 Tlenek azotu (NO) i dwutlenek azotu (NO2) wyrażone jako NO2 dla istniejących spalarni odpadów o przepustowości nominalnej ponad 6 ton na godzinę lub nowych spalarni odpadów 200 Tlenek azotu (NO) i dwutlenek azotu (NO2) wyrażone jako NO2 dla istniejących spalarni odpadów o przepustowości nominalnej 6 ton na godzinę lub mniej 400
1.2.	Średnie półgodzinne dopuszczalne wielkości emisji następujących substancji zanieczyszczających (mg/Nm3)
	(100 %) A (97 %) B Pył ogółem 30 10 Substancje organiczne w formie gazu i pary, wyrażone jako węgiel organiczny ogółem (TOC) 20 10 Chlorowodór (HCl) 60 10 Fluorek wodoru (HF) 4 2 Dwutlenek siarki (SO2) 200 50 Tlenek azotu (NO) i dwutlenek azotu (NO2) wyrażone jako NO2 dla istniejących spalarni odpadów o przepustowości nominalnej ponad 6 ton na godzinę lub nowych spalarni odpadów 400 200
1.3.	Średnie dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) następujących metali ciężkich w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 30 minut, a maksymalnie 8 godzin
	Kadm i jego związki, wyrażone jako kadm (Cd) łącznie: 0,05 Tal i jego związki, wyrażone jako tal (Tl) Rtęć i jej związki, wyrażone jako rtęć (Hg) 0,05 Antymon i jego związki, wyrażone jako antymon (Sb) łącznie: 0,5 Arsen i jego związki, wyrażone jako arsen (As) Ołów i jego związki, wyrażone jako ołów (Pb) Chrom i jego związki, wyrażone jako chrom (Cr) Kobalt i jego związki, wyrażone jako kobalt (Co) Miedź i jej związki, wyrażone jako miedź (Cu) Mangan i jego związki, wyrażone jako mangan (Mn) Nikiel i jego związki, wyrażone jako nikiel (Ni) Wanad i jego związki, wyrażone jako wanad (V)

Te średnie wartości obejmują także odpowiednie emisje metali ciężkich i ich związków w formie gazu i pary.

1.4.	Średnie dopuszczalne wielkości emisji (ng/Nm3) dioksyn i furanów w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 6 godzin, a maksymalnie 8 godzin. Dopuszczalna wielkość emisji odnosi się do całkowitego stężenia dioksyn i furanów obliczonego zgodnie z częścią 2.
	Dioksyny i furany 0,1

1.5.	Dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) tlenku węgla (CO) w gazach odlotowych:
	a) 50 jako średnia wartość dzienna;
	b) 100 jako średnia wartość półgodzinna.
	c) 150 jako średnia wartość 10-minutowa.
	Właściwy organ może zezwolić na wyłączenia z dopuszczalnych wielkości emisji określonych w tym punkcie dla spalarni odpadów stosujących technologię łoża fluidalnego, pod warunkiem że pozwolenie określa dopuszczalną wielkość emisji tlenku węgla (CO) nie wyższą niż 100 mg/Nm3 jako średnia wartość godzinna.
2.	Dopuszczalne wielkości emisji mające zastosowanie w okolicznościach opisanych w art. 46 ust. 6 i art. 47.
	Całkowite stężenie pyłu w emisjach do powietrza ze spalarni odpadów nie może w żadnym przypadku przekroczyć 150 mg/Nm3 wyrażonych jako średnia półgodzinna. Nie wolno przekraczać dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza TOC i CO określonych w pkt 1.2 i pkt 1.5 lit. b).
3.	Państwa członkowskie mogą ustanowić zasady rządzące wyłączeniami przewidzianymi w niniejszej części.

CZĘŚĆ 4

Określenie dopuszczalnych wielkości emisji do powietrza dla współspalania odpadów

1.	W każdym przypadku, gdy w tabeli w niniejszej części nie została określona właściwa całkowita dopuszczalna wielkość emisji „C”, stosuje się następujący wzór (regułę mieszania).
	Dopuszczalną wielkość emisji dla każdej odpowiedniej substancji zanieczyszczającej i CO w gazie odlotowym, powstających ze współspalania odpadów oblicza się w następujący sposób:
	Vodpady:	Objętość gazów odlotowych powstających ze spalania odpadów ustala się tylko dla odpadów o najniższej wartości kalorycznej określonej w pozwoleniu i znormalizowanej w warunkach określonych w niniejszej dyrektywie.
		Jeśli uwolnione w wyniku tego procesu ciepło ze spalania odpadów niebezpiecznych jest mniejsze od 10 % całkowitego ciepła uwolnionego w obiekcie, Vodpady musi być obliczone z (orientacyjnej) ilości odpadów, które w wyniku spalania uwalniałaby 10 % ciepła przy ustalonej ilości całkowitej uwalnianego ciepła.
	Codpady:	Dopuszczalna wielkość emisji dla spalarni odpadów określona w części 3.
	Vproc:	Objętość gazu odlotowego powstającego w wyniku procesu w obiekcie, włączając w to spalanie dozwolonych paliw zazwyczaj używanych w obiekcie (z wyłączeniem odpadów), ustalona na podstawie zawartości tlenu, przy których emisje muszą zostać znormalizowane jak określono w przepisach prawa unijnego lub prawa krajowego. W razie braku przepisów dla obiektu tego rodzaju stosuje się rzeczywistą zawartość tlenu w gazie odlotowym bez rozcieńczania powietrzem, które nie jest konieczne do procesu.
	Cproc:	Dopuszczalne wielkości emisji określone w niniejszej części dla niektórych rodzajów działalności przemysłowej lub w przypadku braku takich wartości, dopuszczalne wielkości emisji z obiektów, które są zgodne z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi dla tak ich obiektów przy spalaniu zwykle dozwolonych paliw (z wyłączeniem odpadów). W razie braku takich środków stosowane są dopuszczalne wielkości emisji określone w pozwoleniu. W razie brak u takiego pozwolenia stosowane są rzeczywiste wartości stężeń masowych.
	C:	Całkowite dopuszczalne wielkości emisji przy zawartości tlenu określonej w niniejszej części dla niektórych rodzajów działalności przemysłowej i dla niektórych substancji zanieczyszczających, lub – w przypadku braku takich wartości – całkowite dopuszczalne wielkości emisji zastępujące dopuszczalne wielkości emisji określone w odpowiednich załącznikach do niniejszej dyrektywy. Całkowita zawartość tlenu mająca zastąpić zawartość tlenu dla normalizacji jest obliczana na podstawie powyższej zawartości przy uwzględnieniu wielkości cząstkowych.
		Wszystkie dopuszczalne wielkości emisji oblicza się w temperaturze 273,15 K, pod ciśnieniem 101,3 kPa i po odliczeniu zawartości pary wodnej w gazach odlotowych.
	Państwa członkowskie mogą ustanawiać zasady regulujące wyłączenia przewidziane w niniejszej części.
2.	Szczególne przepisy dotyczące pieców cementowych do współspalania odpadów
2.1.	Dopuszczalne wielkości emisji określone w pkt 2.2 i 2.3 stanowią średnie wartości dzienne w przypadku pyłu ogółem, HCl, HF, NOx, SO2 i TOC (dla pomiarów ciągłych), wartości średnie w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 30 minut, a maksymalnie 8 godzin w przypadku metali ciężkich oraz wartości średnie w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 6 godzin, a maksymalnie 8 godzin w przypadku dioksyn i furanów.
	Wszystkie wartości są znormalizowane przy zawartości tlenu 10 %.
	Średnie wartości półgodzinne potrzebne są tylko w celu obliczenia średnich wartości dziennych.
2.2.	C – całkowite dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3 z wyjątkiem dioksyn i furanów) następujących substancji zanieczyszczających
	Substancja zanieczyszczająca C Pył ogółem 30 HCl 10 HF 1 NOx 500 (1) Cd + Tl 0,05 Hg 0,05 Sb + As + Pb + Cr + Co + Cu + Mn + Ni + V 0,5 Dioksyny i furany (ng/Nm3) 0,1 (1) Do dnia 1 stycznia 2016 r. właściwy organ może zezwolić na wyłączenie z dopuszczalnych wielkości emisji dla NOx w odniesieniu do pieców Lepola i długich pieców rotacyjnych, pod warunkiem że pozwolenie określa całkowitą dopuszczalną wielkość emisji dla NOx nie większą niż 800 mg/Nm3.
2.3.	C – całkowite dopuszczalne wielkości emisji (mg/Nm3) dla SO2 i TOC
	Zanieczyszczenie C SO2 50 TOC 10

	Właściwy organ może udzielić odstępstwa w odniesieniu do dopuszczalnych wielkości emisji określonych w niniejszym punkcie w przypadkach gdy TOC i SO2 nie powstają ze współspalania odpadów.
2.4.	C – całkowite dopuszczalne wielkości emisji CO
	Właściwy organ może ustalić dopuszczalne wielkości emisji CO.
3.	Przepisy szczegółowe dla instalacji obiektów energetycznego prowadzących współspalanie odpadów
3.1.	Cproc wyrażone jako średnie wartości dzienne (mg/Nm3) obowiązujące do daty określonej w art. 82 ust. 5.
	W celu określenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie obiektów energetycznego spalania stosuje się zasady łączenia określone w art. 29. Średnie wartości półgodzinne potrzebne są tylko w celu obliczenia średnich wartości dziennych.
	Cproc dla paliw stałych z wyjątkiem biomasy (zawartość O2 6 %): Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 850 200 200 NOx - 400 200 200 Pył 50 50 30 30 Cproc dla biomasy (zawartość O2 6 %): Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 200 200 200 NOx - 350 300 200 Pył 50 50 30 30 Cproc dla paliw płynnych (zawartość O2 3 %): Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 850 400 do 200 (liniowy spadek ze 100 do 300 MWth) 200 NOx - 400 200 200 Pył 50 50 30 30
3.2.	Cproc wyrażone jako średnie wartości dzienne (mg/Nm3) obowiązujące od daty określonej w art. 82 ust. 6.
	W celu określenia całkowitej nominalnej mocy dostarczonej w paliwie instalacji spalania stosuje się zasady łączenia ok reślone w art. 29. Średnie wartości półgodzinne potrzebne są tylko w celu obliczenia średnich wartości dziennych.
3.2.1.	Cproc w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 2, oprócz turbin gazowych i silników gazowych
	Cproc dla paliw stałych z wyjątkiem biomasy (zawartość O2 6 %):
	Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 400 dla torfu: 300 200 200 NOx - 300 200 200 dla sproszkowanego węgla brunatnego: 400 Pył 50 30 25 20 dla torfu: 20 Cproc dla biomasy (zawartość O2 6 %): Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 200 200 200 NOx - 300 250 200 Pył 50 30 20 20 Cproc dla paliw płynnych (zawartość O2 3 %): Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 350 250 200 NOx - 400 200 150 Pył 50 30 25 20
3.2.2.	Cproc w odniesieniu do obiektów energetycznego spalania, o których mowa w art. 30 ust. 3, oprócz turbin gazowych i silników gazowych
	Cproc dla paliw stałych z wyjątkiem biomasy (zawartość O2 6 %):
	Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 400 200 150 dla torfu: 300 dla torfu: 300, z wyjątkiem spalania w łożu fluidalnym: 250 dla spalania w cyrkulacyjnym lub ciśnieniowym łożu fluidalnym lub, w przypadku spalania torfu, dla każdego spalania w łożu fluidalnym 200 NOx - 300 200 150 dla torfu: 250 dla spalania sproszkowanego węgla brunatnego: 200 Pył 50 20 20 10 dla torfu: 20 Cproc dla biomasy (zawartość O2 6 %): Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 200 200 150 NOx - 250 200 150 Pył 50 20 20 20 Cproc dla paliw płynnych (zawartość O2 3 %): Substancja zanieczyszczająca < 50 MWth 50-100 MWth 100-300 MWth > 300 MWth SO2 - 350 200 150 NOx - 300 150 100 Pył 50 20 20 10
3.3.	C- całkowita dopuszczalna wielkość emisji dla metali ciężkich (mg/Nm3) wyrażone jako wartości średnie w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 30 minut a maksymalnie 8 godzin (6 % zawartości O2 dla paliw stałych, 3 % dla paliw płynnych):
	Substancje zanieczyszczające C Cd + Tl 0,05 Hg 0,05 Sb + As + Pb + Cr + Co + Cu + Mn + Ni + V 0,5
3.4.	Całkowita dopuszczalna wielkość emisji (ng/Nm3) dla dioksyn i furanów wyrażona jako wartość średnia mierzona w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 6 a maksymalnie 8 godzin (6 % zawartości O2 dla paliw stałych, 3 % dla paliw płynnych).
	Substancja zanieczyszczająca C Dioksyny i furany 0,1

4.	Przepisy szczegółowe dotyczące współspalarni odpadów w sektorach przemysłowych nieobjętych pkt 2 i 3 niniejszej części
4.1.	C - całkowita dopuszczalna wielkość emisji (ng/Nm3) dla dioksyn i furanów wyrażona jako wartość średnia mierzona w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 6, a maksymalnie 8 godzin:
	Substancja zanieczyszczająca C Dioksyny i furany 0,1
4.2.	C - całkowita dopuszczalna wielkość emisji (mg/Nm3) dla metali ciężkich wyrażona jako wartości średnie w okresie pobierania próbek wynoszącym minimalnie 30 minut, a maksymalnie 8 godzin:
	Substancje zanieczyszczające C Cd + Tl 0,05 Hg 0,05

CZĘŚĆ 5

Dopuszczalna wielkość emisji dla zrzutów ścieków z oczyszczania gazów odlotowych

CZĘŚĆ 6

Monitorowanie emisji

1.	Techniki pomiarowe
1.1.	Pomiary mające na celu określenie stężenia substancji zanieczyszczających powietrze i wodę są przeprowadzane w sposób reprezentatywny.
1.2.	Pobieranie próbek i analiza wszystkich substancji zanieczyszczających, łącznie z dioksynami i furanami, oraz zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych i referencyjne metody pomiarowe mające na celu ich skalibrowanie są przeprowadzane zgodnie z normami CEN. Jeśli normy CEN nie są dostępne, stosuje się normy ISO, normy krajowe lub inne normy międzynarodowe, które zapewniają dostarczenie danych o równoważnej jakości naukowej. Z tymi samymi normami jest również zgodny system zapewniania jakości w laboratorium pobierającym próbki i przeprowadzającym analizy. Zautomatyzowane systemy pomiarowe podlegają kontroli za pomocą równoległych pomiarów przy zastosowaniu metod referencyjnych co najmniej raz w roku.
1.3.	Przy poziomie dziennej dopuszczalnej wielkości emisji, wartość 95 % przedziałów ufności pojedynczego zmierzonego wyniku nie przekracza następujących wartości procentowych dopuszczalnej wielkości emisji:
	Tlenek węgla: 10 % Dwutlenek siarki: 20 % Dwutlenek azotu: 20 % Pył ogółem: 30 % Węgiel organiczny ogółem: 30 % Chlorowodór: 40 % Fluorek wodoru: 40 %.

	Okresowe pomiary emisji do powietrza i wody są wykonywane zgodnie z pkt 1.1 i 1.2.
2.	Pomiary związane z substancjami zanieczyszczającymi powietrze
2.1.	Przeprowadza się następujące pomiary związane z substancjami zanieczyszczającymi powietrze:
	a) ciągłe pomiary następujących substancji: NOx pod warunkiem że ustalono dopuszczalne wielkości emisji, CO, pył ogółem, TOC, HCl, HF, SO2;
	b) ciągłe pomiary następujących parametrów działania procesu: temperaturę blisko ściany wewnętrznej lub innego, zaaprobowanego przez właściwy organ, reprezentatywnego punktu komory spalania, stężenie tlenu, ciśnienie, temperaturę i zawartość pary wodnej w gazie odlotowym;
	c) co najmniej dwa pomiary metali ciężkich, dioksyn i furanów w ciągu roku; jednakże przez pierwsze dwanaście miesięcy eksploatacji należy wykonywać co najmniej jeden pomiar na trzy miesiące.
2.2.	Czas przebywania, jak również minimalna temperatura i zawartość tlenu w gazach odlotowych podlegają właściwej weryfikacji, co najmniej jeden raz kiedy spalarnia odpadów lub współspalarnia odpadów jest oddawana do eksploatacji oraz w najbardziej niekorzystnych przewidywanych warunkach działalności.
2.3.	Można pominąć ciągłe pomiary HF, jeśli używane są etapy oczyszczania dla HCl, które zapewniają, że nie są przekraczane dopuszczalne wielkości emisji dla HCl. W tym przypadku emisje HF podlegają okresowym pomiarom ustanowionym w pkt 2.1 lit. c).
2.4.	Ciągły pomiar zawartości pary wodnej nie jest wymagany, jeśli pobrany w próbce gaz odlotowy jest osuszany przed analizą emisji.
2.5.	Właściwy organ może zdecydować o niewymaganiu pomiarów ciągłych HCL, HF i SO2 w spalarniach odpadów lub współspalarniach odpadów i wymagać pomiarów okresowych określonych w pkt 2.1 lit. c) lub nie wymagać żadnych pomiarów, jeśli operator potrafi udowodnić, że emisje tych zanieczyszczeń w żadnych warunkach nie mogą być wyższe od określonych przepisami dopuszczalnych wielkości emisji.
	Właściwy organ może zdecydować o niewymaganiu pomiarów ciągłych NOx i wymagać pomiarów okresowych określonych w pkt 2.1 lit. c) w istniejących spalarniach odpadów o przepustowości nominalnej poniżej 6 ton na godzinę lub w istniejących współspalarniach odpadów o przepustowości nominalnej poniżej 6 ton na godzinę, jeżeli operator potrafi udowodnić – na podstawie informacji dotyczących jakości danych odpadów, stosowanych technologii i wyników monitorowania emisji – że emisje NOx w żadnych warunkach nie mogą być wyższe od określonych przepisami dopuszczalnych wielkości emisji.
2.6.	W następujących przypadkach właściwy organ może zdecydować o wymaganiu jednego pomiaru metali ciężkich co dwa lata oraz jednego pomiaru dioksyn i furanów rocznie:
	a) emisje powstające ze współspalania lub spalania odpadów wynoszą w każdych warunkach poniżej 50 % dopuszczalnych wielkości emisji;
	b) odpady współspalane lub spalane składają się wyłącznie z niektórych segregowanych palnych frakcji odpadów innych niż niebezpieczne, które nie nadają się do recyklingu i posiadają określoną charakterystykę, i które są dalej określone w oparciu o ocenę, o której mowa w lit. c);
	c) operator może udowodnić na podstawie informacji dotyczących jakości danych odpadów oraz monitorowania emisji że emisje są w każdych warunkach znacząco niższe od dopuszczalnych wielkości emisji dla metali ciężkich, dioksyn i furanów;
2.7.	Wyniki pomiarów są normalizowane przy wykorzystaniu standardowych stężeń tlenu określonych w części 3 lub obliczonych zgodnie z częścią 4 i z zastosowaniem wzoru podanego w części 7.
	Kiedy odpady są spalane lub współspalane w powietrzu wzbogacanym tlenem, wyniki pomiarów mogą być normalizowane w zawartości tlenu przewidzianej przez właściwy organ w sposób odzwierciedlający szczególne okoliczności w indywidualnym przypadku.
	Jeśli emisje substancji zanieczyszczających są zmniejszone przez oczyszczanie gazów odlotowych w spalarni odpadów lub współspalarni odpadów przetwarzającej odpady niebezpieczne, normalizacja w odniesieniu do zawartości tlen u, przewidziana w akapicie pierwszym, jest wykonywana tylko wtedy, gdy zawartość tlenu mierzona w tym samym okresie jak dla danej substancji zanieczyszczającej przekracza odpowiednią standardową zawartość tlenu.
3.	Pomiary związane z substancjami zanieczyszczającymi wodę
3.1.	W punkcie zrzutu ścieków przeprowadzane są następujące pomiary:
	a) ciągłe pomiary odczynu pH, temperatury i przepływu;
	b) wyrywkowe dzienne pomiary próbki całkowitej ilości cząstek zawieszonych lub pomiary reprezentatywnej próbki, proporcjonalnej do przepływu ścieków; w okresie 24 godzin
	c) co najmniej raz na miesiąc pomiary reprezentatywnej próbki zrzutu, proporcjonalnej do przepływu ścieków w okresie 24 godzin w odniesieniu do Hg, Cd, TI, As, Pb, Cr, Cu, Ni i Zn;
	d) pomiary dioksyn i furanów co najmniej co sześć miesięcy; jednak w ciągu pierwszych 12 miesięcy eksploatacji wykonuje się co najmniej jeden pomiar co trzy miesiące.
3.2.	W przypadku gdy ścieki z oczyszczania gazów odlotowych są oczyszczane na miejscu, zbiorczo z innymi źródłami ścieków na miejscu, operator dokonuje pomiarów:
	a) w strumieniu ścieków z procesów oczyszczania gazów odlotowych przed ich wprowadzeniem do zbiorczego urządzenia oczyszczającego ścieki;
	b) w strumieniu/strumieniach innych ścieków przed ich wprowadzeniem do zbiorczego urządzenia oczyszczającego ścieki;
	c) w punkcie końcowego zrzucenia ścieków, po oczyszczeniu, ze spalarni odpadów lub współspalarni odpadów.

CZĘŚĆ 7

Wzór do obliczania stężenia emisji przy standardowym procentowym stężeniu tlenu

E_S = obliczone stężenie emisji przy standardowym procentowym stężeniu tlenu

E_M = zmierzone stężenie emisji

O_S = standardowe stężenie tlenu

O_M = zmierzone stężenie tlenu

CZĘŚĆ 8

Ocena zgodności z dopuszczalnymi wielkościami emisji

1.	Dopuszczalne wielkości emisji do powietrza
1.1.	Dopuszczalne wielkości emisji do powietrza uznaje się za przestrzegane, jeśli:
	a) żadna ze średnich wartości dziennych nie przekracza którejkolwiek z dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w części 3 pkt 1.1 lub w części 4 lub obliczonej zgodnie z częścią 4;
	b) żadna ze średnich wartości półgodzinnych nie przekracza którejkolwiek z dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w kolumnie A tabeli w części 3 pkt 1.2 lub, w stosownych przypadkach, 97 % średnich wartości półgodzinnych w okresie roku nie przekracza jakichkolwiek dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w kolumnie B tabeli w części 3 pkt 1.2;
	c) żadna ze średnich wartości w okresie pobierania próbek określonych dla metali ciężkich, dioksyn i furanów nie przekracza dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w części 3 pkt 1.3 i 1.4 lub w części 4 lub obliczonych zgodnie z częścią 4;
	d) w odniesieniu do tlenku węgla (CO):
	(i) w przypadku spalarni odpadów:
	- co najmniej 97 % średnich wartości dziennych w okresie roku nie przekracza dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w części 3 pkt 1.5 lit. a); oraz
	- co najmniej 95 % wszystkich średnich wartości 10-minutowych pobranych w dowolnym okresie 24 godzin lub wszystkich średnich wartości półgodzinnych pobranych w tym samym okresie nie przekracza dopuszczalnych wielkości emisji wymienionych w części 3 pkt 1.5 lit. b) i c); w przypadku spalarni odpadów, w których temperatura gazu powstałego na skutek procesu spalania wynosi co najmniej 1 100 °C przez co najmniej dwie sekundy, państwa członkowskie mogą zastosować okres siedmiodniowy dla dokonania oceny średnich wartości 10-minutowych;
	(ii) w przypadku współspalarni odpadów: spełnione są przepisy części 4.
1.2.	Średnie wartości półgodzinne i średnie 10-minutowe są określane w czasie efektywnej eksploatacji (z wyłączeniem czasu rozruchu i wyłączenia, kiedy nie są spalane żadne odpady) z wartości zmierzonych, po odjęciu wartości przedziału ufności określonego w części 6 pkt 1.3. Średnie wartości dzienne są ustalane na podstawie tych zatwierdzonych wartości średnich.
	W celu uzyskania ważnej średniej wartości dziennej, w jakimkolwiek dniu nie można odrzucić więcej niż pięciu średnich wartości półgodzinnych z powodu awarii lub konserwacji systemu pomiarów ciągłych. Nie można odrzucić więcej niż dziesięciu średnich wartości dziennych z powodu awarii lub konserwacji systemu pomiarów ciągłych.
1.3.	Średnie wartości w okresie pobierania próbek oraz średnie wartości w przypadku pomiarów okresowych HF, HCl i SO2 są ustalane zgodnie z wymogami art. 45 ust. 1 lit. e) i art. 48 ust. 3 oraz części 6 pkt 1.
2.	Dopuszczalne wielkości emisji do wody.
	Uznaje się, że dopuszczalne wielkości emisji do wody są przestrzegane, jeśli:
	a) dla stałych zawiesin ogółem, 95 % i 100 % zmierzonych wartości nie przekracza odpowiednich dopuszczalnych wielkości emisji określonych w części 5;
	b) dla metali ciężkich (Hg, Cd, TI, As, Pb, Cr, Cu, Ni i Zn) nie więcej niż jeden pomiar na rok przewyższa dopuszczalne wielkości emisji ustalone w części 5; lub jeśli państwo członkowskie przewiduje więcej niż 20 próbek na rok , nie więcej niż 5 % tych próbek przekracza dopuszczalne wielkości emisji określone w części 5;
	c) dla dioksyn i furanów, wyniki pomiarów nie przekraczają dopuszczalnych wielkości emisji określonych w części 5;