Kodeks postępowania karnego nie przewiduje badania stanu umysłowego świadka (nie będącego pokrzywdzonym), ale też i nie zakazuje tego. Przepis zakazujący dokonania tego rodzaju czynności gdyby istniał byłby nie tylko niezrozumiały, ale wręcz sprzeczny z ogólnymi założeniami ustawy, która ma pomagać wymiarowi sprawiedliwości w maksymalnym zbliżeniu się do prawdy materialnej jako jednemu z podstawowych
Artykuł 44 lit. e) oraz art. 50 k.k., umieszczone w rozdziale VII kodeksu karnego, zatytułowanym Kary dodatkowe", wskazują na to, że każde orzeczenie o przepadku przedmiotów majątkowych oraz narzędzi stanowiących przedmiot przestępstwa stanowi istotnie karę dodatkową, która w zasadzie powinna być orzeczona w wyroku. Jednakże, jeżeli sąd z powodu przeoczenia lub braku wiadomości o istnieniu w sprawie
1. Jest zasadą art. 36 k.p.k., że o wyłączeniu sędziego rozstrzyga sąd, przed którym sprawa się toczy, jednakże zasada ta nie może mieć zastosowania w razie zgłoszenia wniosku o wyłączenie wszystkich sędziów tego sądu. Nie może bowiem brać udziału w rozstrzyganiu wniosku o wyłączenie ten sędzia, którego wyłączenie dotyczy, bez względu na to, czy inicjatywa wyłączenia wyszła od niego, czy od strony.
Zakres badania okoliczności faktycznych uzależnionych jest od konkretnych okoliczności sprawy. Jeżeli zarzut oskarżenia dotyczy działania przedstawiającego się jako fragment działalności w ramach prawnej jedności czynu, to obowiązek ten siłą rzeczy rozciąga się i na pozostałe fragmenty, zwłaszcza jeżeli mogą one mieć decydujące znaczenie dla oceny szkodliwości społecznej czynu i jego kwalifikacji prawnej
Zgodnie z judykaturą Sądu Najwyższego, jeżeli prokurator w akcie oskarżenia wskazuje, że zarzucany czyn jest przestępstwem ściganym z urzędu, sąd zaś dochodzi do wniosku, że jest on przestępstwem ściganym z oskarżenia prywatnego, to postępowanie toczy się nadal o ten sam czyn. Gdy więc prokuratorpopiera oskarżenie, należy przyjąć, że interes publiczny wymaga ścigania sprawcy, wobec czego sąd nie może
Przestępstwa z art. 290 § 1 k.k. dopuszcza się także urzędnik przyjmujący korzyść majątkową w związku ze swym najbardziej prawidłowym urzędowaniem. Nakłanianie urzędnika do przyjęcia korzyśc1 majątkowej lub osobistej stanowi więc przestępstwo z art. 293 k.k. w związku z art. 290 k.k. Zależnie od tego, w zamian za co podżegacz gotów jest udzielić korzyśc1 majątkowej lub osobistej urzędnikowi, przestępstwo
