Wyrok SN z dnia 25 czerwca 1960 r., sygn. V K 525/60

1.  Jest zasadą art. 36 k.p.k., że o wyłączeniu sędziego rozstrzyga sąd, przed którym sprawa się toczy, jednakże zasada ta nie może mieć zastosowania w razie zgłoszenia wniosku o wyłączenie wszystkich sędziów tego sądu. Nie może bowiem brać udziału w rozstrzyganiu wniosku o wyłączenie ten sędzia, którego wyłączenie dotyczy, bez względu na to, czy inicjatywa wyłączenia wyszła od niego, czy od strony. Zgodnie z art. V k.p.k. sędzia podlegający wyłączeniu wstrzymuje się od udziału w sprawie. Tekst art. 37 k.p.k., a zwłaszcza sformułowanie: Sąd właściwy wyłącza sędziego na jego własne żądanie lub na wniosek strony" zawiera przepis obligatoryjny i wskazuje na to, że założenie art. 35 k.p.k. ma analogiczne zastosowanie w wypadkach przewidzianych w art. 37 k.p.k. Niezależnie od tych proceduralnych argumentów zaznaczyć trzeba, że dopuszczenie sędziego do rozstrzygania o swym wyłączeniu godziłoby w zapewnienie bezstronnego wymiaru sprawiedliwości, a więc w cel, któremu służą przepisy rozdziału II księgi I k.p.k. Przepis zatem art. 39 k.p.k. należy rozumieć w ten sposób, że sąd bezpośrednio wyższy rozstrzyga zarówno o wyłączeniu całegosądu, jak i o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu.