Wyrok SN z dnia 14 listopada 1960 r., sygn. III K 738/60

Kodeks postępowania karnego nie przewiduje badania stanu umysłowego świadka (nie będącego pokrzywdzonym), ale też i nie zakazuje tego. Przepis zakazujący dokonania tego rodzaju czynności gdyby istniał byłby nie tylko niezrozumiały, ale wręcz sprzeczny z ogólnymi założeniami ustawy, która ma pomagać wymiarowi sprawiedliwości w maksymalnym zbliżeniu się do prawdy materialnej jako jednemu z podstawowych zadań socjalistycznego procesu sądowego. Zgodnie z tym należyw określonych warunkach dopuścić do zbadania stanu psychicznego świadka nie będącego pokrzywdzonym (§ 5 art. 117 k.p.k) i ustalenia przy pomocy biegłego, czy zdolność postrzegania świadka nie jest naruszona przez jego stan psychiczny. Oczywiście świadek może nie wyrazić zgody na takie badanie, ale nawet wtedy, gdy świadek nie zgodził się na badanie lekarskie sąd może zarządzić, aby lekarz przysłuchiwał się wypowiedziom świadka na rozprawie, a następnie by wydał swoją opinię o psychicznym stanie świadka.