Wyrok SN z dnia 28 lipca 1960 r., sygn. V K 595/60

Artykuł 44 lit. e) oraz art. 50 k.k., umieszczone w rozdziale VII kodeksu karnego, zatytułowanym Kary dodatkowe", wskazują na to, że każde orzeczenie o przepadku przedmiotów majątkowych oraz narzędzi stanowiących przedmiot przestępstwa stanowi istotnie karę dodatkową, która w zasadzie powinna być orzeczona w wyroku. Jednakże, jeżeli sąd z powodu przeoczenia lub braku wiadomości o istnieniu w sprawie przedmiotów podlegających przepadkowi lub z innych przyczyn nie umieści orzeczenia o przepadku dowodów rzeczowych, w wyroku, to w takich wyjątkowych wypadkach przepis art. 330k.p.k., wprowadzony do obowiązującego systemu prawnego ustawą z dnia 28 marca 1958 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz. U. Nr 18, poz. 78) a stanowiący wyjątek od zasady wyrażonej w art. 329330 k.p.k., zezwala sądowi na dodatkowe orzeczenie o dowodach rzeczowych a więc zarówno o przedmiotach przestępstwa, jak i o narzędziach służących do jego popełnienia (art. 44 lit. e) i art. 50 k.k.) w formie postanowienia wydanego na posiedzeniu niejawnym, po uprzednim sprawdzeniu okoliczności faktycznych, w szczególności po sprawdzeniu, czy dowody te istotnie stanowiły przedmiot przestępstwa oraz czyją stanowiły one własność (art. 43 k.p.k.).