Policjantowi przywróconemu do służby przysługuje droga sądowa do dochodzenia roszczenia o utracone korzyści w postaci różnicy pomiędzy uposażeniem, które otrzymałby, gdyby pełnił służbę a świadczeniem za okres pozostawania poza służbą, wypłaconym na podstawie art. 42 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn.: Dz.U. 2011 r., Nr 287, poz. 1687).
Ubiegać się o stanowisko prokuratora można się jedynie do czasu ukończenia wieku, o którym mowa w art. 62a ust. 1 ustawy o prokuraturze w związku z art. 69 § 1 i § 1a u.s.p. Inaczej rzecz ujmując, nieosiągnięcie tego wieku jest warunkiem powołania na stanowisko prokuratora w rozumieniu art. 65a ust. 3 ustawy o prokuraturze.
Przepis art. 94b ust. 1 pkt 2 ustawy o prokuraturze, odwołujący się do obowiązków aplikanta, należy bowiem czytać łącznie z art. 14 ust. 1 tej ustawy, który wprowadza wymóg legitymowania się przez aplikanta nieskazitelnym charakterem. W świetle wyżej powołanych regulacji prawnych, za aplikanta rażąco naruszającego swoje obowiązki, należy uznać osobę, która utraciła przymiot nieskazitelności charakteru
Wymaganie istnienia zewnętrznej przyczyny wypadku tłumaczy się jako konieczność, by pochodziła "z zewnątrz" organizmu poszkodowanego; inaczej mówiąc, by skutek nie był wyłącznie rezultatem zadziałania przyczyn wewnętrznych, rozumianych zawsze jako samoistne schorzenia istniejące wewnątrz organizmu pracownika. W tym znaczeniu wypadek może być spowodowany każdym czynnikiem, nie wykluczając działań samego
1. Wykładnia art. 62a ust. 1, 2 i 3 ustawy o prokuraturze, prowadzi do uznania za regułę przejścia prokuratora w stan spoczynku z dniem ukończenia przez niego 67 roku życia albo po osiągnięciu wieku niższego, który odpowiada wiekowi emerytalnemu określonemu w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. 2. Podstawą uznaniowej decyzji Prokuratora Generalnego odmawiającej wyrażenia
