Wyrok SN z dnia 22 lipca 2014 r., sygn. III PO 3/14

1. Wykładnia art. 62a ust. 1, 2 i 3 ustawy o prokuraturze, prowadzi do uznania za regułę przejścia prokuratora w stan spoczynku z dniem ukończenia przez niego 67 roku życia albo po osiągnięciu wieku niższego, który odpowiada wiekowi emerytalnemu określonemu w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

2. Podstawą uznaniowej decyzji Prokuratora Generalnego odmawiającej wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratorskiego nie mogą być względy abstrakcyjnie ujętej "pokoleniowej wymiany kadr prokuratorskich", lecz potrzeby i uwarunkowania polityki kadrowej odniesione do sytuacji konkretnej jednostki organizacyjnej prokuratury.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Zbigniew Myszka

SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec

w sprawie z odwołania J. T. od decyzji Prokuratora Generalnego nr PG .../13 z dnia 1 kwietnia 2014 r. w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratora, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lipca 2014 r.,

oddala odwołanie.

Uzasadnienie

Decyzją nr PG .../13 z dnia 1 kwietnia 2014 r. Prokurator Generalny nie wyraził zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratorskiego przez J.T. prokuratora Prokuratury Rejonowej w K. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ewentualne wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska przez zainteresowanego prokuratora ma charakter fakultatywny i zależy od całokształtu okoliczności rozpatrywanego przypadku. W ocenie Prokuratora Generalnego, możliwość dalszego pozostawania na stanowisku prokuratorskim musi być traktowana jako wyjątek podyktowany szczególnymi okolicznościami. Przywołane we wniosku prokuratora J.T. argumenty nie dostarczają żadnych szczególnych przesłanek, które by wskazywały na potrzebę dokonania odstępstwa od ustawowej reguły przechodzenia prokuratorów w stan spoczynku po ukończeniu odpowiedniego wieku. Wyróżniające walory osobiste, wieloletnie doświadczenie oraz wysokie kwalifikacje zawodowe zainteresowanego prokuratora, choć zasługują na uznanie, to nie stanowią wyjątkowych okoliczności przemawiających za udzieleniem zgody na dalsze zajmowanie stanowiska. Prokurator Generalny wziął pod uwagę w szczególności negatywną opinię wyrażoną w tej sprawie przez Prokuratora Apelacyjnego, w której przedstawiono aktualną sytuację kadrową w okręgu t./.../.Prokurator Generalny wywiódł, że obecnie w tym okręgu -na szczeblu rejonowym -istnieją 43 etaty prokuratorskie, w tym 41 pozostaje nieobsadzonych. Mając to na uwadze, nie można podzielić twierdzeń zainteresowanego prokuratora o "rzekomo trudnej" sytuacji kadrowej w okręgu t./.../, natomiast uzasadnionym działaniem powinno być kontynuowanie polityki kadrowej opierającej się na "pokoleniowej wymianie kadr prokuratorskich", która wiąże się z jednej strony z osiąganiem przez prokuratorów wieku "spoczynkowego", a z drugiej strony z potrzebą umożliwienia przejęcia tej służby przez innych doświadczonych prokuratorów oraz zapewnieniem etatów dla nowych kadr prokuratorskich. Zgodnie z zasadą racjonalnego wykorzystania kadry prokuratorskiej i asesorskiej prowadzone są działania zmierzające do umożliwienia asesorom -po upływie okresu powierzenia czynności prokuratorskich -przystąpienie do konkursu na stanowiska prokuratorskie. Potrzeby prokuratury wymagają, aby do wypełniania zadań ustawowych został wykorzystany w sposób racjonalny własny potencjał osobowy, a to oznacza, że powoływanie asesorów na stanowiska prokuratorskie nie może odbywać się tylko przez utworzenie nowych stanowisk powstałych z przekształcenia etatów asesorskich. Taka praktyka prowadziłaby do systematycznego obniżania limitu etatów asesorskich przy braku możliwości ich odtworzenia. Zdaniem Prokuratora Generalnego, sytuacja kadrowa w poszczególnych jednostkach organizacyjnych prokuratury nieustannie podlega dynamicznym zmianom. Aktualnie (chwilowo) wolne stanowiska prokuratorskie są następstwem długotrwałych procedur związanych z ich obsadą. Taki stan rzeczy wcale nie jest wynikiem braku zainteresowania ze strony kandydatów. W tej sytuacji wyrażanie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska prokuratora znacznie utrudnia, a niekiedy wręcz uniemożliwia awans zawodowy osobom, które nie tylko spełniają wymagania formalne do objęcia konkretnego stanowiska prokuratorskiego, ale też ze względów merytorycznych w pełni zasługują na taki awans. Z punktu widzenia interesu służby, ukierunkowanego w dużej mierze na stworzenie warunków dla pozyskiwania nowych kadr prokuratorskich, nieuwzględnienie przez Prokuratora Generalnego wniosku złożonego przez prokuratora J.T. ma więc całkowite uzasadnienie.