Przeznaczona w pierwszej dekadzie tego wieku do likwidacji kopalnia znalazła swoich obrońców wśród pracowników i reprezentujących ich związkowców. Ich strajk w obronie zakładu, a potem założenie spółki pracowniczej uratowały miejsca pracy w firmie zatrudniającej obecnie ponad 1,5 tys. ludzi. Ceną było porozumienie się z inwestorem, którego w ostatecznym rozrachunku zawsze będzie interesować możliwość zarabiania.

W przypadku Silesii taka możliwość jest. Ta malutka kopalnia ma udokumentowanych ponad miliard ton węgla, z czego zdiagnozowane i zbadane jest 500 mln ton. Udostępnione w formie pozwolenia na eksploatację jest 150 mln ton, co wystarczy na 50 lat przy wydobyciu 3 mln ton rocznie. W założeniu, że inwestycja opłaca się przy eksploatacji 3 mln ton węgla, kryła się cena, jaką związki zawodowe musiały zapłacić w postaci liberalnych zapisów w układzie zbiorowym.

Nowoczesność z przymusu

Kopalnia Silesia była typową "milionówką". Przy jej wielkości i zatrudnieniu zdolności wydobywcze kalkulowano na milion ton rocznie. Aby osiągnąć poziom 3 mln ton, należało przyjąć założenie całkowicie nowych, rewolucyjnych w górnictwie, rozwiązań dotyczących czasu pracy kopalni i zasad wynagradzania. Po prostu kopalnia musi docelowo pracować non stop (z przerwami na konserwację maszyn), a ludzie przy zachowaniu powszechnie obowiązujących zasad czasu pracy (czyli za normalne wynagrodzenie) zmieniać się tak, by tę nieprzerwaną pracę zakładu zagwarantować.