Jeżeli organ twierdzi, że środki na pomoc społeczną są tak niewystarczające, że nie pozwalają na udzielenie skarżącej jakiegokolwiek wsparcia finansowego mimo, że jest bezrobotną bez prawa do zasiłku, że została dotknięta klęską powodzi, i mimo długotrwałej choroby nowotworowej jej męża i posiadania na utrzymaniu małoletnich dzieci, to należało co najmniej wskazać jakie są te środki na pomoc społeczną
W myśl art. 9 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości /t.j. Dz.U. 1993 nr 26 poz. 117 ze zm./ obowiązek udzielania pomocy twórcom projektów wynalazczych należy do organizacji społecznych, do których zakresu działania należą sprawy popierania wynalazczości. Taką organizacją nie jest zaś ośrodek pomocy społecznej zobowiązany do niesienia pomocy w oparciu o ustawę z dnia 29 listopada 1990
Organ administracji właściwy w sprawach pomocy społecznej, po ujawnieniu w toku postępowania, iż osoba /rodzina/, która ubiega się o przyznanie pomocy spełnia wszystkie kryteria ustawowe określone w art. 2 ust. 1-3, art. 4 ust. 1, oraz art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, w razie odmowy przyznania żądanej formy pomocy /np. gwarantowanego
Jeżeli okoliczności sprawy wykażą, że ubiegający się o przyznanie zasiłków z pomocy społecznej mieszka samotnie, a jedynie z racji sprawowania nad nim opieki przebywają z nim lub nawet okresowo zamieszkują inni członkowie rodziny, mający jednak inne stałe miejsca pobytu, powinien być on traktowany jako osoba samotna /w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej - Dz.U
Osobie pełnoletniej, całkowicie niezdolnej do pracy przysługuje renta socjalna na podstawie art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./ także wówczas, gdy inwalidztwo tej osoby powstałe przed ukończeniem przez nią 18 roku życia dopiero po ukończeniu tego wieku osiągnęło stopień powodujący całkowitą niezdolność do pracy.
Niemożność zapewnienia usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania oznaczać więc będzie niemożliwość przyznania ich w zakresie, jaki jest niezbędny osobie potrzebującej w zaspokajaniu jej codziennych potrzeb życiowych. Prowadząc postępowanie w przedmiocie rozstrzygnięcia wniosku o umieszczenie w domu pomocy społecznej, organ, mając na uwadze zasadę zawartą w art. 7 kpa nakazującą mieć na względzie interes
Przyznanie jednorazowej zapomogi z tytułu zalania mieszkania wodami powodziowymi jednemu z ubiegających się, a odmówienie przyznania takiej zapomogi drugiemu wydaje się wskazywać na niekonsekwencję organu. Wydaje się też wskazywać na naruszenie zasady "równego traktowania przez władze publiczne" wszystkich obywateli, o czym stanowi art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.
Wsparcie materialne, czy pomoc materialna nie oznacza prowadzenia wspólnie gospodarstwa domowego. Ustalenie czy skarżąca prowadzi wspólnie z rodzicami, czy odrębnie gospodarstwo domowe nie może być oparte na domniemaniach, lecz konkretnych dowodach.
Przepis artykułu 18 ust. 1 ustawy dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./, w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 25 kwietnia 1997 r. o zmianie tej ustawy /Dz.U. nr 68 poz. 436/, uprawnia kombatantów do nieodpłatnego korzystania z usług opiekuńczych przewidzianych w art. 17 i art. 18 ustawy
Bezdomność i niepełnosprawność nie są wystarczającymi powodami skierowania osoby do domu pomocy społecznej.
1. Przepis art. 31a ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./ nakłada na organ pomocy społecznej obowiązek rozważenia sytuacji życiowej osoby ubiegającej się o pomoc w kategoriach "przypadku szczególnie uzasadnionego" w znaczeniu konieczności dokonania oceny, która powinna abstrahować od kwestii wysokości uzyskiwanego przez tę osobę dochodu; celem tego
Wszystkie osoby, które wskutek powodzi poniosły straty w gospodarstwie domowym na skutek zalania mieszkań winny otrzymać świadczenie, o którym mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 80 poz. 491/. Świadczenie to bowiem jest świadczeniem publicznoprawnym, nie pozostającym
Prawo do jednorazowej zapomogi pieniężnej, określonej w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnym rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 80 poz. 491/, przysługuje osobom, które wskutek powodzi poniosły straty w gospodarstwie domowym w wyniku zalania izb mieszkalnych, jak również pomieszczeń pomocniczych i przynależnych
Powódź jest zdarzeniem losowym w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt 3a i art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./ również wtedy, gdy rozmiar powodzi kwalifikuje ją do uznania za klęskę żywiołową.
Po wejściu w życie art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, wprowadzonego przez art. 1 pkt 19 ustawy z dnia 14 czerwca 1996 r. /Dz.U. nr 100 poz. 459/, wydane dotychczas na podstawie art. 27 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej decyzje w przedmiocie przyznania zasiłku stałego z tytułu niemożności podjęcia pracy z powodu inwalidztwa powstałego
Jednorazowa zapomoga pieniężna przysługuje jedynie w przypadku zalania mieszkania i w związku z tym poniesienia strat w gospodarstwie domowym /art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. - Dz.U. nr 80 poz. 491/.
