Wyrok NSA z dnia 9 stycznia 1998 r., sygn. II SA/Wr 319/97

Po wejściu w życie art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./, wprowadzonego przez art. 1 pkt 19 ustawy z dnia 14 czerwca 1996 r. /Dz.U. nr 100 poz. 459/, wydane dotychczas na podstawie art. 27 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej decyzje w przedmiocie przyznania zasiłku stałego z tytułu niemożności podjęcia pracy z powodu inwalidztwa powstałego do 18 roku życia nie stały się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 162 par. 1 pkt 1 Kpa przepis ten nie uzasadnia stwierdzenia ich wygaśnięcia, jeżeli organ pomocy społecznej nie orzeknie o stwierdzeniu nabycia przez uprawnionego prawa do renty socjalnej zamiast dotychczasowego zasiłku stałego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Janiny M. na decyzję Wojewody (...) z dnia 5 lutego 1997 r. w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji ostatecznej o przyznaniu zasiłku stałego z pomocy społecznej na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 ust. 3 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji decyzji Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. z dnia 1 października 1996 r. oraz zasądził od Wojewody (...) na rzecz skarżącej dziesięć złotych tytułem zwrotu wpisu od skargi.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 sierpnia 1992 r. nr OPS.9141/24/s/92, wydaną na podstawie art. 27 ust. 3 art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 87 poz. 506/, Kierownik Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. przyznał Janinie M. zasiłek stały z pomocy społecznej w wysokości 28 proc. przeciętnego wynagrodzenia brutto miesięcznie od dnia 1 czerwca 1992 r.