Z historii ruchu oporu w czasie wojny 1939-1945 wynika, że w działalności tego ruchu uczestniczyły również dzieci, wobec czego sam wiek osoby ubiegającej się o przyznanie uprawnień kombatanckich nie może być przesłanką przemawiającą na jej niekorzyść. Podstawą rozstrzygnięcia może być jedynie ustalenie faktów.
Służba po wyzwoleniu Polski w Milicji Obywatelskiej i Służbie Bezpieczeństwa, jak i członkostwo w Oddziałach Robotniczych Milicji Obywatelskiej, nie wystarczają do stwierdzenia uprawnień do świadczeń kombatanckich ze względu na uczestnictwo w walkach o utrwalenie władzy ludowej. Uprawnionymi do świadczeń kombatanckich są tylko te osoby, które po wyzwoleniu Polski brały osobisty, bezpośredni, rzeczywisty
1. Uprawnienia do świadczeń kombatanckich przysługują nie tylko z samego faktu uczestnictwa w działaniach i zdarzeniach wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ lecz uzależnione są także od etyczno-moralnej oceny postępowania danej osoby w trakcie tych działań. 2. Stwierdzenie uprawnień do świadczeń kombatanckich nie może skutecznie
"Pomocnicza" służba, nawet z bronią w ręku, przy Wojskowej Komendzie wykonywana w ZSRR po wyzwoleniu nie może stanowić podstawy do przyznania uprawnień do świadczeń przysługujących kombatantom, bez względu na to, czy polegała na ochronie przemysłu naftowego czy też była wykonywana w ramach analogicznych zadań mieszczących się w pojęciu służby pomocniczej.
Błędny jest pogląd jakoby udział w przeszkoleniu w czasie służby wojskowej mógł być traktowany "jako równoznaczny" z udziałem w walkach o utrwalanie władzy ludowej.
Sam fakt skazania członka Armii Krajowej za nieujawnienie się w określonym terminie nie może stanowić podstawy prawnej do odmowy przyznania uprawnień kombatanckich, tym bardziej że przynależność do tej organizacji uprawnia w myśl obowiązujących przepisów do uzyskania członkostwa ZBoWiD i uprawnień kombatanckich. Skazanie takie bowiem nie było skazaniem ani za przestępstwo polityczne ani też za przestępstwo
Skoro jednym z głównych ustawowych celów przyznawania uprawnień do świadczeń kombatanckich, jako uprawnień szczególnych jest otoczenie wyjątkową troską i opieką środowiska ludzi zasłużonych dla narodu i państwa, to nie można uznać za sprzeczną z prawem decyzję organów ZBoWiD odmawiającą stwierdzenia uprawnień do takich świadczeń osobie, która była wprawdzie uczestnikiem wojny obronnej w Polsce we wrześniu
Z regulacji zawartej w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ wynika, iż w przypadku zaistnienia którejkolwiek "podstawy" wymienionej w art. 1 tej ustawy, odpowiednia osoba nabywa warunki do stwierdzenia uprawnień kombatanckich bez względu na długość okresu istnienia tej "podstawy", który może być nawet krótszy niż miesiąc.
"Medal za Wojnę 1939-45" stanowi jedynie konsekwencję służby wojskowej w okresie II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie a nie dowód szczególnych zasług, o których mowa w par. 9 ust. 2 lit. "b" Regulaminu Weryfikacyjnego ZBoWiD.
Oczywistym jest, że bez pomocy społeczeństwa, bez oparcia w narodzie, ruch oporu nie mógłby skutecznie działać. Nie oznacza to jednak, że każdy kto udzielał pomocy, może być przyjęty w poczet członków ZBoWiD i mieć uprawnienia do świadczeń kombatanckich. Takimi mogą być tylko ci, którzy ściśle odpowiadają kryteriom ustanowionym w przepisach prawa.
Wielokrotna karalność i to w warunkach recydywy, za przestępstwa kradzieży, w tym za zagarnięcie mienia społecznego, stanowi stosownie do Regulaminu Weryfikacyjnego ZBoWiD podstawę dla organów ZBoWiD odmowy przyjęcia takiej osoby w poczet jego członków, z powodu utraty przez nią warunków wymaganych przez statut ZBoWiD w sferze etyczno-moralnej dla członkostwa tego związku. Organy ZBoWiD, orzekając
Służba w Istriebitielnych Batalionach odbywana po zakończeniu wojny nie może stanowić podstawy do przyznania uprawnień do świadczeń przysługujących kombatantom, bowiem "udział w walkach o utrwalanie władzy ludowej", o którym mowa w art. 1 w zw. z art. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/, odnosi się wyłącznie do osobistego udziału w walkach
1. Ze sformułowania przepisu art. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ wyraźnie wynika, że chodzi w niej nie o udział w utrwalaniu władzy ludowej bo taki udział miał każdy z obywateli żyjących nienagannie w okresie tworzenia się i umacniania państwowości polskiej po wyzwoleniu, ale o udział w walkach o utrwalanie władzy ludowej, a więc o udział
Okoliczność, że nastąpiło zatarcie skazania i znaczny upływ czasu od dopuszczenia się przestępstwa nie ma znaczenia przy ocenie sylwetki moralnej osoby ubiegającej się o przyznanie szczególnych uprawnień, jakimi są uprawnienia do świadczeń kombatanckich, tym bardziej, że działalność i zachowanie tej osoby, stanowiące podstawę do ubiegania się o przyznanie jej takich uprawnień i będące przedmiotem oceny
Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ do kombatantów zalicza tylko tych, którzy ponieśli szczególne zasługi dla narodu i państwa biorąc między innymi udział w walkach o niepodległość Ojczyzny, zatem sama gotowość brania takiego udziału w walkach nie może być uznana za walkę z okupantem.
1. Jeżeli organ chce się powołać na szczegółowe fakty historyczne np. organizacje różnych jednostek wojskowych w 1939 r., a także ich dyslokację, to musi je udokumentować, albo powołując /cytując/ odpowiednią literaturę wojskowo-historyczną albo korzystając z biegłego. 2. Nie odpowiada przymiotowi dowodu notatka nie wiadomo przez kogo podpisana i na jakiej wiedzy oparta.
1. O spełnieniu przez poszczególne osoby warunków przewidzianych w ustawie z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ orzeka ZBoWiD w oparciu o Statut ZBoWiD oraz Regulamin weryfikacyjny ZBoWiD przeto zarówno Statut, jak i Regulamin weryfikacyjny stały się w tym zakresie częścią składową prawa powszechnie obowiązującego. Stanowią one przepisy wykonawcze do
Wezwanie kierowcy pojazdu przez organ administracji państwowej do sprawdzenia kwalifikacji na podstawie art. 82 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 6 poz. 35/ nie jest decyzją administracyjną.
Artykuł 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ i Statut ZBoWiD-u nie określają, jakie służby państwowe i formacje zbrojne mogą być uznawane jako prowadzące walki o utrwalenie władzy ludowej. W świetle tych przepisów nie ma podstaw do przyjęcia, aby Milicja Pomocnicza, jako powołana do umocnienia bezpieczeństwa formacja dysponująca bronią w czasie
Oddelegowanie z uspołecznionego zakładu pracy kierowcy wraz z samochodem do dyspozycji organów MO w celu wzięcia udziału w walkach z reakcyjnym podziemiem, a następnie udział kierowcy w tych walkach, polegający między innymi na dowożeniu funkcjonariuszy MO na pole walki i na pomocy przy likwidacji band, jest uczestnictwem w walkach o utrwalenie władzy ludowej w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 26 maja
Zaostrzenie kryteriów uwzględniania działalności kombatanckiej po 1974 roku nie jest sprzeczne z przepisami ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ i art. 75 - art. 87 Kpa określającymi sposób dokumentowania okoliczności faktycznych sprawy. Jest to konieczne również dlatego, że określenia "służba w jednostce wydzielonej do walk z reakcyjnym podziemiem
Przepisy art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ wymieniają kategorie osób, którym przysługują uprawnienia do świadczeń kombatanckich taksatywnie /to jest wyczerpująco/, a nie przykładowo, i nie mogą być interpretowane rozszerzająco.
