Obowiązujący od dnia 1 lipca 1984 r. przepis par. 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/ pozwala jedynie na zameldowanie na pobyt czasowy do dwóch miesięcy osoby, która zgłaszając pobyt stały nie przedstawia uprawnienia do przebywaniu w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie
1. Wyrok orzekający eksmisję załatwia spór między stronami tego procesu i nie daje terenowemu organowi administracji państwowej, przed jego wykonaniem, podstawy do wymeldowania z lokalu osoby podlegającej przymusowemu usunięciu. 2. Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ zobowiązuje do wymeldowania się tylko wówczas, gdy
W sytuacji, gdy skarżącemu nie towarzyszy zamiar powrotu do dotychczasowego miejsca pobytu stałego ocena czy przebywa on w innym lokalu z zamiarem stałego pobytu winna być dokonana z uwzględnieniem nie tylko subiektywnych przesłanek, lecz także obiektywnych kryteriów znajdujących oparcie w całokształcie okoliczności rozpatrywanej sprawy.
Osobą, która opuściła dotychczasowe miejsce stałego pobytu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ jest osoba, która przestała zamieszkiwać i nie ma zamiaru stałego przebywania w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem. Jeżeli osoba taka utraciła uprawnienia do przebywania w lokalu /np. wskutek orzeczenia
1. Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie wyjaśnia pojęcia "opuszczenia lokalu". Badając stan faktyczny nie można zatem pominąć również okoliczności powodujących ewentualne wyprowadzenie się najemcy. 2. Jeżeli z wyroku sądowego wynika, że "przez czas wspólnego zamieszkiwania stron", a zatem do czasu wykonania eksmisji, skarżący ma
Jeżeli jeden z małżonków opuścił dobrowolnie lokal mieszkalny stanowiący wspólny przedmiot najmu i przeprowadził się do innego lokalu, prawomocny wyrok w sprawie rozwodowej, orzekający eksmisję tej osoby z lokalu poprzednio zajmowanego wspólnie z byłym małżonkiem, stanowi utratę uprawnień do dalszego przebywania w tym lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych
1. Wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję administracyjną wyłącza możliwość wniesienia w tej sprawie sprzeciwu przez prokuratora. 2. Organ administracji państwowej nie jest uprawniony do dokonywania "wyboru" organu, który będzie kontrolował jego decyzję. Natomiast w przypadku zbiegu środków podejmowanych przez różne organy dla weryfikacji decyzji administracyjnej należy przyjąć
1. Przy istnieniu okoliczności wymienionych w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ wniosek o zmianę nazwiska "podlega uwzględnieniu" a więc organ administracji nie może odmówić uwzględnienia wniosku bez naruszenia prawa. Natomiast inne względy, traktowane przez wnioskodawcę jako ważne, podlegają ocenie ze strony organu orzekającego w
1. Zarządzenie nr 72 Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 1952 r. w sprawie pisowni nazwisk i imion w dowodach osobistych i tymczasowych zaświadczeniach tożsamości /nie publikowane/ wydane na podstawie art. 10 ust. 2 dekretu z dnia 22 października 1951 r. o dowodach osobistych /Dz.U. nr 55 poz. 382/ upoważniało do zmiany z urzędu pisowni nazwiska na polską tylko wówczas, jeżeli nazwisko to miało
1. W myśl przepisów art. 2 ust. 1 i art. 7 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ nie stanowi "ważnego względu" fakt używania przez dziecko - zwyczajowo - imienia "Marco", zamiast Marek, które to imię zostało nadane dziecku i wpisane w akcie urodzenia. 2. Komisja Kultury Języka Komitetu Językoznawstwa PAN opiniując wniosek o zmianę imienia "Marek na
Przepis par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./ nie zobowiązuje organów administracji państwowej do udzielenia zezwolenia lecz uprawnia je do udzielenia takiego zezwolenia, pozostawiając ocenie tych organów czy w konkretnej sprawie istnieją
1. Ocena, czy w konkretnym przypadku zachodzą ważne względy w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ należy do właściwego organu administracji. 2. Intencją ustawodawcy było i jest by zmienione nazwiska miały brzmienie polskie, a nie obce /w tym i słowiańskie/. 3. Wniosek o zmianę nazwiska nie podlega uwzględnieniu gdy wnioskodawca
Zameldowanie osoby wbrew jej woli i bez zgłoszenia oraz wbrew woli dysponenta lokalem na pobyt stały w domu studenckim mającym charakter hotelu rażąco narusza art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/.
Zameldowanie, co wynika z postanowień art. 1 ust. 2 i art. 48 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/, jest czynnością techniczną i pozwala na rejestrację danych o miejscu pobytu osoby. Jeżeli jednak zgłoszone dane budzą wątpliwości, rejestracji dokonuje się z uwzględnieniem ustaleń poczynionych przez urząd dokonujący zameldowania art. 48 ust
