W postępowaniu o wznowienie organ administracji nawet jeśli wzruszyłby dotychczasową decyzję, bądź odmawiając jej uchylenia stwierdził, że została ona wydana z naruszeniem prawa /art. 151 par. 2 Kpa/, z uwagi na treść art. 153 Kpa nie może rozstrzygać o roszczeniach odszkodowawczych.
W przypadku postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczętego na żądanie strony lub z urzędu /art. 157 par. 2 Kpa/ nie ma zastosowania ogólna reguła wyrażona w art. 61 par. 3 Kpa. Zgodnie z art. 157 par. 3 Kpa wszczęcie postępowania wymaga uprzedniej kontroli ze strony organu administracji, czy zachodzą przesłanki formalnoprawne warunkujące jego dopuszczalność.
Wykonanie aktu administracyjnego /np. decyzji/ oznacza spowodowanie, sprowadzenie, w sposób dobrowolny lub w trybie przymusowym, takiego stanu w rzeczywistości społecznej, który jest zgodny z treścią aktu. Nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania i w związku z tym nie każdy wymaga wykonania. Bez wątpienia nie kwalifikują się do wykonywania wszelkie akty administracyjne
1. Przepis art. 156 par. 2 Kpa odnosi nieodwracalność skutków do zdarzeń prawnych, a nie do stanu faktycznego. Nieodwracalności skutków prawnych w rozumieniu wymienionego przepisu nie można utożsamiać z niemożnością przywrócenia stanu faktycznego. 2. Wykonanie robot budowlanych na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę należy zaliczyć do zdarzeń faktycznych, a nie do skutków prawnych choć fakt, iż
1. Obowiązujące przepisy nie nakładają na organ administracji obowiązku doręczenia stronom projektów architektoniczno-budowlanych stanowiących integralną część decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę i wobec tego nie doręczenie tego dokumentu nie może być utożsamiane z naruszeniem zasady zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu /art. 10 par. 1 Kpa/,
Nie jest dopuszczalne, aby organ współdziałający zastępował organ właściwy do wydania decyzji w rozpatrywaniu oraz w rozstrzyganiu sprawy, a może tylko przyczynić się do rozszerzenia stanu faktycznego lub prawnego konkretnej sprawy o pewne dodatkowe okoliczności. Nie jest też dopuszczalne, aby organ upoważniony do wydania określonej decyzji zastępował organ współdziałający. Niezależnie od tego czy
Przepis art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego nakłada na organ administracji publicznej nie tylko obowiązek prawidłowego rozważenia stanu faktycznego i prawnego rozstrzyganej sprawy lecz także obowiązek rozważenia skutków prawnych, które wywołują wszelkie inne ostateczne akty administracyjne, które funkcjonują w obrocie prawnym i pozostają w związku z podejmowanym rozstrzygnięciem w indywidualnej
Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. o stowarzyszeniach /t.j. Dz.U. 2001 nr 79 poz. 855/ nie przyznaje prawa skargi do sądu administracyjnego na wykonywanie przez organy nadzoru nad stowarzyszeniami. Stosowanie przez organy nadzoru środków przewidzianych w ustawie z dnia 5 lipca 1990 r. Prawo o zgromadzeniach /Dz.U. nr 51 poz. 297 ze zm./ należy do oceny tego organu. Zastosowanie przewidzianych środków
Zgodnie przepisem art. 24 par. 1 pkt 5 Kpa podlega wyłączeniu pracownik organu administracji publicznej, który rozpatrywał sprawę w niższej instancji. Przepis ten ma zastosowanie do pracownika naczelnego organu administracji publicznej, który wydał decyzję w sprawie i w związku z tym nie może otrzymać upoważnienia do ponownego jej rozstrzygnięcia, na skutek wniosku strony o ponowne rozpatrzenie sprawy
Skoro wykonaniu podlega orzeczenie dyscyplinarne prawomocne tj. takie od którego nie przysługuje stronie żaden środek odwoławczy w sprawie, a na orzeczenie dyscyplinarne organu odwoławczego została złożona skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w ustawowym terminie, to zaskarżone orzeczenie nie jest prawomocne i jako takie wykonaniu w trybie par. 34 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych
Przepis art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stanowiący, że nie można wnieść skargi do Sądu administracyjnego, jeżeli toczy się postępowanie w celu m.in. stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, nie określa negatywnej przesłanki dla drogi sądowej, lecz jedynie pierwszeństwo dla rozpoznania sprawy w trybie administracyjnym
Na postanowienie w sprawie odmowy wyłączenia pracownika organu, zażalenie nie przysługuje, lecz takie postanowienie strona może kwestionować w postępowaniu odwoławczym od decyzji w danej sprawie.
Pismo Ministra Infrastruktury stanowiące odpowiedź na wniosek w sprawie wskazania osób zobligowanych ustawowo i uprawnionych do wyegzekwowania od właścicieli budynku obowiązku indywidualnego rozliczania kosztów ogrzewania w poszczególnych mieszkaniach oraz w sprawie udzielenia informacji o przysługującym prawie odwołania nie należy do żadnej kategorii obiektów, które mieszczą się w zakresie objętym
Nałożenie na inwestora wnioskującego o wydanie decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji liniowej w jej osnowie dodatkowego obowiązku wymaga podania w tym zakresie materialnoprawnej podstawy oraz jego uzasadnienia prawnego i faktycznego.
Przysługująca Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu z mocy art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w związku z art. 161 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym /Dz.U. nr 65 poz. 385 ze zm./, sfera kognicji - badania zgodności z prawem decyzji organów uczelni w indywidualnych sprawach studenckich - wyznacza te elementy postępowania
Pismo złożone w terminie przysługującym stronie do wniesienia odwołania, które nawiązuje do wydanej decyzji i z którego da się wyprowadzić wniosek, że strona nie zgadza się z ustaleniem decyzji, które przyjęła za podstawę rozstrzygnięcia, musi w organie administracji budzić wątpliwości co do rzeczywistego zamiaru strony działającej bez pełnomocnika.
Przedmiotem skargi jest interpretacja Ministra Finansów wydana na podstawie art. 14 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, która stosownie do art. 16 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie podlega zaskarżeniu.
Szczególnie ostrożnie należy korzystać z uprawnienia do wydania decyzji kasacyjnej w sytuacji powtórnej kontroli decyzji organu I instancji, wydanej już po wypełnieniu zaleceń zawartych we wcześniejszej decyzji kasacyjnej organu odwoławczego, gdzie strona jest zainteresowana jak najszybszym merytorycznym załatwieniem sprawy, a każde przesunięcie w czasie rozstrzygnięcia o swoich prawach /lub obowiązkach
Z mocy art. 30 par. 4 Kpa, w sprawach dotyczących praw zbywalnych w razie zbycia prawa w toku postępowania wstępują jej następcy prawni. Zasadę następstwa prawnego należy odnieść także do przypadku zbycia prawa w toku postępowania wznowieniowego. W konsekwencji, zbywca prawa traci uprawnienia strony w takim postępowaniu na rzecz nabywcy. Nie sposób bowiem przyjąć, aby postępowanie wznowieniowe miało
Według stanu prawnego obowiązującego w dniu podejmowania zaskarżonego postanowienia, tj. w dniu 17 maja 2000 r., właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie starosty w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku określonego w art. 124 ust. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/ był wojewoda. Przepis art. 9a
Skoro więc nastąpiła utrata legitymacji prawnej przez skarżącego, to tym samym organ musiał uznać, że ma do czynienia z bezprzedmiotowością postępowania.
