Poza zakresem przedmiotowym art. 2 ust. 1 lit. "e" dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej /Dz.U. 1945 nr 3 poz. 13 ze zm./ były zabudowane nieruchomości miejskie, nie mające związku funkcjonalnego z nieruchomością ziemską, przejmowaną na cele reformy rolnej.
W przypadku kiedy skarżący nie jest w stanie uzyskać od pracodawcy zaświadczenia czy świadectwa pracy precyzującego przyczynę wypowiedzenia, nie ma przeszkód, by Urząd Pracy okoliczność tą wyjaśnił zgodnie z art. 7 Kpa. Skarżącej /bezrobotnej/ nie mogą obciążać zaniedbania, czy inne uchybienia przepisom prawa pracy ze strony pracodawcy.
Status repatrianta w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 10 poz. 49/ uzyskać może osoba narodowości lub pochodzenia polskiego przybyła do Polski z zamiarem osiedlenia się na stałe zarówno wówczas, gdy wymagane ust. 2 tego przepisu zezwolenie na osiedlenie się na stałe uzyskała przed, jak i po przybyciu do Polski.
Przepis art. 21 ust. 4 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./, w zakresie, w jakim Trybunał Konstytucyjny uznał tę normę za niezgodną z Konstytucją, utracił moc w dniu 9 września 1994 r. /por. Obwieszczenie Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 września 1994 r
Przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu represji okresu wojennego i powojennego na podstawie art. 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ nie jest uzależnione od działalności czy aktywności politycznej, narodowościowej, religijnej osób, a jedynie od charakteru źródła stosowanych
Nabycie filmu /videokasety/ w celu odpłatnego rozpowszechniania, od osoby uprawnionej do działalności handlowej, lecz nie mającej uprawnienia do prowadzenia tej działalności w zakresie dystrybucji filmów, nie spełnia wymogu określonego w art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o kinematografii.
Przepis art. 11 ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego /Dz.U. nr 7 poz. 44 ze zm./ i art. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 7 czerwca 1920 r. w przedmiocie wykonania ustawy z dnia 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego /Dz.U. nr 52 poz. 320 ze zm./ należy rozumieć w ten sposób, iż w razie nabycia przez obywatela polskiego obywatelstwa obcego
Organ administracji nie może odmówić wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji /art. 157 par. 3 Kpa/, uzasadniając odmowę brakiem podstaw prawnych do stwierdzenia nieważności. O tym, czy zachodzą podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, przewidziane w art. 156 par. 1 Kpa, organ może zadecydować dopiero po przeprowadzeniu stosownego postępowania.
Dekret z dnia 5 października 1955 r. o odpowiedzialności materialnej żołnierzy za szkody wyrządzone jednostce wojskowej /Dz.U. nr 40 poz. 247/ oparty jest na zasadzie winy żołnierza. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że wypłacenie odprawy emerytalnej /zgodnie z przepisami prawa/ w związku ze zwolnieniem ze służby mogłoby - nawet w przyszłości - być traktowane jako "zawinione wyrządzenie
Skoro w momencie orzekania organy administracyjne nie były w posiadaniu niektórych dowodów w postaci dokumentów, chociaż strona mogła i powinna je powołać w postępowaniu przed tymi organami, to trudno jest uzasadnić pogląd, że organy administracyjne naruszyły prawo. Nie oznacza to jednak, że strona z dowodów takich, które przedłożyła dopiero w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, nie
1. Brak jest podstaw do przyjęcia, że art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ są przepisami ogólnymi w stosunku do dekretu z dnia 2 sierpnia 1951 r. o targach i targowiskach /Dz.U. nr 41 poz. 312 ze zm./ i że definicja targowiska z dekretu wyklucza stosowanie art. 15 ust. 2 ustawy przy wymiarze opłat targowych. 2. Wprowadzony
Określenie przedmiotu sprawy jako "odmowy zaniechania poboru podatku w 1993 r. i w przyszłości" nie znajduje podstaw prawnych. Podatnikowi przysługuje prawo ubiegania się o zaniechanie poboru podatku w każdym roku podatkowym, jeżeli znajdzie się w sytuacji uzasadniającej, jego zdaniem, taki wniosek.
Zameldowanie jednego z małżonków na pobyt stały w lokalu wchodzącym w skład małżeńskiej wspólności majątkowej /współwłasność łączna/ nie jest uzależniona od zgody drugiego małżonka.
Nieuzasadnione odrzucenie przez organy podatkowe argumentacji mającej świadczyć, iż przedmiot importu jest rzeczą otrzymaną przez fundację, przeznaczoną do działalności statutowej /objętą zwolnieniem od cła na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 15 Prawa celnego/, stanowi naruszenie interesu społecznego, o którym mowa w art. 7 Kpa w związku z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku
Przepis art. 10 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ nie wymaga, by każda z nowo powstałych działek w wyniku podziału miała bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Prawidłowe korzystanie z domu mieszkalnego usytuowanego na działce, która w wyniku podziału na podstawie powyższego przepisu nie ma dostępu
1. Budzące wątpliwości informacje spółdzielni mieszkaniowej co do charakteru wkładu oraz co do jego wysokości, jeżeli jest to wkład mieszkaniowy ustalony dla danego lokalu, nie może stanowić rozstrzygającej podstawy wymiaru zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż sytuacja taka narusza wymogi art. 7, art. 77 par. 1 Kpa. Ponadto postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia wysokości
1. Rozstrzygnięcie materialnoprawnej przesłanki, jaką jest utrata ryczałtowej formy opodatkowania, należy do organu podatkowego, a nie do sądu administracyjnego. Dokonana w wyroku tego sądu ocena legalności decyzji nie stanowi rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, o którym mowa w art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa. 2. Nie do pogodzenia z zasadami wynikającymi w szczególności z art. 7 i 8 Kpa byłoby stosowanie
W przypadku uiszczenia opłaty skarbowej niezgodnie z właściwością miejscową organu podatkowego, organ podatkowy, który uznaje się za niewłaściwy, winien postąpić zgodnie z zasadami art. 64 i art. 65 Kpa, które mają w tym przypadku odpowiednie zastosowania.
W wypadku nieuznania podatkowej księgi przychodów i rozchodów za dowód w sprawie, a także w razie wadliwości dowodu księgowego, podatnik może wykazać innymi dowodami, że poniósł określony wydatek. Pozwala na to art. 75 Kpa, w myśl którego dowodem może być wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem, a może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy.
Stosownie do art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ spółdzielnie użytkując grunty, do których stosuje się przepisy o zarządzie, korzystają z nieruchomości zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki. W tak określonej treści użytkowania mieści się dopuszczalność wykonywania tego prawa przez najemców
Przewidziane w art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ opłaty adiacenckie mają charakter obligatoryjny. Obowiązek ich uiszczenia istnieje niezależnie od tego czy właściciel nieruchomości ma zamiar z wybudowanych urządzeń korzystać.
1. Normy zawarte w przepisach art. 168 i 169 Kpa ustanawiają domniemanie prawdziwości zeznania podatkowego lub księgi podatkowej. Oznacza to, że stan wynikający z zeznania lub księgi jest dla organu podatkowego wiążący. Możliwość przyjęcia za podstawę rozstrzygnięcia podatkowego innego stanu niż wynikający z zeznania lub księgi zachodzi dopiero wówczas, gdy wskazane wyżej domniemania zostaną obalone
1. Organy samorządu współdziałające przy wydawaniu decyzji administracyjnej nie są legitymowane do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na taką decyzję. 2. Organ współdziałający może sygnalizować nieprawidłowości rozstrzygnięcia organowi sprawującemu nadzór nad organem, który wydał decyzję lub prokuratorowi.
