Wyrok NSA z dnia 14 grudnia 1994 r., sygn. III SA 571/94

W wypadku nieuznania podatkowej księgi przychodów i rozchodów za dowód w sprawie, a także w razie wadliwości dowodu księgowego, podatnik może wykazać innymi dowodami, że poniósł określony wydatek.

Pozwala na to art. 75 Kpa, w myśl którego dowodem może być wszystko, co nie jest sprzeczne z prawem, a może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 listopada 1993 r. Urząd Skarbowy w L. wymierzył spółce z ograniczoną odpowiedzialnością "K." w C. podatek dochodowy od osób prawnych za okres od 7 października 1992 r. do dnia 31 grudnia 1992 r. w kwocie 984.300.000 zł. Była to kwota znacznie przewyższająca podaną przez spółkę w zeznaniu podatkowym kwotę 68.364.000 zł.

Różnica wynikła - zdaniem Urzędu Skarbowego - z następujących okoliczności:

1/ Spółka zaewidencjonowała w ciężar kosztów dowody adresowane do innych podmiotów, nie spełniające wymogów z par. 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./,

2/ nie uznano za koszt uzyskania przychodu kwot zapłaconych A. T. za reklamę firmy "K.", tzn. innego podmiotu gospodarczego. Urząd Skarbowy przyznał jednak, że kwotę 60 mln zł wypłacono na ten cel z kasy spółki "K.",

3/ nie uznano za koszt kwoty 28.376.000 zł będącej wartością ubytków wagowych złomu wydanego z magazynu spółki. Urząd Skarbowy zarzucił Spółce, że nie prowadziła postępowania, które powinno wyjaśnić dlaczego waga złomu była inna w momencie wydania go z magazynu i inna w chwili przyjęcia go przez odbiorcę,

4/ nie uznano za koszty kwoty 39.838.500 zł stanowiącej wartość nabytych transformatorów. Kwotę tę Spółka zaksięgowała w ciężar kosztów bezpośrednio po zakupie, podczas gdy w zakładowym planie kont nie określono materiałów, które mogą być w ten sposób księgowane. Obowiązek określenia tych materiałów wynika z par. 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości,