Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 1994 r., sygn. III SA 497/94

1. Normy zawarte w przepisach art. 168 i 169 Kpa ustanawiają domniemanie prawdziwości zeznania podatkowego lub księgi podatkowej. Oznacza to, że stan wynikający z zeznania lub księgi jest dla organu podatkowego wiążący. Możliwość przyjęcia za podstawę rozstrzygnięcia podatkowego innego stanu niż wynikający z zeznania lub księgi zachodzi dopiero wówczas, gdy wskazane wyżej domniemania zostaną obalone w sposób prawem przewidziany.

2. Obalenie jednak jednego z powyższych domniemań nie stanowi wprost o prawie do szacunkowego ustalenia podstawy opodatkowania, jeśli się okaże, że mimo obalenia domniemania są dane pozwalające na ustalenie podstawy opodatkowania bez potrzeby dokonywania jakiegokolwiek szacunku.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Hanny R. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 21 marca 1994 r. w przedmiocie wymiaru podatków obrotowego i dochodowego za 1990 r. i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej trzydzieści sześć milionów pięćset pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.