Wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2011 r., sygn. II GSK 100/10
Kwota podatku naliczonego nie musi być identyfikowana z kwotą wyrażoną na fakturze wyłącznie w walucie polskiej, lecz może ona być w istocie iloczynem kwoty wykazanej na fakturze w walucie obcej oraz kursu tej waluty w stosunku do waluty polskiej ustalonej przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego na podstawie art. 13 ustawy z dnia 2 grudnia 1994 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 136 poz. 703 ze zm./.
Zezwolenie Prezesa Narodowego banku Polskiego na prowadzenie działalności kantorowej może dotyczyć obszaru objętego jego jurysdykcją.
Znaczny stopień ryzyka związany z transakcjami kapitałowymi, wobec braku indywidualnych okoliczności uzasadniających ich dokonywanie, jest niezależnie od wysokości kwoty tych inwestycji, wystarczającym argumentem do odmowy udzielenia zezwolenia dewizowego. Odpowiedź organu na skargę nie może "uzupełniać" zaskarżonej decyzji przez zamieszczenie w niej rozważań i ocen, które zgodnie z art. 107 par. 3
Stwierdzenie w wyniku kontroli skarbowej, wydanego na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /t.j. Dz.U. 1999 nr 54 poz. 572 ze zm./, obowiązku, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, może nastąpić przez uwzględnienie treści całego wyniku, a nie tylko jego ostatecznych
Art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ nie może być uznany jako prawidłowa podstawa rozstrzygnięć w sprawach indywidualnych zezwoleń dewizowych.
Przepisy Prawa dewizowego nie określają przesłanek i kryteriów udzielania zezwoleń dewizowych, natomiast wewnętrzne ustalenia Narodowego Banku Polskiego, iż bank nie udziela zezwoleń dewizowych ex post nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia, gdyż nie mają przymiotu prawa powszechnie obowiązującego.
Art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ nie może stanowić samodzielnej podstawy rozstrzygnięcia wniosków o indywidualne zezwolenie dewizowe bez określenia przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego zasad udzielania tych zezwoleń w przepisach powszechnie obowiązujących.
Skoro organem wydającym i cofającym zezwolenia dewizowe jest Narodowy Bank Polski, to nie może on być równocześnie organem orzekającym w I i II instancji, a skoro tak to uprawnienia organów I i II instancji w tych sprawach nie mogą być "rozpatrywane" /delegowane/ na oddziały terenowe czy różne komórki organizacyjne Centrali NBP. Skoro ustawa z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz
1. W ustawie z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ brak jest upoważnienia dla banku dewizowego do udzielania zezwoleń dewizowych, o których mowa w art. 9 tej ustawy. 2. Bank dewizowy nie stanowi "strony" w rozumieniu art. 21 ust. 3 prawa dewizowego. 3. Postępowanie o udzielenie zezwolenia dewizowego nie jest postępowaniem prowadzącym do zawarcia umowy /a więc do powstania
Dopóki nie zostanie dokonana odpowiednia nowelizacja ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o Narodowym Banku Polskim /Dz.U. 1992 nr 72 poz. 360/, dopóty brak jest podstaw prawnych, aby Prezes Narodowego Banku Polskiego rozpoznawał odwołania od decyzji wydawanych przez dyrektora oddziału okręgowego.
Zaniechanie ustalenia zasad udzielania indywidualnych zezwoleń dewizowych - do czego przepis art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ zobowiązuje Prezesa Narodowego Banku Polskiego w porozumieniu z Ministrem Finansów - jest naruszeniem tej ustawy.
1. Postępowanie zwykłe instancyjne w sprawie indywidualnych zezwoleń dewizowych toczy się wyłącznie przed organami Narodowego Banku Polskiego. 2. Zasady udzielania indywidualnych zezwoleń dewizowych /art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe - Dz.U. nr 6 poz. 33/ powinny być wydane w formie właściwej dla aktów normatywnych Prezesa Narodowego Banku Polskiego, to jest w formie zarządzenia