Wyrok NSA z dnia 18 lutego 1994 r., sygn. III SA 648/93

1. W ustawie z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ brak jest upoważnienia dla banku dewizowego do udzielania zezwoleń dewizowych, o których mowa w art. 9 tej ustawy.

2. Bank dewizowy nie stanowi "strony" w rozumieniu art. 21 ust. 3 prawa dewizowego.

3. Postępowanie o udzielenie zezwolenia dewizowego nie jest postępowaniem prowadzącym do zawarcia umowy /a więc do powstania cywilnoprawnego stosunku/ lecz jest to postępowanie o charakterze publicznoprawnym, w którym realizowany jest określony fragment władztwa państwowego do regulowania tej dziedziny stosunków publicznoprawnych, które określone zostały w art. 1 ustawy prawo dewizowe.

Władztwo to realizowane jest poprzez decyzje administracyjne /art. 22 cytowanej ustawy/ a nie przez umowę.

4. Prezes Narodowego Banku Polskiego nie zrealizował dotąd ustawowego obowiązku ustanowionego w art. 21 ust. 2 zdanie drugie prawa dewizowego w postaci ustalenia /w porozumieniu z Ministrem Finansów/ zasad udzielania zezwoleń dewizowych.