1. Do właściwości rzeczowej sądu ochrony konkurencji i konsumentów nie należy rozpoznawanie skarg na bezczynność tych organów administracji publicznej, od decyzji których przysługuje odwołanie do tegoż sądu. Skargi na bezczynność, w tym na bezczynność Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki /Prezesa URE/, należą bowiem do właściwości sądu administracyjnego. 2. Względy wykładni funkcjonalnej art. 8 ust.
1. Uzupełnienie tytułu wykonawczego obejmującego należności za nielegalny pobór energii elektrycznej, przez powołanie jako podstawy prawnej decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energii zatwierdzającej taryfę dla energii elektrycznej, nie spełnienia wymogu z art. 27 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ i nie uzasadnia
Skoro żądanie skarżącego skierowane jest do podmiotu, który w świetle uregulowań ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne /Dz.U. nr 54 poz. 348 ze zm./ nie ma uprawnień do wydawania aktów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 1-4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, to skarga nie podlega kognicji sądu administracyjnego wynikających
W świetle art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne /Dz.U. nr 54 poz. 348 ze zm./ w razie nielegalnego pobierania z sieci paliw lub energii przedsiębiorstwo energetyczne pobiera opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub energię w wysokości określonej w taryfie lub dochodzi odszkodowania na zasadach ogólnych. Taki spór, jako mający charakter sprawy cywilnej w rozumieniu art
1. Określenie podatnikowi w 1998 r. dodatkowej należności wobec Skarbu Państwa za 1996 r., tylko dlatego, że urzędowa interpretacja prawa, zawarta w instrukcji zatwierdzonej przez Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów oraz w pismach adresowanych do różnych podmiotów, do której zastosował się podatnik, została zmieniona w maju 1997 r., narusza zasadę zaufania do organów podatkowych, wynikającą
Od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne /Dz.U. nr 54 poz. 348 ze zm./, to jest od dnia 5 grudnia 1997 r., do określenia cen energii cieplnej stosuje się jej przepisy. Wydane po tym dniu, na podstawie art. 20 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /t.j. Dz.U. 1988 nr 27 poz. 195 ze zm./, decyzje o ustaleniu kwoty nienależnej i kwoty dodatkowej, podlegającej wpłaceniu
Sprawy ponoszenia kosztów wykonania przez odbiorcę urządzeń i instalacji energetycznych i przyłączenia ich do wspólnej sieci znajdującej się w zarządzie zakładu energetycznego oraz dotyczące własności tych urządzeń i instalacji nie są sprawami z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm.
Kwestia, czy w określonym czasie należy ustalić próg dopuszczalnej energochłonności urządzenia /w tym przypadku samochodu/ na takim czy innym poziomie, należy do sfery polityki energetycznej i ekologicznej organu państwa upoważnionego do tego przez ustawę.
1. Wystawienie rachunku dotyczącego należności określonych w art. 43 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej /Dz.U. nr 21 poz. 96 ze zm./ za nielegalne pobieranie paliwa lub energii ze wspólnej sieci, jak i odmowa uwzględnienia odwołania odbiorcy energii elektrycznej, kwestionującego zasadność wystawienia tego rachunku, nie następują w drodze decyzji administracyjnej i nie podlegają
"Uzgodnienie", o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej /Dz.U. nr 21 poz. 96/ jest w istocie władczym rozstrzygnięciem państwowej jednostki administracyjnej, powołanej z mocy prawa do załatwiania spraw indywidualnych /art. 1 par. 1 i 2 Kpa/ i ma charakter decyzji administracyjnej.
Możliwość wymierzenia jednostce gospodarki uspołecznionej kary pieniężnej na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej /Dz.U. nr 21 poz. 96/ związana jest z samym naruszeniem zakazu produkcji urządzeń energetycznych bez uzgodnienia wymaganego przez art. 22 tej ustawy, bez względu na to, czy naruszenie to spowodowało straty w gospodarce energetycznej.
Nakaz wycofania urządzenia energetycznego /instalacji/ z eksploatacji /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej Dz.U. nr 21 poz. 96/ może być wydany tylko przy uwzględnieniu rzeczywistej możliwości zastąpienia jednego urządzenia innym - oszczędniejszym, w realnym terminie, przy uwzględnieniu między innymi maksymalnej staranności jednostki zobowiązanej.
1. Organy gospodarki energetycznej są uprawnione do wydawania decyzji administracyjnych już w postępowaniu o uzgodnienie rozwiązań technicznych przygotowywanej inwestycji, prowadzonym na podstawie art. 16 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej /Dz.U. nr 21 poz. 96/ i przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1984 r. w sprawie uzgadniania rozwiązań technicznych
Pismo Państwowej Dyspozycji Mocy uzasadniające odmowę zawarcia umowy o dostawę energii elektrycznej nie jest decyzją administracyjną i nie może być przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, mimo że sprawy gospodarki paliwowo-energetycznej są objęte właściwością Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 196 par. 2 pkt 8 Kpa/.
1. Obowiązek częściowego pokrywania kosztów elektryfikacji, wynikający z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli /Dz.U. 1954 nr 32 poz. 135/ występuje tylko wówczas, gdy powszechna elektryfikacja zostanie zarządzona i ogłoszona w sposób określony w art. 1 ustawy. 2. Wybudowanie linii energetycznej przez państwowe jednostki organizacyjne ze środków państwowych
Stosownie do art. 12 ustawy z dnia 30 maja 1962 r. o gospodarce paliwowo-energetycznej /Dz.U. nr 32 poz. 150 ze zm./ "dostawa i odbiór paliw gazowych i energii następuje na podstawie umowy". Skoro więc dostawa gazu odbywa się na podstawie umowy o charakterze cywilnoprawnym, żądanie zawarcia takiej umowy nie może być dochodzone przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. Bez znaczenia jest tu okoliczność
1. Skarga przedsiębiorstwa państwowego podlega odrzuceniu na zasadzie art. 204 par. 1 w związku z art. 197 pkt 1 Kpa, jeżeli przedsiębiorstwo nie było stroną w postępowaniu administracyjnym i nie zaskarża konkretnej decyzji dotyczącej jego interesu prawnego lub obowiązku, bądź decyzji wydanej na jego żądanie ze względu na interes prawny lub obowiązek /art. 28 Kpa/. 2. Naczelny Sąd Administracyjny nie
