Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, w wypadku niemożności przeprowadzenia u skarżącej badań kontrolnych przez właściwy organ służby zdrowia drugiego stopnia i braku z tego powodu podstaw do wydania opinii /par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych - Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ organ orzekający winien zwrócić się do Poradni Chorób Zawodowych w
1. Do czasu wydania ponownego orzeczenia lekarskiego w trybie par. 9 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, przez właściwy instytut naukowo-badawczy, organy inspekcji sanitarnej nie mogą rozstrzygnąć sprawy decyzją administracyjną, gdyż tryb rozpoznawania choroby zawodowej nie został zakończony. 2. Korzystanie
Orzeczenia lekarskie wydawane w sprawach chorób zawodowych mają charakter opinii, o jakiej mowa w art. 84 par. 1 Kpa. Z samej istoty tego dowodu wynika więc, że orzeczenie powinno zawierać uzasadnienie zajętego stanowiska z jednoczesnym odniesieniem się do przedstawionej przez skarżącego wcześniejszej dokumentacji lekarskiej, zwłaszcza gdy prezentowane są w nich odmienne oceny.
1. Celem postępowania prowadzonego na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ jest stwierdzenie choroby zawodowej. Postępowanie w takiej sprawie nie może przeradzać się w spór o to, kto będzie zobowiązany do świadczeń z tytułu stwierdzonej choroby. 2. Przepis par. 10 ust. 3 pkt 2 powołanego rozporządzenia nie stwarza
Chorobą zawodową jest choroba objęta wykazem chorób zawodowych, spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy, stwierdzona u osoby zatrudnionej na podstawie stosunku pracy.
1. O chorobie zawodowej można mówić tylko wówczas, gdy chorobę objętą wykazem chorób zawodowych, wywołaną czynnikami szkodliwymi występującymi w środowisku pracy, stwierdzono u pracownika, to jest w myśl definicji zawartej w art. 2 Kodeksu pracy - osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Wobec tego, że w powyższej definicji pracownika
1. Nie można mówić o podróży służbowej jeżeli pracownik wykonuje zadanie w miejscowości, w której znajduje się jego stałe miejsce pracy, a tym samym nie ma uzasadnienia w takim przypadku wydawać przez pracodawcę polecenia wyjazdu służbowego i dokumentować ewentualne koszty. 2. Przy wykonywaniu swoich uprawnień organy podatkowe nie mogą ingerować w treść umów o pracę, a zwłaszcza w sposób wynagradzania
Nie jest istotne, w jaki sposób czynnik szkodliwy przedostał się do miejsca wykonywanych robót. W szczególności nie ma istotnego znaczenia czy "gaz duszący fizycznie" przeniknął do miejsca robót spawalniczych w wyniku procesów zachodzących w sąsiednim basenie neutralizatora, czy wytworzył się w następstwie braku powietrza i nagromadzenia się dwutlenku węgla, wskutek spawania. Istotne jest, że zatrucie
Jednostka organizacyjna służby zdrowia ustawowo zobowiązana do przeprowadzenia ponownego badania lekarskiego służącego rozpoznaniu choroby zawodowej nie może się od tego obowiązku uchylić, uznając przeprowadzenie takiego badania za niecelowe.
Brak w przepisie par. 10 ust. 1 lub w jakimkolwiek z innych przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ uprawnienia do wydawania decyzji częściowej, przy uwzględnieniu treści jego par. 5, z którego wynika obowiązek przeprowadzenia dochodzenia epidemiologicznego w środowisku pracy w związku z podejrzeniem choroby zawodowej
Nie ma podstaw prawnych do podzielenia poglądu organu odwoławczego, przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji o braku możliwości rozpoznania choroby zawodowej, jeśli upłynęło już pięć lat od zakończenia pracy zawodowej. Tego rodzaju przesłanka ujemna do rozpoznania choroby zawodowej nie wynika bowiem z przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych
Od czasu wejścia w życie ustawy z dnia 16 czerwca 1988 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady funkcjonowania terenowych organów władzy i administracji państwowej /Dz.U. nr 19 poz. 132/ stanowisko wojewódzkiego konserwatora zabytków można powierzyć tylko w drodze powołania, brak jest natomiast podstawy prawnej do mianowania na nie.
Przepis par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ nie wyłącza ogólnych reguł obowiązujących w postępowaniu administracyjnym. Te nakładają na organy administracji obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego /art. 7 Kpa/, jak też zebrania i rozpatrzenia w sposób
1. W przypadku braku szczegółowego uzasadnienia stanowiska zakładów służby zdrowia co do rozpoznania choroby zawodowej lub nie zakwalifikowania schorzenia jako choroby zawodowej, organ inspekcji sanitarnej ma obowiązek zażądania od tych zakładów, z powołaniem się na uregulowania zawarte w par. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1989 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy /Dz.U. 1995 nr 69 poz. 351/ nie ma zastosowania w sprawach wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
W świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, o tym czy schorzenie ma charakter zawodowy decydują dwa czynniki. Są nimi zamieszczenie schorzenia w specjalnym wykazie i istnienie związku przyczynowego pomiędzy chorobą a warunkami pracy. Wprowadzenie w tej materii jakichkolwiek dodatkowych wymagań czy ograniczeń
