1. Wybór formy opłacania podatku: na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ bądź w postaci ryczałtu /rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych - Dz.U. nr 132 poz. 635 ze zm./, nie należy od woli konkretnego podatnika
1. Wymierzenie zobowiązania podatkowego nie może opierać się na możliwości ewentualnej odsprzedaży zakupywanych towarów w firmie, ale na faktach rzeczywistej sprzedaży /por. par. 5 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych - Dz.U. nr 132 poz. 635; zm. Dz.U. 1994 nr 15 poz. 52/. 2. Wszelkie niejasności
1. W przypadku gdy spór pomiędzy podatnikiem a organami podatkowymi dotyczy prawidłowej wykładni przepisu prawa, trudno mówić, iż wydana decyzja rażąco /a więc w sposób kwalifikowany/ narusza prawo lub została wydana bez podstawy prawnej. 2. Do uznania prowadzonej działalności gospodarczej za działalność wytwórczą nie wystarcza fakt, iż wytworzenie przedmiotu nastąpiło na zlecenie i dla potrzeb podmiotów
Zgodnie z par. 3 ust. 1 pkt 3 lit. "d" rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 132 poz. 635 ze zm./ tej formy opłacania podatku nie stosuje się do podatników osiągających w całości lub w części przychody z tytułu świadczenia usług w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych, podatkowych ksiąg przychodów
Gdy strona kwestionuje fakt, z którego organ podatkowy wyprowadza niekorzystne dla niej skutki prawne, jego obowiązkiem jest podjęcie wszelkich działań, zmierzających do ustalenia rzeczywistego stanu rzeczy, a zwłaszcza umożliwienie stronie wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego.
Wobec nieskonkretyzowania obowiązku dochowania warunków opodatkowania w formie karty podatkowej należy w każdym przypadku dokonać oceny, czy podatnik wiedział, bądź przy dochowaniu zwykłej staranności mógł wiedzieć o tym, że nastąpiło naruszenie tych warunków, a więc, że powstał po jego stronie obowiązek powiadomienia organu podatkowego o tym fakcie.
1. Stanowiąc wyjątkową i z punktu widzenia ciążących na podatniku obowiązków niewątpliwie "ulgową" formę opodatkowania podatkiem dochodowym, rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r.w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ ograniczyło zakres jej stosowania do działalności usługowej lub usługowo-wytwórczej wyłącznie przez siebie określonej w sposób opisany w załącznikach
Forma opodatkowania, na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ bądź w formie ryczałtu określonego rozporządzenie z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 123 poz. 635/ nie należy do wyboru konkretnego podatnika ani od woli organu podatkowego
Do cech konstytutywnych ryczałtu należy jego fakultatywność, to znaczy możność wyboru przez podatnika, czy chce on być tej formie opodatkowania poddany, czy też nie. Aby zatem spełnić to wymaganie konstrukcyjne ryczałtu podatnik musi z góry znać wysokość ryczałtu wprost /ryczałt tabelaryczny/ lub zasady ustalania jego wysokości, terminu i sposobu zapłaty, zawsze jednak w taki sposób, by kwota należnego
Przepis par. 16 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ mówi tylko o chorobie podatnika i nie precyzuje kto, w jakim trybie i jakim dokumentem ma ten fakt choroby udowodnić. W szczególności ani ten przepis ani żaden inny nie ogranicza możliwości wykazania, iż powodem przerwy jest choroba do zaświadczenia wystawionego
