Postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 10 listopada 2016 r., sygn. II SA/Bk 686/15
Samodzielność gminy i możliwość ingerencji w prawa prywatne powinna odbywać się w granicach określonych prawem. Choć nie zawsze musi być zgodna z oczekiwaniami indywidualnych podmiotów, to nie powinna prowadzić do arbitralnego zarządzania prawem tych podmiotów. Korzystanie z władztwa planistycznego nie może następować z przekroczeniem granic porządku prawnego.
Określone obszary gminy mogą mieć zatem określone przeznaczenie w planie miejscowym, jeśli wcześniej w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmina wskaże taki rodzaj przeznaczenia dla tych obszarów. Uprawnione jest twierdzenie, że ustalenia planu miejscowego są konsekwencją zapisów przyjętych w studium. Plan zagospodarowania przestrzennego ma stanowić uszczegółowienie zapisów
Konieczne jest ustalenie związku jaki występuje pomiędzy przyczyną stwierdzenia nieważności planu miejscowego, a ewentualną przyczyną nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę. W rozpoznawanej sprawie oznacza to, że w ewentualnych postępowaniach w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniach na budowę na terenach, co do których stwierdzono nieważność zaskarżonego planu z powodu braku linii