Wyrok SN z dnia 11 lutego 2000 r. sygn. II UKN 401/99
Lekarz medycyny nie może godzić się na wykorzystywanie swojego nazwiska i tytułu przy wykonywaniu przez spółkę cywilną, której jest wspólnikiem, działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług bioenergoterapeutycznych.
Lekarza obwinionego o naruszenie etyki lekarskiej przez nieudzielenie koniecznej i obowiązkowej pomocy lekarskiej nie usprawiedliwia stan nietrzeźwości chorego ani brak pewności co do tego, czy w przypadku udzielenia pomocy udałoby się uratować jego życie.
1) Zawarte w § 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 lipca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 55, poz. 273) sformułowanie „w uzgodnieniu z przedstawicielami związków zawodowych” oznacza, że wykonanie tej kompetencji przez kierownika zakładu jest uzależnione od przeprowadzenia rokowań z przedstawicielami
Wprowadzenie bezprawnie do obrotu znacznych ilości anabolików i leków psychotropowych uzasadnia wymierzenie sprawcy kary zawieszenia prawa wykonywania zawodu aptekarza.
Uzasadnienie orzeczenia okręgowego sądu aptekarskiego, odnoszące się do innego czynu niż opisany w jego sentencji, nie może być uznane za wyjaśniające podstawę prawną rozstrzygnięcia (art. 372 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks postępowania karnego, Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm. w związku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich, Dz.U. Nr 41, poz. 179
Konkretne okoliczności postępowania w sprawie odpowiedzialności zawodowej aptekarza mogą wskazywać na to, że prawo obwinionego do obrony nie zostało ograniczone chociaż kwalifikacja prawna zarzuconego przewinienia zawodowego nie była wystarczająco skonkretyzowana.
Dodatek za wysługę lat przewidziany w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 lipca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 55, poz. 273 ze zm.) nie przysługuje do odrębnego wynagrodzenia należnego lekarzowi za czas pełnienia dyżuru zakładowego.
Na podstawie przepisu § 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych obowiązków i uprawnień pracowników zatrudnionych w zakładach służby zdrowia (Dz.U. Nr 51, poz. 326 ze zm.) można powierzyć lekarzowi wykonywanie pracy nie przewidzianej w umowie przez trzy miesiące w ciągu roku. Z przepisu tego nie wynika uprawnienie do polecenia stałego wykonywania
Pracodawca nie może dyskryminować lekarzy w zakresie przydzielania im dyżurów.
O odmowie przyjęcia odwołania od orzeczenia Naczelnego Sądu Lekarskiego rozstrzyga postanowieniem Naczelny Sąd Lekarski art. 46 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 30, poz. 158) w związku z § 53 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 26 września 1990 r. w sprawie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy (Dz. U. Nr 69, poz. 406
Orzeczenie o potrzebie przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego na podstawie art. 29 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz.U. 1994 r. Nr 111, poz. 535) sąd opiekuńczy może wydać wyłącznie wówczas, gdy dołączona do wniosku opinia, o jakiej mowa w art. 30 tej ustawy, nie zostanie podważona w toku postępowania. Przesłanką wydania takiego orzeczenia
Sąd Najwyższy umarza postępowanie w razie cofnięcia przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej wniosku o stwierdzenie nieważności uchwał Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych (art. 355 § 1 k.p.c.).
Lekarzowi, który w okresie od dnia 1 czerwca 1992 r. do dnia 31 sierpnia 1995 r. pełnił w porze nocnej dyżur zakładowy, o jakim mowa w §§ 11-14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych obowiązków i uprawnień pracowników zatrudnionych w zakładach służby zdrowia (Dz. U. Nr 51, poz. 326 ze zm.) przysługiwał oprócz odrębnego wynagrodzenia określonego w § 11 ust. 1 rozporządzenia
Lekarzowi pełniącemu dyżur zakładowy w porze nocnej przysługuje oprócz wynagrodzenia określonego w § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 lipca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 55, poz. 273 ze zm.) także dodatek przewidziany w § 6 ust. 1 tego rozporządzenia. Dodatek taki nie przysługiwał natomiast na
Świadczenia zdrowotne wymienione w art. 3 i 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 91, poz. 408) mogą być udzielane także przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.
Za czas pełnienia dyżuru zakładowego w porze nocnej lekarzowi przysługiwał dodatek przewidziany w § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 lipca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 55, poz. 273 ze zm.), natomiast dodatek taki nie przysługiwał w okresie obowiązywania rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki