Uchwała SN z dnia 26 czerwca 1997 r. sygn. III ZP 19/97

Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza

Sędziowie SN: Józef Iwulski, Andrzej Kijowski, Maria Mańkowska, Walerian Sanetra (sprawozdawca), Barbara Wagner (współsprawozdawca), Andrzej Wasilewski

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniewskiego po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 26 czerwca 1997 r. wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące zagadnienie prawne:

„Czy lekarzowi pełniącemu dyżur zakładowy przysługuje, oprócz wynagrodzenia określonego w § 11 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 lipca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 55, poz. 273 z późn. zm.), także dodatek za wysługę lat, określony w § 5 ust. 1 powołanego rozporządzenia?”

podjął następującą uchwałę:

Dodatek za wysługę lat przewidziany w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 lipca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 55, poz. 273 ze zm.) nie przysługuje do odrębnego wynagrodzenia należnego lekarzowi za czas pełnienia dyżuru zakładowego.

Uzasadnienie

Z uzasadnienia zagadnienia prawnego Rzecznika Praw Obywatelskich wynika, iż powodem jego przedstawienia Sądowi Najwyższemu jest istnienie rozbieżności w orzecznictwie sądowym. Polega ona na tym, że niektóre sądy uważają, iż lekarzowi pełniącemu dyżur zakładowy nie przysługuje, oprócz wynagrodzenia określonego w § 11 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 lipca 1992 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 55, poz. 273 ze zm.), dodatek za wysługę lat, określony w § 5 ust. 1 tego rozporządzenia. Jako dowód tego Rzecznik Praw Obywatelskich wskazał wyrok (uzasadnienie) Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 12 grudnia 1995 r. (IV P 275/95) oraz wyrok Sądu Wojewódzki ego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 27 marca 1996 r. (VII Pr 117/96). Wynika z nich, że sądy uważają, iż wynagrodzenie za dyżury zakładowe nie stanowi wynagrodzenia zasadniczego, uprawniającego lekarza również do odrębnego dodatku za wysługę lat. Wynagrodzenie to nie jest wynagrodzeniem zasadniczym w rozumieniu § 2 i 3 rozporządzenia z 2 lipca 1992 r., ma ono inny charakter, zbieżny z ekwiwalentnym świadczeniem za pracę wykonywaną podczas dyżurów zakładowych i zależnym od wielu składników, między innymi od wynagrodzenia zasadniczego - stawki godzinowej, ilości dyżurów. Wynagrodzenie zasadnicze stanowi tylko podstawę do obliczenia wynagrodzenia za dyżury zakładowe. Natomiast dodatek za wysługę lat wypłacany jest według wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w § 2 i 3 rozporządzenia z 2 lipca 1992 r., a nie według wynagrodzenia odrębnego określonego w jego §11.