Granice oskarżenia zostają zachowane, mimo że sąd orzekający zmienia opis czynu przyjęty w akcie oskarżenia, jeżeli wszystkie elementy tego nowego opisu mieszczą się w ramach tego samego zdarzenia historycznego. Za elementy wyznaczające tożsamość 'zdarzenia historycznego' należy zaś przyjąć: identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość miejsca
Za określone w pkt. 7 § 1 art. 439 k.p.k. uchybienie uznaje się jedynie sprzeczność w treści orzeczenia uniemożliwiającą jego wykonanie. Musi to być zatem, gdy chodzi o wyrok, sprzeczność między poszczególnymi jego rozstrzygnięciami i to nie każda, lecz tylko taka, która powoduje, że niemożliwe staje się jego wykonanie. Przepis ten nie obejmuje więc sytuacji, gdy sprzeczność w treści wyroku utrudnia
Zarzut, iż poszczególnym okolicznościom określonym w art. 115 § 2 k.k. przydano zbyt dużą lub zbyt małą rangę, mieści się w ramach zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, podnoszenie którego w kasacji jest jednak w świetle art. 523 k.p.k. niedopuszczalne.
O ile (…) przepis art. 537 § 1 k.p.k. dopuszcza możliwość częściowego uchylenia zaskarżonego orzeczenia przez sąd kasacyjny, o tyle tzw. rozstrzygnięcie następcze pozostaje w bezpośrednim związku z charakterem stwierdzonego uchybienia i powinno zmierzać do możliwie bezpośredniego jego usunięcia.”
Od 21 października 2010 r. będą obowiązywać przepisy określające szczegółowy zakres zadań punktów kontaktowych dla administracji oraz punktów kontaktowych dla usługodawców i usługobiorców. Przedstawiamy zmiany mające znaczenie dla świadczących usługi drogą elektroniczną i dla korzystających z tego rodzaju usług. Utworzenie punktu kontaktowego to wynik implementacji unijnej dyrektywy 2000/31/WE o handlu
Jednym z warunków współpracy z organami bezpieczeństwa państwa w charakterze tajnego informatora jest zdawanie sobie sprawy przez osobę współpracującą, iż osoba, z którą nawiązała kontakt, jest przedstawicielem którejś ze służb wymienionych w art. 2 ust. 1 ustawy lustracyjnej. Nie jest natomiast niezbędne wystąpienie w osobie współpracującej chęci współpracowania w charakterze tajnego informatora,
1. Stylizacja art. 212 § 1 k.k. prowadzi do wniosku, że o zaistnieniu podstaw do odpowiedzialności karnej na podstawie tego przepisu można mówić tylko wtedy, gdy sprawca zakomunikował przynajmniej jednej osobie, bądź w obecności przynajmniej jednej osoby wiadomości o postępowaniu lub właściwościach innej osoby, mogących poniżyć ją w opinii publicznej bądź też narazić na utratę zaufania potrzebnego
Jeżeli pomówienie wywołuje wyłącznie skutki w sferze osobistej danej osoby i nie wystawia na szwank jej publicznej reputacji, wówczas nie można mówić o odpowiedzialności karnej z art. 212 § 1 k.k.
1. W kategoriach nieporozumienia trzeba potraktować pogląd skarżącej o zaistnieniu w sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej. W wymienionym okresie sprawa jedynie pozostawała w tzw. Referacie asesora, a chociaż nie podejmował on wtedy żadnych czynności i decyzji procesowych, skarżąca dopatruje się zaistnienia wspomnianej przyczyny odwoławczej. 2. Nie wchodzi w grę wskazany w art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k
Powinnością Sądu I instancji jest wskazanie, dlaczego nie uznał za zasadne przyjąć, że oskarżony zasługuje na status tzw. małego świadka koronnego, a co za tym idzie na nadzwyczajne złagodzenie kary, o którym mowa w art. 60 § 3 k.k. Zważyć wszak należy, że przy spełnieniu wszystkich przesłanek z art. 60 § 3 k.k. na sądzie ciąży obowiązek zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Jest to zresztą
Jeżeli sprawca popełnił przestępstwa w warunkach ciągu przestępstw (art. 91 § 1 k.k.), przy czym co do niektórych z tych przestępstw zachodzą przesłanki do obligatoryjnego złagodzenia kary, to sąd, orzekając jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje, może albo zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, albo wymierzyć karę z nadzwyczajnym jej obostrzeniem,
1. Osobie, która poniosła szkodę z powodu działania innej osoby, przysługuje roszczenie o odszkodowanie i ma ono niewątpliwie charakter „wierzytelności” w rozumieniu art. 191 § 2 k.k. Tym samym, jeżeli osoba, której wyrządzono szkodę (chociażby w postaci utraty korzyści, które mogłaby osiągnąć, gdyby szkody jej nie wyrządzono) stosuje zamiast drogi prawnej, zakazane przez art. 191 § 2 k.k. środki,
Penalizacji podlega branie udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego (podkreślenie Sądu Najwyższego). Oznacza to, że do realizacji znamion tego czynu wystarczy aby celem takiej grupy było nawet popełnienie tylko jednego przestępstwa lub przestępstwa skarbowego.
Dla bytu przestępstwa określonego w art. 22 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa, niezbędne było, aby rozpowszechnione wiadomości były fałszywe, czyli sprawca rozpowszechniając je, miał świadomość tego, że są one fałszywe a nadto pozostawał w przekonaniu, iż były obiektywnie zdolne do wyrządzenia istotnej szkody interesom Państwa
Wyznaczenie obrońcy z urzędu przed prawomocnym zakończeniem postępowania, powoduje że jest on uprawniony do sporządzenia i podpisania kasacji, ale nie nakłada na niego takiego obowiązku. Obowiązek działania obrońcy z urzędu kończy się bowiem wraz z prawomocnym zakończeniem postępowania. Gdy wnosi on skargę na prośbę skazanego lub z własnej inicjatywy, nie mając już obowiązku działania, lecz jedynie
Stwierdzenie sądu, iż skazany z racji młodego wieku i braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy zarobkowej, miał możliwość zapłacenia kosztów sądowych, jest niewystarczające do uznania, że „uchyla się” od ich uiszczenia. W określeniu tym mieści się bowiem negatywne nastawienie do wykonania obowiązku, którego pomimo obiektywnej możliwości, skazany nie chce ze złej woli wykonać.
Treść przepisu art. 69 § 2 k.k. wskazuje, że nie wymieniono w nim wszystkich okoliczności, które podlegają ocenie przy podejmowaniu decyzji o warunkowym zawieszeniu wykonania kary; okoliczności te nie mają zatem charakteru wykazu „zamkniętego”, a przekonuje do takiego stwierdzenia użycie zwrotu: „przede wszystkim”.
W uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji trudno znaleźć wymaganą konsekwencję w zakresie przypisania elementu czasownikowego, tj. podrobienia lub przerobienia, jako znamion przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., w odniesieniu do legitymacji służbowej oraz przepustki. Używa się bowiem w uzasadnieniu wyroku do tych dokumentów zarówno określenia „przerobienie” (…), jak i „podrobienie” (…). Ten brak konsekwencji
Fakt wielokrotnej zmiany wersji wyjaśnień lub zeznań nie świadczy bowiem sam przez się o istnieniu nieusuwalnych wątpliwości, zaś zadaniem organów procesowych jest właśnie dokonanie oceny tego, która z wersji podanych przez oskarżonego (świadka) jest wersją zasługującą na wiarę i uzasadnienie tak podjętej decyzji w taki sposób, aby motywacja decyzji sądu pozostawała w zgodzie z zasadami prawidłowego
Normy (określone w art. 185a § 1 i art. 185b § 1 k.p.k.) są o charakterze gwarancyjnym zabezpieczającym nie interesy procesowe oskarżonego (podejrzanego), ale przede wszystkim małoletnich świadków. Przekroczenie granic swobody ocen i wkroczenie w sferę dowolności tychże ocen nie może być wiązane z warunkami przesłuchania świadka, a jedynie ze sposobem oceny tychże zeznań, dokonanej przez sąd. Właściwym
Instytucja gwarancyjna (zakazu reformationis in peius) rozciąga się także na ustalenia faktyczne, i to niezależnie od tego, czy ustalenia te zawarte zostały w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w tzw. części dyspozytywnej wyroku lub postanowienia, czy jedynie w części motywacyjnej orzeczenia. Odniesienie zakazu reformationis in peius do ustaleń faktycznych i to zarówno w postępowaniu odwoławczym
Zasady przekazania osoby ściganej europejskim nakazem aresztowania
Właściwym miejscem do wskazywania powodów oddalenia wniosków dowodowych jest, bez wątpienia, uzasadnienie postanowienia wydawanego na podstawie art. 170 k.p.k. (art. 170 § 3 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k.), a nie uzasadnienie wyroku, niezależnie od tego, czy wniosek został przedstawiony sadowi a quo, czy sadowi ad quem. Przedstawienie, choćby nawet spóźnione, powodów nieuwzględnienia wniosku
Przesłanka „niekaralności za przestępstwo umyślne” z art. 66 § 1 k.k. dotyczy prawomocnych skazań, które miały miejsce do dnia orzekania w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania.
