USTAWA z dnia 26 lipca 2000 r. o nawozach i nawożeniu
Przepisy kodeksu postępowania karnego nie zawierają analogicznych unormowań, wyłączających, bądź ograniczających uprawnienie oskarżonego do wniesienia apelacji od wyroku skazującego wydanego w trybie art. 387 k.p.k. Należy przyjąć zatem, że wyrok taki podlega kontroli instancyjnej na ogólnych zasadach. Mimo, że wymiar kary zostaje orzeczony w rezultacie zaaprobowania przez sąd wniosku oskarżonego i
Postanowienie sądu, wydane na podstawie art. 306 § 2 k.p.k., utrzymujące w mocy postanowienie prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego przeciwko osobie nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie sądowe, a zatem nie przysługuje od niego kasacja w trybie określonym w art. 521 k.p.k
Kasację od wyroku oddala się postanowieniem (art. 93 § 1 k.p.k.).
Wydanie przez sąd postanowienia o nieuwzględnieniu wniosku obrońcy o przywrócenie terminu do wniesienia złożonego przez niego środka zaskarżenia z powodu stwierdzenia, że niedotrzymanie nastąpiło z przyczyn zależnych od obrońcy, zobowiązuje sąd do doręczenia tego postanowienia oskarżonemu z pouczeniem o sposobie jego zaskarżenia (art. 100 § 2 k.p.k.) oraz o uprawnieniu wynikającym z treści art. 126
Tam, gdzie apelacja ogranicza się do aspektów wyłącznie prawnych, albo gdy dotycząc jedynie kary, kwestionuje - i to na korzyść oskarżonego - tylko jej rodzaj lub rozmiar, i to wyłącznie w oparciu o niepodważane ustalenia faktyczne i przyjęte okoliczności, wskazując jedynie na wadliwą, zdaniem skarżącego, ocenę sądu co do rangi i wagi tych okoliczności dla wymiaru kary, niesprowadzenie na rozprawę
1. Wydanie postanowienia o odmowie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia kolegium do spraw wykroczeń przez sąd okręgowy (art. 516 § 2 kpk) wobec braku przesłanek z art. 515 § 1 kpk stoi na przeszkodzie rozpoznaniu ponownie takiego wniosku, chyba że wskazuje on jako podstawę orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, wydane po rozpoznaniu poprzedniego wniosku złożonego na podstawie art. 515 § 2 kpk w zw
Sformułowanie nie powróci najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu, użyte w art. 242 § 2 kk oznacza, że sprawca popełnia określony nim czyn przez cały okres bezprawnego przebywania na wolności.
Przepisy art. 44 ustawy o zawodzie lekarza i art. 24 ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej mają charakter przepisów szczególnych i nadal obowiązują, gdyż art. 3 § 1 Przepisów wprowadzających Kodeks karny statuujący, że z dniem wejścia w życie kodeksu karnego tracą moc przepisy dotyczące przedmiotów w tym kodeksie unormowanych, chyba że przepisy tej ustawy stanowią inaczej, nie może odnosić się
1. Postępowanie karne mające za przedmiot kwestię obniżenia kary na podstawie art. 4 § 2 k.k. powinno toczyć się na podstawie przepisów kodeksu postępowania karnego. 2. Przez ustawowe zagrożenie karą rozumieć należy zagrożenie przewidziane w sankcji przepisu określającego dany typ przestępstwa. Jest ono zatem związane z danym typem przestępstwa, który figuruje w katalogu przestępstw (część szczególna
W postępowaniu karnym przeciwko oskarżonemu o popełnienie przestępstwa określonego w art. 209 § 1 k.k. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, jako podmiot wypłacający uprawnionemu świadczenia z funduszu alimentacyjnego, nie jest 'zakładem ubezpieczeń', który na podstawie art. 49 § 3 k.p.k. uważa się za pokrzywdzonego.
Ustawowe znamię, stanowiące skutek przestępstwa oszustwa, określonego w art. 286 § 1 kk wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca, działając w sposób opisany w tym przepisie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem, które jest niekorzystne z punktu widzenia interesów tej osoby lub innej osoby pokrzywdzonej. Powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego
Przepis art. 626 § 3 k.p.k. - mimo zamieszczenia go w rozdziale 70 zatytułowanym: 'Zasądzenie kosztów procesu' - ma charakter ogólny. Przewidziane w nim zażalenie na orzeczenie 'w przedmiocie kosztów' odnosi się nie tylko do orzeczeń wydanych na podstawie art. 626 § 1 i 2 k.p.k., ale także do orzeczeń o zwolnieniu (lub odmowie zwolnienia) od wyłożenia kosztów podlegających uiszczeniu przy wnoszeniu
W sądowym postępowaniu o wykroczenie, toczącym się na podstawie art. 508 § 1 i art. 509 k.p.k., protokoły wyjaśnień obwinionego i zeznań świadka, złożone uprzednio przed kolegium do spraw wykroczeń nie podlegają odczytaniu na rozprawie na podstawie art. 389 § 1 k.p.k. lub art. 391 § 1 k.p.k.
Przestępstwa popełnione w formie dokonania i usiłowania mogą wchodzić w skład jednego ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 kk.
1. Naruszenie art. 70 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k. z 1969 r. (analogicznie: art. 79 § 1 pkt 3 i § 3 k.p.k.) ma miejsce nie tylko wówczas, gdy rozprawa przeprowadzona została bez udziału obrońcy, pomimo iż sąd powziął wątpliwość co do poczytalności oskarżonego, ale także wtedy, gdy w świetle materiałów zgromadzonych w sprawie powinien był taką wątpliwość powziąć. 2. Wypadek określony w art. 439 k.p.k., w
Zaprzeczenie posiadania dokumentu i przetrzymywanie oraz niewydanie go mimo żądania osobie uprawnionej może stanowić ukrywanie dokumentu w rozumieniu art. 276 kk.
1. Zgodnie z nowym, wyraźnym rozwiązaniem, przyjętym przez k.p.k. z 1997 r., do treści zarządzeń należy odpowiednio stosować przepisy o treści postanowień (art. 94 § 2), te zaś wymagają, by decyzja procesowa zawierała nie tylko oznaczenie organu, który ją wydał (w tym wypadku prezesa sądu, przewodniczącego wydziału, upoważnionego sędziego), ale także i osoby wydającej, a więc jej imienia i nazwiska
Na gruncie art. 459 § 3 kpk przyjąć należy, że osobą, której postanowienie bezpośrednio dotyczy, jest tylko taka osoba, nie będąca stroną, do której odnosi się wprost ta decyzja procesowa.
Naruszające treść umowy zawartej z bankiem (trasatem) doprowadzenie do wypłaty kwoty pieniężnej, na skutek wydania dyspozycji na imiennym czeku gotówkowym, z wykorzystaniem niewiedzy osoby rozporządzającej mieniem banku o braku pokrycia na koncie posiadacza czeku, wypełnia znamiona ustawowe przestępstwa oszustwa, określonego w art. 205 § 1 d.kk (obecnie art. 286 § 1 kk).
1. Jeżeli postępowanie karne nie kończy się na etapie postępowania przygotowawczego, lecz przechodzi do sądowego stadium procesu karnego i kończy się orzeczeniem sądu, to sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie powinien określić, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu, w tym rozstrzygnąć także o kosztach nieopłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przygotowawczym
Korzystanie przez sprawcę przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów nie wyłącza ani nakazu orzeczenia obowiązku naprawienia szkody (art. 46 § 1 k.k.), ani możliwości orzeczenia - zamiast tego obowiązku - nawiązki określonej w art. 46 § 2 k.k. i postanowiono odmówić
Odwołanie od orzeczenia karnego wydanego przez finansowy organ orzekający w sprawie o przestępstwo skarbowe, nie rozpoznane przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego skarbowego, rozpoznaje sąd właściwy według przepisów tego kodeksu oraz kodeksu postępowania karnego, to jest sąd okręgowy (art. 25 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 i art. 115 § 2 k.k.s.).