Przepis art. 58 § 2 k.k., formułujący dyrektywę wymiaru kary grzywny, sformułowany jest wprawdzie kategorycznie („grzywny nie orzeka się”), niemniej zawsze to od decyzji sądu zależy ocena wystąpienia przesłanek zastosowania tego przepisu w konkretnej spawie. Skoro zatem orzekające w sprawie sądy doszły do przekonania, że nie zachodzą przesłanki zastosowania art. 58 § 2 k.k., to nie może być mowy o
1. Badając, czy oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania zabójstwa, sąd odwoławczy trafnie przyjął, że kwestię tę można rozstrzygnąć jedynie po ustaleniu, czy w grę wchodzi usiłowanie zakończone, czy też usiłowanie niezakoczone, jako że odstąpienie, w tym dobrowolne, jest możliwe tylko w tym drugim wypadku. 2. Przy ocenie usiłowania należy uwzględniać ocenę sytuacji faktycznej przez sprawcę w chwili
Skoro - zgodnie z art. 39 w zw. z art. 43 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.) - środek karny w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu orzeka się w latach, to art. 72 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz.U z 2002 r., Nr 123, poz. 1058, ze zm.) ma zastosowanie do czasowej utraty z mocy wyroku sądowego
1. Działanie sprawcy przestępstwa rozboju skierowane jest nie tylko przeciwko mieniu pokrzywdzonego lecz także przeciwko jego osobie. W świetle dokonanych przez sąd meriti ustaleń faktycznych przedmiotem kradzieży stały się pieniądze o wartości „co najmniej kilku groszy”, zaś sprawcy rozboju, co podkreśla sam pokrzywdzony, po tym jak jeden z nich uderzył go w twarz, oddali G. M. odebrany mu telefon
Nie jest dopuszczalne uwolnienie lekarza od odpowiedzialności za zmianę zakresu zabiegu operacyjnego bez zgody pacjenta, na podstawie art. 26 § 1 lub § 5 k.k., w sytuacji niespełnienia warunków określonych w art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r., Nr 226, poz. 1943 ze zm.), gdyż oznaczałoby to zignorowanie, mających charakter gwarancyjny
W wypadku nie dających się usunąć wątpliwości dotyczących czasu popełnienia czynu - a takie właśnie wątpliwości były przecież przyczyną przyjęcia, że czyn mógł być popełniony w każdym czasie mieszczącym się w ustalonym okresie - zastosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) prowadzi do stwierdzenia, że termin przedawnienia biegnie od chwili stanowiącej początek tego okresu. W sferze wątpliwości
Jeśli Sąd zdecydował się na przyjęcie konstrukcji swojego rozstrzygnięcia rozpoczynającej się od uchylenia zaskarżonego wyroku w zakresie skazania oskarżonego za zarzucane mu czyny, to jeśli jednocześnie zamierzał go za nie skazać, jakkolwiek w zdecydowanej zmienionej konfiguracji, przy zastosowaniu konstrukcji współukaranego czynu uprzedniego, to obowiązkiem tego sądu było dokonanie ponownego pełnego
Pokrzywdzony z uwagi na wiek i charakter czynu słuchany był w trybie art. 185a k.p.k. Z powodu okoliczności wymienionych w § 1 in fine tego przepisu został przesłuchany przed sądem orzekającym. Trzykrotnie odbierali od niego relację o przedmiotowych zdarzeniach biegli psycholodzy opiniujący w sprawie. Był na ten temat indagowany także przez terapeutów mających mu przyjść z pomocą psychologiczną. Procedowanie
Istotą współsprawstwa bowiem jest realizacja części znamion czynu zabronionego, jak również przyczynienie się do realizacji takiego czynu, w sensie wzajemnego dopełniania się zachowań poszczególnych sprawców. Zachowanie współsprawcy polega na tym, że działa on z zamiarem wspólnej realizacji znamion czynu, na wspólny rachunek, zgodnie z przyjętym podziałem ról.
Nie sposób podzielić argumentacji skarżącego sugerującej, jakoby cechy osobowości oskarżonego wykluczały możliwość - w trakcie więziennej izolacji - wychowawczego na niego oddziaływania. Sam natomiast postulat, aby nie karać oskarżonego długoletnim pozbawieniem wolności, bo może to spowodować dalszą destrukcję jego osobowości, jest jakimś nieporozumieniem (...). Każdy człowiek nie jest przecież osobą
Stosownie do dyspozycji art. 108 § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) przedawnienie dyscyplinarne przewinienia wyczerpującego jednocześnie znamiona przestępstwa nie może nastąpić wcześniej niż przedawnienie przewidziane w przepisach Kodeksu karnego; zatem wszczęcie i prowadzenie postępowania dyscyplinarnego jest dopuszczalne w całym
Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy kwalifikowanego zabójstwa z art. 148 § 2 k.k., zagrożonego karą 25 lat pozbawienia wolności i dożywotniego pozbawienia wolności, nie stanowi naruszenia prawa materialnego, gdyż nie istnieje przepis zakazujący zastosowania tej instytucji, a przyjęcie konkludentnego zakazu wynikającego z zaniechania przez ustawodawcę określenia zasad łagodzenia
W art. 202 § 3 k.p.k. zakazane jest, by biegli pozostawali ze sobą w związku małżeńskim lub w innym stosunku, który mógłby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich samodzielności, chodzi tu o więzy stawiające pod poważnym znakiem zapytania zdolność biegłych do samodzielnego i niezależnego analizowania okoliczności istotnych dla treści opinii. Sam fakt zależności służbowej między biegłymi, o ile nie
Właściwość rzeczowa sądu jest wyznaczana przez przedmiot orzekania, a nie przez ilość wysiłku organizacyjnego czy intelektualnego, jaki trzeba włożyć w zbadanie sprawy przed wyrokowaniem. Rozpoznawanie sprawy przez sąd właściwy rzeczowo i miejscowo na podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego jest bowiem podstawą praworządności o randze konstytucyjnej. Korzystanie z możliwości przekazania sprawy
Nie każde orzeczenie wydane przez Sąd Okręgowy w danej sprawie przesądza o właściwości Sądu Apelacyjnego jako właściwego do rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania. W szczególności nie jest takim orzeczeniem to, w którym Sąd odnosi się tylko i wyłącznie do kwestii formalnych, nie orzekając w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego.
Reguła petryfikacji właściwości sądu, która ma zastosowanie w związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 29 marca 2007 roku o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 64, poz. 432 ze zm.), powoduje, że sąd właściwy rzeczowo do rozpoznania sprawy według przepisów obowiązujących przed zmianą stanu prawnego, zachowuje swą właściwość
Wyłączność ustawy i maksymalna określoność znamion przestępstw nie oznacza jednak, że wszelkie elementy opisujące czyny zabronione muszą i mogą być wyczerpująco ustalone w ustawie. Także w zakresie typizacji przestępstw dopuszczalne jest odwoływanie się do sformułowań ocennych (np. ciężkie, lekkie, istotne, podobne, wielka, znaczna, silne, znikomy itp.). Ostatecznie na sądach ciąży obowiązek interpretacji
Przepis art. 537 § 1 k.p.k. pozwala (...) na uchylenie zaskarżonego orzeczenia bez wydawania orzeczenia następczego, tj. o przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania albo umorzeniu postępowania - art. 537 § 2 k.p.k.
1. Ze względu na niezamieszczenie w Konstytucji PRL z 1952 r. zakazu tworzenia przepisów karnych z mocą wsteczną (zasady lex retro non agit oraz brak mechanizmu prawnego umożliwiającego uruchamianie kontroli zgodności przepisów rangi ustawowej z Konstytucją lub z prawem międzynarodowym, a także ze względu na brak regulacji określającej miejsce umów międzynarodowych w krajowym porządku prawnym, sądy
