Oferowanie do zbycia ponad 700 sztuk nielegalnie zwielokrotnionych płyt zawierających pogramy komputerowe, nabytych kolejny raz w tym celu realizuje zarazem znamiona występku z art. 116 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. - Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 904 z późn. zm.). Przepis ten bowiem penalizuje rozpowszechnianie bez uprawnienia cudzego utworu (jest nim również program
W sytuacji, gdy wyrok łączny z mocy samego prawa traci moc jeszcze w okresach przewidzianych w art. 82 k.k., jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, to i konsekwencje związane z udzieleniem warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary orzeczonej tym wyrokiem nie są tożsame z tymi, jakby wyrok ten nadal miał przymiot orzeczenia prawomocnego. Utrata mocy wyroku łącznego tworzy nowy stan prawny, który
Zachowania realizujące raz znamiona art. 197 § 1 k.k., to znowu określone w § 2 tego przepisu, a także art. 200 § 1 k.k., jeżeli są jednorodzajowe i zachowana jest tożsamość pokrzywdzonego, to wszystkie mogą wchodzić w skład czynu ciągłego (art. 12 k.k.).
W świetle dyspozycji art. 434 § 1 k.p.k. i art. 443 k.p.k. jako wręcz niedopuszczalne trzeba traktować uzupełnianie opisu czynu zarzucanego oskarżonemu przez wprowadzenie do niego jakichkolwiek znamion przestępstwa wymaganych przez prawo karne materialne, których ten opis nie zawierał przed zaskarżeniem orzeczenia na korzyść oskarżonego.
Zasada in dubio pro reo nie oznacza obowiązku wyboru przez sąd najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów.
Wzięcie (czy przetrzymywanie) zakładnika w rozumieniu art. 252 § 1 k.k. może mieć na celu wymuszenie 'okupu' właśnie od tej (pozbawionej wolności) osoby np. w zamian za uwolnienie.
Art. 374 § 1 k.p.k. statuuje obowiązkową obecność oskarżonego na rozprawie głównej. Wyjątek od owej zasady przewiduje art. 376 § 2 k.p.k., jeśli oskarżony po złożeniu wyjaśnień, zawiadomiony o terminie rozprawy odroczonej lub przerwanej nie stawił się na rozprawie bez usprawiedliwienia. Wspomnieć trzeba, że art. 139 § 1 k.p.k. nie ma zastosowania do oskarżonego pozbawionego wolności, nawet jeśli o
W orzecznictwie nie wywołuje rozbieżności pogląd, że tablice rejestracyjne pojazdu nie są dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k.
Wyznaczenie składu sądu z naruszeniem reguł określonych w art. 350 § 1 k.p.k. i art. 351 § 1 k.p.k. stanowi względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k.
Postępowanie przygotowawcze prowadzone w formie śledztwa nie może legalnie przekształcić się w dochodzenie, gdy umożliwiająca to sytuacja procesowa nastąpi po upływie dwumiesięcznego terminu wskazanego wart. 325 i § 1 k.p.k.
Ponosi odpowiedzialność karną za pomocnictwo do zabójstwa przez zaniechanie (art. 18 § 3 in fine k.k. w zw. z art. 148 § 1 - 3 k.k.), kto sprawując pieczę nad dzieckiem (art. 95 k.r.o.) nie przeciwstawia się umyślnemu zamachowi na jego życie, mając taką możliwość.
Uchylenie lub zmiana orzeczenia na korzyść współoskarżonych, w trybie określonym w art. 435 k.p.k., nie dotyczy orzeczenia wydanego wobec współoskarżonych w innej sprawie.
Sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy.
Pismo wysłane pod ostatnio wskazany przez stronę adres nie może być uważane, w myśl przepisu art. 139 § 1 k.p.k., za doręczone, jeżeli strona została pozbawiona wolności i nie podała swego miejsca pobytu w czasie pozbawienia wolności do wiadomości organu, przed którym toczy się postępowanie. Nie można przecież mówić o zmianie miejsca zamieszkania czy pobytu, jak wymaga tego art. 139 § 1 k.p.k., bowiem
W przypadku ustalenia, że dana spółka jako podmiot zbiorowy będzie ponosiła odpowiedzialność, sąd może orzec karę pieniężną w wysokości od 1000 do 20 tys. zł., a w przypadku recydywy nawet 30 tys. zł.
Nie jest dopuszczalne złożenie kasacji od prawomocnego wyroku w stosunku do oskarżonego, co do którego nie podjęto żadnego rozstrzygnięcia w przedmiocie postępowania karnego.
Przepis art. 2 k.k. statuuje normatywny warunek odpowiedzialności za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie. Dla przypisania takiej odpowiedzialności, a zatem przypisania skutku w przypadku zaniechania, owo zaniechanie musi być bezprawne, oparte wyłącznie na powiązaniu normatywnym ze skutkiem. Osoba odpowiadająca za przestępstwo skutkowe popełnione przez zaniechanie musi się charakteryzować
Sąd Apelacyjny w sposób rażący naruszył przepisy art. 85 i 86 k.k., gdyż w sytuacji zmiany orzeczenia w zakresie jednej z podlegających łączeniu kar powinien był uchylić orzeczenie sądu pierwszej instancji w przedmiocie kary łącznej i karę łączną ukształtować na nowo, kierując się dyrektywami określonymi w przepisach k.k., a następnie stanowisko swoje w tym zakresie szczegółowo uzasadnić.
Przepis art. 476 § 1 k.p.k. zezwalający na rozpoznanie apelacji przez Sąd Okręgowy w jednoosobowym składzie, na stosowne zarządzenie prezesa tego sądu, odnosi się tylko do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym, a nie w postępowaniu zwyczajnym. W przedmiotowej sprawie tryb uproszczony był niedopuszczalny, zatem upoważnia to do stwierdzenia, że zarówno sąd pierwszej instancji, który rozpoznał
1. Obrońca skazanego może przedsiębrać czynności procesowe jedynie na korzyść skazanego (art. 86 § 1 k.p.k.), co oznacza, że nie może wnosić kasacji, której uwzględnienie sprowadzałoby się do działania na jego niekorzyść. 2. Sprostowanie omyłki w trybie art. 105 § 1 k.p.k. bądź art. 420 § 1 i 2 k.p.k. może nastąpić w każdym czasie. Procedowanie w jednym z tych trybów odbywać się będzie poza ramami
„(...) stwierdzenie stanu upoważniającego sąd do sięgnięcia po ten najsurowszy rodzaj kary porządkowej (jaką jest areszt) może i powinno być oceniane na tle całokształtu realiów zachowania konkretnego świadka. Stwierdzenie stanu uporczywego uchylania się przez świadka od złożenia zeznania może być zatem dokonane nie tylko w oparciu o długotrwałe jego niestawiennictwo na kolejne wyznaczane terminy rozpraw
Dowód ten - jak każdy dowód w procesie karnym - podlega ocenie sądu, także w zakresie prawidłowości procedur i czynności stanowiących podstawę opinii biegłych. Nie trzeba dodawać, że taki stan dowodowy wymaga niezwykle wnikliwej oceny w zakresie znaczenia i wiarygodności wszystkich pozostałych dowodów, w tym także tych - co zupełnie oczywiste - które, niespójne z tezą wynikającą z opinii biegłych,
Przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. stanowi występek nieumyślny w znaczeniu art. 9 § 2 k.k., jednak naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może nastąpić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Występujące w opisie znamion czynu z art. 177 § 1 k.k. zróżnicowanie sposobu naruszenia zasad bezpieczeństwa rodzi obowiązek sądu, w razie skazania za tak kwalifikowane przestępstwo, jednoznacznego wskazania sposobu
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 93, poz. 889) o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw jest ustawą nowelizującą m.in. art. 65 k.k. dotyczący warunkowego przedterminowego zwolnienia i nie zawiera przepisów intertemporalnych, poza art. 5 stwierdzającym, że wchodzi w życie z dniem 1 maja 2004 r. Do jej stosowania ma zatem zastosowanie przepis art. 4 § 1 k.k.
