Na postanowienie sądu o zamianie kary porządkowej grzywny na karę pozbawienia wolności (art. 50 § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), wydane w postępowaniu toczącym się na podstawie przepisów Kodeksu postępowania karnego, zażalenie nie przysługuje (art. 459 k.p.k. a contrario).
Tablice rejestracyjne pojazdów nie są „znakami identyfikacyjnymi” w rozumieniu art. 306 k.k.
Artykuł 86 § 1 k.k. przewiduje możliwość wymierzenia kary łącznej obejmującej grzywny orzeczone na podstawie art. 71 § 1 k.k. oraz na innych podstawach prawnych; wskazana w art. 86 § 1 k.k. (po średniku) granica 180 stawek dziennych odnosi się jedynie do przypadków łączenia grzywien orzeczonych na podstawie art. 71 § 1 k.k. w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności, przy
Stwierdzenie przez biegłych lekarzy psychiatrów, że poczytalność oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanego czynu, jak i stan jego zdrowia psychicznego w czasie postępowania nie budzą wątpliwości uchyla z mocy prawa obligatoryjny charakter obrony (art. 79 § 4 zd. 1 in fine k.p.k.). Stosunek obrończy trwa jednak do czasu cofnięcia wyznaczenia obrońcy przez prezesa sądu albo sąd (obrona z urzędu) albo
Przepisy Kodeksu postępowania karnego traktują środek odwoławczy - w aspekcie możliwości wycofania go - jako niepodzielną całość. Sąd odwoławczy nie może więc pozostawić bez rozpoznania apelacji w części odnoszącej się do tych zarzutów i wniosków, których obrońca w czasie rozprawy apelacyjnej nie popierał, lecz obowiązany jest do ich merytorycznego rozpoznania. Wobec braku zgody oskarżonego na ograniczenie
Od przedsiębiorcy w czasie kontroli zażądano wyjawienia jego majątku. I to na koniec 2002 r. Przedsiębiorca odmówił złożenia oświadczenia. Czy kontrolerzy postąpili zgodnie z prawem?
Przesłanki stosowania art. 553 § 1 k.p.k. należy odnieść do wypadków fałszywego samooskarżenia lub poplecznictwa, a nie do takich wyjaśnień nieprawdziwych oskarżonego, które stanowią realizację prawa do obrony.
1. Bez względu bowiem na opcję, co do rozumienia pojęcia szkody majątkowej na gruncie art. 296 k.k., warunkiem odpowiedzialności karnej za przestępstwo nadużycia zaufania w obrocie gospodarczym jest powstanie w wyniku działania sprawcy rzeczywistej szkody w majątku mandanta (...). 2. „Spółdzielnia A” ma interes prawny w tym, by dokumenty sporządzone w jej imieniu, wprowadzone do obrotu prawnego, prawdziwie
Nie jest zadaniem biegłych odtworzenie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek ten spoczywa na sądzie orzekającym, przy czym opinie biegłych mogą okazać się in concreto dowodami wydatnie ułatwiającymi jego wypełnienie.
Przepis art. 523 § 1 zd. ostatnie k.p.k. stanowi, że «kasacja nie może być wniesiona wyłącznie z powodu niewspółmierności kary». Zakaz ten nie może być jednak rozumiany jako niedopuszczalność zaskarżenia za pomocą kasacji orzeczenia w części dotyczącej orzeczenia o karze. Możliwe jest zatem zarówno podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego odnoszącego się do tej części orzeczenia, jak i zarzutu
Kwestia usprawiedliwionej nieobecności oskarżonego na rozprawie głównej mieści się w zakresie kontroli instancyjnej sądu rozpoznającego apelację od wyroku zaocznego także wówczas, gdy od tego wyroku nie został uwzględniony sprzeciw.
Odwołanie przez oskarżonego złożonych uprzednio wyjaśnień, w których ujawnił informacje o osobach współdziałających z nim w popełnieniu przestępstwa i o okolicznościach jego popełnienia, przekreśla możliwość skorzystania z dobrodziejstwa oferowanego przez art. 60 § 3 k.k.
Wydanie odmiennego, w stosunku do zmienionego wyroku sądu pierwszej instancji, orzeczenia co do istoty sprawy obligowało sąd odwoławczy nie tylko do wskazania powodów podzielenia lub stwierdzenia niezasadności zarzutów wniesionych środków odwoławczych, ale również do omówienia podstaw swego rozstrzygnięcia zgodnie z treścią art. 424 § 1 k.p.k. W sytuacji, kiedy sąd odwoławczy orzeka w sprawie merytorycznie
W sytuacji gdy sąd zarządził na podstawie art. 71 § 2 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności, orzeczona przy jej zawieszeniu na podstawie art. 71 § 1 k.k. kara grzywny nie podlega już wykonaniu, brak jest więc podstaw prawnych wymaganych w art. 85 i 86 k.k. do połączenia jej w wyroku łącznym z inną karą grzywny.
Art. 502 § 1 k.p.k. przewiduje, że wyrokiem nakazowym można orzec karę ograniczenia wolności lub grzywnę w wysokości do 100 stawek dziennych. Przepis ten nie precyzuje, czy określenie górnej granicy dotyczy kar jednostkowych, czy również kary łącznej grzywny. Jednakże właśnie taka konstrukcja nie pozwala na ograniczenie jego funkcjonowania tylko do tych pierwszych, w myśl zasady lege non distinguente
Nie jest dopuszczalne wydanie wyroku zaocznego - nawet przy spełnieniu przesłanek, o których mowa w art. 479 § 1 k.p.k. - jeżeli w postępowaniu w ogóle nie przesłuchano oskarżonego. W sytuacji gdy oskarżony nie złożył wcześniej wyjaśnień, w których wypowiedziałby się co do stawianych mu zarzutów - chociażby nawet w tej postaci, że (korzystając z przysługującego mu prawa określonego w art. 175 § 1 k.p.k
Użyte w art. 2 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (Dz. U. Nr 132, poz. 1109) sformułowanie „chyba że termin przedawnienia już upłynął” oznacza, że przepisu tego nie stosuje się, jeżeli do dnia wejścia w życie tej ustawy, tj. do dnia 3 sierpnia 2005 r. upłynął już termin przedawnienia karalności, określony w art. 101 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 2 sierpnia 2005
Zgodnie z art. 75 § 4 k.k. zarządzenie wykonania kary nie może nastąpić później niż w ciągu 6 miesięcy od zakończenia okresu próby, przy czym termin ten jest zachowany, jeżeli w tych granicach czasowych zapadnie i uprawomocni się postanowienie o zarządzeniu wykonania kary.
Sąd orzekający w trybie art. 335 i 343 k.p.k. jest związany wnioskiem umieszczonym przez prokuratora w akcie oskarżenia, gdyż jego treść jest wynikiem porozumienia oskarżyciela i oskarżonego, którzy zgadzają się na takie jak we wniosku rozstrzygnięcie w sprawie, w szczególności co do kar i środków karnych.
Jeśli kasację od prawomocnego wyroku wydanego w sprawie o przestępstwo skarbowe wnosi interwenient, roszczący sobie prawo do przedmiotu, co do którego orzeczono przepadek, to kontrola dopuszczalności kasacji powinna uwzględniać także warunki określone w art. 523 § 2 i 3 k.p.k. Niezbędne jest zatem ustalenie kierunku zaskarżenia w odniesieniu do sytuacji procesowej oskarżonego, z dostrzeżeniem korzyści
Zgodnie z utrwaloną wykładnią przepis art. 139 § 1 k.p.k. nie ma zastosowania do oskarżonego, który został pozbawiony wolności i nie powiadomił o tym sądu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1974 r. sygn. akt. VI KZP 5/74 OSNKW 1974 z. 7-8 poz. 130, Tomasz Grzegorczyk - Kodeks postępowania karnego - Komentarz - Wydanie III 2003 - str. 383). W konsekwencji nie można było uznać za prawidłowe
W toku rozprawy odwoławczej sąd przeprowadza czynności procesowe, w których strony mają prawo wziąć udział. Uczestnicząc, realizują swoje prawa do złożenia wyjaśnienia, oświadczenia i wniosku ustnie lub na piśmie (art. 453 § 2 k.p.k.). Korzystanie z tych uprawnień przez oskarżonego jest zarazem wykorzystaniem gwarantowanego mu konstytucyjnie prawa do obrony we wszystkich stadiach postępowania (art.
Czyn zarzucany oskarżonym „nie wyczerpywał się” na tragicznym w skutkach wpadnięciu 5-letniego chłopca do studzienki, ale obejmował także ujęte w innej perspektywie czasowej zachowanie oskarżonych polegające na dopuszczeniu do użytkowania bądź nie podjęcia starań w kierunku usunięcia wadliwie zabezpieczonego zbiornika ściekowego i w konsekwencji nieumyślnego narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo
