W orzeczeniach dotyczących osób represjonowanych w latach osiemdziesiątych możliwe jest uznanie, że działanie będące próbą przeciwstawienia się systemowi totalitarnemu, podjęte w celu krytyki oraz naprawy istniejącej rzeczywistości i będące realizacji przysługujących każdej osobie fizycznej praw politycznych chociaż formalnie wyczerpuje znamiona ustawy karnej (np. art. 270 § 1, art. 271 § 1 lub art
1. Sąd Wojewódzki orzekający w przedmiocie uchylenia prawomocnego orzeczenia kolegium do spraw wykroczeń nie jest sądem rozpoznającym środki odwoławcze, uprawnionym na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. do przekazania Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia. 2. Przewidzianej w art. 112 w zw. z art. 113 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia możliwości uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia
O poważnym niebezpieczeństwie dla porządku prawnego, w rozumieniu art. 99 k.k., można mówić tylko wówczas, gdy wynik badań psychiatrycznych wskazuje, że ze strony podejrzanego z powodu jego stanu zdrowia psychicznego grozi, ze znacznym prawdopodobieństwem, dopuszczenie się czynu zabronionego przeciwko życiu lub poważnego czynu zabronionego przeciwko zdrowiu. W innych wypadkach, nawet poważnych
Prawidłowa interpretacja przepisu art. 344 § 2 k.p.k. w powiązaniu z treścią art. 6 k.p.k. prowadzi do wniosku, że w przepisie tym chodzi o możliwość zwrotu sprawy przez sąd prokuratorowi w celu rozszerzenia postępowania na czyny osób nie pociągniętych do odpowiedzialności karnej nie wtedy, gdy okoliczności mogące uzasadniać to rozszerzenie były już prokuratorowi znane i zostały przez niego rozważone
W myśl art. 38 § 1 k.k.w. karę pozbawienia wolności wykonuje się w zakładach karnych i tylko pobyt w nich uważany jest za odbywanie kary. Skoro skazany w wypadku udzielenia przerwy lub przerw w karze czy ucieczki ale przebywa w zakładzie karnym, nie może być mowy o odbywaniu kary, a tylko to stanowi przeszkodę do biegu kar dodatkowych. Skazany w obu wymienionych wypadkach, przebywając na wolności,
Na odmowę ustanowienia obrońcy z urzędu w przypadku, gdy składający wniosek w tym przedmiocie powołuje się na niemożność poniesienia kosztów obrony, przysługuje zażalenie.
W razie umorzenia postępowania karnego przez sąd wyrokiem na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii I (Dz.U. nr 64, poz. 390) sprzeciw co do tego rozstrzygnięcia stronom nie przysługuje.
Jeżeli wniesiona na niekorzyść rewizja nadzwyczajna od prawomocnego wyroku uniewinniającego została oddalona, to przewidziany w art. 489 k.p.k. termin biegnie od daty uprawomocnienia się tego wyroku, a nie od daty wyroku Sądu Najwyższego, którym wniesiona rewizja nadzwyczajna została oddalona.
Artykuł 80 § 4 k.k.w. nakłada na sąd orzekający w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia obowiązek wysłuchania zwolnionego. Rozwiązanie to ma na celu zapewnienie skazanemu możliwości realizowania przysługującego mu prawa do obrony. Jest oczywiste, że uprawnienie to może być prawidłowo wykorzystane tylko wtedy, gdy skazany zostanie zawiadomiony o terminie i celu posiedzenia oraz
Zastosowanie środków wychowawczych lub poprawczych w warunkach określonych w art. 9 § 3 k.k. nie musi być poprzedzone badaniem oskarżonego w rodzinnym ośrodku diagnostyczno-konsultacyjnym, aczkolwiek przeprowadzenie takich badań niekiedy może okazać się celowe i pożądane.
Artykuł 383 k.p.k. nie wyklucza możliwości wymierzenia przez sąd odwoławczy kary zasadniczej oskarżonemu, wobec którego sąd pierwszej instancji odstąpił od jej wymiaru lub poprzestał na orzeczeniu tylko kary dodatkowej.
W sprawie, w której podejrzany przedstawia swój czyn jako działanie w obronie koniecznej, przy braku dowodów przeciwnych, zastosowanie wobec podejrzanego aresztu tymczasowego, w warunkach gdy odrzucenie obrony koniecznej wynika wyłącznie z subiektywnej oceny prowadzącego postępowanie, należy uznać za oczywiście niesłuszne.
Na postanowienie sądu wyższego rzędu nad sądem właściwym o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 26 k.p.k. zażalenie nie przysługuje. Artykuł 26 k.p.k. dotyczy nadzwyczajnej właściwości sądu, tzw. właściwości z delegacji. Przepis ten nie zmienia rzeczywistej właściwości miejscowej, uwarunkowanej okolicznościami wymienionymi w art. 21 i 22 k.p.k., a o przekazaniu sprawy w trybie
1. Wprawdzie kodeks postępowania karnego nie zawiera w odniesieniu do postanowień takiego szczególnego przepisu (jak czyni to w odniesieniu do wyroków), który by określił, co powinno zawierać uzasadnienie postanowienia, jednakże nie można uznać za wystarczające takiego uzasadnienia, które nie wyjaśnia należycie podstawy faktycznej postanowienia. 2. Oceniając w ramach art. 90 § 1 k.k. zachowanie
W świetle uchwały połączonych Izb Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1978 r. VI KZP 23/77 wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawie prawidłowego stosowania przepisów dotyczących przestępstw popełnionych w warunkach recydywy (OSNKW 1919, z. 1-2, poz. 1 teza 2) warunek faktycznego odbycia w całości lub w części kary należy uważać za spełniony również w wypadku
Wszelkie wyliczenia różnic księgowych między stanem ewidencyjnym a stanem faktycznym dotyczą ściśle określonego czasu i mają miejsce w konkretnym dniu (dniach), zamykających badany okres rozliczeniowy. Ramy czasowe danego okresu rozliczeniowego wyznaczają z reguły kolejne spisy z natury tzw. inwentaryzacja. Skutek przestępstwa w postaci istotnego niedoboru jest więc wynikiem księgowych podsumowań za
Przesłuchanie w charakterze podejrzanego jest czynnością procesową, której nastąpienie wyłącza możliwość podjęcia na nowo poprzednio umorzonego postępowania na podstawie przewidzianej w art. 293 § 1 k.p.k.
Przedłużenie pobytu nieletniego w schronisku dla nieletnich ponad okres przewidziany w art. 27 § 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) jest niedopuszczalne.
Sąd wyższej instancji wydaje opinię w kwestii ułaskawienia wtedy, kiedy sprawę rozpoznawał (art. 497 § 2 k.p.k.). Należy przez to rozumieć jej rozpoznanie w stosunku do oskarżonego, który ubiega się o ułaskawienie, a nie rozpoznanie sprawy w stosunku do innych oskarżonych, którzy odpowiadali w jednym postępowaniu przed sądem pierwszej instancji wraz z ubiegającym się o ułaskawienie.
Wprawdzie sąd I instancji jest władny w warunkach określonych w art. 344 § 2 k.p.k. zwrócić akta sprawy właściwemu prokuratorowi w celu rozszerzenia postępowania na czyny osób nie pociągniętych do odpowiedzialności karnej, jednakże nie może tego uczynił w sytuacji, gdy prokurator powziął już w postępowaniu przygotowawczym procesową decyzję co do odpowiedzialności danej osoby za czyny objęte postanowieniem
