1/ Zwrot „postępowanie toczy się”, użyte w art. 6 ustawy z dnia 29 marca 2007 roku o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 64, poz. 432), dotyczy jedynie tzw. kinetyki procesu, a nie jego statyki. Zatem nie odnosi się ono do właściwości sądu. 2/ Reguła petryfikacji właściwości sądu, która ma zastosowanie w związku z wejściem w życie
postanowił: na podstawie art. 441 § 2 k.p.k. przekazać rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego powiększonemu składowi Sądu Najwyższego.
Stosownie do art. 457 § 2 k.p.k. w razie utrzymania w sądzie odwoławczym zaskarżonego wyroku w mocy, przez uznanie apelacji za oczywiście bezzasadną, uzasadnienie wyroku sporządza się jedynie na wniosek strony złożony w termie 7 dni od ogłoszenia wyroku, ale gdy oskarżony jest pozbawiony wolności i nie ma obrońcy, a nie był obecny przy ogłoszeniu wyroku, termin ten liczy się od doręczenia mu odpisu
Dostrzeżenie przez któryś z podmiotów, któremu kasacja została doręczona, braków formalnych, powodujących niedopuszczalność kasacji, nie tylko nie uprawniało tego podmiotu do zaskarżenia przedmiotowego zarządzenia, ale też nie dawało prezesowi sądu kompetencji do reasumpcji swojej (przewodniczącego wydziału albo upoważnionego sędziego - art. 93 § 2 k.p.k.) wcześniejszej decyzji o przyjęciu kasacji.
Nie można powoływać się na pogwałcenie prawa strony w sytuacji gdy strona świadomie i z własnego wyboru nie korzysta z tych form umożliwiających realizację tego prawa, które zostały mu udostępnione. Oskarżyciel posiłkowy będąc zawiadomiony o terminie rozprawy apelacyjnej, w rozprawie tej nie wziął udziału. Tak więc z własnej woli zrezygnował z uzyskania pouczenia jakie kroki winien podjąć dla ewentualnego
Przestępstwo stypizowane w art. 191 § 2 k.k. ma miejsce, gdy dążenie sprawcy jest zgodne z prawem. Sprawca wymuszający zwrot świadczenia działa w takim celu ze świadomością, iż na podstawie obowiązującego prawa przysługuje mu wierzytelność, a więc że dłużnik jest zobowiązany do świadczenia. Wierzytelności, o których mowa w komentowanym przepisie, nie dotyczą bliżej nieokreślonych, tajemniczych rozliczeń
1. Kodeks postępowania karnego nie tworzy własnej definicji poczytalności, odwołując się w tym zakresie do norm kodeksu karnego, który skutki prawne dla oskarżonego łączy jedynie ze zniesieniem lub znacznym ograniczeniem poczytalności w rozumieniu art. 31 § 1 - 3 k.k. 2. Zdaniem Sądu Najwyższego orzekającego w sprawie trafny jest w zasadzie konsekwentnie przyjmowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego
Wyjaśnienia A. B. wykazują pełną orientację co do sensu i szczegółowej treści zeznań pokrzywdzonego. Podejmowane przez skazanego wobec tego dowodu reakcje obronne były całkowicie adekwatne i niczego w ocenie tej nie zmienia fakt, że ostatecznie okazały się nieskuteczne. W sposób wykazujący co najmniej dobrą znajomość swej sytuacji procesowej skazany złożył skuteczny sprzeciw od wyroku nakazowego, składał
Postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego (...) oraz postępowanie w sprawie (przestępstwa objętego następnie wyrokiem łącznym) są odrębnymi postępowaniami i fakt że orzekała w ich składzie ta sama sędzia nie stanowi naruszenia art. 40 § 1 pkt 7 k.p.k. O obrazie tego przepisu można mówić jedynie wówczas, gdyby w składzie orzekającym zasiadał ponownie sędzia który brał udział w wydaniu orzeczenia
1. Okoliczności nie uwzględnione przy skazaniu, a stanowiące warunek sine qua non wznowienia postępowania, to tylko takie, które wskazywałyby na obligatoryjne nadzwyczajne złagodzenie kary zobowiązujących. Tym samym wznowienie postępowania na podstawie tego przepisu nie jest możliwe, gdy nowo ujawnione fakty lub dowody świadczą wyłącznie o wystąpienie okoliczności mogących wprawdzie skutkować nadzwyczajnym
Orzeczenie o jawności akt zakończonych postępowań lustracyjnych, przeprowadzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz. U. z 1999 r. Nr 42, poz. 428 ze zm.), wydane na podstawie art. 63b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o
Przepis art. 542 § 3 k.p.k. nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania na wniosek strony.
1. Jeden i ten sam mankament psychiki sprawcy występujący w chwili popełnienia czynu przestępnego, nie może być na jego korzyść uwzględniony podwójnie, raz jako przesłanka kwalifikacji prawnej czynu z art. 148 § 4 k.k., a po raz drugi jako podstawa do uznania, że został on popełniony w warunkach art. 31 § 2 k.k. Przyjęcie, że sprawca zbrodni zabójstwa dopuścił się w stanie silnego wzburzenia usprawiedliwionego
1) W licznych orzeczeniach Sąd Najwyższy zawarł jednolite stanowisko co do charakteru normy prawnej, której naruszenie może stanowić podstawę zarzutu obrazy prawa materialnego, wskazując, że winna to być norma o treści stanowczej, zawierająca niezrealizowany w zaskarżonym orzeczeniu nakaz lub pominięty zakaz. Takiego charakteru nie ma przepis art. 53 k.k., formułujący dyrektywy sędziowskiego wymiaru
Jeżeli w toku postępowania przed sądem pierwszej lub drugiej instancji nie doszło do wydania orzeczenia w trybie art. 42 § 4 k.p.k., w kasacji nie można skutecznie sformułować zarzutu naruszenia art. 41 § 1 k.p.k.
1) Wskazane w kasacji jako naruszone przepisy art. 434 § 1 k.p.k. i art. 454 § 2 k.p.k., wyrażające zakazy reformationis in peius oraz ne peius, zakazują wprawdzie orzekania „na niekorzyść”, ale przecież nie nakazują orzekania „na korzyść”. 2) Należy się w pełni zgodzić z tezą o konieczności „związania” środka karnego z konkretnym przestępstwem, co wynika zarówno z treści art. 413 § 2 k.p.k., a także
Jeżeli ustalenie czynu przypisanego oskarżonemu następuje w wyroku w ten sposób, że sąd uznaje oskarżonego za winnego popełnienia „czynu opisanego w akcie oskarżenia” (albo: „czynu zarzucanego”) to oznacza to, że skazano oskarżonego za czyn którego opis przytoczono w części wstępnej wyroku (art. 360 § 1 pkt 4 k.p.k. z 1969 r. - obecnie art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k.).
Nowe fakty lub dowody jako podstawa wznowienia (art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k.) to fakty (dowody) nieznane sądowi (tzw. noviter producta), a ujawnione dopiero obecnie, czyli nowo zgłoszone. Od dawna w judykaturze obecne jest zapatrywanie (...) że przez nowe dowody rozumieć należy nie tylko nieznane przedtem sądowi źródło dowodowe, np. świadek, lecz również nie znany sądowi środek dowodowy, np. zeznanie
Zgodnie z treścią art. 84 § 3 k.p.k., wówczas gdy wyznaczony z urzędu adwokat poinformuje na piśmie sąd, iż nie stwierdził podstaw do złożenia wniosku o wznowienie postępowania, to brak jest przesłanek do wyznaczenia skazanemu kolejnego obrońcy z urzędu w celu sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie postępowania. Zadaniem uregulowania zawartego w § 3 tego przepisu jest bowiem przeciwdziałanie
Omyłka nie może (...) dotyczyć merytorycznych elementów wyroku, np. tożsamości oskarżonego. Jednak jeżeli mimo błędu w zakresie danych personalnych nie pojawiają się wątpliwości co do tożsamości osoby w relacji akt oskarżenia - wyrok skazujący, to błędne dane mogą zostać poprawione w trybie sprostowania oczywistej omyłki w każdym czasie.
Do prawomocnego wyroku odnosi się domniemanie jego prawdziwości, które sprawia, iż jeśli nie uda się uprawdopodobnić w stopniu wysokim występowania określonych błędów lub wad prawnych zaskarżonego wyroku, nie będzie on mógł zostać uchylony. Prawny obowiązek wykazania istnienia podstaw wznowienia procesu (czyli formalny ciężar dowodu) oraz niekorzystny skutek wypływający z niewykazania błędności kwestionowanego
Orzekanie zakazu prowadzenia pojazdów, do kierowania którymi nie jest wymagane uprawnienie
p o s t a n a w i a: uwzględnić zażalenie.
Jeżeli mimo błędu w zakresie danych personalnych nie pojawiają się wątpliwości co do tożsamości osoby w relacji akt oskarżenia - wyrok skazujący, to błędne dane mogą zostać poprawione w trybie sprostowania oczywistej omyłki w każdym czasie.
