Brak dołączenia do akt sprawy wywiadu środowiskowego, nawet, gdy jego dołączenie posiadało obligatoryjny charakter, nie jest brakiem formalnym w rozumieniu art. 337 § 1 kpk.
Skoro bowiem z ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, zaakceptowanych następnie przez Sąd odwoławczy wynika, że skazany oddalił się z miejsca w wypadku po to, aby utrudnić identyfikację jego osoby, to twierdzenie, że zachowanie jego nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 178 § 1 k.k. musi być uznane za oczywiście nieuzasadnione.
Jakkolwiek środek odwoławczy wniesiony przez przeciwną stronę od orzeczenia podlegającego doręczeniu z tłumaczeniem nie figuruje w katalogu pism procesowych, do jakich doręczenia obliguje treść przepisu art. 72 § 3 k.p.k., to jednak na taką potrzebę wskazuje wzgląd na zasadę lojalności procesowej. Zasada ta, analogicznie jak udostępnienie oskarżonemu w znanym mu języku podstawowego dokumentu, jakim
Do kompensaty szkody, zarówno majątkowej, jak i niemajątkowej, dochodzi w sytuacji zaliczenia okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności - bądź w sprawie, w której było ono stosowane, bądź też w innej sprawie.
Treść § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie sposobu postępowania z protokołami przesłuchań i innymi dokumentami lub przedmiotami, na które rozciąga się obowiązek zachowania tajemnicy państwowej, służbowej albo związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji w żaden sposób nie może dotyczyć zmiany warunków formalnych aktu oskarżenia.
Tak zwana pomoc psychiczna może polegać nie tylko na udzielaniu rad, wskazówek i informacji, mających ułatwić dokonanie czynu zabronionego, ale także na takim zachowaniu się, które w sposób szczególnie sugestywny manifestuje całkowicie solidaryzowanie się z przestępnym zamierzeniem sprawcy, stwarzając atmosferę sprzyjającą utwierdzeniu się zamiaru wykonawcy przestępstwa. Zachowanie się oskarżonego,
Zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, przy czym podstawę zasądzenia owej opłaty, stanowią stawki minimalne określone w stosownych przepisach.
Nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że przepis art. 89 k.k. pozwalający na połączenie obu rodzajów kar pozbawienia wolności [„bezwzględne” i z warunkowym zawieszeniem jej wykonania] w jeden węzeł, tylko w przypadku ziszczenia się warunków z art. 69 k.k., stanowi przeszkodę do połączenia ich w dwa odrębne węzły kary łącznej i, ujmując rzecz od strony procesowej, prowadzi do umorzenia postępowania
Skoro ustawodawca w art. 139§1 k.p.k. wiąże „negatywne” skutki z faktem niezawiadomienia organu prowadzącego proces karny o zmianie adresu miejsca zamieszkania lub pobytu (analogicznie adresu elektronicznego), to skutki takie mogą zaistnieć tylko wówczas, gdy brak zawiadomienia o zmianie miejsca zamieszkania lub pobytu był wynikiem swobodnej decyzji strony, tj. wtedy gdy strona mogła dokonać takiego
Zarządzenie uznające za bezskuteczny wniosek o wyłączenie sędziów danego sądu z powodu nie uzupełnienia w wyznaczonym terminie określonych braków formalnych , nie należy do żadnej z kategorii określonych w art. 459 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 466 § 1 kpk, gdyż nie zamyka drogi do wydania wyroku, nadto nie jest związane ze środkiem zabezpieczającym i nie ma oparcia w przepisie szczególnym. W tej sytuacji
„Znaczna ilość” środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych.
Zawarta w art. 105 § 2 k.k. regulacja jest wyjątkiem od zasady, jaką jest przedawnianie się karalności przestępstw, co wyklucza możliwość dokonywania interpretacji rozszerzającej zgodnie z zakazem exceptiones non sunt extendendae. Gdyby racjonalny ustawodawca zamierzał objąć przepisem art. 105 § 2 k.k. także przestępstwa z art. 158 § 2 i 3 k.k., to uczyniłby w sposób wyraźny, choćby przez wprowadzenie
O ile (…) Policja - w celu rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń oraz wykrycia i ustalenia sprawców - ma prawo podejmować czynności operacyjno-rozpoznawcze (zob. zwłaszcza art. 14 ust. 1 i art. 19 ust. 1 in principio ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.), o tyle niezbędnym warunkiem uznania materiałów, zdobytych
Jeśli wobec skazanego, który złożył wniosek o wznowienie postępowania sądowego, zachodzi uzasadniona wątpliwość co do jego poczytalności i nie ustanowił on obrońcy z wyboru, prezes sądu właściwego do rozpoznania sprawy powinien wyznaczyć skazanemu obrońcę z urzędu (art. 81 § 1 k.p.k.), który zobligowany będzie albo sporządzić wniosek o wznowienie, albo też powiadomić sąd o braku podstaw do sporządzenia
W wypadku, gdy obrońca z urzędu zasadnie odmówił sporządzenia i podpisania kasacji, oskarżonemu - skazanemu przysługuje 30-dniowy termin do wniesienia kasacji (art. 524 § 1 k.p.k.), liczony od dnia zawiadomienia go przez sąd odwoławczy o stanowisku obrońcy.
Rozsądny termin rozpoznania sprawy posiada indywidualny charakter i jest nierozerwalnie związany z jej charakterem, złożonością tak przedmiotową, jak też podmiotową. Zatem odejmowanie przez prokuratora czynności mogących odnieść się tylko co do części podejrzanych nie dowodzi opieszałości w rozpoznaniu sprawy, a stanowi naturalny rezultat postępowania o wielopodmiotowym charakterze.
Przepis art. 85 § 2 k.p.k. mówi wyraźnie o „ustanowieniu innych obrońców”. Oznacza to, że ujawnienie kolizji interesów oskarżonych powoduje, iż obrońca, który dotąd bronił dwóch lub więcej oskarżonych, nie może pozostać przy obronie żadnego z nich.
Przepis art. 540 § 1 pkt 2a k.p.k., zgodnie z którym postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem wznawia się, jeżeli po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem sądowi, wskazujące na to, że skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowi przestępstwa lub nie podlegał karze, nie znajduje zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym. Odpowiednie zastosowanie
Od wydanego w trybie art. 105 prawa bankowego postanowienia prokuratora osobie nie będącej stroną postępowania służy w trybie art. 302 § 3 k.p.k. zażalenie do prokuratora nadrzędnego.
Sądem właściwym do rozpoznania skargi na przewlekłość postępowania przygotowawczego jest sąd wyższego rzędu nad sądem, powołanym do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji (art. 4 ust. 5 i art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez
Wprawdzie przepis art. 345 § 1 kpk nie wskazuje kryteriów ustalania braków postępowania przygotowawczego, których zaistnienie uzasadnia zwrot sprawy prokuratorowi, to expressis verbis z przepisu tego wynika, że muszą to być braki istotne, o randze braków dowodowych przy potrzebie poszukiwania nowych dowodów i przy założeniu, że dokonanie brakujących czynności przez sąd powodowałoby znaczne trudności
Zgodnie z art. 94 § 2 d.k.p.k. nadanie klauzuli wykonalności orzeczeniu zawierającemu obowiązek naprawienia szkody było możliwe tylko w przypadku, gdy nastąpiło zarządzenie wykonania warunkowo zawieszonej kary. W sytuacji, gdy sąd odwoławczy dokonując zmiany zaskarżonego wyroku warunkowo zawiesił skazanemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności i nie nastąpiło zarządzenie jej wykonania, sąd
Aby mówić o skutecznym złożeniu wniosku przez sąd o przedłużenie okresu tymczasowego aresztowania, warunkującym możliwość jego rozpoznania przez Sąd Apelacyjny, niezbędne jest by wniosek ten zawierał również czasookres, na jaki występujący Sąd wnosi o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania.
Zdaniem Sądu Najwyższego (…) udział skazanych w akcjach zlikwidowania strajków w kopalni „M.” i w kopalni „W.”, stanowił wykonanie rozkazu przywrócenia naruszonego porządku publicznego. Jednakże wykonując ten rozkaz funkcjonariusze MO pozostawali w mylnym przekonaniu o istnieniu szczególnej okoliczności w postaci nielegalnych strajków, która na podstawie przepisów dekretu o stanie wojennym uprawniała
