Postanowienie SN z dnia 23 września 2009 r., sygn. I KZP 18/09

Zawarta w art. 105 § 2 k.k. regulacja jest wyjątkiem od zasady, jaką jest przedawnianie się karalności przestępstw, co wyklucza możliwość dokonywania interpretacji rozszerzającej zgodnie z zakazem exceptiones non sunt extendendae. Gdyby racjonalny ustawodawca zamierzał objąć przepisem art. 105 § 2 k.k. także przestępstwa z art. 158 § 2 i 3 k.k., to uczyniłby w sposób wyraźny, choćby przez wprowadzenie zwrotu „pobicie, którego następstwem jest ciężki uszczerbek na zdrowiu lub śmierć człowieka”.

Sąd Najwyższy - Izba Karna w Warszawie  

na posiedzeniu w składzie:

Przewodniczący: SSN Waldemar Płóciennik (sprawozdawca)

Sędziowie: SSN Krzysztof Cesarz

SSN Roman Sądej

Potokolant: Łukasz Majewski

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Aleksandra Herzoga

w sprawie Ireneusza Dariusza K.

po rozpoznaniu przedstawionego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w W. postanowieniem z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. akt II AKa 84/09, zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy przepis art. 105 §2 k.k. obejmuje swoim zakresem przestępstwa umyślne kwalifikowane przez nieumyślne następstwa, określone w art. 158 §2 i art. 158 §3 k.k.?”

postanowił

odmówić podjęcia uchwały.

UZASADNIENIE

Zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia sformułowane zostało przez Sąd Apelacyjny w W. w następującym układzie procesowym.

W toku śledztwa w sprawie o sygnaturze akt II Ds 113/83, postanowieniem z dnia 27 sierpnia 1983 r., prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w W. postawił Ireneuszowi K. zarzut udziału w dniu 12 maja 1983 r. w W. w pobiciu Grzegorza P., które doprowadziło do powstania u pokrzywdzonego ciężkich obrażeń ciała „skutkujących jego zgon”, tj. popełnienia przestępstwa z art. 158 § 3 k.k. z  1969 r. Po zmodyfikowaniu w trakcie postępowania  przygotowawczego przedstawionego zarzutu, w skierowanym do sądu akcie oskarżenia Ireneusz K. został oskarżony o to, że wziął udział w pobiciu Grzegorza P., przez co narażono pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszkodzenia ciała, tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. z 1969 r. Wyrokiem z dnia 16 lipca 1984 r., sygn. akt IV K 122/84, Sąd Wojewódzki w W. uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.