Na podstawie art. 47 ust. 2 i art. 50 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ terenowy organ administracji państwowej jest uprawniony do rozstrzygnięcia o dokonaniu zameldowania na pobyt stały osoby ubiegającej się o zameldowanie, jeżeli właściciel budynku /lokalu/ bezzasadnie tej osobie odmawia potwierdzenia uprawnienia do przebywania
Przewidziany w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ obowiązek uzyskania potwierdzenia przez właściciela faktu pobytu oraz uprawnień do przebywania w lokalu osoby zgłaszającej pobyt stały lub czasowy trwający ponad dwa miesiące, jak również wymagania określone w par. 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia
1. Skoro strony postępowania administracyjnego są zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy co do jej istoty - otrzymanie decyzji o wymeldowaniu, bądź decyzji o odmowie wymeldowania - to umorzenie postępowania wszczętego wskutek podania jednej ze stron, oznacza uchylenie się organu administracji państwowej od rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty, z naruszeniem zasady określonej w art. 104 par. 2 Kpa
Z dyspozycji par. 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/ wynika, że terenowe organy administracji państwowej nie posiadają uprawnień do rozstrzygania wątpliwości /sporu/ czy właściciel /zarządca/ budynku prawidłowo odmówił potwierdzenia uprawnień do przebywania w lokalu
Art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ przewiduje dwie samodzielne przesłanki do wymeldowania osoby z określonego lokalu /pomieszczenia/. Pierwsza z przesłanek zachodzi wówczas gdy osoba podlegająca wymeldowaniu utraciła uprawnienia określone w art. 9 ust. 2 ww. ustawy i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce
Z przepisów rozporządzenia Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 21 czerwca 1976 r. w sprawie zasad zajmowania i opróżniania lokali położonych w hotelach pracowniczych /Dz.U. nr 25 poz. 149; zm. Dz.U. 1983 nr 57 poz. 257/ wynika jednoznacznie, że pomieszczenie w hotelu pracowniczym może być przydzielone tylko pracownikowi okresowo, nie dłużej niż przez okres zatrudnienia a w przypadku trwania
Skoro jest bezsporne, że wskutek wykonania wyroku rozwodowego skarżący utracił uprawnienia do przebywania w lokalu i bez wymeldowania opuścił dotychczasowe miejsce pobytu stałego, terenowy organ administracji państwowej miał wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ obowiązek uwzględnić wniosek strony i wymeldować
Skoro pracownik nie posiada decyzji kierownika zakładu pracy o przydziale mieszkania funkcyjnego, przepisy par. 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników lasów państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 328/ nie stanowią podstawy do zameldowania go na pobyt stały w tym mieszkaniu. Przepisy te stwarzają jedynie uprawnienia do uzyskania takiej decyzji.
1. Przez opuszczenie lokalu rozumie się nie tylko dobrowolne wyprowadzenie się z dotychczasowego miejsca pobytu stałego, ale także pozostawienie tego miejsca pobytu w drodze postępowania egzekucyjnego. 2. Uchylenie decyzji administracyjnej w przedmiocie przydziału zastępczego pomieszczenia mieszkalnego nie jest równoznaczne z ponownym nabyciem praw do lokalu, z którego następuje eksmisja.
1. Stanowisko organu II instancji wyrażone w decyzji, według którego wykonanie obowiązku meldunkowego w miejscu pobytu czasowego stoi na przeszkodzie w uwzględnieniu wniosku o wymeldowanie na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach wymienionej ustawy. Cytowany przepis
1. W myśl par. 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/ przy zameldowaniu na pobyt czasowy ponad dwa miesiące należy zgłosić odpowiednie dane wymienione w par. 7 rozporządzenia, adres miejsca pobytu stałego i czasowego oraz podać zamierzony czas trwania pobytu i
Jeżeli nieprzedstawienie potwierdzenia uprawnienia do przebywania w lokalu nastąpiło w okolicznościach, kiedy z naruszeniem obowiązków wynikających z art. 9 Kpa organ administracji nie poinformował strony jak ma postępować i błędnie załatwił pismo skierowane do niego przez zarządcę budynku to uchybienia te miały istotny wpływ na wynik sprawy.
Jeżeli współwłaściciel nieruchomości ubiegający się o zameldowanie w tej nieruchomości osoby bliskiej nie wystąpił do sądu powszechnego z żądaniem wydania upoważnienia sądowego do potwierdzenia uprawnienia także w imieniu drugiego współwłaściciela to organy administracji państwowej zgodnie z dyspozycją art. 9 Kpa były zobowiązane do poinformowania go o omawianym uprawnieniu i powinny były udzielić
Zameldowanie stanowi dowód miejsca pobytu, przy czym rejestracja zgłoszenia zameldowania na pobyt stały uzależniona jest od jednoczesnego spełnienia dwóch warunków ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Jeżeli jeden z nich dotyczący faktycznego pobytu w danym lokalu, nie spełnił się, zasadną jest w świetle art. 47 ust. 2 w zw. z art
Skoro organ administracji państwowej II instancji rozpatrywał sprawę w przedmiocie zezwolenia na pobyt stały w Warszawie już po 1 lipca 1984 r., to ze względu na fakt, że ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie zawiera przepisu, który utrzymywałby ograniczenia pobytu stałego osób w Warszawie a w szczególności, któryby dawał podstawę
1. Dokonując /lub odmawiając/ "potwierdzenia" uprawnień właściciel lub zarządca budynku przeprowadza w istocie rzeczy ocenę stanu faktycznego na tle obowiązującego stanu prawnego po to, by stwierdzić istnienie uprawnienia przysługującego stronie w tym zakresie. Jeżeli ocena ta budzi wątpliwości wówczas właściwy organ administracji państwowej rozstrzygając o zameldowaniu na podstawie art. 47 ust. 2
Stosownie do par. 11 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/ zameldowanie na pobyt czasowy trwający do dwóch miesięcy dokonuje się ustnie podając datę przybycia, adres i zamierzony czas trwania pobytu oraz przedstawiając dokument stwierdzający tożsamość lub inny dokument
