Organ administracji państwowej jest stroną postępowania administracyjnego w sprawach dotyczących jego praw, bądź obowiązków, gdy np. jako inwestor ubiega się o pozwolenie budowlane. Natomiast gdy organ administracji państwowej - zgodnie z przysługującymi mu kompetencjami - rozstrzyga w postępowaniu administracyjnym sprawę dotyczącą praw i obowiązków podmiotu pozostającego poza systemem organów administracji
Wnioski o wszczęcie postępowania administracyjnego mogą być składane w zasadzie wyłącznie do czasu wydania decyzji przez organ administracji I instancji, a jedynie wyjątkowo może nastąpić rozszerzenie granic podmiotowych poprzez rozpatrzenie wniosków innych stron złożonych w trakcie toczącego się już postępowania /gdy strona nie mogła złożyć wniosku wcześniej z przyczyn zawinionych przez organy administracji
Wniosek strony o zmianę decyzji ostatecznej w trybie postępowania administracyjnego wszczyna postępowanie właściwego organu w tej sprawie, co stanowi bezwzględną przeszkodę do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 199 par. 3 Kpa/.
Jeżeli okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były znane organom rozstrzygającym nie z powodu ich zaniedbań, lecz z powodu zatajenia ich przez stronę, to takie postępowanie strony wyłącza możliwość skutecznego podnoszenia przez nią zarzutów niezgodności zaskarżonych decyzji z prawem. W interesie strony leży zatem podanie do wiadomości organów wszystkich istotnych okoliczności sprawy i
1. Zasady ogólne postępowania administracyjnego, wyrażone zwłaszcza w art. 7-11 Kpa, są integralną częścią przepisów regulujących procedurę administracyjną i są dla organów administracji wiążące na równi z innymi przepisami tej procedury, przy czym art. 7 Kpa jest nie tylko zasadą dotyczącą sposobu prowadzenia postępowania, lecz w równym stopniu wskazówką interpretacyjną prawa materialnego, na co wskazuje
1. Uprawnienia rady narodowej do wydawania w formie zarządzeń porządkowych przepisów prawnych ogólnie obowiązujących na danym terenie w przypadkach nie uregulowanych odrębnymi przepisami i w granicach niezbędnych dla ochrony bezpieczeństwa życia, zdrowia lub mienia albo dla zapewnienia spokoju publicznego albo porządku publicznego /art. 7/ przysługuje wprawdzie również m.in. wojewodzie, jednak tylko
Elementem składowym decyzji jest uzasadnienie faktyczne i prawne. Uzasadnienie jest więc niezbędnym elementem decyzji administracyjnej i stanowi integralną jej część. Zatem należy dojść do wniosku, że skoro powoływane przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego /art. 16 par. 2 i art. 196/ mówią o możliwości zaskarżenia do sądu decyzji administracyjnej, to mają na uwadze wszystkie jej elementy,
1. Prawidłowość ustalenia stanu faktycznego zgodnie z regułami postępowania dowodowo-wyjaśniającego oraz dokonana przez organy administracji swobodna ocena, czy stan ten odpowiada przyjętemu w normie prawnej znaczeniu "wyrażenia nieostrego", podlegają kontroli sądu administracyjnego, ponieważ użycie w normie prawnej wyrażenia nieostrego nadaje mu znaczenie prawne, a nie tylko faktyczne, przedmiotem
1. Artykuł 43 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ mówi o "zajmowaniu" lokalu, nie zaś o "zamieszkiwaniu" w lokalu. To pierwsze określenie obejmuje szerszy zespół okoliczności niż zamieszkiwanie i oznacza, że interesy życiowe najemcy na trwałe związane są z danym lokalem, choćby nawet przez czas dłuższy w lokalu tym nie zamieszkiwał z różnych przyczyn życiowych.
Rozprawa administracyjna, wymagana w postępowaniu odwoławczym na mocy art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe, powinna spełniać cel wyrażony w art. 89 Kpa, to jest m.in. zapewnić przyspieszenie lub uproszczenie postępowania /par. 1/, a także doprowadzić do uzgodnienia interesów stron lub do wyjaśnienia sprawy przy udziale świadków /par. 2/. Jeżeli zatem przepis prawa stawia
1. Postępowanie kwalifikacyjne w sprawie przyjęć na I rok studiów jest postępowaniem administracyjnym, którego wynik przesądza o tym, czy ubiegający się o przyjęcie zostanie włączony w poczet studentów danej szkoły wyższej, to znaczy w poczet użytkowników zakładu administracyjnego. 2. Zarządzenie nr 11 Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 24 maja 1980 r. w sprawie zasad i trybu przyjęć
Zgodnie z art. 9 Kpa organ prowadzący postępowanie w sprawie lokalowej powinien pouczyć stronę o konieczności ustalenia na drodze sądowej, czy wstąpiła w stosunek najmu na podstawie art. 691 Kc, zwłaszcza gdy strona powołuje się na nieznajomość przepisów prawa.
Jeżeli o przydział tej samej części lokalu występują dwie strony o zbieżnych interesach, z powołaniem się jednak na odmienne podstawy prawne żądania, organ administracji powinien - jakkolwiek art. 62 Kpa nie ma w takim wypadku bezpośredniego zastosowania - obie sprawy rozpatrywać łącznie, kierując się zasadami interesu stron oraz szybkości i ekonomiczności działania /art. 7 i art. 12 Kpa/.
Jeżeli przeprowadzenie dowodu z oględzin jest obowiązkowe z mocy przepisów szczególnych, organ administracji nie może odstąpić od ich wykonania tylko dlatego, że strona uważa je za zbędne.
Podstawowe znaczenie przy stosowaniu art. 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84 ze zm./ ma stwierdzenie istniejącej potrzeby przydzielenia lokalu danej osobie. Ocena ta powinna być oparta na dyspozycjach art. 7 Kpa, nakazującego organowi administracji państwowej dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego i słusznego interesu obywatela.
Prawa i obowiązki administracyjne mają charakter osobisty, nie mogą więc być nabywane na rzecz innej osoby.
1. Przeznaczenie określonych składników nieruchomego majątku państwowego /nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi, domy jednorodzinne, lokale w domach wielomieszkaniowych/ do ich sprzedaży osobom fizycznym należy wprawdzie do właściwości organów administracji, nie dotyczy jednak skonkretyzowanych praw i obowiązków indywidualnych oznaczonych podmiotów, lecz jest w istocie rzeczy swoistym aktem zarządu
1. Wydanie przez organ administracji państwowej decyzji o umorzeniu postępowania na podstawie art. 105 par. 1 Kpa zapewnia stronie gwarancje procesowe przewidziane w postępowaniu administracyjnym, a zwłaszcza możliwość odwołania się do organu II instancji oraz zaskarżenia decyzji ostatecznej tego organu do sądu administracyjnego. 2. Przeznaczenie w formie wykazu określonych składników nieruchomego
Jeżeli rozstrzygnięcie decyzji administracyjnej jest niezrozumiałe i prowadzi do wniosku, że organ administracji rozstrzygnął w formie decyzji administracyjnej sprawę dzierżawy gruntów Państwowego Funduszu Ziemi, a sprawę wyznaczenia kandydata na nabywcę tych gruntów rozstrzygnął warunkowo, uzależniając ją od założenia ksiąg wieczystych Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 207 par. 3 Kpa
1. Organ państwowy działając w granicach uznania administracyjnego, zanim podejmie rozstrzygnięcie i zdecyduje w jakim zakresie uczyni użytek ze swych uprawnień, ma obowiązek: wyjaśnić wnikliwie i wszechstronnie stan faktyczny sprawy, wysłuchując strony w trakcie postępowania, a przed wydaniem decyzji /artykuły 7, 10 par. 1 oraz 77 Kpa/; rozpatrzyć stan faktyczny w świetle wszystkich przepisów prawa
Wprawdzie Minister Rolnictwa regulował zarządzeniami wewnętrznymi zasady dysponowania gruntami Państwowego Funduszu Ziemi w drodze dzierżawy, jednakże dyspozycja naczelnika gminy, z kim zawrzeć umowę dzierżawy nie jest decyzją w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego i nie podlega kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Prawidłowość natomiast postępowania organów administracji w tym
1. Akt Państwowej Komisji Cen, ustalający marże skupu przysługujące gminnym spółdzielniom "Samopomoc Chłopska", nazwany jest wprawdzie decyzją, w istocie jednak jest to akt o charakterze ogólnym, skierowany do nie oznaczonych imiennie adresatów. 2. Błędne określenie aktu Państwowej Komisji Cen mianem "decyzji" nie odbiera mu charakteru aktu prawnego ogólnego, chociaż wprowadza dezorientację i jest
Organ administracji państwowej przy rozstrzyganiu sprawy indywidualnej w drodze decyzji administracyjnej nie może działać całkowicie swobodnie lub samowolnie. Jako dowód w sprawie indywidualnej należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy /do wykrycia prawdy obiektywnej/ a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych
Pojęcia nieostrego "w miarę potrzeby" zawartego w art. 39 Prawa lokalowego nie należy rozumieć jako ograniczenie praw podmiotowych osób legitymowanych do uzyskania lokalu. Owa "potrzeba" narzuca w szczególności konieczność zbadania czy nie istnieją przyczyny wykluczające według innych przepisów prawa lokalowego możliwość przydziału /np. posiadanie lokalu spółdzielczego lub domku jednorodzinnego/.
