Nieruchomość, na której z przyczyn obiektywnych, nie jest możliwa zabudowa spełniająca wymogi prawa budowlanego, w tym przede wszystkim określone w art. 5 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ i przepisów wykonawczych do tego artykułu, nie może być zakwalifikowana jako działka budowlana.
Artykuł 3 ust. 2 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1989 r. nr 17 poz. 99 ze zm./ zezwala na wznoszenie obiektów tymczasowych także na terenach nie przeznaczonych pod budownictwo, jeżeli tylko zachowane zostaną wymagania prawa budowlanego, a obiekty te, ze względu na okres ich użytkowania, nie kolidują z realizacją celów przyjętych w planach miejscowych i służą prawidłowemu
Protest obywateli przeciwko pozwoleniu na budowę nie uzasadniony przepisami ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz.U. nr 38, poz. 229) ani przepisami o ochronie środowiska i nie realizowany prawnymi środkami wyrażania woli przez społeczność lokalną, jak np. referendum lub innymi ustanowionymi w przepisach ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. nr 16, poz
Brak przesłanek do uwzględnienia żądania strony nie czyni postępowania administracyjnego bezprzedmiotowym w rozumieniu art. 105 par. 1 Kpa i nie oznacza, że postępowanie takie nie powinno być prowadzone. Dopiero wynik tego postępowania pozwala na ocenę zasadności wniosku strony.
Znaczenie dokumentów będących dowodem własności pojazdu wymienionych w sposób wyczerpujący w par. 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Komunikacji z dnia 29 grudnia 1983 r. w sprawie rejestracji, ewidencji i oznaczania pojazdów /Dz.U. 1984 nr 1 poz. 2/ ocenia się według ich treści i intencji a nie nazwy.
W razie śmierci osoby, o której mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. art. 34, poz. 149), przysługujące jej uprawnienia do żądania od Skarbu Państwa odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przechodzą na osoby wymienione
Wprawdzie zamiana lokalu mieszkalnego "z urzędu" następuje w drodze przydziału lokalu, jednakże nie są stosowane kryteria dotyczące sytuacji materialnej i warunków zamieszkiwania, o których mowa w / 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 lipca 1988 r. w sprawie zasad i trybu zaspokajania potrzeb mieszkaniowych /Dz.U. nr 27 poz. 187 ze zm./; warunki takiego przydziału reguluje wyłącznie par. 2 ust
W sprawach o odszkodowanie dochodzone na podstawie przepisów rozdziału 50 k.p.k., a także w sprawach wynikających z przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149), będących w toku przed dniem 29 września 1991 r., wysokość opłat za daną instancję zasądzonych
1. O dopuszczalności cofnięcia skargi orzeka sąd administracyjny /art. 211 Kpa w związku z art. 393 par. 2 Kpc/. 2. Po wydaniu decyzji ostatecznej organ administracji nie prowadzi już postępowania wyjaśniająco-dowodowego nawet wówczas, gdy zamierza w trybie art. 200 par. 2 Kpa zmienić lub uchylić decyzję.
Brak jest podstaw prawnych do zwrotu nieruchomości, która przeszła na własność Państwa z mocy art. 11 w związku z art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 1958 r. o terenach dla budownictwa jednorodzinnego w miastach i osiedlach.
Pismo wojewody, odmawiające wydania rozstrzygnięcia nadzorczego w trybie art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, nie jest decyzją administracyjną i niedopuszczalna jest na nie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Posiadanie przez osoby trzecie wywłaszczonej nieruchomości choćby z posiadaniem wiązało się wzniesienie i utrzymywanie na niej przez te osoby obiektów budowlanych, nie stanowi w świetle art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127/ przeszkody do zwrotu tej nieruchomości.
1. Przepis art. 177 § 1 k.p.c. w zw. z art. 393 § 1 k.p.c. i art. 211 k.p.a. ma odpowiednie zastosowanie w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, jeżeli treść orzeczenia tego sądu zależy od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez sąd, przed którym toczy się postępowanie cywilne. 2. W razie stwierdzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny naruszenia przepisu art. 97 § 1 pkt 4, art.
1. Parkowanie pojazdów, o jakim mowa w art. 13 ust. 2 a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./, nie obejmuje postoju taksówek osobowych w miejscach oznaczonych znakiem drogowym z napisem "TAXI". 2. Zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ rada gminy nie może na podstawie art. 13 ust
1. Przewidziane w art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127/ oświadczenie zarządu gminy o aktualizacji ceny gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste oraz ustalone w takim oświadczeniu zaktualizowane opłaty roczne za użytkowanie wieczyste gruntu nie stanowią decyzji administracyjnej ani aktu prawnego zarządu gminy z
1. Postanowienie uchwały organów gminy, ograniczające w sposób ogólny i abstrakcyjny dopuszczalność oddawania w najem lub dzierżawę składników mienia komunalnego tylko na rzecz mieszkańców gminy, ma charakter przepisu gminnego z zakresu administracji publicznej. Postanowienie takie może być zaskarżone do sądu administracyjnego w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym
Przepisy art. 10 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 r. nr 30 poz. 127/ mają zastosowanie tylko do gruntów wymienionych w jej art. 1 ust. 1, to jest do gruntów przeznaczonych w planach zagospodarowania przestrzennego na cele zabudowy. Dokonanie podziału innych gruntów w tym trybie jest niedopuszczalne.
Regulamin pracy komisji konkursowej, powołanej w celu przeprowadzenia konkursu wyłaniającego kandydata na stanowisko dyrektora szkoły, nie odpowiada cechom żadnego z aktów podlegających kontroli sądowoadministracyjnej.
Załatwienie spraw administracyjnych w oparciu o określone w prawie materialnym kryteria przedmiotowe, z pominięciem gwarantowanych ustawowo praw podmiotowych strony, do której kierowane są jednostronne rozstrzygnięcia /decyzje administracyjne/, koliduje z podstawowymi zasadami prawa i postępowania administracyjnego wyrażonymi w art. 7 i art. 10 par. 1 Kpa.
1. Sprawy targowisk - w myśl art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ należą do zadań własnych gminy służących zaspokojeniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, a zatem regulacja w drodze uchwały rady gminy jest regulacją w sprawie z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 101 tej ustawy. 2. Interes prawny i uprawnienie
Ani przepisy z 10 kwietnia 1974 r - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30, poz. 165 ze zm./ i rozporządzenia wykonawczego Rady Ministrów z 18 lipca 1988 r. /Dz.U. nr 27 poz. 187/ ani tym bardziej przepisy ustawy z 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ i rozporządzenia wykonawczego z 30 czerwca 1988 r. /Dz.U. nr 27 poz. 193/ nie dają podstaw do przyjęcia, że zakwalifikowanie
1. Były właściciel nieruchomości wywłaszczonej nie ma przymiotu strony w postępowaniu toczącym się w oparciu o przepisy ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, z wyłączeniem przypadku, gdy inny grunt stanowiący jego własność graniczy z nieruchomością wywłaszczoną. 2. Postępowanie o zwrot wywłaszczonej nieruchomości nie daje wnioskodawcy przymiotu strony
