Wszelkie przejazdy pracownika, wykonującego pracę w terenie, z miejsca zakwaterowania do miejsca pracy i z powrotem są objęte czasem pracy, pozostaje on bowiem w czasie tych przejazdów w dyspozycji zakładu pracy.
Powierzenie pracownikowi innej pracy niż określona w umowie o pracę, podyktowane uzasadnionymi potrzebami zakładu pracy, na okres nie przekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, nie powodujące obniżenia wynagrodzenia i odpowiadające kwalifikacjom pracownika (§ 4 art. 42 k.p.), nie wymaga zachowania formy pisemnej.
Przyczynienie się zakładu pracy do szkody brane jest pod uwagę dopiero po ustaleniu wysokości szkody. Okoliczność, wyłączająca możliwość ustalenia istnienia szkody, nie uzasadnia przypisania zakładowi pracy lub innej osobie przyczynienia się do szkody.
Plan urlopów nie daje pracownikowi uprawnienia do rozpoczęcia urlopu w zaplanowanym terminie. Konieczne jest dodatkowe wyrażenie zgody przez pracodawcę (np. poprzez wydanie karty urlopowej), aby pracownik wykorzystał urlop w konkretnym terminie.
Granica wieku jest również warunkiem, od którego prawo uzależnia możność uzyskania przymiotu pracownika.
Stan nietrzeźwości sprawcy uzasadnia przyjęcie umyślności wyrządzenia szkody w formie zamiaru ewentualnego, co również dotyczy szkody w mieniu powierzonym w sytuacji, gdy na szkodę składa się suma różnych szkód wywołanych różnymi zdarzeniami nie zawsze związanymi z winą umyślną sprawcy (sprawców), odpowiedzialność w pełnej wysokości ogranicza się tylko do tych następstw działania lub zaniechania sprawcy
Zakład pracy może zawrzeć z własnym pracownikiem dodatkową umowę o pracę, jeżeli będzie to praca innego rodzaju niż dotychczasowa, a wykonywanie jej nie będzie kolidowało z normalnym czasem pracy pracownika.
Przepis art. 291 § 2 k.p. ma zastosowanie do roszczeń zakładu pracy o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracownika wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych, przewidzianych nie tylko w art. 114 k.p., ale również roszczeń z tytułu niewyliczenia się lub niezwrócenia mienia powierzonego pracownikowi (art. 124 i 125 k.p.).
1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy w rozstrzyganiu skarg na decyzje dotyczące praw i obowiązków pracowników mianowanych. Rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych dotyczące nawiązania, zmiany lub rozwiązania stosunku pracy z pracownikami mianowanymi oraz roszczeń wynikających z tego stosunku są decyzjami w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 oraz art. 104 Kpa i podlegają kontroli Naczelnego Sądu
Organ administracji państwowej nie może odmówić wypłacenia zasiłku osobie czasowo pozostającej bez pracy z powołaniem się na par. 28 pkt 2 zarządzenia nr 33 Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 29 czerwca 1974 r. w sprawie gospodarowania funduszem aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 4 poz. 17/, jeżeli proponowane tej osobie prace nie były zgodne z posiadanym przez nią wykształceniem
Niezachowanie formy pisemnej, o której mowa w art. 29 § 1 kp, nie powoduje nieważności umowy o pracę.
Odbywanie podróży służbowej poza czasem pracy" nie rodzi obowiązku wypłacenia pracownikowi dodatkowego wynagrodzenia, jeżeli przepis szczególny tego nie przewiduje.
Rozwiązanie stosunku pracy z mianowanym nauczycielem politechniki na podstawie art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 1972 r. Karta Praw i Obowiązków Nauczyciela przy braku zapewnienia mu czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym wbrew dyspozycji art. 10 par. 1 Kpa oraz przy naruszeniu art. 77 par. 1 i art. 81 Kpa, nie daje organowi administracyjnemu możliwości oceny całokształtu materiału
Małoletni, który nie ukończywszy 14 lat zawarł umowę o pracę i doznał w związku z zatrudnieniem na skutek wypadku uszczerbku na zdrowiu, uprawniony jest do dochodzenia przed organami powołanymi do rozstrzygania sporów o roszczenia pracowników ze stosunku pracy świadczeń na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach pieniężnych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
"Czy w związku z zawieszeniem działalności związków zawodowych na podstawie par. 1 Zarządzenia nr 51 Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 1981 r. w sprawie zawieszenia związków zawodowych i niektórych organizacji społecznych na czas obowiązywania stanu wojennego /M. P. nr 30 poz. 273/ członek rady zakładowej, /Komisji zakładowej/ związku zawodowego, będący pracownikiem mianowanym, korzysta w okresie
1. Wystąpienie pracownika administracji celnej z organizacji politycznej oraz organizacji związkowej (...) nie są to okoliczności, które stosownie do przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 września 1978 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników organów administracji celnej /Dz.U. nr 24 poz. 111/ mogłyby uzasadniać rozwiązanie stosunku pracy z przyczyny określonej w par. 28 ust. 2 pkt 5
Do uznania schorzenia za chorobę zawodową nie wystarcza samo stwierdzenie, że zostało spowodowane wykonywaniem zatrudnienia w warunkach narażających na jego powstanie, lecz konieczne jest jednoczesne ustalenie, że schorzenie to stanowi chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych.
1. Sąd Administracyjny stosownie do art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa upoważniony jest tylko do badania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. W tym wypadku decyzji o wypowiedzeniu i rozwiązaniu stosunku pracy /z wiceprokuratorem Prokuratury Rejonowej/. 2. Art. 41 Kp stanowi: Zakład pracy nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu wypoczynkowego pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej
1. Przyznanie lub odmowa przyznania zasiłku osobie czasowo pozostającej bez pracy jest decyzją administracyjną. Jest to bowiem rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej aktem jednostronnym, skierowanym na zewnątrz i regulującym uprawnienia indywidualne. 2. Zarządzenie nr 8 Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 8 lutego 1982 r. w sprawie zakresu działalności i świadczeń finansowych ze środków
Śmierć pracownika nie uzasadnia odstąpienia od stwierdzenia u niego choroby zawodowej, ponieważ ze stwierdzeniem takiej choroby wiążą się nie tylko określone uprawnienia pracownika, lecz także obowiązki zakładu pracy, a w szczególności obowiązek stosowania właściwych środków zapobiegawczych /art. 230 kodeksu pracy/.
Przepis art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa nie uzasadnia właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego do rozpatrywania spraw o rozwiązanie stosunku pracy nawiązanego na podstawie mianowania; natomiast Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpatrywania tego rodzaju spraw, jeżeli przepis szczególny tak stanowi.
