Postanowienie WSA w Łodzi z dnia 17 stycznia 2024 r., sygn. III SAB/Łd 257/23

Odrzucenie skargi

Dnia 17 stycznia 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Wyporska-Frankiewicz, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski (spr.), Asesor WSA Anna Dębowska, po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2024 roku na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi O. A. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Łódzkiego w przedmiocie wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić na rzecz skarżącej O. A. z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi kwotę 100 (sto) złotych, uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi, zaksięgowaną w dniu 26 października 2023 roku pod pozycją 4122.

Uzasadnienie

9 listopada 2023 r. O.A. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Łódzkiego w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę, argumentując, iż wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy złożyła 8 września 2023 r. Zaznaczyła, iż do wniosku dołączyła dokumenty wystarczające, zgodnie z obecną praktyką organu, do załatwienia sprawy. Skarżąca oczekiwała na bezzwłoczne wezwanie celem uzupełnienia braków formalnych jej wniosku, ale do dnia złożenia niniejszej skargi organ "nie odezwał się" do skarżącej. Wobec powyższego 27 października 2023 r. skarżąca złożyła ponaglenie.

Zdaniem skarżącej organ łamie w jej sprawie zasady sprawiedliwości proceduralnej. Nie wzywając jej do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku, "manipuluje" terminem załatwienia jej sprawy, który zacznie biec od chwili, gdy stawi się w siedzibie organu i uzupełni akta sprawy o niezbędne dokumenty. Zdaniem skarżącej organ jedynie rejestrując jej wniosek oraz pismo jej pełnomocnika, nie przyczynia się do załatwienia jej sprawy, a zatem dopuścił się przewlekłości postępowania. Skarżąca, znając treść przepisów zawartych w art. 100d ustawy z 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, zawnioskowała o odmowę zastosowania przez sąd przepisów zawartych w ww. artykule, a dotyczących zawieszenia terminu na załatwienie jej sprawy oraz niemożliwości wywodzenia środków prawnych, dotyczących bezczynności i przewlekłości procedowania jej sprawy. Podkreśliła, że jej sprawa jest sprawą "unijną", a zatem może powoływać się na naruszenia art. 47 KPP UE. Skarżąca zwróciła uwagę, że w obecnym stanie prawnym organ jest zobowiązany do niezwłocznego wezwania jej do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku. Nadto wskazała ona, że z powodu postępowania organu poniosła i ponosi dalej szkody moralne, finansowe oraz zdrowotne. Dodała, iż organ wzbudził w niej poczucie tymczasowości, co już odbiło się na jej zdrowiu i pewnie przez wiele miesięcy będzie miało negatywne następstwa dla jej zdrowia. Skarżąca zaczęła obawiać się o swoją przyszłość. Od chwili złożenia wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy jest ona narażona, z winy organu, na permanentny stres. W codziennym życiu (w różnym nasileniu), towarzyszą jej (nasilające się) następujące objawy: drażliwość, huśtawka nastrojów, gniew, zwiększona nerwowość, zwiększone spożycie kofeiny i alkoholu, zaburzenia snu, oraz nieradzenie sobie z obowiązkami (na wszystko brakuje jej czasu). Skarżąca coraz częściej zaczyna się zastanawiać, czy nie powinna skorzystać z pomocy lekarza, podejrzewając u siebie stan zbliżony do depresji. Strona dodała, iż organ utrudnił jej prowadzenie życia rodzinnego w wybrany przez siebie sposób. Skarżąca powołała się na posiadane bliskiej rodziny (babci) w Ukrainie, którą poprzez złą pracę organu nie może odwiedzać, co z kolei godzi w jej dobra osobiste (więź rodzinną). Zdaniem skarżącej powyższe upoważnia do postawienia organowi zarzutu, iż naraża jej zdrowie na szwank, a zatem co najmniej narusza jej godność. Uprawnione wydaje się także postawienie organowi zarzutu traktowania poniżającego w rozumieniu art. 3 EKPCz. Skarżąca podniosła także, iż przebieg postępowania z pewnością nie ma nic wspólnego z obowiązującą organ zasadą wzbudzania zaufania do władzy publicznej wyrażoną w art. 8 k.p.a. W ocenie skarżącej wszystkie czynności organu wykonywane w jej sprawie mają charakter pozorny i nie prowadzą do załatwienia sprawy, a stan ten z pewnością wyczerpuje definicję rażącego naruszenia prawa.