Postanowienie WSA w Łodzi z dnia 17 stycznia 2024 r., sygn. III SAB/Łd 249/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Wyporska-Frankiewicz, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, Asesor WSA Anna Dębowska (spr.), po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi I. S. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Łódzkiego w przedmiocie wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić na rzecz skarżącej I. S. z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi kwotę 100,00 (sto) złotych, uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi, zaksięgowaną w dniu 11 października 2023 r. pod poz. 3867.

Uzasadnienie

23 października 2023 r. I. S. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Łódzkiego w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy argumentując, że wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy złożyła 14 lipca 2023 r. 20 lipca 2023 r. skarżąca uzupełniła akta sprawy o dokumenty wystarczające zgodnie z obecną praktyką organu do załatwienia sprawy. Skarżąca oczekiwała na bezzwłoczne wezwanie celem uzupełnienia braków formalnych wniosku, ale do dnia złożenia niniejszej skargi organ "nie odezwał się" do skarżącej. Wobec powyższego 19 września 2023 r. skarżąca złożyła ponaglenie.

Zdaniem skarżącej organ łamie w jej sprawie zasady sprawiedliwości proceduralnej. Nie wzywając do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku "manipuluje" terminem załatwienia jego sprawy, który zacznie biec od chwili, gdy stawi się w siedzibie organu i uzupełni akta sprawy o niezbędne dokumenty. Organ jedynie rejestrując wniosek oraz pismo pełnomocnika, nie przyczynia się do załatwienia sprawy, a zatem dopuścił się przewlekłości postępowania. Skarżąca, znając treść art. 100d ustawy z 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, zawnioskowała o odmowę zastosowania przez sąd przepisów zawartych w wyżej wymienionym artykule, a dotyczących zawieszenia terminu na załatwienie sprawy oraz niemożliwości wywodzenia środków prawnych dotyczących bezczynności i przewlekłości jej procedowania. Według skarżącej jej sprawa jest sprawą "unijną", a zatem może powoływać się na naruszenia art. 47 KPP UE. W obecnym stanie prawnym organ jest zobowiązany do niezwłocznego wezwania jej do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku. Z powodu postępowania organu poniosła i ponosi dalej szkody moralne, finansowe oraz zdrowotne. Organ wzbudził w niej poczucie tymczasowości, co już odbiło się na jej zdrowiu i pewnie przez wiele miesięcy będzie miało dla niej negatywne następstwa. Skarżąca zaczęła obawiać się o swoją przyszłość. Od chwili złożenia wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy jest narażona, z winy organu, na permanentny stres. W codziennym życiu (w różnym nasileniu), towarzyszą jej (nasilające się) następujące objawy: drażliwość, huśtawka nastrojów, gniew, zwiększona nerwowość, zwiększone spożycie kofeiny i alkoholu, zaburzenia snu oraz nieradzenie sobie z obowiązkami (na wszystko brakuje jej czasu). Skarżąca coraz częściej zaczyna się zastanawiać, czy nie powinna skorzystać z pomocy lekarza, podejrzewając u siebie stan zbliżony do depresji. Organ utrudnił skarżącej prowadzenie życia rodzinnego w wybrany przez siebie sposób. Skarżąca posiada bliską rodzinę (matka) w mieście K. w Ukrainie, której poprzez złą pracę organu nie może odwiedzać, co z kolei godzi w jej dobra osobiste (więź rodzinną). Skarżąca posiada nieruchomość (dom w mieście K.) w Ukrainie, z której nie może korzystać w sposób przynoszący wymierne korzyści (wynajem). Nie jest w stanie w sposób skuteczny nadzorować swojej własności, bo nie może swobodnie przekraczać granicy RP, a co za tym idzie doznaje strat finansowych. Czynności organu wykonane w sprawie mają charakter pozorny i nie prowadzą do załatwienia sprawy. Zdaniem skarżącej, powyższe upoważnia do postawienia organowi zarzutu, że naraża jej zdrowie na szwank, a zatem co najmniej narusza godność. Uprawnione wydaje się także postawienie organowi zarzutu traktowania poniżającego w rozumieniu art. 3 EKPCz. Przebieg postępowania z pewnością nie ma nic wspólnego z obowiązującą organ zasadą wzbudzania zaufania do władzy publicznej wyrażoną w art. 8 k.p.a. Wszystkie czynności organu wykonywane w jej sprawie mają charakter pozorny i nie prowadzą do załatwienia sprawy, a stan ten z pewnością wyczerpuje definicję rażącego naruszenia prawa.