Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 marca 2023 r., sygn. II SA/Gd 702/22

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Diana Trzcińska (spr.) Asesor WSA Wojciech Wycichowski po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2023 r. w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. Spółki z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 24 czerwca 2022 r., nr SKO.450.61.2022 w przedmiocie warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Bytowa z 18 lutego 2022 r., 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku na rzecz skarżącej P. Spółki z o.o. z siedzibą w W. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako Spółka lub skarżąca) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z 24 czerwca 2022 r., którą organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Burmistrza Bytowa z 18 lutego 2022 r. w przedmiocie warunków zabudowy.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Skarżąca wystąpiła do Burmistrza Bytowa z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego, polegającego na zmianie sposobu zagospodarowania terenu i budowie farmy fotowoltaicznej do 2 MW na działce nr [...], położonej w obrębie S., gmina Bytów.

Wskazaną wyżej decyzją z 18 lutego 2022 r. organ I instancji odmówił ustalenia na rzecz skarżącej warunków zabudowy w zakresie wskazanym we wniosku. W uzasadnieniu wyjaśnił, że początkowo zakwalifikował ww. zamierzenie jako instalację odnawialnego źródła energii w rozumieniu art. 2 pkt 13 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2021 r., poz. 610 ze zm.), dalej jako "u.o.z.e", i uznał, że nie zachodzi konieczność badania warunku tzw. dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej, a więc spełnienia przesłanek z art. 61 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 503, dalej jako: u.p.z.p.). Dlatego też pierwotna analiza dopuszczalności realizacji planowanej inwestycji na wskazanym terenie ograniczona została do zbadania, czy spełnione zostały przesłanki określone w art. 61 ust. 1 pkt 3-6 u.p.z.p. Jednak po ustaleniu, że zmianie uległa interpretacja powyższych przepisów, organ ponownie dokonał ich szczegółowej i wnikliwej analizy, przyjmując ostatecznie, że w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 13 u.o.z.e., za instalację odnawialnego źródła energii należy rozumieć instalację stanowiącą wyodrębniony zespół: urządzeń służących do wytwarzania energii opisanych przez dane techniczne i handlowe, w których energia jest wytwarzana z odnawialnych źródeł energii, lub obiektów budowlanych i urządzeń stanowiących całość techniczno-użytkową służący do wytwarzania biogazu rolniczego. Z literalnego brzmienia art. 61. ust. 3 u.p.z.p. wynika zaś, że instalacja fotowoltaiczna nie jest urządzeniem technicznym, natomiast wnioskować by można, że każda farma fotowoltaiczna, będąc urządzeniem służącym do wytwarzania energii, w którym energia jest wytwarzana z odnawialnych źródeł energii, spełnia warunek określony w powyższym przepisie, co by oznaczało, że do jej budowy nie potrzeba spełnienia zasady tzw. dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej.