Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2023 r., sygn. I SA/Wr 731/21

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Gawlak-Nowakowska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Cichoń (sprawozdawca) Asesor WSA Iwona Solatycka , Protokolant: Starszy specjalista Aleksandra Połaczewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 18 stycznia 2023 r. sprawy ze skargi K Sp. z o.o. Sp. j. z/s we W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 19 maja 2021 r., nr 0201-IOV-21.4103.6.2021 w przedmiocie nadpłaty w podatku od towarów i usług za II, III i IV kwartał 2015 r. oraz III i IV kwartał 2016 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję w całości wraz poprzedzającą ją decyzją Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu z dnia 19 lutego 2021 r. nr 0271-SPP-2.4103.6.2021 II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu na rzecz strony skarżącej kwotę 4.090,00 zł. (cztery tysiące dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Lub jak profesjonalny pełnomocnk 4.090,00 zł. (cztery tysiące dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej jako organ odwoławczy) nr 0201-IOV-21.4103.6.2021 z 19 maja 2021 r. (dalej jako Decyzja) utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu (dalej jako organ pierwszej instancji) z 19 lutego 2021 r. nr 0271-SPP-2.4103.6.2021 o odmowie stwierdzenia Spółce A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp. j. (dalej jako strona, skarżąca, podatnik) nadpłaty w podatku od towarów i usług za II, III i IV kwartał 2015 r. oraz III i IV kwartał 2016 r. w łącznej kwocie 16.314,00 zł w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z 15 października 2020 r. wydanym w sprawie C-335/19 (Dz.U.UE.C.2020.423.7/2 z 7.12.2020 dalej jako wyrok TSUE). Skarżąca wnioskami z 21 grudnia 2020 r., na podstawie art. 75 § 1 w związku z art. 74 oraz art. 78 § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm. dalej jako O.p.) zwróciła się do organu pierwszej instancji o zwrot nadpłat w podatku od towarów i usług za II kwartał 2015 r., III kwartał 2015 r., IV kwartał 2015 r., III kwartał 2016 r. oraz za IV kwartał 2016 r. na rachunek bankowy Spółki. W uzasadnieniu wniosków Spółka wskazała na wyrok TSUE w którym stwierdzono o sprzeczności niektórych polskich przepisów VAT w zakresie ulgi na złe długi z prawem unijnym. Spółka wyjaśniła, że pomimo braku płatności za faktury szczegółowo opisane we wniosku a wystawione w 2014, 2015 i 2016 r. nie wystąpiła o możliwość zastosowania ulgi na złe długi z powodu tego, iż dłużnik nie był "czynnym" podatnikiem VAT, oraz że faktura była "starsza" niż dwa lata. Dopiero fakt ogłoszenia wyroku TSUE stwierdzającego niezgodność z prawem unijnym jednego w ww. warunków ograniczających Spółce możliwość ubiegania się o zastosowanie ulgi na złe długi, w ocenie Spółki, pozwolił uznać, że w jej przypadku powstała nadpłata w wyniku wydania orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Organ podatkowy pierwszej instancji odmówił stwierdzenia Spółce nadpłaty w podatku od towarów i usług za wskazane okresy. W uzasadnieniu swojej decyzji organ podatkowy wskazał, że przedmiotowe orzeczenie TSUE nie dotyczyło kwestii stwierdzenia zgodności z prawem unijnym przepisu art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm. - obowiązujący od 26.08.2011 r. do 24.05.2016 r. oraz t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm. - obowiązujący od 25.05.2016 r. dalej jako ustawa o VAT ), który wskazuje, że od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie może upłynąć 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona faktura a zatem wnioski spółki nie są zasadne.