Wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 października 2022 r., sygn. I SA/Łd 491/22

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk Sędziowie: Sędzia WSA Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.) Sędzia WSA Cezary Koziński po rozpoznaniu w dniu 4 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 29 kwietnia 2022 r. nr KO.400.126.2022 w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2017 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2022 r. znak KO.400.126.2022 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie Trybunalskim utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Tomaszowa Mazowieckiego z dnia 24 listopada 2021 r. znak WPO.3120.2.49.2021.AP/KP odmawiającą uchylenia własnej decyzji ostatecznej z dnia 9 lutego 2016 r. nr WPO.3120.2450112.2017.N.1 w sprawie ustalenia A. R. i R. J. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2017 r. w kwocie 6.983,00 zł, z nieruchomości położonej w T. przy ul. [...] (bez numerów).

W uzasadnieniu tej decyzji Kolegium - powołując wynikającą z art. 128 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.), zwanej o.p., zasadę trwałości ostatecznych decyzji podatkowych – stwierdziło, że uchylenie lub zmiana tych decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w tej ustawie oraz w ustawach podatkowych. Jednym z nich jest instytucja wznowienia postępowania, która, jako swoisty wyłom od wskazanej zasady, musi opierać się na przesłankach ustawowo wymienionych w art. 240 § 1 o.p. W tej sprawie strona złożyła – jak wskazało Kolegium - w terminie wniosek o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją z dnia 9 lutego 2016 r. nr WPO.3120.2450112.2017.N.1 oraz uchylenie decyzji podatkowych w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2016 r., na podstawie art. 240 § 1 pkt 8 o.p., w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r., SK 39/19, oraz zażądała orzeczenia co do istoty sprawy i ustalenia podatku od nieruchomości w oparciu o stawki dla budynków - jak dla budynków pozostałych w rozumieniu przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 ze zm.), zwanej u.p.o.l., oraz w oparciu o stawki dla gruntów - jak dla gruntów pozostałych, w rozumieniu przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. c) u.p.o.l. oraz w rozumieniu stosowanych uchwał prawa miejscowego dotyczących wysokości stawek podatku od nieruchomości. Wnioskodawca wnosił również o zwrot różnicy w podatku od nieruchomości za 2016 r. między podatkiem zapłaconym, a podatkiem obliczonym w sposób postulowany we wniosku.